บทที่ 379

หนิงชิงเสว่ตื่นตระหนกทันที และรีบปรับสมดุลของร่างกาย เพื่อให้ได้สมดุลและปล่อยมือข้างหนึ่งไปตบตะเกียงไฟที่อยู่เหนือศีรษะของเธอ

หลังจากพยายามตบไปไม่กี่ครั้ง ตะเกียงไฟก็ไม่ตอบสนอง แถมยังร่วงลงสู่เหวเบื้องล่างอย่างไร้ที่สิ้นสุดอีกด้วย

ตอนนี้แหล่งกำเนิดแสงเดียวของเธอได้หายไปแล้ว

เรื่องทำให้หนิงชิงเสว่รู้สึกค่อนข้างจะสิ้นหวัง

แต่สิ่งที่ทําให้เธอสิ้นหวังมากขึ้นไปอีก ก็คือจู่ๆ เธอรู้สึกถึงความเย็นเล็กน้อยเหนือศีรษะ

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่ามีฝนตกลงสองสามหยดบนใบหน้าของเธอ

ไม่นานนั้น ฝนก็ตกหนักมากขึ้น เริ่มตกเทตกหนักลงมา จนทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกอย่างรวดเร็ว

“สวรรค์ ถ้าฉันหนิงชิงเสว่คนนี้ เคยลบลู่สวรรค์และดูหมิ่นเทพเจ้าในอดีต ก็ไม่จำเป็นต้องลงโทษฉันในตอนนี้เลยนะเจ้าคะ”

หนิงชิงเสว่ร้องไห้ออกมาอย่างรู้สึกท้อแท้ใจเป็นอย่างมาก

แต่เธอก็ต้องปาดน้ำตาและเคลื่อนตัวต่อไปในความมืด

เพราะได้เสียแหล่งกำเนิดแสงไปแล้ว เธอจึงก้าวขาพลาดไปหลายครั้ง จนร่างของเธอตกลงไปหลายเมตรก่อนจะกระแทกเข้ากับก้อนหินบนหน้าผาในที่สุด

ส่งผลให้หลังของเธอได้ความเจ็บปวดแสนสาหัส เกือบจะทำให้เธอหมดสติไป

แต่เธอก็ยังคง