บทที่ 35

ในเมืองตลาดที่เชิงเขาของสุสานเจียงจวินซาน พานอวิ๋นนั่งอยู่ในรถ ก้มหน้าดูเวลาในบางครั้ง และเงยหน้ามองออกไปนอกรถเป็นครั้งคราว

ขณะเดียวกัน หนิงชิงเสว่ก็เดินขึ้นมา

“ประธานกรรมการ คุณโอเคไหมคะ? ทำไมตาคุณถึงแดงแบบนี้?” พานอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะถาม

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

หนิงชิงเสวี่รีบขยี้ตาและฝืนยิ้ม: "บางทีทรายอาจเข้าตาน่ะค่ะ"

เธอเปลี่ยนเรื่องคุย: "ใช่แล้ว การประมูลของตระกูลฉีอีกนานแค่ไหนถึงจะ

เริ่มคะ?"

“เหลือเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ” พานอวิ๋นพูดอย่างเร่งรีบ

“ออกรถได้”

หนิงชิงเสว่เร่ง

เมื่อพานอวิ๋นกำลังจะสตาร์ทรถ เขาก็ได้เห็นคนเดินมาไม่ไกล

คนๆนั้นคือฉู่เฉิน

พานอวิ๋นตะโกนออกมาเป็นคนแรก “ฉู่เฉิน”

หนิงชิงเสว่สะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นจึงลดกระจกรถลงและจ้องมองชายคนนั้นอย่างเย็นชา

ฉู่เฉินที่เพิ่งลงมาจากสุสานเจียงจวินซาน หันกลับมาและพูดอย่างช่วยไม่ได้: "คุณหนูหนิงครับ แม้ว่าหนานเจียงจะเป็นเพียงเมืองๆหนึ่ง แต่มันก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้นนะครับ ทำไมเราถึงได้เจอกันทุกที่เลยครับเนี่ย?"

"ถ้าคุณอยากให้ผมถอนหมั้นกับคุณ งั้นก็หยุดเถอะครับ"

เมื่อหนิงชิงเสว่ได้ยินแบบนี้ ก็โกรธแทบบ้า จากนั้นจึงลงรถแล้วพูด