บทที่ 164

เขาเป็นแค่รปภ. ตัวเล็กๆ เงินเดือนแต่ละเดือนก็แค่หมื่นสองหมื่น จะรับผิดชอบยังไงไหว

หวังซวี่สีหน้าเปลี่ยน รีบพูดขึ้นว่า “พี่รปภ.ครับ ผมไม่ทันระวังเลยชนเข้าให้ เอ่อ ขอโทษนะครับ……”

รปภ. เดินเข้าไปถีบหวังซวี่จนล้มกลิ้ง แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่สั่นเทา “บัดซบ ที่แท้ก็คือเอ็งสินะ แม่งมาพูดขอโทษจะมีประโยชน์อะไรวะ มึงทำกูเดือดร้อนแล้ว”

ถ้าหากสายตาฆ่าคนได้ ไม่รู้ว่าหวังซวี่จะต้องตายไปแล้วกี่ครั้ง

เนื่องจากฉู่เฉินยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง ตามด้วยรปภ.ที่สายตาล้วนหยุดอยู่ที่ตัวของหวังซวี่ เพราะงั้นในขณะนึงเลยไม่ทันได้เห็นเขา

“นาย……นายทำไมทำร้ายคนอื่นแบบนี้ล่ะ” ถังรั่วเวยมองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง

กัวรุ่ยและเฉินย่าก็รีบเดินเข้าไป ราวกับว่าจะลงมือกับ รปภ.

ทำไม รปภ. จะไม่เคยผ่านการต่อสู้มาก่อน คนแค่นี้เขาจะกลัวอะไร

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเยือกเย็น “อะไรกัน พวกมึงชนรถหรูของแขกพิเศษ ยังคิดจะทำร้ายคนอื่นด้วยงั้นเหรอวะ”

“ได้ งั้นพวกมึงคอยดู”

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็หยิบมือถือขึ้นมาตามพวก “เหลาหม่า รีบพาพวกสักสิบกว่าคนลงมา ใช่ ที่โรงจอดรถใต้ดิน”

พอเห็นเขาตามพวกมา หวังซวี่ก็ยิ่งตื่นตระหนก รีบตะเกียกตะกายยืนขึ้นไม่ส