แชร์
บทที่ 5
“คุณเมย์มาเดินเล่นหรือครับ ปกติผมไม่ค่อยเห็นคุณตอนเช้าตรู่แบบนี้”
“เมย์ก็มาเดินเกือบทุกวันค่ะ เดินฝั่งโน้นบ้าง ฝั่งนี้บ้าง แต่ก็เพิ่งเจอคุณภูมิวันนี้”
“แต่ผมเห็นคุณเมย์ทุกวันนะครับ เวลาคุณเมย์นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้...อืม...บางครั้งอยากเข้าไปทักทาย แต่กลัวคุณเมย์เสียสมาธิ”
น้ำเสียงของผู้พูดทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้า เขากำลังจะบอกเธอหรืออย่างไรว่าแม้เธอไม่เจอเขาหากแต่เธอก็อยู่ในสายตาคมคู่นั้นตลอดเวลา
“คุณเมย์จะเดินไปทางโน้นหรือครับ ผมจะเดินเป็นเพื่อน”
เมลิดายิ้มรับอย่างเก้อเขิน เธอเพียรสะกดความรู้สึกบางอย่างกลับเข้าไปในภวังค์อันวายวุ่น ทว่าชายหนุ่มกลับสังเกตได้จากพวงแก้มที่เริ่มเป็นสีแดงเรื่อของหญิงสาวก่อนทั้งสองจะออกเดินไปพร้อมกัน
“วันนี้คุณภูมิไม่ขับเรือพาแขกไปเที่ยวหรือคะ?”
“ช่วงนี้เป็นโลว์ซีซั่นน่ะครับ แขกจะน้อยลงสักหน่อย คิดเสียว่าได้หยุดพักบ้างจะได้ไม่เครียด”
“ดีจังเลยนะคะ คุณภูมิทำงานแบบนี้ก็ดีอย่าง ได้เที่ยวบ่อย ไม่ต้องพะวงอะไร”
“บางครั้งก็มีบ้าง เจอแขกเรื่องมากก็ต้องอดทน งานไหน ๆ ก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละครับคุณเมย์”
“ถ้าเมย์จะเช่าเรือออกไปเที่ยวตามเกาะบ้าง คุณภูมิจะมีเวลาว่างไหมคะ?”
เขาหยุดเดินและหันมามองหญิงสาว แววตาคู่นั้นเหมือนมีอะไรแอบซ่อนอยู่ อะไรบางอย่างที่ทำให้เธอแทบไม่อยากคาดเดา
“ผมว่างเสมอสำหรับคุณเมย์ พรุ่งนี้ดีไหมครับผมจะเอาเรือออกแต่เช้า”
“ดีค่ะ...เมย์จะได้เตรียมตัว.....โอ๊ย!”
เมลิดาร้องเสียงหลงและทรุดลงนั่งทำให้ภูมิรู้สึกตกใจรีบย่อตัวลงไปประคองร่างนั้น
“เท้าเมย์....คุณภูมิ.....”
ชายหนุ่มพลิกฝ่าเท้าเปลือยของหญิงสาวดูจึงเห็นว่าโลหิตสีแดงสดทะลักออกมาจากรอยแผลลึกยาว เธอคงเหยียบเศษแก้วหรือเปลือกหอยคมใต้ฟองคลื่น เขารีบช้อนร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเธอไปวางบนหาดทราย เมลิดามีอาการตื่นตกใจและโอบเรียวแขนรอบคอของเขาแน่น เมื่อร่างสูงวางเธอลงถึงได้รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่โลมไล้อยู่บนผิวแก้ม
“แผลลึกนะครับคุณเมย์”
เขาก้มลงดูแผลอีกครั้งและเหมือนมือหนาใหญ่ที่จับเท้าเรียวสั่นเล็กน้อย แม้แต่หญิงสาวเองก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นรัวเร็วเมื่อสายตาคมคู่นั้นเลื่อนขึ้นมาสบประสานกับเธอ ชายหนุ่มวางเท้าเธอลงอย่างเบามือก่อนปลดกระดุมและถอดเสื้อเชิ้ตบนกายออก
เมลิดามองดูบุรุษที่สวมกางเกงเดนิมเพียงตัวเดียวขณะลงมือฉีกเสื้อของตัวเองจนได้เศษผ้าขนาดพอเหมาะที่จะพันปากแผลซึ่งมีเลือดซึมออกมาไม่หยุด ในเวลานั้นความอบอุ่นแล่นปราดเข้าเกาะกุมหัวใจของหญิงสาวเมื่อเขาบรรจงทำแผลให้เธออย่างทะนุถนอม
“คุณภูมิคะ.....”
“เลือดอาจจะหยุดไหลถ้าพันปากแผลไว้ แต่ผมอยากพาคุณเมย์ไปหาหมอ.....กลัวแผลจะติดเชื้อน่ะครับ”
“อุ๊ย!....”
เมลิดาครางออกมาเมื่อลองขยับเท้าทั้งลืมไปว่ามือเรียวบางจับกล้ามเนื้อบนแขนของเขาไว้แน่น หากแต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่านัยน์ตาคมเข้มกำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวอยากหรุบเปลือกตาลงต่ำทว่ามีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ทั้งเธอและเขาประสานสายตากันอยู่เช่นนั้น
เขาอยู่ใกล้เธอมากจนรู้สึกว่าใบหน้าคมคายกำลังโน้มต่ำลงมาหา เจ้าของร่างบางไม่ขยับเขยื้อนแต่หายใจถี่จนริมฝีปากได้รูปของเขาสัมผัสกับผิวเนื้อบนเรียวปากบาง.....เพียงสัมผัสก่อนที่ชายหนุ่มเหมือนนึกอะไรได้รีบถอนใบหน้าออกจากความเย้ายวนที่ไม่ได้ตั้งใจเชิญชวนนั้น
“ผมจะพาคุณเมย์ไปที่บังกะโลก่อนนะครับ เดี๋ยวจะพาคุณไปหาหมอ”
“เมย์ไม่ระวังเอง ไม่รู้จักสวมรองเท้าเวลาเดินบนชายหาด”
“อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลาครับ คุณเมย์อย่าคิดมาก”
กล่าวจบก็ช้อนร่างนั้นไว้ในอ้อมแขน เมลิดาร้อนรุ่มไปหมดยามเมื่อความอวบอิ่มเสียดสีกับแผงอกเปล่าเปลือยที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและเธอก็คงมิอาจล่วงรู้ว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่ตองใช้ความพยายามบังคับตัวเองมากแค่ไหนต่อสัมผัสอันรัดรึงจากเรือนร่างอรชรในอ้อมแขน ชายหนุ่มโอบอุ้มร่างนั้นกลับเข้าไปยังบังกะโลในเวลาที่แสงอ่อนจากโค้งฟ้าสาดมาถึงทำให้ตัวบ้านดูเจิดจ้าอยู่ท่ามกลางแมกไม้โอบล้อม
“เมย์จะซื้อเสื้อคืนให้คุณนะคะ”
“ช่างเถอะครับ ผมว่าคุณเมย์น่าจะห่วงแผลตัวเองมากกว่าห่วงเสื้อราคาถูกของผม ผมแค่คนขับเรือจะใส่อะไรก็ได้”
“เมย์อยากตอบแทนความมีน้ำใจของคุณบ้างน่ะค่ะ.....คุณดีกับเมย์ขนาดนี้”
“คุณเมย์อย่ากังวลเลยครับ....ไม่ช้าไม่นานนี้ คุณเมย์ต้องได้ตอบแทนผมกลับคืนอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงแน่นหนักมิได้ทำให้หญิงสาวเกิดความรู้สึกอันใดนอกเสียจากซาบซึ้งในความดีที่เขามอบให้และสำนึกในความหวั่นไหวที่กำลังเอ่อท่วมหัวใจดวงนั้น
บทที่เกี่ยวข้อง
เงารักเพลิงเสน่หา บทที่ 6
แล้วแผนที่วางไว้ว่าจะนั่งเรือเที่ยวชมเกาะของเมลิดาก็เป็นอันต้องพักไว้ก่อนเพราะแผลยาวที่ฝ่าเท้าต้องให้หมอเย็บถึงสิบเข็ม หญิงสาวรู้สึกเสียดายที่จะได้นั่งเรือออกทะเลทว่าก็ยังนึกยินดีที่มีชายหนุ่มชื่อภูมิคอยช่วยเหลือไปเสียทุกอย่างเขาพาเธอไปหาหมอ คอยช่วยพยุงร่างระหงตลอดเวลาที่ไปโรงพยาบาลจนคนรอบข้างคิดว่าเป็นสามีภรรยามาด้วยกัน เมลิดาแอบเขินเล็ก ๆ ต่อท่าทีแสดงออกของชายหนุ่มเสมือนว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอจริง ๆและที่หญิงสาวประทับใจคือความอดทนที่ไม่มีขีดจำกัดแม้ต้องคอยนานต่อการทำแผลของเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลรัฐกระทั่งเวลาล่วงเลยถึงยามบ่ายกว่าเขาและเธอจะกลับมาถึงบังกะโล ร่างบอบบางต้องเดินเขย่งเท้าข้างหนึ่งซึ่งถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวขณะเดินจูงมือชายหนุ่มจนมาถึงที่พัก “นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วคะที่เมย์รบกวนคุณภูมิ แย่จังเลย” เมลิดาทอดถอนใจขณะนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกภายในห้องที่ภูมิช่วยเปิดประตูหน้าต่างให้ลมโกรกเข้ามาเย็นสบาย เขาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วใช้มือหนาจับเท้าเรียวดูแผลที่ถูกพันผ้าไว้อย่างดีก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้อีกตัวที่วางอยู่ติดกัน “ถ้าคุ
เงารักเพลิงเสน่หา บทที่ 1
ไอแดดบางเบาลอดผ่านม่านเมฆที่คลี่ตัวอยู่เหนือแผ่นฟ้าสีครามในยามสาย ร่างบอบบางในชุดกระโปรงผ้าชีฟองเนื้อเบาหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินเลียบไปตามเส้นทางซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าและโรงแรมในย่านการท่องเที่ยวริมหาดนพรัตน์ธารา ที่ซึ่งหญิงสาวมุ่งตรงมายังจังหวัดกระบี่อย่างตั้งใจหากก็ไร้จุดหมายอันแน่นอน เรือนผมยาวเหยียดตรงสีน้ำตาลถูกมุ่นไว้ด้านหลังภายใต้หมวกปีกกว้างดวงตากลมโตหลังแว่นกันแดดกรอบใหญ่มองไปข้างหน้าราวกับยังมองไม่เห็นสิ่งที่คาดหวัง บ่อยครั้งที่หญิงสาวเสียสมาธิหันไปมองของฝากสวยงามภายในร้านริมทางพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย เมลิดาเฝ้าบอกตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่ใช่นางแบบชื่อดังที่เจ้าของงานโชว์ตัวและงานเดินแบบเที่ยวตามหากันให้ควั่ก ทั้งยามนี้เธอก็ห่างไกลจากบ้านมาอยู่ในสถานที่ ๆ ดูเหมือนสงบสุขไกลจากเมืองหลวงและไกลจากความต้องการไร้สาระของทั้งบิดาและมารดาซึ่งยืนกรานให้เธอเข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อ เพียงรู้ว่าเป็นเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำและเจ้าของไร่องุ่นกว้างใหญ่ที่ต่างจังหวัด “เขาชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ เป็นเจ้าของเหมืองทองและไร่ภควัตณ์ที่ใหญ่มาก
เงารักเพลิงเสน่หา บทที่ 2
“คุณจะเช่าบังกะโลเป็นรายเดือนหรือคะ พอดีมีเหลืออยู่ห้องหนึ่งริมหาดฝั่งโน้น เดินไปไม่ไกลมากหรอกค่ะ แต่แถวนึ้คุณไม่ต้องห่วง เรารับประกันเรื่องความปลอดภัย” มุกประกายเจ้าของบังกะโลไม่กี่หลังตั้งเรียงรายริมหาดกล่าวกับเมลิดาอย่างเป็นมิตร หญิงวัยประมาณสามสิบกว่าผิวขาวเหลืองรูปร่างค่อนข้างอวบในชุดกระโปรงผ้าบาติกที่อยู่ในบังกะโลหลังเล็กมีป้ายบอกสถานที่ “มุกประกาย บังกะโล” มองหญิงสาวอย่างใช้ความคิด “อืม....ดิฉันคิดว่าดิฉันคุ้นหน้าคุณมากเลยนะคะ คุณเหมือน....เหมือน....เอ คิดไม่ออก หรือว่าคนสมัยนี้หน้าตาคล้าย ๆ กันเลยทำให้สับสน” “คงงั้นกระมังคะ....เมย์ว่าเมย์คงหน้าโหลไปเหมือนใครสักคนที่คุณรู้จักแน่เลย” เมลิดารีบตัดบทเพราะการเดินทางจากเมืองหลวงมาไกลถึงที่นี่ไม่เพียงแค่อยากปลดแอกตัวเองออกจากกรอบชีวิตที่บิดามารดาตีเส้นไว้ หากแต่เธออยากปลดเปลื้องสถานะของ เมลิดา มัณฑาวีร์ นางแบบชื่อดังออกจากตัวเธอด้วย “ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะให้ภูมิพาคุณไปดูห้องพักนะคะ ภูมิเขาเป็นคนขับเรือของที่นี่ด้วย ถ้าคุณอยากจะนั่งเรือเที่ยวชมตามเกาะต่าง ๆ เราก็มีเรือของบังกะโ
เงารักเพลิงเสน่หา บทที่ 3
เมลิดาเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับออกไปหลังจากวางกุญแจไว้บนโต๊ะไม้กลมริมหน้าต่าง เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้ “ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณภูมิเมย์อาจต้องเดินหาที่พักอีกนาน” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าช่วยเหลือกัน คนที่นี่ไม่ใจดำอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่เดินทางมาไกล” ชายหนุ่มทิ้งน้ำเสียงอันนุ่มนวลไว้ก่อนหันหลังออกไปจากบังกะโล หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากเพียงชั่วขณะเธอจำต้องสลัดความหวั่นไหวที่กำลังเกาะกินใจนั้นทิ้งไป....เขาอาจมีคนรู้ใจแล้วก็เป็นได้ คนหน้าตาดีแบบนี้มีหรือจะรอดพ้นจากสตรีหมายปอง เมลิดายกมือเกาหัวเบา ๆ .....ทำไมต้องคิดเรื่องไร้สาระ ตอนนี้ก็ได้ที่พักแล้วเธอควรต้องนึกต่อไปดีกว่าว่าจะเอายังไงกับของใช้ที่เธอพกติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเพราะความรีบเร่ง “คุณเมย์!....คุณเมย์จะไปไหนครับ?” เมลิดาหันไปตามเสียงที่ตะโกนมาเบื้องหลังขณะเดินออกมาจากบังกะโลมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อเพื่อจับจ่ายของใช้และสิ่งจำเป็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดเทียบข้าง ๆ และถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้ว
เงารักเพลิงเสน่หา บทที่ 4
“คนเราก็แบบนี้ล่ะครับ อะไรที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกว่าต้องฝืนอยู่ก็ต้องการอิสรเสรีในที่อยู่ใหม่ พูดอีกอย่างก็เหมือนการหนีจากปัญหาที่เราไม่อยากพบ” เมลิดาทำท่าอย่างจะใคร่ครวญอะไรบางอย่าง หนีหรือ?....คำ ๆ นี้ทำให้ความนึกคิดของเธอเชื่องช้าลง มีบางอย่างสะกิดความรู้สึกของเธอให้หันกลับไปมองเส้นทางที่เธอวิ่งผ่านมา เธอควรยินดีต่อสถานที่ใหม่หรือเศร้าใจกับการกระทำที่ไม่ได้คิดถึงใครนอกจากตัวเอง “ไม่มีใครอยากหนีหรอกค่ะคุณภูมิ บางทีปัญหาที่เราเจอมันหนักหนาเราก็ควรได้มีเวลาคิดไตร่ตรองว่าเราควรรับมือกับมันยังไงดี” “แล้วคุณเมย์คิดว่าจะพบทางออกหรือครับ ถ้าเราหนีอยู่เรื่อย ๆ “ หญิงสาวถอนใจเบา ๆ ก่อนจะหันออกไปทางชายหาดเพื่อรับสายลมอ่อนที่ไหลเอื่อยมาปะทะใบหน้า “อาจจะนะคะ.....หรืออาจไม่พบเลย เมย์แค่อยากแสดงให้คนที่ชอบบีบบังคับจิตใจคนอื่นให้ทำตามความต้องการของตัวเองเขาได้รู้สึกบ้างว่า เขากำหนดหรือชี้ชะตาชีวิตของใครไม่ได้ทุกคน” นัยน์ตาเข้มบนใบหน้าคมสันเหมือนมีอะไรบางอย่างวูบไหวขณะจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ให้ความสนใจกับภาพทิวทัศน
บทล่าสุด
