ของขวัญกำลังใจ

ช่วงเวลาสอบกลางภาคกำลังจะเริ่มขึ้น ทำให้บรรยากาศของนักศึกษาใหม่ชั้นปีที่ 1 เต็มไปด้วยความกดดัน อาจารย์เร่งสอนเนื้อหาให้ทันก่อนสอบ ขณะที่นักศึกษาทุกคนต่างต้องเร่งอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนอย่างเคร่งเครียด ไม่เว้นแม้แต่กลุ่มของกนกเองที่ตอนนี้กำลังปรึกษากันว่าหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วพวกเขาจะไปอ่านหนังสือกันที่ไหนต่อ

“หลังจากนี้คงต้องติวให้เยอะกว่าเดิม” กนกพูดขึ้นขณะที่พราวและมิวกำลังกดโทรศัทพ์เปิดดูแหล่งบันเทิงเพื่อผ่อนคลายจากความเคร่งเครียดที่เพิ่งผ่านกันมา

“ก็คงงั้นแหละ เพราะบางคาบแกก็หลับในห้องไง กนก” พราวอมยิ้มและดูสนุกที่ได้แซวเพื่อนตัวเล็ก

“ทำเป็นพูดนะพราว เหมือนแกไม่เคยหลับ” 

“ถึงชั้นจะหลับ แต่ก็ไม่ได้หลับเกือบทุกคาบเหมือนแก” ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะเถียงกันจะเกิดเสียงดังและอาจจะมีการโกรธเคืองเกิดขึ้น

“ทั้งสองหยุดเลย เลิกทะเลาะกันได้แล้ว” มิวแทรกเข้ามาด้วยเสียงหนักแน่น

“หลังจากกินข้าววันนี้ เราจะไปหาหนังสือที่ห้องสมุด ใครจะไปบ้าง?”

“เราไป” พราวตอบทันที

“เราไปด้วย” 

“ไม่ใช่ว่าไปอ่านหนังสือนิยายนะ กนก” พราวแซวอีกครั้ง

“แล้วจะทำไม พราว?” กนกถามด้วยเสียงเหนื่อยๆ

“พราว หยุด! กนกพอได้แล้ว... ถ้าทั้งสองยังพูดไม่รู้เรื่อง เราจะไปคนเดียว” มิวตัดบทและเริ่มจำรำคาญการต่อล้อต่อเถียงของเพื่อนทั้งสองคน จากนั้นพวกเขาทั้งสามจึงเดินทางไปห้องสมุดคณะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงอาหารเท่าไร

 

ห้องสมุดของคณะวิทยาศาสตร์กว้างขวางและแบ่งออกเป็นโซนต่างๆ ให้นักศึกษาได้ใช้ตามความต้องการ เมื่อมาถึง ทั้งสามคนเลือกจับจองโต๊ะบริเวณโถงกลาง ซึ่งสามารถมองเห็นทั่วทั้งห้องสมุดได้อย่างชัดเจน อีกทั้งยังสะดวกต่อการหยิบหนังสือจากชั้นวางรอบๆ

ขณะที่ทั้งสามกำลังค้นหาหนังสือเพื่ออ่านเพิ่มเติม กนกก็รู้สึกแปลกๆ ราวกับมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เขา ความรู้สึกนั้นชัดเจนจนทำให้เขาขนลุก แต่เมื่อหันกลับไปมองรอบตัว ทุกอย่างกลับดูเป็นปกติ นักศึกษาคนอื่นยังคงอ่านหนังสือและพูดคุยกันตามปกติ ไม่มีใครแสดงท่าทีผิดสังเกตหรืออย่างน้อยก็ไม่มีใครที่เหมือนกำลังมองเขาอยู่

“แกเป็นอะไร กนก... ทำไมทำตัวแปลกๆ?” มิวถามขึ้นมาอย่างสงสัย มองเพื่อนของเขาที่หันซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

“ไม่รู้... แต่รู้สึกแปลกๆ” กนกตอบ สีหน้าของเขาดูไม่มั่นใจนัก

“ทำไมหรอ?” พราวที่ยืนอยู่ข้างๆ เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะหันมองตามกนก

“รู้สึกเหมือนมีคนมอง”

“หรอ...” พราวมองไปรอบๆ อีกครั้ง สายตากวาดไปตามมุมต่างๆ ของห้องสมุดที่เต็มไปด้วยนักศึกษา แต่ทุกอย่างก็ดูปกติ

“ก็ไม่เห็นนะ... คิดไปเองหรือเปล่า?” พราวพูดพลางยักไหล่

“อืมมม... อาจจะ” กนกพึมพำ แต่ลึกๆ แล้ว เขายังไม่แน่ใจนัก

แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพราะความเครียดจากการสอบกลางภาค แต่ความรู้สึกเหมือนมีใครสักคนจับจ้องเขาอยู่ก็ยังไม่หายไป...ถึงแม้จะมีความกังวลในใจ แต่พอมองกลับไปก็ไม่พบเจอใครหรือสิ่งใด เลยกลับมาจดจ่อกับชั้นหนังสือตรงหน้า และช่วยกันหาหนังสือเพื่อใช้ในการอ่านบททวนก่อนสอบ

ยิ่งช่วงใกล้สอบกลางภาคหลังจากนักศึกษาเรียนจบคลาสสุดท้ายช่วงประมาณ 4 โมงกว่า หลายคนจึงมารวมตัวกันที่ห้องสมุด ทำให้ในช่วงภาคค่ำวันนี้ ภายในห้องสมุดกลับคับคั่งไปด้วยนักศึกษาหลากหลายชั้นเรียน บางคนมาหาหนังสือเพื่อเตรียมสอบ บางคนมาติวหนังสือ ทำให้ห้องสมุดที่ดูกว้างขวางกลับแคบลงไปจนแทบไม่มีที่ว่าง

“วันนี้คนเยอะอ่ะ” กนกหันมองไปดูรอบๆ ห้องสมุดแล้วก็แปลกใจเล็กที่เพราะวันนี้นักศึกษาเยอะกว่าทุกๆ วันที่เขาเคยมา

“อืม... หิวข้าวแล้วด้วย” พราวหันไปพูดคุยกับกนก

“กี่โมงแล้วล่ะ?” มิวเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนทั้งสองที่เริ่มจะไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือแล้ว

“จะทุ่มนึงแล้ว... หิวข้าวอ่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะนะ มิว” พราวตอบอย่างรวดเร็ว

“อืม... งั้นเรากลับกัน”

“เย้!” เสียงพราวแสดงความดีใจอย่างไม่ปิดบัง มันทำให้มิวต้องเผลอส่ายหน้าให้กับเพื่อนสาวที่คิดอะไรก็จะแสดงออกมาทันที

ขณะที่ทั้งสามเก็บของเตรียมตัวจะออกจากห้องสมุด ชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษาปีสูงกว่าเดินตรงเข้ามาหาพวกเขา เขาถือถุงกระดาษใบเล็กไว้ในมือ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้ากนก

"น้องกนกครับ... มีคนฝากมาให้"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ และก่อนที่กนกจะได้เอ่ยถาม เขาก็รีบส่งถุงกระดาษให้ แล้วก้าวฉับๆ เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยที่ยังค้างคา

"ใครอ่ะ? พี่รหัสหรอ?" พราวรีบเอ่ยถาม ขณะชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ

"นั่นสิ เปิดตัวขนาดนี้เลยเหรอ? …นึกว่าให้พวกเราตามหาซะอีก" มิวพูดเสริม พลางเหลือบมองไปทางที่ชายคนนั้นเดินจากไป

ขณะที่ทั้งสามเก็บของเตรียมตัวจะออกจากห้องสมุด ชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษาปีสูงกว่าเดินตรงเข้ามาหาพวกเขา เขาถือถุงกระดาษใบเล็กไว้ในมือ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้ากนก

"น้องกนกครับ... มีคนฝากมาให้"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ และก่อนที่กนกจะได้เอ่ยถาม เขาก็รีบส่งถุงกระดาษให้ แล้วก้าวฉับๆ เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยที่ยังค้างคา

กนกมองถุงในมือด้วยความงุนงง มันมีน้ำหนักเบาและไม่ใหญ่มาก พอจะดูออกว่าข้างในมีของกินหรืออะไรบางอย่างที่ไม่ได้หนักเกินไป

"ใครอ่ะ? พี่รหัสหรอ?" พราวรีบเอ่ยถาม ขณะชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ

"นั่นสิ เปิดตัวขนาดนี้เลยเหรอ?" มิวพูดเสริม พลางเหลือบมองไปทางที่ชายคนนั้นเดินจากไป "หรือว่า... คนที่พวกเราตามหา?"

"ไม่รู้เหมือนกัน" กนกตอบเสียงเบา ดวงตายังคงจับจ้องถุงกระดาษในมือ เขารู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆ

"เปิดดูหน่อยๆๆ!" พราวเร่งเร้า ดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้ กนกค่อยๆ เปิดปากถุง ข้างในมีขนม เครื่องดื่มบำรุงกำลัง และซองจดหมายเล็กๆ สีขาววางอยู่ด้านบนสุด

"โห... ขนมน่ากินอ่ะ ขอนะ!" พราวไม่รอช้า คว้าหยิบขนมออกมาอย่างตื่นเต้น แต่กนกไม่ได้สนใจของกินพวกนั้นเล

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ซองจดหมายนั่น รู้สึกถึงบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด...

"พราว! เสียมารยาท เขาไม่ได้ให้เธอสักหน่อย” มิวดุเพื่อนสาวที่มักจะทำอะไรตามอำเภอใจเสมอ

“ก็ให้กนกไง... เราเพื่อนกันเนอะ” พราวยิ้มทะเล้น ขณะที่กนกยังไม่ได้สนใจของในถุง แต่กลับดึงซองเล็กๆ ออกมาแทน เมื่อเปิดดู เขาพบว่ามันเป็นการ์ดใบเล็กที่มีข้อความเขียนไว้

"อย่าลืมพักผ่อนด้วย ไม่ต้องกลัวนะ... พี่จะไม่ทิ้งเรา"

กนกเบิกตากว้าง ความรู้สึกหนาวเยือกแล่นผ่านสันหลัง เขาเผลอเงยหน้าขึ้นมองรอบตัวทันที ในโถงกลางของห้องสมุด เสียงนักศึกษายังคงดังจอแจ ทุกอย่างดูปกติ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกไม่ปกติเอาเสียเลย นี่มัน... ประโยคเดียวกับที่เขาเคยได้ยินมาก่อน...

“กนก เป็นอะไรหรือเปล่า?” มิวเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนนิ่งไป สีหน้าของกนกดูซีดเผือดกว่าปกติ

“อ่า... เปล่า”

“กลัวหรอ?” 

“อ่า...” กนกอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็พูดไม่ออก

“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากินให้เอง” พราวคว้าถุงขนมไปทันที ก่อนจะเดินนำออกไป มิวมองกนกอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินเข้ามาประคองเขาให้เดินตามไป ท่ามกลางฝูงชนที่คับแน่นของห้องสมุด แต่กนกยังคงหันมองไปรอบๆ อย่างไม่ลดละราวกับหวังว่าจะได้พบใครบางคนที่เขาตามหา...