เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 196
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 197
“เสี่ยวฝาน” เฉียนหย่งเหนียนมองเฉินฝานด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดเจ้าจึงถามเช่นนี้? เจ้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาโดยตลอดไม่ใช่หรือ?”“อ่อ!” เฉินฝานเกาศีรษะเล็กน้อย “พี่หย่งเหนียน เมื่อวานพวกจูต้าอันบอกว่าข้าเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเขาพูดถูก ข้าเปลี่ยนไปแล้ว ข้าลืมเรื่องในอดีตไปมากมาย”“เช่นนี้...ก็ดีเหมือนกัน!” เฉียนหย่งเหนียนตบไหล่เฉินฝาน “จำตนเองในอดีตไม่ได้ก็ดีเหมือนกัน!”เฉินฝานในอดีตไม่เหมือนคนเลย“ข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่า ถึงรุ่นของเรา ทารกชายก็เริ่มน้อยลง โดยเฉพาะหลายปีนี้ยิ่งร้ายแรง ดังนั้น...”เฉียนหย่งเหนียนชี้ไปยังภรรยาที่ยืนรอสามีด้านนอกท่ามกลางลมหนาว “ราชสำนักจึงจัดสรรภรรยาให้พวกเขา อีกทั้งเมื่อได้ลูกชายก็จะมีรางวัลให้”“เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว ทารกชายให้กำเนิดน้อย มีเพียงต้าชิ่งของเราที่เป็นเช่นนี้หรือขอรับ? แคว้นรอบๆ มีสถานการณ์เช่นนี้หรือไม่” เฉินฝานถาม“แคว้นโดยรอบก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เพียงแต่ไม่รุนแรงเท่าแคว้นต้าชิ่งของเรา ก็เพราะแบบนี้!”ขณะพูด เฉียนหย่งเหนียนกำหมัดแน่น“แคว้นโดยรอบโจมตีอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ต้าชิ่งของเราสูญเสียหลายเมือง และเพราะแบบนี้” เฉียนหย่งเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 198
เฉินฝานกำลังตั้งใจแยกแยะขนของพู่กัน ไม่ทันสังเกตว่าพวกปัญญาชนพูดอะไร รู้สึกคล้ายมีคนกำลังมองเขา เขาจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าให้พวกปัญญาชน“ฮ่าๆ เห็นไหม พวกเรากำลังว่าเขา แต่เขากลับส่งยิ้มให้พวกเขา โง่เขลาจริงๆ”“ฮ่าๆ เป็นบ่อเกิดของความสุขจริงๆ เก็บเขาเอาไว้เถอะ”“ก็จริง เรียนหนังสือบางครั้งก็น่าเบื่อ มีคนโง่อยู่ด้วย คอยปรับอารมณ์ก็ดีเหมือนกัน”เฉินเจียงที่นั่งอยู่ไกล ฟังปัญญาชนเหล่านี้หัวเราะเยาะหลานตนเอง เขาไม่เพียงแต่ไม่โมโห แต่ยังมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นเฉินฝาน เจ้าคิดว่าขายปลาไม่กี่ตัว หาเงินได้นิดหน่อย ก็เทียบเท่าข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?ไร้เดียงสาจริงๆ!“อาจารย์มาแล้ว!”ไม่รู้ว่าใครร้องเรียก ภายในห้องเรียบเงียบกริบทันทีอาจารย์เฉียนกอดตำรา ถือไม้บรรทัด เดินเข้ามาในห้องเรียนวางตำราและไม้บรรทัดลง อาจารย์เฉียนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องเรียน สุดท้ายสายตาหยุดลงที่เฉินฝาน“เสี่ยวฝาน มา!”อาจารย์เฉียนโบกมือให้เฉินฝานตามระเบียบแล้ว สิ่งแรกที่ทำเมื่อเข้าเรียน คือไหว้ภาพวาดขงจื๊อเฉินฝานโค้งคำนับภาพวาดชายชราสามครั้ง อาจารย์เฉียนค่อยให้เขาลุกขึ้น “เสี่ยวฝาน ก่อน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 199
“เฉินเจียงไม่เพียงเขียนตัวหนังสือได้สวย วิชาทั่วไป การสอบพระคัมภีร์ รวมถึงบทกวี ล้วนทำได้ดี”“ไม่ใช่ล้วนทำได้ดี ทำได้ดีมากต่างหาก เฉินเจียงเพิ่งเริ่มเรียนตอนอายุสิบห้า ระหว่างนั้นหยุดเรียนไปหนึ่งปี ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึงสามปี เรียนได้ดีกว่าพวกเราหลายคน”“ใช่ เรื่องนี้ต้องยอมรับจริงๆ ข้าจำได้ว่าเมื่อสี่ปีก่อน เฉินเจียงในวัยสิบห้าปี วันแรกที่มาเข้าเรียน ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน เขาเขียนตัวหนังสือตัวบรรจงงดงามอย่างมาก แต่เมื่อมองไปที่เฉินฝาน...”“คนหนึ่งฟ้า คนหนึ่งดินจริงๆ”“ชิๆ นี่อาจจะเป็นความแตกต่างระหว่างคนมีพรสวรรค์กับคนโง่กระมัง”“เจ้าพูดผิดแล้ว ควรบอกว่า เป็นความแตกต่างระหว่างหงส์กับคางคก”“เสี่ยวฝาน คนพวกนั้นปากเสีย เจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจ”กลัวเฉินฝานได้ยินคำพูดเย้ยหยันเหล่านั้นแล้วจะเสียใจ ตอนเดินออกไปจากสำนึกศึกษา เฉียนหย่งเหนียนปลอบเฉินฝานเฉินฝานยิ้ม เขาลูบผมของตนเอง มองดูซื่อๆ “ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ลายมือของข้าน่าเกลียดอยู่แล้ว”เห็นเฉินฝานเปิดใจกว้างเช่นนี้ เฉียนหย่งเหนียนเองก็ยิ้ม “เจ้าคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว ฝึกเขียนบ่อยๆ ก็จะเขียนสวยเอง”“ขอรับ พี่หย่งเหนียน ข้าจะฝึกบ่อย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 200
อยากจะเลียนแบบเฉินเซวี่ยจื่อที่อยู่อำเภอตูอันหรือ? คิดว่าตนเป็นนักเรียนที่เรียนไม่เก่ง แต่ก็สอบผ่านระดับต้นๆ?”“ตลก เขาคงไม่คิดว่าตนแซ่เฉินแล้ว จะเป็นเหมือนเฉินเซวี่ยจื่อกระมัง”“เป็นได้แค่ของเลียนแบบที่ทำได้ไม่ดี”หลังจากสตรีพวกนั้นว่าเฉินฝานเสียๆ หายๆ จบ ก็เริ่มด่าทอฉินเย่ว์เจียวกับฉินเย่ว์ฉู่“เห็นหญิงไร้ยางอายสองคนนั้นไหม? คนโตแบกธนู ทำตัวเป็นสตรีร้ายกาจ ส่วนคนเล็ก ผอมแห้ง สายตาที่มองคนอื่นดุร้ายยิ่งนัก มองแล้วก็เป็นสตรีร้ายกาจเหมือนกัน ไม่มีภาพลักษณ์ภรรยาของปัญญาชนแม้แต่น้อย”“ฮ่าๆ คนหนึ่งไม่เอาไหนและขี้โกง อีกสองคนเป็นสตรีร้ายกาจ ผีเน่ากับโลงผุชัดๆ เหมาะสมกันยิ่งนัก!”ฉินเย่ว์เจียวอายุมากกว่า สำหรับคำดูถูกและเย้ยหยันเหล่านั้น นางยังพอที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้าฉินเย่ว์ฉู่อายุน้อย ความอดทนต่ำ โมโหจนร้องไห้หลังจากเฉินฝานบอกลาเฉียนหย่งเหนียน เขาก็เดินไปหาพวกฉินเย่ว์เจียว“เสี่ยวฉู่ เจ้าเป็นอะไร?”เฉินฝานที่เดินถึงตรงหน้าสองพี่น้อง มองเพียงปราดหนึ่งก็เห็นฉินเย่ว์ฉู่ที่ขอบตาร้อนผ่าว“เย่ว์เจียว เจ้ารังแกน้องสาวอีกแล้วหรือ?”“นายท่าน ข้าเปล่า ข้าขอเอาคันธนูรับประกัน ข้าไม่ได
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 201
“แต่ข้าไม่สามารถเอาชนะพวกนางเพียงลำพังได้ ข้าไม่ได้เก่งเหมือนพี่สาม”ฉินเย่ว์ฉู่คอตกและท้อแท้เล็กน้อย“ข้าไม่ได้ให้เจ้าสู้ซึ่งหน้ากับพวกเขาสักหน่อย เจ้าสามารถ……”เฉินฝานยกนิ้วขึ้นแล้วหมุนวนอยู่บนศีรษะ “ลองหาวิธีอื่นดู”ฉินเย่ว์ฉู่ชะงักเล็กน้อยจากนั้นก็ยิ้มทันที“ข้าคิดออกแล้ว” นางยกกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที“อย่าทำเกินไปเชียวล่ะ” เฉินฝานเตือนร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งอย่างรวดเร็ว“ข้ารู้แล้ว”หลังจากนั้นไม่นาน เฉินฝานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นพัก ๆและหลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ว์ฉู่ก็ยกกระโปรงและวิ่งกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม“เจ้าใช้วิธีไหนหรือ ถึงทำให้พวกนางแต่ละคนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเช่นนั้น” เฉินฝานถามผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างเขาอย่างสงสัยใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินเย่ว์ฉู่เต็มไปด้วยความสุข “ข้าซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พวกนางมองไม่เห็นและขว้างก้อนหินใส่พวกนาง”“พวกนางไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”“นายท่าน เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวลเลยเจ้าค่ะ!”ฉินเย่ว์ฉู่เอียงศีรษะเล็ก ๆ ของนางแล้วกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เสียวฉู่รู้ดีว่าถ้าทำร้ายพวกนาง พวกนางจะตามหาข้าจนเจอ จากนั้นนายท่านก็ต้องจ่ายค่าชดเชย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 202
“อืม! หย่งเหนียนเขียนได้ไม่เลว” แม้ว่าอาจารย์เฉียนพยักหน้า แต่เขาไม่ถูกใจเล็กน้อยด้วยความสามารถของเฉียนหย่งเหนียน เขาควรเขียนได้ดีกว่านี้ท่าทางไม่พอใจของอาจารย์เฉียน นักเรียนต่างก็ดูออก แม้ภายนอกไม่แสดงสิ่งใด แต่แอบดีใจอยู่ภายในใจเฉียนหย่งเหนียนที่สอบผ่านระดับถงเซิง มีความสามารถเพียงเท่านี้ เช่นนั้นแล้วพวกเขาก็ไม่มีความกดดันอีก“คนต่อไป!”“ข้า!”สวีจื้อหมิงจากหมู่บ้านหลิงเป็นคนที่สองที่เดินขึ้นไปหาอาจารย์“บทที่หนึ่ง: สุขในดินแดนอันล้ำค่าและเจริญรุ่งเรืองนับพันปี บทที่สอง: พรส่องแสงมาสู่ครอบครัวและทุกสิ่งเจริญรุ่งเรือง แนวขวาง: ต้อนรับปีใหม่อย่างปรีดา”“ไม่เลว ๆ!”อาจารย์เฉียนพยักหน้าอย่างพอใจ “จื้อหมิง ปีนี้เจ้าก้าวหน้ามาก ลายมือก็ดีขึ้นกว่าปีก่อน!”“ขอบคุณครับอาจารย์!”สวีจื้อหมิงเดินกลับที่นั่งของตนเองอย่างมีความสุขปีนี้เขาเขียนได้ดีกว่าเฉียนหย่งเหนียนปีหน้าคงมีความหวังในการสอบระดับถงเซิง“คนต่อไป!”จากนั้นก็เดินขึ้นไปอ่านอีกหลายคนบ้างก็เขียนได้ดี บ้างก็เขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่คนที่เขียนดี อาจารย์ชื่นชมคนที่เขียนได้ธรรมดา อาจารย์เฉียนไม่ได้ตำหนิ แต่ให้กำลังใจ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 203
“ลายมือนั่น......ฮ่า ๆ ๆ ข้าไม่อยากหัวเราะ แต่ข้าอดไม่ได้จริง ๆ”“ข้าอดไม่ได้เช่นกัน เขาฝึกเขียนได้สิบวันแล้วกระมัง เหตุใดถึงยังเขียนได้พอกับหลานสาววัยห้าขวบของข้าเช่นนี้ล่ะ”“อย่าเพิ่งหัวเราะกัน มาดูกันว่าเขาเขียนอะไร”ครั้งนี้ เฉินฝานได้รับการการปฏิบัติคล้ายกับเฉินเจียง เขาไม่ต้องอ่านกลอนคู่ด้วยตนเอง นักเรียนที่อยู่ด้านล่างช่วยเขาอ่าน“บทที่หนึ่ง: หวนคิดถึงอดีต นักเช่าเรือน โสดไร้คู่ ทุกข์ระทม บทที่สอง: มองปัจจุบัน เรือนกระเบื้องหลังใหญ่ ภรรยางามสง่า สุขสมาน แนวขวาง: ข้ามผ่านได้ถูกที่!”“นี่……มันอะไรกัน?”“บทที่สองยังพอเข้าใจได้ว่าเขียนอะไร แต่แนวขวางเขียนว่า ข้ามผ่านได้ถูกที่? ช่างไม่มีความสอดคล้องและไม่มีระเบียบสักนิด บทที่หนึ่งยิ่งประหลาดกว่า นักเช่าเรือน โสดไร้คู่ เขียนสิ่งใดออกมาเนี่ย?”“มองความหมายดูแล้วเหมือนเขียนว่าตนเองเป็นสุนัข?”ทุกคนมองเฉินฝานพร้อมกันเฉินฝานลูบหัวตนเองและฉีกยิ้มอย่างคนซื่อ “สองเดือนก่อน ข้าเป็นคนไร้คู่จริง ๆ”“พรวด!”“ฮ่า ๆ ๆ”“ฮ่า ๆ ๆ”คำพูดของเฉินฝานทำให้คนทั้งห้องหัวเราะลั่น“สุนัข กล้ายอมรับว่าตนเป็นสุนัขจริง ๆ”“ช่างเป็นคนโง่เสียจริง”
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 204
หรือว่าทายาทผู้สูงศักดิ์ของตระกูลเฉินที่นักพรตวัดซานชิงกวนกล่าวถึง......คือเฉินฝาน!!!หากเป็นเช่นนั้นจริง…...อาจารย์เฉียนพยักหน้าเงียบ ๆสิ่งที่นักพรตวัดซานชิงกวนพูดอาจเป็นเรื่องจริงเขาเป็นอาจารย์มาหลายปี ได้พบผู้คนนับไม่ถ้วนแม้ว่าเฉินเจียงเป็นคนฉลาด การเรียนก็ดี แต่เขาไม่เห็นด้วย หากกล่าวว่าเขาเป็นทายาทผู้สูงศักดิ์ท้ายที่สุดแล้ว ในตัวของเฉินเจียงยังขาดคุณสมบัติบางอย่าง……ในหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขา ไม่มีรายการบันเทิง การนินทาจึงกลายเป็นความบันเทิงเพียงอย่างเดียวในหมู่บ้านกลอนคู่ของเฉินฝานแพร่กระจายจากสถานศึกษาออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในหนึ่งชั่วโมง ทุกคนในหมู่บ้านก็รู้เรื่องนี้ยกเว้นครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านและกลุ่มของเฉียนลิ่วที่ช่วยเฉินฝานจับปลา ส่วนคนอื่น ๆ ต่างหัวเราะเยาะเขาฉินเย่ว์เจียวและฉินเย่ว์ฉู่ที่รอเฉินฝานอยู่นอกสถานศึกษา กลายเป็นเป้าหมายของการเยาะเย้ยไปด้วยพวกนางถูกภรรยาของนักเรียนเหล่านั้นชี้และเย้ยหยัน“นายท่าน!”เมื่อเฉินฝานเดินออกจากสถานศึกษา ฉินเย่ว์เจียวก็วิ่งเข้าไปและรับตะกร้าไผ่ในมือของเขาระหว่างทางกลับเรือน ฉินเย่ว์เจียวกับฉินเย่ว์ฉู่ไม่พูดสักคำ พ
บทล่าสุด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 730
เหอกังนิ่งเงียบไปเพียงหนึ่งวินาที“ทหารทั้งหมดจงฟังคำสั่ง!” เหอกังยกป้ายสั่งการทหารขึ้นสูง “ถอยทัพกลับลำไปทางเดิม!”ระหว่างที่ถอยกลับทางเดิม เฉินฝานยังให้เหอกังออกคำสั่งอีกสองเรื่องคำสั่งแรก นายทหารทุกคนถอดชุดเกราะเครื่องหัวออก ก็คือให้ทุกคนถอดหมวกเหล็กบนหัวออก นำเสื้อผ้าห่อไว้ มัดไว้ที่เอวกองกำลังยุคโบราณ เพื่อที่แยกมิตรและศัตรู ชุดเกราะเครื่องหัวจะมีสัญลักษณ์สัญลักษณ์บนชุดเกราะเครื่องหัวของกองกำลังลาดตระเวนคือพู่ระย้าสีแดงสีแดงสะดุดตาเกินไป ไม่สะดวกในการหลบหลีกคำสั่งที่สอง ทุกคนต้องเก็บกิ่งที่มีใบไม้มาสองสามชิ้น มัดรวมให้เป็นวงกลม สวมไว้บนศีรษะตอนที่ออกคำสั่งทั้งสองนี้ เหอกังก็ตัดหัวนายทหารไปอีกหนึ่งคนเพราะสองคำสั่งนี้ ก็ไม่ต่างอันใดกับการล่าถอยกลับทางเดิม เหลวไหลสิ้นดีไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกน้องในกองกำลังลาดตระเวนทั้งหมด คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจที่คาดหัวใบไม้หนึ่งชิ้น จะสามารถรักษาชีวิตได้กว่าชุดเกราะเครื่องหัวที่ทำจากเหล็กงั้นหรือ?เฉินฝานไม่ได้ผิดปกติจริงๆใช่หรือไม่?กลับไปถึงสถานที่กวาดล้างพลทหารม้าสามพันคนของเหยียนอิง เฉินฝานออกคำสั่งให้หยุดเคลื่อนทัพในขณ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 729
เฉินฝานอมยิ้มพลางพยักหน้า “ถูกต้อง หากไม่ยั่วโมโหอ๋องเจิ้งหนาน หลี่เทียนจะออกมาได้อย่างไร”“ทว่า ทำเช่นนี้เป็นการทำให้พวกเราเข้าสู่สภาวะจนตรอกมิใช่หรือ?”“ท่านแม่ทัพ ทำเช่นนี้ สามารถทำให้พวกเรามีชีวิตต่อไปได้!”“เช่นนี้พวกเราจึงสามารถมีชีวิตต่อไปได้งั้นหรือ? ใต้เท้าเฉิน...”เหอกังที่อยู่ด้านข้างหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “เจ้าต้องการล่อกองกำลังเมืองเตียนที่เมืองฝูตูให้ออกมา หลังจากนั้นพวกเราก็กลับลำไปยึดโจมตีเมืองฝูตูงั้นหรือ?”“ปิดบังท่านแม่ทัพไม่ได้จริงๆ ข้าน้อยก็มีความประสงค์เช่นนี้ มีเพียงการทำเช่นนี้ เมืองหรงตูและพวกเราจึงยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่”“น้องฝาน วิธีนี้น่าอัศจรรย์ก็จริง ทว่า...” สีหน้าของเหอจื่อหลินเปลี่ยนจากสดใสเป็นหม่นหมอง “กองกำลังสามหมื่นคนของหลี่เทียนนั้น ห่างจากพวกเราไม่ถึงห้าสิบลี้แล้ว อิงจากความเร็วของกองกำลังเตียนตู ต้านทานไว้ครึ่งชั่วยาม ก็จะไล่ตามพวกเราทัน พวกเราต้องการโจมตีโต้กลับเมืองฝูตู ก็ต้องหลบหลีกพวกเขาก่อน”“กองกำลังลาดตระเวนมีสองหมื่นเจ็ดพันกว่าคน และมีม้าสงครามที่ไปยึดครองมาเมื่อครู่สามพันตัว เป้าหมายยิ่งใหญ่เช่นนี้ ความยากในหลบหลีกหลี่เทียนยากยิ่งนั
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 728
“ข่าวที่ข้าได้รับมาเมื่อครู่ กองกำลังเมืองเตียนตูหนึ่งแสนคนที่เหยียนเชียงนำทัพไม่ได้ข้ามฝั่งมา”“ไม่ได้ข้ามฝั่งรึ?” เหอกังตกใจอย่างมาก กล่าวด้วยความโมโหทันที “เวลาครึ่งก้านธูปที่แล้วพลส่งข่าวมารายงานว่ากองกำลังหนึ่งแสนคนนั้นของเหยียนเชียงเริ่มข้ามฝั่งแล้วมิใช่หรือ? พลส่งข่าวของเจ้าเป็นอันใดไป จึงรายงานไม่แม่นยำเช่นนี้!”“ท่านพ่อ เมื่อครู่กองกำลังเมืองเตียนข้ามฝั่งจริงๆ ทว่าผ่านไปไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็กลับลำ ตอนนี้เดินทางมุ่งสู่เมืองหรงตูแล้ว”“กล่าวเช่นนี้...” สีหน้าของเหอกังเปลี่ยนเป็นเข้มงวด “กองกำลังเตียนตูไม่คิดที่จะสนใจพวกเรา ทว่ามุ่งตรงไปบุกโจมตีเมืองหรงตู หากสูญเสียเมืองหรงตูไป เช่นนั้นพวกเรา...”เช่นนั้นกองกำลังลาดตระเวนก็เหมือนกับเด็กกำพร้าไร้บ้านหากไปเยือนหรงตูมิได้ พวกเขาก็เป็นทหารเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งที่ไม่กำลังสนับสนุนใดๆจากแนวหลัง“เร็วเข้า พวกเราต้องเร่งฝีเท้าในการเคลื่อนทัพ” เหอกังกล่าวเสียงดัง “แผนการเดียวในตอนนี้ พวกเราทำได้เพียงแข่งความเร็วกับเหยียนเชียง”“ข้าว่าวิธีนี้ก็ไร้ผล” เย่ว์หนูที่อยู่ด้านข้างเฉินฝานส่ายหน้ากล่าวเสียงเบา “พละกำลังของกองกำลังเมืองเตียนตูมีม
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 727
เฉินฝานเดินอยู่ด้านหน้า ฉินเย่ว์เจียวลากศพของเหยียนอิง สองคนเรียงรายเดินออกจากกระโจมไปสถานการณ์รบด้านนอกจวนจะเข้าใกล้จุดสิ้นสุดแล้วห่าธนูในคราเดียว กองกำลังเมืองเตียนตูสามพันกว่าคนนี้ ทุกคนล้วนถูกลูกธนูของกองกำลังลาดตระเวนปักราวกับเม่นเหอจื่อหลินพาคนไปตรวจสอบว่ามีกองกำลังเมืองเตียนตูที่ยังตายไม่สนิทหรือไม่ ดังนั้นจึงเกิดเสียงการแทงซ้ำและเสียงโอดครวญเป็นครั้งคราว“ถวายบังคมใต้เท้าเฉิน!”“ถวายบังคมใต้เท้าเฉิน!”เมื่อเห็นเฉินฝานแล้ว เหล่านายทหารพากันคุกเข่าเฉินฝานลนลานรีบทำท่าขอให้ลุกขึ้น “ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี รีบลุกขึ้นเถอะ”นายทหารเหล่านั้นโน้มศีรษะติดกับพื้นจึงยอมลุกขึ้นยืนนับตั้งแต่ที่เข้ากระโจมจนมาถึงตอนที่ออกจากกระโจมมา ห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหล่ากองกำลังลาดตระเวนด้านหน้าเฉินฝาน ทุกคนล้วนมีชีวิตชีวาพวกเขาทหารผู้ดีทหารไร้ประโยชน์ที่ถูกฝูงชนหัวเราะเยาะ ในเวลาสั้นๆครึ่งชั่วโมง สามารถกำจัดพลทหารม้าของกองกำลังเมืองเตียนตูหนึ่งกลุ่มได้ทั้งหมดต่อจากนี้ จะคอยดูว่าผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าพวกเขาไร้ประโยชน์ได้อีก!เหล่าทหารเพิ่งจะลุกขึ้นยืน เหอกังรีบรุดหน้าเข้ามาทันที สีหน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 726
เหยียนอิงถูกฉินเย่ว์เจียวนำน้ำเย็นหนึ่งถังราดใส่จนตื่น“อ้าก!”“ใครกัน? ชาติชั่วผู้ใดรนหาที่ตาย บังอาจใช้น้ำราดใส่ข้า!”เหยียนอิงที่ถูกปลุกให้ตื่นด้วยความตกใจเด้งตัวกระโดดลงจากเตียง คว้าดาบใหญ่ข้างกายขึ้นมา ต้องการจะฟันออกไปตอนที่เขาเห็นชัดเจนว่าคนที่ยืนข้างเตียงเขาคือฉินแย่ว์เจียว วางดาบลงทันที พลันปรากฏรอยยิ้มสัปดน“เจ้าหนุ่มหน้าปลาเก๋านั้น สามารถจัดการเรื่องต่างๆ เพราะถวิลหาสาวน้อยที่งดงามเช่นนี้ ข้าก็แปลกใจหรอก”“แม่สาวน้อย เจ้าจะมาด้วยตนเองหรือต้องการให้ข้าช่วย!”“ข้าว่าข้าช่วยเจ้าดีกว่า เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อย”เหยียนอิงหัวเราะร่าลุกขึ้นยืน กำลังจะโถมตัวใส่ร่างของฉินเย่ว์เจียว“ปึก!”จอกสุราหนึ่ง ลอยมาจากด้านหลังฉินเย่ว์เจียว ชนเข้ากับใบหน้าของเหยียนอิงอย่างรุนแรง“อ้าก!”เหยียนอิงที่ได้รับบาดเจ็บตะโกนลั่น ยื่นมือออกไปคิดที่จะคว้าดาบใหญ่ของเขาอีกครั้ง“ปึก!”มีวัตถุหนึ่งชิ้นลอยมาจากด้านหลังฉินเย่ว์เจียวอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่จอกสุรา ทว่าเป็นเกาทัณฑ์ดอกเหมยหนึ่งลูกนี่เป็นหนึ่งในอาวุธลับมากมายที่ฉินเย่ว์เหมยมอบให้เฉินฝาน เกาทัณฑ์ดอกเหมยใช้งานง่ายที่สุด วันที่สองข
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 725
ฉกฉวยโอกาสยามราตรี กองกำลังลาดตระเวนสองหมื่นนาย สามารถข้ามแม่น้ำลวี่สุ่ยครั้งที่สองได้แล้วคนมากมายเพียงนี้ กล่าวไม่มีลาดเลาอันใดแม้แต่น้อย นั้นเป็นเรื่องโกหกตอนที่กองกำลังลาดตระเวนข้ามฝั่ง ทำให้กองกำลังเมืองเตียนตูที่ลาดตระเวนผู้หนึ่งพบเห็น“คน มีคนจำนวนมากกำลังข้ามฝั่ง” กองกำลังเมืองเตียนตูผู้นั้นกล่าวกับสหายร่วมรบของตนคำพูดของกองกำลังเมืองเตียนตูผู้นั้น ไม่เพียงไม่ได้รับความใส่ใจจากสหายร่วมรบเท่านั้น ยังถูกสหายร่วมเขกกะโหลกหนึ่งที“เป็นเพราะไม่นอน ตาพร่ามัวไปแล้วหรือ ข้ามฝั่งอันใดกัน?” สหายร่วมรบชี้ไปที่แม่น้ำ “ดูสิ ด้านบนมีเรือหรือไม่? ไม่มีเรือจะข้ามฝั่งมาได้เยี่ยงไร”“ทว่า...”กองกำลังเมืองเตียนตูผู้นั้นหันกลับไปชำเลืองมองอีกครั้ง “ข้าเห็นจริงๆ เหมือนว่าพวกเขาไม่ได้นั่งเรือข้ามมา ทว่าเดินบนผิวน้ำมา”สะพานลอยไม่โผล่ขึ้นมาผิวน้ำทั้งหมด ดูแล้วก็เหมือนกับคนกำลังเดินผิวน้ำจริงๆกองกำลังเมืองเตียนตูผู้นั้นถูกสหายร่วมรบของตนเขกกะโหลกอีกครั้ง “เดินบนผิวน้ำ? นับถือที่เจ้าพูดเช่นนี้ออกมาได้ ที่เจ้าเห็นมิใช่คน แต่เจ้าเห็นผีแล้วต่างหาก!”“ที่ข้าเห็นเป็นผีงั้นรึ?”“จะไม่ใช่ได้อย่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 724
“สร้างสะพานลอยเช่นนี้ กองกำลังเมืองเตียนตูฝั่งตรงข้ามคงไม่ให้พวกเราสร้างได้อย่างสบายๆหรอกกระมัง”“พวกเจ้าพูดถูก” เฉินฝานกล่าว “กองกำลังเมืองเตียนตูคงไม่ให้พวกเราสร้างได้อย่างสบายๆ ดังนั้นที่พวกเราสามารถสร้างได้เป็นสะพานลอยใต้น้ำ”เฉินฝานนำแผนที่ออกมา มือวางไว้ที่แม่น้ำลวี่สุ่ย “ตรงส่วนนี้ พื้นที่แม่น้ำค่อนข้างแคบ สายน้ำก็ค่อนข้างไหลเชี่ยวเช่นกัน กองกำลังเมืองเตียนตูจะต้องคาดไม่ถึงว่าพวกเราจะกลับมาบุกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวเป็นแน่ ดังนั้นช่วงนี้การลาดตระเวนของกองกำลังเตียนตูต้องไม่เข้มงวดเพียงนั้นเป็นแน่ ความสามารถทางน้ำของกองกำลังหญิงยอดเยี่ยม พวกนางสามารถฉกฉวยโอกาสยามราตรี ดำน้ำลงไปในแม่น้ำสร้างสะพาน”ในตอนแรกที่ฝึกกองกำลังหญิง ตามปกติแล้วก็ฝึกตามที่หน่วยรบพิเศษฝึกฝน ดังนั้นการดำน้ำสร้างสะพานประเภทนี้ชำนาญเป็นธรรมดาอยู่แล้ว“สหายกองกำลังลาดตระเวน เพียงแค่ตระเตรียมเถาวัลย์และกิ่งไม้ให้พร้อมก็ใช้ได้แล้ว”ขั้นตอนในการสร้างสะพาน เป็นดังที่เฉินฝานคาดการณ์ไว้ กองกำลังเมืองเตียนตูคาดไม่ถึงว่าพวกเฉินฝานจะกลับมาบุกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว และสิ่งที่คาดไม่ถึง คิดเหนือชั้นไปอีก คือพวกเฉินฝ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 723
“ใต้เท้าเฉิน ไยเจ้ายังคิดที่จะล้อเล่นอีก!” เหอกังสีหน้าจริงจัง เขาออกคำสั่งกับเหอจื่อหลิน “จื่อหลิน เจ้าปกป้องใต้เท้าเฉินให้ออกจากป่าไปในคืนนี้ มุ่งหน้าสู่หรงตู”“ท่านแม่ทัพใหญ่ ข้า...”“ใต้เท้าเฉิน ข้ารู้ว่าเจ้าอยากอยู่ ทว่าพวกเราไม่สามารถเสี่ยงอันตรายเรื่องนี้ได้ หากสูญเสียเจ้าไป ต้าชิ่งของพวกเราก็ถึงจุดจบจริงๆแล้ว”เหอกังพูดขัดคำพูดเฉินฝานก่อนที่จะออกเดินทางครั้งนี้ ฉินเย่ว์เหมยลอบนัดพบพ่อลูกตระกูลเหอลับๆ ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้นให้พ่อลูกตระกูลเหอต้องปกป้องชีวิตของเฉินฝานไว้กล่าวว่า หากไร้ซึ่งเฉินฝาน ต้าชิ่งก็สูญสลายเช่นกันคำพูดของฉินเย่ว์เหมย เหอกังเห็นด้วยทั้งหมดตอนนี้ต้าชิ่งมีทั้งศึกภายในและภายนอก ขุนนางทุจริตกุมอำนาจ หากไม่มีเฉินฝาน ก็มิมีใครสามารถต่อกรกับเสิ่นหมิงหยวนได้“ท่านแม่ทัพใหญ่!” เฉินฝานทำมือเคารพให้เหอกัง “ขอบคุณความไว้วางใจของท่านแม่ทัพใหญ่ที่มีต่อข้าน้อย ในเมื่อท่านแม่ทัพคิดว่าข้าน้อยสามารถช่วยต้าชิ่งให้รอดพ้นได้ เช่นนั้นไยไม่เชื่อมั่นให้ข้าน้อยทำให้กองกำลังเมืองเตียนตูพ่ายแพ้กันล่ะ?”“ใต้เท้าเฉิน ข้าเชื่อมั่นว่าท่านมีความสามารถเช่นนั้นอยู่แล้ว ทว่าการจะหล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 722
ระเบิดดินที่ฝังไว้ จวนจะได้แผลงฤทธิ์แล้ว ม้าและพลทหารที่ถูกระเบิดจนลอยขึ้นจะบรรเทาการปิดล้อมของกองกำลังเมืองเตียนตูได้ชั่วคราวผ่านไปไม่นานนัก ท้องฟ้าก็มืดสนิทเมื่อท้องฟ้ามืดแล้ว เหล่าทหารลาดตระเวนล้วนถอนหายใจอย่างโล่งอกพวกเขาปลอดภัยชั่วคราวแล้วต่อให้กองกำลังเมืองเตียนตูจะเก่งกาจเพียงใด ก็ไม่สามารถจะหาญกล้าบุกโจมตีเข้ามาในป่าตอนกลางคืนเหยียนเชียงที่เป็นผู้นำกองกำลังหนึ่งแสนคนของเมืองเตียนอันก็ไม่ได้รีบร้อน ตอนที่ฟ้ายังไม่ทันมืด เขาก็ออกคำสั่งให้คนไปตั้งค่ายทหารแล้ว“ท่านเจ้านครฝ่ายขวา เส้นทางที่จะระเบิด จวนจะไม่มีแล้ว กองทัพของข้าสามารถโจมตีตามไปได้ จัดการพวกเขาให้หมด เพื่อขจัดอุปสรรคในการเข้าเมืองหลวงของท่านอ๋อง”แม่ทัพสองสามคนเป็นฝ่ายขอออกทัพกับเหยียนเชียงก่อนปัญญาชนหน้าใสเฉินฝานอยู่ในป่า จับเป็นเขาได้สามารถได้เงินห้าหมื่นตำลึงทองการบุกเข้าป่ายามราตรีเรื่องต้องห้ามเช่นนี้ กองทัพเมืองเตียนตูมิได้หวาดกลัวอย่างไรเสียก็เป็นเงินห้าหมื่นตำลึงทองเชียวนะใครจะไม่อยากได้กันเหยียนเชียงจ้องแม่ทัพที่มาขอออกรบก่อนเหล่านั้น “เรื่องที่ว่าจะขจัดอุปสรรคทางไปเมืองหลวงให้ท่านอ๋องอะไ
