เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 194
บทที่เกี่ยวข้อง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 195
“อื้ม!” เฉินฝานถือขนมปังหนึ่งอัน เดินออกมาจากห้องครัว “เย่ว์เจียวรอก่อน ข้ากลับไปเอาพวกพู่กันและหมึกดำก่อน”“นายท่าน ไม่ต้องไปแล้วเจ้าค่ะ” ฉินเย่ว์เจียวตบกระเป๋าสะพายบนหลัง “ของที่ใช้ในสำนึกศึกษาของท่านอยู่ในนี้หมดแล้ว”“เอ๋?”เฉินฝานจ้องมองกระเป๋าสะพายที่ฉินเย่ว์เจียวสะพาย สิ่งนี้คล้ายกับที่เขาเห็นในโทรทัศน์ยุคปัจจุบันคล้ายกับที่ฉวี่เซียน หนิงไช่เฉินสะพาย“เย่ว์เจียว เจ้าเอาสิ่งนี้มาจากไหน”ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะเรียนหนังสือ ดังนั้นไปร้านหนังสือหลายรอบก็ไม่เคยคิดจะซื้อสิ่งนี้“นายท่าน ท่านจำไม่ได้อีกแล้วหรือเจ้าคะ นี่ไม่ได้เรียกว่าสิ่งนี้ เรียกว่ากระเป๋าสะพายเจ้าค่ะ”กระเป๋าสะพาย โดยทั่วไปสานจากไม้ไผ่ เป็นเครื่องมือที่ใช้สำหรับเก็บตำรา พู่กันและหมึกของปัญญาชนในยุคโบราณ คล้ายกระเป๋าของนักเรียนในยุคปัจจุบันฉินเย่ว์โหรวถือตะกร้าไม้ไผ่เดินออกมาจากห้องเก็บเสบียงอาหาร เรือนร่างและอุปนิสัยของนางเหมือนกัน บอบบางและอ่อนช้อยนางเดินมาถึงตรงหน้าเฉินฝาน “กระเป๋าสะพายนี้พี่อวิ๋นอิงเอามาให้เจ้าค่ะ นางบอกว่าพี่หย่งเหนียนมีหลายใบแล้ว ทั้งยังบอกว่านายท่านเข้าเรียนกะทันหัน ที่บ้านต้องไม่มีก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 196
“เสียวฉู่ของเราวิ่งเร็วแบบนี้ สูงขึ้นแล้วหรือเปล่า?” เฉินฝานมองฉินเย่ว์ฉู่ที่วิ่งมาหาเขาด้วยความเอ็นดู“สูงขึ้นแล้วเจ้าค่ะ!” ฉินเย่ว์เจียวที่ยืนมองอยู่ข้าบๆ พยักหน้า “ตอนนี้เสียวฉู่สูงถึงเอวนายท่านแล้ว”“อื้ม ข้าเองก็รู้สึกว่าสูงขึ้นเหมือนกัน”เฉินฝานและฉินเย่ว์เจียวบอกว่าฉินเย่ว์ฉู่สูงขึ้นแล้ว ฉินเย่ว์ฉู่ดีใจจนยิ้มกว้างระหว่างทาง ฉินเย่ว์ฉู่ที่กระโดดโลดเต้นอยู่นั้น จู่ๆ ก็พูดขึ้น “วันนี้ข้าพบว่า แม้ปกตินายท่านจะเก่งกาจ แต่นายท่านกลัวพี่สี่”“เสียวฉู่ เงียบเดี๋ยวนี้” ฉินเย่ว์เจียวพูดเสียงดังร้องปรามฉินเย่ว์ฉู่ฉินเย่ว์เจียวทำให้ฉินเย่ว์ฉู่ตกใจจนตัวสั่น ตัวนางเองก็ตกใจเช่นเดียวกันจริงด้วย นางลืมไปได้อย่างไร การบอกว่าบุรุษกลัวภรรยาของตนเองเป็นข้อห้ามใหญ่“เย่ว์เจียว อย่าทำให้เสียวฉู่ตกใจ” เฉินฝานรีบพูด “เสียวฉู่พูดถูก ข้ากลัวเย่ว์โหรวจริงๆ”“พวกเรารีบไปกันเถอะ!” เฉินฝานเร่งสองพี่น้อง “ขืนยังไม่ไปอีกก็จะสายแล้วจริงๆ ประเดี๋ยวกลับไปเย่ว์โหรวจะดุพวกเราอีก”ฉินเย่ว์เจียวมองแผ่นหลังเหยียดตรงของเฉินฝาน พูดพึมพำ “ท่านไม่ได้กลัว เห็นชัดว่ารักต่างหาก”ยิ่งใกล้สำนักศึกษา ก็ยิ่งเห็นคนส
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 197
“เสี่ยวฝาน” เฉียนหย่งเหนียนมองเฉินฝานด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดเจ้าจึงถามเช่นนี้? เจ้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาโดยตลอดไม่ใช่หรือ?”“อ่อ!” เฉินฝานเกาศีรษะเล็กน้อย “พี่หย่งเหนียน เมื่อวานพวกจูต้าอันบอกว่าข้าเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเขาพูดถูก ข้าเปลี่ยนไปแล้ว ข้าลืมเรื่องในอดีตไปมากมาย”“เช่นนี้...ก็ดีเหมือนกัน!” เฉียนหย่งเหนียนตบไหล่เฉินฝาน “จำตนเองในอดีตไม่ได้ก็ดีเหมือนกัน!”เฉินฝานในอดีตไม่เหมือนคนเลย“ข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่า ถึงรุ่นของเรา ทารกชายก็เริ่มน้อยลง โดยเฉพาะหลายปีนี้ยิ่งร้ายแรง ดังนั้น...”เฉียนหย่งเหนียนชี้ไปยังภรรยาที่ยืนรอสามีด้านนอกท่ามกลางลมหนาว “ราชสำนักจึงจัดสรรภรรยาให้พวกเขา อีกทั้งเมื่อได้ลูกชายก็จะมีรางวัลให้”“เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว ทารกชายให้กำเนิดน้อย มีเพียงต้าชิ่งของเราที่เป็นเช่นนี้หรือขอรับ? แคว้นรอบๆ มีสถานการณ์เช่นนี้หรือไม่” เฉินฝานถาม“แคว้นโดยรอบก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เพียงแต่ไม่รุนแรงเท่าแคว้นต้าชิ่งของเรา ก็เพราะแบบนี้!”ขณะพูด เฉียนหย่งเหนียนกำหมัดแน่น“แคว้นโดยรอบโจมตีอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ต้าชิ่งของเราสูญเสียหลายเมือง และเพราะแบบนี้” เฉียนหย่งเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 198
เฉินฝานกำลังตั้งใจแยกแยะขนของพู่กัน ไม่ทันสังเกตว่าพวกปัญญาชนพูดอะไร รู้สึกคล้ายมีคนกำลังมองเขา เขาจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าให้พวกปัญญาชน“ฮ่าๆ เห็นไหม พวกเรากำลังว่าเขา แต่เขากลับส่งยิ้มให้พวกเขา โง่เขลาจริงๆ”“ฮ่าๆ เป็นบ่อเกิดของความสุขจริงๆ เก็บเขาเอาไว้เถอะ”“ก็จริง เรียนหนังสือบางครั้งก็น่าเบื่อ มีคนโง่อยู่ด้วย คอยปรับอารมณ์ก็ดีเหมือนกัน”เฉินเจียงที่นั่งอยู่ไกล ฟังปัญญาชนเหล่านี้หัวเราะเยาะหลานตนเอง เขาไม่เพียงแต่ไม่โมโห แต่ยังมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นเฉินฝาน เจ้าคิดว่าขายปลาไม่กี่ตัว หาเงินได้นิดหน่อย ก็เทียบเท่าข้าแล้วอย่างนั้นหรือ?ไร้เดียงสาจริงๆ!“อาจารย์มาแล้ว!”ไม่รู้ว่าใครร้องเรียก ภายในห้องเรียบเงียบกริบทันทีอาจารย์เฉียนกอดตำรา ถือไม้บรรทัด เดินเข้ามาในห้องเรียนวางตำราและไม้บรรทัดลง อาจารย์เฉียนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องเรียน สุดท้ายสายตาหยุดลงที่เฉินฝาน“เสี่ยวฝาน มา!”อาจารย์เฉียนโบกมือให้เฉินฝานตามระเบียบแล้ว สิ่งแรกที่ทำเมื่อเข้าเรียน คือไหว้ภาพวาดขงจื๊อเฉินฝานโค้งคำนับภาพวาดชายชราสามครั้ง อาจารย์เฉียนค่อยให้เขาลุกขึ้น “เสี่ยวฝาน ก่อน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 199
“เฉินเจียงไม่เพียงเขียนตัวหนังสือได้สวย วิชาทั่วไป การสอบพระคัมภีร์ รวมถึงบทกวี ล้วนทำได้ดี”“ไม่ใช่ล้วนทำได้ดี ทำได้ดีมากต่างหาก เฉินเจียงเพิ่งเริ่มเรียนตอนอายุสิบห้า ระหว่างนั้นหยุดเรียนไปหนึ่งปี ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึงสามปี เรียนได้ดีกว่าพวกเราหลายคน”“ใช่ เรื่องนี้ต้องยอมรับจริงๆ ข้าจำได้ว่าเมื่อสี่ปีก่อน เฉินเจียงในวัยสิบห้าปี วันแรกที่มาเข้าเรียน ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน เขาเขียนตัวหนังสือตัวบรรจงงดงามอย่างมาก แต่เมื่อมองไปที่เฉินฝาน...”“คนหนึ่งฟ้า คนหนึ่งดินจริงๆ”“ชิๆ นี่อาจจะเป็นความแตกต่างระหว่างคนมีพรสวรรค์กับคนโง่กระมัง”“เจ้าพูดผิดแล้ว ควรบอกว่า เป็นความแตกต่างระหว่างหงส์กับคางคก”“เสี่ยวฝาน คนพวกนั้นปากเสีย เจ้าอย่าเก็บมาใส่ใจ”กลัวเฉินฝานได้ยินคำพูดเย้ยหยันเหล่านั้นแล้วจะเสียใจ ตอนเดินออกไปจากสำนึกศึกษา เฉียนหย่งเหนียนปลอบเฉินฝานเฉินฝานยิ้ม เขาลูบผมของตนเอง มองดูซื่อๆ “ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ลายมือของข้าน่าเกลียดอยู่แล้ว”เห็นเฉินฝานเปิดใจกว้างเช่นนี้ เฉียนหย่งเหนียนเองก็ยิ้ม “เจ้าคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว ฝึกเขียนบ่อยๆ ก็จะเขียนสวยเอง”“ขอรับ พี่หย่งเหนียน ข้าจะฝึกบ่อย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 200
อยากจะเลียนแบบเฉินเซวี่ยจื่อที่อยู่อำเภอตูอันหรือ? คิดว่าตนเป็นนักเรียนที่เรียนไม่เก่ง แต่ก็สอบผ่านระดับต้นๆ?”“ตลก เขาคงไม่คิดว่าตนแซ่เฉินแล้ว จะเป็นเหมือนเฉินเซวี่ยจื่อกระมัง”“เป็นได้แค่ของเลียนแบบที่ทำได้ไม่ดี”หลังจากสตรีพวกนั้นว่าเฉินฝานเสียๆ หายๆ จบ ก็เริ่มด่าทอฉินเย่ว์เจียวกับฉินเย่ว์ฉู่“เห็นหญิงไร้ยางอายสองคนนั้นไหม? คนโตแบกธนู ทำตัวเป็นสตรีร้ายกาจ ส่วนคนเล็ก ผอมแห้ง สายตาที่มองคนอื่นดุร้ายยิ่งนัก มองแล้วก็เป็นสตรีร้ายกาจเหมือนกัน ไม่มีภาพลักษณ์ภรรยาของปัญญาชนแม้แต่น้อย”“ฮ่าๆ คนหนึ่งไม่เอาไหนและขี้โกง อีกสองคนเป็นสตรีร้ายกาจ ผีเน่ากับโลงผุชัดๆ เหมาะสมกันยิ่งนัก!”ฉินเย่ว์เจียวอายุมากกว่า สำหรับคำดูถูกและเย้ยหยันเหล่านั้น นางยังพอที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้าฉินเย่ว์ฉู่อายุน้อย ความอดทนต่ำ โมโหจนร้องไห้หลังจากเฉินฝานบอกลาเฉียนหย่งเหนียน เขาก็เดินไปหาพวกฉินเย่ว์เจียว“เสี่ยวฉู่ เจ้าเป็นอะไร?”เฉินฝานที่เดินถึงตรงหน้าสองพี่น้อง มองเพียงปราดหนึ่งก็เห็นฉินเย่ว์ฉู่ที่ขอบตาร้อนผ่าว“เย่ว์เจียว เจ้ารังแกน้องสาวอีกแล้วหรือ?”“นายท่าน ข้าเปล่า ข้าขอเอาคันธนูรับประกัน ข้าไม่ได
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 201
“แต่ข้าไม่สามารถเอาชนะพวกนางเพียงลำพังได้ ข้าไม่ได้เก่งเหมือนพี่สาม”ฉินเย่ว์ฉู่คอตกและท้อแท้เล็กน้อย“ข้าไม่ได้ให้เจ้าสู้ซึ่งหน้ากับพวกเขาสักหน่อย เจ้าสามารถ……”เฉินฝานยกนิ้วขึ้นแล้วหมุนวนอยู่บนศีรษะ “ลองหาวิธีอื่นดู”ฉินเย่ว์ฉู่ชะงักเล็กน้อยจากนั้นก็ยิ้มทันที“ข้าคิดออกแล้ว” นางยกกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที“อย่าทำเกินไปเชียวล่ะ” เฉินฝานเตือนร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งอย่างรวดเร็ว“ข้ารู้แล้ว”หลังจากนั้นไม่นาน เฉินฝานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นพัก ๆและหลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ว์ฉู่ก็ยกกระโปรงและวิ่งกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม“เจ้าใช้วิธีไหนหรือ ถึงทำให้พวกนางแต่ละคนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเช่นนั้น” เฉินฝานถามผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างเขาอย่างสงสัยใบหน้าเล็ก ๆ ของฉินเย่ว์ฉู่เต็มไปด้วยความสุข “ข้าซ่อนตัวอยู่ในที่ที่พวกนางมองไม่เห็นและขว้างก้อนหินใส่พวกนาง”“พวกนางไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”“นายท่าน เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวลเลยเจ้าค่ะ!”ฉินเย่ว์ฉู่เอียงศีรษะเล็ก ๆ ของนางแล้วกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เสียวฉู่รู้ดีว่าถ้าทำร้ายพวกนาง พวกนางจะตามหาข้าจนเจอ จากนั้นนายท่านก็ต้องจ่ายค่าชดเชย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 202
“อืม! หย่งเหนียนเขียนได้ไม่เลว” แม้ว่าอาจารย์เฉียนพยักหน้า แต่เขาไม่ถูกใจเล็กน้อยด้วยความสามารถของเฉียนหย่งเหนียน เขาควรเขียนได้ดีกว่านี้ท่าทางไม่พอใจของอาจารย์เฉียน นักเรียนต่างก็ดูออก แม้ภายนอกไม่แสดงสิ่งใด แต่แอบดีใจอยู่ภายในใจเฉียนหย่งเหนียนที่สอบผ่านระดับถงเซิง มีความสามารถเพียงเท่านี้ เช่นนั้นแล้วพวกเขาก็ไม่มีความกดดันอีก“คนต่อไป!”“ข้า!”สวีจื้อหมิงจากหมู่บ้านหลิงเป็นคนที่สองที่เดินขึ้นไปหาอาจารย์“บทที่หนึ่ง: สุขในดินแดนอันล้ำค่าและเจริญรุ่งเรืองนับพันปี บทที่สอง: พรส่องแสงมาสู่ครอบครัวและทุกสิ่งเจริญรุ่งเรือง แนวขวาง: ต้อนรับปีใหม่อย่างปรีดา”“ไม่เลว ๆ!”อาจารย์เฉียนพยักหน้าอย่างพอใจ “จื้อหมิง ปีนี้เจ้าก้าวหน้ามาก ลายมือก็ดีขึ้นกว่าปีก่อน!”“ขอบคุณครับอาจารย์!”สวีจื้อหมิงเดินกลับที่นั่งของตนเองอย่างมีความสุขปีนี้เขาเขียนได้ดีกว่าเฉียนหย่งเหนียนปีหน้าคงมีความหวังในการสอบระดับถงเซิง“คนต่อไป!”จากนั้นก็เดินขึ้นไปอ่านอีกหลายคนบ้างก็เขียนได้ดี บ้างก็เขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่คนที่เขียนดี อาจารย์ชื่นชมคนที่เขียนได้ธรรมดา อาจารย์เฉียนไม่ได้ตำหนิ แต่ให้กำลังใจ
บทล่าสุด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1022
ลักพาตัวอ๋องแคว้นจ้าวต่อหน้าต่อตาองครักษ์หนึ่งหมื่นกว่าคน และยังสามารถทำให้เขายอมถอยทัพแต่โดยดี จะต้องมิใช่การประเมินศัตรูต่ำไปเพียงอย่างเดียวแน่นอนใต้เท้าด้านนอกผู้นั้นจะต้องมีวรยุทธ์และสติปัญญาเหนือมนุษย์เป็นแน่ได้ยินว่า เขามีสิ่งของที่เป็นเหล็กปลายแหลมสามารถโจมตีได้ น่าหวาดกลัวอย่างมาก สามารถต่อกรกับศัตรูจำนวนมหาศาลได้ด้วยตัวคนเดียวดังนั้น เฉินฝานต้องมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมจึงมาเยือนต่อให้มิมีความมั่นใจว่าจะชนะได้ ทว่าพวกเขาก็ต้องมั่นใจว่าตนเองจะสามารถถอยกลับได้อย่างปลอดภัยแน่นอนหากล่าถอยไปแล้วกลับมาอีกครั้ง คงจะมิได้มีเพียงสองคน แต่เป็นกองกำลังจำนวนมหาศาลพื้นที่ธารน้ำอันคับแคบจะสามารถต่อต้านกองกำลังมหาศาลได้อย่างไร?“เสี่ยวฝาน เจ้าดูสิ!”อ๋องตวนตะโกนด้วยความตื่นตกใจทันที เขาชี้ไปร่างเงาตรงโพรงหญ้า “โจรป่าเหล่านั้นออกมาแล้ว และยังมาจำนวนมหาศาลอีกด้วย ตอนนี้น่าจะประมาณหนึ่งพันคน”“ฮี่ ๆ ๆ!”อ๋องตวนฉีกยิ้ม มองเฉินฝานด้วยความนับถือ“เสี่ยวฝาน เจ้าคาดการณ์ได้ดั่งเทพ เจ้าบอกว่าขอแค่พวกเราสองคนมา โจรป่าจะต้องออกมาแน่นอน”“มิใช่ว่าข้าคาดการณ์ได้ดั่งเทพ นี่คือจิตวิทยา” เฉิน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1021
ผู้ที่เสนอตัวขอออกรบก่อนคือ หัวหน้าสามกั้วเจียงหลงชื่อที่โหดเหี้ยมปานนี้ มิใช่เพราะเขาเก่งกาจแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะตอนยังเด็กเขาซุกซนจนถูกแม่ไล่ตี ตอนที่หน้าสิ่วหน้าขวาน จึงกระโดดลงแม่น้ำว่ายไปฝั่งตรงข้ามเพื่อหนีแม่ของตนเองจึงเป็นที่มาของชื่อกั้วเจียงหลง“ออกไปรบงั้นรึ? กำจัดพวกเขาให้สิ้นซากรึ?” หัวหน้าใหญ่เหอหรันถีบกั้วเจียงหลงด้วยความโมโหทันที “เจ้าเก่งกว่ากองกำลังรักษาพระองค์แคว้นจ้าวรึ?”“หัวหน้าใหญ่ ข้าคิดว่าเจ้าระแวงเกินไป หัวหน้าสามพูดถูก ควรจะออกไปสู้!”เสียงเคร่งขรึมดูมีอายุดังขึ้น ชายชราผมหงอกทั้งหัวเดินเข้ามาจากด้านนอก“ท่านอาจารย์!”เมื่อเห็นชายชราผู้นั้น เหอหรันรีบทำมือเคารพอย่างลนลาน คนอื่นก็พากันทำตามเมื่อชายชราเห็นด้วย กั้วเจียงหลงจึงเงยหน้าทันที “หัวหน้าใหญ่ ท่านอาจารย์ยังคิดว่าท่านระแวงเกินไป พวกเรามิได้เป็นแบบกองกำลังรักษาพระองค์แคว้นจ้าวเสียหน่อย”กั้วเจียงหลงพูดจบ ชายชรารีบพูดต่อทันที “หัวหน้าใหญ่ หัวหน้าสามพูดถูกแล้ว พวกเรามิใช่กองกำลังรักษาพระองค์แคว้นจ้าว สาเหตุที่พวกเขาพ่ายแพ้เพราะประเมินศัตรูต่ำและอวดดีเกินไป ตอนนี้ผู้ที่อวดดีและประเมินศัตรูต่ำ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1020
“ท่านอัครเสนาบดีกับท่านอ๋องออกจากเมืองไปแล้ว พวกเขาไม่ได้กลับเมืองหลวง แต่ว่ามุ่งหน้าไปยังพื้นที่ต้าเฮยแล้วขอรับ!”พื้นที่ต้าเฮยก็คือรังของพวกโจร“เช่นนั้นพวกเราก็รีบตามไป ท่านอัครเสนาบดีกับท่านอ๋องให้หลี่ฉวินไปด้วยหรือไม่”หลี่ฉวินเป็นนายกองพิทักษ์เมืองเฟิ่งหวง เป็นแม่ทัพของกองทัพพิทักษ์เมืองเฟิ่งหวงเมืองเฟิ่งหวงเป็นเพียงเมืองป้อมปราการภายใต้เมืองเหอตู ไม่ควรมีนายกอง แต่เนื่องจากเมืองเฟิ่งหวงอยู่ติดชายแดน ดังนั้นจึงมีกองทัพพิทักษ์เมือง มีนายกองเช่นกันเพียงแต่ว่าต้าชิ่งขาดแคลนชายฉกรรจ์ เมืองป้อมปราการติดชายแดนที่ยากจนข้นแค้นอย่างเมืองเฟิ่งหวงยิ่งมีชายฉกรรจ์น้อยลงไปอีก กอปรกับก่อนหน้านี้ต่อสู้ต้านทานกองทหารของแคว้นจ้าว ตอนนี้กำลังพลในมือหลี่ฉวินจึงมีไม่ถึงสามร้อยนายเหอจื้อเฟยวิ่งกลับไปที่ห้องหยิบรองเท้าของตนขึ้นมา สวมพลางเดินออกไป “พวกเราก็รีบตามไปด้วย!” “ใต้เท้า!” เวลานี้เองหลี่ฉวินก็มาถึงแล้วเช่นกัน“หลี่ฉวิน?” เหอจื้อเฟยมองหลี่ฉวินด้วยความประหลาดใจ “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ตอนนี้เจ้าควรไปที่พื้นที่ต้าเฮยกับท่านอัครเสนาบดีมิใช่หรือ?”“ใต้เท้า ท่านอัครเสนาบดีกับท่านอ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1019
สิ่งปลูกสร้างที่ดีที่สุดในเมืองกลับเป็นราชนิเวศน์ที่ฮ่องเต้จ้าวพำนักก่อนหน้านี้ ราชนิเวศน์นั้นยังเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาหลังจากที่แคว้นจ้าวยึดครองเมืองเฟิ่งหวงอีกด้วยก่อนหน้านี้เฉินฝานรู้สึกว่าการได้เป็นอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายนั้นเก่งกาจมากแล้ว มีอำนาจล้นฟ้า แม้แต่เสิ่นหมิงหยวนก็ไม่อาจแตะต้องเขาได้ตามใจชอบตอนนี้เขาถึงค่อยรู้สึกว่ายิ่งมีอำนาจบนตัวมาก ภาระบนบ่าก็ยิ่งหนักมากต้าชิ่งยังคงยากจนข้นแค้นมากเมื่อเห็นเฉินฝานอารมณ์หดหู่มากถึงเพียงนั้น อ๋องตวนก็ไม่กล้าลากเขาไปดื่มเหล้าทายตัวเลขแล้ว เขาอยู่ทางด้านข้าง แม้แต่เสียงดื่มเหล้าก็ยังเบามาก“เฮ้อ นี่มันปัญหาใหญ่จริง ๆ!”อ๋องตวนที่ดื่มจนเมากรึ่มแล้ววางไหเหล้าลงข้าง ๆ พิงกำแพงเมืองอย่างเอียงเอน“เสี่ยวฝาน เจ้าคิดว่าโจรพวกนี้ยังควรจะปราบหรือไม่?”“โจรย่อมต้องถูกปราบอยู่แล้ว!” เฉินฝานเอ่ยอย่างหนักแน่น“แล้วบุตรชายของเหอจื้อเฟยจะจัดการอย่างไร? เขาถูกเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เป็นหัวหน้าโจรที่ดื้อรั้นเสียแล้ว”“เหอจื้อเฟยฆ่าบุตรชายกับมือไปแล้วหนึ่งคน หากสังหารอีกคน ดูเหมือนว่า...”อ๋องตวนยกไหเหล้าจากทางด้านข้างขึ้นมากรอกอีกคำแล้วค่อ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1018
ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเหอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง“ความเมตตาของสวรรค์ก็ไม่อาจทนต่อความโหดร้ายในโลกนี้ได้ ตอนที่ลูกชายของข้าออกไปปราบโจรครั้งที่ห้า โจรพวกนั้นฉวยโอกาสบุกเข้ามาในเมือง และเอาหลานชายฝาแฝดที่เพิ่งเกิดมาได้ไม่นานของข้า...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าเหอก็สะอื้นไม่หยุด ริมฝีปากอ้าอยู่หลายครั้งแต่ก็พูดไม่ออก“หลานชายฝาแฝดของเจ้าถูกโจรพวกนั้นฆ่าไปแล้วหรือ?”อ๋องตวนถามขึ้น ความจริงไม่ต้องให้ฮูหยินผู้เฒ่าตอบ อ๋องตวนก็นึกคำตอบได้แล้ว เขากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วส่งเสียงดังกร๊อบ“เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องสังหารหัวหน้าโจรเหล่านั้นให้หมดอย่างแน่นอน!”“ท่านอ๋อง!”ฮูหยินผู้เฒ่าเหอคุกเข่าลงอีกครั้ง “ทหารแคว้นจ้าวถูกขับไล่ไปแล้ว ขอร้องท่านกลับไปยังเมืองหลวงเสียเถิด”“หญิงชราผู้นี้เป็นอะไรไป?” อ๋องตวนโกรธจัดจนเต้นเร่า ๆ แล้ว“พวกเจ้าบอกว่าโจรส่วนมากล้วนเป็นลูกชายของชาวบ้านเหล่านี้ ข้าจะไม่ฆ่าโจรทั่วไป จะฆ่าแค่หัวหน้าของพวกมันก็ไม่ได้หรือ?”“ท่านอ๋อง!” เฉินฝานดึงอ๋องตวนไว้"ผู้อาวุโส" เฉินฝานก้มตัวประคองนางเหอให้ลุกขึ้นมา“โจรให้หลานชายฝาแฝดของพวกท่านเป็นหัวหน้าแล้วใช่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1017
“พวกสตรีชั่วช้าอยากจะฆ่าอัครเสนาบดีก็เหมือนก่อกบฏอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้ายังจะขอร้องแทนพวกนางอีกหรือ?”อ๋องตวนเตะเหอจื้อเฟยด้วยความเดือดดาลเหอจื้อเฟยคลานขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าเฉินฝานต่อเพื่อขอร้องแทนสตรีเหล่านั้น “พวกนางก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน ลูกชายของพวกนางล้วนอยู่ในกำมือของโจรพวกนั้น หลายคนถูกจับตัวไปตั้งแต่ที่ยังเด็กมาก ๆ พวกเขากลายเป็นโจรก็เพราะถูกบีบบังคับ”“เพราะว่าหากพวกเขาไม่ยอมเข้าร่วมฝึกฝนกลายเป็นโจร หัวหน้าโจรเหล่านั้นก็จะสังหารมารดาของพวกเขาแทน”เหอจื้อเฟยเอ่ยคำพูดสองประโยคนี้ก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นทั่วบริเวณแม้ว่าเฉินฝานจะคาดเดาคำตอบได้แล้ว แต่เมื่อได้ยินเองกับหูถึงสิ่งที่เหอจื้อเฟยพูดออกมา เขาก็ยังรู้สึกสะเทือนใจมาก แม่กลัวลูกต้องตาย จึงห้ามไม่ให้ทางการส่งทหารออกไปปราบโจรลูกกลัวแม่ต้องตาย จึงฝึกฝนสุดชีวิตเพื่อเป็นโจรที่มีคุณสมบัติเหมาะสมต้องยอมรับว่าหัวหน้าโจรพวกนั้นเฉลียวฉลาดมาก“นั่นเป็นเพราะเจ้าบกพร่องต่อหน้าที่!” อ๋องตวนเตะเหอจื้อเฟยอีกครั้ง “หากเจ้าส่งคนไปกำจัดโจรพวกนี้ตั้งแต่แรก จะมีผลที่ตามมาเยอะถึงเพียงนี้หรือ?”ทันทีที่อ๋องตวนพูดจบก็มีสตรีผู้หนึ่งออก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1016
“เมื่อครู่ข้าได้ยินชัดเจนว่าเจ้าแค่สั่งให้เหอจื้อเฟยไปปราบโจรเท่านั้น เหตุใดถึงไปทำร้ายลูกของพวกเขา...”อ๋องตวนพลันหยุดชะงัก“โจร?!” อ๋องตวนร้องอุทานขึ้นมา “หรือว่าโจรพวกนั้นก็คือลูกชายของพวกนาง?”“ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วน” เฉินฝานพยักหน้าเช่นกัน“พวกเขาไม่ใช่โจรร้าย ขุนนางใหญ่สูงส่งอย่างพวกท่านจะไปเข้าใจอะไร?” บทสนทนาระหว่างอ๋องตวนกับเฉินฝานทำให้สตรีเหล่านั้นอารมณ์ร้อนมาก แต่ละคนเหมือนกับไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วก็ไม่ปาน ผลักดันเบียดเสียดกันห้อมล้อมนักการในศาลาว่าการข้างกายเฉินฝานกับอ๋องตวนไว้ เมื่อเห็นว่าผลักไม่ได้แล้ว ก็ใช้มีดหั่นผักในมือฟันใส่ทันที“เพล้ง!”อ๋องตวนโยนไหเหล้าในมือลงกับพื้น“พวกสตรีชั่วช้า พอพยัคฆ์ไม่แสดงบารมี พวกเจ้าก็เห็นว่าเป็นแมวป่วยใช่หรือไม่?” พวกนางคิดว่าข้าเป็นแมวป่วยหรืออย่างไร? ถ้าเสือไม่คำราม พวกเจ้าไม่เห็นรัศมีหรืออย่างไร?”อ๋องตวนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เตะสตรีหลายคนจนกระเด็นไปทันทีอย่างไรก็ตามแม้สตรีหลายคนจะถูกถีบกระเด็น แต่ก็ไม่เกิดผลให้หวาดกลัวใด ๆ เลย สตรีเหล่านั้นกลับฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น ปากตะโกนว่าจะให้พวกเฉินฝานตายไปพร้อมกั
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1015
หญิงชราวัยประมาณหกสิบปีผู้หนึ่งขวางหน้าเหอจื้อเฟยไว้“ท่านแม่ ลูกต้องไปทำงาน ท่านอย่าขัดขวางลูกเลย” เหอจื้อเฟยเอ่ยด้วยความเจ็บปวดใจคนที่ยืนขวางเหอจื้อเฟยไม่ให้เหอจื้อเฟยไปทำร้ายโจร ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นมารดาของเขาเองนางเหอเหลือบมองดาบในมือของเหอจื้อเฟยแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “งานของเจ้าอยู่ในที่ว่าการไม่ใช่หรือ? เจ้าเป็นขุนนาง ไม่อยู่ในที่ว่าการ ถือดาบวิ่งออกมา นี่จะไปทำสิ่งใด? เจ้าเป็นเพชฌฆาตหรือไร? เจ้าเป็นคนฆ่าสัตว์หรือไร?”“ท่านแม่ ลูกมีงานราชการเร่งด่วนจริง ๆ ใครก็ได้!”เหอจื้อเฟยพูดพลางหันหน้าไปสั่งนักการในศาลาว่าการที่อยู่ข้างหลังเสียงดัง “พาฮูหยินผู้เฒ่ากลับจวน!” “ใครกล้าแตะต้องข้า!”นางเหอหยิบกรรไกรออกมาทันที แล้วชี้ไปยังนักการในศาลาว่าการที่เดินมาหานางหลังจากที่นักการในศาลาว่าการหยุดเดินไม่กล้าเดินข้างหน้า นางเหอก็ใช้กรรไกรจ่อคอตัวเองทันที“เหอจื้อเฟย เจ้าอย่าคิดว่าแม่แก่แล้วหูตาฟ้าฟาง ไม่รู้ว่าเจ้าจะไปที่ใด หากเจ้าไปสังหารโจรก็สังหารแม่ก่อน หลังจากนั้นค่อยข้ามศพของแม่ไป”“ท่านแม่ นี่ท่านทำอะไร?” ใบหน้าของเหอจื้อเฟยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและอับจนปัญญาอ๋องตวนถ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1014
โจรเข้ามาในเมืองกันหมดแล้ว แต่เหอจื้อเฟยกลับทำเป็นไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นเมื่อครู่สตรีวัยกลางคนยังบอกว่าเหอจื้อเฟยเป็นขุนนางที่ดี หรือว่าจะไม่กล้าพูดความจริงเฉินฝานบอกลาครอบครัวของสตรีวัยกลางคน แล้วรีบรุดไปยังที่ว่าการเมืองเฟิ่งหวงด้านนอกศาลาว่าการ เฉินฝานยังจงใจมองรอบหนึ่ง มีชายหลายคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ด้านนอกศาลาว่าการจริง ๆ ดวงตาชำเลืองมองศาลาว่าการของเมืองเฟิ่งหวงเป็นครั้งคราวสายตาของชายเหล่านั้นดูอำมหิตดุดัน มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาพวกเขาน่าจะเป็นโจรที่สตรีวัยกลางคนพูดถึงโจรป่าคอยนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูที่ว่าการช่างอุกอาจนัก!เฉินฝานสาวเท้ายาว ๆ เข้าไปในที่ว่าการ“ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย!”เมื่อเห็นเฉินฝาน เหอจื้อเฟยก็วิ่งเข้ามาหาทันทีเฉินฝานเองก็ก้าวเท้ายาว ๆ เดินเข้าไปหาเช่นกัน เมื่ออยู่ห่างจากเหอจื้อเฟยไม่ถึงห้าเมตร...“เคร้ง!”เฉินฝานชักดาบคู่กายของนักการในศาลาว่าการคนหนึ่งออกมาอย่างฉับไว“ตะ ใต้...”ขณะที่นักการในศาลาว่าการพูดติดอ่าง เฉินฟานก็ถือดาบชี้ไปที่เหอจื้อเฟยแล้วเหอจื้อเฟยมองเฉินฟานอย่างตกตะลึง สุดท้ายก็คุกเข่าลงอย่างเงียบงัน
