เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1189
บทที่เกี่ยวข้อง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1190
“พวกเจ้าระวัง!”ทันใดนั้นเองหวงหวั่นเอ๋อร์กระโดดลงมาจากหลังคาเวลานี้เอง หลี่ชิ่งชูธงในมือขึ้นขอเพียงเขาลดธงในมือลง มือธนูสามพันกว่านายก็พร้อมที่จะยิงธนู“ยิง!”ขณะเดียวกันที่หลี่ชิ่งลดธงในมือลง โจวอวี่ออกคำสั่งครืด!เสียงเหนี่ยวไกปืนนับพันกระบอกดังขึ้นพร้อมกัน ตามด้วย...“ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”ทหารรักษาการณ์เมืองหลวงสามพันกว่านายล้มลงอย่างรวดเร็ว กระทั่งสิ้นใจ ท่ามกลางพวกเขามากมายมีหลายคนไม่ทันได้ร้องโอดอวยส่วนคนที่โชคดีไม่ถูกยิงจุดสำคัญ ล้วนล้มลงกับพื้น ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดชั่วขณะหนึ่ง เสียงกรีดร้องดังมาจากเลือดที่ไหลนองไม่เพียงชาวบ้านเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้กระทั่งทหารรักษาการณ์ที่เจอเลือดทุกวันยังตกตะลึง“พวกเขา เหล็กในมือของพวกเขา คล้ายกับเหล็กที่ใต้เท้าเฉินพกไว้ติดตัว”เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น ทำลายความเงียบสีหน้าตกตะลึงของทหารรักษาการณ์แปลเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทหารรักษาการณ์เมืองหลวงส่วนมากล้วนได้ยินคำเล่าลือนี้มาก่อน เฉินฝานมีอาวุธในมือชนิดหนึ่งซึ่งน่ากลัวมาก อาวุธในมือนั้นราวกับสัตว์ประหลาดพ่นไฟ เมื่อสัตว์ประหลาดพ่นไฟ เมื่อนั้นก็จะมีคนตายและ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1191
“ทุกคนมีกันหมด!”เมื่อโจวอวี่เอ่ยปาก ทหารที่ถือปืนกลขนาดเล็กไว้ในมือเหล่านั้นก็ยืนตัวตรงฉับพลันการกระทำของเหล่าทหารเรียกเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากราษฎรเป็นพัก ๆ “กองทัพเล็ก ๆ นี้แต่งกายพิกล อาวุธก็แปลกประหลาด คำขวัญกับท่าทางก็แปลกเช่นกัน”“แปลกก็ส่วนแปลก แต่ดูมีชีวิตชีวายิ่งนัก” “มีชีวิตชีวาหรือ? ข้าว่ามันน่ากลัวนะ หากข้าพบเจอในยามปกติจะต้องหลบไปให้ไกลทันทีอย่างแน่นอน” “ข้าขอถามพวกเจ้า!” เสียงก้องกังวานของโจวอวี่กลบพวกเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่สับสนปนเป เขาถามทหารเหล่านั้นว่า “หลังจากเริ่มต่อสู้ กฎที่เคร่งครัดที่สุดของใต้เท้าเฉินคืออันใด?”“ขณะจู่โจม หากผู้ใดพลั้งมือทำร้ายประชาชนผู้บริสุทธิ์ก็เก็บกระสุนในปืนไว้ให้ตนเองขอรับ!”โจวอวี่พยักหน้า “เช่นนั้นพวกเจ้าควรทำเช่นไร?”“รับรองว่าจะไม่พลั้งมือทำร้าย!”“รับรองว่าจะไม่พลั้งมือทำร้าย!”“รับรองว่าจะไม่พลั้งมือทำร้าย!”“บุกโจมตี!”เมื่อโจวอวี่ออกคำสั่ง ทหารถือปืนนับพันนายก็ยกปืนเข้าจู่โจมทันทีไม่นาน กองทัพลาดตระเวนของหลี่ชิ่งก็ร่วงลงไปเป็นกองใหญ่ทหารมากมายของกองทัพลาดตระเวรถึงขนาดไม่ทันได้ยกดาบขึ้นมาในตอนที่ร่วงลงไป“ฟางถง เร
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1192
“ช้าก่อน!”“ประหารไม่ได้!”“ประหารเสนาบดีเสิ่นไม่ได้!”เสียงเร่งรีบดังขึ้นติดต่อกันสามเสียงมาจากทางด้านหน้า โดยเสียงสุดท้ายยังเป็นเสียงของสตรีอีกด้วยฉินเย่ว์เหมยขมวดคิ้ว ความผิดของพ่อลูกตระกูลเสิ่นมีหลักฐานแน่ชัด เป็นเรื่องที่แน่นอนไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้แล้ว เหตุใดจึงประหารไม่ได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางเป็นฮ่องเต้ของแคว้นหนึ่ง นางออกคำสั่งประหารไปแล้ว ใครยังสามารถล้มล้างพระราชโองการของนางได้อีก! รถม้าหรูหราเทียมด้วยม้าแปดตัวคันหนึ่งแล่นมาจากทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางยังชนชาวบ้านที่หลบไม่ทันจนกระเด็นออกไปมากมาย รถม้ามาถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยม ยังไม่ทันจอดสนิท ผ้าม่านของรถม้าก็ถูกคนเปิดออกจากด้านในสตรีที่สวมอาภรณ์อันวิจิตรรีบร้อนกระโดดลงจากรถม้า ในอ้อมแขนของนางยังอุ้มทารกเอาไว้หนึ่งคนไม่นานก็มีคนจำสตรีผู้นั้นได้ในขณะที่สตรีนางนั้นเพิ่งจะกระโดดลงจากรถม้า เฉินฝานกับฉินเย่ว์เหมยก็จำสตรีนางนั้นได้เช่นกัน“ฮองเฮา? นางมาทำไม?”เสิ่นไต้มั่นก้าวฉับ ๆ วิ่งมาอยู่ตรงหน้าฉินเย่ว์เหมย ก่อนจะคุกเข่าดังตุบ“ยินดีด้วยเพคะฝ่าบาท ขอแสดงความยินดีด้วยเพคะฝ่าบาท ฝ่าบาททรงมีโอรสผู้สืบ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1193
ฉินเย่ว์เหมยนึกเสียใจไม่หยุด ในใจของเฉินฝานเองก็รู้สึกเสียดายมากเช่นกันหากพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ต่อไปอยากสังหารพ่อลูกตระกูลเสิ่นก็จะยากยิ่งขึ้น ตระกูลเสิ่นเป็นตระกูลที่สร้างคุณูปการในตอนที่สถาปนาแคว้นต้าชิ่ง ตระกูลเสิ่นทำการค้ามายาวนานถึงเพียงนั้น อิทธิพลภายในได้แทรกซึมไปยังแวดวงต่าง ๆ อย่างสลับซับซ้อนแม้ว่าวันนี้จะปลดเสิ่นหมิงหยวนกับเสิ่นหยวนเลี่ยงเป็นสามัญชน ทว่าตราบใดที่พวกเขายังไม่ตาย ไม่ช้าก็เร็วตระกูลเสิ่นก็จะมีวันหวนกลับมามีอำนาจอีกครั้ง นอกจากนี้เสิ่นไต้มั่นยังให้กำเนิดองค์ชายอีกด้วย องค์ชายพระองค์นี้ประสูติจากฮองเฮา อีกทั้งเป็นองค์ชายพระองค์แรกหลังจากที่ฉินเย่ว์เหมยขึ้นครองบัลลังก์ ตามกฎแล้ว บุตรชายของเสิ่นไต้มั่นจะต้องได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทอย่างแน่นอนพวกเสิ่นหมิงหยวนถึงขนาดที่ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องอันใดเลย ขอเพียงรักษาชีวิตของตนเองไว้ให้ดี ผ่านไปอีกไม่กี่สิบปี ถึงขนาดที่อาจจะไม่ต้องใช้เวลาไม่กี่สิบปี เมื่อรัชทายาทพระองค์นี้ขึ้นครองราชย์ ตระกูลเสิ่นก็จะสามารถมีอำนาจเหนือราชสำนักอีกครั้งเฉินฝานมองทารกในอ้อมแขนของเสิ่นไต้มั่นด้วยสีหน้าซับซ้อนพูดตามความเป็นจริงแ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1194
ฉินเย่ว์เหมยสะบัดมือ“เพียะ!”ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของเสิ่นไต้มั่นอย่างรุนแรง ดวงหน้าขาวเนียนงดงามนั้นปรากฏรอยฝ่ามือในพริบตารอยฝ่ามือนั้นมองเห็นได้อย่างชัดเจน อีกทั้งยังแดงก่ำ เห็นได้ว่าฉินเย่ว์เหมยลงแรงมากเพียงใด“อ๊าย!”เสิ่นไต้มั่นกรีดร้องออกมา นางเพิ่งคลอดบุตร ร่างกายยังอ่อนแอมาก ฝ่ามือนี้ของฉินเย่ว์เหมยตบจนดวงตาของนางมีดาวระยิบระยับ ขนาดคุกเข่าก็ยังทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปในอ้อมแขนของหมัวมัวที่อยู่ข้างกายโดยพลันเสิ่นไต้มั่นเอามือกุมแก้ม ถามฉินเย่ว์เหมยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงง “ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงทำเช่นนี้เพคะ?”ฉินเย่ว์เหมยชี้ไปที่เสิ่นไต้มั่นแล้วก่นด่าเสียงดังว่า “เจ้ามันคนแพศยาไม่รู้จักยางอาย ลอบคบชู้แล้วยังมีหน้ามาเสแสร้งทำตัวเหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมที่นี่อีก และยังมีหน้าอุ้มเด็กมาอีกหรือ?”ถ้อยคำของฉินเย่ว์เหมยราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ทำให้ทุกคนตกตะลึงกันหมด“อะไรนะ? อะไรนะ? พวกเจ้าได้ยินที่ฝ่าบาทตรัสชัดเจนหรือยัง?”“ได้ยินชัดเจนแล้ว ฝ่าบาทตรัสว่าฮองเฮาคบชู้ และยังตรัสอีกว่าฮองเฮามีหน้าอุ้มองค์ชายน้อยมาได้อย่างไร”“สวรรค์ เช่นนั้นไม่ใช่ว่า...องค์ชายน้อยไ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1195
“ผู้บัญชาการหง เป็นข้าที่โยนความผิด หรือว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าบ้าตัณหากันแน่?”การซักถามติดต่อกันของเสิ่นหมิงหยางทำให้หงอิงไม่อาจโต้กลับได้เลยบัดนี้ฉินเย่ว์เหมยมีเฉินฝาน มีพ่อลูกตระกูลเหอ มีการสนับสนุนจากกองทัพลาดตระเวน ไม่ใช่หุ่นเชิดที่เสิ่นหมิงหยวนสามารถควบคุมได้ตามใจชอบมานานแล้ว ตั้งแต่วันที่เฉินฝานดำรงตำแหน่งอัครเสนาบดีเบื้องซ้าย ฉินเย่ว์เหมยก็ขับไล่ทหารรักษาการณ์เมืองหลวงในวังออกไปตอนนี้ภายในวังมีเพียงทหารรักษาพระองค์ของหงอิงเท่านั้นคำพูดสั้น ๆ สองประโยคของเสิ่นหมิงหยวนก็ลากหงอิงลงน้ำแล้ว หากฉินเย่ว์เหมยอยากประหารเสิ่นไต้มั่น เช่นนั้นหงอิงก็ต้องตายด้วยเช่นกัน“ฝ่าบาท ขอทรงโปรดตรวจสอบให้ละเอียดด้วยเพคะ หากเป็นทหารรักษาพระองค์ของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะตายเพื่อชดใช้ความผิดเดี๋ยวนี้เพคะ!” หงอิงคุกเข่าลงทันทีแล้วเอ่ยออกมา ความหมายของหงอิงชัดเจนมาก นางอยากให้ฉินเย่ว์เหมยไม่ต้องสนใจนาง นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง หากผู้ใต้บังคับบัญชาของนางเป็นคนทำจริง ๆ ฉินเย่ว์เหมยสามารถละทิ้งนางได้ทันที “ฝ่าบาท โอกาสยากจะได้มา หากพลาดไปก็จะไม่มีมาอีกแล้วนะเพคะ!” หงอินอ้อนวอนฉินเย่ว์เหมย หา
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1196
“อย่านะ!”เสียงของเฉินฝานช้าไปเสียแล้ว ความงดงามที่ดำขลับดกหนาบนศีรษะของฉินเย่ว์เหมยสยายลงมาจากยอดศีรษะราวกับน้ำตกสีดำ ริมฝีปากแดง ดวงหน้างดงาม นัยน์ตาดุจดวงดารา จมูกสวย ดูเย็นชาทระนงตน ฉินเย่ว์เหมยที่ยืนเอามือไพล่หลังดูสวยและสง่างาม “ว้าว...”“นะ นี่...”“ฝ่าบาท ทรง ทรงเป็นสะ สตรีหรือเนี่ย?!” “ฮ่องเต้ของแคว้นต้าชิ่งเราเป็นสตรี!”ไม่เพียงแต่ราษฎรรอบด้านที่ตกใจ แม้แต่ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเบิกตาโต ตกตะลึงอยู่กับที่“มิน่า มิน่า มิน่าล่ะ!”เสิ่นหมิงหยวนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ปากพูดพร่ำไม่หยุด สีหน้าบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นหลากหลายราวกับกล้องสลับลายก็ไม่ปาน ตกใจ ตื่นเต้น ไม่เข้าใจ เข้าใจ และประหลาดใจแกมยินดีมิน่าล่ะ ตั้งแต่ที่ตกจากหลังม้า เห็นได้ชัดว่าฉินหย่งคังที่เหลือเท้าอีกแค่ข้างเดียวยังไม่ได้ยืนอยู่บนเส้นทางสู่ปรโลก จู่ ๆ กลับฟื้นกลับมา และขึ้นครองบัลลังก์โดยสมบูรณ์ไม่มีการบุบสลายมิน่าล่ะ ฉินหย่งคังที่ให้กำเนิดองค์หญิงหลายพระองค์แล้ว จู่ ๆ กลับชมชอบผู้ชาย และไม่ยอมเข้าวังหลังอีกมิน่าล่ะ ฉินหย่งคังที่เคยกลัวร้อนจู่ ๆ ถึงได้กลัวความหนาว ต่อให้อยู่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1197
โอวหยางน่าหลันหันไปมองเฉินฝาน สายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นซับซ้อน เวลานี้นางทั้งนับถือฉินเย่ว์เหมยทั้งรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยดูจากการแสดงออกของเฉินฝาน เขาจะต้องรู้แต่แรกแล้วว่าฉินเย่ว์เหมยเป็นสตรีนอกจากจักรพรรดินีแคว้นเหมี่ยนแล้ว โอวหยางน่าหลันคิดมาตลอดว่านางเป็นคนที่มีฐานะและรูปโฉมโดดเด่นที่สุดในหมู่ภรรยามากมายของเฉินฝาน บัดนี้...โอวหยางน่าหลันเงยหน้ามองฉินเย่ว์เหมยอีกครั้ง ฉินเย่ว์เหมยยังคงยืนอยู่ในท่วงท่าเดิม เผชิญหน้ากับสายตาและคำพูดต่าง ๆ นานาจากรอบข้างโดยไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อยยืนตระหง่านไม่ไหวติง!สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านจากบนใบหน้าของนาง นำพาเส้นผมที่สยายลงบนใบหน้าขึ้นมา ปลายผมปลิวไสวเล็กน้อยโอวหยางน่าหลันอดตัวสั่นไม่ได้ นางที่เย่อหยิ่งจองหองวางตัวเหนือกว่าผู้อื่นมาโดยตลอด ก้มศีรษะให้สตรีเป็นครั้งแรกเนื่องจากเวลานี้ ฉินเย่ว์เหมยที่นางเห็นดูเหมือนกับเทพเจ้า ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้ใด เผชิญหน้ากับสายตาแบบไหน สายตาของฉินเย่ว์เหมยก็ดูเยือกเย็นกระจ่างใส มีเพียงยามที่สบตากับเฉินฝานเท่านั้นถึงมีการเปลี่ยนแปลงแม้ว่าฉินเย่ว์เหมยจะปกปิดไว้ดีมาก แต่ในฐานะที่โอวหยางน่าหลันเป็นสตรีจะ
บทล่าสุด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1315
“อะไรนะ!?”“ตอนนี้องค์หญิงเสี่ยวฉู่พาฝ่าบาทไปที่ประตูอู่แล้วขอรับ เจ้าสิ่งนั้น ปะ ปะ...”“ปืนไรเฟิล”“ใช่ ๆ ปืนไรเฟิล ปากกระบอกปืนไรเฟิลจ่อพระเศียรของฝ่าบาทอยู่เลยขอรับ!”“หา นี่เป็นเพราะอะไรกัน?”บรรดาพี่สาวน้องสาวตระกูลฉินได้ยินข่าวขึ้นมา“กราบทูลบรรดาองค์หญิง ข้อเรียกร้องขององค์หญิงเสี่ยวฉู่คืออยากให้ท่านอัครเสนาบดีกับฝ่าบาทอภิเษกสมรสกันเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”“เหลวไหล!”เฉินฝานพุ่งตัวออกไปราวกับพายุเวลานี้บรรดาพี่น้องตระกูลฉินที่เพิ่งแสดงท่าทีรีบร้อนทำหน้าร้อนใจกลับมีสีหน้าแจ่มใส ถึงขนาดที่นั่งลงปรึกษาหารือกันฉินเย่ว์โหรว “พี่หญิงรอง ท่านมีฝีมือดี ท่านรีบไปขวางอยู่ที่หอด้านบนประตูอู่ อย่าให้นายท่านลงมา” ฉินเย่ว์เจียว “ไม่มีปัญหา พอถึงเวลานั้นข้าจะเรียกน้องหวั่นเอ๋อร์ นายท่านหนีไม่รอดแน่”ฉินเย่ว์ฉิน “เช่นนั้นข้าจะให้พี่น้องในวังเซียวเหยาก่อนหน้านี้ไปเดินเล่นแถว ๆ ประตูอู่ให้หมดเลย จะต้องครึกครื้นเป็นแน่ รับรองว่าพี่น้องทหารองครักษ์พวกนั้นจะต้องมองสาวงามอย่างไม่หวาดไม่ไหว”สามพี่น้อง “ความปรารถนาของเสี่ยวฉู่ พวกเราในฐานะพี่สาวจะต้องช่วยอย่างเต็มที่!”เมื่อมองถนนละแวกป
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1314
“ข้าไม่ได้ขัดขืนจริง ๆ” เย่ลวี่เลี่ยก้มหน้าลง ชายสูงแปดฉื่อทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ใจ เขาอยากขัดขืนอยู่แล้ว แต่ฉินเย่ว์ฉู่ไม่ได้ให้โอกาสนั้นกับเขาเลยตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่บุกเข้ามาในกระโจมใหญ่ของเย่ลวี่เลี่ย ก็ยิงปืนกำจัดองครักษ์ของเย่ลวี่เลี่ยก่อนพูดแล้วก็น่าอับอาย เย่ลวี่เลี่ยที่เคยผ่านศึกมาอย่างโชกโชนตกใจกลัวรูเลือดตรงกลางหน้าผากขององครักษ์ เขาไม่เคยเห็นอาวุธที่รวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยได้ยินแค่เสียงดังปัง หน้าผากขององครักษ์ก็มีรูเลือดใหญ่ขนาดนี้แล้ว ความเร็วที่แม้แต่เทพเซียนก็ทำไม่ได้ ความแม่นยำที่แม้แต่เทพเซียนก็ยังทำไม่ได้ในตอนที่ฉินเย่ว์ฉู่ยกปืนขึ้นแล้วลั่นไกอีกครั้ง เมื่อเย่ลวี่เลี่ยได้ยินเสียง เขาก็ตกใจจนสลบไปทันที หลับไปตื่นหนึ่งถึงค่อยพบว่าฉินเย่ว์ฉินยิงใส่หมวกเล็กของเขาเท่านั้นตกใจสาวน้อยจนสลบไป ไม่ว่าสือจิ่งซานผู้นี้จะถามอย่างไร เย่ลวี่เลี่ยก็ไม่บอกเขา .....ในคืนที่เย่ลวี่เลี่ยถูกจับ ข่าวก็ไปถึงเมืองหลวงแล้ว “เครื่องอัดเสียงพลังงานแสงอาทิตย์ เครื่องเสียง...” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยอ่านคำเหล่านี้ก็ถามเฉินฝานด้วยความมึนงงว่า “จดหมายของเสี่ยวฉู่บอกว่า นางแค่อาศ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1313
“นางไม่รู้หรือว่าพวกเราไม่อยากลงมือจริงจัง?” “พอไปถึงค่ายทหารของชาวหู ไม่ใช่แค่โดนฆ่าธรรมดาแบบนั้นหรอกนะ” ชาวหูไม่มีทางปล่อยสตรีชาวต้าชิ่งใด ๆ ที่ตกอยู่ในมือพวกเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสตรีชาวต้าชิ่งที่หน้าตางดงามฐานะสูงศักดิ์อย่างฉินเย่ว์ฉู่ พฤติกรรมของพวกเขาใช้คำว่าเดรัจฉานมาอธิบายยังไม่พอเลย สือจิ่งซานสะบัดแขนเสื้อ “พอได้แล้ว สตรีนางเดียวไม่มีค่าพอให้เราต้องใส่ใจหรอก นางอยากตายก็ปล่อยนางไปเถิด โจวจวี่ เจ้าส่งคนไปบอกเยลวี่เลี่ยว่าให้พวกเขาเหลือศพไว้ครบถ้วน ข้าจะซื้อศพไว้ใช้ประโยชน์” ไม่ต้องให้สือจิ่งซานรอนานเกินไป วันรุ่งขึ้นทหารลาดตระเวนก็มารายงาน “ว่าไงนะ? เยลวี่เลี่ยมาด้วยตนเอง?”“ท่านแม่ทัพใหญ่ หากพูดให้ตรงคือเยลวี่เลี่ยโดนฮูหยินเล็กของท่านอัครเสนาบดีจับกุมมาขอรับ”“เจ้าพูดอีกทีสิ?”ทหารลาดตระเวนพูดซ้ำถึงสามรอบเต็ม ๆ สือจิ่งซานก็ยังไม่เชื่อไม่ใช่แค่สือจิ่งซานที่ไม่เชื่อ ต่อให้เป็นผู้ถูกจับกุมอย่างเยลวี่เลี่ยก็ไม่เชื่อเช่นกัน เขาจะโดนสตรีนางเดียวจับกุมได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นสตรีผู้นี้ยังอายุน้อย พาทหารหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันมาแค่ร้อยกว่าคนเมื่อฉินเย่ว์ฉู่พาเยลวี่เล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1312
สือจิ่งซานยกมุมปากยิ้มคลุมเครือ “แปรพักตร์อันใดกัน ฝ่าบาทกับท่านอัครเสนาบดีเห็นอกเห็นใจกองทัพหมาป่าเรา จึงส่งสะใภ้คนเล็กมา เช่นนั้นกองทัพหมาป่าเราย่อมต้องต้อนรับสะใภ้ท่านนี้ให้ดี ๆ”“แม่ทัพใหญ่กล่าวถูกต้อง พวกเราต้อง ‘ต้อนรับ’ ให้ดี ๆ!” โจวจวี่พูดคล้อยตามทันที ไม่นานนักก็มีคำสั่งจากในกระโจมใหญ่ ให้ทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนยุคโบราณที่จารีตเคร่งครัดอย่างยิ่ง การเปลือยท่อนบนเช่นนี้เป็นพฤติกรรมดูหมิ่นไม่ให้ความกียรติสตรีอย่างรุนแรงยิ่งกว่านั้นฉินเย่ว์ฉู่เป็นภรรยาเอกของอัครเสนาบดีขั้นหนึ่ง องค์หญิงแห่งต้าชิ่ง พระขนิษฐาแท้ๆ ของฮ่องเต้หญิงหากฉินเย่ว์ฉู่เป็นเพียงสตรีทั่วไปในยุคนี้ เกรงว่ามีแต่จะตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมดทหารแม่ทัพทั้งหมดของกองทัพหมาป่าเปลือยท่อนบนออกจากกระโจม รอดูท่าทางตกใจกลัวจนร้องไห้โฮยกใหญ่ของฉินเย่ว์ฉู่“ผู้ชายมากมายถึงเพียงนี้ข่มขู่เด็กสาวคนเดียวจะไม่เกินไปหน่อยหรือ” มีบางคนรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก แต่คำพูดของเขาก็โดนคนอื่นสวนกลับทันที “เกินไปอันใดเล่า เฉินฝานเป็นคนส่งมา ให้เขาหยามพวกเราได้เท่านั้น แต่ไม่ยอมให้พวกเราตอบโต้คืนหรือ? เปลือย
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1311
เย่ว์หนูได้รับบาดเจ็บในระหว่างที่ปกป้องเฉินฝานครั้งหนึ่ง ร่างกายของนางตอนนี้จึงไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเฉินฝานอยากให้หวงหวั่นเอ๋อร์ตามฉินเย่ว์ฉู่ไป มีหวงหวั่นเอ๋อร์อยู่ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัยของฉินเย่ว์ฉู่ ผลปรากฏว่าฉินเย่ว์ฉู่ปฏิเสธแม้กระทั่งหวงหวั่นเอ๋อร์ด้วยฉินเย่ว์ฉู่พาทหารหญิงไปหนึ่งร้อยกว่าคน มุ่งตรงสู่ทางเหนือ บุกไปยังกองทัพหมาป่าอย่างกล้าหาญ “เจ้าปล่อยให้นางไปเช่นนี้หรือ?” คนที่ตำหนิเฉินฝาน ไม่ใช่แค่พี่น้องตระกูลฉินทั้งสามคนในจวนสกุลเฉิน แม้แต่ฉินเย่ว์เหมยที่อยู่ในวังหลวงก็รีบออกมาเช่นกันนางคิดว่าไม่ว่าอย่างไร อย่างน้อยที่สุดเฉินฝานต้องให้ฉินเย่ว์ฉู่นำกองพลมือปืนไป“เย่ว์ฉู่เป็นน้องเล็กของพวกเจ้า น้องเล็กของพวกเจ้ามีนิสับแบบไหน พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือไร?” คำพูดประโยคเดียวของเฉินฝานทำให้พวกนางสำลักแล้วแม้ว่าฉินเย่ว์ฉู่จะเป็นน้องเล็กสุดในตระกูลฉิน ทว่าตั้งแต่เด็กจนโต นางมีความคิดของตัวเองมากที่สุด ขอเพียงเป็นเรื่องที่นางตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครสามารถทำให้นางเปลี่ยนใจได้“แต่ว่า...” ฉินเย่ว์โหรวที่เป็นคนกังวลใจมากที่สุด ขมวดคิ้วมุ่น ดูกลัดกล
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1310
การปรากฏตัวของนาง ทำให้ทุกคนรู้สึกปีติยินดีกันมากแต่ฉินเย่ว์เจียวกลับถลึงมองสตรีผู้นั้น “พอได้แล้ว เสี่ยวฉู่เจ้าเด็กตัวแสบ แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่อันใด ยังไม่รีบเข้ามาอีก?” ฉินเย่ว์ฉู่ขี่ม้าเข้ามา ขณะที่นางผ่านฉินเย่ว์เจียวยังไม่ลืมเถียงกลับว่า “พี่หญิงรอง ข้าอายุยี่สิบแล้ว เป็นผู้ใหญ่ตั้งนานแล้วนะ”ฉินเย่ว์เจียวเชิดหน้าขึ้นสูง “ไม่ว่าเจ้าจะอายุเท่าไหร่ ถึงอย่างไรในสายตาข้า เจ้าก็เป็นเด็กตลอดกาล” ฉินเย่ว์ฉู่ควบม้าตรงมาหาเฉินฝาน แล้วฟ้องเขาว่า “นายท่านดูสิเจ้าคะ พี่หญิงรองรังแกข้าอีกแล้ว นางรังแกข้ามาตลอด ท่านไม่จัดการนางบ้างหรือ?”เฉินฝานมองฉินเย่ว์ฉู่ที่สดใสมั่นใจในตัวเองตรงหน้า ภาพที่เขาเห็นฉินเย่ว์ฉู่ครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนฉายขึ้นมาในสมอง เกิดความรู้สึกราวกับว่าเวลาผ่านไปชาติหนึ่งเด็กสาวที่ขี้กลัวในวันวาน บัดนี้กลายเป็นโฉมสะคราญที่มีสง่าราศี เฉินฝานรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย“เหตุใดที่กลับมาตอนนี้ ไม่ต้องเข้าเรียนแล้วหรือ?” เฉินฝานถามตั้งแต่ฉินเย่ว์ฉู่อายุสิบห้า เฉินฝานก็ส่งนางไปเรียนที่โรงเรียนสตรีในเมืองเซียนตู“นายท่าน ข้าน้อยเรียนจบแล้วเจ้าค่ะ”“เรียนจบแล้ว?”“ข้าน้อยเ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1309
วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ซึ่งทั้งเดือนจะมีเพียงวันเดียวเท่านั้น นี่เป็นวันที่หาได้ยาก ในฐานะที่ฉินเย่ว์โหรวเป็นภรรยาเอกที่ดูแลบ้านย่อมไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ นางได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าหลายวันแล้วว่าวันนี้พวกเขาจะไปเที่ยวเล่นกินอาหารที่ชานเมืองกันทั้งครอบครัวนี่เป็นสิ่งที่เฉินฝานเสนอขึ้นเมื่อหลายปีก่อน หลังจากครั้งนั้น ฉินเย่ว์โหรวก็หลงใหลอยู่สุดซึ้ง ขอเพียงเฉินฝานมีวันหยุด นางจะต้องออกไปให้ได้สถานที่เที่ยวเล่นกินอาหารกันในครั้งนี้มีทิวทัศน์งดงามราวกับภาพวาดเหมือนเช่นเคยเฉินฝานนั่งอยู่บนเก้าอี้พนักพิง กินผลไม้มองบุตรชายบุตรสาวเล่นกันอย่างสนุกสนานบนทุ่งหญ้า ส่วนบรรดาภรรยาก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวันกลิ่นอาหารที่เฉินฝานชอบลอยอยู่ในอากาศอาหารของพวกเขาทั้งหมดเป็นรูปแบบยุคปัจจุบัน เนื้อแกะย่างทั้งตัว สเต๊กซี่โครงย่าง หมูสามชั้นย่าง ปีกไก่ย่าง กระดูกอ่อนย่าง... ยังมีหม้อไฟทะเล และผลไม้แช่เย็นต่าง ๆ นานา“อืม~” เฉินฝานสูดจมูก แล้วแค่นเสียงเบา ๆ ด้วยความพึงพอใจ เขาหลับตาพักผ่อน พักผ่อนสักพักก็เริ่มกินได้แล้ว“ฮี่!”เฉินฝานเพิ่งจะนอนหลับก็ตกใจตื่นกับเสียงร้องฮี่ของม้า “
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1308
หลังจากสือจิ่งซานควบคุมกองทัพหมาป่า เขาก็เปลี่ยนตัวแม่ทัพก่อนหน้านี้ทั้งหมด ตอนนี้ทหารเหล่านี้ล้วนเชื่อฟังสือจิ่งซานเท่านั้น“ใครบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทและท่านอัครเสนาบดีที่นี่?”สือจิ่งซานตวาดอย่างเย็นชา เขาเดินแหวกแม่ทัพเหล่านั้นพร้อมกับเอ่ยวาจา หลังจากนั้นก็หันกาย สายตากวาดมองไปบนร่างแม่ทัพเหล่านั้นห“ข้าน้อยไม่บังอาจวิจารณ์ เดิมทีสิ่งที่ข้าน้อยพูดก็เป็นความจริง หากไม่มีกองทัพหมาป่าของเรา ไม่มีท่านแม่ทัพใหญ่ ต้าชิ่งจะสงบสุขเหมือนทุกวันนี้ได้อย่างไร เวลานี้กลับให้เฉินฝานผู้นั้นยึดความดีความชอบทั้งหมดไว้เพียงผู้เดียว” “ถูกต้อง พวกเรารู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับท่านแม่ทัพใหญ่เลย”แม้ว่าเสียงของพวกแม่ทัพจะเบาลงแล้ว แต่ความโกรธเกรี้ยวและความไม่พอใจในคำพูดกลับยิ่งรุนแรงขึ้น “เหลวไหล เดิมทีความสงบสุขของต้าชิ่งก็เป็นหน้าที่ของกองทัพหมาป่าเรา ในฐานะที่ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพหมาป่ายิ่งต้องทำเช่นเดียว ต่อไปหากมีใครกล้าบังอาจวิจารณ์ฝ่าบาทกับอัครเสนาบดีอีก ลงโทษโบยด้วยไม้พลองทหาร!”“ท่านแม่ทัพใหญ่...”“ทหาร!” สือจิ่งซานตัดบทคนผู้นั้น “นำตัวสวี่ต๋าออกไปโบยด้วยไม้พลองทหารห้าสิบที!” ไม่นานนัก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1307
ตอนนี้น่าจะถือว่ารักษาสัญญาแล้วกระมังฉินเย่ว์เหมยรับประทานอาหารค่ำที่จวนสกุลเฉิน พี่น้องทั้งห้าคุยเล่นกันในห้องจนดึกดื่น หลี่เต๋อฉวนเร่งอยู่หลายครั้ง ฉินเย่ว์เหมยถึงค่อยอำลาบรรดาน้องสาวของตนด้วยความอาลัยอาวรณ์“พี่หญิงใหญ่ ท่านถอนรับสั่งได้หรือไม่?”เมื่อเห็นฉินเย่ว์เหมยกำลังจะจากไป ฉินเย่ว์ฉินก็รีบเอ่ยขึ้นมา“รับสั่งใดเล่า?” ฉินเย่ว์เหมยหันหน้ากลับมาถาม“ก็เรื่อง ก็เรื่อง...” เสียงของฉินเย่ว์ฉินแผ่วเบา หน้าแดงเล็กน้อย “เข้าหอในวันนี้”แม้ยามนี้ฉินเย่ว์ฉินไม่รังเกียจเฉินฝานแล้ว แต่นางยังไม่ได้เตรียมใจแต่งงานกับเฉินฝาน “เหตุใดต้องถอนคืนด้วย เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรจะมีทายาทให้สามีของเจ้าได้แล้ว เช้านี้ข้าตรวจดูปฏิทินโหรแล้ว วันนี้เป็นวันดี ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธอีก”นี่ก็คือการปราบปรามโดยสายเลือด ก่อนที่ฉินเย่ว์เหมยจะมา พวกฉินเย่ว์เจียวไม่อาจเอ่ยถึงเรื่องเข้าหอได้เลย เวลานี้เมื่อฉินเย่ว์เหมยเอ่ย ฉินเย่ว์ฉินไม่อาจโต้แย้งได้แม้แต่คำเดียว “ยังจะว่าข้าอีก ท่านก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าท่านเองก็หาเหตุผลต่าง ๆ เพื่อหนีนายท่านหรือไร” ขณะที่ฉินเย่ว์เหมยหันกายเดินจากไป ฉินเย่ว์ฉ
