หึงขึ้นหน้า

ณ ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่บุฟเฟ่ต์เจ๊พริ้งคนสวย

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะพี่พริ้ง หรือว่าทะเลาะกับพี่เฮงมา” จอย ลูกน้องที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเอ่ยถาม เมื่อเดินมาช่วยพริ้งพลอยขนวัตถุดิบที่ใช้ทำก๋วยเตี๋ยวลงจากรถกระบะคนเก่า มีทั้งผัก เนื้อไก่ และเส้นก๋วยเตี๋ยว

“นิดหน่อย มีแต่เรื่องเดิมๆ ทั้งนั้น”

“นี่สินะผู้ชาย” จอยคือผู้ที่รู้เรื่องราวทุกอย่างดีที่สุด

เพราะอยู่กับพริ้งพลอยมานาน ตั้งแต่หญิงสาวเปิดร้านใหม่ๆ ด้วยซ้ำ จึงเห็นว่าเฮงมาตามจีบพริ้งพลอยก่อน ทำดีกับพริ้งพลอยทุกอย่าง

หลายครั้งที่เธอยังแอบชื่นชมว่าเฮงคือคนดี แม้จะได้ยินกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของชายหนุ่มมาบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดีกว่าที่เขาร่ำลือกันเลยจริงๆ

จีบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า พอเบื่อก็ขอเลิกรา

“ใช่ สันดานไม่ดีแบบนี้ต้องถูกพี่ดัดนิสัย จะได้ไม่ไปทำเลวกับผู้หญิงคนไหนอีก งานนี้พี่ขอรับจบเอง”

“จบที่เราเบาที่สุดว่างั้น” จอยเอ่ยถามยิ้มๆ

“คงงั้นมั้ง พี่ไม่อยากให้เฮียเห็นความรักของผู้หญิงเป็นเรื่องสนุกน่ะ ผู้หญิงเรากว่าจะเปิดใจให้ใครสักคนมันยากมากนะ เมื่อเปิดแล้วก็ไม่อยากให้เขาไปไหน มันรักไปแล้ว มันวาดฝันถึงอนาคตร่วมกันกับเขาไปแล้วไง แต่อยู่ดีๆ เขากลับมองความรักของเราเป็นเรื่องสนุก เหมือนทำมันเพื่อเก็บแต้ม”

“ที่พี่พูดมามันก็ถูก แต่มันยิ่งจะไม่เจ็บมากไปกว่านี้เหรอพี่พริ้ง กับการที่เราวิ่งตามคนที่เขาไม่ได้รักเราแล้ว เรายิ่งเป็นตัวน่ารำคาญในสายตาเขาสิ”

“รักเขาว่ะจอย”

“ผู้ชายหล่อๆ มาตามจีบตั้งเยอะ เสี่ยป้อก็แวะเวียนเอาขนมจีบมาให้ ไหนจะคุณบำรุงเจ้าของไร่อ้อย ก็ขยันมากินก๋วยเตี๋ยวแทบทุกวัน ไหนจะเจ้าของรถเกี่ยวข้าวอีก ทำไมไม่ลองเปิดใจให้ใครสักคนบ้าง”

“มันคงยังไม่ถึงเวลานั้นมั้ง พอๆ เลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะ ไปเตรียมของเปิดร้านกันเถอะ หม้อน้ำซุปเดือดแล้วมั้ง”

“เดือดเป็นสิบรอบได้แล้วค่ะ แต่เจ้าของร้านมัวแต่แวะไปหาผู้ชายไม่มาสักที”

และหลังจากนั้นสองสาวก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบ เพื่อรอรับลูกค้าทั้งขาประจำและขาจร

เนื่องจากร้านก๋วยเตี๋ยวของพริ้งพลอยอยู่ติดกับถนนเส้นหลัก ที่เป็นทางผ่านไปอีกหลายจังหวัด จึงทำให้มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาใช้บริการมากพอสมควร

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรสชาติอร่อยถูกปาก บวกกับปริมาณของอาหารที่ตักได้ไม่อั้นกินจนอิ่มพุงปลิ้นก็จ่ายแค่ 79 บาท หรือเพราะเจ้าของร้านหน้าตาสะสวยก็ไม่ทราบ ลูกค้าถึงมาไม่ได้ขาดสาย

โดยเฉพาะพี่ๆ สิงห์รถบรรทุกทั้งหลาย ที่เข้ามาใช้บริการกันบ่อยจนคุ้นหน้าคุ้นตา กลายเป็นลูกค้าประจำไปเสียแล้ว

“สวัสดีครับน้องพริ้ง พี่ซื้อพุทรานมมาฝาก พอดีพี่ไปเที่ยววังน้ำเขียวมาน่ะ”

ถุงพุทรานมขนาดสิบกิโลกรัมถูกยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับใบหน้าของชายหนุ่มที่ยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย พริ้งพลอยจึงต้องยื่นมือไปรับมาถือไว้อย่างช่วยไม่ได้ แม้จะหนักมากอยู่ก็ตามที

“ขอบคุณนะคะ แต่คราวหลังเสี่ยไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากหรอก พริ้งเกรงใจ” เสี่ยที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน เสี่ยป้อ เจ้าพ่อเงินกู้รายวัน รับจำนำจำนองที่ดิน คนดีคนดังในตัวอำเภอ อีกทั้งพริ้งพลอยยังได้ยินเข้าหูมาว่า อนาคตข้างหน้าอาจจะลงเล่นการเมืองเพื่อขยายอิทธิพล

“แต่พี่เต็มใจ อีกอย่างมันก็ไม่ได้แพงอะไรมาก ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก คนกันเองทั้งนั้น” เสี่ยป้อยิ้มร่า

ถูกอกถูกใจในตัวพริ้งพลอยนัก อยากได้เธอมาเป็นคู่ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ติดตรงที่หญิงสาวใจแข็งชะมัด

นี่ก็ตามจีบแข่งมากับไอ้เฮง ลูกชายเจ้าของร้านรับซื้อของเก่า แต่เธอก็ดันไม่เลือกเขาเสียนี่

แต่ไม่เป็นไร ตอนเธอโสดแล้ว เลิกกับไอ้เฮงแล้ว ต่อไปนี้เขาจะเดินหน้าจีบเธอให้เต็มที่

“ถึงอย่างนั้นพริ้งก็เกรงใจเสี่ยอยู่ดี เอาอย่างนี้แล้วกัน วันนี้พริ้งเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเสี่ยนะ”

“ของซื้อของขายพริ้ง”

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้เสี่ยก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากพริ้งอีก” เสี่ยป้อยิ้มน้อยๆ ก้มหน้าขอยอมแพ้

“โอเค งั้นวันนี้พี่กินฟรีหนึ่งวันแล้วกัน”

“หมี่ขาวเหมือนเดิมใส่น้ำเยอะๆ” พริ้งพลอยเอ่ยถึงเส้นที่เสี่ยป้อชอบทาน มากินกี่ครั้งก็สั่งแบบนี้จนหญิงสาวจำได้ ทำให้คนที่รู้สึกว่าถูกใส่ใจ รีบพยักหน้ารับ

“ใช่ครับ”

“กูไม่ลงไปแดกแล้วได้ไหมวะ หรือไม่ก็เปลี่ยนร้าน” เสียงห้วนไม่พอใจเอ่ยขึ้นภายในรถกระบะแสนเก่า

หลังจากมีลูกค้าโทรบอกให้ออกไปซื้อขวดที่บ้าน กว่าจะเสร็จก็เที่ยงพอดี ลูกน้องตัวดีที่นั่งมาด้วยก็อยากจะกินก๋วยเตี๋ยวซดน้ำร้อนๆ

แต่ที่ร้อนในตอนนี้ คงไม่ใช่น้ำซุปในหม้อที่เดือดเป็นไอลอยขึ้นมา น่าจะเป็นอารมณ์ของคนที่นั่งมองเข้าไปในร้าน ตั้งแต่ไอ้เสี่ยนั่นมันแบกถุงพุทราเข้าไปในร้านแล้วล่ะ

“หึงเหรอ ที่เห็นเจ๊พริ้งคุยกับเสี่ยป้อ ท่าทางสนิทสนมกันนะ เห็นว่าตามจีบเจ๊พริ้งมาตั้งนานพอๆ กับที่เฮียตามจีบนั่นแหละ นี่ก็คงยังไม่เลิกล้มความพยายาม น่านับถือความอดทนจริงๆ”

แหม... ไอ้ลูกน้องปากหมา มันกล้าพูดออกมาได้ยังไงวะ ว่าเขาหึงพริ้ง เขาจะหึงทำไม ในเมื่อเขาคือคนขอเลิก ประสาท!!

ส่วนเรื่องที่ไอ้เสี่ยป้อหน้าหม้อนั่นตามจีบพริ้ง เขาก็รู้มาตลอดนั่นแหละ ก็มันนี่แหละเป็นชนวนทำให้เขาต้องตามจีบพริ้ง

“ไม่ต้องแดกแล้วก๋วยเตี๋ยว กลับไปกินต้มมาม่าใส่ไข่ที่ร้าน”

“เฮีย!! แต่ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวตีนไก่เปื่อยๆ” ก้องงอแงใส่ ก๋วยเตี๋ยวที่อยากกินอยู่แค่เอื้อมมือ แต่เฮียเฮงกลับบอกว่าให้ไปต้มมาม่าที่ร้าน รสชาติมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะ

“แต่กูแดกไม่ลงแล้วไอ้ห่า กลับ!”