วัวเคยค้า ม้าเคยขี่

รถกระบะของเฮงชะลอลงที่หน้าบ้านสีฟ้าชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิดในเวลาสองทุ่มกว่า จะเป็นบ้านของใครไปไม่ได้ นอกจากบ้านของพริ้งพลอย เพราะรถของหญิงสาวถูกยกไปซ่อมที่อู่ อีกหลายวันกว่าจะซ่อมเสร็จ

“เฮียจะลงไปกินน้ำกินท่าก่อนไหมแล้วค่อยกลับ” พริ้งพลอยเอ่ยชวน

“ไม่” แค่ยอมขับรถมาส่งถึงบ้านก็มากพอแล้ว ยังจะให้เขาเข้าไปในบ้านอีกอย่างนั้นเหรอ คิดว่าเขารู้ไม่ทันหรือไง ว่าเธอกำลังจะตะล่อมเขาเข้าบ้านเพื่อขืนใจ

“ทำไม ที่ไม่เข้าไปเพราะกลัวใจตัวเองเหรอ”

“พูดบ้าอะไรของเธอ”

“ก็พูดความจริงไง ที่เฮียไม่กล้าเข้าบ้านไปกับพริ้ง เพราะเฮียกลัวตัวเองจะทนต่อความสวยของพริ้งไม่ไหว ทนต่อแรงดึงดูดของหัวใจเราสองคนไม่ไหว หรือไม่ก็ทนต่อความรู้สึกที่เฮียมีต่อพริ้งไม่ไหว เพราะจริงๆ แล้วเฮียยังไม่เลิกรักพริ้ง เฮียเองก็ยังมีความรักให้พริ้งอยู่ แต่ปากแข็ง”

“หึ!” หัวเราะแหบต่ำดังขึ้นในลำคอ ร่างสูงขยับตัวมาเผชิญหน้ากับคนหลงตัวเอง มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ไม่ได้จัดว่าสวยจนลืมหายใจ แต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร

“กระจกเขามีไว้ให้ส่องนะ เผื่อพริ้งยังไม่รู้” พริ้งพลอยย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้ ที่ถูกอีกคนย้อนกลับเสียเจ็บแสบ แต่เธอจะยอมแพ้เหรอ ไม่มีทางซะล่ะ

“ความรู้สึก เขาก็มีไว้ให้ยอมรับนะคะ ไม่ได้มีไว้เพื่อฝืน เผื่อเฮียยังไม่รู้”

“ถ้าความรู้สึกที่พริ้งพูดมามันคือคำว่ารำคาญ พี่ยอมรับโดยไม่มีข้อแม้ใด”

“เฮีย!!” คนจะเล่นสงครามน้ำลาย สุดท้ายเธอนี่แหละที่ทนไม่ไหว อยากจะกางเล็บยาวข่วนหน้าหล่อกระชากใจให้เป็นแผลเป็นจริงๆ

“ลงไปได้แล้ว! พี่จะได้กลับบ้านไปพักผ่อน เสียเวลากับเธอมามากแล้วรู้ไหม”

“สุดท้าย เฮียมันก็ดีแต่ปาก เป็นพวกวิ่งหนีความจริง แล้วก็ขี้ขลาด แค่พริ้งชวนเข้าไปกินน้ำแค่นี้ก็ยังไม่กล้า หึ! อ่อนชะมัด ขอบคุณแล้วกันนะคะ”

พูดจบก็ดึงประตูให้เปิดออก โดยไม่สนใจเจ้าของรถที่มาส่งด้วยซ้ำว่าจะเอ่ยอะไรตอบกลับมาหรือไม่ ไขกุญแจรั้วเปิดประตูเข้าไป

“ใครกันแน่ที่อ่อน คนอย่างพี่ถ้าตัดก็คือตัด ต่อให้พริ้งแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า พี่ก็ไม่เอา” (มั้ง)

ก็ใครมันจะไปยอมได้ล่ะ เสืออย่างเฮงจะให้แมวปากดีมาดูถูกได้ยังไง ก็แค่เข้าไปนั่งกินน้ำแค่นั้น มันง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย

ส่วนคนที่รู้ว่าจุดอ่อนของเฮงคืออะไรก็ลอบยิ้มออกมา คิดว่าตัวเองคือเสือ แต่คงไม่รู้ว่าแมวที่รู้จุดอ่อนเสืออย่างเธอนี่แหละ จะเอาให้เสือตัวนี้มันต้องคลานเข่าเข้ามาหา และก้มลงกราบแทบตักในสักวัน

ไม่เชื่อก็รอดูได้เลย

พริ้งพลอยวางกระป๋องเบียร์เย็นๆ ที่แช่ไว้ในตู้เย็นอยู่เป็นประจำลงบนโต๊ะไม้ตัวเล็ก เข้าชุดกันกับโซฟาไม้สักมันวาวที่เฮงกำลังนั่งอยู่

“ขี้เมา” เฮงเลิกคิ้วถาม แต่มือกลับยื่นไปหยิบกระป๋องเบียร์มาเปิดจิบ ทำงานตากแดดร้อนอบอ้าวมาทั้งวัน ได้ดื่มอะไรเย็นๆ ชุ่มคอแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

“ก็ซื้อมาแช่ไว้ตั้งแต่คบกับเฮียนั่นแหละ ยกมาเป็นถาดแต่เฮียดันมาเทพริ้งซะก่อน ก็เลยปล่อยมันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในตู้เย็น”

“พี่ไม่ได้เทพริ้งนะ แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เราเข้ากันไม่ได้”

“เข้าไม่ได้กับผีน่ะสิ เราเข้ากันได้ดีมากต่างหาก แต่เพราะเฮียนั่นแหละเบื่อพริ้ง ก็เลยเอาคำที่ดาราชอบพูด ว่าเราเข้ากันไม่ได้มาเป็นข้ออ้างในการเลิก คิดว่าพริ้งไม่รู้หรือไง”

“รู้แล้วแต่ก็ยังไม่ยอมเลิก” พริ้งพลอยผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ หันมองหน้าผู้ชายที่เธอคิดอยากจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา

วาดฝันถึงอนาคตร่วมกัน มีเขาเป็นพ่อ มีเธอเป็นแม่ มีลูกน่ารักๆ ด้วยกันสองคน แต่เขากลับดับฝันของเธอลง ด้วยการสาดน้ำใส่โครมใหญ่

“ก็รักไปแล้วจะให้ทำยังไง พริ้งอยู่ของพริ้งดีๆ แล้วแท้ๆ แต่เฮียนั่นแหละที่เดินเข้ามาในชีวิตพริ้งเอง ทำให้พริ้งรัก ทำให้พริ้งหลง แล้วจะเดินออกไป มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอเฮีย”

ที่พริ้งพลอยพูดมาก็ถูก เธออยู่ของเธอดีๆ เป็นเขาเองนี่แหละที่อยากจะลองดี ได้ยินมาว่าพริ้งพลอยเล่นตัวจีบยาก

คนอย่างไอ้เฮงมันก็เป็นพวกชอบลองซะด้วยไง ยิ่งมีใครบางคนมากระตุกหนวดเสือ คนอย่างไอ้เฮงมันก็เลยใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าใส่

สุดท้ายคนอย่างเฮงก็ไม่เคยมีคำว่าทำไม่ได้ แม้จะต้องใช้เวลาในการปิดดีลนานเกือบปีกว่าก็ตาม

“เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะพริ้ง ยิ่งพูดก็ยิ่งวนกลับมาที่เดิม พี่ว่าพี่กลับดีกว่า”

“กินเบียร์ให้หมดกระป๋องก่อนเถอะแล้วค่อยกลับ พริ้งจะได้เอากระป๋องไปขายที่ร้านเฮีย เดี๋ยวไปดูแหนมในตู้มาให้ จะได้มีกับแกล้ม” พริ้งพลอยลุกเดินเข้าไปในห้องครัว ไม่คิดจะสนใจคนที่นั่งกระแทกลมหายใจออกมาแต่อย่างใด สุดท้ายเฮงก็ต้องยกเบียร์ในมือขึ้นดื่ม

พริ้งพลอยกลับมาอีกครั้งพร้อมกับแหนมที่ถูกหั่นใส่จาน มีพริกสดและแตงกวาเสิร์ฟมาคู่กัน พร้อมด้วยเบียร์อีกสองกระป๋อง

“ช่วยกินให้หมดที เหลืออยู่ไม่กี่กระป๋องแล้ว บอกตามตรงว่าเห็นเบียร์แล้วคิดถึงเฮียน่ะ พอไม่มีเบียร์ก็น่าจะไม่คิดถึง” พริ้งพลอยพูดตามความจริง เปิดตู้เย็นยามใด พอเห็นกระป๋องเบียร์ที่แช่ไว้ก็ปวดหนึบในใจ พานพาให้คิดถึงคนที่ชอบกินอย่างเฮงไม่ได้

ส่วนคนที่บอกว่าถูกคิดถึง ความรู้สึกแรกมันอุ่นวาบในอก แต่เมื่อพริ้งพลอยบอกว่าไม่อยากคิดถึงในประโยคต่อมา ความรู้สึกคันยุบยิบในใจก็เกิดขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

พร้อมกับความไม่พอใจที่มันอัดกระแทกเข้ามา จนต้องรีบกระดกกระป๋องแรกในมือให้หมด ตามมาด้วยกระป๋องที่สอง สาม และสี่

เช่นเดียวกับพริ้งพลอยก็ดื่มไปมากถึงสองกระป๋องด้วยกัน ส่วนมากเธอไม่ค่อยดื่มของมึนเมาเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบรสชาติขมปร่าติดลิ้นของมัน

แต่แปลกที่วันนี้เธอดื่มไปถึงสองกระป๋อง กำลังจะยื่นมือไปหยิบกระป๋องที่สาม แต่กลับถูกเฮงคว้ามันไปเสียก่อน

“พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวก็ได้เมากันพอดี”

“เห้อ! เมาก็ดีสิ เวลาเฮียกลับพริ้งจะได้ไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์เฮีย พริ้งไม่ชอบเลยที่ต้องมานั่งมองเฮียเดินกลับไป พริ้งใจหายทุกครั้งเลยรู้ไหม วันนี้เฮียรอให้พริ้งหลับก่อนนะแล้วค่อยกลับ มาค่ะ เอากระป๋องนั้นมา พริ้งจะรีบกินแล้วจะได้หลับ”