(nc)เจอกันแล้วก็จัดเลยเหรอ!!!"แน่ใจนะครับว่าข่าวจริง ไม่ใช่ว่าแม่มดนั่นมาหลอกเราเล่นนะ"สเวนไม่ตอบคำถามมาไค ตอนนี้ใจเขาลอยไปถึงมิติพงไพรแล้ว คิดถึงซาว่าจนเหมือนใจจะขาด เขาอยากกอดอยากหอมภรรยาจนแทบบ้าแล้ว"เอ่อ ท่านนายพล คุยกับผมหน่อยสิครับ" มาไคเหงาหงอยจนถึงที่สุด ปกติเขาเป็นคนพูดมาก แต่พอมาร่วมเดินทางกับสเวนแล้ว คล้ายๆกับเขาจะกลายเป็นใบ้!!!"อยากพูด อยากพูดมากกว่านี้ ทำยังไงดี" มาไคกรีดร้องในใจ ถ้าลงไปดีดดิ้นกับพื้นได้เหมือนเด็กๆเขาคงทำไปแล้วมันคันปากยุบๆยิบๆ คนที่เงียบปากได้แค่เวลานอนอย่างเขานั้นทรมานสุดๆ"แม่มดพีบีไม่ใช่คนปลิ้นปล้อน เธอไม่มีทางโกหก" สเวนยอมตอบคำถาม ก่อนจะเอาแขนยัดเข้าไปในมิติที่อยู่เบื้องหน้า"อ่า ทำไมเข้าไปได้แค่แขนล่ะครับ" มาไคเห็นสเวนทำเขาก็ทำตามบ้าง แต่น่าแปลกที่ไม่ว่าจะพยายามยัดตัวเองเข้าไปยังไงก็ทำไม่ได้"ข้าแต่จิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์และพงไพร ราชาแห่งมังกรขอคารวะท่าน"เสียงนั้นก้องกังวานไปทั้งมิติพงไพร ทุกสรรพสิ่งที่รอคอยการมาเยือนของแขกคนสำคัญต่างตื่นเต้นและดีใจ จะมีก็แต่ชายหนุ่มมาดเข้มคนหนึ่งที่ยังคงหลับใหล ไม่ว่าเสียงนั้นจะดังสักแค่ไหนเขาก็ยังนอนหลับสบาย
ถูกจับล่ามโซ่เหมือนละครตบจูบ?"ซาว่า น้องเป็นอะไร""ผมปวดท้อง" ซาว่านอนตัวงอ เขาร้องโอดโอยอย่างน่าสงสาร ในท้องมันเต้นตุบๆ เหมือนจะมีอะไรแหวกออกมา"อ๊ากกกกก ผมจะตายแล้ว จะตายอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ"สเวนทำอะไรไม่ถูก น่าแปลกที่เขาใช้เวทเยียวยากับซาว่าไม่ได้ ไม่ว่าจะร่ายกี่ครั้งก็ยังไม่ได้ผล"น้องรอก่อน เดี๋ยวพี่ไปตามคนมาช่วย"สเวนพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด แต่แล้วร่างสูงใหญ่ก็กระแทกประตูเข้ามาอีกครั้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขากับซาว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!"นึกว่าจะไปทั้งอย่างนั้น" ซาว่าพูดเสียงสั่น เขาดูน่าสงสารจนสเวนต้องรวบตัวขึ้นมากอดไว้"รอก่อนนะเด็กดี เดี๋ยวก็หาย" เขาจะตายเพราะแรงกอดรัดของสเวนนี่แหละ "หะ หายใจไม่ออกแล้ว" สเวนรู้ตัวเลยรีบปล่อย เขาจับภรรยาแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะใส่ของตัวเองบ้าง"ไม่ต้องไปแล้วแหละ ผมหายแล้ว""ฮะ""หายแล้วอะ เหมือนไม่เคยปวดเลย" ซาว่าลุกขึ้น กระโดดโลดเต้นอยู่บนที่นอน "หายแล้วโว้ย ไม่ตายแล้ว""ฮะ" สเวนพูดไม่ออก นี่ตกลงซาว่าปวดท้องจริงๆหรือแกล้งหลอกเขากันแน่"ผมไม่ได้แกล้งนะ มันปวดจริงๆแต่อยู่ดีๆก็หายเอง" ซาว่าเข้ามาเขย่าแขนสเวน เขาเอาหัวถูๆหน้าท้องสามีอย่างลืม
เปิดเผยหัวใจ ขณะที่พวกเขาเดินทางโดยเวทเคลื่อนย้ายกลับไปยังอาณาจักรแอรีส สเวน ซาว่า และมาไค พบว่าตัวเองตกอยู่ในความเงียบงัน โดยไม่รู้ถึงความรู้สึกที่ซ่อนเร้นต่อกัน"ถึงเร็วมาก เวทของท่านนายพลสุดยอดเลย" มาไคพูดขึ้นมาแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะสองสามีภรรยาเอาแต่จ้องหน้ากันไม่พูดไม่จาทั้งสามมาโผล่ที่พระราชวังแอรีสอันงดงาม ที่ซึ่งราชาคอลตัลปกครองด้วยความโหดเหี้ยมและเผด็จการ"น้องไหวมั้ย" สเวนกอบกุมมือของซาว่าไว้ แต่ภรรยานักรบของเขาก็สะบัดมือหนีอย่างไม่ไยดี"อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย" ล่ามโซ่กันขนาดนี้ยังมาแสร้งทำเป็นห่วงอีก ลึกๆในใจของซาว่านั้นเจ็บปวด เขาน้อยใจที่สเวนทำอย่างนี้ แต่ก็ไม่อยากยอมรับความรู้สึกตัวเอง"พี่ขอโทษนะ"หัวใจของสเวนเต้นรัวด้วยความเป็นห่วงซาวา ความรู้สึกที่เขาเก็บกดไว้มันมีมากจนเกินไป ตอนนี้เขาว้าวุ่นใจ ทั้งอยากยึดมั่นในหน้าที่ แต่อีกใจหนึ่งก็ต่อต้านบอกว่าให้พาซาว่าหนีไป"เอ่อ ท่านนายพลจะพาซาว่าไปไหน ผมขอไปด้วยได้มั้ย" มาไคกล่าวตะกุกตะกัก ถึงเขาจะชอบหาเรื่องซาว่าอยู่บ่อยๆแต่ความจริงเขาไม่ได้เกลียดซาว่าหรอกนะก็แค่อิจฉาที่ซาว่าเก่งกว่าตัวเองเท่านั้น!!!"นายน่ะ กลับเขตเด
ท่านพี่ทำให้น้องแข็ง...."โอ๊ยร้อนจะตายอยู่แล้ว""พี่ขอโทษซาว่า อดทนอีกหน่อยนะ"ขณะที่สเวนพาผมออกจากพระราชวัง ร่างกายผมก็เหมือนจะหลอมละลายไปกับเปลวไฟ และความเจ็บปวดก็กัดกินทุกตารางนิ้วของผม"ฟะ ไฟมอดแล้ว" ผมร้องลั่น ในที่สุดไฟที่แผดเผาเราก็มอดลง แต่ความทรมานของมันยังคงอยู่ "น้องไหวรึเปล่า" สเวนถามผม น้ำเสียงเขาดูกังวลจนผมสัมผัสได้ "อืม ผมยังไหว" ตอนนี้เราสองคนกลับมาที่ปราสาทแล้ว ปราสาทของสเวนยังงดงามชวนให้ผมตกตะลึงเหมือนเคย แต่ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะเอ่ยชม"หาผ้ามาคลุมให้เมียฉัน"เสื้อผ้าของเราถูกไฟไหม้จนไม่เหลือซาก "นี่สเวน ทำไมร่างกายเราสองคนไม่มีรอยไหม้เลยล่ะ" แม้ผมจะทรมานมากจากการถูกไฟเผา แต่ก็มีเรื่องให้ต้องประหลาดใจเพราะผิวหนังของผมไม่มีรอยพุพองจากไฟเลย"หลับตาด้วย ห้ามมองนะ" สเวนไม่ตอบคำถามผม แต่ไปหาเรื่องคนรับใช้แทนให้ตายสิ พวกเธอหลับตาจนเดินชนเสาแล้วเห็นมั้ย!!!"นี่ค่ะท่านนายพล"สาวใช้ชื่อทิจิคและโนร่ารีบโยนผ้าห่มมาให้เรา พอโยนเสร็จพวกเธอก็วิ่งหายไปเลย สงสัยจะกลัวสายตาเตรียมเอาเรื่องของสเวนละมั้ง "เห็นของดีเราซะแล้ว" ผมยังมีแรงขยับปากพูดแม้ว่าร่างกายจะอ่อนปวกเปียกแล้ว เมื่
(nc)เปลวเพลิงแห่งราคะสเวนก้มลงจูบภรรยา แววตารักใคร่ของเขาทำซาว่าแอบเขินไม่น้อย "น้องน่ารักมากกกก""ชิ น่ารักตรงไหนกัน หล่อขนาดนี้" ซาว่าทุบหลังเขาพลั่ก "น้องรูปงามมากจริงๆ พี่ละสายตาไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอน้อง"คำพูดนี้ทำเอาเควินในร่างซาว่าจุกอก เขามาสิงร่างคนอื่น ช่วงชิงทุกอย่างที่เป็นของซาว่าและสเวนก็รักเขา เพราะรูปร่างหน้าตาของซาว่า"แล้วถ้าผม...""น้องสิ น้องกับท่านพี่" สเวนสบตาเขา ขอร้องเสียงหวานหู"เอ่อ แล้วถ้าน้องไม่ได้รูปร่างแบบนี้ ไม่หล่ออย่างนี้ แถมยังไม่เก่งอะไรเลย ท่านพี่จะยังรักน้องมั้ย""ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ""ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตวิญญาณ ขอแค่ยังเป็นน้อง พี่ก็รักทั้งนั้นแหละ" สเวนจูบปิดปากคนช่างถาม ขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มนั่นจนได้เสียงครางอู้อี้เป็นรางวัล"อืม อื้ออออ"ซาว่าเหมือนตัวลอยอยู่บนอากาศ เขาจูบตอบสามีจนเกิดเสียงดังจ๊วบๆ และเมื่อถูกสเวนดูดปลายลิ้น น้ำอยากเขาก็ปริ่มออกมาเล็กน้อย
เสียงกระซิบของโชคชะตาแสงแดดส่องผ่านผ้าม่าน ฉายแสงอันอบอุ่นไปทั่วห้องที่สเวนและซาว่านอนกอดกันหลังจากคืนอันเร่าร้อน นิ้วของสเวนไล่ตามบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของซาว่า ขณะที่ทั้งคู่พยายามกลั้นอารมณ์นั้นไว้“น้องก็รู้” สเวนพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “พี่คิดมาตลอดว่าตอนเช้าคือช่วงที่ดีที่สุดของวัน” ซาว่าหัวเราะเบาๆ พลางฟุบหน้ากับหน้าอกของสเวน"ท่านพี่พูดตอนนี้ น้องจะทำยังไงต่อล่ะ"สเวนหัวเราะ เสียงดังก้องกังวานไปทั่วอกของเขา "พี่พบเหตุผลที่จะรักน้องแล้ว""เหตุผลอะไร" ซาว่าชักอยากรู้แล้วสิ"น้องน่ารัก แค่นี้แหละ""ชิ เหตุผลไรไม่รู้"ขณะที่พวกเขาดื่มด่ำกับความสุขที่มีให้กัน สเวนก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้ถึงเวลาที่หมอจะมาแล้ว เมื่อวานเขาให้ลูกน้องไปนัดหมอให้ อยากให้มาตรวจร่างกายซาว่าดูอีกที รวมทั้งเรื่องที่ซาว่าเคยปวดท้องมากๆตอนอยู่มิติพงไพรด้วย“น้องไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวสักพักหมอจะมาตรวจ” ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู ซาว่ายังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงด้วยซ้ำ"มาตรงเวลาเป๊ะๆเลยนะ"สเวนเปิดประตูออก เผยให้เห็นชายร่างผอมสูงที่มีผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาตลอดเวลา "อ่า สเวน! นายเป็นยังไงบ้างเพื
นักดนตรีพเนจร(พาร์ท ซาว่า)ดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงความไร้สาระของชีวิต อารมณ์ต่างๆวนเวียนอยู่ในใจผม"นี่เราท้องจริงๆเหรอ"การตื่นขึ้นมาแล้วต้องยอมรับว่าผู้ชายอย่างผมกำลังตั้งท้อง มันเหมือนกับมีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกผิดแปลกมากๆเลยครับ"เอ่อ...พระเจ้าคุณอยู่มั้ย โผล่หัวมาให้คำปรึกษาผมสักครั้งได้ป่ะ" ผมเรียกหาพระเจ้าภายในใจ รู้สึกว่าเขาจะหายไปนานเกินไปแล้วนะ!!!!“อรุณสวัสดิ์ซาว่า!” เสียงของสเวนดังก้องไปทั่วห้อง ดึงผมออกจากความคิดบ้าๆบอ ๆ“อรุณสวัสดิ์ ท่านพี่สเวนนี่” ผมตอบยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปหาสเวน เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อเล่นใหม่ อ่า จะว่าไปเรียกแบบนี้ก็น่ารักดีนะ"ซาว่า....เด็กดื้อ"เขาโน้มตัวเข้ามาจูบแก้มผม “พี่มีเรื่องต้องไปจัดการ อาจจะไม่ได้กลับสักสี่วัน""สี่วัน?" ผมร้องลั่น ลุกขึ้นยืนบนเตียง “แต่ท่านพี่ นั่นมันนานเกินไปนะ” อยู่กับเขาแล้วเหมือนผมจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวันสเวนหัวเราะเบาๆ นิ้วของเขาปัดปอยผมที่หลังใบหูของผม “เรื่องสำคัญ เลยต้องไปนานหน่อย แต่พี่สัญญาว่าไม่เกินสี่วันแน่นอน""จะรีบกลับมากอดน้องกับลูกเร็วๆนะ""มีเรื่องอะไร ให้น้องไป
ปลดผนึกซาว่าคล้ายกลืนข้าวไม่ลง ภายในใจเขามีแต่ความกังวล"ได้เห็นแล้วว่าร่างกายนี้ยังคงอยู่""ทำไมกัน""ซาว่า บ่นพึมพำอะไร ทำไมไม่กินข้าว"สเวนตักข้าวป้อนภรรยา ไม่ใช่เขาไม่สงสัยในตัวนักดนตรีคนนั้น เพียงแต่ไม่อยากพูดอะไรให้ซาว่าลำบากใจเท่านั้นบางอย่างก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เพียงแต่แกล้งมองข้ามไปก็แค่นั้น"นี่ท่านพี่" ซาว่าสบตาสเวน สายตาเศร้าสร้อยนั้นทำเอาคนเป็นสามีเจ็บหัวใจแปล๊บๆ"ว่าไง" เขาพูดเสียงนุ่ม ลูบหัวซาว่าอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาตกหลุมรักคนๆนี้รู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วสิ"ท่านพี่สเวน ท่านพี่ ออกมาหาน้องที ท่านพี่"แต่ก่อนจะได้คุยอะไรก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากด้านนอก สเวนคิ้วกระตุก "นั่นเสียงโดนัลนี่นา" ซาว่าหน้าตาเริ่มบึ้งตึง"ชู้รักท่านมาทำอะไรที่นี่""โธ่ ชู้อะไรกัน ตั้งแต่แต่งกับน้องพี่ก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนะ""เคยกอดกันต่อหน้าน้องอยู่นี่นา""ก็ตอนนั้น....""ตอนนั้นอะไร""ท่านพี่ ฮือๆๆๆๆ ออกมาหาน้องหน่อย""เฮ้อ!" สเวนจำใจเดินออกมาหน้าปราสาทอีกครั้ง ส่วนซาว่าก็เดินกระทืบเท้าตึงตังตามออกมาด้วย"ท่านพี่ ฮือออออ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย ท่านพี่ฮาเกน ฮือออ
(จบ)อยู่กับเจ้าไปตลอดกาล"นั่นแสงอะไร"ซาว่าที่นั่งรอสเวนอยู่ตรงระเบียงเงยหน้าขึ้น แสงสีขาวกระจ่างเต็มท้องฟ้า เป็นสัญญาณว่าพลังของราชามังกรได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว"สีขาว อ่า มังกรขาว""อ่าาา หรือเราจะตาฝาด"ซาว่าขยี้ตาแรงๆ แล้วเขาก็ได้คำตอบว่าตัวเองแค่ตาฝาดไปวันสถาปนาอาณาจักร"เอาล่ะนะ พวกเราเปิดมิติ"เสียงมิเกลปลุกใจให้พวกพ้องฮึกเหิม สไลม์ตัวกลมเด้งดึ๋งๆนำหน้าเพื่อน ได้เวลาที่เขาต้องทำตามสัญญาแล้วในวันหนึ่งสเวนติดต่อมาเพื่อบอกเขาว่าซาว่ากำลังตั้งท้อง"นึกว่าท่านอยากจะครองโลกซะอีก" "อะไรทำให้นายคิดแบบนั้น""อะ นั่นสินะครับ""แค่เปิดมิติพงไพร และช่วยกันดูดกลืนวิญญาณของรันคะเข้าไปก็พอ หวังว่าพวกนายทุกตนจะทำได้นะ""แน่นอนอยู่แล้วครับ พวกเราเกิดมาเพื่อกินวิญญาณ ไม่ว่าจะชั่วร้ายแค่ไหนก็จะกินไม่เหลือซาก""ถึงแม้กินไปแล้ว เขาจะกลับมากำเนิดในครรภ์ซาว่าอีกครั้งก็เถอะ""ความจริงทำไมไม่มอบลูกคนแรกให้ราชาคอลตัลกินตามสัญญาล่ะครับ แล้วท่านก็สังหารซาว่าในคืนเดือนดับที่ประตูนรกเปิดในรอบหนึ่งพันปี ตัดวงโคจรไม่ให้จอมมารรันคะกลับมาเกิดได้อีก""เพราะต่อให้ราชาคอลตัลกินลูกคนแรกไป แต่รันคะคนที่สองที่สาม
ปลดผนึกซาว่าคล้ายกลืนข้าวไม่ลง ภายในใจเขามีแต่ความกังวล"ได้เห็นแล้วว่าร่างกายนี้ยังคงอยู่""ทำไมกัน""ซาว่า บ่นพึมพำอะไร ทำไมไม่กินข้าว"สเวนตักข้าวป้อนภรรยา ไม่ใช่เขาไม่สงสัยในตัวนักดนตรีคนนั้น เพียงแต่ไม่อยากพูดอะไรให้ซาว่าลำบากใจเท่านั้นบางอย่างก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เพียงแต่แกล้งมองข้ามไปก็แค่นั้น"นี่ท่านพี่" ซาว่าสบตาสเวน สายตาเศร้าสร้อยนั้นทำเอาคนเป็นสามีเจ็บหัวใจแปล๊บๆ"ว่าไง" เขาพูดเสียงนุ่ม ลูบหัวซาว่าอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาตกหลุมรักคนๆนี้รู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วสิ"ท่านพี่สเวน ท่านพี่ ออกมาหาน้องที ท่านพี่"แต่ก่อนจะได้คุยอะไรก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากด้านนอก สเวนคิ้วกระตุก "นั่นเสียงโดนัลนี่นา" ซาว่าหน้าตาเริ่มบึ้งตึง"ชู้รักท่านมาทำอะไรที่นี่""โธ่ ชู้อะไรกัน ตั้งแต่แต่งกับน้องพี่ก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนะ""เคยกอดกันต่อหน้าน้องอยู่นี่นา""ก็ตอนนั้น....""ตอนนั้นอะไร""ท่านพี่ ฮือๆๆๆๆ ออกมาหาน้องหน่อย""เฮ้อ!" สเวนจำใจเดินออกมาหน้าปราสาทอีกครั้ง ส่วนซาว่าก็เดินกระทืบเท้าตึงตังตามออกมาด้วย"ท่านพี่ ฮือออออ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย ท่านพี่ฮาเกน ฮือออ
นักดนตรีพเนจร(พาร์ท ซาว่า)ดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าขณะที่ผมนอนอยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงความไร้สาระของชีวิต อารมณ์ต่างๆวนเวียนอยู่ในใจผม"นี่เราท้องจริงๆเหรอ"การตื่นขึ้นมาแล้วต้องยอมรับว่าผู้ชายอย่างผมกำลังตั้งท้อง มันเหมือนกับมีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกผิดแปลกมากๆเลยครับ"เอ่อ...พระเจ้าคุณอยู่มั้ย โผล่หัวมาให้คำปรึกษาผมสักครั้งได้ป่ะ" ผมเรียกหาพระเจ้าภายในใจ รู้สึกว่าเขาจะหายไปนานเกินไปแล้วนะ!!!!“อรุณสวัสดิ์ซาว่า!” เสียงของสเวนดังก้องไปทั่วห้อง ดึงผมออกจากความคิดบ้าๆบอ ๆ“อรุณสวัสดิ์ ท่านพี่สเวนนี่” ผมตอบยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปหาสเวน เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อเล่นใหม่ อ่า จะว่าไปเรียกแบบนี้ก็น่ารักดีนะ"ซาว่า....เด็กดื้อ"เขาโน้มตัวเข้ามาจูบแก้มผม “พี่มีเรื่องต้องไปจัดการ อาจจะไม่ได้กลับสักสี่วัน""สี่วัน?" ผมร้องลั่น ลุกขึ้นยืนบนเตียง “แต่ท่านพี่ นั่นมันนานเกินไปนะ” อยู่กับเขาแล้วเหมือนผมจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวันสเวนหัวเราะเบาๆ นิ้วของเขาปัดปอยผมที่หลังใบหูของผม “เรื่องสำคัญ เลยต้องไปนานหน่อย แต่พี่สัญญาว่าไม่เกินสี่วันแน่นอน""จะรีบกลับมากอดน้องกับลูกเร็วๆนะ""มีเรื่องอะไร ให้น้องไป
เสียงกระซิบของโชคชะตาแสงแดดส่องผ่านผ้าม่าน ฉายแสงอันอบอุ่นไปทั่วห้องที่สเวนและซาว่านอนกอดกันหลังจากคืนอันเร่าร้อน นิ้วของสเวนไล่ตามบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของซาว่า ขณะที่ทั้งคู่พยายามกลั้นอารมณ์นั้นไว้“น้องก็รู้” สเวนพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “พี่คิดมาตลอดว่าตอนเช้าคือช่วงที่ดีที่สุดของวัน” ซาว่าหัวเราะเบาๆ พลางฟุบหน้ากับหน้าอกของสเวน"ท่านพี่พูดตอนนี้ น้องจะทำยังไงต่อล่ะ"สเวนหัวเราะ เสียงดังก้องกังวานไปทั่วอกของเขา "พี่พบเหตุผลที่จะรักน้องแล้ว""เหตุผลอะไร" ซาว่าชักอยากรู้แล้วสิ"น้องน่ารัก แค่นี้แหละ""ชิ เหตุผลไรไม่รู้"ขณะที่พวกเขาดื่มด่ำกับความสุขที่มีให้กัน สเวนก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้ถึงเวลาที่หมอจะมาแล้ว เมื่อวานเขาให้ลูกน้องไปนัดหมอให้ อยากให้มาตรวจร่างกายซาว่าดูอีกที รวมทั้งเรื่องที่ซาว่าเคยปวดท้องมากๆตอนอยู่มิติพงไพรด้วย“น้องไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวสักพักหมอจะมาตรวจ” ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู ซาว่ายังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงด้วยซ้ำ"มาตรงเวลาเป๊ะๆเลยนะ"สเวนเปิดประตูออก เผยให้เห็นชายร่างผอมสูงที่มีผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาตลอดเวลา "อ่า สเวน! นายเป็นยังไงบ้างเพื
(nc)เปลวเพลิงแห่งราคะสเวนก้มลงจูบภรรยา แววตารักใคร่ของเขาทำซาว่าแอบเขินไม่น้อย "น้องน่ารักมากกกก""ชิ น่ารักตรงไหนกัน หล่อขนาดนี้" ซาว่าทุบหลังเขาพลั่ก "น้องรูปงามมากจริงๆ พี่ละสายตาไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอน้อง"คำพูดนี้ทำเอาเควินในร่างซาว่าจุกอก เขามาสิงร่างคนอื่น ช่วงชิงทุกอย่างที่เป็นของซาว่าและสเวนก็รักเขา เพราะรูปร่างหน้าตาของซาว่า"แล้วถ้าผม...""น้องสิ น้องกับท่านพี่" สเวนสบตาเขา ขอร้องเสียงหวานหู"เอ่อ แล้วถ้าน้องไม่ได้รูปร่างแบบนี้ ไม่หล่ออย่างนี้ แถมยังไม่เก่งอะไรเลย ท่านพี่จะยังรักน้องมั้ย""ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ""ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตวิญญาณ ขอแค่ยังเป็นน้อง พี่ก็รักทั้งนั้นแหละ" สเวนจูบปิดปากคนช่างถาม ขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มนั่นจนได้เสียงครางอู้อี้เป็นรางวัล"อืม อื้ออออ"ซาว่าเหมือนตัวลอยอยู่บนอากาศ เขาจูบตอบสามีจนเกิดเสียงดังจ๊วบๆ และเมื่อถูกสเวนดูดปลายลิ้น น้ำอยากเขาก็ปริ่มออกมาเล็กน้อย
ท่านพี่ทำให้น้องแข็ง...."โอ๊ยร้อนจะตายอยู่แล้ว""พี่ขอโทษซาว่า อดทนอีกหน่อยนะ"ขณะที่สเวนพาผมออกจากพระราชวัง ร่างกายผมก็เหมือนจะหลอมละลายไปกับเปลวไฟ และความเจ็บปวดก็กัดกินทุกตารางนิ้วของผม"ฟะ ไฟมอดแล้ว" ผมร้องลั่น ในที่สุดไฟที่แผดเผาเราก็มอดลง แต่ความทรมานของมันยังคงอยู่ "น้องไหวรึเปล่า" สเวนถามผม น้ำเสียงเขาดูกังวลจนผมสัมผัสได้ "อืม ผมยังไหว" ตอนนี้เราสองคนกลับมาที่ปราสาทแล้ว ปราสาทของสเวนยังงดงามชวนให้ผมตกตะลึงเหมือนเคย แต่ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะเอ่ยชม"หาผ้ามาคลุมให้เมียฉัน"เสื้อผ้าของเราถูกไฟไหม้จนไม่เหลือซาก "นี่สเวน ทำไมร่างกายเราสองคนไม่มีรอยไหม้เลยล่ะ" แม้ผมจะทรมานมากจากการถูกไฟเผา แต่ก็มีเรื่องให้ต้องประหลาดใจเพราะผิวหนังของผมไม่มีรอยพุพองจากไฟเลย"หลับตาด้วย ห้ามมองนะ" สเวนไม่ตอบคำถามผม แต่ไปหาเรื่องคนรับใช้แทนให้ตายสิ พวกเธอหลับตาจนเดินชนเสาแล้วเห็นมั้ย!!!"นี่ค่ะท่านนายพล"สาวใช้ชื่อทิจิคและโนร่ารีบโยนผ้าห่มมาให้เรา พอโยนเสร็จพวกเธอก็วิ่งหายไปเลย สงสัยจะกลัวสายตาเตรียมเอาเรื่องของสเวนละมั้ง "เห็นของดีเราซะแล้ว" ผมยังมีแรงขยับปากพูดแม้ว่าร่างกายจะอ่อนปวกเปียกแล้ว เมื่
เปิดเผยหัวใจ ขณะที่พวกเขาเดินทางโดยเวทเคลื่อนย้ายกลับไปยังอาณาจักรแอรีส สเวน ซาว่า และมาไค พบว่าตัวเองตกอยู่ในความเงียบงัน โดยไม่รู้ถึงความรู้สึกที่ซ่อนเร้นต่อกัน"ถึงเร็วมาก เวทของท่านนายพลสุดยอดเลย" มาไคพูดขึ้นมาแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะสองสามีภรรยาเอาแต่จ้องหน้ากันไม่พูดไม่จาทั้งสามมาโผล่ที่พระราชวังแอรีสอันงดงาม ที่ซึ่งราชาคอลตัลปกครองด้วยความโหดเหี้ยมและเผด็จการ"น้องไหวมั้ย" สเวนกอบกุมมือของซาว่าไว้ แต่ภรรยานักรบของเขาก็สะบัดมือหนีอย่างไม่ไยดี"อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย" ล่ามโซ่กันขนาดนี้ยังมาแสร้งทำเป็นห่วงอีก ลึกๆในใจของซาว่านั้นเจ็บปวด เขาน้อยใจที่สเวนทำอย่างนี้ แต่ก็ไม่อยากยอมรับความรู้สึกตัวเอง"พี่ขอโทษนะ"หัวใจของสเวนเต้นรัวด้วยความเป็นห่วงซาวา ความรู้สึกที่เขาเก็บกดไว้มันมีมากจนเกินไป ตอนนี้เขาว้าวุ่นใจ ทั้งอยากยึดมั่นในหน้าที่ แต่อีกใจหนึ่งก็ต่อต้านบอกว่าให้พาซาว่าหนีไป"เอ่อ ท่านนายพลจะพาซาว่าไปไหน ผมขอไปด้วยได้มั้ย" มาไคกล่าวตะกุกตะกัก ถึงเขาจะชอบหาเรื่องซาว่าอยู่บ่อยๆแต่ความจริงเขาไม่ได้เกลียดซาว่าหรอกนะก็แค่อิจฉาที่ซาว่าเก่งกว่าตัวเองเท่านั้น!!!"นายน่ะ กลับเขตเด
ถูกจับล่ามโซ่เหมือนละครตบจูบ?"ซาว่า น้องเป็นอะไร""ผมปวดท้อง" ซาว่านอนตัวงอ เขาร้องโอดโอยอย่างน่าสงสาร ในท้องมันเต้นตุบๆ เหมือนจะมีอะไรแหวกออกมา"อ๊ากกกกก ผมจะตายแล้ว จะตายอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ"สเวนทำอะไรไม่ถูก น่าแปลกที่เขาใช้เวทเยียวยากับซาว่าไม่ได้ ไม่ว่าจะร่ายกี่ครั้งก็ยังไม่ได้ผล"น้องรอก่อน เดี๋ยวพี่ไปตามคนมาช่วย"สเวนพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงสุด แต่แล้วร่างสูงใหญ่ก็กระแทกประตูเข้ามาอีกครั้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขากับซาว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!"นึกว่าจะไปทั้งอย่างนั้น" ซาว่าพูดเสียงสั่น เขาดูน่าสงสารจนสเวนต้องรวบตัวขึ้นมากอดไว้"รอก่อนนะเด็กดี เดี๋ยวก็หาย" เขาจะตายเพราะแรงกอดรัดของสเวนนี่แหละ "หะ หายใจไม่ออกแล้ว" สเวนรู้ตัวเลยรีบปล่อย เขาจับภรรยาแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะใส่ของตัวเองบ้าง"ไม่ต้องไปแล้วแหละ ผมหายแล้ว""ฮะ""หายแล้วอะ เหมือนไม่เคยปวดเลย" ซาว่าลุกขึ้น กระโดดโลดเต้นอยู่บนที่นอน "หายแล้วโว้ย ไม่ตายแล้ว""ฮะ" สเวนพูดไม่ออก นี่ตกลงซาว่าปวดท้องจริงๆหรือแกล้งหลอกเขากันแน่"ผมไม่ได้แกล้งนะ มันปวดจริงๆแต่อยู่ดีๆก็หายเอง" ซาว่าเข้ามาเขย่าแขนสเวน เขาเอาหัวถูๆหน้าท้องสามีอย่างลืม
(nc)เจอกันแล้วก็จัดเลยเหรอ!!!"แน่ใจนะครับว่าข่าวจริง ไม่ใช่ว่าแม่มดนั่นมาหลอกเราเล่นนะ"สเวนไม่ตอบคำถามมาไค ตอนนี้ใจเขาลอยไปถึงมิติพงไพรแล้ว คิดถึงซาว่าจนเหมือนใจจะขาด เขาอยากกอดอยากหอมภรรยาจนแทบบ้าแล้ว"เอ่อ ท่านนายพล คุยกับผมหน่อยสิครับ" มาไคเหงาหงอยจนถึงที่สุด ปกติเขาเป็นคนพูดมาก แต่พอมาร่วมเดินทางกับสเวนแล้ว คล้ายๆกับเขาจะกลายเป็นใบ้!!!"อยากพูด อยากพูดมากกว่านี้ ทำยังไงดี" มาไคกรีดร้องในใจ ถ้าลงไปดีดดิ้นกับพื้นได้เหมือนเด็กๆเขาคงทำไปแล้วมันคันปากยุบๆยิบๆ คนที่เงียบปากได้แค่เวลานอนอย่างเขานั้นทรมานสุดๆ"แม่มดพีบีไม่ใช่คนปลิ้นปล้อน เธอไม่มีทางโกหก" สเวนยอมตอบคำถาม ก่อนจะเอาแขนยัดเข้าไปในมิติที่อยู่เบื้องหน้า"อ่า ทำไมเข้าไปได้แค่แขนล่ะครับ" มาไคเห็นสเวนทำเขาก็ทำตามบ้าง แต่น่าแปลกที่ไม่ว่าจะพยายามยัดตัวเองเข้าไปยังไงก็ทำไม่ได้"ข้าแต่จิตวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์และพงไพร ราชาแห่งมังกรขอคารวะท่าน"เสียงนั้นก้องกังวานไปทั้งมิติพงไพร ทุกสรรพสิ่งที่รอคอยการมาเยือนของแขกคนสำคัญต่างตื่นเต้นและดีใจ จะมีก็แต่ชายหนุ่มมาดเข้มคนหนึ่งที่ยังคงหลับใหล ไม่ว่าเสียงนั้นจะดังสักแค่ไหนเขาก็ยังนอนหลับสบาย