เมื่อพระเอกอย่างผมต้องหลบหนีทั้งน้ำตา กระซิกๆ

เมื่อพระเอกอย่างผมต้องหลบหนีทั้งน้ำตา กระซิกๆ

"ทั้งที่มีพลังมากกว่าแท้ๆ ราชานั่นน่ะ ลูกฆ่าได้แค่เพียงขยับมือครั้งเดียว"

อะไรกันความฝันนี้น่ะ มันมาอีกแล้ว

"ยานี้จะช่วยให้เจ้าจากไปอย่างสงบ"

"จิตวิญญาณจะยังคงอยู่ แม้ลมหายใจจะหมดไปแล้ว"

ผมคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น ร่างกายกระสับกระส่าย ทั้งหนาวสั่นและหวาดกลัว

ทำไมกัน?

ตื่นสิเควิน แกกำลังฝัน รีบตื่นขึ้นมาสิวะ

"ฆ่า ต้องฆ่าให้หมด"

อะไร ผมไม่เข้าใจ

ซาว่ากำลังดิ้นทุรนทุราย แต่คนๆนั้นบอกว่าเขาจะจากไปอย่างสงบไม่ใช่เหรอ แล้วสเวนไอ้คนบ้านี่ เมียกำลังจะตายแล้วยังนอนหลับน้ำลายยืดอยู่ได้

ตื่นสิโว้ย!!!

"ไม่ให้อภัยใครทั้งนั้น ไม่ยกโทษให้หรอก"

นั่นคือเสียงสุดท้ายก่อนที่ซาว่าจะแน่นิ่งไป ส่วนสามีตัวดีของเขายังนอนหลับปุ๋ย สองมือกอดขวดเหล้าแทนที่จะกอดภรรยา

ไอ้บ้าเอ้ย!!!!

"ซาว่า ตื่นเถอะสายแล้ว"

อ่า ตื่นสักทีสินะ ผมจับแขนสเวนแน่น ดีจริงๆที่ตื่นขึ้นมา ไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้นเลย

มันทั้งสงสาร ทั้งมีคำถามมากมายเกิดขึ้นมา

ตัวผมในตอนนี้นั้นสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ใช่มั้ย?

จิตวิญญาณของซาว่ายังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งใช่หรือไม่?

"ผมน่ะ เหมือนซาว่าที่นายเคยรู้จักรึเปล่า" ผม