เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 37
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-15 15:52:16
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 38
บทที่ 38 ตามติดแจสามเดือนต่อมานับตั้งแต่อ้ายอ้ายได้เป่าเปามาเป็นเพื่อนเล่นหนึ่งคนหนึ่งสุนัขก็ตัวติดกันยิ่งกว่ากาวหนังสุนัขเสียอีกทุก ๆ เช้าองค์ชายสิบโจวฉือที่อาการบาดเจ็บหายดีแล้วจะออกมาฝึกกระบี่กับหม่าเจาและมักจะพบเด็กน้อยตัวกลมปากแดงฟันขาวและสุนัขสีขาวตัวนั้นถือดาบไม้อันเล็กที่หม่าเจาทำให้รอเขาอยู่เมื่อเห็นหน้าเขาเด็กน้อยก็มักจะเอ่ยทักทายทันใด“พี่ฉืออรุณฉะหวัด เร็วเข้าอ้ายอ้ายพร้อมแย้ว”จากนั้นเด็กคนนั้นก็จะทำท่าทางควงดาบกวัดแกว่งไปมาเหมือนพวกที่เล่นงิ้วแต่ไร้ฝีมือ เจ้าสุนัขปากเปราะนั่นก็ยังวิ่งวนไปรอบ ๆ และส่งเสียงเห่าออกมาเป็นระยะหากว่าเขาไม่ได้ฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของท่านอาจารย์หม่าเจาเขาก็คงร้องขอให้มารดาพาจากไปเพราะรำคาญทั้งเด็กทั้งสุนัขตัวนั้นแล้วหม่าเจายีศีรษะของอ้ายอ้ายแล้วเอ่ยว่า“วันนี้ก็อย่ารบกวนพี่ฉือของเจ้าให้มาก เล่นเงียบ ๆ ได้หรือไม่”อ้ายอ้ายพยักหน้าเข้าใจส่วนเป่าเปาก็เห่าโฮ่งรับ หม่าเจาเอ่ยชมว่าดีมากจากนั้นเขาก็เริ่มฝึกวิชาให้โจวฉือ“ทบทวนทุกท่าที่ข้าสอนเจ้าไป”“ขอรับอาจารย์”หม่าเจาเริ่มร่ายรำกระบี่ อ้ายอ้ายพยายามทำตามเขามีหลายท่าที่ต้องหมุนตัวทำให้อ้ายอ้ายตาลา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 39
บทที่ 39 ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินหม่าเจากลับมาพร้อมกับฮวาซานเหรินอ้ายอ้ายตื่นเต้นและวิ่งไปมารอบตัวของท่านพ่อ เขาอุ้มอ้ายอ้ายขึ้นมาพร้อมกับส่งน้ำตาลปั้นรูปปลามังกรให้นาง“ท่านพ่อกลับมาแย้ว ท่านพ่อกลับมาแย้ว”เมิ่งสืออียินดียิ่งนัก นางออกมารอเขาสองคนต่างมองตากันด้วยความคะนึงหาระหว่างที่เขาจากไปสามเดือนนี้ฮวาซานเหรินส่งจดหมายมาถึงเมิ่งสืออีสองครั้งครั้งแรกบอกว่าตนเองพบบิดามารดาแล้วและลูกเหรินสบายดี ลูกเหรินยังจำนางได้และคิดถึงนางมากส่วนครั้งที่สองบอกว่าพาพวกเขามาถึงเมืองหลวงแล้วและกำลังจะกลับมารับนางเมิ่งสืออียามนั้นยังไม่เข้าใจความหมายคำว่ารับของเขา ฮวาซานเหรินหมายความเช่นไร เขาตั้งใจมารับนางกลับเมืองหลวงหรือฮวาซานเหรินทำความเคารพเหอเฟยพร้อมกับเอ่ยว่า“ฝ่าบาททรงต้องการให้พระองค์กลับวังหลวงพ่ะย่ะค่ะ และยังได้สอบสวนเรื่องมือสังหารจนพบว่าเป็นผู้ใดที่อยู่เบื้องหลัง”เหอเฟยดวงตาเบิกกว้าง“คุณชายฮวาท่านบอกกับฝ่าบาทหรือว่าข้าอยู่ที่นี่”ฮวาซานเหรินส่ายหน้า“หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เหอเฟยทำสิ่งใดเอาไว้ย่อมรู้ดี ข้าเตือนท่านแล้วว่าห้ามลงเขาเด็ดขาดท่านจะอาศัยที่มีวรยุทธ์แอบหลบคนของข้าที่ไม่ทันร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 40
บทที่ 40 จำเป็นต้องกลับไปหลายวันต่อมาเมิ่งสืออีกำลังสนทนากับฮวาซานเหรินอยู่ในเรือนเวลานั้นหม่าเจาก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพวกนาง“แย่แล้วพี่ซานเหริน ฝ่าบาททรงนำกำลังมาที่นี่ด้วยตนเองยังมาพร้อมกับหัวหน้า พวกเขาใกล้มาถึงแล้ว”ฮวาซานเหรินเอ่ยคำว่าอืมออกมาคำหนึ่ง ดูเหมือนเขาจะไม่ตกใจแม้แต่น้อยในขณะที่เมิ่งสืออีตกใจแทบสิ้นสติ“เจ้าไปรับหน้าก่อน อย่าให้คนของเราต่อสู้เด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเสี่ยงต่อการถูกข้อหาก่อกบฏ ”“ขอรับ”เมิ่งสืออีมือสั่นระริกหานชางเหยียนจุมพิตที่หน้าผากของนาง“ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่แล้วทั้งสืออีและอ้ายอ้ายจะปลอดภัย”เพราะเมิ่งสืออีดูเหมือนจะกลัวจนไร้สติแล้ว ฮวาซานเหรินบีบกระชับมือเล็กเอาไว้อย่างอบอุ่น ทุกกิริยาล้วนมั่นคงไม่หวาดกลัวอันใด ทำให้เมิ่งสืออีรู้สึกมั่นคงขึ้นมาไม่น้อย“ยังกลัวหรือไม่”เมิ่งสืออีส่ายหน้า“ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”เมิ่งสืออีเดินตามฮวาซานเหรินที่อย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยมือของนาง นางไม่รู้ว่าฮวาซานเหรินมีวิธีรับมือกับหานชางเหยียนอย่างไร ทว่านางก็มั่นใจในตัวเขาเป็นอย่างยิ่งอ้ายอ้ายกำลังเล่นอยู่ที่ลานกว้างในบริเวณวัด ถึงจะเป็นผู้ใหญ่มาแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 41
บทที่ 41 สกุลหานอันรุ่งโรจน์หลังจากหานชางเหยียนกลับมาถึงจวนด้วยโทสะที่คุกรุ่นและความเคียดแค้นที่มีต่อคนเหล่านั้นอย่างเต็มเปี่ยมก็มีเรื่องเข้ามาให้เขาปวดศีรษะทันใด เมื่อพ่อบ้านรายงานว่า“องค์ชายสามเสด็จมาขอรับ รอนายท่านตั้งแต่เช้าแล้ว”หานชางเหยียนทอดถอนหายใจออกมา เดิมทีเขาคิดว่าองค์ชายสามรอบคอบและมีความสามารถ คาดไม่ถึงว่าจะใจร้อนและวู่วามจนทำเรื่องขาดสติได้เพียงนี้ ไม่ใช่แต่องค์ชายผู้นี้จะเดือดร้อน ยังจะลากให้เขาลงนรกไปด้วยบัดนี้ฝ่าบาททรงพระวรกายกลับมาแข็งแรง ทรงสืบทราบแล้วว่าเป็นฝีมือขององค์ชายสามที่ส่งคนไปสังหารเหอเฟยและองค์ชายสิบ แน่นอนว่าในวันพรุ่งนี้องค์ชายสามกับหวงกุ้ยเฟยไม่พ้นต้องถูกลงโทษตามอดีตฮองเฮากับอดีตองค์รัชทายาทไปเป็นแน่สิ่งที่ฝ่าบาททรงเกลียดที่สุดก็คือการที่พี่น้องทะเลาะกันเพื่อแย่งราชสมบัติก่อนหน้าที่ทรงประชวรก็ช่างเถิดถือว่าพระองค์ไม่ทรงรับรู้ แต่ในเมื่อเหตุการณ์ขององค์รัชทายาทเพิ่งผ่านพ้นก็ไม่ควรบุ่มบ่ามลงมือบัดนี้ยิ่งเติมเชื้อไฟให้ฝ่าบาททรงไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ องค์ชายสามโง่เง่าผู้นี้นับว่าได้วางตำแหน่งรัชทายาทให้องค์ชายสิบด้วยมือของตนเองแล้วเขาเป็นอาจารย์ขององค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 42
บทที่ 42 เคียงข้างเขาย่อมไร้ความกังวลเมิ่งสืออีตามฮวาซานเหรินมาที่เมืองหลวงในฐานะภรรยาของเขาหลังจากวันนั้นที่นางได้พบกับหานชางเหยียนนางก็รู้สึกว่าตนเองสามารถเผชิญหน้ากับคนผู้นั้นโดยไม่ได้คิดหวาดกลัวอีกต่อไป นั่นเป็นเพราะว่านางมีฮวาซานเหรินที่พร้อมปกป้องนางอยู่เคียงข้างฮวาซานเหรินกล่าวไว้ไม่ผิด เรื่องเลวทรามที่เขาปิดบังฝ่าบาทเอาไว้บัดนี้ทำให้คนผู้นั้นไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้ และบัดนี้นางก็รู้สึกได้ถึงอิสระอย่างแท้จริงแต่มีเรื่องที่เมิ่งสืออีไม่สบายใจก็คือเรื่องของบิดามารดาของฮวาซานเหริน พวกเขาจะยอมรับนางหรือไม่ก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นบัณฑิตฮวาและฮูหยินมาก่อน นางได้ยินเพียงชื่อเสียงอันเลื่องลือของคนทั้งสองว่าเป็นบัณฑิตใจคอกว้างขวางเป็นที่ยอมรับของใต้หล้าจึงยิ่งทำให้เมิ่งสืออีบังเกิดอาการตื่นเต้นยิ่งนักอันที่จริงฮวาซานเหรินได้บอกกับเมิ่งสืออีแล้วว่า เขาได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้บิดามารดาได้ฟังและยังบอกว่ารับนางเป็นภรรยาแล้วดังนั้นท่านพ่อท่านแม่ที่ใจกว้างของเขานอกจากไม่ตำหนิยังยินดียิ่งที่จู่ ๆ ก็มีหลานตัวน้อยโดยไม่ทันตั้งตัวเขายังเอ่ยปากทำให้นางสบายใจ“ท่านพ่อท่านแม่ของพี่แม้จะเป็นบั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 43
บทที่ 43 ในที่สุดก็สมหวังเมิ่งสืออีได้พบกับพ่อบ้านเหวินถึงได้เข้าใจกระจ่างในเรื่องบางเรื่อง“ท่านยืมชื่อของพ่อบ้านเหวินเป็นชื่อของตนเองหรือเจ้าคะ”ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า“ในเวลานั้นคิดชื่ออันใดไม่ออก ก็เลยคิดถึงพ่อบ้านเหวินเลยได้ใช้ชื่อปลอมนี้นับตั้งแต่นั้นมา”พ่อบ้านเหวินเป็นบุรุษอายุราวห้าสิบกว่า รูปร่างผอมตัวค่อนข้างเล็ก แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวสะอาดห้อยป้ายฐานะผู้ดูแลจวนสกุลฮวาสีขาวไว้ที่เอว ท่าทางขึงขังน่าเกรงขามเขาเป็นคนที่จัดการเรื่องทุกอย่างในจวนเมิ่งสืออีรู้มาว่าเขาเป็นบุตรชายของอดีตพ่อบ้านที่ติดตามมาตั้งแต่สมัยนายท่านผู้เฒ่ายังมีชีวิตจึงรับใช้ด้วยความจงรักภักดีมาเนิ่นนาน ฐานะของเขาจึงประดุจเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งของฮวาซานเหรินคนผู้นี้เป็นคนช่างพูดและรักใคร่ฮวาซานเหรินยิ่งนักเพียงเห็นใบหน้าของเมิ่งสืออีเขาก็หลั่งน้ำตาออกมา และแน่นอนว่าเขาย่อมรู้เรื่องของนางมาแล้ว เมิ่งสืออีจึงได้รู้ว่าพ่อบ้านเหวินเป็นคนที่สำคัญสำหรับฮวาซานเหรินจริง ๆเขาเอ่ยกับเมิ่งสืออีก่อนวันแต่งงานในยามที่เดินนำหน้าสาวใช้มาส่งชุดเจ้าสาวให้นางพร้อมกับบ่าวที่เชี่ยวชาญการแต่งหน้าผู้หนึ่ง“คุณชายของเราที่ผ่านมา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 44
บทที่ 44 ไม่รู้ผิดเมิ่งสืออีไหว้ฟ้าดินในจวนสกุลฮวาอย่างเงียบเชียบโดยที่เรื่องนี้ไม่ได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้แต่หานชางเหยียนก็สืบข่าวจนได้ และอ้ายอ้ายบัดนี้ก็เปลี่ยนแซ่ใหม่ของตนเองเป็นแซ่ฮวา นามว่าฮวาอ้ายเหม่ย แน่นอนว่าเด็กน้อยชอบแซ่ของนางมากจนยิ้มแฉ่งไปทั้งวันด้านหานชางเหยียนตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบเมิ่งสืออีและบุตรสาวบนเขาระหว่างเดินทางเมิ่งสืออีอยู่ในรถม้าคันเดียวกันกับเหอเฟยเขาจึงไม่มีโอกาสสนทนากับนางอีกเขาอยากถามฮวาซานเหรินถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สหายของเขาผู้นั้นกับเขาก็ถูกแยกกันด้วยหน้าที่เพราะฝ่าบาทกลับให้ฮวาซานเหรินนั่งรถม้าคันเดียวกันกับพระองค์พร้อมด้วยองค์ชายสิบดังนั้นเขาจึงไม่มีโอกาสได้ถามและจัดการฮวาซานเหรินทั้ง ๆ ที่หัวใจคับแค้นยิ่งนักเสียงเคาะประตูดังขึ้นหานชางเหยียนเอ่ยสุ้มเสียงเย็นเยียบ“ไสหัวไป”ลู่ลี่ที่อยู่ด้านหน้าชะงักมือครู่หนึ่ง ก่อนจะปั้นใบหน้าแย้มยิ้มเอ่ยน้ำเสียงหวานใส“ท่านพี่ข้านำน้ำแกงบำรุงมาให้ท่านเจ้าค่ะ ระยะนี้ข้าสอบถามองครักษ์ท่านโหมทำงานมิได้หลับนอนและดื่มกินให้ดีมาหลายวันแล้วหากยังเป็นเช่นนี้ร่างกายจะย่ำแย่นะเจ้าคะ”ทว่าน้ำเสียงที่ดังขึ้นมากลับยังเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 45
บทที่ 45 บอกใบ้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดเป็นไปตามที่อ้ายอ้ายคาดคิดเอาไว้หลายเดือนต่อมาก็มีการประกาศแต่งตั้งองค์รัชทายาทคนใหม่พร้อมกับแต่งตั้งเหอเฟยเป็นเหอฮองเฮาห่านทองคำของอ้ายอ้ายบัดนี้จึงกลายเป็นที่พึ่งพาของคนสกุลฮวาได้เป็นอย่างดีอ้ายอ้ายเข้าวังหลวงได้พบกับต้าเหรินอดีตคู่กัดที่ชอบกัดนางในตอนแรกคลอดก็ให้รู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเด็กน้อยน้ำลายยืดในวันนี้ที่บัดนี้มีอายุห้าขวบแล้วจะดูองอาจได้เพียงนี้ไม่น่าจะใช่คนคนเดียวกันกับเด็กปัญญาอ่อนที่อ้ายอ้ายเคยรู้จักกันในวันวานซึ่งก่อนหน้านี้ต้าเหรินได้เข้าออกนอกวังไปพบกับหม่าม้าถึงสองครั้งแล้วแต่ล้วนเป็นช่วงเวลาที่อ้ายอ้ายนอนกลางวันและเขาก็กลับวังในตอนที่อ้ายอ้ายตื่นขึ้นมาจึงคลาดกันทุกคราวันนี้อ้ายอ้ายสวมอาภรณ์สีแดงมงคลสดใสใบหน้าอวบอิ่มขาวผ่องผิวขาวราวกระเบื้องเคลือบริมฝีปากสีแดงจิ้มลิ้มหุบเสียสนิทเมื่อต้าเหรินผู้นี้พูดคุยไม่หยุด“ข้าคือพี่ชายของเจ้า พี่เหรินเรียกข้าสิ”อ้ายอ้ายส่งเสียงเล็กเจื้อยแจ้วกล่าวชัดถ้อยชัดคำ“พี่เหริน”เวลานี้อ้ายอ้ายฝึกพูดจนออกเสียงชัดขึ้นแล้ว นาน ๆ ครั้งจะมีบ้างที่ยังออกเสียงผิดอยู่นับว่าพัฒนาการด้านการพูดของนางดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15
บทล่าสุด
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 55 ตอนพิเศษ 2
ตอนจบ ตอนพิเศษอ้ายอ้ายมองน้องสี่ที่มีสีหน้าอิ่มเอิบท่าทางครุ่นคิด บัดนี้น้องสี่ของนางกลายมาเป็นผู้ช่วยบิดาในการสอนเขียนอักษรให้กับเด็ก ๆ ที่โรงรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เขากลายเป็นอาจารย์ผู้หนึ่งไม่มีผู้ใดกล้าดูถูกเขาทุกคนต่างชื่นชมฝีมือการเขียนอักษรอันยากจะหาผู้ใดเปรียบของน้องสี่เขายังได้พบกับคนรักซึ่งเป็นเด็กกำพร้าผู้หนึ่งซึ่งเป็นสาวใช้ของเขาเอง ฮวาซานเหรินเห็นพวกเขารักใคร่จริงใจจึงจัดงานสมรสให้พวกเขาตามประเพณี บัดนี้คนที่มีความสุขที่สุดก็คงจะเป็นน้องสี่แล้วในเมื่อทุกคนให้อ้ายอ้ายเป็นคนตัดสินใจนางจึงเอ่ยว่า“ก็แค่ส่งคนผู้หนึ่งไป ไม่ยากอันใดเขาอยากให้ทำสิ่งใดข้าก็จะทำสิ่งนั้น ในเมื่อเขาอยากเจอพวกเราก็ไปพบเขากันดีหรือไม่”ทุกคนล้วนพยักหน้าส่งเสียงอืมในลำคอในวันต่อมาฮวาซานเหรินพาครอบครัวใหญ่ของเขาขึ้นรถม้าไปพบหานชางเหยียนที่นอนอยู่ที่โรงหมอแห่งหนึ่ง ท่านหมอประสานมือคารวะเขาแล้วเอ่ยว่า“นายท่าน ขอทานคนนี้ไร้ทางรักษาจริง ๆ แล้วขอรับ”ฮวาซานเหรินพยักหน้า“ไม่เป็นไร ท่านทำดีที่สุดแล้ว”จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งลงบนตั่งไม้ข้างเตียงโดยมีบุตรและภรรยาเดินตามทุกคนล้วนจับจ้องที่ใบหน้าของบุรุษชราผู้หน
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 54 ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1ในยามที่อ้ายอ้ายตื่นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาที่แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างระยิบระยับดุจทองคำ นางบิดขี้เกียจพร้อมกับลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ หลังจากที่ป่วยอยู่หลายวันตื่นขึ้นมาในวันนี้อ้ายอ้ายรู้สึกสดชื่นเป็นที่สุดแล้ว“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”อ้ายอ้ายพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มสว่างไสว สาวใช้เห็นสีหน้าของนางสดชื่นเช่นนี้จึงเอ่ยว่า“ดูเหมือนว่าคุณหนูจะไข้ทุเลาแล้วนะเจ้าคะ”“สบายดีมากเลยตอนนี้ น่าจะเป็นเช่นนั้น”สาวใช้ยิ้มยินดี“บ่าวให้คนไปเรียนนายท่านกับฮูหยินนะเจ้าคะ เมื่อสักครู่เพิ่งมาดูอาการของท่านพร้อมกับองค์รัชทายาท”อ้ายอ้ายเบิกตากว้างจากนั้นก็ส่งเสียงใสแจ๋วออกมา“องค์รัชทายาทกลับมาแล้วหรือ”“เจ้าค่ะ มาตั้งแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ มาเยี่ยมคุณหนูแล้วแต่ว่าคุณหนูยังไม่ตื่นจึงได้ไปสนทนากับนายท่านที่เรือนรับรอง”“ข้าจะไปหาพี่ชายรัชทายาท”อ้ายอ้ายสั่งให้สาวใช้ปรนนิบัตินางล้างหน้าเปลี่ยนอาภรณ์ ทว่าสาวใช้กลับเอ่ยว่า“คุณหนูเพิ่งหายจากไข้ เกรงว่านายท่านจะตำหนิบ่าวเจ้าค่ะ ให้บ่าวไปเรียนนายท่านเถิดนะเจ้าคะ”อ้ายอ้ายส่ายหน้า“ไม่เอาข้าจะไปหาพี่ชายเอง ทำตามที่ข้าบอกเถิด”ผู้ใดก็รู้ว่าคุณหนูรองผู้นี้เป็นที
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 53 ตอนจบ
บทที่ 53 ตอนจบหานชางเหยียนขอร้องฝ่าบาทให้ส่งฮวาซานเหรินกับองค์รัชทายาทมาเป็นตัวแทนพระองค์ในวันแต่งงานของเขาระหว่างทางกลับหานชางเหยียนที่ส่งผู้อื่นไปเข้าหอแทนตนเองก็วางแผนการสังหารองค์รัชทายาทกับฮวาซานเหรินไปพร้อม ๆ กันคืนนี้ฮวาซานเหรินดื่มสุราเพียงน้อยนิด ส่วนองค์รัชทายาทไม่อาจปฏิเสธผู้อื่นได้อีกทั้งเขาอายุยังน้อยเพิ่งเริ่มหัดดื่มสุราดื่มไปเพียงจองสองจอกก็เมามายไร้สติแล้วแม้ขบวนรถม้าขององค์รัชทายาทจะมีคนคุ้มกันมากเพียงใด แต่ทหารหลวงบัดนี้อยู่ในมือของหานชางเหยียนเขาจึงสับเปลี่ยนคนอ่อนแอมาอารักขาเมื่อรถม้ามาถึงจุดที่วางเอาไว้ ผงยาสลบจำนวนมากก็ถูกโปรยลงจากท้องฟ้าด้วยการยิ่งธนูขึ้นสูงและทำให้ถุงพวกนั้นแตกกระจายเพราะไม่คาดคิดว่าจะเจอแผนการรบเช่นนี้จึงทำให้ทหารคุ้มกันขององค์รัชทายาทสลบไสลไร้สติล้มไปกองลงบนพื้นหานชางเหยียนที่อยู่ในชุดดำบัดนี้จึงปรากฏกาย เขาหัวเราะในลำคอ“การที่ข้าไม่ลงมือมิใช่ว่าข้าหวาดกลัว เพียงแต่ให้โอกาสพวกเจ้าก็เท่านั้น ในเมื่อไม่สำนึกว่าควรเชื่อฟังผู้ใดก็จงตายไปด้วยกันเสีย”เขาสั่งให้คนลากองค์รัชทายาทออกจากรถม้าซึ่งภายในรถม้าคันนั้นแน่นอนว่ามีฮวาซานเหรินอยู่ด้วย
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 52
บทที่ 52 กฎแห่งกรรมที่แท้การแก้ไขปัญหาม้าที่ต้องส่งไปยังซีชวนก็คือการซื้อม้าจากดินแดนซยงหนู อ้ายอ้ายเพียงแต่จดจำได้ว่าช่วงเวลานี้ดินแดนซยงหนูต้องการพัฒนาการเกษตรเพราะพวกเขาไม่สามารถปลูกผลผลิตได้เพราะขาดคนเชี่ยวชาญในขณะที่แคว้นลู่เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ ปกติซยงหนูจะทะนงตนไม่ยอมส่งม้าขายให้ผู้อื่น พวกเขายังนับว่าเป็นดินแดนที่เลี้ยงม้ามากที่สุด เมื่อองค์รัชทายาทยื่นข้อเสนอขอซื้อม้าราคาถูกเพื่อแลกกับการช่วยเหลือการเกษตรส่งเสริมเครื่องมือและกำลังคนช่วยซยงหนูในการปลูกพืชเพื่อเลี้ยงตนเองอย่างแต่งที่ อีกทั้งยังมอบสัญญาแต่งงานตอบแทนเพื่อเป็นการยืนยันว่าแคว้นลู่จะให้การช่วยเหลืออย่างเต็มที่ทั้งยังได้ฮองเฮาช่วยเจรจาอีกแรงเรื่องนี้จึงสัมฤทธิผลการจัดหาม้าส่งไปยังซีชวนทำได้ทันเวลา องค์รัชทายาทได้รับการกล่าวขานว่าเก่งกาจที่สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างรวดเร็วและทันท่วงที ทำให้ขุนนางยกย่องยิ่งนักองค์หญิงที่มาแต่งงานเป็นองค์หญิงสายรองซึ่งหากนับญาติก็เป็นหลานสาวของฮองเฮา นางเดินทางมาถึงเมืองหลวงแคว้นลู่อย่างเร่งด่วนเพราะฮองเฮาขอร้องเพื่อให้มาร่วมงานเลี้ยง และพวกนางได้วางแผนการเอาไว้แล้ว องค์หญิงผู้นี้รักอ
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 51
บทที่ 51 ถึงเวลาเอาคืนร่างกายของสตรีทั้งสองเย็นเยียบ รู้สึกอ่อนแรงไปทั้งร่างราวกับว่าบัดนี้ตนเองกำลังถูกคลื่นยักษ์สาดซัดอย่างรุนแรงกระแทกฝั่งเป็นธรรมเนียมที่ทุกคนต้องเข้าแถวยกจอกสุราถวายพระพร ทว่าบัดนี้ฮองเฮากลับตรัสว่า“ไท่ผินชรามากแล้ว ไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นข้าเองไม่ถือสาเรื่องตำแหน่ง ผู้ชราก็ควรได้รับการดูแล”จากนั้นฮองเฮาพลันลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ฮูหยินชราโดยที่เด็กน้อยผู้นั้นเดินประกบข้างซ้ายและเมิ่งสืออีประกบข้างขวาภาพที่ฮูหยินชราเห็นอยู่ตามนี้ทำให้จิ้งจอกเฒ่าแทบลมจับ“ไท่ผินข้าเป็นผู้น้อยอย่างไรก็ต้องขอคารวะท่าน”มือของฮูหยินชราสั่นจนแทบจะยกจอกสุราไม่ไหวแล้ว พริบตานั้นจอกสุราก็พลันร่วงหล่นลงมาฮองเฮาเลิกคิ้ว“ดูสีหน้าซีดเซียวแล้วไท่ผินคงไม่สบายกระทั่งจอกสุรายังยกไม่ไหว”เมิ่งสืออีเอ่ยว่า“ฮองเฮาเพคะ ให้ท่านย่าผู้นี้ไปพักที่ห้องข้างดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะพาไปเอง”ฮองเฮาแย้มยิ้ม“เช่นนั้นก็ลำบากเสี่ยวสือแล้ว”เมิ่งสืออียอบกายก่อนจะขยิบตาให้อ้ายอ้ายเดินตามมา เด็กน้อยเอ่ยว่า“ฮองเฮาอ้ายอ้ายไปกับท่านแม่นะเจ้าคะ”ฮองเฮาพยักหน้า “ไปเถิด”จิ้งจอกเฒ่าสั่นไปทั้งร่างนางหวาดกลัวจนพิษในกาย
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 50
บทที่ 50 ตื่นตะลึงหลังเมิ่งสืออีและอ้ายอ้ายดื่มยาคลายกังวลพวกนางก็นอนหลับไปพร้อม ๆ กัน ฮวาซานเหรินดูแลนางจนวางใจจึงกลับมาหารือกับรัชทายาทที่ตำหนักบูรพารัชทายาทกลับมาที่ตำหนักบูรพาพร้อมกับฮวาซานเหรินเพื่อหารือ จากนั้นก็สั่งให้เสิ่นกงกงรีบตามหมอหลวงอีกคนมาดูอาการของเขา“อาจารย์ท่านได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่ขอรับ”ฮวาซานเหรินนั่งลงบนเตียงเขาขัดสมาธิเดินพลังครู่หนึ่งจึงกระอักเลือดคั่งออกมาคำโตก็พลันรู้สึกดีขึ้น เขารับผ้าซับเลือดมาจากเสิ่นกงกงพร้อมกับเอ่ยว่า“ข้าไม่เป็นอันใดไม่จำเป็นต้องเรียกหมอหลวง”ทว่ารัชทายาทไม่ยินยอมฮวาซานเหรินจึงคิดว่า“ข้าจะต้องเอาผิดเขาให้ได้ ข้าจะกราบทูลเสด็จพ่อ”ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า“ข้าคิดว่าฝ่าบาทจะเข้าข้างเขา นอกจากคนของเราแล้วก็ไร้หลักฐาน คนของหานชางเหยียนที่จับได้ล้วนเป็นนักรบเดนตายพวกเขาฆ่าตัวตายไปหมดแล้ว”“แต่หานชางเหยียนผู้นี้เหิมเกริมนัก หากเขาลงมืออีกเล่า”ฮวาซานเหรินเอ่ยว่า“เขาบาดเจ็บหนักไม่น้อยคงต้องรักษาตัวพักใหญ่ อีกอย่างด้วยนิสัยระแวงระวังของเขาในเวลานี้คงยังไม่ลงมือ เกรงว่าจะถูกพวกเราวางแผนโต้กลับ”รัชทายาทเอ่ยว่า“ที่ท่านไม่ให้ข้าทูลเรื่องนี้เพราะ
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 49
บทที่ 49 เด็กน้อยผู้วิเศษหานชางเหยียนเจ็บจนสะดุ้งและด้วยความตกใจในเวลานั้นเขาก็ปล่อยเมิ่งสืออีจนร่างของนางหล่นลงไปกองลงพื้นเมิ่งสืออีตะเกียกตะกายหายใจอย่างแรง นางคิดว่านางจะตายไปแล้วเสียอีกมีดยังปักคาเท้าของหานชางเหยียน เมื่อหม่าม้าเป็นอิสระอ้ายอ้ายผวาเข้าไปหามารดาที่กองอยู่บนพื้นและเมิ่งสืออีก็โอบกอดบุตรสาวเอาไว้ทันใดหานชางเหยียนจ้องมองสองแม่ลูกด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาก้มลงไปดึงมีดออกจากเท้า แม้อ้ายอ้ายจะมีแรงน้อยแต่เมื่อสักครู่นางออกแรงสุดชีวิตเพื่อปักมีดลงไปที่เท้าจึงทำให้หานชางเหยียนได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่น้อยหานชางเหยียนยิ้มประดุจคนบ้า ชี้มีดสั้นไปที่พวกนางเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ“ลูกอกตัญญู ข้าน่าจะบีบคอให้เจ้าตายไปเสีย ไม่ต้องเกิดมาทำให้ข้าเจ็บปวดใจเช่นนี้”หานชางเหยียนคิดจะสั่งสอนสองแม่ลูกด้วยโทสะ ทว่าธนูดอกหนึ่งก็พลันพุ่งเข้ามาทำให้เขาต้องเอนกายหลบทันใดหานชางเหยียนดึงกระบี่ออกมาปัดลูกธนูที่พุ่งเข้ามาหาเขาอีกหลายลูกจากนั้นก็ตั้งรับกระบี่จากบุรุษชุดขาวที่โถมฟันลงมาอย่างรุนแรงเป็นฮวาซานเหรินฮวาซานเหรินเอ่ยเสียงรัวเร็ว“อาเจาพาสืออีกับอ้ายอ้ายออกไป”หม่าเจาติดตามฮวาซานเหรินมาพร้อมก
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 48
บทที่ 48 ลูกเนรคุณหานชางเหยียนคิดว่าเมิ่งสืออีกำลังหึงหวง เขาจึงหัวเราะในลำคอแผ่วเบาอย่างมีความสุข ที่แท้การที่นางไม่กลับมาเพราะว่าสตรีนางนั้นจริง ๆ"หากเจ้าไม่ชอบลู่ลี่ ข้าจะกำจัดนางให้พ้นทาง ให้สตรีนางนั้นเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้า หรือว่าให้ตายไปให้พ้นสายตา เจ้าอยากได้สิ่งใดข้าจะตามใจเจ้าทุกอย่าง ดีหรือไม่ ต่อไปเจ้าอยู่ในจวนกับลูก ไม่ต้องพบเจอผู้อื่นที่จะทำให้เจ้าลำบากใจ ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าให้ดีที่สุด ข้าจะให้เจ้ามีอาภรณ์สวยงาม เงินทองมากมาย และให้เจ้าคลอดบุตรให้ข้ามาก ๆ ครอบครัวของพวกเราจะมีความสุข สืออีอยู่กับข้าดีที่สุดใช่หรือไม่"เมิ่งสืออีถึงกับนิ่งอึ้งไป มือของนางที่จับอ้ายอ้ายเอาไว้กำแน่น"แม้แต่ลู่ลี่ที่ทุ่มเทเพื่อเจ้าเพียงนั้น เจ้ายังกล้าคิดเช่นนี้กับนาง ได้อย่างไร หานชางเหยียน เจ้าทำได้อย่างไร"หานชางเหยียนยักไหล่ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาคิดและกระทำนั้นคือสิ่งผิด"นางคือตัวหายนะ ทำให้ครอบครัวของพวกเราแตกแยกทำให้เจ้าหนีไปจากข้าทั้งยังพาอ้ายอ้ายไปด้วย ลู่ลี่ยังทำสิ่งชั่วร้ายมากมายนางหักหลังบิดาได้ก็หักหลังข้าได้เช่นกัน ดังนั้นงูพิษเช่นลู่ลี่ ข้าไม่อาจเก็บไว้ข้างกายได้อีก"เมิ่งสือ
เกิดใหม่อีกคราเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของมารดาที่บิดาไม่รัก! บทที่ 47
บทที่ 47 ลักพาตัวและแล้วก็มีเรื่องด่วนเกิดขึ้น เมื่อโรงเลี้ยงม้าเกิดโรคระบาดอย่างหนักจนทำให้ม้าล้มตายไปนับหมื่นตัวภายในชั่วข้ามคืน เรื่องนี้ถูกถวายฎีกาอย่างเร่งด่วนและทำให้ฝ่าบาทต้องเรียกประชุมขุนนางแม้ว่าจะเป็นเวลายามดึกแล้ว“เกิดเรื่องได้อย่างไร”ฝ่าบาททรงพิโรธยิ่งนักที่กองงานทหารม้าปล่อยปละละเลยถึงเพียงนี้หัวหน้าหน่วยกองงานทหารม้ารีบคุกเข่ารายงาน“เมื่อสองเดือนก่อนมีม้าเพียงไม่กี่ตัวที่เกิดล้มป่วยที่หน่วยเพาะพันธุ์ม้าศึกเวลานั้นได้มีการแยกม้าป่วยออกไปรักษาอย่างเข้มงวดแต่คาดไม่ถึงว่าภายในระยะเวลาเพียงหนึ่งเดือนก็เกิดมีม้าล้มตายเป็นจำนวนมากและยังตายติดต่อกันทุกวันบัดนี้เสียชีวิตนับหมื่นตัวภายในพริบตา โรคม้าชนิดนี้เป็นโรคใหม่ที่ไม่เคยพบจึงยากที่จะควบคุมพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าจะบอกข้าว่าไม่รู้ถึงสาเหตุที่เกิดโรคระบาดหรือ”ทุกคนล้วนอึกอัก กระทั่งหานชางเหยียนที่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่จำเป็นต้องออกหน้า เรื่องนี้เป็นเพราะความผิดพลาดของเขาเองที่เมื่อได้รับรายงานแล้วก็ละเลยด้วยคิดว่าการล้มป่วยไร้สาเหตุของม้าไม่กี่ตัวจะทำให้เกิดเรื่องราวบานปลายได้เพียงนี้เขาคุกเข่าลงรับผิดและเอ่ยว่า“ฝ่าบาททั้งหมดเ
