บทที่11 คุณหนูจางแจ้งข่าวแต่งงาน

เช้าตรู่, คฤหาสน์ตระกูลเฉิน

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างส่องลงบนเตียง ทำให้ห้องสว่างไสวด้วยสีทอง เฉินจือหานหลับไปทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมา เขาเห็นหลินซินที่นอนหลับอยู่ข้างเตียง ก็อดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้หลินซินรู้สึกตัวว่าคนข้างๆ ขยับตัวจึงลืมตาขึ้น เห็นสามีตื่นแล้วก็ดีใจมาก

"จือหาน คุณตื่นแล้ว มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า"

“ซินซิน ฉันไม่เป็นไรแล้ว" เฉินจือหานปลอบใจเธอ

เขามองภรรยาที่อยู่ตรงหน้า นึกถึงผู้หญิงที่มองไม่เห็นในฝัน ท่าทางและน้ำเสียงคล้ายคลึงกันมากทำให้เฉินจือหานเผลอคิดไปชั่วขณะอาจจะเป็นฝันร้ายกระมังเขาไม่อยากคิดมากให้ปวดหัว

"ฉันทำเธอเหนื่อยใช่ไหม" เฉินจือหานลูบหน้าหลินซินแล้วดึงเข้ามากอดในอ้อมแขน พูดเบาๆ ว่า "เมื่อวาน...เธอกลัวรึเปล่า"

หลินซินเงยหน้าขึ้นหัวเราะคิกคัก "ไม่กลัว จือหาน คุณไม่ใช่ปีศาจร้าย ฉันจะกลัวได้ยังไง"

"ขอบคุณนะภรรยาของฉัน" สีหน้าของเฉินจือหานสงบลงเล็กน้อย เดิมทีไม่ต้องการให้หลินซินเห็นเขาในสภาพที่น่ากลัวเช่นนี้ กังวลว่าเธอจะตกใจและต่อต้าน หวาดหวั่นว่าเธอจะไม่รักเขาอีก ดังนั้นเมื่อเขาอาการกำเริบ ก็จะไปหลบที่ห้องใต้ดินแต่ปฏิกิริยาแรกของหลินซินเมื่อเห็นเขาในสภาพนี้คือความเจ็บปวดแล้วยังยอมตายเพื่อเขาอีก

เขารักเมียคนนี้มากเหลือเกิน

เฉินจือหานก้มลงจูบปากหวานของหลินซินห้องเงียบสงบเมื่อเขาเริ่มเคลื่อนไหวหลินซินได้ยินเสียงจูบอันลึกซึ้งของทั้งคู่ดังก้องอยู่ในหูอย่างชัดเจนครู่ใหญ่ก่อนที่เฉินจือหานจะหยุดจูบ เฝ้ามองหญิงสาวในอ้อมแขนที่ถูกจูบจนมึนงงด้วยความรัก

"ซินซิน วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่นะสองวันนี้บริษัทมีหลายเรื่องให้ทำ ฉันต้องกลับไปจัดการให้เสร็จ"

"จือหาน ฉันจะรอคุณกลับมานะ"

เขาจูบหน้าผากของหลินซินแล้วลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอรู้สึกผ่อนคลายเฝ้าเขามาทั้งคืนรู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน ดีที่เขามีงานต้องไปทำต่อ ไม่เช่นนั้นคงไม่จบลงแค่จูบแน่

หลังจากที่เฉินจือหานอาบน้ำและเปลี่ยนชุดสูทออกมา เห็นว่าภรรยาบนเตียงหลับไปแล้วมีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาในห้อง ดูเหมือนว่าเธอจะเหนื่อยจริงๆ เขาจึงปิดประตูเบาๆ แล้วออกจากห้องนอน

————

บ่ายโมง, หน้าคฤหาสน์ตระกูลเฉิน

มีหญิงสาวสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อนกำลังเดินไปมาอยู่หน้าประตูเหล็กของคฤหาสน์ จ้องมองเป็นระยะๆ เหมือนรอมาเป็นเวลานานแล้วและเริ่มใจร้อนผู้ช่วยข้างๆ เห็นว่าคุณหนูไม่สบายใจ จึงใช้กระดาษพัดให้ แล้วยื่นแก้วน้ำเพื่อให้จิบ "คุณหนูจาง คุณรอมาเป็นเวลานานแล้ว ฉันเห็นว่าอากาศวันนี้ร้อนมาก เรากลับกันก่อนไหม"

จางเหยียนอี้กรอกตาและไม่ลืมที่จะเยาะเย้ย "แกจะไปรู้เรื่องอะไร ถ้ามีสมองนิดหน่อยก็ลาออกไปซะ"

"ขอโทษค่ะคุณหนู"

ผู้ช่วยพูดไม่ออก เธอเป็นแค่คนรับใช้ไม่ว่าเจ้านายจะพูดอะไร ก็ต้องรับฟังใครจะไปขัดใจคนให้เงินกันล่ะตอนนี้จางเหยียนอี้ก็ไม่สบายใจ รออยู่ที่หน้าประตูเกือบทั้งบ่ายแล้ว มีเพียงแม่บ้านแก่ๆ คนหนึ่งออกมาบอกเธอว่าหลินซินนอนกลางวันอยู่ ให้เธอรออีกหน่อย จากนั้นก็เดินจากไปไม่เห็นใครมาอีกเลย

"หลินซินจะนอนอะไรนักหนา ต้องให้ฉันรอถึงเมื่อไหร่กัน"

จางเหยียนอี้มองประตูเหล็กแล้วพูดอย่างโกรธเคืองถ้าไม่ใช่ว่า...ลืมไปเถอะ อดทนไว้ก่อนตอนนี้ จางเหยียนอี้จึงสงบสติอารมณ์ลงและปั้นรอยยิ้มอีกครั้งขณะนั้นประตูเหล็กก็เปิดออกคุณป้าซุนเดินเข้ามาเชิญจางเหยียนอี้เข้าไปในคฤหาสน์

จางเหยียนอี้มองการตกแต่งที่ไม่ธรรมดาภายในคฤหาสน์แล้วก็ถอนหายใจออกมาตระกูลเฉินช่างเป็นใหญ่โต มีทั้งเงินและรสนิยม และยังอดที่จะอิจฉาไม่ได้ ว่าหลินซินหญิงแพศยานี่โชคดีจริงๆ

คุณป้าซุนพาจางเหยียนอี้ไปที่โถงใหญ่ พูดช้าๆ ว่า "คุณหนูจาง นั่งก่อนนะคะ อีกสักพักนายหญิงของฉันจะลงมา"

จางเหยียนอี้ได้ยินแล้วก็ใจร้อนอีกครั้ง "เธอลงมาอีกนานแค่ไหน ฉันรอนานทั้งบ่ายแล้ว บอกให้เธอรีบลงมาหน่อยได้ไหม"

"คุณหนูจาง ที่นี่เป็นบ้านของนายหญิงท่านจะรับแขกเมื่อไหร่ พวกเราตัดสินใจแทนไม่ได้” ซุนอี๋แอบรังเกียจในใจ

"พี่สาวรักฉันมาก ของของพี่สาวก็คือของฉัน บ้านหลังใหญ่นี้ก็เหมือน...บ้านของฉัน"

หลังจากที่ซุนอี๋ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เธอรู้สึกขยะแขยงคุณหนูตระกูลจางคนนี้มากขึ้นไปอีก

"คุณหนูจาง โปรดระมัดระวังคำพูดและการกระทำของคุณ ที่นี่คือตระกูลเฉิน ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาอาละวาดตามใจชอบ"

"คุณเป็นแค่แม่บ้านแก่ๆ คนหนึ่ง กล้าดีอย่างไรมาสั่งสอนฉัน!"

จางเหยียนอี้ลุกขึ้นแล้วด่าซุนอี๋ตั้งแต่เด็กจางเหยียนอี้ก็ดูถูกคนรับใช้มาตลอด เธอเคยทำร้ายและทารุณกรรมคนรับใช้มาไม่น้อยแม้ว่าสถานที่จะเปลี่ยนไป แต่เธอก็ยังคงเป็นคนเดิม

"คุณหนูจาง ไม่เพียงแต่คุณจะหน้าตาอัปลักษณ์แล้ว คุณยังมีนิสัยที่น่ารังเกียจอีกด้วยเมื่อเทียบกับนายหญิงแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว" ซุนอี๋พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เต็มไปด้วยถ้อยคำประชดประชัน

"แกว่าฉันอัปลักษณ์งั้นเหรอ แถมยังบอกอีกว่าฉันสู้หลินซินไม่ได้!"

ทันใดนั้นจางเหยียนอี้ก็คลุ้มคลั่ง ตบหน้าซุนอี๋คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ต่างก็มองด้วยความตกใจผู้หญิงคนนี้ต่ำทรามเสียจริงซุนอี๋เป็นคนที่ทั้งนายท่านและนายหญิงให้ความเคารพ เธอมีอำนาจมากในคฤหาสน์ และเป็นที่เคารพของคนใช้หลินซินลงมาข้างล่างแล้วเห็นเหตุการณ์นี้ เธอรีบเข้ามาขวางดึงซุนอี๋ไว้ข้างหลังทันที

"คุณกล้าตีคนของฉันงั้นเหรอ" หลินซินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เงยหน้ามองจางเหยียนอี้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "จางเหยียนอี้ปกติเธอจะบ้าคลั่งอยู่ข้างนอกก็ช่างเถอะ แต่ไม่คิดว่าจะต่ำทรามถึงขั้นตบหน้าคนของตระกูลเฉิน"

"ฉัน...ฉัน" จางเหยียนอี้พูดไม่ออก

"ถ้าฉันตบเธอบ้างล่ะ ลองดูไหมว่ามันจะเป็นยังไง"หลินซินดึงผมของจางเหยียนอี้แล้วกระชากอย่างแรง ทำให้น้องสาวร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

"เจ็บ! เจ็บนะ ปล่อยฉัน!"

"รู้จักเจ็บด้วยเหรอ" หลินซินปล่อยมือออก บนฝ่ามือของเธอมีเศษผมหลุดออกมาจำนวนมากน้ำตาของจางเหยียนอี้คลอเบ้า ทว่าเธอไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิดมองน้องสาวด้วยแววตาเฉยชา

"ซุนอี๋ ตบเธอ"

“ฮะ…”

ซุนอี๋เดินเข้าไปตบเหยียนอี้อย่างไม่ปรานีเสียงดังเพี๊ยะๆ ตบจนใบหน้าของเธอจนแดงก่ำตอนนี้หน้าชาจนไม่กล้าเห่าหอนอีกต่อไปผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้เธอดูตลกมากแต่ถึงอย่างนั้นจางเหยียนอี้ก็ยังไม่อยากจากไปหลินซินสั่งให้ซุนอี๋หยุด จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาแล้วมองไปที่คนตรงหน้า

หลินซินจิบชาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "พูดมาเถอะ มาที่ตระกูลเฉินทำไม"

เธอเฝ้ารออยู่หน้าคฤหาสน์ตลอดบ่ายโดยไม่ยอมกลับ ตอนนี้เธอได้รับความอับอายขายหน้ามากมายขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมจากไป แสดงว่าเธอต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง

"ฉันอยากเชิญพี่ไปงานหมั้นที่ตระกูลฉินจัดให้ฉันในอีกสองวันข้างหน้า" เหยียนอี้หยิบการ์ดเชิญที่ห่อไว้ในกระเป๋าออกมาวางไว้บนโต๊ะหินอ่อน

"ไม่ไป" หลินซินมองแล้วปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

"ทำไม ทำไมพี่ถึงไม่ไป" จางเหยียนอี้ใจร้อนจนเดินเข้ามาสองสามก้าว

"งานแต่งของเธอไม่ใช่ของฉัน แล้วฉันจะไปทำไม"

จางเหยียนอี้กัดริมฝีปากแล้วพูดความจริงออกมา "นี่เป็นการแต่งงานทางการเมือง...ตระกูลจางต้องการให้พี่ไปช่วยรักษาหน้ายิ่งไปกว่านั้น พี่ก็เป็นพี่สาวของฉัน...พี่ไม่อยากเห็นฉันมีความสุขเหรอ"

"ไม่อยาก" หลินซินปฏิเสธอย่างไรเยื่อใย

"..."

"ถึงตอนนั้น ฉันหวังว่าพี่จะไป.."

"ส่งแขก"

หลินซินลุกขึ้นจากโซฟา แล้วพูดทิ้งท้ายเดินกลับเข้าห้องอย่างเย็นชาว่า "ฉันจะไปตามเวลาที่กำหนด หวังว่าเธออย่าคิดอะไรที่ไม่ดี ไม่เช่นนั้นงานแต่งเธอล่มแน่"

หลินซินรู้ว่างานแต่งครั้งนี้ไม่น่าไว้ใจ แต่เธอก็รับปากเพราะอยากทดสอบดู

++++++++++++++++++++++++

ควรไปไหมน้อออ น้องสาวนิสัยแย่มาก!!

ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ที่เก็บเข้าชั้นกดใจให้ เลิฟยูววววน้าา