บทที่14 ‍เรื่องราวพลิกผัน

ในเวลานี้จางเหยียนอี้เสียหลัก คุณชายและคุณนายลู่เสียหลัก ฉินเสิ่นและลู่หยวนก็เสียหลักด้วยเช่นกัน

จางเหยียนอี้คิดว่าตัวเองวางแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งสามารถแต่งงานกับตระกูลฉินเพื่อเป็นสะใภ้ และสามารถทำลายหลินซินได้ แต่ทำไม... ทางด้านฉินเสิ่นคิดว่าที่แผนการเป็นไปตามปกติทุกอย่าง แต่ทำไมผู้หญิงของตัวเองถึงได้ถูกพี่ชายร่วมสาบานหลับนอนด้วย

ส่วนลู่หยวนหมายมั่นปั้นมือว่าจะได้นอนกับสาวงาม แต่ทำไมตอนนี้ถึงต้องกลายเป็นผู้ชายที่หลับนอนกับว่าที่ภรรยาของฉินเสิ่นซึ่งเปรียบได้กับน้องสะใภ้ ผู้ใหญ่ทั้งสองคนของตระกูลลู่ แค่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง แต่ลูกชายไม่เพียงก่อเรื่อง ยังลากพวกเขามาขายหน้าท่ามกลางตระกูลใหญ่ที่มาร่วมงาน

ภายในงานเลี้ยง คนที่น่าจะดีใจที่สุดคงมีเพียงคุณนายฉิน

เมื่อตระกูลลู่ปูพรมให้เดินเช่นนี้ เหยียนอี้จะปฏิเสธได้อย่างไร เพราะเธอไม่มีทางไปแล้ว คุณนายฉินคงไม่ยอมรับเข้าตระกูลแน่ หลังจากที่ผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายปรึกษากันแล้ว ก็ตัดสินใจว่าตระกูลจางและตระกูลฉิน จะยกเลิกพิธีแต่งงานแต่จะต้องจ่ายค่าสินสอด

คุณนายลู่รู้สึกเกลียดจางเหยียนอี้จนอยากจะหั่นเป็นชิ้นๆ ผู้หญิงคนนี้วางแผนจับลูกชายของหล่อน แต่ไม่คาดคิดว่าจะลากผู้ใหญ่เข้ามาเกี่ยวด้วย ทำให้ตระกูลลู่ต้องประสบเคราะห์กรรม หลังจากที่จัดการเรื่องราวทั้งหมดเสร็จแล้ว คนของตระกูลลู่และตระกูลฉินก็ออกจากห้องรับแขกไป จางเหยียนอี้เมื่อเห็นว่าฉินเสิ่นไม่แม้แต่จะมองหน้า เธอก็รีบออกไปทันที

จางเย่าหยางเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปขวางแล้วด่าทอ "จะไปไหนอีก! ยังไม่สำนึกอีกเหรอ ว่าทำให้คนอื่นอับอายขายหน้ามากแค่ไหน?!"

จางเหยียนอี้หยุดเดิน ตอนนี้อารมณ์ของเธอเดือดพล่านเหมือนน้ำร้อน "เป็นความผิดของพ่อนั่นแหละ!"

"แกว่าฉันทำให้คนอื่นอับอายขายหน้า?"

"แล้วพ่อทำอะไรบ้างล่ะ ฉันวิ่งเต้นอยู่คนเดียว ถีบตัวเองเพื่อเป็นสะใภ้ตระกูลฉิน แล้วพ่อทำอะไร? เหอะ เอาเพื่อนพี่มาเป็นเมีย ไม่สนใจลูกไม่สนใจใคร"

"แก! แกมันไม่ได้เรื่อง ทำอะไรไม่รอบคอบเอง แล้วจะมาโทษฉันได้ยังไง"

หลินซินที่อยู่ข้างๆ หมุนนิ้วเล่นผม พิงอยู่ที่เก้าอี้ตัวหลัก ฟังอย่างสนุกสนาน ไม่คาดคิดว่าจางเหยียนอี้จะโง่ขนาดนี้ แต่สิ่งที่พูดกับจางเย่าหยางนั้นมีเหตุผลมาก

ในวินาทีถัดมาจางเหยียนอี้ย้ายเป้าหมายการโจมตีไปที่หลินซิน ซึ่งกำลังดูละครฉากใหญ่อยู่เงียบๆ เธอจ้องเขม็งไปที่พี่สาวแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับจะฉีกคนบนโซฟาออกเป็นชิ้นๆ

แต่หลินซินก็ไม่กลัว จ้องตากันแบบนี้ อยากมีเรื่องอีกก็จัดให้

"แล้วเธอก็ด้วย ทำไมโชคถึงได้ดีขนาดนี้! ฉันวางแผนไว้รอบคอบมาแล้ว แต่พี่ก็ยังรอดไปได้ ทำไม ทำไม?!" จางเหยียนอี้คลุ้มคลั่ง

"ไม่ได้พึ่งโชค แต่พึ่งความสามารถ" หลินซินมองไปที่คนตรงหน้า ที่กำลังโกรธจัดแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

"ฉันตกอับ แต่เธอทำให้ตระกูลลู่ต้องก้มหัวขอแต่งงานกับฉัน แล้วเธอก็ยังมาเสแสร้งอยู่ตรงหน้าฉันอีก เธอไม่ใช่คน! หลินซิน!"

"โอ้? จางเหยียนอี้ เธอต้องรู้ไว้ว่าฉันเสแสร้ง แต่คนที่ได้รับผลกรรมคือเธอ"

"อ๊ากกก!"

อีกด้านหนึ่ง บ้านตระกูลจาง

ในเวลานี้บ้านตระกูลจางกลายเป็นโจ๊กที่คนรุมกิน หลี่หลิงเจินที่นั่งอยู่ด้านล่าง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเธอก็คิดจะแอบหนีไป

"ฉันอนุญาตให้เธอไปแล้วเหรอ?" หลินซินพูดเสียงดัง ทำให้หลี่หลิงเจินหยุดชะงัก

ผู้คนถึงได้สังเกตเห็นผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องคนนี้ เกือบลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้ก็เป็นหนึ่งในผู้ก่อเรื่อง แววตาของเฉินจือหานเปลี่ยนไปทันที ขมวดคิ้วมองไปที่ความวุ่นวาย คิดในใจว่าตระกูลจางไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง คนแล้วคนเล่า กล้าทำร้ายภรรยาสุดที่รักของเขาขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาบอกว่าเธอสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้น ตระกูลจางคงไม่เหลืออยู่ในเมืองหลวงแล้ว

จู่ๆ ทุกคนก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง เมื่อเห็นว่าเฉินจือหานเริ่มโกรธหลินซินก็จับมือใหญ่ของเขาไว้ สามีรู้สึกถึงการปลอบโยนของภรรยาก็สงบสติอารมณ์ลง ในเวลานี้หลินซินเดินลงมาจากเก้าอี้ แล้วหยุดอยู่ข้างๆ หลี่หลิงเจิน

หล่อนร้องออกมาด้วยความรนราน "คุณจะทำอะไร?"

"ไม่ได้จะทำอะไร" หลินซินยิ้ม แต่แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา เธอกล่าวต่อ "ฉันไม่เคยจดจำความแค้น แต่เมื่อมีแค้นฉันก็จะแก้แค้นทันที"

หลินซินยกมือขึ้นแล้วตบหน้าหลี่หลิงเจินอย่างแรง หล่อนรู้สึกมึนงง ปากมีเลือดไหลออกมา จากนั้นหลินซินก็เตะหล่อนล้มลงกลิ้งไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

หลี่หลิงเจินไม่รู้เลยว่าหลินซินเป็นคนในแวดวงมาเฟีย ทุกแรงที่กระทำล้วนใช้พลังทั้งหมด ในสายตาของคนอื่น ดูเหมือนว่าหลินซินแค่แสดงอารมณ์ ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมาย แต่สิ่งที่มองไม่เห็นคือความเจ็บปวดแสนสาหัส มีเพียงหลี่หลิงเจินเท่านั้นที่รู้ว่าเจ็บปวดขนาดไหน

"หลินซิน ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไป..." หลี่หลิงเจินคุกเข่าอ้วนวอน หวังว่าหลินซินจะเมตตาปล่อยเธอไป

"ทำไมล่ะ หืม? ตอนที่เธอวางแผนกับน้องสาวของฉัน ไม่เห็นเธอคิดจะปล่อยฉันไป?"

หลี่หลิงเจินจำเป็นต้องหันไปมองจางเย่าหยาง หวังว่าเขาจะนึกถึงความสัมพันธ์สามีภรรยาแล้วช่วยเธอ "เย่าหยาง! คุณไม่สามารถมองดูฉันตายได้ ฉันเคย...เคยตั้งท้องลูกของคุณ."

จางเย่าหยางเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากห้องโถงอย่างเฉียบขาด หลี่หลิงเจินตกใจไม่คาดคิดว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้ ไม่พูดไม่จาแล้วก็เดินจากไป

"หลี่หลิงเจิน เธอต้องรู้ไว้ว่าสู้ฉันไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นครั้งนี้ ครั้งหน้า หรือครั้งต่อๆ ไป เธอก็จะแพ้" หลินซิก้มลงมองอดีตแม่เลี้ยงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาสมเพช

เธอย่อตัวลงใช้มือข้างหนึ่งจับคางของหลี่หลิงเจินแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม "การพบกันระหว่างเธอกับคนรักเก่า การเปิดโปงในโรงพยาบาล รวมถึงแผนการสมรู้ร่วมคิดในครั้งนี้ ฉันเป็นคนจัดการทั้งหมด ฮึ คาดไม่ถึงใช่ไหมล่ะ?"

หลินซินเป็นคนใจแข็งก็จริง แต่พูดจาตรงไปตรงมา

"เป็นไปไม่ได้... เธอจะรู้เรื่องของฉันกับเขาได้ยังไง ทั้งที่มีแค่ฉันกับเขาเท่านั้นที่รู้" หลี่หลิงเจินต่อต้าน ราวกับไม่เต็มใจที่จะเชื่อว่าทุกอย่างอยู่ในการคำนวณของหลินซิน

แต่เธอประเมินเครือข่ายข่าวกรองใต้ดินของหลินซินต่ำเกินไป ตราบใดที่หลินซินต้องการ แม้แต่หนูในท่อระบายน้ำของเมืองหลวง เครือข่ายข่าวกรองของฐานลับก็สามารถจับตัวมาได้ทันที ยิ่งกว่านั้นเรื่องอื้อฉาวของหลี่หลิงเจินในครั้งนั้น ทำให้หล่อนไม่มีอะไรเหลือแล้ว หลิงเจินแข็งไปครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นจากพื้นด้วยความสั่นเทา ใช้แรงสุดท้ายยืนให้มั่นคง

"หลินซิน...ฉัน หลี่หลิงเจิน จะไม่แพ้..."

เฉินจือหานรู้สึกว่าไม่ดีแล้ว ในเสี้ยววินาทีนั้น หลี่หลิงเจินก็ล้วงมีดผลไม้แบบพับได้ออกมาจากกระเป๋า แล้วพุ่งเข้าหาหลินซิน

"ตายซะ!!!"

"คุณนาย!"

"ภรรยา!"

จือหานและเฉินอวี้ร้องออกมาด้วยความตกใจ