หลินโจวก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวและตบไหล่หลิวซือหมิงอย่างแรง“โอ้ หลินโจว นายบ้าไปแล้วเหรอ! ตีฉันทำไม?”หลินโจวมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “เจ็บไหม?”“บ้าเอ๊ย ทำไมไม่ให้ฉันลองต่อยนายดูล่ะ รีบลงมา แล้วค่อยไปสารภาพรักส่วนตัวทีหลังนะ ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้ว อย่าสร้างเรื่องให้มันมาก รอเราเรียนจบมัธยมจากนี้ไปก่อนค่อยว่ากัน!"เขาเกิดใหม่จริงๆ ด้วย!หลินโจวเกือบหงายหน้าหัวเราะชี้ฟ้าปีนี้คือปี 2004 หลินโจวอยู่มัธยมศึกษาปีที่หกในชาติที่แล้วของเขาก็เป็นวันพิธีศาบาลตนหนึ่งร้อยวันนี้ เขาเตรียมตัวมาพร้อมที่จะสารภาพรักกับรั่วหยุนซีแต่ทว่าเขาถูกปฏิเสธต่อหน้าสาธารณชน!ในวันนี้สู่เนี่ยนชูย้ายมาที่ชั้นเรียนของพวกเขาหลินโจวและเธอจึงกลายเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกันแต่สองวันถัดมา เนื่องจากโรงเรียนผลการเรียนย่ำแย่ รั้งท้ายตลอดหลายครั้ง แล้วยังพาเพื่อนตีกัน หนีเรียนไปร้านอินเตอร์เน็ต แล้วไหนจะฉากสารภาพรักที่ใหญ่โตนี่อีกในยุคที่มองความรักในวัยเยาว์เป็นเหมือนงูพิษแบบนี้ ผู้ปกครองชั้นมัธยมปีที่สามร่วมลงชื่อร้องเรียนเขา บอกว่าการมีอยู่ของเขาจะส่งผลกระทบต่อการเรียนของเพื่อนร่วมชันบังคับให้โรงเรีย
“วัยของพวกเราตอนนี้ ควรจะตั้งใจเรียนถึงจะถูก”“วันนี้เป็นพิธีสาบานตนหนึ่งร้อยวันสำหรับปีสุดท้ายของเราในโรงเรียนมัธยมปลาย อีกหนึ่งร้อยวัน พวกเราจะสวมชุดเกราะเข้าสู่สนามรบเพื่อมีส่วนร่วมในก้าวที่สำคัญที่สุดในชีวิต - การสอบเข้ามหาวิทยาลัย!”“เรื่องนี้สำคัญมากสำหรับเราที่เรียนอย่างหนักมาหลายปี อย่างไรก็ตาม นอกจากตัวเราเองแล้ว ยังมีคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของเราอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย นั่นก็คือคุณครูที่ทำงานหนักและสอนพวกเราอย่างเงียบๆ .. "“ครูจาง ครูคิดอย่างนั้นหรือเปล่า?”จางซือฉีซึ่งถือโทรศัพท์ไร้สายแบบพกพารู้สึกราวกับว่าเขากำลังเห็นภาพหลอนในโทรศัพท์หลินฉางเจิ้งตะโกนอย่างกังวล:“ครูจาง เกิดอะไรขึ้น?”“ฮัลโหล? ครูจาง ถ้าคุณไม่พูดอะไร ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”“ไม่ต้องมา!”จางซือฉีกดวางสายโทรศัพท์และยังไม่ได้สติกลับคืนมาเมื่อตระหนักว่าสายตาของเพื่อนร่วมชั้นทุกคนจับจ้องมาที่เขา เขาจึงได้แต่พยักหน้าอย่างว่างเปล่า:"ใช่ ๆ"หลินโจวยิ้ม: "เอาล่ะ ฉันมอบช่อดอกไม้นี้ให้กับอาจารย์ทุกคน ขอบคุณที่อุทิศตนให้กับพวกเราตลอดหลายปีที่ผ่านมา"ทั่วทั้งสถานที่เกิดความโกลาหลอีกครั้ง!"อะไรนะ?"
“จริงสิ ฉันจะโกหกต่อหน้าธารกำนัลได้อย่างไรกัน?”คำพูดของหลินโจวทำลายความหวังของหยุนรั่วซีเธอหันศีรษะและมองหลินโจวด้วยความไม่อยากเชื่อหลินโจวหมายถึงอะไร?ดอกไม้นี้ไม่ได้ให้เธอจริงๆเหรอ?วันนี้เขาไม่ได้วางแผนที่จะสารภาพรักกับเธอเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?หลินโจวสารภาพรักเกือบทุกเดือนตั้งแต่เขาอยู่มัธยมปลาย และเมื่อถึงปีสุดท้ายก็สารภาพรักสัปดาห์ละครั้งด้วยซ้ำครั้งสุดท้ายที่เขาสารภาพคือเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ซึ่งก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วเธอคิดว่าเขาได้เตรียมการเป็นพิเศษเพื่อเตรียมสารภาพในพิธีสาบานตนทำไมจู่ๆเขาก็ไม่สารภาพแล้วล่ะ?หลิวชื่อหมิงก็สับสนเช่นกันเขาอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและแตะหน้าผากของหลินโจวด้วยมือที่ใช้สาบาน:“ไม่มีไข้นี่”“ออกไป! อยากจะโดนดุก็อย่าลากฉันไปด้วย”หลินโจวหัวเราะและสบถตามมาด้วยเสียงของจางถลกหนัง:"เฮ้ นักเรียนห้องสองสาบานตนให้ตั้งใจหน่อย ถ้ายังหัวร่อต่อกระซึกฉันจะหักคะแนนเกียรติยศห้องพวกเธอซะ!"หลิวชื่อหมิงรีบยืนกลับไปยังตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็วและกล่าวคำสาบาน!พิธีสาบานตนหนึ่งร้อยวันจบลงด้วยความกระตือรือร้นของนักเรียนนับพันคน "สู้ สู้ สู้!"ต่อไปมีเว
“ขอบใจนะ แต่พี่น้องครับ...”หลินโจวมองเขาขึ้นๆ ลงๆ “ฉันคิดว่านายต้องลดน้ำหนักนะ!”หลินชื่อหมิงวัย 18 ปี สูง 1.73 เมตร และหนักแปดสิบกิโลเข้าไปแล้วเขาเป็นคนอ้วนที่อ้วนจริงๆหลินชื่อหมิงรู้สึกตกใจในขณะนั้น: "นายกำลังพูดอะไร มันไม่ยากเกินไปเหรอ? ทำไมจู่ๆ นายถึงทำตัวเหมือนแม่ของฉัน? ฉันปล่อยโค้ก มันฝรั่งทอด และไอศกรีมไปไม่ได้พวกเราเพื่อนกันหมด !"เขารีบวิ่งกลับไปที่ที่นั่ง ราวกับว่าเขากลัวว่าหลินโจวจะดึงเขาให้ลดน้ำหนักจริงๆหลินโจว: "..."……"กระดิ่งกริ๊ง~~"ระฆังโรงเรียนดังขึ้นหลินโจวรีบนั่งตัวตรง หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบคว้าม้วนกระดาษจากโต๊ะของหลิวซือหมิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทางเดิน และเช็ดโต๊ะและเก้าอี้ข้างๆ อย่างระมัดระวังเพราะฉันไม่ตั้งใจฟังในชั้นเรียนเสมอ และชอบสร้างปัญหาชวนคุยไปเรื่อยคุณครูจึงขอให้หลินโจวนั่งที่โต๊ะคนเดียวและนั่งแถวสุดท้ายเขาไม่มีเพื่อนร่วมห้องเป็นเพราะเหตุนี้สู่เนี่ยนชูจึงถูกจัดให้อยู่ข้างๆเขา“หลินโจวนายบ้าไปแล้วเหรอ?”หลินชื่อหมิงรู้สึกงุนงงกับพฤติกรรมของหลินโจววันนี้ เขาไม่ได้บ้าเพียงแค่ครั้งเดียว"เงียบ!"หัวหน
หลิ่วชิงเยี่ยนขมวดคิ้วและมองไปที่หลินโจว“หลินโจว มีอะไรอีก?”เธอไม่ได้เข้าร่วมพิธีสาบานตนหนึ่งร้อยวันในตอนเช้าเพราะติดธุระอื่นทันทีที่เธอมาถึง ก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาดครั้งใหญ่ของหลินโจวแม้ว่าจางซูฉีจะไม่ได้ตำหนิเขา แต่หลิ่วชิงเยี่ยนก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้ปกครองหลายครั้งพวกเขาทั้งหมดบ่นว่าเขาขัดระเบียบวินัย มีความรักก่อนเวลาอันควร และส่งผลต่อความมุ่งมั่นของเหล่านักเรียนหลิ่วชิงเยี่ยนไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรอีกต่อไป เธอแค่รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกระลอกนักเรียนใหม่ที่เข้ามาในครั้งนี้เป็นนักเรียนหายาก และเธอจะต้องไม่ถูกหลินโจวรังแกหลิ่วชิงเยี่ยน หันไปด้านข้างเล็กน้อย แสร้งทำเป็นปกป้องสู่เนี่ยนชูเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วก้มศีรษะลงหลินโจวยิ้ม มองดูหลิวชิงเหยียน และพูดแบบสบายๆ:“คุณครูหลิ่ว วันนี้คุณสวยมาก!”? ? ?นักเรียนถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ!จากนั้นก็มีเสียงซุบซิบอีกครั้งหลินโจวกำลังทำอะไรอยู่?ล้อเล่นกับยัยปีศาจ?เขากล้าดียังไง?ทุกคนต่างมองด้วยตั้งตารอเรื่องสนุก ในขณะที่รอให้หลินโจวถูกไล่ออกจากห้องเรียนและถูกลงโทษให้ยืน"ใช่
คะแนนของเขานี้ ไม่ได้แย่ธรรมดานะ!ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งร้อยวัน ก็ไม่รู้ว่าจะเพิ่มขึ้นได้ไหมยิ่งไม่รู้ว่าสู่เนี่ยนชูระดับเป็นยังไง จะเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเธอได้ไหมหากว่าไม่ได้ จะต้องทำยังไงถึงจะรักษาการติดต่อกับเธอได้หลินโจวคิดไปคิดมา พลันรู้สึกได้ว่ามีสายตานึงจ้องมาทางเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆเขาหันไปก็มองเห็นสู่เนี่ยนชูรีบดึงสายตากลับไปอย่างประหม่า ก้มศีรษะลง ทำเป็นขีดขีดเขียนเขียนบนกระดาษยัยคนนี้ ไม่มีกระดาษทดสอบของเมื่อวานใช่สินะพวกเขามอหกแล้วทุกสัปดาห์จะมีทดสอบ1-2 ครั้งวันนี้คุณครูจะอธิบายข้อสอบอันที่ทดสอบไปเมื่อวานเธอเพิ่งย้ายมาวันนี้ ไม่มีข้อสอบก็ถือว่าปกติล่ะนะแต่เห็นเธอแบบนี้แล้วดูท่าว่าอยากจะยืมดูของเขาแต่ก็ไม่กล้ายัยคนนี้กลัวการเข้าสังคมจริงหลิวโจวลอบคิดในใจ จากนั้นก็มองไปที่ข้อสอบของตัวเองณ ตอนนี้เวลานี้ เขารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมากที่ตัวเองไม่ตั้งใจสอบให้ดีได้ยินว่าความประทับใจแรกสำคัญมาก ถ้าหากว่าหญิงสาวคนี้ไม่ขอบเขาแล้วล่ะทำอย่างไรดีโว้ยมันน่าหงุดหงิดเสียจริงแต่จะหงุดหงิดอย่างไร หลินโจวก็ทนไม่ได้กับท่าทางเมียงมองกล้าๆ กลัวๆ ของเธอแบบนั้นเขาอย
หลิวชื่อหมิ่นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหลิวโจวไม่เพียงเพราะพิธีเชิญธงในตอนเช้าเท่านั้นเขายังส่งดอกไม้ให้อาจารย์อย่างลึกลับอีกด้วยและเนื่องจากชั้นเรียนนี้ เขาไม่เพียงแต่ยกย่องหลิ่วชิงเยี่ยนต่อหน้าทุกคนเท่านั้น แต่เขาไม่ได้พูดอะไรกับตัวเขาสักคำเลยด้วยถ้าไม่พลิกหนังสือ ก็กำลังอ่านหนังสือเรียนหลินโจวแตกต่างจากหลินโจวปกติโดยสิ้นเชิงต้องทราบก่อนว่า ก่อนหน้านี้ทุกคาบ หลินโจวเวลาส่วนใหญ่เขามักจะคุยกับเขาอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ถ้าไม่สามารถพูดคุยได้ก็จะส่งกระดาษจดหมายเล็กๆ คุยกันแม้จะว่าจะส่งต่อกันไปมา ทั้งสองคนมักจะเป็นเพราะทะเลาะกันเรื่องใครคือพ่อใครโง่กว่ากันทำนองนี้เสียส่วนมากแต่นั่นคือหลินโจวที่เป็นปกติยิ่งไปกว่านั้น เขายังกระซิบกับเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ของเขาอีกด้วย!จะว่าไปก็ช่างเถอะ เขาดูมีความสุขมากจริงๆคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันแต่งตัวเชยขนาดนั้นแถมดูผอมมากยังกับถั่วงอกตามความเข้าใจของหลิวชื่อหมิงเกี่ยวกับหลิน โจว เขาน่าจะชอบคนหน้าอกใหญ่ เอวบาง และก้นงอนถึงจะถูกตัวอย่างเช่น หยุนรั่วซีด้วยหลินโจวเคยผิวปากใส่เหล่านักเรียนที่ผอมบางร่างน้อยเหล่านี้แล้วพูดกับหล
“นายจริงจังเหรอ?”ที่หลินโจวพูดก่อนหน้านี้ หลิวซือหมิงมักจะคิดว่าหลินโจวล้อเล่นเนื่องด้วยว่า หลินโจวนั้นเคยเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อหยุนรั่วซีทั้งโดดเรียนและทะเลาะต่อยตีเมื่อคืนตัวเขาเองยังบอกว่าจะทำให้หยุนรั่วซีประหลาดใจเป็นอย่างมากรับรองว่าต่อไปนี้เธอจะขาดเขาไปไม่ได้เลยแต่หลิวชื่อหมิงไม่คาดคิดว่าหลังจากหนึ่งวันหนึ่งคืนบวกกับการสาบานร้อยวัน คำสาบานจะกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปในทันทีนี่คือที่เรียกว่าเพลย์บอยในตำนานเหรอนี่มันชั้นเซียนแล้ว!“แน่นอน ว่าฉันจริงจัง”ขณะที่พูด หลินโจวก็มองไปที่ฝูงชนอีกครั้งพบว่าร่างของสู่เนี่ยนชูลับสายตาไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจ“เฮ้อ เพราะนายเลยเชียว คลาดกับเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยไปจนได้”หลิวชื่อหมิงมองหลิวโจวอย่างตกตะลึง เขาถึงกับถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดอุบอิบอย่างไม่อยากเชื่อ“นาย นายอย่าแกล้งฉันให้ตกใจนะ ไม่ใช่ว่าโดนผีสิงแล้วนะ นาย…นายยังเป็นพี่โจวของฉันอยู่หรือเปล่านี่”แม้ว่าจะเป็นรักแรกพบ แต่มันก็เกินจริงไปหรือเปล่า?ทำไมเขาดูเหมือนคนโรคจิตอย่างนั้น?หลินโจวยกมือขึ้นด้วยความโกรธ ตบไหล่หลิวซือหมิง และเริ่มออกแรง"นายว่าอะไร?"หลิวซือหมิงคร่ำค