บทที่ 21

“ คุณนางหนูทำไมถึงไม่รู้สึกใจร้อนเลย…”

หลิวหรูเย็นร์วางกระบอกน้ำลง ใบหน้าที่งดงามและบอบบางของนางยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉย

“ในวังทุกคนต่างรู้ว่า พระสนมโทเจียงชนะด้วยฐานะและสถานะเท่านั้น มันไม่นับว่าเป็นความสามารถอันมีค่า และจะต้องรอจนถึงคืนพรุ่งนี้ ว่าตัวจริงที่ได้ใจฝ่าบาทจะเป็นใคร”

ซุ่นเม่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก: “ท่านพูดถูกแล้ว บ่าวเป็นเพียงคนที่ใจร้อนเกินไป ท่านงดงามเช่นนี้ จะต้องเป็นผู้แรกที่ได้รับการถวายตัวจากฝ่าบาทที่แท้จริงแน่นอน!”

แต่หลิวหรูเย็นร์ไม่กล้ามีความกล้าเกินความเป็นจริง: “อย่าลืมว่ามีโหรวตาอิ้งที่อยู่ที่ศาลาทิงยู ฝ่าบาทอาจมีความประทับใจต่อนางมากกว่าข้า”

ซุ่นยู๋ย่นคิ้ว: “หากเป็นคนแรกที่ถวายตัวจริง ๆ ย่อมจะช่วยเปรียบกับคนช่วงต่อไปให้ได้ หากโหรวตาอิ้งไม่สามารถเข้าไปถวายตัวฝ่าบาท ในคนใหม่นี้คงจะไม่มีใครสามารถทัดทานกับโหรวตาอิ้งได้…”

เมื่อเห็นความเย็นชาที่แฝงอยู่ในถ้อยคำของนาง หลิวหรูเย็นร์ถึงขมวดคิ้วเบา ๆ: “ที่นี่คือในวัง มิใช่ที่ภัยนอก ซึ่งไม่สามารถทำอะไรโดยประมาท”

“หากเกิดเรื่องกับโหรวตาอิ้ง ข้าจะเป็นผู้ที่เข้าถวายตัวคนแรกนั้น สายตาทุกคนจะจ้องมองที่ข้า ในเมื่อเช่นนั้น