ซุนชางไจ้พยักหน้า สายตาของนางเริ่มมีความมุ่งมั่นขึ้นเรื่อย ๆ“เจ้าพูดถูก แม้ว่ามีผู้หญิงในวังมากมายที่อิจฉาโหรวตาอิ้ง แต่ข้าจะตั้งใจให้ความหวังดีนาง!”อย่างน้อย ก่อนที่นางได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทและได้เหยียบย่ำนางโหรวตาอิ้ง นางต้องทำแบบนี้ก่อน…เสิ่นจือเนี่ยนมาถึงห้องด้านข้างของหยางซินก่อน ได้รับการดูแลจากนางกำนัลให้ไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใช้เพื่อถวายตัว แล้วจึงมานั่งรออยู่บนเตียงในห้องหลักเมื่อเปรียบเทียบกับสนมคนอื่น ๆ ที่ถวายตัวครั้งแรกด้วยความวิตกกังวลและตื่นเต้น เสิ่นจือเนี่ยนกลับมีท่าทีที่สงบเย็นเพราะฝ่าบาทมีสนมมากมาย และนางไม่ใช่คนไร้เดียงสา ในชาติก่อน เสิ่นจือเนี่ยนได้มีข้อตกลงในคืนแต่งงานกับลู่เจียงหลิน ว่าจะช่วยเขาให้ก้าวขึ้นไปสู่ตำแหน่งสูง และเขาจะไม่คิดจะมีสนมคนอื่นในชีวิตนี้ไม่ได้หมายความว่าเป็นการเห็นแก่ตัวหรือมีความรู้สึกเป็นเจ้าของต่อลู่เจียงหลิน แต่เสิ่นจือเนี่ยนไม่ต้องการให้ใครมาใช้ประโยชน์จากความพยายามและผลลัพธ์ของตนเมื่อได้เห็นความสามารถของนาง ลู่เจียงหลินก็ตอบรับอย่างเต็มใจ แต่เมื่อเขาเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ กลับมีนางสนมคนใหม่เข้ามามากมาย
หนังกงเซียนยี่รู้สึกว่า นางกำลังดึงดูดเขาอยู่แปลกที่เขาดูเหมือนไม่รังเกียจความรู้สึกนี้เลยเสิ่นจือเนี่ยนกระพริบตาและแสดงท่าทางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวบนใบหน้า ก่อนจะเหมือนตระหนักถึงบางสิ่ง ใบหน้าของนางกลับกลายเป็นแดงแบบฉับพลันและกล่าวว่า: “ฝ่าบาท ท่านกำลังคิดอะไรอยู่?”“ที่ข้าหมายความคือ ท่านดึกแล้วยังไม่มา แสดงว่าท่านมีเรื่องต้องจัดการมากมาย คงจะเหนื่อยหนัก ข้ารู้สึกสงสารท่าน แต่ท่านกลับเข้าใจผิดความหมายของหม่อมฉัน...”“ฝ่าบาทใจร้ายจริง ๆ!”เมื่อพูดตอนสุดท้าย ใบหน้าของนางแดงขึ้นจนดูราวกับจะหยดเลือดได้เลยทีเดียวผู้ชายมักจะชอบดึงหญิงสาวผู้มีเกียรติตกอับ และหญิงสาวผู้เคยทำงานในที่ลับๆ กลับตัวกลับใจในทำนองเดียวกัน พวกเขายังชอบผู้หญิงที่บริสุทธิ์ที่ทำให้ตนลุ่มหลงอยู่บนเตียง และก็ยังชอบผู้หญิงที่มีเสน่ห์ที่คงไว้ซึ่งความบริสุทธิ์สำหรับตนเองไม่ต้องสงสัยเลยว่า เสิ่นจือเนี่ยนสามารถเอาหัวใจของหนังกงเซียนยี่ได้อยู่อย่างเหนียวแน่นเขาไม่เคยพบเจอผู้หญิงเช่นนี้มาก่อน ผู้หญิงที่มีเสน่ห์แต่แฝงไปด้วยความไร้เดียงสา ทำให้รู้สึกอยากจะแกล้งนาง อยากเห็นนางเผยความงามออกมาหนังกงเซียนยี่จึงนั่งลงข
“พระสนมที่รักมีความคิดที่ยอดเยี่ยม ทำให้ข้าประทับใจ”“เวลานี้ดึกเแล้ว ไปนอนเถอะ…”ในคืนแห่งความประหลาดนี้ เสิ่นจือเนี่ยนในที่สุดก็รู้คำตอบที่นางอยากรู้ตั้งแต่แรก—หนังกงเซียนยี่ไม่เพียงแต่เก่ง! เขายังเก่งมาก!สุดท้ายแล้วกลายเป็นนางที่ทนไม่ไหว ร้องไห้เหมือนแมวน้อย: “ฝ่าบาท โปรดไว้ชีวิตแก่ข้าด้วย…”แต่ไม่รู้เลยว่าสายตาที่มีน้ำตาของนางกับดวงตาที่มีเสน่ห์ ทำให้หนังกงเซียนยี่รู้สึกใจเต้นอีกครั้งพระตำหนักหย่างซินทำลายกฎเกณฑ์ทั้งหมดที่เคยมีมา ใช้เวลายาวนานในการถวายตัวสามครั้ง…เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบ เสิ่นจือเนี่ยนกลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับนิ้วนางนอนอยู่บนอกของหนังกงเซียนยี่ เส้นผมยาวสีดำมีการกระจายขับให้เกิดเสน่ห์ดึงดูดใจเสิ่นจือเนี่ยนเปิดปากพูด เสียงของนางสั่นไหวเล็กน้อยและมีความรู้สึกเด่นชัด: “ฝ่าบาท ท่านเเกล้งหม่อมฉัน…”หนังกงเซียนยี่ในดวงตาลึกซึ้งนั้นมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพอใจ และมีอารมณ์ที่ดีไม่บ่อยนัก: “โอ้? พระสนมที่รักพูดต่อสิ ว่าข้าทำให้เจ้ารู้สึกว่าข้าแกล้งเจ้าตรงไหน?”ใบหน้าของเสิ่นจือเนี่ยนกลับแดงดังดอกกุหลาบทันที พร้อมกับสูดอากาศแล้วพูด: “ฝ่าบาทรู้ในใ
ตำแหน่งพระราชินีคือสิ่งที่เสิ่นจือเนี่ยนปรารถนา และใจของฝ่าบาทคือสิ่งที่นางต้องการเช่นกัน!นางก็มองว่าการแข่งขันในครั้งนี้ จะขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายไหนจะแสดงทักษะและกลยุทธ์ได้เหนือกว่า!เสิ่นจือเนี่ยนจึงปิดบังความทะเยอทะยานในสายตา พร้อมกับยิ้มแย้มอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ดูเต็มไปด้วยความพึ่งพาหนังกงเซียนยี่: “หม่อมฉันจะฟังคำของฝ่าบาท!”ด้วยความงามของนาง นางควรจะสามารถเป็นอสูรที่สะกดใจฝ่าบาท แต่กลับดูเรียบร้อยเรียบง่ายจนยากจะเชื่อได้หนังกงเซียนยี่รู้สึกเหมือนกับมีขนปีกบางเบา แผ่วเบาผ่านใจของเขาไป“หลี่ฉางเต๋อ ให้ส่งโหรวตาอิ้งกลับ”ไม่เพียงแค่หลี่ฉางเต๋อ เท่านั้น ข้างนอกเหล่าขันทีก็ต้องตะลึงเล็กน้อย!เขาเป็นหัวหน้าขันที ซึ่งเป็นตัวแทนจากฝ่าบาท ในวังนี้ไม่มีสนมคนไหนที่ได้รับเกียรติสูงเช่นนี้ หลังจากถวายตัวดูเหมือนว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญมากกับโหรวตาอิ้ง ทำให้อนาคตของนางไม่สามารถคาดค่าได้!“บ่าวรับคำสั่ง!”หลี่ฉางเต๋อ รู้สึกว่าเสิ่นจือเนี่ยนไม่เหมือนคนทั่วไป จึงทำท่า “เชิญ” พร้อมกับท่าทีเคารพยิ่งขึ้นว่า: “นางคุณหนู บ่าวจะส่งท่านกลับ”“หม่อมฉันขอลา”เสิ่นจือเนี่ยนโค้งตัวให้หนังกงเซี
เมื่อมองร่างกายของเสิ่นจือเนี่ยนที่งดงามราวกับหยก ฮั่นตันจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “นางคุณหนูดูงามและมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือสรีระ ล้วนทำให้ท่านเป็นอสรพิษที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ การได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทนั้นเป็นเรื่องปกติ”แต่เสิ่นจือเนี่ยนกลับอยู่ในห้วงคิดแม้ว่าไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบความงาม แต่ความงามก็เป็นเพียงใบเบิกทางเพื่อแสวงหาความโปรดปราน เมื่อใช้สีสันเพื่อคู่ควร เมื่อความงามลดลง ความรักก็เช่นกันนางต้องทำให้หนังกงเซียนยี่ประทับใจให้มากที่สุด ก่อนที่ความรู้สึกใหม่ ๆ จะเลือนหายไป…ที่พระตำหนักหย่างซินเมื่อเห็นหนังกงเซียนยี่ยังไม่พักผ่อน หลี่ฉางเต๋อ จึงกล่าวอย่างเคารพว่า: “ฝ่าบาทค่ะ บ่าวได้ส่งโหรวตาอิ้งกลับจงซุ่ยกงอย่างปลอดภัยแล้ว”“โหรวตาอิ้ง?”หลี่ฉางเต๋อ รีบตีปากตัวเอง แล้วยิ้มแย้มกล่าว: “ขอโทษที่บ่าวโง่เขลาขนาดนี้! โหรวตาอิ้งได้ถวายตัวแล้วตามปกติควรจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นชางไจ้แล้ว!”หนังกงเซียนยี่นึกขึ้นมาว่า ไม่ว่าจะในการคัดเลือกหรือการถวายตัวคืนนี้ การแต่งตัวของเสิ่นจือเนี่ยนนั้นออกจะเรียบง่ายก็จริงอยู่ ลูกสาวจากขั้นหกในกรมอาญานี้ ก่อนหน้านี้ยังไม่ม
ถ้านางคิดว่าจะอยู่ในพระราชวังให้นานขึ้น สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่การเบียดเบียนเพื่อความโปรดปราน แต่คือการรักษาใจตนให้มั่นคง! เมื่อใดที่ตกหลุมรักจักรพรรดิ ก็จะไม่มีทางหวนกลับ!อย่างไรก็ตาม... ในชาติก่อน เมื่อนางแต่งงานไป ก็ต้องใช้สินสอดของตนเองเพื่อพยุงตระกูลลู่ ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากทุกวัน จักรพรรดิที่มีต่อนางนั้น ดีกว่าลู่เจียงหลินกว่าเยอะ และใจกว้างมากกว่า!ซุนชางไจ้ยืนอยู่ในลานมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยหัวใจที่ซับซ้อน...นางเข้าหาเสิ่นจือเนี่ยนก็เพื่อใช้ความรักจากเสิ่นจือเนี่ยนให้จักรพรรดิสนใจตน แต่เมื่อเห็นเสิ่นจือเนี่ยนได้รับความโปรดปราน กลับมีความรู้สึกอิจฉาและขมขื่นเล็กน้อยในใจไม่ว่าจะเช่นไร เพื่อให้แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่น ซุนชางไจ้จึงต้องระงับอารมณ์ในใจ หลังจากที่หลี่ฉางเต๋อพาผู้คนจากไป นางจึงบีบยิ้มออกมาและเข้าไปทักทาย“ขอแสดงความยินดีพี่โหรว!ครั้งแรกที่ได้พบพี่สาว หม่อมฉันก็รู้แล้วว่าด้วยความงามของพี่สาว จะต้องได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทแน่นอน!”“มีดอกจันตุลานั้นมาแต่งแต้ม ทำให้ทั้งจวังจงซุ่ยอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม พี่โหรวช่างมีบุญวาสนาดีจริงๆ!” ซุนชางไจ้และเสิ่นจือเนี่ยนใ
แน่นอนว่าความโปรดปรานที่ฝ่าบาทมีต่อนางคุณหนูนั้น พวกเขาต่างได้เห็นกันแล้วในวันนี้ แม้ว่าตอนนี้นางคุณหนูจะเป็นเพียงสนมธรรมดา แต่อนาคตก็ไม่อาจคาดเดาได้ พวกเขาจึงต้องทำตัวให้ดีแน่นอน!"ลุกขึ้นได้แล้ว ทุกคน"เสิ่นจือเนี่ยนสั่งการ: "ฟุฉิว จดบันทึกของรางวัลที่ฝ่าบาทพระราชทานมาตามธรรมเนียมปกติ แล้วเก็บไว้ในคลัง"ฮั่นตันกล่าวอย่างลังเล: "นางคุณหนู เครื่องประดับศีรษะชุดนี้งดงามมาก ล้วนนำออกมาจากคลังส่วนพระองค์ของฝ่าบาท และขันทีหลี่เป็นผู้นำมาส่งด้วยตนเอง คงไม่มีปัญหาอะไร""วันนี้เป็นครั้งแรกที่ท่านมาคำนับที่วังคุนหนิงหลังจากถวายตัว เหตุใดจึงไม่สวมใส่มันเล่าเจ้าคะ?"ของล้ำค่าที่ถูกเก็บไว้ในคลังส่วนพระองค์ของจักรพรรดิย่อมเป็นของชั้นเลิศเครื่องประดับศีรษะอันงดงามเหล่านี้ ไม่ต้องพูดถึงฝีมือการทำและมูลค่าที่น่าตกตะลึง แม้แต่คนภายนอกมีเงินก็ไม่อาจซื้อได้ มีเพียงสมาชิกราชวงศ์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ใช้นี่คือสัญลักษณ์แห่งสถานะ!สายตาของเสิ่นจือเนี่ยนกวาดมองผ่านมัน ชื่นชมอย่างเงียบ ๆนางเข้าวังมาเพื่อใช้ชีวิตอย่างหรูหรา แน่นอนว่านางไม่อาจแต่งตัวเรียบง่ายไปตลอด แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาอย่างน้อยหนัง
ยกมือลูบดอกจันตุลาบนศีรษะ ยิ้มอย่างไร้เดียงสาและไม่มีพิษภัยมากขึ้นหากพวกนางไม่มายุ่งกับนาง ก็จะอยู่กันอย่างสงบ แต่หากใครคิดจะหาเรื่อง นางก็ไม่ใช่ผลไม้นิ่มที่จะถูกบีบง่ายๆ!ไม่นานนัก ฮองเฮาเจียงและพระสนมเอกหลิวก็เสด็จมาพร้อมขบวนขันที ทุกคนรีบลุกขึ้นถวายพระพร"ถวายบังคมฮองเฮา ขอพระองค์ทรงพระเจริญยาวนาน""ถวายบังคมพระสนมเอก ขอพระองค์ทรงพระเจริญ!"ฮองเฮาเจียงยังคงยิ้มอย่างสง่างาม: "น้องๆ ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถิด""ขอบพระทัยฮองเฮา!"เสิ่นจือเนี่ยนสังเกตเห็นว่าสีหน้าของฮองเฮาเจียงดูแย่ลงกว่าครั้งที่แล้วที่พบกัน ใช้แป้งหนาๆปกปิดไว้ ทำให้สีหน้ายิ่งดูแข็งกระด้างป่วยขนาดนี้แล้ว หากพักผ่อนให้ดีอาจจะมีชีวิตยืนยาวขึ้นได้ แต่กลับต้องให้บรรดานางสนมมาถวายพระพรทุกวันเหมือนแต่ก่อน นี่มันไม่ใช่การทรมานตัวเองหรอกหรือ?อาจเป็นเพราะยิ่งป่วยหนัก ก็ยิ่งต้องการกุมอำนาจฮองเฮาไว้แน่น การได้รับการคำนับจากบรรดานางสนมทุกวันอาจเป็นสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมจิตใจของพระนางได้ขณะที่เสิ่นจือเนี่ยนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอ่อนหวานของฮองเฮาเจียง: "โหรวชางไจ้ทำหน้าที่ถวายงานฝ่าบาทเมื่อคืนได้ดี สมควรได้รั