บทที่ 10

ผ่านมาแล้วครึ่งเดือนที่หลินไป่หลันพาคนงานขึ้นเขาหาเสบียงสำหรับทุกคนให้ผ่านหน้าหนาวไปโดยที่ไม่ต้องหาซื้อ นอกจากข้าวสารและเครื่องปรุงเท่านั้น เธอแบ่งกลุ่มหัวหน้าครอบครัวและแม่บ้านของแต่ละครอบครัว คนแก่บางครอบครัวก็มีพ่อแม่ที่แก่ชราอายุ60ขึ้นไปมี12คนรวมผู้หญิงไป่หลันก็ให้สานกระจาดตากปลาที่ดักปลาสานและของใช้ในครัวเรือนทุกอย่าง

โดยมีแม่นมถงชือคอยดูแลเพราะวัยเดียวกันผู้ชาย6คนหญิง6คนรวมแม่นมก็13คนพอดี นั่งแคร่ไม้ไผ่คนละฝั่งชายหญิงแต่ก็อยู่ในบริเวณเดียวกันไป่หลันเป็นคนบอกเองอย่าแยกชายหญิงเวลาทำงาน มีอะไรสามารถปรึกษาหาลือกันได้ตลอดใครมีความรู้อะไรก็ให้ช่วยสอนกันไม่ต้องหวงวิชา เพราะสิ่งที่ทำอยู่นี้คือการช่วยเหลือกันทุกคนและให้มีความสามัคคีกันทุกคนนี้คือการช่วยเหลือซึ้งกันและกันไม่มีแบ่งแยก

หัวหน้าครอบครัวทั้ง20สิบครอบครัวให้แบ่งออกสองกลุ่มกลุ่มละ10คน

ช่วยกันสร้างเก้าอี้ไม้ไผ่แคร่ไม้ไผ่เป็นโต๊ะตู้ชั้นวางของสำหรับคนที่มีฝือมือทางนี้ อีก10คนขึ้นเขาไปตัดไม้กับชายหนุ่มที่อายุ18-20ขึ้นไปก็ให้ไปช่วยกันตัดไม้และลากลงมาให้คนในจวนทำงานจักสาน

และก็สอนให้เผาถ่านไว้สำหรับหน้าหนาวที่จะถึงให้เพียงพอที่เผาถ่านไป่หลันใช้ตรงเชิงเขาทำขึ้น10เตาและทำให้ปลอดภัยดูแลอย่างเข้มงวดป้องกันการเกิดไฟป่าไป่หลันสั่งให้คนงานถางหญ้าออกให้ห่างจากที่เผาถ่านและล้อมรั่วให้แข็งแรง และขนฝืนแห้งลงจากเขาไปไว้ที่โรงเก็บฝืนสองโรงเรือนไป่หลันให้ช่างสร้างไว้สองหลังใหญ่

แม่บ้าน20คนก็ให้แยกเป็นสองกลุ่ม10คนทำอาหารรอสำหรับทุกคนและทำปลาตากแดดรอ

อีก10คนก็ให้ขึ้นเขากับสาวๆเด็ก16-20ปีขึ้นไปเหมือนกับผู้ชาย เด็กลงมาหน่อย10-15ก็ค่อยเก็บปลากับขุดหน่อไม้รอและช่วยกันขนเข้าจวนช่วยกันทั้งชายและหญิง หลินไปหลันพาขึ้นเขาทุกวันเก็บเห็ดป่าขุดมันเทศเก็บผลไม้ป่ามาทุกวันช่วยกันแปรรูปอาหาร ห้องเสบียงใหญ่หกห้องใก้ลจะเต็มทุกห้องแล้วเธอจะแยกเป็นอย่างๆไว้

เธอคัดเอาคนคุ้มกันขึ้นไปช่วยขนสัตว์ที่เธอวางกับดักไว้ทุกวันไก่ป่ากระต่ายป่าหมูป่าที่ยังไม่ตายเธอขุดหลุมดักทีละ30สิบหลุม สั่งทำคอกหมูคอกกระต่ายคอกไก่ป่าอีกทำเป็นฟาร์มไปเลยที่ดิน100หมู่ทำจนเต็มพื้นที่ทุกตารางนิ้วให้เกิดประโยนธ์สูงสุด แต่ละครอบครัวย้ายเข้าบ้านแต่ละหลังที่สร้างให้หนุ่มโสดอยากอยู่แยกห้องกับครอบครัวก็แจ้งพ่อบ้านให้อยู่ที่ห้องเก่าต่อไปได้

ส่วนมากเด็กหนุ่มเลือกอยู่ต่างหากจากครอบครัวทุกคนมีความสุขมากใครรักชอบใครก็บอกให้พ่อแม่สู่ขอกันเอง เธอก็ไม่เคยขัดขวางดีเสียอีกที่พวกเขามีความสุขกันดีต่างก็ชอบพอกันมาจากที่โรงค้าทาสแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้ชะตาชีวิตว่าจะเจอเจ้านายร้ายดีมาซื้อเอาก็ได้แต่ทำใจยอมรับในชะตากรรม แต่ในเมื่อนายหญิงเมตตาซื้อมาก็รู้สึกยินดีและให้ทุกคนแสดงออกได้ทุกคนไม่ต้องอายคนที่เคยเรียนหนังสือจนได้เป็นบัณฑิตก็มีครอบครัวถูกกลั่นแกล้งจนโดยขายมาเป็นทาสก็มี บัณฑิตหนุ่มไป่หลันให้สอนหนังสือเด็กๆในจวน ไปหาหนังสือหากระดาษให้ทุกอย่าง ทุกคนจึงยอมยกกายถวายหัวให้กับนายหญิง

ใครอยากเรียนเธอก็ช่วยส่งเสริมทุกอย่างเพื่ออุทิศบุญกุศลให้กับหลินไป่หลันตัวจริงที่ตายจากจนสโรชามาอาศัยร่างของเธอแทน

ส่วนท่านราชครูหลินตรงให่เธอก็จะรักและเคารพเพราะเธอรู้ว่าพ่อกับพี่ชายของร่างเดิมรักเธอมาก

วันพรุ่งนี้เธอก็จะเจอกับพ่อของหลินไป่หลันแล้วสินะเพราะพ่อบ้านของจวนท่านอ่องมาส่งเทียบเชิญเข้าวังรอบบ่ายมีงานตอนเย็น ต้องเข้าพักในวังที่ฮ้องเต้เตรียมไว้รอสำหรับต้อนรับน้องชายกับน้องสะใภ้อย่างเธอ

ไป่หลันนอนคิดไปเรื่อยเธอก็แค่ทำหน้าที่พระชายาจำเป็นไปก็แค่นั้น แต่เราก็ไม่อยากเห็นหน้าไอ้อ๋องบ้านั้นเลยจริงๆให้ตายสิ

ไป่หลันหลับไปแล้วอ๋องหนุ่มก็ออกจากเงามายืนมองชายาตัวเองฟังเสียงชายาบ่นให้ตัวเองเงียบๆ และก็จากไปตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาในทุกคืน