กว่าไกอาจะกลับมาจากงานเลี้ยงก็ช่วงเช้าของอีกวัน สำหรับมาธ่านี่คือเรื่องปกติในการไปงานเลี้ยงของชนชั้นสูง แต่สำหรับโรส เธอแปลกใจมากทีเดียว
“งานเลี้ยงแรกเป็นอย่างไรบ้างคะ ข้าตกใจมากที่ทางผู้จัดงานไม่ได้ให้สาวใช้เข้าไปด้านในด้วย” โรสเอ่ยถามพร้อมกับถอดชุดของไกอาออก “เรื่องนั้น..งานเลี้ยงของที่นี่ไม่เหมือนกับงานเลี้ยงที่ข้าเคยพบเจอ มันพิเศษมากกว่าที่จักรวรรดินิดหน่อย และดูเหมือนว่าข้าจะได้พบเจอเพื่อนใหม่ด้วยล่ะ นางเป็นผู้จัดงานเลี้ยงงานนี้ชื่อว่าโนแอล เลดี้โนเอล รันเดน” โรสถอนหายใจด้วยความโล่งอก คุณหนูของเธอนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียวและเธอชอบมากที่คุณหนูไม่ได้เจ้าอารมณ์หรือว่าขี้หงุดหงิดเหมือนกับคุณหนูคนเก่า นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่คุณหนูความจำเสื่อม ไม่รู้ว่านี่คือผลพลอยได้จากการดื่มยาพิษหรือไม่แต่ในสายตาของโรส นี่คือเรื่องดี ไม่กี่อย่างในชีวิตของเธอ “เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ อยากจะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ” ไกอาพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน” “เงินเดือนของนายหญิง องค์ราชาส่งมาให้แล้วนะคะ” ในตอนที่เธอเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้เธอได้รับเงินทองมากมายพอสมควร แล้วยังจะมีเงินเดือนให้อีกอย่างนั้นหรือ ที่ว่าชนชั้นสูงของนอลข่านไม่ต้องทำงานน่าจะเป็นเรื่องจริงสินะ เพราะในทุกเดือน องค์ราชาจะส่งมอบเงินเดือนให้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นขุนนางแต่ถึงอย่างนั้นก็ได้เงินเดือนด้วยอย่างนั้นหรือ จะว่าไปแล้วที่นี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ.. ไม่ดีอยู่อย่างเดียวนั่นคือการหาสามีของเธอที่ดูเหมือนจะยากเย็นพอสมควร เมื่อวานเธอนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็เห็นสาวใช้ของโนแอลยืนอยู่ข้างเตียง ส่วนท่านดยุคหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาใจร้ายเล็กน้อยที่ออกไปจากห้องแบบไม่บอกไม่กล่าว แต่เรื่องราวของเราให้มันจบลงเท่านั้นก็ดีเหมือนกัน เธออยากจะแกล้งเขา.. แต่ก็ไม่ได้จะทำตัวเป็นสตรีไม่รู้ฟังที่เที่ยววิ่งไล่ตามเขาไปเรื่อยๆ แบบนั้นมันไม่สมเป็นเธอและเธอก็จะไม่มีวันทำอย่างเด็ดขาด เมื่อรับมื้อเช้าเสร็จแล้ว ไกอาก็เข้ามาในห้องหนังสืออีกครั้ง เธอเปิดอ่านหนังสือเล่มเดิมที่มันเกี่ยวกับรายชื่อของขุนนางทั้งหลายที่ยังไม่ได้แต่งงาน และกว่าครึ่งคือบุรุษที่คุ้นหน้าคุ้นตากันอย่างดีเพราะว่าเธอมองเห็นพวกเขาเหล่านั้นในงานเลี้ยง “เฮ้อ..ดูเหมือนว่าการหาสามีจะไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว” ไกอาล้มตัวนอนบนม้านั่งตัวยาว อากาศในยามกลางวันนั้นร้อนในแบบที่พอทนได้ เธอเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างของคฤหาสน์รูปทรงคล้ายๆ กับหัวหอม ที่ด้านล่างคือสวนเล็กๆ เป็นส่วนที่มีดอกไม้หายากแล้ว..น้ำพุที่กลางสวน ถัดจากคฤหาสน์ของเธอไปคือย่านการค้าในเมือง และจากหน้าต่างห้องนี้สามารถมองเห็นพระราชวังสีทองได้อย่างชัดเจนมากทีเดียว ความสวยงามของพระราชวังนั้นทำให้เธออดทึ่งในทุกครั้งที่มองไม่ได้เลย “นายหญิงคะ...” มาธ่าวิ่งขึ้นมาด้านบนด้วยท่าทางเร่งรีบ “เลดี้รันเดนมาขอพบค่ะ” บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของมาธ่าแย้มยิ้มด้วยความดีใจ อาจจะเพราะว่าเลดี้รันเดนนั้นเป็นสตรีที่อยู่ในจุดกึ่งกลางของแวดวงสังคมเพราะอย่างนั้นการที่นายหญิงของเธอสนิมสนมกับเลดี้โนแอลมันคือเรื่องที่ดีมากพอสมควร ยังไม่ทันที่ไกอาจะได้พูดอะไร โนแอลก็เดินเข้ามาในห้องหนังสือของเธอด้วยรอยยิ้ม ในมือของหญิงสาวถือขวดสุราเอาไว้พร้อมกับแก้วสองใบ “เจ้าตื่นไวกว่าที่ข้าคิดเอาไว้..” โนแอลหัวเราะเสียงดัง เมื่อได้ยินคำกล่าวทักทายของไกอา “ข้าเบื่อหน่ายแสงของดวงตะวันเพราะมันทำให้รสหวานของสุราเจือจางลง แต่ถึงอย่างนั้นภายใต้แสงตะวันมีสตรีที่งดงามเช่นเจ้าอยู่ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเบื่อหน่ายความร้อนในยามกลางวันลดลงเล็กน้อย” หลังจากกล่าวจบโนแอลก็ส่งแก้วสุราให้กับไกอา ซึ่งแน่นอนว่าไกอาปฏิเสธแก้วสุรานั้นไม่ได้ เธอจึงจำยอมรับมาดื่มด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “เมื่อวานเจ้ากับท่านอาไม่ได้..ทำเรื่องแบบนั้นกันงั้นเหรอ ให้ตายสิไกอา นั่นคือดยุคแห่งเซนเดอร์ที่ไม่ได้มีเวลาว่างมากมายนัก แต่เจ้ากลับปล่อยให้เขาหลุดมือไป..” ไกอาถอนหายใจเบาๆ “ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่ได้ต้องการ..การร่วมหลับนอนเพียงครั้งคราว ข้าต้องการบุรุษที่จะมาเป็นสามีของข้าในอนาคตและข้าคิดว่าข้าไม่สามารถหาสามีในงานเลี้ยงเช่นนั้นได้หรอกโนแอล เป้าหมายของข้าและบุรุษเหล่านั้นมันแตกต่างกัน พวกเขาต้องการร่างกายแต่ว่าข้าต้องการ..หัวใจและความรัก” สุดยอดเลย..เกิดมาโนแอลพึ่งจะเห็นความหวังที่แรงกล้าเช่นนี้ “พระเจ้าช่วย ข้าอยากจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับคำพูดที่แสนซาบซึ้งของเจ้าจังเลย มันเยอะแยะไปไกอา บุรุษที่ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนั้น เพียงแต่คนที่ข้าเห็นว่าเหมาะสมกับเจ้า..นั่นก็คือองค์รัชทายาทยังไงล่ะ” ไกอานิ่วหน้าเล็กน้อย “ขอร้องโนแอลข้าไม่เล่น..” ลูกชายของคนที่เจ้าชู้และมีเมียสามร้อยคนจะเป็นบุรุษที่ไขว่คว้าหาเรื่องความรักได้อย่างไรกัน “เจ้าเชื่อข้าได้นะไกอา องค์รัชทายาทยังไม่มีพระชายา ข้าส่งจดหมายเชิญไปมากมายแต่พระองค์ก็ไม่ตอบรับการเข้าร่วมงานเลี้ยงใดๆ เลย และไม่ใช่แค่ข้าแต่กับสตรีอื่นก็เหมือนกัน เจ้าเชื่อไหมว่ายังไม่เคยมีใครได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งนั้นของพระองค์เลย” นี่โนแอลเรียกเจ้าสิ่งนั้นว่าสิ่งมหัศจรรย์อย่างนั้นเรอะ ทำไมมันฟังดูยิ่งใหญ่อะไรเบอร์นั้น... “เชื่อเถอะว่ามันมหัศจรรย์..เพราะมันยังไม่เคยถูกสตรีใดค้นพบยังไงล่ะ องค์รัชทายาทนั้นตรงตามความต้องการของเจ้าเป๊ะ ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่มีภรรยา และยังไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับใครมาก่อน เรื่องนั้นเจ้ามั่นใจได้เลยเพราะว่าข้าได้รับการยืนยันจากสตรีหลายคนทีเดียวที่พยายามเข้าหาพระองค์ พระองค์ยังไม่เคยมีค่ำคืน..สุดแซ่บกับใคร บุรุษที่ดีงามเช่นนี้เจ้าหาไม่ได้อีกแล้วในนอลข่าน” ฟังดูมันยากเย็นมากทีเดียว แล้วขนาดสตรีอื่นในนอลข่านยังไม่ได้เข้าใกล้พระองค์ แล้วเธอล่ะ? “หากมันยากเย็นขนาดนั้น ข้าเองก็คงจะถูกพระองค์จับโยนออกมาจากห้องเหมือนกับสตรีอื่นละมั้ง” “ไกอา..เจ้าต้องพยายามสิ ผลไม้ที่อร่อยและสมบูรณ์แบบมากที่สุดมันคือผลไม้ที่อยู่บนยอดยังไงล่ะ เจ้าจะต้องปีนขึ้นไปและไปคว้าผลไม้ลูกนั้นมาอยู่ในมือให้ได้เพราะว่าเจ้าไม่เหมือนใคร เจ้าเองก็แตกต่างเหมือนกัน..” ทำไมกันนะ ทำไมโนแอลถึงได้มาสนับสนุนเรื่องของเธอกับองค์รัชทายาทขนาดนี้ คงไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใต้รอยยิ้มที่แสนใสซื่อของโนแอลหรอกใช่ไหม?“เลดี้โนแอลแห่งรันเดน ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีความสามารถในแวดวงชนชั้นสูงมากพอสมควร เพราะอย่างนั้นข้าจึงเรียกเจ้าเข้าพบเป็นการส่วนตัว..”โนแอลที่ยังไม่สร่างเมาดี ทำได้แค่ยกชายกระโปรงขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพองค์ราชาแห่งนอลข่าน ในตอนที่เธอเป็นเด็กสิ่งที่ทำให้โนแอลเชื่อมั่นว่าวิธีการคัดเลือกองค์ราชานั่นคือการเลือกที่หน้าตา เพราะในยามนั้น ในสายตาของโนแอล องค์ราชาของนอลข่านช่างมีพระพักตร์ที่หล่อเหลาสมชายชาตรี พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างของการนิยามคำว่าสมบูรณ์แบบ ความหล่อเหลาที่เกินกว่ามนุษย์ไหนจะความเก่งกาจในการต่อสู้ ความเฉลียวฉลาดด้านการปกครองและพละกำลังที่มากมายในเรื่องบนเตียง องค์ชายกว่ายี่สิบพระองค์ที่เกิดมาจากพระมารดาคนละคน เธอแอบชื่นชมนะที่พระองค์ไม่ต้องการให้ความหล่อเหลาของพระองค์สูญหายไป และเพราะอย่างนั้นพระองค์ถึงได้ขยันขันแข็งในการมีทายาทมากเหลือเกินเธอกรีดร้องในใจทุกครั้งที่มองเห็นพระพักตร์นั้นจากที่ไกลๆ ถึงแม้ว่าในยามนี้องค์ราชาคีนแนนจะมีพระชนม์48ชันษาแล้วก็ตามที แต่ทว่าใบหน้านั้นก็ยังคง..หล่อเหลาที่สุดในสายตาของโนแอลอาจจะเพราะนั่นคือรักแรกรึเปล่านะ เธอถึงได้จดจำอย่างฝังใจ
“บัตรเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงครับนายท่าน”คาเรนยื่นมือไปรับจดหมายที่ทหารจากทางพระราชวังเดินทางมาส่งให้ถึงมือของเขาด้วยตัวเอง“งานเลี้ยงงั้นหรือ? ท่าทางองค์ราชาจะว่างมากจนไม่มีอะไรทำอย่างนั้นสินะ ถึงได้ทรงเสียสละเวลาที่แสนมีค่าจัดงานเลี้ยงให้ลูกชายของตัวเองเช่นนี้”คาเรนโยนจดหมายในมือให้กับสหายคนสนิทของเขา ดิเทนแห่งอาคาน่า ท่านเคาน์รูปงามที่ยังไม่มีภรรยา“ก็ดีไม่ใช่รึไง ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคาดหวังกับการเข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อหาสตรีสักนางเอาไว้โอบกอดในค่ำคืนที่เหน็บหนาวนะคาเรน แล้วเรื่องของเลดี้ไกอาเป็นเช่นไร นางตราตรึงใจดีหรือไม่?”พอสหายรักกล่าวชื่อของไกอาขึ้นคาเรนก็เบือนหน้าหนีในทันที“ไม่รู้สิ ข้าไม่ได้..นอนกับนาง”ดิเทนแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ“นี่ เจ้าจะหวงนางเอาไว้คนเดียวรึไงกัน”“ข้าไม่ได้นอนกับนางจริงๆดิเทน สตรีผู้นั้นร้ายกาจมากกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้ ข่าวลือเรื่องความร้ายกาจของนางยังไม่ได้ครึ่งกับที่นางกระทำด้วยซ้ำ นางคือสตรีที่ตั้งใจจะจับบุรุษเช่นข้าไปเป็นสามี..มันบ้ามากใช่ไหมล่ะ”สิ้นเสียงของคาเรน ดิเทนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง“ให้ตายเถอะคาเรน นี่เจ้ากำลังจะถูกความไร้เดียงสาบนใบหน้านั้นล่อ
ความคิดกับการกระทำนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว เธอพยายามวิ่งหนีแต่ทว่าคนพวกนั้นไวมากกว่าเพราะว่าพวกเขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว ปกติจะต้องมีพระเอกหรือไม่ก็ใครสักคนที่ขี่ม้าขาวมาช่วยสิแต่นี่..เธอกำลังถูกลากจูงไปที่ไหนสักแห่งแบบที่ไม่สามารถขัดขืนได้ด้วยซ้ำ“คือว่า..ข้าเป็นนักเดินทางและแน่นอนพี่ชายของข้าจะต้องมาช่วยข้าในไม่ช้า หากเป็นเรื่องเงินข้าคิดว่าข้าสามารถจ่ายให้พวกท่านได้..”ชายที่กำลังเดินนำหน้าปรายตามามองหน้าของเธอ“ที่เราอยากได้คืออำนาจต่างหากล่ะน้องสาว เพราะชนชั้นสูงก็คือชนชั้นสูง ส่วนพวกชาวบ้านก็คือชาวบ้านเท่านั้นไม่มีวันจะได้เป็นชนชั้นสูงเพราะว่าชนชั้นสูงที่นี่คลั่งเรื่องเลือดอันสูงส่งของพวกเขามากทีเดียว..”แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ? เธอแค่เดินทางผ่านมาและกำลังจะกลับบ้านเท่านั้นเองทว่าในใจของไกอาไม่ได้รู้สึกกลัว ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ชายพวกนี้ไม่ได้ทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ตราบใดที่เธอยังคงเดินตามพวกเขาไปดีๆ น่ะนะ“อย่างที่พวกท่านรับรู้ ข้าเป็นแค่นักเดินทางและข้าไม่รู้ปัญหาภายในของพวกท่านเพราะอย่างนั้น..ปล่อยข้าไปเถอะนะคะ”ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับ
ริมฝีปากบางของไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความยั่วยวน เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ ดวงตาสีอัญมณีฉายแววความหลงใหลที่เด่นชัดออกมาจนเคียนอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม เพราะเขาคิดว่าสตรีผู้นี้กำลังหลงใหลเขาอย่างหนักหน่วงมากทีเดียวแน่ล่ะ ก็เธอดูไร้เดียงสาซะขนาดนั้น เป็นเรื่องธรรมดาที่พบเจอบุรุษที่ใบหน้าชวนมองเช่นเขา เธอจะเคลิบเคลิ้มเช่นนี้นอลข่าน..ชนเผ่าที่เผชิญความร้อนในทะเลทรายได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งๆ ที่สภาพทรัพยากรของเมืองนี้มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เมืองนี้เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาเลย แต่ถึงอย่างนั้นคนที่นี่ก็ยังคงต่อสู้เพื่อให้ชนเผ่าเล็กๆ กลายเป็นราชอาณาจักรอ่า..ในเรื่องนั้นไกอาชื่นชมอยู่เสมอในใจ แต่บุรุษในเมืองนี้นี่มันยังไงกัน? จะหาคนที่รักกันที่หัวใจไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ“ข้าชื่นชอบใบหน้านี้เป็นอย่างมากเลยค่ะ ท่าน..หล่อเหลา อ่า..แน่นอนว่าคงจะมีสตรีจำนวนไม่น้อยที่เอ่ยชมเชยท่านเช่นนี้”เธอยกมือขึ้นมาแตะลงบนใบหน้าที่ประดุจพระเจ้าทรงปั้นของเขา เราไม่รู้ชื่อของกันละกันด้วยซ้ำและไกอาคิดว่าเธอให้โอกาสชายผู้นี้นานมากเกินไปแล้ว“แต่ไม่มีคำชมใดที่จะทำให้ข้าดีใจได้เท่ากับคำชมที่เ
ยอดอกแข็งชันถูกลิ้นตวัดเลีย ปลุกอารมณ์ซาบซ่านจนลมหายใจของไกอาถี่กระชั้น เธอสอดมือเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีทองของเขาด้วยความหลงใหล ก่อนจะขยำมือลงไปบนนั้นเพื่อดึงรั้งเส้นผมที่นุ่มลื่นราวกับเส้นไหมเขาไม่ละมือที่กำลังเคล้นคลึงปุ่มนูนเล็กอย่างปลุกเร้า ราวกับว่าเคียนหลงใหลเจ้าสิ่งนั้นมากเหลือเกิน อันที่จริงเขาหลงใหลในทุกอย่างของสตรีเบื้องหน้า ใบหน้างามล้ำ กลิ่นหอมหวานที่เด่นชัดออกมาจากร่างกายของเธอ ดวงตาสีอัญมณีที่แวววาวไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากสีเชอร์รีที่กำลังเผยอออกมาเล็กน้อย และเสียงร้องครางอื้ออึงในลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอล้วนแล้วแต่ทำให้เขาหลงใหลมันทั้งสิ้นไกอารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะขาดใจ เมื่อเขาแกล้งหยอกเย้าแล้วใช้ฟันขบลงมาเบาๆ บนยอดอกด้วยความมันเขี้ยว“อื้อ..”เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยแววตาสีอำพันที่แน่วแน่เสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น“ตรงนี้สวยจังเลย ยิ่งสัมผัสมันสีก็จะยิ่งเข้มขึ้น..ดูสวยงามราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบานออกมา”ใบหน้าของไกอาขึ้นเป็นสีแดงเข้ม เมื่อเขากล่าวชมเชยร่างกายของเธอออกมาด้วยใบหน้าเช่นนั้น“อ่า..พะ..พอแล้วตรงนี้พอแล้วค่ะ”เธอไม่ใช่เ
ดวงตาสีอัญมณีของเธอช้อนขึ้นมามองเขาด้วยความยวนยั่ว และนั่นทำให้ความอดทนทั้งหมดที่เคียนมันขาดสะบั้นลงในทันทีเธอรับส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในโพรงปาก ก่อนเคลื่อนไหวกระพุ้งแก้มโอบล้อมขึ้นลง ริมฝีปากดูดดึงส่วนกลางลำตัวอย่างเชื่องช้า เป็นผลให้ความหฤหรรษ์แล่นวาบไปทั่วทั้งตัวให้ตายเถอะ หากไม่หยุดยั้งเอาไว้เพียงเท่านี้เขาอาจจะเสร็จสมออกมาโดยที่ไม่ทันได้เริ่มทำเรื่องเช่นนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นเขาควรจะผลักไสใบหน้าของเธอออกไปก่อน จากนั้นค่อยให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างเสียบ้าง..“อา..พะ..พอก่อน..”“ตู้ม!!”นั่นคือจังหวะนรกที่สุดในชีวิตของเคียนเลยก็ว่าได้ เพราะว่าสิ่งที่เขาได้ยินพร้อมกับประชาชนเกินครึ่งร้อยของที่นี่มันคือเสียงระเบิดอย่างแน่นอนไกอายังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมาผ้าคลุมของเขาก็ถูกสะบัดมาปกคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ในทันที“ไป..ใส่เสื้อผ้าก่อน..”เขาพูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความเสียดายอย่างสุดหัวใจ เคียนไม่รอช้าเขาเดินไปสวมใส่กางเกงก่อนจะจับดาบเอาไว้แน่นในมือ หากเดาไม่ผิดอีกไม่เกินสองนาทีจะต้องมีทหารวิ่งมาทางนี้ ก็แน่ล่ะ เพราะว่าเขาเป็นองค์รัชทายาทนี่ และอาบูก็อยู่แถวนี้ด้วยพอเขาหันไปมองอาม
เมื่อได้ฟังคำกล่าวของโนแอล ไกอาก็คิดว่าเรื่องข้อกฎหมายต่างๆ ของนอลข่าน เธอควรจะไปซื้อหนังสือมาอ่านทบทวนดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเพราะว่าคนไม่รู้กฎหมายเท่ากับคนโง่ และที่นี่มีกฎหมายแปลกๆ เยอะมากมายเกินกว่าที่เธอจะสามารถจินตนาการได้ทีเดียว“เช่นนั้นข้าจะต้องรู้เรื่องกฎหมายให้มากกว่านี้ซะแล้วโนแอล”โนแอลส่งยิ้มให้กับไกอา“เจ้าคือคนฉลาดอย่างที่ข้าคิดเอาไว้จริงๆ ด้วยสินะ เรื่องหนังสือข้อกฎหมายต่างๆ ในราชอาณาจักรของเรานั้น ข้าจะสั่งให้สาวใช้นำมันมาให้เจ้าในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องชุด..แน่นอนว่าชนชั้นสูงที่ดีไม่ควรจะสวมใส่เสื้อผ้าซ้ำกัน ข้าจะจัดหาชุดที่งดงามมากที่สุดในนอลข่านมาให้เจ้าก็แล้วกันสหาย..”หากพูดถึงเรื่องชุด ในตู้เสื้อผ้าของเธอนั้นมีชุดเดรสมากมายหลากหลายประเภทมากทีเดียว และในบางชุดเธอยังไม่เคยสวมใส่หรือว่าแตะต้องมันด้วยซ้ำ“เรื่องชุด..”“อย่าปฏิเสธสิ คิดซะว่านี่คือของขวัญการขอบคุณของข้า เพราะการที่เจ้ายินยอมเดินทางเข้าไปในพระราชวังและรับปากว่าจะยอมเปิดใจให้องค์รัชทายาทมันคือเรื่องที่ข้าจะต้องขอบคุณเจ้าอยู่แล้ว แต่ไกอา หากว่าเจ้าไม่รักเขาหรือว่าพระองค์ไม่ใช่บุรุษในแบบที่เจ้าชอบ เจ้าจะต้อ
คำสั่งของเสด็จพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว แต่เคียนยังคงคิดถึงอามินอยู่เหมือนเดิม เพียงแค่หลับตาเขาก็สัมผัสได้ถึงเธอในยามนอน ริมฝีปากปากอ่อนนุ่มนั้นกำลังเผยอ ออกจากกันและกำลังจะตอบรับการจุมพิตจากเขา เธองดงาม..ใช่ สวยมากทีเดียวมันเป็นความสวยที่มาพร้อมกับความซ่านกระสันในทุกครั้งที่นึกถึงเลยริมฝีปากเล็กๆ คู่นั้นเข้าครอบครองส่วนที่แข็งตึงของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกลียวลิ้นร้อนไล้ไปตามเส้นเลือดที่ปูดโปน เธอดูดกลืนลาวาขาวขุ่นที่รินไหลออกมา พร้อมกับใช้ลิ้นปาดเลียลงไปบนส่วนปลายหัวบวมแดงย้ำๆ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นและมันหงุดหงิดทุกครั้งที่เขานึกถึง..ไอ้ชนเผ่าเดมิซาพวกนั้นจะมาให้ถึงช้ากว่านั้นสักสิบนาทีก็ไม่ได้รึไงวะ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปล่อยตัวปล่อยใจ และเสร็จสมไปในริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอไปแล้ว“ฝ่าบาท..ได้เวลาเตรียมตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”อาบูเดินเข้ามาพร้อมกับข้าหลวงที่จัดการเตรียมน้ำเอาไว้ให้องค์รัชทายาททรงอาบ“วันนี้ข้าจะอาบน้ำเอง..ออกไปให้หมด”อาบูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาเบนสายตามองหน้าของข้าหลวงทั้งหมดพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้ข้าหลวงพวกนั้นออกไปก่อน“เช่นนั้นกระหม่อมจะคอยช่วย..”“ไม่อาบู เจ้าเองก็จ
พระราชวังแสนหรูหราที่ขนาดน้ำพุกลางสวนยังทำมาจากทองคำ ที่นี่เป็นสถานที่ ที่ความรู้สึกในการมาครั้งแรกและครั้งนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงโนแอลหยุดฝีเท้าของเธออยู่ที่สวนด้านหน้าพระราชวัง เธอมองแผ่นหลังขององค์ราชาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและแฝงไปด้วยความเย็นชา“หากว่าฝ่าบาทจะทรงพูดคุยหรือว่าหารือเรื่องงานล่าสัตว์ที่กำลังจะถึง หม่อมฉันว่าเราสามารถพูดคุยกันที่นี่ได้นะเพคะ”คีนแนนหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินในทันที เขาหันกลับมามองใบหน้าของดรุณีน้อยที่กำลังมองเขาด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ“เจ้าไม่ชอบที่ข้าเรียกเจ้ามาอย่างนั้นหรือ ทั้งที่ในคืนนั้น..รางวัลที่ข้ามองให้เจ้าก็นับว่าส่งมอบให้ด้วยความสุขสมมิใช่หรือ? แล้วเหตุใดถึงทำท่าทางราวกับไม่อยากได้รางวัลนั้นเป็นครั้งที่สองล่ะ”โนแอลขบเม้มริมฝีปากเบาๆ“เพราะหม่อมฉันไม่ชอบอยู่กับความเพ้อฝันเพคะ อะไรที่เป็นไปไม่ได้ หม่อมฉันก็จะไม่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวก็..มากเกินพอ”คีนแนนขยับฝีเท้าก้าวเดินเข้ามาหาโนแอล เขาจับที่ปลายคางของเธอก่อนจะเชยคางมนนั้นขึ้นมาเพื่อให้เธอมองสบตาเขา“หากจะนับกันจริงๆในเรื่องนี้ เจ้าเป็นฝ่ายที่เริ่มมันขึ้นมาด
ส่วนนั้นชุ่มไปด้วยน้ำลายหยาดเยิ้มยั่วยวนให้แทรกกายเข้าหา ปลายนิ้วสัมผัสบริเวณที่ถูกปิดสนิท ซึ่งชุ่มชื่นจากการปรนเปรอด้วยปาก“อา..คาเรน”ไกอาเรียกชื่อของเขาออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอหันหน้ากลับมามองหน้าเขา ซึ่งสีหน้าของเธอมัน..งดงามมากทีเดียวเหอะ..นี่มันคืออะไรกัน ความสวยงามที่ราวกับว่านางไม่ใช่มนุษย์นี้ สตรีสามารถงดงามเช่นนี้ได้ด้วยอย่างนั้นหรือ เขานอนกับสตรีมานับไม่ถ้วนแต่กลับไม่เคยมีสตรีใดที่สามารถตรึงใจได้ถึงเพียงนี้เลยสักนาง นี่คือเหตุผลที่รัชทายาทไม่สามารถปล่อยเธอไปได้อย่างนั้นสินะ มันคือเหตุผลที่พระองค์ยินยอมละทิ้งศักดิ์ของราชวงศ์เพื่อมาใช้ภรรยาคนเดียวกันกับเขาไกอาขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ส่วนลึกในกายสั่นไหวจนเผลอขยับสะโพกตามจังหวะสอดรับกับการเคลื่อนไหวของนิ้วมือที่กำลังสำรวจข้างใน เสียงเปียกชื้นดังขึ้นอย่างน่าละอายนี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำเรื่องเช่นนี้กับบุรุษทั้งสองคนพร้อมๆ กับ สาบานได้เลยว่าในครั้งแรกไกอาไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้ เพราะว่าเธอแค่อยากจะพูดคุยกับพวกเขาทั้งสองคนให้รู้เรื่องไปเท่านั้นเอง แต่ทว่าการที่เรื่องราวมันดำเนินมาถึงการกระทำเช่นนี้ ก็ดีไม่น้อย
แรงกระตุ้นจากฝ่ามือที่ลูบไล้ส่งผลกับทุกส่วนในร่างกายอย่างน่าเหลือเชื่อ ลิ้นอุ่นไล้เลียไปตามยอดปลายถันสีหวาน ตวัดเลียไปมาสลับกับออกแรงดูดดึงเบาๆ พอให้ร่างกายของไกอาได้สั่นสะท้านหากจะบอกว่าองค์รัชทายาทคาเบเรียนนั้นเก่งกาจเรื่องการเร้าอารมณ์ เช่นนั้นท่านดยุคเซนเดอร์ก็คงจะเก่งกาจในการรู้จุดสัมผัสที่จะทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเธอปรายตามองหน้า ในขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังครอบครองปลายยอดอก“อา..”เมื่อริมฝีปากของไกอาเป็นอิสระ เธอก็เปล่งเสียงร้องครางแสนหวานล้ำออกมาอย่างน่าละอาย เคียนปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ทำจากผ้าไหมราคาแพงระยับของเขาออกไปในทันที ดูเหมือนว่าการแข่งขันของเขาและดยุคแห่งเซนเดอร์จะยังไม่จบ..อันที่จริงต้องเรียกว่ามันไม่มีทางจบสิ้นเลยน่าจะดีกว่า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าชายผู้นั้นเป็นอะไรถึงได้ชื่นชอบการแข่งขันกับเขานักหนา ในทุกครั้งที่ฤดูกาลล่าสัตว์เดินทางมาถึงท่านดยุคจะต้องแข่งขันล่าสัตว์อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อเอาชนะเขา ตั้งแต่จำความได้เขาและท่านดยุคเป็นคู่แข่งกันมาโดยตลอด เคียนเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าแม้กระทั่งเรื่องสตรี เราทั้งสองคนก็ยังจะต้องแข่งขันกัน..และเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเ
สิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยที่ตัวของไกอาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นกัน สิ่งนั้นมันคงเป็นความลุ่มหลงและความอ่อนไหวที่ไขว้กันอย่างสลับซับซ้อนมาทีเดียวในตอนนี้ทั้งที่เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอยังกังวลในเรื่องของการหาสามี แต่ทว่าในวันนี้เธอกลับได้บุรุษทั้งสองคนเป็นสามีพร้อมๆ กันงานแต่งงานของเราจะต้องสนุกมากแน่ๆ ..ดวงตาสีอำพันของเคียนวูบไหวไปมาราวกับเปลวเทียนที่ต้องสายลม ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ในขณะที่ไกอานั้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาส่วนคาเรน เขากำลังคิดว่าตัวเองนั้นเสียเปรียบเล็กน้อย ฝ่ามือหนาใหญ่ของคาเรนจับเข้าที่เอวของไกอา เขายกเธอลอยขึ้นมาจากตักขององค์รัชทายาท ก่อนจะวางเธอเอาไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง เขาวางคางเกยลงไปบนไหล่เล็กๆ ของเธอด้วยความออดอ้อน“จำครั้งที่เราพบเจอกันครั้งแรกได้หรือไม่ เจ้าบอกว่าเจ้าจะนอนกับบุรุษที่จะมาเป็นสามีของเจ้าเท่านั้นและในยามนี้ข้ายินยอมเป็นสามีของเจ้าแล้ว ในเมื่อหัวใจและความคิดของเรานั้นมันตรงกัน เช่นนั้นในเรื่องถัดไป เราก็ควรจะทำให้ร่างกายของเรามันตรงกันสิถึงจะถูกต้อง..”เขาไม่ได้กล่าวคำลอยๆ ขึ้นมาเรื่องที่เขาจะเป็นสามีของเธอ คาเรนจัดเตรียมใบทะเบียนสมรสมาด้วย เขาย
เรือนรับรองของขุนนางแต่ละคนจะเป็นกระโจมน้อยใหญ่แตกต่างกันไป แต่ทว่าเรือนรับรองของไกอา มันคือคฤหาสน์หลังย่อมๆ เลยทีเดียว เป็นที่พักที่ดูพิเศษแตกต่างจากขุนนางคนอื่นๆ เธอเดินนำองค์รัชทายาทและท่านดยุคเข้าไปด้านใน เหล่าสาวใช้ต่างยกถาดสุราและผลไม้มากมายขึ้นมาวางเอาไว้บนโต๊ะกลางตัวเตี้ยๆ ที่ทำจากไม้ หลังจากนั้นพวกนางก็เดินออกไปพร้อมประโยคที่ทิ้งท้ายเอาไว้ว่าพวกนางเติมน้ำอุ่นในอ่างเต็มแล้วไกอานั่งลงบนม้านั่งตัวยาว ส่วนคาเรนเลือกที่จะนั่งข้างๆ เธอ และนั่นทำให้ที่นั่งบนม้านั่งเต็มแล้ว เคียนจึงจำเป็นที่จะต้องเดินไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ“ว่ามาสิคะ พวกท่านทั้งสองต่างก็บอกว่าว่ามีเรื่องจะพูดคุยกับข้า”คาเรนแสร้งหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์ เขายื่นมือมาโอบเอวของไกอาเอาไว้ บอกได้เลยว่าที่เขาเข้าใกล้เธอมันเป็นเพราะเขาแค่ต้องการเอาชนะองค์รัชทายาท แต่ทว่ายิ่งเขารู้จักไกอามากเท่าไหร่ นางยิ่งมีมุมที่ทำให้เขาหลงใหลนางได้ตลอดเวลา เพราะดวงหน้าที่งดงามยากจะละสายตา และเพราะท่าทีเย่อหยิ่งที่แสนมั่นอกมั่นใจของนาง..“เท่าที่ข้าจำได้ เลดี้กล่าวว่าเจ้าจะให้คำตอบกับคำถามของข้าในวันนี้นี่ครับ”ไกอาเงยหน้าขึ้นมา
คำถามที่องค์ราชาเอ่ยถามออกมานั้นไม่ใช่แค่โนแอลที่ได้ยิน แต่ทว่าทั้งไกอาและผู้คนบริเวณนั้นต่างได้ยินทั้งหมดถึงแม้ว่าไกอาจะสนิทกับโนแอลได้ไม่นานมากนัก แต่เธอก็ชื่นชอบโนแอลมากพอสมควร และหากว่าเธอสามารถเลือกได้ ไกอาไม่อยากให้โนแอลวางมือของนางลงบนมือขององค์ราชา เธออยากให้เพื่อนหลุดพ้นจากความรักที่ไร้ซึ่งหนทางที่จะสมหวัง ความเจ็บปวดที่ไร้ที่สิ้นสุดกำลังรอคอยโนแอลอยู่บนเส้นทางความรักนั้น และในสายตาของไกอามันไม่คุ้มเลยสักนิด แต่ถึงแม้ว่าเธอจะคิดเช่นนั้น แต่นี่คือชีวิตของโนแอล..สิ่งที่ไกอาทำได้คือคอยมองดูโนแอลอยู่ห่างๆ นี่คือชีวิตของโนแอล..เพราะอย่างนั้นเธอเองก็ควรจะเคารพการเลือกของสหาย..โนแอลจ้องมองมือขององค์ราชาอยู่ครู่หนึ่ง มันน่าหัวเราะมากทีเดียว เพราะการที่พระองค์เอ่ยถามออกมาและยื่นมือออกมาเช่นนี้ พระองค์ไม่ได้ให้โอกาสในการปฏิเสธกับเธอตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ ไม่มีหนทางให้ถอยหนีเลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงหนทางที่จะต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น..เธอวางมือลงบนมือขององค์ราชาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม โนแอลเบนสายตาไปมองหน้าของไกอา“ดูเหมือนว่าข้าจะมีงานเร่งด่วนที่จะต้องไปทำ เพราะอย่างนั้นในวั
คราแรกที่องค์รัชทายาททรงมานั่งตรงข้ามเธอไกอาก็คิดว่าเธอทำตัวไม่ถูกมากพอแล้ว ทว่าเมื่อดยุคเซนเดอร์นั่งลงข้างๆ เธอ ไกอาก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้อย่างไรดีโนแอลหลับตาลงช้าๆ เธอคิดว่าสถานการณ์ของตัวเองมันน่าอึดอัดมากพอสมควร ทว่าเมื่อเธอเหลือบไปเห็นสถานการณ์ของสหายรัก มันกลับกลายเป็นว่าเรื่องของเธอเบาไปเลยเมื่อทุกคนนนั่งประจำตำแหน่งของตัวเองเรียบร้อยแล้ว องค์ราชาก็ให้สัญญากับข้าหลวงเพื่อให้ประกาศรายนามของตระกูลขุนนางผู้เสียสละและมีความดีความชอบ“ไม่ได้พบเจอกันนานเลยนะครับ ข้ารอคอยจดหมายตอบกลับของเลดี้ทุกวันเลยนะ”ไกอาส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับท่านเดยุคเซนเดอร์ เรื่องของเธอกับเขาจะบอกกล่าวว่าอย่างไรดีล่ะ เขาคือตัวเลือกในการเป็นสามีที่ไม่เลวเลยทีเดียว หน้าตา ชาติตระกูลและฐานะ ไม่ใช่แค่ตัวเลือกที่ดีแต่สำหรับเธอแล้ว นี่คือบุรุษที่เหล่าสตรีต่างหมายปองเลยต่างหาก“เย็นนี้..ข้าจะให้คำตอบกับท่านดยุคค่ะ”คาเรนเอื้อมมือไปจับมือของไกอาอย่างถือวิสาสะ เขาส่งยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่แพรวพราวมากพอสมควรดวงตาสีอำพันขององค์รัชทายาทจับจ้องมองใบหน้าของทั้งไกอาและคาเรน คนทั้งคู่มีความสนิทสนมก
นี่คงเป็นงานวันชาติของชาวนอลข่านครั้งแรกของไกอา เธอสวมชุดพื้นเมืองพร้อมกับผ้าคลุมไหล่สีเข้าคู่กันกับชุด ผมสีทองปล่อยสยายลงมาโดยดัดเป็นลอนขนาดใหญ่เอาไว้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าที่มัดเป็นที่คาดผม เธอค่อนข้างชื่นชอบชุดพื้นเมืองของชาวนอลข่านมากทีเดียว อาจจะเพราะว่านี่คือชุดที่สวมใส่ง่าย ถึงแม้ว่าจะโชว์เนื้อหนังมากไปหน่อยแต่เหล่าสตรีที่เข้าร่วมงานต่างแต่งกายกันมาอย่างไม่มีใครยอมใคร คงจะจริงอย่างที่โนแอลว่า ที่ว่างานนี้แทบจะไม่ใช่งานวันชาติแล้ว แต่เป็นงานจับคู่ต่างหากตามถนนหนทางเป็นขบวนแห่ของเหล่าอัศวินและขุนนางตระกูลต่างๆ ที่มีความชอบในการช่วยสถาปนาราชอาณาจักรนี้ขึ้นมา ท่านดยุคเซนเดอร์นั่งอยู่บนหลังม้าและกำลังเชิดรั้นใบหน้าขึ้น เขาดูโดดเด่นมากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าเขานั่งอยู่ที่ด้านหน้าของขบวนก็เป็นได้ และหลังจากขบวนของขุนนางก็เป็นขบวนรถม้าทองคำของราชวงศ์เหล่าสตรีต่างมารอสองข้างทางเพื่อจ้องมองบุรุษที่ตัวเองนั้นพึงใจ และปีนี้เป็นปีแรกที่องค์รัชทายาทเข้าร่วมนั่งบนรถม้าของพิธีสถาปนา“หลังจากขบวนนี้เสร็จสิ้น ตามถนนหนทางก็จะเต็มไปด้วยชาวเมืองที่ออกมากินดื่ม โห่ร้องสรรเสริญให้แก่องค์ราชา ส่วนชนช
“กับเลดี้ไกอา เป็นอย่างไรบ้างล่ะเคียน”คีนแนนเอ่ยถามลูกชายในระหว่างที่กำลังเดินเพื่อเข้าร่วมการประชุม เคียนลอบมองสีหน้าที่ดูอารมณ์ดีผิดปกติของเสด็จพ่อ บอกตามตรงว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อทรงแย้มยิ้มเช่นนั้นเพราะเรื่องอะไรกัน เพราะเรื่องของเขากับไกอา หรือเพราะว่าเมื่อวานทรงพาเลดี้โนแอลเข้าไปในพระราชวังเป็นการส่วนตัวก็ไม่รู้ความเจ้าชู้ของเสด็จพ่อเป็นสิ่งที่เคียนเอือมระอามากทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นจากแววตาของเสด็จพ่อเลย นั่นก็คือความรัก ทรงไม่เคยมองสตรีใดด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ไม่ว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นเสด็จแม่หรือพระสนมคนไหนก็ไม่เคยทอดพระเนตรสตรีเหล่านั้นด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเลย จนเคียนคิดว่าพ่อของเขาอาจจะไม่เคยรักสตรีใดเลยก็เป็นได้“ไกอาคือเลดี้ที่ดีพ่ะย่ะค่ะ”“คำตอบเช่นนั้นฟังดูกว้างไปหน่อย พ่อแค่อยากรู้ว่าเจ้าจะแต่งงานกับนางหรือไม่ก็เท่านั้น”เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้นเคียนก็นิ่งไปพักหนึ่ง เขาชอบไกอานะ นางน่ารัก..และทุกอย่างที่เป็นนางก็ล้วนแล้วแต่น่ารักไปหมด หากไม่มีเรื่องการขอมีสามีสองคนของนางมาคั่นกลางระหว่างเราเอาไว้ เขาคิดว่าเขาอาจจะตกลง