กว่าไกอาจะกลับมาจากงานเลี้ยงก็ช่วงเช้าของอีกวัน สำหรับมาธ่านี่คือเรื่องปกติในการไปงานเลี้ยงของชนชั้นสูง แต่สำหรับโรส เธอแปลกใจมากทีเดียว
“งานเลี้ยงแรกเป็นอย่างไรบ้างคะ ข้าตกใจมากที่ทางผู้จัดงานไม่ได้ให้สาวใช้เข้าไปด้านในด้วย” โรสเอ่ยถามพร้อมกับถอดชุดของไกอาออก “เรื่องนั้น..งานเลี้ยงของที่นี่ไม่เหมือนกับงานเลี้ยงที่ข้าเคยพบเจอ มันพิเศษมากกว่าที่จักรวรรดินิดหน่อย และดูเหมือนว่าข้าจะได้พบเจอเพื่อนใหม่ด้วยล่ะ นางเป็นผู้จัดงานเลี้ยงงานนี้ชื่อว่าโนแอล เลดี้โนเอล รันเดน” โรสถอนหายใจด้วยความโล่งอก คุณหนูของเธอนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียวและเธอชอบมากที่คุณหนูไม่ได้เจ้าอารมณ์หรือว่าขี้หงุดหงิดเหมือนกับคุณหนูคนเก่า นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่คุณหนูความจำเสื่อม ไม่รู้ว่านี่คือผลพลอยได้จากการดื่มยาพิษหรือไม่แต่ในสายตาของโรส นี่คือเรื่องดี ไม่กี่อย่างในชีวิตของเธอ “เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ อยากจะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ” ไกอาพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน” “เงินเดือนของนายหญิง องค์ราชาส่งมาให้แล้วนะคะ” ในตอนที่เธอเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้เธอได้รับเงินทองมากมายพอสมควร แล้วยังจะมีเงินเดือนให้อีกอย่างนั้นหรือ ที่ว่าชนชั้นสูงของนอลข่านไม่ต้องทำงานน่าจะเป็นเรื่องจริงสินะ เพราะในทุกเดือน องค์ราชาจะส่งมอบเงินเดือนให้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นขุนนางแต่ถึงอย่างนั้นก็ได้เงินเดือนด้วยอย่างนั้นหรือ จะว่าไปแล้วที่นี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ.. ไม่ดีอยู่อย่างเดียวนั่นคือการหาสามีของเธอที่ดูเหมือนจะยากเย็นพอสมควร เมื่อวานเธอนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็เห็นสาวใช้ของโนแอลยืนอยู่ข้างเตียง ส่วนท่านดยุคหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาใจร้ายเล็กน้อยที่ออกไปจากห้องแบบไม่บอกไม่กล่าว แต่เรื่องราวของเราให้มันจบลงเท่านั้นก็ดีเหมือนกัน เธออยากจะแกล้งเขา.. แต่ก็ไม่ได้จะทำตัวเป็นสตรีไม่รู้ฟังที่เที่ยววิ่งไล่ตามเขาไปเรื่อยๆ แบบนั้นมันไม่สมเป็นเธอและเธอก็จะไม่มีวันทำอย่างเด็ดขาด เมื่อรับมื้อเช้าเสร็จแล้ว ไกอาก็เข้ามาในห้องหนังสืออีกครั้ง เธอเปิดอ่านหนังสือเล่มเดิมที่มันเกี่ยวกับรายชื่อของขุนนางทั้งหลายที่ยังไม่ได้แต่งงาน และกว่าครึ่งคือบุรุษที่คุ้นหน้าคุ้นตากันอย่างดีเพราะว่าเธอมองเห็นพวกเขาเหล่านั้นในงานเลี้ยง “เฮ้อ..ดูเหมือนว่าการหาสามีจะไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว” ไกอาล้มตัวนอนบนม้านั่งตัวยาว อากาศในยามกลางวันนั้นร้อนในแบบที่พอทนได้ เธอเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างของคฤหาสน์รูปทรงคล้ายๆ กับหัวหอม ที่ด้านล่างคือสวนเล็กๆ เป็นส่วนที่มีดอกไม้หายากแล้ว..น้ำพุที่กลางสวน ถัดจากคฤหาสน์ของเธอไปคือย่านการค้าในเมือง และจากหน้าต่างห้องนี้สามารถมองเห็นพระราชวังสีทองได้อย่างชัดเจนมากทีเดียว ความสวยงามของพระราชวังนั้นทำให้เธออดทึ่งในทุกครั้งที่มองไม่ได้เลย “นายหญิงคะ...” มาธ่าวิ่งขึ้นมาด้านบนด้วยท่าทางเร่งรีบ “เลดี้รันเดนมาขอพบค่ะ” บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของมาธ่าแย้มยิ้มด้วยความดีใจ อาจจะเพราะว่าเลดี้รันเดนนั้นเป็นสตรีที่อยู่ในจุดกึ่งกลางของแวดวงสังคมเพราะอย่างนั้นการที่นายหญิงของเธอสนิมสนมกับเลดี้โนแอลมันคือเรื่องที่ดีมากพอสมควร ยังไม่ทันที่ไกอาจะได้พูดอะไร โนแอลก็เดินเข้ามาในห้องหนังสือของเธอด้วยรอยยิ้ม ในมือของหญิงสาวถือขวดสุราเอาไว้พร้อมกับแก้วสองใบ “เจ้าตื่นไวกว่าที่ข้าคิดเอาไว้..” โนแอลหัวเราะเสียงดัง เมื่อได้ยินคำกล่าวทักทายของไกอา “ข้าเบื่อหน่ายแสงของดวงตะวันเพราะมันทำให้รสหวานของสุราเจือจางลง แต่ถึงอย่างนั้นภายใต้แสงตะวันมีสตรีที่งดงามเช่นเจ้าอยู่ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเบื่อหน่ายความร้อนในยามกลางวันลดลงเล็กน้อย” หลังจากกล่าวจบโนแอลก็ส่งแก้วสุราให้กับไกอา ซึ่งแน่นอนว่าไกอาปฏิเสธแก้วสุรานั้นไม่ได้ เธอจึงจำยอมรับมาดื่มด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “เมื่อวานเจ้ากับท่านอาไม่ได้..ทำเรื่องแบบนั้นกันงั้นเหรอ ให้ตายสิไกอา นั่นคือดยุคแห่งเซนเดอร์ที่ไม่ได้มีเวลาว่างมากมายนัก แต่เจ้ากลับปล่อยให้เขาหลุดมือไป..” ไกอาถอนหายใจเบาๆ “ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่ได้ต้องการ..การร่วมหลับนอนเพียงครั้งคราว ข้าต้องการบุรุษที่จะมาเป็นสามีของข้าในอนาคตและข้าคิดว่าข้าไม่สามารถหาสามีในงานเลี้ยงเช่นนั้นได้หรอกโนแอล เป้าหมายของข้าและบุรุษเหล่านั้นมันแตกต่างกัน พวกเขาต้องการร่างกายแต่ว่าข้าต้องการ..หัวใจและความรัก” สุดยอดเลย..เกิดมาโนแอลพึ่งจะเห็นความหวังที่แรงกล้าเช่นนี้ “พระเจ้าช่วย ข้าอยากจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับคำพูดที่แสนซาบซึ้งของเจ้าจังเลย มันเยอะแยะไปไกอา บุรุษที่ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนั้น เพียงแต่คนที่ข้าเห็นว่าเหมาะสมกับเจ้า..นั่นก็คือองค์รัชทายาทยังไงล่ะ” ไกอานิ่วหน้าเล็กน้อย “ขอร้องโนแอลข้าไม่เล่น..” ลูกชายของคนที่เจ้าชู้และมีเมียสามร้อยคนจะเป็นบุรุษที่ไขว่คว้าหาเรื่องความรักได้อย่างไรกัน “เจ้าเชื่อข้าได้นะไกอา องค์รัชทายาทยังไม่มีพระชายา ข้าส่งจดหมายเชิญไปมากมายแต่พระองค์ก็ไม่ตอบรับการเข้าร่วมงานเลี้ยงใดๆ เลย และไม่ใช่แค่ข้าแต่กับสตรีอื่นก็เหมือนกัน เจ้าเชื่อไหมว่ายังไม่เคยมีใครได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งนั้นของพระองค์เลย” นี่โนแอลเรียกเจ้าสิ่งนั้นว่าสิ่งมหัศจรรย์อย่างนั้นเรอะ ทำไมมันฟังดูยิ่งใหญ่อะไรเบอร์นั้น... “เชื่อเถอะว่ามันมหัศจรรย์..เพราะมันยังไม่เคยถูกสตรีใดค้นพบยังไงล่ะ องค์รัชทายาทนั้นตรงตามความต้องการของเจ้าเป๊ะ ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่มีภรรยา และยังไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับใครมาก่อน เรื่องนั้นเจ้ามั่นใจได้เลยเพราะว่าข้าได้รับการยืนยันจากสตรีหลายคนทีเดียวที่พยายามเข้าหาพระองค์ พระองค์ยังไม่เคยมีค่ำคืน..สุดแซ่บกับใคร บุรุษที่ดีงามเช่นนี้เจ้าหาไม่ได้อีกแล้วในนอลข่าน” ฟังดูมันยากเย็นมากทีเดียว แล้วขนาดสตรีอื่นในนอลข่านยังไม่ได้เข้าใกล้พระองค์ แล้วเธอล่ะ? “หากมันยากเย็นขนาดนั้น ข้าเองก็คงจะถูกพระองค์จับโยนออกมาจากห้องเหมือนกับสตรีอื่นละมั้ง” “ไกอา..เจ้าต้องพยายามสิ ผลไม้ที่อร่อยและสมบูรณ์แบบมากที่สุดมันคือผลไม้ที่อยู่บนยอดยังไงล่ะ เจ้าจะต้องปีนขึ้นไปและไปคว้าผลไม้ลูกนั้นมาอยู่ในมือให้ได้เพราะว่าเจ้าไม่เหมือนใคร เจ้าเองก็แตกต่างเหมือนกัน..” ทำไมกันนะ ทำไมโนแอลถึงได้มาสนับสนุนเรื่องของเธอกับองค์รัชทายาทขนาดนี้ คงไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใต้รอยยิ้มที่แสนใสซื่อของโนแอลหรอกใช่ไหม?“เลดี้โนแอลแห่งรันเดน ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีความสามารถในแวดวงชนชั้นสูงมากพอสมควร เพราะอย่างนั้นข้าจึงเรียกเจ้าเข้าพบเป็นการส่วนตัว..”โนแอลที่ยังไม่สร่างเมาดี ทำได้แค่ยกชายกระโปรงขึ้นพร้อมกับย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพองค์ราชาแห่งนอลข่าน ในตอนที่เธอเป็นเด็กสิ่งที่ทำให้โนแอลเชื่อมั่นว่าวิธีการคัดเลือกองค์ราชานั่นคือการเลือกที่หน้าตา เพราะในยามนั้น ในสายตาของโนแอล องค์ราชาของนอลข่านช่างมีพระพักตร์ที่หล่อเหลาสมชายชาตรี พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างของการนิยามคำว่าสมบูรณ์แบบ ความหล่อเหลาที่เกินกว่ามนุษย์ไหนจะความเก่งกาจในการต่อสู้ ความเฉลียวฉลาดด้านการปกครองและพละกำลังที่มากมายในเรื่องบนเตียง องค์ชายกว่ายี่สิบพระองค์ที่เกิดมาจากพระมารดาคนละคน เธอแอบชื่นชมนะที่พระองค์ไม่ต้องการให้ความหล่อเหลาของพระองค์สูญหายไป และเพราะอย่างนั้นพระองค์ถึงได้ขยันขันแข็งในการมีทายาทมากเหลือเกินเธอกรีดร้องในใจทุกครั้งที่มองเห็นพระพักตร์นั้นจากที่ไกลๆ ถึงแม้ว่าในยามนี้องค์ราชาคีนแนนจะมีพระชนม์48ชันษาแล้วก็ตามที แต่ทว่าใบหน้านั้นก็ยังคง..หล่อเหลาที่สุดในสายตาของโนแอลอาจจะเพราะนั่นคือรักแรกรึเปล่านะ เธอถึงได้จดจำอย่างฝังใจ
“บัตรเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงครับนายท่าน”คาเรนยื่นมือไปรับจดหมายที่ทหารจากทางพระราชวังเดินทางมาส่งให้ถึงมือของเขาด้วยตัวเอง“งานเลี้ยงงั้นหรือ? ท่าทางองค์ราชาจะว่างมากจนไม่มีอะไรทำอย่างนั้นสินะ ถึงได้ทรงเสียสละเวลาที่แสนมีค่าจัดงานเลี้ยงให้ลูกชายของตัวเองเช่นนี้”คาเรนโยนจดหมายในมือให้กับสหายคนสนิทของเขา ดิเทนแห่งอาคาน่า ท่านเคาน์รูปงามที่ยังไม่มีภรรยา“ก็ดีไม่ใช่รึไง ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคาดหวังกับการเข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อหาสตรีสักนางเอาไว้โอบกอดในค่ำคืนที่เหน็บหนาวนะคาเรน แล้วเรื่องของเลดี้ไกอาเป็นเช่นไร นางตราตรึงใจดีหรือไม่?”พอสหายรักกล่าวชื่อของไกอาขึ้นคาเรนก็เบือนหน้าหนีในทันที“ไม่รู้สิ ข้าไม่ได้..นอนกับนาง”ดิเทนแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ“นี่ เจ้าจะหวงนางเอาไว้คนเดียวรึไงกัน”“ข้าไม่ได้นอนกับนางจริงๆดิเทน สตรีผู้นั้นร้ายกาจมากกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้ ข่าวลือเรื่องความร้ายกาจของนางยังไม่ได้ครึ่งกับที่นางกระทำด้วยซ้ำ นางคือสตรีที่ตั้งใจจะจับบุรุษเช่นข้าไปเป็นสามี..มันบ้ามากใช่ไหมล่ะ”สิ้นเสียงของคาเรน ดิเทนก็หัวเราะออกมาเสียงดัง“ให้ตายเถอะคาเรน นี่เจ้ากำลังจะถูกความไร้เดียงสาบนใบหน้านั้นล่อ
ความคิดกับการกระทำนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว เธอพยายามวิ่งหนีแต่ทว่าคนพวกนั้นไวมากกว่าเพราะว่าพวกเขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว ปกติจะต้องมีพระเอกหรือไม่ก็ใครสักคนที่ขี่ม้าขาวมาช่วยสิแต่นี่..เธอกำลังถูกลากจูงไปที่ไหนสักแห่งแบบที่ไม่สามารถขัดขืนได้ด้วยซ้ำ“คือว่า..ข้าเป็นนักเดินทางและแน่นอนพี่ชายของข้าจะต้องมาช่วยข้าในไม่ช้า หากเป็นเรื่องเงินข้าคิดว่าข้าสามารถจ่ายให้พวกท่านได้..”ชายที่กำลังเดินนำหน้าปรายตามามองหน้าของเธอ“ที่เราอยากได้คืออำนาจต่างหากล่ะน้องสาว เพราะชนชั้นสูงก็คือชนชั้นสูง ส่วนพวกชาวบ้านก็คือชาวบ้านเท่านั้นไม่มีวันจะได้เป็นชนชั้นสูงเพราะว่าชนชั้นสูงที่นี่คลั่งเรื่องเลือดอันสูงส่งของพวกเขามากทีเดียว..”แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ? เธอแค่เดินทางผ่านมาและกำลังจะกลับบ้านเท่านั้นเองทว่าในใจของไกอาไม่ได้รู้สึกกลัว ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ชายพวกนี้ไม่ได้ทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ตราบใดที่เธอยังคงเดินตามพวกเขาไปดีๆ น่ะนะ“อย่างที่พวกท่านรับรู้ ข้าเป็นแค่นักเดินทางและข้าไม่รู้ปัญหาภายในของพวกท่านเพราะอย่างนั้น..ปล่อยข้าไปเถอะนะคะ”ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับ
ริมฝีปากบางของไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความยั่วยวน เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ ดวงตาสีอัญมณีฉายแววความหลงใหลที่เด่นชัดออกมาจนเคียนอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม เพราะเขาคิดว่าสตรีผู้นี้กำลังหลงใหลเขาอย่างหนักหน่วงมากทีเดียวแน่ล่ะ ก็เธอดูไร้เดียงสาซะขนาดนั้น เป็นเรื่องธรรมดาที่พบเจอบุรุษที่ใบหน้าชวนมองเช่นเขา เธอจะเคลิบเคลิ้มเช่นนี้นอลข่าน..ชนเผ่าที่เผชิญความร้อนในทะเลทรายได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งๆ ที่สภาพทรัพยากรของเมืองนี้มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เมืองนี้เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาเลย แต่ถึงอย่างนั้นคนที่นี่ก็ยังคงต่อสู้เพื่อให้ชนเผ่าเล็กๆ กลายเป็นราชอาณาจักรอ่า..ในเรื่องนั้นไกอาชื่นชมอยู่เสมอในใจ แต่บุรุษในเมืองนี้นี่มันยังไงกัน? จะหาคนที่รักกันที่หัวใจไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ“ข้าชื่นชอบใบหน้านี้เป็นอย่างมากเลยค่ะ ท่าน..หล่อเหลา อ่า..แน่นอนว่าคงจะมีสตรีจำนวนไม่น้อยที่เอ่ยชมเชยท่านเช่นนี้”เธอยกมือขึ้นมาแตะลงบนใบหน้าที่ประดุจพระเจ้าทรงปั้นของเขา เราไม่รู้ชื่อของกันละกันด้วยซ้ำและไกอาคิดว่าเธอให้โอกาสชายผู้นี้นานมากเกินไปแล้ว“แต่ไม่มีคำชมใดที่จะทำให้ข้าดีใจได้เท่ากับคำชมที่เ
ยอดอกแข็งชันถูกลิ้นตวัดเลีย ปลุกอารมณ์ซาบซ่านจนลมหายใจของไกอาถี่กระชั้น เธอสอดมือเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีทองของเขาด้วยความหลงใหล ก่อนจะขยำมือลงไปบนนั้นเพื่อดึงรั้งเส้นผมที่นุ่มลื่นราวกับเส้นไหมเขาไม่ละมือที่กำลังเคล้นคลึงปุ่มนูนเล็กอย่างปลุกเร้า ราวกับว่าเคียนหลงใหลเจ้าสิ่งนั้นมากเหลือเกิน อันที่จริงเขาหลงใหลในทุกอย่างของสตรีเบื้องหน้า ใบหน้างามล้ำ กลิ่นหอมหวานที่เด่นชัดออกมาจากร่างกายของเธอ ดวงตาสีอัญมณีที่แวววาวไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากสีเชอร์รีที่กำลังเผยอออกมาเล็กน้อย และเสียงร้องครางอื้ออึงในลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอล้วนแล้วแต่ทำให้เขาหลงใหลมันทั้งสิ้นไกอารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะขาดใจ เมื่อเขาแกล้งหยอกเย้าแล้วใช้ฟันขบลงมาเบาๆ บนยอดอกด้วยความมันเขี้ยว“อื้อ..”เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยแววตาสีอำพันที่แน่วแน่เสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น“ตรงนี้สวยจังเลย ยิ่งสัมผัสมันสีก็จะยิ่งเข้มขึ้น..ดูสวยงามราวกับดอกไม้ที่กำลังผลิบานออกมา”ใบหน้าของไกอาขึ้นเป็นสีแดงเข้ม เมื่อเขากล่าวชมเชยร่างกายของเธอออกมาด้วยใบหน้าเช่นนั้น“อ่า..พะ..พอแล้วตรงนี้พอแล้วค่ะ”เธอไม่ใช่เ
ดวงตาสีอัญมณีของเธอช้อนขึ้นมามองเขาด้วยความยวนยั่ว และนั่นทำให้ความอดทนทั้งหมดที่เคียนมันขาดสะบั้นลงในทันทีเธอรับส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในโพรงปาก ก่อนเคลื่อนไหวกระพุ้งแก้มโอบล้อมขึ้นลง ริมฝีปากดูดดึงส่วนกลางลำตัวอย่างเชื่องช้า เป็นผลให้ความหฤหรรษ์แล่นวาบไปทั่วทั้งตัวให้ตายเถอะ หากไม่หยุดยั้งเอาไว้เพียงเท่านี้เขาอาจจะเสร็จสมออกมาโดยที่ไม่ทันได้เริ่มทำเรื่องเช่นนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นเขาควรจะผลักไสใบหน้าของเธอออกไปก่อน จากนั้นค่อยให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างเสียบ้าง..“อา..พะ..พอก่อน..”“ตู้ม!!”นั่นคือจังหวะนรกที่สุดในชีวิตของเคียนเลยก็ว่าได้ เพราะว่าสิ่งที่เขาได้ยินพร้อมกับประชาชนเกินครึ่งร้อยของที่นี่มันคือเสียงระเบิดอย่างแน่นอนไกอายังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมาผ้าคลุมของเขาก็ถูกสะบัดมาปกคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ในทันที“ไป..ใส่เสื้อผ้าก่อน..”เขาพูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความเสียดายอย่างสุดหัวใจ เคียนไม่รอช้าเขาเดินไปสวมใส่กางเกงก่อนจะจับดาบเอาไว้แน่นในมือ หากเดาไม่ผิดอีกไม่เกินสองนาทีจะต้องมีทหารวิ่งมาทางนี้ ก็แน่ล่ะ เพราะว่าเขาเป็นองค์รัชทายาทนี่ และอาบูก็อยู่แถวนี้ด้วยพอเขาหันไปมองอาม
เมื่อได้ฟังคำกล่าวของโนแอล ไกอาก็คิดว่าเรื่องข้อกฎหมายต่างๆ ของนอลข่าน เธอควรจะไปซื้อหนังสือมาอ่านทบทวนดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเพราะว่าคนไม่รู้กฎหมายเท่ากับคนโง่ และที่นี่มีกฎหมายแปลกๆ เยอะมากมายเกินกว่าที่เธอจะสามารถจินตนาการได้ทีเดียว“เช่นนั้นข้าจะต้องรู้เรื่องกฎหมายให้มากกว่านี้ซะแล้วโนแอล”โนแอลส่งยิ้มให้กับไกอา“เจ้าคือคนฉลาดอย่างที่ข้าคิดเอาไว้จริงๆ ด้วยสินะ เรื่องหนังสือข้อกฎหมายต่างๆ ในราชอาณาจักรของเรานั้น ข้าจะสั่งให้สาวใช้นำมันมาให้เจ้าในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องชุด..แน่นอนว่าชนชั้นสูงที่ดีไม่ควรจะสวมใส่เสื้อผ้าซ้ำกัน ข้าจะจัดหาชุดที่งดงามมากที่สุดในนอลข่านมาให้เจ้าก็แล้วกันสหาย..”หากพูดถึงเรื่องชุด ในตู้เสื้อผ้าของเธอนั้นมีชุดเดรสมากมายหลากหลายประเภทมากทีเดียว และในบางชุดเธอยังไม่เคยสวมใส่หรือว่าแตะต้องมันด้วยซ้ำ“เรื่องชุด..”“อย่าปฏิเสธสิ คิดซะว่านี่คือของขวัญการขอบคุณของข้า เพราะการที่เจ้ายินยอมเดินทางเข้าไปในพระราชวังและรับปากว่าจะยอมเปิดใจให้องค์รัชทายาทมันคือเรื่องที่ข้าจะต้องขอบคุณเจ้าอยู่แล้ว แต่ไกอา หากว่าเจ้าไม่รักเขาหรือว่าพระองค์ไม่ใช่บุรุษในแบบที่เจ้าชอบ เจ้าจะต้อ
คำสั่งของเสด็จพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว แต่เคียนยังคงคิดถึงอามินอยู่เหมือนเดิม เพียงแค่หลับตาเขาก็สัมผัสได้ถึงเธอในยามนอน ริมฝีปากปากอ่อนนุ่มนั้นกำลังเผยอ ออกจากกันและกำลังจะตอบรับการจุมพิตจากเขา เธองดงาม..ใช่ สวยมากทีเดียวมันเป็นความสวยที่มาพร้อมกับความซ่านกระสันในทุกครั้งที่นึกถึงเลยริมฝีปากเล็กๆ คู่นั้นเข้าครอบครองส่วนที่แข็งตึงของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกลียวลิ้นร้อนไล้ไปตามเส้นเลือดที่ปูดโปน เธอดูดกลืนลาวาขาวขุ่นที่รินไหลออกมา พร้อมกับใช้ลิ้นปาดเลียลงไปบนส่วนปลายหัวบวมแดงย้ำๆ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นและมันหงุดหงิดทุกครั้งที่เขานึกถึง..ไอ้ชนเผ่าเดมิซาพวกนั้นจะมาให้ถึงช้ากว่านั้นสักสิบนาทีก็ไม่ได้รึไงวะ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปล่อยตัวปล่อยใจ และเสร็จสมไปในริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอไปแล้ว“ฝ่าบาท..ได้เวลาเตรียมตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”อาบูเดินเข้ามาพร้อมกับข้าหลวงที่จัดการเตรียมน้ำเอาไว้ให้องค์รัชทายาททรงอาบ“วันนี้ข้าจะอาบน้ำเอง..ออกไปให้หมด”อาบูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาเบนสายตามองหน้าของข้าหลวงทั้งหมดพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้ข้าหลวงพวกนั้นออกไปก่อน“เช่นนั้นกระหม่อมจะคอยช่วย..”“ไม่อาบู เจ้าเองก็จ
ฝีเท้าของโนแอลก้าวเดินตามหลังขององค์ราชามายังพระราชวังหลักที่เธอไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ในสวนหน้าพระราชวังนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้และพันธ์ุไม้หายากทั้งนั้นเลย แล้วน้ำพุที่อยู่ตรงกลางสวนก็ทำมาจาก..ทองคำใช่ไหมนั่นเรื่องความร่ำรวยของราชวงศ์นั้นทุกคนในนอลข่านต่างรู้ดีทั้งนั้น แต่เธอไม่คาดคิดว่าพระราชวังขององค์ราชาจะหรูหราถึงเพียงนี้คีนแนนนั่งลงบนม้านั่งด้านในสวน เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้โนแอลนั่งลงตรงข้ามเขาแน่นอนว่าเธอมองหน้าขององค์ราชาอีกครั้งเพื่อที่จะถามให้แน่ใจว่าเธอนั้นสามารถนั่งลงตรงข้ามพระองค์ได้จริงๆ ใช่ไหม?“นั่งเถิดเลดี้โนแอล เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของพระองค์เธอจึงยินยอมนั่งลงตรงข้ามกับองค์ราชา โนแอลยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงเอาไว้เธอหวังอย่างยิ่งว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นแรงจนผิดปกติ“ข้าหลวงมารายงานกับข้าว่าเคียนพาเลดี้ไกอาไปที่พระราชวังของเขา ท่าทางทั้งสองคนจะไปได้สวยมากกว่าที่ข้าคาดคิดเอาไว้ ในวันพรุ่งนี้บางทีลูกชายของข้าอาจจะประกาศข่าวดีเรื่องการแต่งงานออกมา”โนแอลก้มหน้าลงเล็กน้อย“หากเป็นเช
นิ้วมือของเคียนกดเข้าที่กลางลำแกร่ง เขาขยับเอวเบาๆ เพื่อให้ส่วนนั้นของเราเสียดสีไปมาอยู่ที่ภายนอก เพราะหยาดน้ำหวานที่รินไหลออกมาจากกลีบดอกไม้ทำให้ทุกการขยับเอวของเคียนมันรู้สึกเสียดเสียวจนไกอาขบกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น“อ่า..คะ..เคียน”เขาจับมือของเธอขึ้นมาจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือด้วยความอ่อนโยน“ว่าอย่างไรไกอา รู้สึกดีจนอยากจะได้มากกว่านี้อย่างนั้นหรือ?”ทั่วร่างกายราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน เธอกำลังรู้สึกซ่านกระสันและอยากให้เขากระทำมากกว่านี้จนแทบควบคุมร่างกายเอาไว้ไม่อยู่ความรู้สึกวูบไหวก่อตัวขึ้นมาในช่องท้อง ขนาดแค่เขาถูไถที่ด้านนอกยังสามารถทำให้เธอรู้สึกดีถึงเพียงนี้..ดวงตาสีอำพันกำลังจ้องมองใบหน้านั้น..ดวงหน้าของเธอนั้นให้ความรู้สึกเย้ายวนจนเขาแทบคลั่งเลย เป็นความงดงามที่ร้อนแรงและแผดเผาผู้ที่พบเห็นจนรู้สึกด้อยค่าตัวเอง เธอทำให้ผู้อื่นมองเธอด้วยสายตาที่เจือปนไปด้วยความอิจฉาเคียนรู้สึกได้เลยว่าขีดจำกัดของเขามันหมดลงแล้ว และเขาควรจะได้ครอบครองสตรีผู้นี้เสียที เขากดแทรกแก่นกายฝ่าความคับแคบเข้าไปด้านใน และเพียงแค่ส่วนปลายหัวบวมแดงที่สอดแทรกเข้าไปส่วนนั้น ไกอาก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาแน่น
นัยน์ตาสีอำพันของเคียนจ้องมองดวงหน้างามที่เขาไม่อาจละสายตาไปได้ของไกอา เธอกำลังมองสบตาเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ..เรื่องราวของเรามันไม่ได้เกิดจากความรัก แต่มันเกิดมาจากการที่เขาต้องการร่างกายของเธอและเธอเองก็ต้องการสามี จุดประสงค์ของเราแตกต่าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีความมั่นคงใดๆ อยู่ในความสัมพันธ์นี้ของเราเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่กล้าให้ความหวังและยิ่งไม่อาจคาดหวังได้ด้วยแต่ถึงอย่างนั้นในยามนี้เขาต้องการเธอมากจริงๆ ความต้องการที่กลั่นกรองออกมาจากเบื้องลึกในหัวใจ และเคียนตั้งใจเอาไว้แล้วว่าวันนี้เขาจะเป็นบุรุษที่เอาแต่ใจเท่านั้น“อย่าพึ่งกล่าวถึงวันพรุ่งนี้สิ เพราะมันยังมาไม่ถึงเลย แต่หากจะเอ่ยถามข้าเรื่องชีวิตของเจ้าในวันพรุ่งนี้ แน่นอนว่ามันจะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอนเพราะว่าคนที่เจ้านอนด้วยคือองค์รัชทายาทนะไกอา..”เขายังคงบ่ายเบี่ยงจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยสินะ ยังไม่มีการรับปากหรือว่าให้ความแน่ใจกับเธอได้เลยแต่ก็ช่างมันเถอะ หากว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้วละก็ ชีวิตคู่หากเกิดมาจากการบังคับก็ดูจะไม่ยืนยาวสักเท่าไหร่นัก เธอยังเหลือเวลาอีกหลายเดือน และไกอากำลังบอกกล่าวกับตัวเองว
โนแอลเดินออกมาจากงานเลี้ยงเพื่อตรวจดูภาพรวมของงานที่เธอจัดขึ้นด้วยความตั้งใจ แน่นอนว่าเธอคือนักจัดงานเลี้ยงตัวยงและโนแอลไม่อยากให้งานเลี้ยงของเธอมันมีความผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว“เจ้ายังคงจัดงานเลี้ยงได้ดีเหมือนเดิมเลยนะ..”เมื่อหันไปตามเสียงโนแอลก็พบเจอกับท่านอาของเธอ อันที่จริงเธอจะต้องเรียกท่านดยุคว่าท่านพี่ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างท่านยายจึงสั่งให้เธอเรียกขานท่านดยุคว่าท่านอา..“นี่คงเป็นครั้งแรกที่ท่านอายอมถอยออกมาก่อน..วันนี้พ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทเหรอคะ”มันต้องขยี้สักหน่อยสิ เพราะว่าครั้งที่แล้ว เป็นท่านอาที่ทอดทิ้งไกอาแล้วออกมาจากห้องตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ถึงแม้ว่าจะเป็นท่านอาแต่เธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกนะหากว่าท่านอามาทำร้ายเพื่อนของเพื่อนน่ะ“ฮะ..ฮ่า คงงั้น วันนี้อาคงจะพ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทแล้ว แต่ครั้งหน้ารับรองได้เลยว่าอาจะไม่แพ้ เพราะว่าอามีเจ้าที่จะคอยเป็นผู้ช่วยของอายังไงล่ะ”โนแอลมองท่าทางของท่านอาที่ดูเหมือนกับว่าท่านอาของเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อยเลยทีเดียวแต่เพื่อการแก้แค้นองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ ทำไมไม่ไปแก้แค้นองค์ราชาแทนล่ะ หรือท่านอาของเธอเชื่อจริงๆ
รอยยิ้มแสนหวานฉายชัดอยู่บนใบหน้าของไกอา เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อที่จะมองใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่“ในเมื่อเราพูดคุยและทำความเข้าใจเรื่องราวในวันนั้นกันเสร็จสิ้นแล้ว ข้าควรจะ..ขออนุญาตกลับก่อน”ในวินาทีที่ไกอาพูดว่าเธอจะกลับ มือของเคียนก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้แน่นมากพอสมควร“ใครอนุญาตให้เจ้าไป”“อ่า..เรื่องนั้นข้าอนุญาตตัวเองได้ค่ะ”ดวงตาสีอำพันของเขาฉายแววไม่พอใจอีกครั้ง เคียนก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของไกอาด้วยความแผ่วเบา“ข้าคิดว่าเราทั้งสองคนจะสานต่อเรื่องในวันนั้นซะอีก..เจ้าไม่คิดเหมือนกับที่ข้าคิดอย่างนั้นหรือ?”เรื่องราวมันติดค้างอยู่ในใจ ความรู้สึกวาบหวามแล่นริ้วขึ้นมาในทันทีที่เขาคิดถึงใบหน้างามของเธอ ส่วนนั้นแข็งตึงขึ้นมาแบบที่ไม่ต้องรอคอยการปลุกเร้าใดๆ ความปรารถนาฉายชัดออกมาจากเบื้องลึกในหัวใจเขาต้องการเธอ..ต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเธอมาครอบครองหรือไม่ก็ยึดครองเอาไว้ เพราะในใจของเคียนรู้สึกได้ถึงความไม่ยุติธรรม เขารู้ดีว่าความรู้สึกของคนสองคนมันย่อมไม่เท่าเทียมกัน แต่นี่เหมือนกับนัยน์ตาสีอัญมณีของเธอไม่คิดอะไรเลย และมีเพียงเขาแค่ฝ่ายเดียวเท่านั้นที่คิดไปไกลมา
นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่คาเรนพึ่งรู้สึกว่าเขาเอาตัวเองไปเล่นกับไฟ และผลลัพธ์ที่ได้ดูเหมือนว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียสักเท่าไหร่นัก แต่เขาเดินทางมาไกลมากเกินกว่าจะถอยหลังกลับเพราะอย่างนั้นเขายังคงยืนยันว่าจะเดินหน้าต่อไป โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“แน่นอนเลดี้ไกอา ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”ไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า อันที่จริงเธอแทบจะหลุดขำออกมาด้วยซ้ำ เขาเป็นพวกฆ่าได้แต่หยามไม่ได้งั้นสินะ“ข้าไม่สนใจว่าระหว่างพวกเจ้าสองคนนั้นมันยังไงกัน แต่ในยามนี้ข้าอยากจะพูดคุยกับไกอา..แบบเป็นการส่วนตัว ในเมื่อดยุคมีนัดกับเลดี้นาญา เช่นนั้นในวันนี้ท่านก็ควรจะปล่อยมือของไกอาซะ”เคียนปัดมือของคาเรนออกในทันที ไกอายังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเธอก็ถูกเขาลากไปอีกทางแล้วคาเรนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่องค์รัชทายาทแย่งชิงยัยไกอาตัวร้ายไปจากเขา แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมาย นอกการเสียหน้านิดหน่อย และ..ไม่ว่ามองจากทางไหน เลดี้ไกอาและองค์รัชทายาทจะต้องมีอะไรที่มันพิเศษมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ และเขาต้องแย่งชิงนางมาจากองค์รัชทายาทให้ได้เลยคอยดู..รู้สึกสูญเสียบ้างสิคาเบเรียน ไม่อย่างนั้นจะเป็นองค์รั
เป็นอีกครั้งที่ไกอาอาจจะต้องถามตัวเองว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เพราะท่านดยุคคาเรนที่เราไม่ได้สนิทกันเลยกำลังยืนโอบเอวของเธอราวกับเราสนิทสนมกันมากเธอเงยหน้ามองหน้าของท่านดยุคด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ก็ครั้งที่แล้ว ก่อนที่เราแยกจากกันเจ้าเป็นคนเอ่ยปากนัดข้าเองว่างานในครั้งหน้า เราค่อยมาสานต่อจากครั้งที่แล้ว..ลืมแล้วงั้นหรือเจ้ากวางน้อย”กวางน้อยกวางใหญ่อะไรกันวะ! เธอพูดตอนไหนก่อนว่าจะมาสานต่ออะไรนั่น ในวันนั้นเท่าที่จำได้เป็นเขาด้วยซ้ำที่หนีออกไปก่อนที่เธอจะตื่น!!“ท่านดยุคคะ..”“หมับ!!”ไวกว่าคำพูดของเธอคือมือขององค์รัชทายาทที่ยื่นมากำข้อมือของเธอเอาไว้แน่นมากพอสมควร พระองค์ทรงจ้องมองเธอด้วยความโกรธในแบบที่คูณสองจากตอนแรกที่เราพบเจอกันเคียนกัดกรามแน่น เขานอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตาภาพของเธอก็จะฉายชัดขึ้นมาในทันที และที่เขาเป็นเช่นนั้นเขาคิดว่าความทรมานทั้งหมดของเขามันเกิดจากเธอ เกิดจากความน่ารักที่แสนไร้เดียงสานั่นของเธอ แต่ทว่ามันกลับกลายเป็นเหมือนเขาเป็นคนโง่ เธอเก่งกาจเรื่องการปั่นหัวคนอื่นและหลอกลวงอย่างนั้นหรือ เธอมองเขาเป็นอะไรกัน ของเล่น? หรือคนหน้าโง่ที่มาหลงเสน่ห์เธ
“เป็นอย่างไรเล่า ข้าบอกไปแล้วว่าพระพักตร์ขององค์รัชทายาทนั้นทรงหล่อเหลาและงดงามประดุจพระเจ้าทรงปั้น..”เสียงของโนแอลนั้นดังไปไม่ถึงไกอาเลยดวงตาสีอัญมณีจับจ้องมองไปยังใบหน้าที่มันน่าเหลือเชื่อมากทีเดียว คราแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาด แน่นอนว่าเธออาจจะคิดถึงโจรผู้นั้นมากเกินไป และทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมา เหมือนกับว่ามองบุรุษคนไหนก็เป็นเขาแต่ไม่ใช่เลย เธอหยิกแขนตัวเองไปแล้วสองรอบ แน่นอนมันเจ็บและยังคงเป็นรอยแดงอยู่ไม่จางหายไปไหนโจรผู้นั้นที่เธอพบเจอเขาในย่านการค้าจนเราเกือบจะทำอะไรที่มันเกินเลยกันไปคือองค์รัชทายาทของนอลข่านนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย เรื่องตลกร้ายประเภทใดกันแล้วเธอดันเสนอหน้ามานั่งด้านหน้าสุดและนั่งตรงข้ามกับเขาด้วย อากาศในยามค่ำคืนถึงแม้ว่าจะอยู่ในห้องโถงจัดเลี้ยงนะพระราชวังแต่ทว่าก็ยังคงรู้สึกเหน็บหนาวไม่น้อย แต่ทว่าไกอารู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อเย็นๆ ที่กำลังชุ่มไปตามแผ่นหลังและมือทั้งสองข้างของเธอเมื่อได้ลองค้นเข้าไปในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ก่อนจากลาเธอจำได้ว่าเขานัดให้เธอไปพบเขาอีกครั้ง ในวันรุ่งขึ้น และเพราะว่าร่างกายของเธอมันเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด ทำให้โรสไม่ยินยอมใ
ไกอาคลี่ยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนให้กับสตรีที่เดินเข้ามาทักทายเธอ“ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ ข้าชื่อว่านาญาค่ะ นาญาแห่งอิลบา ลูกสาวของท่านเคาน์อิลบาผู้ปกครองเหมืองทองของราชอาณาจักร”นั่นคือการแนะนำตัวหรือว่าการประกาศออกมาเพื่อโอ้อวดกันแน่ เรื่องนั้นไกอาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเลดี้นาญา”นาญาส่งยิ้มกับไกอาด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า แน่นอน..มันว่างเปล่าเพราะไม่ได้มีความยินดีอยู่ในนั้นเลย“ข้าทอดทิ้งโนแอลมานานพอสมควรแล้ว เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเวลาของเลดี้นาญาแล้วค่ะ”นาญากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวอำลาแก่สตรีจากจักรวรรดิ“ให้ตายเถอะเลดี้ไกอานั้นงดงามเสียยิ่งกว่าคำบอกเล่าของพี่ชายข้าอีก”สตรีคนหนึ่งในกลุ่มพูดออกมาและเมื่อนาญาได้ยินคำกล่าวนั้นเธอก็กลั้วหัวเราะในลำคอทันที“นั่นเรียกว่างดงามอย่างนั้นหรือ ผอมแห้งเกินไปแถมใบหน้านั้นก็นับว่าจืดชืด ที่โดดเด่นเพราะว่านางพึ่งมาอยู่ที่นอลข่านต่างหาก แต่หากอยู่ไประยะหนึ่งข้าคิดว่านางจะต้องหมดความนิยมจากเหล่าบุรุษของที่นี่..พวกเขาก็แค่ชื่นชอบของใหม่เท่านั้น มีอะไรให้เราใส่ใจกัน”นาญายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม