หลังจากวางสายแล้ว เฉียวสือเนี่ยนก็ทิ้งตัวลงบนเตียงโม่ซิวหลานพูดถูก การอยู่ให้ห่างจากโม่ซิวหย่วนเป็นการแสดงความยินดีที่ดีที่สุดสำหรับโม่ซิวหย่วนแล้วเธอไม่ควรไปรบกวนความสงบนี้เนื่องจากไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ วันรุ่งขึ้นตอนไปทำงานที่อี้หมิง เฉียวสือเนี่ยนจึงไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไรนักซ่งม่านเข้ามาหา “
ฮั่วเยี่ยนฉือเม้มริมฝีปาก สุดท้ายก็ไม่ได้ดึงดัน เพียงแค่ประคองแขนของเฉียวสือเนี่ยนช่วยพาเธอลงจากรถเฉียวสือเนี่ยนคุกเข่าเป็นเวลานานจึงเจ็บที่หัวเข่า เธอเลยปล่อยให้ฮั่วเยี่ยนฉือประคองทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้านด้วยกัน ป้าหวังเตรียมกับข้าวร้อนกรุ่นไว้เรียบร้อย “คุณเฉียว กลับมากับคุณฮั่วเหรอคะ? ป้าทำกับ
เมื่อเฉียวสือเนี่ยนหันหน้าไปก็เจอหลีซูเหยียนใบหน้าของหลีซูเหยียนไม่ได้ซีดเซียวเหมือนเมื่อสองวันก่อน หล่อนฟื้นกลับมาเป็นคุณหนูใหญ่ที่สวยหวานอีกครั้งเวลานี้เธอกำลังชี้ไปยังแผ่นเสียงรูปทรัมเป็ต หลีพัวถิงที่ยืนอยู่ใกล้เธอก็มองด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับเมื่อรู้สึกถึงสายตาของเฉียวสือเนี่ยน หลีซูเหยีย
เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่เถียนเถียน หัวใจของเฉียวสือเนี่ยนจู่ ๆ ก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อยเธอเอ่ยเยาะเย้ยตัวเอง “ฉันเคยรักไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”เพียงแต่ตอนจบมันน่าอนาจมากก็เท่านั้นเองฟู่เถียนเถียนมองเฉียวสือเนี่ยนอย่างปวดใจ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโน้มน้าวให้เธอคบกับฮั่วเยี่ยนฉือนะ แต่ถ้าเธอไม่มีแรงจะรักใครแล้วจร
นี่ซ่งชิงชวนจะก่อความวุ่นวายแบบไหนกันแน่?ทั้งการแสดงถึงความรู้สึกดีและทั้งผิดหวัง ถ้าไม่รู้ทัน เธอคงคิดว่าเขามีความรู้สึกลึกซึ้งต่อเธอมาก “สือเนี่ยน ม่านม่านบอกว่าผมคาดเดายากกว่าอาหย่วน จุดนี้ผมยอมรับ ถึงอย่างไรผมก็อายุมากกว่าพวกคุณหลายปี และไม่ค่อยเคยชินกับการแสดงความรู้สึกออกมาสักเท่าไร”ซ่งชิงช
กำลังใจของทุกคนได้รับการกระตุ้นอย่างมากเมื่อกลับถึงคอนโดหมิงเยว่ เฉียวสือเนี่ยนก็รับโทรศัพท์ของฟู่เถียนเถียนฟู่เถียนเถียนทราบข้อมูลของการเปิดทดลองเล่นสาธารณะ เธอจึงบอกเฉียวสือเนี่ยนว่าเธอเพิ่งเสร็จจากการประชุมกับผู้รับผิดชอบอีกหลายคน ก็เลยไม่ได้เข้ามาส่งคำอวยพรด้วยตัวเอง และรอให้ถึงช่วงงานเลี้ยงฉล
เฉียวสือเนี่ยนจำเจ้าของเสียงนี้ได้—— หมอเวินจิ๋งหลี่เขากลับมาจากต่างประเทศแล้วเหรอ?“เนี่ยนเนี่ยน ดึกหน่อยฉันค่อยโทรศัพท์หาเธอนะ” ฟู่เถียนเถียนพูดและวางสายไปเมื่อเห็นเวินจิ๋งหลี่ที่ผอมลง และสีผิวก็เข้มเล็กน้อยอยู่ตรงหน้า ฟู่เถียนเถียนก็แทบจะจำเขาไม่ได้“หมอเวิน คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ฟู่เถียนเถ
ลู่เฉินหนานก้มลงมาจูบฟู่เถียนเถียน “ไม่ได้เจอหนึ่งวันเหมือนห่างกันเป็นสามปี ฉันทำงานต่างเมืองจนไม่ได้เจอหน้าเธอ และไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว เลยเข้ามารับเธอที่นี่ซะเลย”ฟู่เถียนเถียนรู้สึกหวานฉ่ำในหัวใจเล็กน้อย เธอจ้องมองลู่เฉินหนาน “เมื่อก่อนนายยังบอกว่าโม่ซิวหย่วนอยู่เลี่ยนเลย ตัวเองก็เป็นเหมือนก