บทที่ 0490

ฟู่เถียนเถียนเงยหน้าขึ้นมองเขา “หมอเวินยังมีธุระอะไรอีกเหรอคะ?”

ท่าทีของฟู่เถียนเถียนเฉยชาเป็นอย่างมาก ราวกับกำลังมองคนแปลกหน้า ในดวงตาไม่มีความตื่นเต้นดีใจและความเปล่งประกายเหมือนเวลามองเขาในเมื่อก่อนแม้แต่น้อย

ในอกเวินจิ๋งหลี่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา “สองสามวันนี้ฉันลาพักเพราะมือบาดเจ็บ ถ้ามีเวลาว่างไป