นี่มันก็จะมากเกินไปแล้วนะ!“รอหลังจากดำเนินการเรื่องหย่าเสร็จแล้ว เอาสิ่งของที่ซื้อให้หมอเวินออกมาให้หมด ถึงอย่างไรแม่สามีก็ดูถูกสิ่งของที่เธอซื้ออยู่แล้ว ไม่ต้องเหลือไว้ให้เขาแม้แต่ชิ้นเดียว!”ฟู่เถียนเถียนกลับสงบนิ่ง “ช่างเถอะ ก็แค่การหย่า ไม่ถึงกับต้องฉีกหน้ากันขนาดนี้หรอก”เฉียวสือเนี่ยนคิดดูก็ถ
ครั้นได้ยินคำพูดของป๋ายอีอี ฮั่วเยี่ยนฉือจึงต้องหันไปมองเฉียวสือเนี่ยนที่สีหน้าเย็นเยียบอีกครั้งเขายังไม่ได้ตอบกลับป๋ายอีอี แต่กลับผุดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่ฮั่วเยี่ยนฉือละออกจากที่นั่ง ป๋ายอีอีก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน“สือเนี่ยน คุณฟู่ ขอโทษนะคะ”ถึงปากจะพูดขอโทษ ทว่าสายตาของป๋ายอีอีกลับเจือความเ
“ต่อไปอย่าได้ยั่วโมโหเฉียวสือเนี่ยนอีก” ฮั่วเยี่ยนฉือเอ่ยเสียงเย็นชามือของป๋ายอีอีที่กำลังเช็ดคราบเปื้อนอยู่นั้นชะงักในทันที ขอบตาพลันแดงก่ำขึ้นมาเช่นกัน “เยี่ยนฉือ คุณคิดว่าฉันเป็นคนผิดงั้นเหรอ?”ฮั่วเยี่ยนฉือยังคงสีหน้าเย็นชาไม่สนใจ เขาไม่ตอบแต่กลับถามกลับไป “มาหาผมเพราะมีธุระไม่ใช่เหรอ?”ได้ยินแ
ทันทีที่ฟู่เถียนเถียนพูดจบ ฝั่งของคุณหมอเวินก็ชะงักไป“เถียนเถียน วันนี้ฉันไม่ได้ทำโอที ไว้พอเธอกลับมาแล้ว พวกเราค่อยมาคุยกันดี ๆ อีกทีนะ”มีไม่มากนักที่คุณหมอเวินจะมีน้ำอดน้ำทนได้ขนาดนี้ เพราะเขายุ่งอยู่ตลอด เวลาพูดกับเธอเลยมักจะประหยัดคำ พูดจาชัดถ้อยชัดคำเสมอตอนนี้ เขากลับเป็นฝ่ายเสนอว่าอยากคุยกั
เฉียวสือเนี่ยนกล่าว “อาชีพของคุณหมอเวินสมควรได้รับความเคารพนับถือนะ แต่เขาไม่ได้ดีกับเธอเลย รับปากฉันนะ ว่าเธอจะไม่กลับไปเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเขา”“รับปากจ้า รับปาก ต้องรับปากเธออยู่แล้ว!” ฟู่เถียนเถียนเอ่ย “ฉันไปทำงานก่อนนะ!”ครั้นทานข้าวเช้าแล้ว เฉียวสือเนี่ยนก็เดินทางไปถึงหย่วนเจิง กรุ๊ปทัน
การที่อยู่ ๆ เฉิงหว่านซินก็อยากเจอเธอขึ้นมานั้น ทำให้เฉียวสือเนี่ยนแปลกใจเพราะถึงอย่างไร คราวก่อนที่สถานีตำรวจ เฉิงหว่านซินก็บอกว่าเกลียดเฉียวสือเนี่ยนเข้าไส้“ซ่งม่าน คุณนั่งรถกลับไปที่บริษัทเองก่อนนะ ฉันมีธุระต้องให้ไปจัดการหน่อย” เฉียวสือเนี่ยนพูดกับซ่งม่านซ่งม่านกล่าว “เรื่องด่วนหรือเปล่า ต้อง
เฉียวสือเนี่ยนร้องเฮอะออกมาด้วยความเย็นชา “เฉิงหว่านซิน เธอไม่คิดว่ามันตลกเหรอตอนที่พูดเรื่องนี้ออกมา? ต่อให้เธอทำเรื่องพวกนั้นให้ฉัน แต่เธอคิดเหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไปน่ะ?”ได้ยินแบบนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าเฉิงหว่านซินเผลอไปคิดถึงอะไรเข้า ตัวเธอถึงได้สั่นงันงกแบบนั้น จากนั้นก็พูดจาอ้อนวอน “เนี่ยนเนี่ยน ฉัน
“เนี่ยนเนี่ยน ช่วยฉันเถอะนะ ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว!”พูดจบ เฉิงหว่านซินก็ตัวสั่นระริก ความหวาดกลัวในดวงตาเพิ่มขึ้นหลายส่วน “เนี่ยนเนี่ยน ฉันไม่ควรหักหลังเธอเลย แล้วก็ไม่ควรจ้างคนไปลักพาตัวเธอด้วย... เธอให้อภัยฉันได้ไหม ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันสาบานว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก...”เห