LOGINShare
หยิกตัวเองแรงๆ
Last Updated:
2024-11-20 16:07:43“ความจริงฉัน ฉันแค่”
“ฉันๆ อะไรของเจ้า ข้าไม่เข้าใจ พักผ่อนไปเหอะข้ามีราชการประชุมขุนนางเร่งด่วน วันนี้แค่แวะมาดูฟื้นก็ดีแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยสอบสวนกันต่อ"
แพรวา อยากตะโกนให้ร่างสูงนั้นอยู่คุยกับเธอก่อนแต่ไม่ทันเสียแล้วพริบตาเดียว เจ้าของแววตาอบอุ่นทว่าปากคอจัดจ้านก็ก้าวขาพ้นธรณีประตูออกไป ทิ้งไว้ให้ความสงสัยอยู่กับเธอเพียงลำพัง รอบกายถูกห้องล้อมด้วยคนแปลกหน้า สองสาวในชุดจีนรุ่มร่าม นั่งพับเพียบอยู่ข้างเตียง ลุกขึ้นยืนกดตัวเธอนอนลง ลองหยิกแขนตัวเองเบาๆ ถึงกับร้องโอ๊ยมันเจ็บจริงอะไรจริง
“นอนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะหาข้าวต้มร้อนๆ มาให้ทาน เดี๋ยว ฮ่องเต้ กลับมาจะโดนตำหนิเอาได้ พระองค์ให้ดูแลเจ้าอย่างดี ให้พักผ่อนให้จงหนักเจ้าค่ะ”
เธอทะลึ่งพรวดขึ้นมามองคนพูด นี่แต่ล่ะคนแปลกๆ ทั้งนั้นพูดคล้ายลิเกชอบกลเป็นคนต่างจังหวัดก็ไม่น่าจะใช่ด้วยคำพูดคล้ายคนโบราณเหมือนจะตั้งใจและเคยชินในการพูด
“ฮ่องเต้อะไร คือใคร”
เธอยิงคำถามทันที
สาวใช้สองคนทำหน้างุนงงสงสัย อ้าวๆ ๆ ถามไม่ตอบเสียได้
เดินหลบเลี่ยงออกจากห้องทั้งคู่ก่อนที่ประตูแบบในหนังจีนถูกปิดลง แพรวาสงสัยเป็นหนักหนาอะไรพาเธอมาอยู่ตรงนี้จะหาคำตอบจากใครได้ แต่ตอนนี้รู้สึกเพลียเหลือเกิน
ขอนอนเอาแรงก่อนถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้มีแรงหนี
“สนมฮุ่ย ..เสด็จ”
เสียงขานจากใครสักคนข้างนอกดังเข้ามาในห้องแพรวาขยี้ตาแรงๆนี่เราอยู่ในหนังจีนหรือเปล่าวะ
ร่างสูงสวยสะคราญเดินเยื้องย่างเข้ามาในห้องด้วยท่าทางอ่อนช้อย
เสียงพูดแบบผู้ดีหรือผู้หญิงแบบกุลสตรี
“แม่นางคนนี้เองหรือ ที่ผู้คนร่ำลือว่า ฝ่าบาททรงกระโดดลงไปช่วยขึ้นมาจาก สระน้ำในอุทยานทีเดียวเชียว”
แพรวาผงกศีรษะขึ้นมาจากหมอนรู้สึกหัวหนักอึ้ง ได้แต่ยิ้มจะตอบว่าอย่างไรดีภาษาจีนก็พูดไม่ค่อยคล่อง พูดคล่องคำเดียว เสินเมอ
“หน้าตาผิวพรรณ ต่างจากชาวเรา นางคง มาจากด่านชายแดนที่ไหนสักแห่ง”
สาวรับใช้สองคนที่เดินตามหลังมาคล้ายกับ ฝาแฝดคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้นมา
“ฮ่องเต้ทรงเสด็จเฝ้าไข้ตั้งแต่วันแรก จน ถึงเมื่อเช้านี้เลยค่ะพระสนม”
ใบหน้าสวยเรียบตึงขึ้นมาทันทีแต่ก็ปรับสีหน้าโดยเร็ว แทบจับพิรุธไม่ทัน
“ฝ่าบาททรงเป็นแบบนี้ตลอดเมื่อคราวที่เราป่วยเพียงเล็กน้อยก็อยู่ดูแลใส่ใจเรา...ทั้งคืน ทรงเป็นฮ่องเต้ที่เอาใจใส่ไปเสียทุกเรื่องแบบนี้ด้วยพระมหากรุณาธิคุณจึงทำให้เราซาบซึ้งในน้ำพระหฤทัยอย่างยิ่ง”
แหวะใครถาม นึกว่าอยากรู้หรืออย่างไร
“เจ้ามาจากเมืองหน้าด่านแห่งใด”
พูดอยู่คนเดียวแพรวาเริ่มรำคาญเธอต้องพูดแบบยานคางแบบนี้ด้วยไหม
“เออ เออ เออ”
อะไรดีวะจะเข้าใจที่เราพูดไหมหนอเรียนมาหกปีแทบไม่มีประโยชน์พอ จะพูดจริงๆ กับติดอ่าง
“เออ ไม่รู้”
หน้าสวยมีแววเยาะหยัน
“คงจะเสียสติ มารยาทค่อนข้างต่ำทราม คงมาจากตระกูลชั้นต่ำเป็นแน่แท้”
หาเอาแล้วไง เล่นใหญ่เลยหรืออย่างไร
“ห้าสิบก้าว หัวเราะเยาะร้อยก้าว เห็นก็เห็นอยู่ว่าฮ่องเต้ทรงเอาใจใส่ข้า แค่ไหน”
(จำมาจากซีรีส์จีน555) แพรวาเชิดหน้า ทำให้ใบหน้าสวยขาวใส น่ามองยิ่งยามที่ไร้เครื่องสำอาง
หน้าตาก็ดีชื่อก็เพราะ นางสนมคนนี้กับชื่อของนางช่างตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง (ฮุ่ย แปลว่าเมตตากรุณา)
อีกฝ่ายใบหน้าบึ้งตึงแต่สักครู่ก็เปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม
“เจ้าเข้ามาอยู่ที่หลังยังไม่ได้รับการแต่งตั้งให้มีตำแหน่งใดอย่าเพิ่งสำคัญตัวผิดไป เราอย่างไรเสียก็เป็นสนมเอก คาดว่าหากทรง มีการคัดเลือกฮองเฮาไม่แน่ว่าอาจเป็นเราเมื่อนั้นเจ้าค่อยมา คารวะกันอีกคราว”
โห ล้ำลึกๆ แพรวาอยากตะโกนออกไปว่าอย่ามายุ่งกับเธอ
ยกมือขึ้นชี้หน้าสนมฮุ่ย แบบลืมตัว
“เจ้านั่นล่ะอย่าสำคัญตัวเองผิด รวมทั้งฮ่องเต้ของเจ้าด้วย เราไม่ได้อยากเป็นฮองเฮาของใคร”
สนมฮุ่ยเอามือปิดปาก ตาเบิกโพลงด้วยไม่เคยเห็นใครที่มีกิริยาก้าวร้าว แบบนี้ภายในวังหลวงแห่งนี้
“บังอาจ เจ้าบังอาจ ใช้วาจา เยี่ยงนี้กับพระสนมได้รึ”
เสียงดังสนั่น มาจาก ด้านหลัง
“ไทเฮา เสด็จ”
อ้าวเฮ้ยมากันเป็นกองทัพเลยทีเดียว
Related chapters
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน (มี่เค่อ)ผู้มาเยือนอย่างลึกลับ
“เด็กๆ ตบปาก”เสียงเข้มทรงอำนาจ หญิงสองสามคนตรงเข้ามาจับตัวแพรวาไว้ทั้งแขนขา ป้าร่างอวบอ้วนเดินเงื้อมือมาแต่ไกล“จะทำอะไรฉันปล่อยนะ”เอาจริงแน่เลย มืออวบอูมเกือบฟาดลงบนปากสวยของแพรวา โหดร้ายเธอป่วยอยู่นะถ้าไม่มีเสียงขานดังมาขัดจังหวะ“ฮ่องเต้ เสด็จ”มืออ้วนๆ ชะงัก“ปล่อยนาง”คนตัวสูงเดินสาวเท้ายาวๆ เข้ามาอย่างรวดเร็ว“คารวะฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปี”ประสานเสียงพร้อมเพรียงกัน“นางทำอะไรผิด หรือเสด็จแม่”ไทเฮามองหน้าลูกชายด้วยแววตาสนเท่ห์“วาจานาง ต่างจากพวกชนชั้นสูง หยาบคาย ทั้งกิริยาไม่น่ามอง”“เพียงเท่านี้ท่านก็กล่าวโทษนางแล้วหรือ”“แม่ปกครองวังหลัง ฮ่องเต้ก็ทราบดี ถ้าแม่ไม่ลงโทษนางต่อไปใครจะเกรงกลัว หยางหลงฮ่องเต้ก็รีบแต่งตั้งฮองเฮาเสียแม่จะได้วางใจ”“นางไม่มีตำแหน่งใดๆ ไม่รู้ที่มาที่ไป อีกทั้ง ไม่ใช่คนในวังต้องห้ามหรือวังใดๆ แล้วยังล้มป่วย เสด็จแม่จะลงทัณฑ์คนป่วยไข้ได้อีกหรือพ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮา ระงับอารมณ์โกรธได้แต่ หันหน้าไปทางอื่น“กษัตริย์ตัดแล้วไม่คืนคำ แม่เป็นแม่กษัตริย์ฮ่องเต้จะให้แม่คืนคำได้หรือ”“เสด็จแม่กดดันลูก อย่างนั้นไม่สู้ ลูก... แต่งตั้งนางเป็น ฮองเฮาเสียดีกว่า” นั่งลง
Last Updated : 2024-11-20ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เลือกป้ายเลยไหม
“เจ้าเขินอายเยี่ยงนี้ ข้าไม่กวนใจเจ้าแล้ว”โอ้โห้ขึ้นเลยสำคัญตัวผิด“ใครบอก ฝ่าบาทพูดเองคิดเอง ข้าพระองค์แค่คิดถึง...คนรักเก่า”คิ้วคมขมวดเข้าหากันแสดงอาการไม่พอใจ“เจ้าเมื่อมาอยู่ในตำหนักข้า ก็คงจิตใจบอบซ้ำจะคิดฆ่าตัวตายก็ไม่แปลก แต่คำพูดนั้นตรงไปหน่อย กิริยาไม่แน่ว่าเป็นหญิงงาม”ล้ำลึกจริงๆ คำพูด“การเป็นหญิงงามก็เหมือนดอกเหมยยามโดนลมหนาว ไหวเอนก็เพียงนิดหน่อยจะแกว่งไกวก็คงไม่เหมาะ เพราะดอกเหมยถูกสร้างมาเพียงเพื่อทานลมหนาว”โอ้แพรวา เจอ คำคมล้วนๆ เป็นดอกเหมยก็ขอเป็นดอกเหมยสีแดงละวะจัดจ้านดี“ฝ่าบาทว่าข้าพระองค์ฆ่าตัวตายมิสู้ เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าหม่อมฉันตกลงไปในน้ำได้อย่างไร”“เจ้าร่วงลงมาจากสะพานหรือที่ไหนไม่อาจรู้ได้ อย่างนั้นข้าจึงเรียกเจ้าว่าเฟยลี่ ข้าเองกำลังหารือกับเสนาบดีอยู่ อากาศหนาวเช่นนั้นใครจะลงไปช่วย”นึกย้อนไปเมื่อครั้งรับเสื้อคลุมมาจาก เสี่ยวโอขันทีน้อย คลุมร่างบางที่เปียกปอนจนเสนาบดีสองสามคนต้องลงทุนคุกเข่าทัดทานว่าเสื้อคลุมมังกรจะใช้คลุมให้หญิงสาวนั้นไม่อาจทำการเป็น ผู้อยู่สูงสุดของแผ่นดีนี่มันยากลำบากนัก“แล้วฝ่าบาททรง เห็นวัตถุอื่นใดไหม”เผื่อจะเห็นรถคันโปรดของ
Last Updated : 2024-11-20ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ตกลงเราเป็นอะไรกัน
“หลานน้อมบัญชาเสด็จย่า”“กุ้ยเหริน เจ้ากลับไปก่อนย่ามีเรื่อง หารือกับฮ่องเต้เพียงลำพัง”“ลู่เอินกุ้ยเหริน ทูลลา” กิริยางดงามน่ามองเป็นที่ต้องตาของทั้งบุรุษและสตรี แม่ทั่วหล้าอาจมีเพียงหนึ่งเดียว แม้แต่พระอัยยิกายังพึงพระทัย แต่หาใช่กับฮ่องเต้ไม่“เห็นไหมล่ะเจ้าไม่อาจละเลยหญิงงามอย่างกุ้ยเหรินได้ งดงามหาหญิงใดเปรียบ อย่าเอาอดีต มาทำให้ชีวิต จมอยู่ในความเศร้า”“ลืมได้อาจไม่ลืม ไม่ลืมกลับอยากให้ลืม หลานยังคงยืนยันคำเดิมนางคือนางในดวงใจของหลานเพียงผู้เดียว”“ทำไมฮ่องเต้ยังคงดื้อรั้น ย่าและหลายคนพยายามที่จะสรรหาหญิงงามทั่วหล้าแต่ฮ่องเต้กลับใช้เวลากับพวกนางแค่เพียงหนึ่งคืน”“เป็นเพราะหลานไม่อาจลืม เหมยเจียงนางยังอยู่กับหลานตราบลมหายใจ”“ย่าจะคอยดู ว่าฮ่องเต้จะเป็นแบบนี้อีกสักเท่าไหร่ คนเรามีความรักได้ครั้งที่ร้อย ยิ่งป็นฮ่องเต้ความรัก ไม่ใช่ส่วนประกอบเดียว” รอยยิ้มมีเลศนัยของอัยยิกาทำเอา ฮ่องเต้เริ่มหวาดกลัวหัวใจของตัวเองแพรวานั่งนอนอยู่บนที่นอนจนเบื่อเดินออกมาภายนอกเห็นประตูไม่ได้ล็อก เดินไปบนทางเดินที่มีดอกไม้ที่แพรวาไม่เคยเห็นมาก่อนสองข้างทางสวยงาม ชุดรุ่มร่ามที่ใส่อยู่มองแปลกตาแต่สวยอย
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ตำแหน่ง
แพรวามัวแต่มองคนที่เป็นฝ่าบาทจนชนเข้ากับคนที่ทำความเคารพ ล้มลงไปบนตัก อ้อมแขนของท่านโหวโอบรอบเอวบางด้วยความรวดเร็วแพรวายิ้มอย่างอายๆเกือบขายหน้า ฮ่องเต้ขยับตัวแต่กลับเปลี่ยนใจทำมาดนิ่งเหมือนเดิม“แม้นางจะยังไม่ได้รับการแต่งตั้งในตำแหน่งใด แต่นางก็พำนักอยู่ที่ตำหนักข้า ท่านโหวกรุณาแล้ว แต่ไม่อาจรบกวน”เดินมาฉุดร่างแพรวาขึ้นจากตักท่านโหวสายตาดุเข็มเชือดเฉือนกัน สงสัยจะไม่ค่อยลงรอยกันแพรวาคิด“ฝ่าบาท กล่าวเกินไปแล้ว โหวหยางจื้อมิกล้า เพียงเพราะบังเอิญได้มีโอกาสสนทนากับแม่นาง...เฟยลี่ จึงทราบว่าแม่นางแค่ผ่านมาพักพิงมิได้ดำรงตำแหน่งใดใดในวังหลัง”โอโห้ เชือดเฉือนเหมือนกัน ไม่เบาไม่เบา แต่ไม่ค่อยจะเข้าใจ ไอ้ที่พูดมาเลย พูดกันตรงๆไม่ได้เหรอ ปากก็บอกมิกล้าแต่ทำไมถึงเหมือนกับเหน็บแนมชอบกลประมาณว่าช้าไม่มีสิทธิ์ฮ่องเต้ก็ไม่มีสิทธิ์“อย่างนั้นข้าคงต้อง มอบตำแหน่งใดให้นางกัน ในเมื่อเจ้าก็ดูเหมือนจะพึงใจในตัวนาง”อะฮ้าพูดกันตรงๆ แบบนี้เลยเหรอฟะ เคยถามแพรวาสักคำไหมว่าพึงใจใครบ้างคงต้องขอเวลาทำใจแป็บเพิ่งจะอกหักมา“ในเมื่อฝ่าบาท เอ่ยมาเช่นนี้โหวหยางจื้อก็อยากเสนอตำแหน่งให้แม่นางเฟยลี่ ด้วยความมิบั
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ใครกัน
“ฝ่าบาท จะให้ทำอะไร”“เจ้าแค่ยอมเสียสละอิสรภาพตัวเจ้า เข้ามาอาศัยอยู่ในตำหนัก สวมบทบาทว่าเจ้าเป็น คนโปรด”“ทำไมต้องเป็นแบบนั้น”“ข้าไม่อาจขัดบัญชาไทฮองไทเฮา เรื่องการเลือกป้ายรายชื่อสนมให้มาคอยปรนนิบัติในแต่ละคืน”อ๋ออย่างนี้นี่เอง“ถ้าเจ้าสามารถทำให้พวกนาง ออกไปจากตำหนักได้ยิ่งเป็นการดี”“แล้วข้าพระองค์จะไม่ไปลำเส้นใครในนี้รึฝ่าบาท”“เจ้ายังกลัวใครอีกในเมื่อข้าคือ ฮ่องเต้ และเป็นผู้ที่ คอยปกป้องการกระทำของเจ้า”งานง่ายๆแค่เขี่ยพวกผู้หญิงของฮ่องเต้ให้กระเด็น“ข้าพระองค์จะได้อะไรเป็นรางวัล”"ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้ และป้ายหยกนี้ ข้ามอบให้เจ้าเห็นป้ายหยกเสมือนเห็นตัวข้า”ว้าวๆ ๆ ๆ อำนาจในมือแพรวาตาวาว“ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นข้าหลวงหญิง และระหว่างนี้ไม่ว่ากับใคร เจ้าต้องแสดงท่าทีว่าเป็น...คนสนิท...และเป็นที่โปรดปรานของข้า” ตลกล่ะเพิ่งจะอกหักมาจะมีอารมณ์ทำเรื่องแบบนี้ไหม แล้วทางกลับบ้านของเธอเล่า ฮ่องเต้เหมือนจะจับสังเกตได้เมื่อแพรวาท่าทางเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด“เจ้ามีครอบครัวหรือใครที่ต้องห่วงอยู่ที่ไหนหรือไม่ข้าจะให้คนของข้าไปแจ้งข่าวว่าเจ้าสบายดี”แพรวาส่ายหน้าน้ำตาร่วงกราวป่าน
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน ร่วมห้องกับข้าได้ไม่ถือ
“ลุกขึ้นไม่ต้องมากพิธี ข้ารอเจ้านานแล้วมาช่วยฝนหมึกให้ข้าหน่อย”แพรวาว่าง่ายเดินตามอย่างเป็นกันเอง ลี่มี่ถอยห่างออกมาก่อนจะปิดประตูลงกุ้ยเหรินมองด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจ“วันนี้พระองค์ทรงมีกุ้ยเหรินมาปรนนิบัติ ไยต้องเรียกหาข้าพระองค์ด้วย”โดนไปแล้วหนึ่งดอกหยั่งเชิงดูก่อนฮ่องเต้เชยคางมนเนียนละมุนมือก่อนจะก้มหน้าจนจมูกชนจมูกแพรวา เอาเปรียบเธอมากไปไหม“ใครจะทนคิดถึงข้าหลวงหญิงคนสนิทอย่างเจ้าได้ ร้อยหญิงงามไม่เท่าหนึ่งนางรู้ใจ”โอ้โห้จะลอยแล้วพระองค์แพรวายิ้มแบบฝืนทน ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งเบาๆให้ฮ่องเต้ปล่อยตัวเธอเพราะรู้สึกว่ามันจะเลยเถิดไปใหญ่กุ้ยเหรินกำมือที่ผสานกันแน่น“มาวันนี้เรามาคุยกันยันเช้าไปเลย”หาเอาอย่างนั้นเลยเหรอ แพรวาปรับสีหน้าให้แช่มชื่น“ใครที่ อยู่ข้างนอก ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนักวันนี้เราจะอยู่กับข้าหลวงเฟยลี่”อย่างนี้ก็ได้เหรอ คำประกาศิต เสี่ยวโอลนลานเข้ามาโดยเร็ว กุ้ยเหรินตาแดงๆแต่เมื่อลุกขึ้นยืนได้กลับเชิดคอตั้งตรงด้วยชาติกำเนิดหรือฐานันดรของนางแพรวาไม่อาจคาดเดาได้ ก่อนจะถวายความเคารพเดินเยื้องย่างตามแบบของนางในกุ้ยเหรินจากไปแพรวาขยับตัวจะออกจากห้องมาบ้าง“จะไปไหน”“
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน วัดกัน
“ข้าพระองค์เพียงแค่ ตื่นนอนมาแล้วเห็นฝ่าบาทบรรทมกับพื้นได้ด้วย”ฮ่องเต้หนุ่มพลิกตัวนอนหงายเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า“ข้ามีอะไรต่างจากคนอื่น ตรงไหนถึงนอนกับพื้นไม่ได้เจ้าคงเป็นอีกคนที่คิดว่าข้าเป็นถึงโอรสสวรรค์”แพรวาจนคำพูด ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดต่อก็เห็นเขาพูดกันแบบนี้“เจ้ามีพ่อแม่ไหม”“มีเพคะ”“แล้วตระกูลของเจ้าว่าอย่างไร กับการที่ลูกสาวต้อง มารอนแรมอย่างนี้”หมายความว่าอย่างไร“ข้าเห็นเจ้าที่มาไม่ชัดเจน แล้วยังไม่เคยได้ข่าวว่าตระกูลไหนลูกสาวหาย”“ข้าพระองค์ไม่ใช่คนเมืองนี้มาจากที่ๆ ไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเคยได้ยินไหม”สปริงตัวลุกขึ้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้“เจ้าคงไม่ได้หมายถึงที่ เหมยเจียงถูกส่งตัวไป” ใครวะเหมยเจียง“เป็นใครเพคะ”“นางอยู่ๆ ก็จากไปเหมือนกับเจ้าที่อยู่ก็มา แต่ต่างกันที่เหมยเจียงข้ามิอาจลืมนางได้แม้เพียงเสี้ยวนาที”จริงรึนั่น รักขนาดนั้นเลย ฮ่องเต้มีรักจริงด้วยเหรอ แพรวาเพิ่งจะผิดหวังกับรักแท้“แล้วทำไมนางถึงจากไป” เงียบไม่มีคำตอบฮ่องเต้เลือกที่จะไม่ตอบ เดินเอามือไพล่หลังเหมือนกำลังครุ่นคิด“เหมยเจียง ก็พูดกับข้าเหมือนกันว่านางจะจากไปที่ที่ไกลแสนไกล เช่นเดียวกับท
Last Updated : 2024-11-21ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน เพื่อนรู้ใจร้อยคนไม่เท่าสุราหนึ่งจอก
“ข้าต้องขอตัวแม่นาง...แพรวา ...ต้องไปจัดยาบำรุงให้กับสนมอีกหลายนางแม่นางจะรับสักเทียบไหม5555”หมอหลวงคนนี้ไม่ธรรมดารู้ด้วยว่าเธอชื่อ แพรวาหมอหลวงจากไปแพรวายังไม่ได้คำตอบตั้งใจจะตามหมอหลวงไป“เฟยลี่เจ้าหยุดก่อน”เสียงแหลมเล็กดังมาจากทางด้านหลัง แพรวาหันไปแบบไม่ค่อยพอใจด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างวางอำนาจ สนมฮุ่ยนั่นเอง คราวนี้มาแปลก ไม่สวยเรียบร้อยเหมือนเมื่อวานไปโมโหอะไรมา ลี่มี่ที่เดินตามมากระตุกชายเสื้อเบาๆ“ถวายพระพรสนมฮุ่ย ข้าน้อยข้าหลวงหญิงเฟยลี่”ยิ้มพรายที่มุมปาก กิริยา เหมือนกับคนละคนจากเมื่อวันนั้น“เขาลือกันให้แซ่ดว่าเป็นเจ้าที่ทำให้กุ้ยเหริน ตาบวมช้ำข้าเลยอยากรู้ความจริง”เอาแล้วอย่างไรงานเข้าแล้ว“ข้าน้อยมิกล้า เป็นฝ่าบาทเพค่ะพระสนมีที่ทรงเรียกให้ข้าน้อยเข้าไปคุย อุ้ย...ไปปรนนิบัติครั้นเมื่อจะออกมาจากห้องบรรทมก็ทรงรั้งตัวไว้แต่ทรงให้ขันที ส่งกุ้ยเหรินกลับตำหนัก ข้าน้อยมิอาจจัดพระราชประสงค์ของฝ่าบาท ครั้นเมื่อเช้าถึงได้มีพระราชานุญาตให้ข้าน้อย ออกมาได้”จัดไปอยากรู้นักไม่ใช่เหรอ สนมฮุ่ย กำมือจนเล็บยาวจิกเข้าไปในเนื้อ ทำไมจะไม่ได้ข่าวก็เจ้าเสี่ยวโอ ขันทีหน้าห้องเที่ยวพูดไปทั่วว่
Last Updated : 2024-11-21
Latest chapter
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่3เรามจะมาพบกันใหม่
“เซอะไอ้คนหลายใจทำเพื่อนฉันอกหักมาเป็นปี ถึงว่าเพื่อนชั้นทำไมถึงทำท่าเหมือนคนอกหักเพราะแกนี่เอง ขอดูหน้าชัดๆสักที”เท้าไวเท่าความคิดเดินตรงไปยังคู่รักที่แพรวาชี้มือไป แพรวาไม่อาจห้ามเพื่อนได้ทันมืออวบกระชากไหล่ชายหนุ่มร่างสูงให้หันมาเผชิญหน้า“คุณ ทำไมทำแบบนี้ รู้ไหมเพื่อนฉันจริงจังกับคุณแค่ไหนทำไมทิ้งเพื่อนฉันได้ลงคอ”พลอยถามเป็นภาษาจีนกระท่อนกระแท่น แพรวาฉุดมือไว้แต่ช้าไปเสียแล้วร่างสูงหันหน้ามาเผชิญหน้าแพรวาและพลอย กวาดสายตามองทั้งสองคนด้วยความงุนงง ก่อนจะหยุดสายตาคมที่ใบหน้าสวยของแพรวาสบตานิ่งแพรวาเองก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็นภาพตรงหน้าเป็นหยางหลงในชุดเสื้อยืดสีเทากางเกงยีนตามสมัยนิยม ดูน่ามองไปอีกแบบ แพรวาโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความคิดถึงที่ยากจะบรรยาย คนร่างสูงไม่ปัดป้องได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น“พวกคุณพูดอะไร”เสียงทุ้มถามออกมาอย่างสุภาพแพรวาหลุบตาต่ำนึกได้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว ถอยออกห่างจากคนตรงหน้าเสียงผู้หญิงข้างๆส่งเสียงดังโวยวายเพราะรู้สึกว่าถูกแพรวาและพลอยคุกคาม แพรวายกมือไหว้ประหลกประหลก“ตุ้ยปู้ฉี่ ตุ้ยปู้ฉี่”แพรวาขอโทษ ชายหนุ่มมองด้วยแววตาฉงน“คือว่าเข้าใจผิดค่ะคิดว่าเป็น
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่3ข้ารอเจ้าเฟยลี่
หนึ่งปีผ่าน“แพรแกไปเที่ยวเมืองจีนกับฉันหน่อย”เสียงปลายสายของเพื่อนสาวที่ชื่อพลอย ดังบาดแก้วหู“อ้าวไหนว่าจะไปกับฝาชีอย่างไรล่ะ”แพรวากรอกเสียงตามสายไป“เขาติดสัมมนาฉันเสียดาย อุตส่าห์จองทัวร์ไว้แล้ว นะนะแกแพรไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”แพรวานิ่งคิดหลังจากที่เธอเดินทางท่องเที่ยวจนทั่วประเทศจีน แต่ก็ไม่สามารถเดินทางย้อนเวลากลับไปหาหยางหลงได้ทำให้แพรวาถอดใจ กลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายพยายามลืมเรื่องราวต่างต่างให้หมดสิ้น แต่ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแพรวาก็จำ หยางหลงได้ไม่ลืมเลือนเธอจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ข้องเกี่ยวกับเมืองจีนเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บกว่านี้“ฉันไม่อยากไป”แพรวาตัดสินใจปฏิเสธ“แหมแก เล่นตัวจริง ฉันอุตส่าห์หวังจะให้แกไปเพราะฉันพูดภาษาจีนไม่เก่งเท่าแก น่านะช่วยกันหน่อยไม่อย่างนั้นฉันอดข้าวตายเลย”“แกไปกับคณะทัวร์ไม่อดตายหรอก”เสียงปลายสายทำเสียงจิจ๊ะไม่พอใจ“น่าแพรวา ฉันหาใครไม่ทันจริงจริงจะเห็นก็มีแต่แกคนเดียวเพื่อนรัก ฉันจองทัวร์ไว้สำหรับสองคนเสียดายแย่หลายตังค์เลยนะ”น้ำเสียงออดอ้อนแพรวาอดขำกับคำว่าเพื่อนรักไม่ได้อย่างน้อยเวลา พลอยอยากได้อะไรมักจะเรียกแพรวาว่าเพื่อนรักเสมอแพร
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่3
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเมื่อเธอกลับมาที่นี่ ห้วงเวลาที่ต่างกัน ป่านนี้หยางหลงคงไปเกิดใหม่หลายรอบแล้ว แพรวาคิดว่าอย่างไรเสียตัวเองต้องจำสถานที่ต่างๆไม่ว่าจะเป็นตำหนักของฮ่องเต้หรือห้องของแพรวา ตำหนักเหมยฮวา และสะพานสูงที่แพรวาตกลงไปก่อนจะมาที่อนาคต และกลับไปอดีตอีกครั้งในฐานะเฟยลี่ที่นั่นต้องมีอะไรบางอย่างที่สามารถให้คำตอบแก่แพรวาได้การที่จะกลับไปอีกครั้งต้องอาศัยสถานที่และเวลาฉะนั้นแพรวาต้องไปยังที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง"น้องแพรเป็นอย่างไรบ้างลูก"เสียงมารดาดังอยู่ทางด้านหลัง แพรวาโผเข้ากอดมารดามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลัง"แม่ใจหายหมดเลยนึกว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว แต่อย่างน้อยก็เชื่อว่าหนูต้องกลับมา"แพรวาคิดว่าอย่างไรเสียแม่ก็ยังห่วงเธอเป็นที่สุด คำถามหนึ่งจึงบังเกิดขึ้นในใจ ไม่วายที่ต้องเอ่ยปากถาม"แม่ขาแพรมีเรื่องอยากรู้""เรื่องอะไร นอนไปเสียนานมีเรื่องอะไรถามแม่หรือว่าเรื่องพี่กันต์คงสงสัยว่าพี่กันต์มีสาวอื่นยไหมใช่ไหม"แพรวายิ้มกับคำสัพยอก"เปล่าค่ะ แพรแค่สงสัยว่าคือแพรอยากรู้ความจริง ว่า...แพรใช่ลูกของแม่จริงๆหรือเปล่า"แม่ของเธอ ขมวดคิ้วเข้าหากัน"ใครพูดอะไรให้ฟังหรือเปล่าหรือว่า
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน หาทางกลับไป(จบแบบที่3)
“ฝ่าบาท ได้เวลาแล้ว”หมอหลวง เข้ากระซิบข้างข้างฮ่องเต้ถอยห่างออกมาอย่างอาวรณ์ โหวหยางจื้อให้สัญญาณมือกับทหารคนสนิท แพไม้ไผ่ถูกปล่อยให้ล่องลอยฮ่องเต้ทรุดร่างลง กับพื้นมองตามแพไม้ไผ่ที่ล่องลอยไปสุดสายตากัดฟันข่มความเจ็บปวดภายในใจที่บอบช้ำน้ำตาไหลเป็นสายสนมฮุ่ย พยุงร่างใหญ่“ฝ่าบาทถนอมพระวรกายด้วย” หยางหลงกับปล่อยให้น้ำตาหยดรินลงพื้นไม่อายสายตาใครแพรวาลืมตาตื่นขึ้นจากการ สลบไสลไม่ได้สติ พยายามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีเพียงใบหน้าของหยางหลงที่มีหยาดน้ำตาที่ยังอยู่ในความทรงจำ กับเหตุการณ์ที่เหอหลงชักกระบี่ออกจากหน้าอกข้างซ้ายของแพรวาข้างหน้านั่นนางพยาบาล กำลังวัดไข้ และง่วนอยู่กับการวัดความดันโลหิต“คุณพยาบาลขอน้ำหน่อย” พยาบาลหันมาตาเหลือกลาน“คนไข้ฟื้นแล้วตามหมอเร็วตามหมอ”เสียงตะโกนไปยังห้องพยาบาล ที่อยู่ข้างหน้าอาจารย์หมอผมสีดอกเลา เดินแกมวิ่งมาที่เตียง หูฟังสเตโทสโคป ที่หน้าอกข้างซ้ายของแพรวา“ปกติดี คุณพยาบาลแจ้งญาติให้คนไข้ด้วย ยินดีต้อนรับการกลับมาของคุณครับคุณแพรวา”แพรวามองคนนู้นทีคนนี้ที“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ”“คุณคนไข้หลับไปนานที่เดียว หมอคิดว่าคุณยังไม่พร้อมที่จะตื่น
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่2
ร่างของแพรวาถูกเคลื่อนผ่านยังสุสานบรรพชน รายล้อมด้วยทหารและเหล่าองค์รักษ์ หยางหลงปล่อยน้ำตาร่วงรินกำป้ายหยกไว้ในมือแน่นหากร่างของแพรวาสลายไปสิ่งเดียวที่เขาไว้ให้ระลึกถึงนางมีเพียงหยกชิ้นนี้เท่านั้น“ลี่มี่ เฟยลี่ จากข้าไปแล้วใช่ไหม”ลี่มี่สะอื้นไห้สายตาเศร้าหมอง เหอหลงนั่งนิ่งชุดขาวที่สวมใส่เปรอะเปื้อน ใบหน้างดงามราวกับสตรีหม่นหมองไม่สดใสผมยาวสลวยที่เคยถูกรวบอย่างประณีตกับถูกปล่อยให้ตกละลงมารุงรัง“ท่านอย่าทรงเศร้าโศกไปเลยพี่สาวเฟยลี่นางสู่สรวงสวรรค์ รับใช้เง็กเซียนด้วยความสุข รอวันเวลาที่พวกเราจะได้พบเจอนางบ้าง” คำพูดปลอบโยน ไม่ได้ช่วยอะไร เหอหลงเหม่อมองไปไกล“ลี่มี่ มีเพียงเจ้าที่ยังรั้งอยู่ดูแลข้า แม้จะไม่เหลือสิ่งใดให้ผู้ใดย่ำเกรง หากมีสิ่งใดที่ข้าขอ.. ให้เจ้าทำเพื่อข้า”ดวงตาหม่นหมองมองลอดผ่านกรงขังเข้าไปอย่างปวดร้าว ณ.ที่แห่งนี้มีเพียงลี่มี่และเหอหลงนางไม่เพียงแต่ไม่อาจทิ้งเขาแต่จะไม่มีวันที่จะปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวบุรุษหนึ่งที่น่าสงสาร ตัวคนเดียวมาตลอดแม้อ้อมกอดของคนเป็นแม่ยังต้องปล่อยให้หลุดลอยไป“ท่านประสงค์สิ่งใดลี่มี่ไม่อาจขัดพระบัญชา”สุดกลั้นน้ำตา“ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่4 จบบริบูรณ์โปรดติดตามตอนจบแบบอื่นได้ใน ฮ่องเต้ตัวร้ายกับยัยตัวป่วนค่ะ
“ฉันขอตัวเลยก็แล้วกัน”แพรวาพูดด้วยความรู้สึกจุกในอกพยายามคิดหาคำอธิบายว่าเขาไม่ใช่หยางหลงอย่าคาดหวังอะไร“ผมรู้ว่าคุณมาขอบคุณที่ผมช่วยชีวิต แต่ไม่ต้องกังวลผม ไม่ได้มีอะไรพิเศษเพียงแค่ผ่านไปพบคุณกำลังจมน้ำ”แพรวาหันหลังก่อนที่หยาดน้ำตาจะร่วงริน เดินจ้ำออกจากตรงนั้นเสียงตะโกนไล่หลังดังลั่น“ผมได้ข่าวว่าคุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่พักผ่อนรีบมาทำไม ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ที่เมืองจีนเราไม่ให้ความสำคัญกับการหวังผลตอบแทนจากการที่ช่วยใคร”ความปีติเกิดขึ้นในใจของแพรวา“ขอบคุณ”แพรวาพึมพำให้พอได้ยิน"คุณ ตั้งใจมาใช่ไหม""ในเมื่อคุณไม่ต้องการคำขอบคุณก็ไม่เป็นไรฉันเพียงแค่อยาก...เห็นหน้าคนที่ช่วยชีวิตก็เท่านั้น""เห็นแล้ว เป็นอย่างไร"คำพูดทีเล่นทีจริงไม่จริงจังนักคล้ายจะหยอกเย้าแพรวาช่างเหมือนหยางหลงยิ่งนักคนคนนี้มีอะไรเกี่ยวพันกับหยางหลงนะ"ไม่มีอะไรก็ในเมื่อที่เมืองจีนเขาไม่ต้องการการตอบแทนอย่างที่คุณว่า ฉันก็ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล"รอยยิ้มมีเลศนัยแพรวาไม่อาจมองข้าม เหมือนต้องการลองใจแพรวา“แต่ที่นี่ไม่ใช่เมืองจีนตอนนี้ผมไม่อยากได้กระเช้าหรอกนะ แต่อยากได้บางอย่าง”ภาษาไทยแบบยานคาง แพรวานิ่งหย
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่4ชะตาฟ้าลิขิต
แพรวายิ้มเศร้า อยากขอบคุณเขาสักครั้งอย่างน้อยเขาก็ทำให้เธอได้พบเจอสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามแม้จะต้องพลัดพรากกันก็ตาม อย่างน้อยแพรวาก็ได้รู้ว่าแม้จะเคยรักกันต์มากแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับที่แพรวามีรักให้แก่ฮ่องเต้นามหยางหลงถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝันก็ตามทีบัดนี้แพรวาเริ่มมีความเชื่อเก้าในสิบส่วนแล้วว่าสิ่งที่พบเจอมาเป็นเพียงความฝัน จากสิ่งแวดล้อมที่ประกอบกันขึ้นมาทำให้เธอฝันแบบนั้นไม่ว่าจะเป็นพยาบาลพิเศษ หรือหมอเจ้าของไข้ หรืออาจจะแม้กระทั่งคนที่ช่วยเธอขึ้นจากน้ำเหล่านั้นอาจเป็นส่วนประกอบที่ทำให้กลายเป็นความฝันที่เหมือนจริงขึ้นมาได้แม่ของแพรวาคว้าโทรศัพท์มากดหาเลขหมายที่ต้องการก่อนจะกรอกคำพูดลงไป แพรวาเดาว่าคุณแม่ของเธอต้องคุยกับเลขาของคนที่ช่วยชีวิตเธอ“เขาบอกอีกสองสามวันจะนัดเขาให้หนู ไปขอบคุณเพราะงานเขาค่อนข้างยุ่ง กำลังสร้างโรงงานเกี่ยวกับแผงโซล่าเซลล์ในไทย ความจริงเขาก็บอกปัดแม่มาแล้วว่าเข้าใจว่าหนูอยากขอบคุณเขาแต่นายของเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ไม่ค่อยให้ความสำคัญ ออกจะไปรบกวนเขาด้วยซ้ำ แต่แม่ยืนยันว่าเป็นธรรมเนียมของไทย เขาถึงยอมแต่บอกว่าต้องรอให้นายเขาว
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่4 เราจะพบกันใหม่
“คุณคนไข้ หลับไปนานมากอาจจะสับสนเหมือนที่คุณคิดนั่นล่ะครับมีหลายกรณีที่เป็นแบบคุณ ความจริงคือคุณยังอยู่ตรงนี้ร่างกายของคุณยังอยู่ตรงนี้อาจมีบ้างที่สติของคุณหลุดลอยไปสู่กับหลับลึก และจะทำให้คุณรู้สึกว่าความฝันนั้นเหมือนความจริง หมอจะยกตัวอย่างอย่างเวลาที่คุณเผลอนอนหลับไปในตอนกลางวันเพราะความเหนื่อยล้าและหลับลึกจนถึงกับฝัน ความฝันในช่วงนั้นของคุณจะเหมือนกับมันเกิดขึ้นจริงจริง จนคิดว่าเป็นเรื่องจริง และจะรู้สึกว่าเรื่องราวต่างเหมือนจริงทั้งทั้งที่คุณเผลอหลับไปไม่กี่นาทีเพราะว่าคุณสามารถจำความฝันได้แม่นยำไม่เหมือนช่วงกลางคืนที่คุณใช้เวลาในการนอนหลับที่ยาวนาน ความฝันในแต่ละคืน มีหลายเรื่องราวจนจำไม่ได้และรู้ว่ามันคือความฝันแต่ถ้าหากความฝันนั้นเป็นฝันที่มันกระตุ้นจิตใต้สำนึกหรือความอ่อนไหวในจิตใจคุณเช่นเรื่องเศร้าที่ทำให้ร้องไห้ หรือเรื่องที่ต้องสูญเสียยิ่งจะทำให้คุณคิดว่าเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นหมอไม่อยากให้คุณกังวล เพราะอาการแบบนี้เกิดขึ้นได้ในทุกคนที่หมดสติ และอยู่ในช่วงวิกฤต จะทำให้เกิดความฝันแปลกแปลก และรู้สึกแปลกไปเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกไม่นานอาการเหล่านั้นก็จะหายไปเอง”แพรวาคิดตามทุกคำพูด
ฮ่องเต้ตัวร้ายกัยยัยตัวป่วน จบแบบที่4เราจะพบกันใหม่
“คนไข้ เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกมีอะไรผิดปกติไหม”หมอหนุ่มเอ่ยปากถามแพรวาส่ายหน้ายังคงจ้องมอง หมอหนุ่มตาไม่กะพริบ“คุณคนไข้ สลบไปนานที่เดียวหมอคิดว่าทุกอย่างปกติเพียงแค่คุณยังไม่พร้อมที่จะตื่นขึ้นมา หมอจึงแนะนำญาติให้ใช้เครื่องช่วยหายใจและคิดว่าอย่างไรเสียคนไข้ต้องฟื้นมาแน่นอนเพราะสัญญาณชีพทุกอย่างปกติ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลติดต่อญาติของคุณให้เขาทราบว่าคุณฟื้นแล้ว”“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”“คุณประสบอุบัติเหตุ รถชนราวสะพานจมน้ำไปทั้งรถทั้งคน ดีที่มีพลเมืองดีเห็นเหตุการณ์และช่วยคุณไว้ได้ทัน”แพรวาพยักหน้างั้นสิ่งที่เธอเห็นและสัมผัสเป็นเพียงความฝันหรืออย่างไร“ฉันอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ”พยาบาลที่มีใบหน้าเหมือนลี่มี่ชิงตอบคำถามบ้าง“อยู่ในห้องไอซียู พักหนึ่งค่ะ แล้วก็ออกมาอยู่ห้องซีซียูค่ะด้วยคุณหมอลงความเห็นว่าคุณเป็นผู้ป่วยวิกฤติของระบบหัวใจและดิฉันเป็นผู้ดูแลคุณในฐานะพยาบาลพิเศษที่คุณแม่คุณจ้างค่ะ”อย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันคือความฝันในเมื่อแพรวาไม่ได้หายไปไหนยังคงนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่แพรวาเหม่อมองไปยังฝ้าเพดานห้องที่ลวดลายสวยงามเหมือน รูปมังกรจีนโบราณ ความฝันที่พานพบอาจเป็นเพียงเ
