Share
บทที่366
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 367
"หินของผู้เฒ่ากู้อยู่ที่ไหนหรือ? พวกเราขอดูหน่อย"ฟู่จาวหนิงสนใจขึ้นมา"อยู่ที่เรือนหลัง！" ผู้เฒ่ากู้ยินดีขึ้นมา เรียกคนใช้ให้พาพวกเขาไปที่เรือนหลัง"ผู้เฒ่ากู้ ผู้เฒ่ากู้ ท่านมาดูหินพวกนี้ของข้าหน่อย รื้อออกมาจากภูเขาจำลองในบ้านน่ะ!"มีคนย้ายหินเข้ามาให้ผู้เฒ่ากู้ดูฟู่จาวหนิงเดิมทีกำลังจะไปเรือนหลัง พอได้ยินเสียงก็เหลือบตาดู มองไปยังหินก้อนนั้นนางไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนที่มองเห็นหินก้อนหนึ่งในนั้นสายตาก็ย้ายออกไม่ได้เลย"เดี๋ยวก่อน พวกเราขอดูหน่อย" ฟู่จาวหนิงดึงฟางซือฉิงไว้"ดูสิดูสิ ลองฟังว่าผู้เฒ่ากู้จะพูดอย่างไร ไม่แน่ว่าอาจจะได้เรียนรู้" เศรษฐีฟางเองก็รีบพูดขึ้นผู้เฒ่ากู้มองหินเหล่านี้อย่างละเอียด เลือกก้อนที่ใหญ่ที่สุดในนั้นออกมา นั่งยองลงลูบๆ มองๆ อย่างละเอียดก้อนที่ฟู่จาวหนิงเพิ่งจะต้องตาก้อนนั้น เขากลับมองผาดเดียวแล้วโยนทิ้งไปข้างๆ ไม่สนใจเสียแล้วหินก้อนนั้นผิวดำแตกลาย ไม่ใหญ่มาก ค่อนข้างเล็ก น่าจะขนาดแค่สองกำปั้นของนางเท่านั้น พออยู่ในกองหินเหล่านั้น หินก้อนนี้เล็กที่สุด เหมือนแค่มีคนสุ่มหยิบขึ้นมาแล้วยัดให้เต็มๆ ก็เท่านั้นแต่ว่าพอนางเหลือบมองก็เห็นหินก้อนนั้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 368
ชายหนุ่มสองคนนั้นมองไปทางผู้เฒ่ากู้"อันนี้ถือเป็นของแถมให้แล้วกัน ข้าให้สามสิบตำลึง ถือโอกาสรับเข้ามาด้วยแล้วกัน" ผู้เฒ่ากู้เองก็ไม่ได้เห็นหินก้อนนั้นอยู่ในสายตาเช่นกันสามสิบตำลึง น้อยขนาดนี้เชียวฟู่จาวหนิงพอคิดๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า "เช่นนั้นข้าให้สี่สิบตำลึง ขายแยกให้ข้าหน่อยได้ไหม?"กลุ่มคนตกตะลึงไปผู้เฒ่ากู้เองก็มึนงง จากนั้นก็เตือนนางขึ้นมา "คุณหนูฟู่ หินก้อนนี้เล็กเกินไป ต่อให้สามารถตัดออกมาเป็นหินหยกได้ แต่ดูจากผิวดำตรงนี้ คุณสมบัติของหยกก็คงไม่ได้ดีมาก เป็นไปได้มากว่าแกะออกมาเป็นหยกพกชิ้นหนึ่งได้ หยกพกธรรมดาๆ ชิ้นหนึ่ง น่าจะขายได้ราวห้าตำลึง"ดังนั้นที่เขาให้ราคาสามสิบตำลึงถือว่าสูงกว่าหินก้อนใหญ่ก้อนอื่นแล้ว นี่แค่ถือโอกาสรับเข้ามาเท่านั้นสามสิบตำลึงถือว่าแพงเกินไปแล้ว ฟุ่จาวหนิงยยังให้มาถึงสามสิบแปดตำลึงหรือ?การตัดหินนั้นต้องใช้แรงมาก นางจะตัดหินก็ต้องออกเงินส่วนหนึ่ง ถึงตอนนั้นเรียกคนมาแกะงานก็ยังต้องจ่ายค่าแรง บวกกันแล้วต้นทุนก็น่าจะไปถึงห้าสิบตำลึงแล้วถ้าแกะออกมาได้แค่หยกพกชิ้นหนึ่งราคาห้าตำลึง นี่มันจะขาดทุนหนักเอานะฟู่จาวหนิงยิ้มๆ "ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกว่าหินก้อ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 369
ฟู่จาวหนิงมองหินก้อนนั้น และพบว่าไม่เลวเลย"จาวหนิงจาวหนิง เจ้าคิดว่าหินก้อนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?" ฟางซือฉิงถามนางขึ้นอย่างดีอกดีใจ"ข้าว่าได้อยู่" ฟู่จาวหนิงพยักหน้าเศรษฐีฟางที่อยู่ข้างๆ ก็หัวเราะร่าขึ้นมาเขามีความสุขเหลือเกิน "พวกเจ้านี่เป็นพี่น้องกันจริงๆ เลือกหินหยกก็ยังเลือกคล้ายกันอีกหรือ?"แล้วมันเลือกแบบไหนได้อีกกัน?แต่พอเห็นลูกสาวดีอกดีใจเช่นนี้ เขาเองก็ยินดีที่จะจ่ายเงินนี้"ผู้เฒ่ากู้ หินก้อนนี้ราคาเท่าไรหรือ?"ผู้เฒ่ากู้มองๆ ฟู่จาวหนิง"เอาอย่างนี้ หินก้อนนี้ข้าคิดยี่สิบแปดตำลึงแล้วกัน""ท่านพ่อ จ่ายเงินเลย" ฟางซือฉิงรีบพูดกับเศรษฐีฟางทั้งสองคนซื้อหินคนละก้อน ล้วนร้อนรนอยากรู้ว่าในนี้มีหินหยกอยู่หรือไม่ มีหินหยกแบบไหนอยู่หลังจากถามผู้เฒ่ากู้ ทั้งสองคนก็จ่ายเงินสองตำลึงเพื่อทำการแยกหินที่นี่เครื่องตัดหินนั้นถูกดันออกมา ให้ตายเถอะ ใหญ่โตเหลือเกิน"ใบมีดด้านนี้ต้องคอยเปลี่ยนอยู่บ่อยๆ ดังนั้นค่าใช้จ่ายตัดหินจึงไม่ถูก" ผู้เฒ่ากู้อธิบายกับพวกเนาง "แต่ว่าของพวกท่านเป็นก้อนเล็ก ดังนั้นจึงเก็บแค่สองตำลึงพอ ถ้าใหญ่หน่อย ค่าใช้จ่ายก็จะแพงขึ้นอีก"เรื่องนี้เข้าใจได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 370
"ได้ยินว่าหมอเทวดาหลี่ออกไปรับท่านหญิงอวิ๋นเหยาที่นอกเมืองแล้ว ท่านหญิงอวิ๋นเหยาไม่ใช่บอกว่าพาเพื่อนกลับมาด้วยหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนนางคนนั้นยังป่วยเป็นโรคประหลาดด้วย ครั้งนี้เห็นว่ามาเมืองหลวงของเราเพื่อรักษานี่"หงจั๋วเองก็กำลังพูดเรื่องนี้กับเฝิ่นซิงพวกนางเพียงไม่นานก็ได้ยินว่าท่านอ๋องก็จะออกนอกเมืองไปรับท่านหญิงอวิ๋นเหยาแล้วสองสาวใช้พอได้ยินเรื่องนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ชื่นมื่นนัก"ถ้าหากไม่มีพระชายาของพวกเรา แล้วท่านอ๋องออกไปรับท่านหญิงอวิ๋นเหยาที่นอกเมืองอย่างเอาใจใส่เช่นนี้ พวกเราก็คงดีใจอยู่หรอก ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องไม่เคยเอาใครมาไว้ในใจเลย แต่ก่อนท่านหญิงอวิ๋นเหยาบอกให้เขาทำอะไรเขาก็ไม่เคยจะฟังเลยนี่นะ"แล้วทำไมหลังจากท่านอ๋องแต่งงาน ถึงกลับดูเอาใจใส่รู้ใจกว่าแต่ก่อนขึ้นมากัน?"ใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้ท่านอ๋องมาเอาใจท่านหญิงอวิ๋นเหยาเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ มีพระชายาของพวกเราอยู่แล้วแท้ๆ เขาทำไมถึงทำเช่นนี้อีก?"เฝิ่นซิงถอนใจ"พวกเราตามไปดีไหม?"หงจั๋วกระโดดตัวขึ้นมมา"แต่ท่านอ๋องไม่ได้กำชับให้พวกเราตามไปนี่" เฝิ่นซิงงงงันหงจั๋วไม่ค้านอะไร "ข้าไปข้าไป บางทีท่านอ๋องคงไม่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 371
ยังไม่ทันหย่า อ๋องเจวี้ยนก็ถือว่าเป็นหลานเขยของผู้เฒ่าฟู่แล้วหลานเขยคนนี้มาถึงประตูบ้านแต่ก็ไม่เข้าไป ราวกับไม่มองว่าตนเองเป็นคนในบ้านจริงๆรถม้าแล่นออกไประยะหนึ่ง อ๋องเจวี้ยนจู่ๆ ก็เคาะกำแพงรถชิงอีรีบดึงม้าเข้าข้างทาง ก็ได้ยินอ๋องเจวี้ยนถามว่า "ก่อนหน้านี้ข่าวที่พวกเขาส่งเข้ามา บอกว่าซือถูไป๋ไปที่หมู่บ้านทางตะวันออกใช่ไหม?"ในเมืองหลวงคนที่พิเศษบางส่วน คนของพวกเขาจะคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเหมือนกับซือถูไป๋ ร่องรอยนั้นพวกเขารู้เหมือนอยู่ในกำมือเลย"ท่านอ๋อง ใช่แล้ว"อ๋องเจวี้ยนหัวเราะเย็นชา ไม่พูดอะไรดังนั้น ซือถูไป๋ไปหมู่บ้านทางนั้น ฟู่จาวหนิงก็เลยไปด้วยหรือ? บังเอิญขนาดนี้เชียว? เขาไม่เชื่อหรอกดังนั้นหญิงสาวคนนั้นที่ใจคิดแต่จะหย่าก็เพื่อไปหาอีกคนหรือ?เนินเขาแห่งหนึ่งที่ห่างจากเมืองหลวงราวสิบลี้มีเพิงน้ำชาอยู่แห่งหนึ่งด้านนอกเพิ่งน้ำชาตอนนี้มีรถม้าหลายคันจอดอยู่ มีองครักษ์เจ็ดแปดคนยืนล้อมเพิงน้ำชาในเพิงน้ำชามีคนนั่งอยู่ไม่น้อย ในนี้มีหญิงสาวอายุยี่สิบปีอยู่คนหนึ่ง อยู่ในชุดกระโปรงสีม่วงอ่อนปักลายนกนางแอ่นเงิน สวมเกราะขนกระต่ายม่วงเข้ม รูปร่างสะโอดส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 372
ซ่งอวิ๋นเหยาหัวเราะ"จดหมายที่เขียนกลับเมืองหลวงข้าก็แค่ส่งมาเผื่อๆ เท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกลับมาเมืองหลวงแล้วจริงๆ""ที่แท้ท่านหญิงอวิ๋นเหยาก็เขียนจดหมายให้จวนอ๋องเจวี้ยน แล้วให้อ๋องเจวี้ยนออกมารับท่านหรือ?"ซ่งอวิ๋นเหยาพยักหน้า"ถ้างั้น ข้าไปดูท่านพ่อก่อนว่าจับชีพจรเสร็จแล้วหรือยัง" หลี่จื่อเหยาลุกขึ้นออกวิ่งทันที"ท่านหญิง แม่นางหลี่ทำไมถึงดูกลัวเสียขนาดนั้น?" สาวใช้เอ่ยกับซ่งอวิ๋นเหยาซ่งอวิ๋นเหยาเองก็เม้มปากยิ้มๆ"แม่นางหลี่เป็นคนตรงไปตรงมา หลันยวนกลับเมืองหลวง ถ้าเดี๋ยวนางเห็นหลันยวนเข้า อาจจะทำอะไรขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ก็ได้ แล้วหลันยวนเองก็นิสัยเย็นชาด้วย คงจะไม่ไว้หน้าแม่นางหลี่เป็นแน่ คงจะตำหนินางเอา"ความหมายคำพูดนี้ของนางก็คือ หลี่จื่อเหยาอาจจะเจอกับอ๋องเจวี้ยนแล้ว แล้วถูกความหล่อเหลาของเขาดึงดูดเอา ดังนั้นจึงอยากจะใกล้ชิดเขา แต่ด้วยนิสัยนั้นของอ๋องเจวี้ยนก็ไม่ยอมให้หญิงสาวคนไหนเข้าใกล้เลยดังนั้นเขาคงจะสั่งสอนหลี่จื่อเหยามาแล้วหลี่จื่อเหยาจึงกลัวอ๋องเจวี้ยนขึ้นมาหน่อยๆ กระมัง?สาวใช้อิ๋นหลิ่วพอได้ยินคำพูดนี้ก็เม้มปากหัวเราะขึ้นมา พูดกับซ่งอวิ๋นเหยาว่า "ดูท่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 373
"ตอนข้าอยู่ที่ต้าชื่อเคยได้ยินชื่อเสียงของหมอเทวดาหลี่"ท่านเสิ่นน้ำเสียงราบเรียบ ไม่รู้เพราะอะไร หมอเทวดาหลี่พอได้ยินจึงรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา"ครั้งนี้มาเมืองหลวงแคว้นเจาเพื่อมาหาหมอเทวดาหลี่ กอดความหวังใหญ่เข้ามา อายุของข้าเองถึงแม้จะมากแล้ว แต่ก็ยังมีความปรารถนาที่ยังทำไม่สำเร็จอยู่บางส่วน ดังนั้นจึงยังรักชีวิตอยู่ ต้องรบกวนหมอเทวดาหลี่เสียแล้ว""มิกล้ามิกล้า""อื๋อ?""อา ความหมายของข้าคือ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่"เหงื่อบนหน้าผากหมอเทวดาหลี่ผุดขึ้นมาอีกครั้งเขารู้สึกว่าตนเองเวลาอยู่ต่อหน้าท่านเสิ่นคนนี้แล้วเหมือนคนโง่คนเขาบอกให้เขารักษาดีดี แล้วเขาตอบไปว่ามิกล้าได้อย่างไรกัน?"ท่านพ่อ"หลี่จื่อเหยาเดินเข้ามา มองๆ ท่านเสิ่น"พวกเรากลับเมืองหลวงก่อนได้ไหม?""ทำไมหรือ?""เหมือนว่าอีกครู่หนึ่งอ๋องเจวี้ยนจะเข้ามารับท่านหญิงอวิ๋นเหยาแล้ว" หลี่จื่อเยหาเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วกับหมอเทวดาหลี่สีหน้าหมอเทวดาหลี่ขรึมลงมาทันที"เขาจะมาหรือ?""ใช่แล้ว"หลี่จื่อเหยาหลังถูกอ๋องเจวี้ยนลากไปเข้าคุกหลายวัน ตอนนี้จึงผวาต่ออ๋องเจวี้ยนมาก นางไม่ค่อยจะกล้าไปปรากฎต่อหน้าอ๋องเจวี้ยนแล้วเพราะน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 374
"ใช่ไหมล่ะ? พระชายาอ๋องเจวี้ยนคนนี้แม้อายุยังน้อย แต่วิชาแพทย์ก็ยอดเกิดใคร แล้วยังหยิ่งยโสอีกด้วย"หมอเทวดาหลี่ยิ้มๆ ลุกขึ้นยืน ใช้แขนเสื้อเช็ดๆ เหงื่อบนหน้าผาก "เช่นนั้น ท่านเสิ่น พวกเรากลับเมืองหลวงกันก่อนเถิด กลับถึงเมืองหลวงแล้วจะจ่ายยาบำรุงให้ท่านเสิ่นเสียก่อน ท่านมายังเมืองหลวงแคว้นเจาของพวกเราครั้งแรก ต้องหลีกเลี่ยงจากเรื่องการปรับตัวกับสภาพแวดล้อมไม่ได้""โอ้ เช่นนั้นก็ขอบคุณหมอเทวดาหลี่มาก"ท่านเสิ่นพยักหน้เขาเห็นพ่อลูกหมอเทวดาหลี่ออกจากเพิงน้ำชา รีบร้อนจากไปองครักษ์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาเดินเข้ามา เอ่ยเสียงต่ำ "นายท่าน หมอเทวดาหลี่คนนี้ดูแล้วกลัวอ๋องเจวี้ยนเหลือเกิน""อืม แต่ก็แค่นั้นล่ะ"ท่านเสิ่นถอนหายใจพอฟังน้ำเสียงของเขาแล้วก็ผิดหวังเสียจริงเดิมทีได้ยินชื่อเสียงของหมอเทวดาหลี่ เขายังคิดว่าเป็นหมอเทวดาจริงๆ ผลลัพธ์คืออีกฝ่ายจับชีพจรเขาถึงสองครั้ง แต่กลับพูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ เอาแต่แก้ตัวเขาจะมองไม่เห็นถึงความกลวงของหมอเทวดาหลี่เลยหรือ?ไม่ได้มีฝีมือเอาเสียเลย นี่ยังเรียกว่าหมอเทวดาได้หรือ?โรงหมอเมตตานี้นับวันยิ่งไม่ได้เรื่อง ป้ายม่วงอาชีพแพทย์ตอนน
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1232
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1231
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1230
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1229
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
