เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 717
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 718
เสิ่นเสวียนหันหน้ามองเขาฉับพลันทำไมจึงบังเอิญขนาดนี้?"หลิวหั่ว!""ขอรับ!" หลิวหั่วเข้ามาอย่างรวดเร็ว"ไปเชิญหมอหวังมา เจ้าไปเชิญด้วยตัวเอง"ท่านผู้เฒ่าตกตะลึงไป "หมอหวังอยู่ห่างจากนี่มาก จะไม่ทันกาลเอา"เพราะเสิ่นเสวียนหลายปีนี้ป่วยจนต้องหาหมออยู่ตลอด ดังนั้นหมอเลื่องชื่อในต้าชื่ออันที่จริงพวกเขาก็ล้วนรุ้จักและเรียกมาหมดแล้ว หมอหวังคนนี้วิชาแพทย์ดีจริง แต่ว่าอยู่ห่างจากพวกเขามาก ไม่ได้อยู่ในเมืองจักรพรรดิ แต่อยู่ที่เมืองข้างๆไปกลับต้องใช้เวลาสามวัน แล้วจะทันการหรือ?"ขอรับ!"หลิวหั่วพอได้ยินคำพูดของเสิ่นเสวียนก็รีบเดินออกไป พุ่งตัวไปที่รถม้า พยักหน้ากับองครักษ์ให้เดินทางไปด้วยกัน"หลิวหั่ว เจ้าจะไปที่ไหน? จะทำอะไร?" สะใภ้รองเสิ่นร้องเรียกเขา หลิวหั่วก็รีบเดินออกไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงนาง"พวกเขาจะไปเชิญหมอกระมัง?""คิดแล้วก็น่าจะใช่ แต่สภาพเช่นนั้นของไท่ไท่อาวุโสยังต้องเรียกหมออีกหรือ?" อาสะใภ้สามเสิ่นส่ายหัว "ก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะไม่มีลมหายใจแล้วด้วย เชิญมาจะมีประโยชน์อะไร"พวกเขาเดินออกจากประตูนอกสวนจิ้งชิว เตรียมจะกลับไปโถงหน้าแล้วปรึกษาหารือท่านลุงรองเสิ่นถอนใจหาย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 719
เสิ่นเสวียนตอนนี้แน่ใจมาก "ใช่ ลูกกลอนแก้พิษของจาวหนิงออกฤทธิ์แล้ว"เขามองออกว่าไท่ไท่อาวุโสติดพิษ ลูกกลอนแก้พิษของจาวหนิงสามารถแก้พิษส่วนใหญ่ที่เห็นได้บ่อยบนโลกได้ แน่นอนว่าต้องได้ผลแต่ไท่ไท่อาวุโสก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา ดูแล้วก็ยังไม่แน่ว่าพิษจะขจัดหมดไปแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็เรียนมาแค่การจับชีพจรนิดหน่อย ยังไม่ได้เป็นเรื่องแพทย์สักเท่าไร ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องรักษาอย่างไรต่อ"ยาของจาวหนิงยอดเยี่ยมจริงๆ" ท่านผู้เฒ่าสะอึกสะอื้น"ข้าป้อนยาลูกกลอนบำรุงหัวใจให้ท่านแม่ นางตอนนี้น่าจะมีสติขึ้นมาหน่อยแล้ว กลืนลงไปก็พอ""ได้ได้ได้ เช่นนั้นก็รีบป้อนให้นางเถอะ" ท่านผู้เฒ่าตอนนี้รู้สึกเชื่อมั่นต่อยาของฟู่จาวหนิงแล้ว เร่งเสิ่นเสวียนให้รีบป้อนยากับไท่ไท่อาวุโสหลังจากเสิ่นเสวียนวุ่นเสร็จก็สังเกตสภาพของไท่ไท่อาวุโส และเห็นว่าชีพจรของนางเหมือนจะมั่นคงขึ้นมาหน่อยแล้ว ในใจจึงสงบลงมาชั่วคราวเท่านั้น"ท่านพ่อ ตอนนี้พูดเรื่องในบ้านได้แล้วหรือยัง?" เสิ่นเสวียนมองท่านผู้เฒ่า มองออกว่าเขาเองก็เหนื่อยล้าเอามากๆ แต่ตอนนี้เขาต้องถามสถานการณ์ให้ชัดเจนเสียก่อนท่านผู้เฒ่าอันที่จริงคิดว่าตนเองจะเป็นลมล้มพับไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 720
"พวกเราไม่มีความทะเยอทะยาน แต่คนนอกจะเชื่อได้อย่างไร? แล้วยังมีคนตั้งมากมายขนาดนั้นคอยคิดจะหาวิธีชิงตระกูลเสิ่นอีก อาเสวียน เจ้าเองก็รู้ ในปีก่อนหน้าเหล่านั้น พวกขั้วอำนาจมืดมากมายตั้งเท่าไรพยายามจะดึงเจ้าไปเป็นพวก? เจ้าเองก็ปฏิเสธแล้ว แต่คนอื่นในตระกูลก็ไม่แน่ว่าจะทนต่อความล่อใจนี้ไหว"ท่านผู้เฒ่ามองภรรยาเฒ่าของตน รู้สึกหดหู่เล็กน้อย "ครั้งนี้ฮองเฮาเรียกแม่ของเจ้าเข้าวังก็เพื่อเรื่องนี้ ความหมายในคำพูดก็คือ ขอแค่พวกเราส่งมอบหนังสือสะสมเหล่านั้นของตระกูลเสิ่นเข้าวัง ก็จะปล่อยพี่ชายของเจ้า ให้เขากลับมาจากเมืองหมาน แล้วได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก"เสิ่นฉยงพี่ชายของเสิ่นเสวียน ก่อนหน้านี้ไปทำผิดบางอย่างไว้แล้วถูกกักบริเวณอยู่ที่เมืองหมาน ห่างจากเมืองจักรพรรดิหนึ่งพันลี้ ผ่านไปตั้งนานขนาดนี้ ทั้งครอบครัวยังไม่มีโอกาสได้พบหน้า เหมือนกับขาดคุณชายใหญ่ไปอย่างไรอย่างนั้นไท่ไท่อาวุโสเองก็กังวลกับเสิ่นฉยงมาตลอด ฮองเฮาจู่ๆ ก็โยนสิ่งล่อใจนี้ออกมา เกือบจะทานไว้ไม่อยู่"แม่ของเจ้าตั้งแต่กลับมาจากวังก็เอาแต่หม่นหมองไม่เบิกบาน ดังนั้นข้าตอนแรกจึงไม่คิดอะไรมาก แค่คิดว่านางคงจะถูกกระตุ้นแรงไป คิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 721
"ลัทธิเทพทำลายล้างเองก็เหมือนกำลังจะฟื้นคืนจากการล่มสลายแล้วด้วย พวกเขาถ้าออกมาสร้างความวุ่นวายอีก ก็จะยิ่งพาช่องโหว่ได้ง่าย" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้นอย่างสงบ "ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้พวกเราเองก็หวาดผวากับลัทธิเทพทำลายล้างมาตลอด พวกเขามียอดฝีมือสกัดพิษ พวกเราไม่มีความสามารถต่อต้านในด้านนี้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเรามียอดฝีมือในการแก้พิษ"เรื่องนี้เขาเองก็ยังไม่เคยบอกกับจาวหนิงแต่ว่าศัตรูคู่แค้นของเซียวหลันยวนในอดีตก็คือลัทธิเทพทำลายล้าง จาวหนิงเองก็จะตรวจสอบเรื่องของพ่อแม่ ลูกน้องของนางเองก็ติดพิษของลัทธิเทพทำลายล้างมา ช่วยชีวิตกลับมาได้อย่างยากลำบากจาวหนิงเองก็จะรับมือกับลัทธิเทพทำลายล้างด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงมีเป้าหมายเดียวกันเขาตัดสินใจจะกลับตระกูลเสิ่นเพื่อจัดการหนอนบ่อนไส้ภายในออกเสียก่อนแล้วค่อยติดต่อจาวหนิง ถึงตอนนั้นอ๋องเซียวเองก็ยังสามารถซ่อนขั้วอำนาจในเมืองหลวงแคว้นเจา พวกเขาสามารถร่วมมือกัน ได้พี่ชายคนโตของเขา ทำไมถึงกลายเป็นเจ้าแท่นบูชาของลัทธิเทพทำลายล้างได้กัน?เขาเกลียดพวกชั่วร้ายเหล่านั้นมากที่สุดแล้วเพราะภรรยากับลูกชายของเขาล้วนถูกพิษเล่นงานจนตายจะว่าไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 722
พวกของไป๋หูเองก็เป็นครั้งแรกที่ติดตามฟู่จาวหนิงตลอดทางฟู่จาวหนิงก็มองพวกเขาเหมือนเพื่อนร่วมทาง ให้ความสำคัญกับพวกเขามาก และหวงแหนชีวิตของพวกเขามากเช่นกัน พวกเขารู้สึกซาบซึ้งมากและในช่วงที่ขุดยาที่เขาอวี้เหิง พวกเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความดีงามของฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงบอกกับพวกเขาว่า พวกเขาต้องออกทำภารกิจเป็นประจำ บางครั้งจะพบกับอันตรายที่มาอย่างกะทันหัน ตอนที่ขเ้าภูเขา อาจจะมีสิ่งของที่พกติดตัวแล้วมีประโยชน์ได้ ดังนั้นระหว่างทางจึงยังสอนพวกเขาให้รู้จักสมุนไพร โดยเฉพาะพวกที่ห้ามเลือดได้ แบบไหนที่สามารถแพ้พิษได้ชั่วคราว กระทั่งแบบไหนที่กินแล้วจะอาเจียนนอกจากนี้ ยังมีพวกพิษงูพิษแมลงพิษมดอะไรพวกนี้อีก เจอกับอะไรก็สอนออกมาหมด"ตอนที่วิกฤตที่สุด ไม่มีวิธีอะไรแล้วจริงๆ กระทั่งยังสามารถใช้พิษสู้พิษได้ ถ้าหากใกล้จะต้องยกมือยอมแพ้ ข้างกายไม่มีอาวุธอะไร และยังไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้ว สามารถเคี้ยวหญ้ามดเพลิง แล้วน้ำลายที่พ่นออกมาก็จะเป็นพิษร้ายแรงด้วย และหญ้ามดเพลิงก็มักจะมีสิ่งที่เรียกว่าตะไคร่มดน้ำแข็งขึ้นอยู่ข้างๆ ให้อมตะไคร่มดน้ำแข็งนี้ทันทีก็จะคลายพิษลงได้""และตอนที่มองเห็นกองดินทรายที่ก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 723
ฟู่จาวหนิงจะอยากเห็นเขาอีกได้อย่างไรกัน?แต่เซียวหลันยวนก็ยังเงี่ยหูฟังคำตอบของฟู่จาวหนิง"แน่นอนว่ามียาที่ใช้กับเขาได้ วัตถุดิบยาที่แก้พิษให้เขา ตอนนี้ขาอยู่แค่ตัวเดียวเท่านั้น""ยังขาดอีกตัวหรือ?" ชิงอีปรีดาขึ้นมา จากนั้นก็เหมือนถูกเผาความดีใจทิ้งไปครึ่งหนึ่ง "แล้วตัวนั้นคืออะไรหรือ?""เอ็นมังกรหยก" ฟู่จาวหนิงตอบเอ็นมังกรหยกหยกเป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสจี้บอกกับนาง ต่อมาตอนที่นางศึกษา พลิกค้นดูคลังข้อมูลวัตถุดิบยาในคลังสกัดยา ก็ยังหาวัตถุดบยาชนินี้ไม่พบ"เอ็นมังกรหยกคืออะรกัน?" ชิงอีไม่ค่อยเข้าใจเซียวหลันยวนยิ่งตั้งใจฟังเขาเองก็ไม่เคยได้ยินชื่อเอ็นมังกรหยกเลย"อันที่จริงเป็นงูชนิดหนึ่ง เอ็นงู แต่งูชนิดนี้ไม่ค่อยได้พบเห็น หาตัวยากมาก"ฟู่จาวหนิงดื่มน้ำ พักลงครู่หนึ่ง "ข่าวดีก็คือ ตัวยาอื่นสามารถกินไปก่อนได้ เอ็นมังกรหยกเป็นตัวขจัดพิษสุดท้าย หรือก็คือ อย่างน้อย ท่านอ๋องของพวกเจ้าก็ไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตแล้ว""แต่แผลเป็นพิษต้องใช้เอ็นมังกรหยกถึงจะกำจัดออกไปได้ใช่ไหม?" เซียวหลันยวนถามต่อขึ้นมาคำถามนี้ เขาอยากรู้จริงๆฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "จุดนี้ตอนนี้ข้าก็ยังยืนยันไม่ได้ แต่หลั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 724
ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังรอนางที่นี่กว่าครึ่งเดือน คงจะว่างเอามากๆ"เจ้าเข้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะเฝ้าด้านนอกให้ ให้พวกเขาออกไปหมดแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงต่ำฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าไม่เห็นใครแล้วอันที่จริงนางอาบน้ำอยู่ด้านในก็มองไม่เห็นอยู่แล้ว แต่เซียวหลันยวนให้พวกเขาทั้งหมดถอยออกไป กระทั่งเสียงน้ำที่นางอาบพวกเขาก็ไม่ได้ยินอันที่จริงก็ไม่จำเป็นต้องขนาดนี้ แต่เขามีความคิดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่พูดอะไรอีก รีบเข้าไปอาบน้ำเซียวหลันยวนคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่างได้ยินเสียงน้ำรางๆ อารมณ์ก็ซับซ้อนขึ้นมาฟู่จาวหนิงไม่นานก็อาบเสร็จเดินออกมา "ข้าจะไปนอนก่อนนะ""ได้"นางเข้าไปในกระโจม พอทิ้งตัวลงนอนก็ได้กลิ่นของเซียวหลันยวนฟู่จาวหนิงเข้าใจขึ้นทันที นี่คือกระโจมที่เซียวหลันยวนนอน พวกเขาน่าจะยังไม่ได้เตรียมให้นางโดยเฉพาะกระมัง?ดูจากที่นี่แล้ว มีหมอนสองใบ นางนิ่งงันพรุ่งนี้ต้องรีบเก็บกวาดแล้วเดินทางนางเองก็เหนื่อยแล้วจริงๆ เพียงครู่เดียวก็หลับปุ๋ยไปผ่านไปพักหนึ่ง ชิงอีพวกเขาจึงกลับเข้ามา พวกของไป๋หู่เองก็ไปนอนแล้ว พวกของชิงอีก็ไปเตรียมอาหารค่ำกัน"ท่านอ๋อง ท่านจะเข้าไปพักผ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 725
"ข้าวเย็นทำเสร็จแล้ว รีบลุกขึ้นมากินเถอะ ข้าไปก่อนนะ" พูดจบคำนี้ เซียวหลันยวนก็ออกไปทันที"เซียวหลันยวน ท่านหยุดก่อน!" ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่งแต่เซียวหลันยวนกลับรีบฉากตัวออกไป เหมือนถูกผีวิ่งไล่อย่างไรอย่างนั้นโมโหจนฟู่จาวหนิงหยิบหมอนเล็กฟาดออกไปพวกของชิงอีก็มองเข้ามาพอดี และเห็นอ๋องเจวี้ยนหนีออกมาเหมือนกำลังวิ่งหนีอยู่อย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็มีหมอนลอยออกมา ตกมาอยู่บนพื้นด้านหลังเขาพวกเขาถลึงตาโตอ้าปากค้าง"ท่านอ๋อง นี่ท่าน?"เซียวหลันยวนแฉลบตัวผ่านไป เหลือบมองพวกเขาผาดหนึ่ง "หุบปาก"เขาหน้าขรึมเดินไปข้างๆ เดิมทีคิดจะออกไปแล้ว แต่ว่าคิดๆ แล้วก็วกกลับมา ไปหยิบชามใบหนึ่งไปตักแกงโสมไก่ป่าไปให้ฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงโมโหจนเข็ดฟันเซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ไม่ใช่นิสัยแบบนี้นี่นา ก่อนหน้านี้เขามีอะไรก็พูดตรงๆ แล้วยังบอกอย่างเย็นชาว่าจะเก็บนางไว้รอฟู่หลินซื่อกลับมา จะคอยทำร้ายนางกระตุ้นนาง บีบบังคับนางผลลัพธ์ตอนนี้ทำไมเจอเรื่องแล้วจึงหนีกัน?ฟู่จาวหนิงโมโหอยู่พักหนึ่ง ไป๋หู่ก็เรียกนางออกมากินข้าว นางก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงเก็บข้าวของแล้วเดินออกมา"พระชายา นี่คือน้ำแกงไก่ที่ท่านอ๋องนำม
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1432
แม้จะผ่านไปเกือบสิบแปดปีแล้ว แต่สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวก็ยังเป็นคนที่กาลเวลารักใคร่อยู่พวกเขาแม้จะอายุมากแล้ว หน้าตาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้าง แต่พอเทียบกับสมัยก่อนแล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไปไม่เยอะมากมองหลายๆ ครั้งก็มองออกได้คนที่เซียวเหยียนจิ่งเตรียมไว้ยังมองออก ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยซื่อเลยเซี่ยซื่อเคยเป็นครอบครัวของพวกเขาด้วยนะหลังจากนางจำได้แล้วยังสงสัยว่าตาตนเองฝาดไปหรือไม่ ยังสงสัยว่าตนเองคงตาลาย ดังนั้นเลยนวดตาทันที จากนั้นจึงมองพวกเขาอย่างละเอียดอีกครั้งไม่เปลี่ยน ยังคงเป็นสองคนนั้นเสิ่นเชี่ยวเองก็จำเซี่ยซื่อได้ แม้ว่านางจะรู้ตัวตนฐานะของตนเองแล้ว แต่ยังคงโพล่งออกมาว่า "พี่สะใภ้รอง!"เซี่ยซื่อคือภรรยาของผู้เฒ่ารองตระกูลหลินและเป็นคนเดียวในตระกูลหลินที่อ่อนโยนเป็นห่วงเสิ่นเชี่ยว ดังนั้นเสิ่นเชี่ยวพอเห็นนาง ดวงตาจึงแดงรื้นขึ้นมาคำว่าพี่สะใภ้รอง ก็ทำเอาเซี่ยซื่อใจสั่นระริกเช่นกันรีบวางตะกร้าที่หิ้วไว้ลงมา เดินตรงไปหานาง"ให้ตายเถอะ อา อาเล็กหรือ?"ไม่ ไม่ใช่อาเล็กชองนางแล้วสิ เซี่ยซื่อยืนอยู่หน้าเสิ่นเชี่ยว ถลึงตาโตอ้าปากค้าง"พี่สะใภ้รอง ข้าข้าเจอครอบครัวของข้าแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1431
ฟู่จาวหนิงสีหน้าขรึมลงเล็กน้อย "ดูท่า น่าจะมีคนไม่น้อยที่ยังไม่ลืมพวกเขา คอยจับตาดูจนถึงทุกวันนี้""ข้าเตรียมการเสร็จแล้ว รอบบ้านตระกูลฟู่วางองครักษ์ลับเอาไว้แล้ว วางใจเถอะ" เซียวหลันยวนพานางเข้ามา สองมือโอบข้างเอวนาง จ้องมองนาง "องค์จักรพรรดิน่าจะลงมือกับพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพ่อลูกชินอ๋องเซียวยังคอยจับตาดูพวกเขาขนาดนี้ มันดูแปลกไปหน่อย""ตรวจสอบดูก็รู้ พวกเขาถ้าหากมีความคิดอะไร มีแผนอะไร มีเป้าหมายอะไร เดี๋ยวก็ได้รู้เอง"ฟู่จาวหนิงไม่ได้ใส่ใจนักเซียวหลันยวนพยักหน้าสายตาเขามองออกไปไกลๆ ถัดจากนี้ต้องดูว่าสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินจะรับมืออย่างไร เมืองหลวงยังมีคนที่มีเป้าหมายต่างๆ อยู่ และยังมีขั้วอำนาจที่ใช้วิธีการต่างๆ อยู่อีกด้วยเขาถึงแม้จะเชื่อว่าครั้งนั้นไม่ใช่เสิ่นเชี่ยวที่วางยาพิษ แต่ว่าพวกเขาตอนนั้นถูกใครบางคนหรือเรื่องบางอย่างหนีบเอาไว้ตรงกลาง ไม่มีทางดึงตัวออกมาอย่างหมดจดได้ พวกเขาเองก็เป็นคนในเหตุการณ์ตอนนี้พอมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับเขา เซียวหลันยวนก็ยังพิจารณานาว่าพวกเขาจะแบกรับไหวไหม หลังจากนี้จะไม่ถ่วงแข้งขาฟู่จาวหนิงได้จริงไหม จะไม่ทำร้ายนางจริงไหมเซียวหลันยวนไม่ได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1430
"หนิงหนิง มีเรื่องอะไรถึงคุยกันนานสองนาน?"ในห้องขังมีเสียงเซียวหลันยวนดังออกมา"มาแล้ว"ฟู่จาวหนิงขานรับคำหนึ่ง เตรียมจะกลับห้องขังเซียวเหยียนจิ่งไม่อยากเชื่อ "เจ้าไม่ไปกับข้าจริงหรือ? เจ้าไม่สนใจพ่อแม่เจ้าหรือไรกัน?"ปฏิกิริยาของฟู่จาวหนิงเกินจากที่เขาคาดไว้เขาเดิมทีคิดว่าพอได้ยินว่าพ่อแม่ไม่เป็นไร แล้วยังกลับมาแล้ว ฟู่จาวหนิงอย่างน้อยต้องตาแดงรื้นบ้าง ไม่ก็ร้องไห้ออกมา รีบร้อนตามเขาออกไปอย่างตื่นเต้น เพื่อรีบไปพบพ่อแม่ของนาง"อ๋องเจวี้ยนถึงอย่างไรก็ยังต้องอยู่ในห้องขัง ไม่มีอะไรหรอก เจ้าจัดที่นี่จนดูอยู่สบายไปแล้ว แล้วเขาทำไมยังต้องให้เจ้ามาอยู่ด้วยกันอีก?""ข้ามาอยู่เอง เขาเป็นสามีข้า ข้าไม่อยู่กับเขาแล้วใครจะอยู่กัน?"ฟู่จาวหนิงหลังจากที่รู้เจตนาการมาของเขาก็ขี้เกียจจะคุยกับเขาแล้ว ผลักเขาออก แล้วเดินไปทางห้องขังเซียวเหยียนจิ่งนี่ก็จุ้นจ้านเสียจริง"เจ้าทำไมถึงต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้" เซียวเหยียนจิ่งตะโกนใส่หลังนาง "เจ้าเข้าร่วมกับสมาคมหมอใหญ่แล้ว ถ้าเจ้ายินยอม มีคนตั้งมากมายที่ยินดีจะรักและเอ็นดูเจ้า ทำไมต้องมาอยู่ในคุกกับเขาแบบนี้ด้วย"เดิมทีหญิงสาวคนนี้ควรจะควรจะม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1429
"ใช่ พ่อแม่ของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นยังกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว" เซียวเหยียนจิ่งจ้องมองฟู่จาวหนิง "เป็นอย่างไร เจ้าอยากรีบกลับบ้านไหม? ได้ยินว่าปู่ของเจ้ากับเด็กที่ชื่อเสี่ยวเฟยก็อยู่กันที่จวนอ๋องเจวี้ยนนี่? ถ้าเจ้าไม่กลับไป พ่อแม่ของเจ้าคงจะหาคนไม่เจอแน่"ฟู่จาวหนิงทำท่าทางตกตะลึงอย่างมาก"เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? พวกเขากลับมาแล้วจริงหรือ?""ข้าจะโกหกเจ้าทำไมกัน? ไม่เชื่อข้าตอนนี้เจ้าก็ไปกับข้าสิ ข้าจะพาเจ้าไปหาพวกเขา"เซียวเหยียนจิ่งพูด มือเองก็คันยุบยิบ เขาอยากจะยื่นมือไปจูงนางเหลือเกิน จูงนางออกจากคุกใหญ่ถ้าเขาสามารถจูงมือนางออกไปได้ เซียวหลันยวนคงได้กระอักเลือดตายกระมัง?แต่เขาเพิ่งจะขยับ ฟู่จาวหนิงก็ถอยออกไปแล้วสองก้าว"พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง เช่นนั้นก็ต้องกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ ที่บ้านตระกูลฟู่มีคนอยู่ พวกเขาจะหาคนไม่เจอได้อย่างไรกัน?""เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?""เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าวิ่งแจ้นเข้ามาบอกข้าหรอกกระมัง? พวกเขาถ้ากลับมาแล้วจริง คนใช้บ้านตระกูลฟู่อีกเดี๋ยวก็คงเข้ามาบอกข้าเอง""เจ้าลืมอ๋องเจวี้ยนไปแล้วหรือ?""เขาก็อยู่ที่นี่ ลืมอะไรกัน?""ความ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1428
ฟู่จาวหนิงอยู่ในคุกเองก็เบื่อหน่อยๆ แล้วนางเหลือบมองเซียวเหยียนจิ่งผาดหนึ่ง จากนั้นจึงตรงไปด้าหน้าเซียวหลันยวน "ข้าออกไปฟังหน่อยได้ไหม?""ไปเถอะ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"เอ๋ ไม่หึงแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องชิชะเซียวหลันยวนหัวเราะเสียงทุ้ม "อย่าไปไกลนักล่ะ ข้าได้ยินอยู่"ถึงอย่างไรนางก็เบื่อๆ ถ้าเซียวเหยียนจิ่งพูดเรื่องอะไรที่ทำให้นางฆ่าเวลาได้ เช่นนั้นเขาก็ควรจะใจกว้างหน่อยแต่ว่า พวกเขาเดินไปไกลมากไม่ได้ ต้องอยู่ในระยะที่เขาสามารถได้ยิน"รู้อยู่แล้วว่าท่านจะใจกว้างหลอกๆ"ฟู่จาวหนิงวางพู่กัน ปรบๆ มือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องขัง"คิดจะพูดอะไร?"เซียวเหยียนจิ่งเดิมทีคิดจะให้เซียวหลันยวนหึงหวง ดังนั้นจึงไม่คิดจะเดินไปไกลนัก"มานี่หน่อย" เซียวเหยียนจิ่งเดินออกมาข้างๆ ไม่กี่ก้าว รู้สึกว่าระยะนี้เซียวหลันยวนน่าจะได้ยินเหมือนคนคุยกันแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาด้านในเช่นนี้ก็พอดีฟู่จาวหนิงร้องเชอะในใจ น่าจะเข้าใจความคิดของเขาเพียงแต่เซียวเหยียนจิ่งก็ยังโง่อยู่ เขาคิดว่าระยะนี้เซียวหลันยวนไม่ได้ยินหรือไรกัน?นางเดินออกไปเซียวเหยียนจิ่งบอกกับผู้คุมข้างๆ คำหนึ่ง ให้เขาออกไปก่อนผู้คุม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1427
ถ้าไม่ใช่ห้องขังรอบๆ ยังมีสภาพเดิมอยู่ เขาก็คงจะสงสัย ว่าฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนพักอยู่ในโรงเตี๊ยมอะไรกันคุกที่ไหนเขาจัดกันอบอุ่นแบบนี้บ้าง!"พระชายาอ๋องเจวี้ยน รบกวนออกมาหน่อย มีคนมาพบท่าน" ผู้คุมเปิดประตูยังต้องปรบมือเรียกคนม่านนั้นเลิกออก เซียวเหยียนจิ่งมองเข้าไปด้านใน และเห็นเซียวหลันยวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปูด้วยเบาะรองตัวหนึ่งพลิกเปิดอ่านหนังสือ บนโต๊ะข้างๆ ยังมีชาที่ร้อนกรุ่นอยู่อีกกาหนึ่งด้วยฟู่จาวหนิงยืนอยู่ข้างๆ เขา กำลังจรดพู่กันเขียนอักษรดูแล้วเหมือนกำลังใช้ชีวิตประจำวันอยู่เลย!เซียวหลันยวนมองออกมา สบเข้ากับสายตาของเซียวเหยียนจิ่งพอดีเซียวเหยียนจิ่งเดิมทีใจก็กระตุกวูบ เขาเกือบจะถอยหนีออกมาแล้ว แต่ตอนที่เห็นฟู่จาวหนิง ไฟริษยาก็ทำให้เขาลืมความกลัวไปไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งค่อนปี ฟู่จาวหนิงกลับสวยขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเธอเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ความเขินอายแบบเด็กสาวก็หายไปใบหน้าเปล่งปลั่ง รูปร่างก็ได้สัดส่วน ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ผมบาง แต่มีส่วนโค้งเว้าที่สวยเด่นแค่ชดกระโปรงสีเหลืองเรียบง่าย เห็นแล้วก็ยังรู้สึกเย้ายวนเป็นพิเศษหลี่จื่อเหยาเทียบกับนางได้เสียที่ไหน!
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1426
หมากก้าวแรกของพวกชินอ๋องเซียวในตอนนั้นก็เสี่ยงเหมือนกัน ไปบอกเรื่องที่พวกเขารู้กับองค์จักรพรรดิ แม้จะช่วยจัดการพยานสองคนนั้นไปแล้ว แต่องค์จักรพรรดิก็อาจจะยังไม่ละเว้นพวกเขาอยู่ถึงอย่างไรปากของคนตายนี่ล่ะที่ปิดสนิทที่สุด"ท่านพ่อ ความสัมพันธ์ของพวกเรากับองค์จักรพรรดิ จะไปเทียบกับตระกูลฟู่ได้อย่างไร?"เซียวเหยียนจิ่งไม่เห็นด้วยท่านพ่อกับองค์จักรพรรดิเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเขาล้วนสกุลเซียว ยิ่งไปกว่านั้นชินอ๋องเซียวก็ยังคุกคามองค์จักรพรรดิไม่ได้ จวนชินอ๋องเซียวเองก็ไม่ได้มีอำนาจสักเท่าไร ก็แค่อาศัยแต่พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทไปเท่านั้นดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงเชื่อในความจริงใจที่พวกเขาส่งไปให้ เชื่อว่าพวกเขาต้องการแค่จะได้รับการให้ความสำคัญและการปกป้องจากฝ่าบาทเท่านั้น"ตระกูลฟู่จะไปมีอะไร? ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเห็นพวกตระกูลฟู่อยู่ในสายตาเลย ส่วนเซียวหลันยวนก็เป็นหนามในสายตาองค์จักรพรรดิอีก องค์จักรพรรดิคิดจะรับมือกับเซียวหลันยวน ตอนนี้เซียวหลันยวนเองก็มีจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดอยู่ นั่นก็คือฟู่จาวหนิง"พอพูดคำนี้ เซียวเหยียนจิ่งก็ดูไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาที่ต้องให้เขายอมรับว่าเซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1425
ก่อนหน้านี้ฟู่จิ้นเชินชื่อเสียงระบือเมืองหลวง และเคยขี่ม้าไปตามถนนสายยาว เคยเข้าไปในโรงสุราประชันโคลงกลอนกับผุ้อื่น เป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์เหลือประมาณเพราะเขามีหน้าตาที่ไร้เทียมทาน คนที่ไปดูเขาโดยเฉพาะก็มีไม่น้อย ผ่านไปหลายปีเช่นนี้ คนที่ยังจดจำหน้าตาเขาได้ก็มีอยู่ไม่น้อยด้วยเช่นกันโดยเฉพาะแม้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว เขาก็แทบไม่ได้ดูแก่ลงเลย มีแค่ความสุขุมที่มากขึ้น คนที่เคยเจอเขาในครั้งนั้น พอคิดว่าแค่เหลือบมองแล้วจำเขาได้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นอะไรกลับกันตัวฟู่หลินซื่อ คนที่พบเจอมีไม่มากนัก"ตอนนั้นคนที่ส่งข่าวให้พวกเราบอกว่า รอให้ฟู่หลินซื่อกลับเมืองหลวง จึงสามารถคิดหาวิธีให้เรื่องเมื่อสิบแปดปีก่อนเกิดขึ้นอีกครั้ง"ชินอ๋องเซียวกดเสียงต่ำ "สิบแปดปีก่อน เรื่องที่ฟู่หลินซื่อถูกใส่ร้ายว่าวางยาพิษเซียวหลันยวนสินะ ตอนนี้นางกลับมาแล้ว จะมีคนยืมมือของนางลงมือวางยาพิษกับเซียวหลันยวนอีกครั้งหรือ?"เซียวเหยียนจิ่งในใจมีความตื่นเต้นที่ยากจะพรรณนาออกมาเขาช่วงนี้เฝ้าคอยเรื่องนี้อยู่ตลอดก่อนหน้านี้เขาถอยห่างฟู่จาวหนิง อยากจะหนีนางไปให้ไกลๆ แต่ตอนนี้เขาเสียใจขึ้นมาเสียแล้วนับตั้งแต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1424
ผู้อาวุโสจี้อยู่ในรถม้าด้านหลัง เขาเองก็เลิกม่านขึ้นมองด้านนอก พอเห็นร้านรวงสองฟากฝั่งถนนแขวนไว้ด้วยโคมแดงก็ถอนหายใจ"จะปีใหม่อีกแล้ว"ชายหนุ่มอายุราวสามสิบปีอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ในรถม้าก็มองออกไปด้านนอก พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ก็มองไปทางผู้อาวุโสจี้ ถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า "ผู้อาวุโสจี้ นี่จะปีใหม่อยู่แล้ว เจ้าพันธมิตรเรียกท่านกลับไปรวมตัวที่สาขาหลัก ท่านทำไมจึงปฏิเสธล่ะ?"ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้กลับสาขาหลักไปช่วงปีใหม่หลายปีแล้ว"ไม่อยากไป วุ่นวายเกิน" ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว ไม่สนใจอย่างเห็นได้ชัด"ผู้อาวุโสคนอื่นก็ล้วนอยู่ที่พันธมิตร แม้ว่าเวลาปกติจะไปที่นั่นที่นี่ แต่พอถึงช่วงไว้พระจันทร์กับปีใหม่ล้วนกลับไป ตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันยังสามารถหารือเรื่องใหญ่ต่างๆ ในพันธมิตรได้ นอกจากนี้ทุกสิ้นปีฝ่ายบัญชีพันธมิตรโอสถก็จะตรวจสอบแบ่งปันเงิน ท่านไม่กลับไป เรื่องพวกนี้ก็ไม่รู้ว่าจัดการกันชัดเจนหรือไม่ชายคนนี้เพิ่งจะถูกย้ายมาเป็นผู้ดูแลพันธมิตรคนใหม่ของเมืองหลวง ซูเหอซูเหอเองก็ถือเป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสจี้ เดิมทีด้วยอายุและประสบการณ์ของเขา ควรจะถูกจัดไปอยู่ประจำที่สาขาของพันธมิตรโอ
