LOGINShare
บทที่ 652
Related chapters
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 653
วิธีการของอ๋องเจวี้ยนเวลานี้ คือการบีบให้พวกเขาต้องล้มเลิกความพยายามในช่วงหลายปีนี้ แล้วถอนตัวออกไปจากเมืองหลวงและเพราะอ๋องเจวี้ยนน่ากลัวเกินไป จับจ้องคนเพียงคนเดียว ก็ยังสาวไส้พวกเขาออกมาเป็นพรวนได้!นี่อันตรายเกินไป ทำเอาพวกเขาตอนนี้ไม่กล้าจะเสี่ยงอยู่ต่อแล้วในมืออ๋องเจวี้ยนมีองครักษ์เงามังกร และพลานุภาพก็ยังยิ่งใหญ่มากอย่างเช่นฮวาเหนียง เดิมทีคิดว่าตนเองออกเรือนกับหัวหน้าที่คอยดูแลเจ้าหน้าที่ฝ่ายหุงหาอาหารในค่ายตงต้าเหล่านั้น นี่เป็นงานที่ไม่เลวเลย และไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะไต่เต้าขึ้นไปถึง เขาจะต้องมีเบื้องหลังจึงสามารถเข้าไปในค่ายได้ แล้วหัวหน้าคนนั้นก็ทำได้ดีในค่ายตงต้าอีกด้วยแต่ว่าอ๋องเจวี้ยนก็ยังกล้าไม่สนใจ จัดการส่งองครักษ์เงามังกรเข้าไปจับคนในค่ายตงต้าเลยหัวหน้าในค่ายตงต้าคนนั้นก็ไม่กล้าที่จะขัดขืนดังนั้นพวกเขาจะทำอะไรได้?คนเหล่านี้ถ้าตกไปอยู่ในมืออ๋องเจวี้ยน เกรงว่าคงถูกไต่สวนอะไรออกมาแน่ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรีบถอนตัวกันก่อนพอได้ยินผู้บัญชาการกองธงมู่พูดเช่นนี้ คนเหล่านี้ก็ไม่กล้ามีความเห็น รีบกระชับเสื้อผ้าหมุนตัวตามพวกองครักษ์ชุดขาวเหล่านั้นออกไป"พี่มู่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 654
ถึงอย่างไรอีกเดี๋ยวเขาก็ตายแล้ว คนตายนั้นพูดไม่ได้"อ๋องเจวี้ยนถ้าหากอยู่ในเมืองหลวง ข้าก็ยังหาโอกาสได้ยาก แต่ถ้าหากเขามาถึงภูเขาหิมะ ขอแค่ข้าทำให้เขาพิษกำเริบ ความหนาวเย็นของภูเขาหิมะนี้จะทำให้เขากระตุ้นพลังวรยุทธ์ไม่ได้เลย แล้วเจ้าว่าเขามาแล้วข้าต้องกลัวไหม?"จ้าวเฉินหลังจากได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมา "จริงหรือ?""ข้ายังต้องหาเรื่องมาหลอกเจ้าหรือ มีความหมายตรงไหนกัน?""เช่นนั้น ถ้าหากฟู่จาวหนิงแก้พิษเขาได้จะทำอย่างไรกัน?""วิชาแพทย์ของนางไม่ได้ดีถึงระดับนั้น ต่อให้มีจริง นางก็ขาดตัวยา พิษนั่นซับซ้อนมาก จำเป็นต้องใช้ยาแก้หลายชนิดจำนวนมาก ยาแก้พิษอาจจะต้องใช้วัตถุดิบยานับร้อยชนิดเลวทีเดียว ตอนนี้วัตถุดิบยาหลายอย่างขาดแคลน เจ้าคิดว่าการจะหาวัตถุดิบยาให้ครบได้มันง่ายดายนักหรือ?"เขามั่นใจมาก ต่อให้ฟู่จาวหนิงสามารถแก้พิษให้อ๋องเจวี้ยนได้ ตอนนี้เองก็ยังขาดวัตถุดิบยาอยู่จ้าวเฉินถามขึ้นอีก "แต่ว่าอ๋องเจวี้ยนมีองครักษ์เงามังกร""องครักษ์เงามังกรต่อให้เข้ามาก็เหมือนกัน ขอแค่ข้าพูดความลับการติดพิษของอ๋องเจวี้ยนออกไป พวกเขาจะกล้าสังหารข้าหรือ? จากที่ข้ารู้ อ๋องเจวี้ยนตรวจสอบเรื่องนี้มาสิบปีแ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 655
ผู้บัญชาการมู่เดินเข้ามา จากนั้นก็มัดสองขาของเฮ่อเหลียนเฟยไว้แน่น จากนั้นเขาก็หยิบสิ่งของออกมาถุงหนึ่ง พอเปิดออก ด้านในห่อผงฝุ่นที่ดูคล้ายหิมะเอาไว้ผู้บัญชาการมู่สวมถุงมือ หยิบเอาของเหล่านั้นมาทาเชือกบนตัวเขาที่เหลือก็ทาไปบนข้อมือและเสื้อผ้าถ้าไม่ได้เห็นกับตาว่าของสิ่งนี้นำออกมาจากบนตัวเขา เฮ่อเหลียนเฟยก็อาจจะคิดว่าเขาหยิบถุงหิมะออกมาใบหนึ่งของสิ่งนี้ทาไว้บนตัวเขานานขนาดนี้ ก็ยังไม่มีกลิ่นอะไรเลยยิ่งไปกว่านั้นหลังจากทาไปที่เชือก เขาก็เหมือนแค่โดนหิมะบางส่วนมาเปื้อนตัวเท่านั้น มองไม่ออกถึงความผิดปกติตรงไหนเลย"เจ้าทาอะไรให้ข้า? นี่มันคืออะไรกัน?" เฮ่อเหลียนเฟยใจกำลังดำดิ่ง"แน่นอนว่าเป็นของดี" ผู้บัญชาการมู่ขยำถุงกระดาษ จากนั้นก็ยื่นมือขว้างออกไปไกลๆ กระดาษก้อนนั้นก็ตกลงไปก้นเหวเขาหัวเราะ มือที่ใสวมถุงมือหนังกระต่ายก็ตบลงไปบนหน้าของเฮ่อเหลียนเฟย"เจ้าเองก็หน้าตาหล่อเหลา ถ้าไม่ใช่ตัวตนฐานะไม่ถูกต้อง ข้าเองก็สนใจตัวเจ้าอยู่ น่าเสียดาย"เฮ่อเหลียนเฟยรู้สึกในท้องปั่นป่วนขึ้นทันที"ถุด!"เขาออกแรงถ่มน้ำลายไปบนหน้าผู้บัญชาการมู่"ข้าได้ยินแล้ว เจ้าคือคนของต้าชื่อ! ยิ่งไปกว่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 656
เฮ่อเหลียนเฟยถลึงตาโตมองเพดานกระโจมและตามคาด พอมองอย่างละเอียดก็เห็นจุดที่ไม่ถูกต้องด้านบนท่อนไม้หลายท่อนกระทั่งไม้แหลมที่ห้อยแทงลงมาอีกหลายเล่ม!เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไม้แหลมเหล่านั้นถูกผู้บัญชาการมู่ฉาบพิษไว้หรือไม่กระทั่งผ้าที่ตอกไว้ทั้งสี่ด้าน น่าจะเปื้อนพิษไว้แล้วกระมัง?แล้วก็พรมบนพื้นพี่หญิง อย่ามาเด็ดขาด!การเคลื่อนไหวภายนอก ผ่านไปครู่หนึ่งก็หายไปหมดแล้วรอบด้านนิ่งเงียบเป็นเป่าสาก บางครั้งก็มีเสียงลมภูเขาหวีดหวิว นอกจากนี้ด้านนอกก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดอีกเฮ่อเหลียนเฟยได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวทั่วตัวเขาเหมือนจะร้อนขึ้นมา ไม่ได้รู้สึกเย็นเลยแม้แต่น้อยตอนนี้ผู้บัญชาการมู่กับจ้าวเฉินพวกเขาจะต้องคอยซุ่มอยู่รอบๆ นี้แน่นอน รอจนพี่หญิงเข้ามาเฮ่อเหลียนเฟยร้อนรนจนปากแทบจะพองท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงบนภูเขาหิมะมีแสงหิมะขับเด่น แต่ก็ยังพอฝืนมองเห็นอยู่ไม่รู้ผ่านมานานเท่าไร ตอนที่รอยเท้าแนวนั้นใกล้จะถูกปกคลุม บนถนนภูเขาในที่สุดก็ปรากฎเงาคนร่างหนึ่งฟู่จาวหนิงเดินมานานกว่าจะหาที่นี่เจอในช่วงสุดท้ายที่ลมหิมะจะกลบร่องรอยก็หาเบาะแสพบจนได้รอยเท้าตั้งมากมายขนาดนั้น เล็กใหญ่ไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 657
ฟู่จาวหนิงกินไปด้วยสังเกตรอบๆ ไปด้วยภูเขาหิมะนี้ต้นไม้ไม่เยอะ แต่หินภูเขากลับมีอยู่พอควร บางส่วนถูกคลุมอยู่ใต้หิมะตอนนี้จุดสูงนูนต่ำรอบๆ บวกกับต้นไม้ที่มีหิมะถมกองอยู่บางส่วน เงามืดโบกไหว มองไม่ออกเลยว่ามีคนซ่อนอยู่ตรงไหนแต่ว่ากระโจมผ้านั่นก็อยู่ตรงกลางของพื้นเรียบว่างผืนหนึ่ง มันดูกะทันหันไปหน่อยดูแล้วเหมือนมีพวกนักล่ามากางเอาไว้ที่นี่เลยถึงอย่างไรหน้าผาอีกด้านก็เป็นป่าทึบผืนใหญ่ ข้ามออกไปก็จะเป็นฟ้าดินที่แตกต่างกันแต่รอยเท้าด้านล่างภูเขาก่อนหน้านี้ ไม่เหมือนกับพวกนักล่าทิ้งเอาไว้ มีคนไม่น้อยเลยที่เข้ามาที่นี่นางเองยังจับต้นชนปลายไม่ถูกถึงแผนการที่อีกฝ่ายพาเฮ่อเหลียนเฟยเข้ามาที่นี่ยิ่งไปกว่านั้น รอยเท้ามากมายขนาดนั้น จะใช่พวกทหารทางการที่บุกเข้าไปจวนตระกูลฟู่แล้วพาเฮ่อเหลียนเฟยเหล่านั้นหรือเปล่า ถ้าหากไม่ใช่ ที่ไหนกันที่ยังมีคนมากขนาดนี้?ฟู่จาวหนิงเคี้ยวเนิบนาบ อันที่จริงกำลังตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวรอบๆ อยู่บนเขาเงียบเป็นพิเศษ เงียบจนขนาดที่เสียงลมพัดหิมะเข้ามาก็ยังได้ยินนางได้ยินคนในกระโจมส่งเสียงอาอาแปลกๆ ออกมา ฟังแล้วเหมือนส่งเสียงออกมาลำบากอย่างไรอย่างนั้นไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 658
แต่จ้าวเฉินที่พูดขึ้นมาตอนนี้มันก็ดูโง่มากจริงๆ เขารู้สึกควรกันไว้ก่อน จะไม่ซ่อนอยู่จุดเดียวกับจ้าวเฉินเขาส่งสัญญาณมือให้จ้าวเฉิน เป็นสัญญาณว่าตนเองจะไปอีกทางหนึ่ง จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบา บินแฉลบออกไปอีกด้านอย่างไร้ซุ่มเสียงตอนที่ร่อนลงชายเสื้อของเขาปัดไปยังกิ่งไม้กิ่งหนึ่งบนกิ่งไม้เดิมทีมีหิมะสุมตัวหนา พอถูกปัดเบาๆ หิมะที่สุ่มอยู่ด้านบนก็ทยอยร่วงลงมาหูของฟู่จาวหนิงขยับเล็กน้อย ครั้งนี้ก็จับได้อีกทิศทางหนึ่งที่นี่คนที่เหลือไว้น่าจะไม่มากเท่าไรนักถ้าหากคนไม่มาก เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องเตรียมอะไรไว้ในกระโจมระหว่างทางที่มานางก็ได้กลิ่นของวัตถุดิบยาที่ทำให้ประสาทด้านชาชนิดหนึ่ง แม้กลิ่นจะจางมาก แต่ขณะที่กองหิมะกดกลิ่นสิ่งของอื่นๆ ทั้งหมดลงไป กลิ่นจางๆ เช่นนี้นางก็ยังดมออกมาได้ดังนั้นอีกฝ่ายน่าจะมีคนที่ใช้ยาใช้พิษได้อย่างร้ายกาจฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้กินยาแก้พิษลงไปแล้วเม็ดหนึ่งถัดจากนี้ก็น่าจะเป็นการประลองกันของยาและพิษระหว่างนางกับคนคนนั้นแล้วฟู่จาวหนิงถือขวดสุราไว้ในมือ ในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนจ้าวเฉินพวกเขาพอเห็นการเคลื่อนไหวของนาง ในร่างกายก็เหมือนมีเส้นหนึ่งในร่างกายถูกดึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 659
ฟู่จาวหนิงหลังจากออกมาก็หมอบอยู่ด้านหลังกองหิมะกองหนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อนจนผู้บัญชาการกองธงมู่ตื่นตัวกลับมา ตอนที่มองไปทางกระโจมผ้า เขาก็ไม่เห็นว่าที่นั่นมีอะไรผิดปกติไม่สิ!มีอะไรไม่ปกติอยู่!เพราะเขาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของเฮ่อเหลียนเฟยแล้ว!ก่อนหน้านี้เฮ่อเหลียนเฟยดิ้นรนอย่างร้อนใจมาตลอด แล้วยังพยายามคิดจะแผดเสียงร้องออกมาอีก แต่เขาก็มีการเคลื่อนไหวได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น ส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้เลยทว่าตอนนี้การเคลื่อนไหวนั้นกลับไม่ได้ยินเสียแล้ว!หรือก็คือ ในกระโจมเงียบเป็นเป่าสาก ไม่มีเสียงใดๆ เลย!นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?เฮ่อเหลียนเฟยที่กำลังร้อนรนตึงเครียดหวาดกลัว ลมหายใจเขาหนักเสียขนาดนั้น ด้วยกำลังภายในของเขาจะต้องได้ยินแน่นอนแล้วทำไมตอนนี้แค่ลมหายใจของเขาก็ยังไม่ได้ยินกัน?หรือว่าเฮ่อเหลียนเฟยสลบไปแล้ว? หรืออาจจะตายไปแล้ว?ในใจผู้บัญชาการกองธงมู่ตื่นตัวขึ้นมา เขาเองก็ทนเงียบต่อไปไม่ไหวแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงล่ะ?จ้าวเฉินเองก็รอไม่ไหวเช่นกันเขาออกแรงส่งสัญญาณมือไปทางผู้บัญชาการกองธงมู่ช่างเขาปะไร ตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็แค่คนคนเดียว พวกเขาจะกลัวอะไรกัน? พุ่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 660
ถึงตอนนั้นอ๋องเจวี้ยนคงได้เดือดดาลจนสังหารพวกเขา นี่เป็นบทสรุปที่เหมาะสมที่สุดของพวกเขาแล้วแต่ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของผู้บัญชาการกองธงมู่ เหมือนคิดจะให้ทางรอดกับฟู่จาวหนิง แล้วยังจะพานางออกไปอีก?เขาร้อนรนขึ้นมาแล้วจ้าวเฉินแอบอ้อมไปด้านหลังขณะเดียวกัน ผู้บัญชาการกองธงมู่ในที่สุดก็พบตัวฟู่จาวหนิง เขาสะบัดข้อมือ อาวุธลับเล่มหนึ่งพุ่งยิ่งไปทางฟู่จาวหนิงทันทีฟิ้วเสียงดังขึ้น ฟู่จาวหนิงสัมผัสได้ทันควัน นางกลิ้งตัวไปบนพื้นหิมะอาวุธลับเล่มนั้นผลุบหายเข้าไปในตำแหน่งเดิมของนางเมื่อครู่ฟู่จาวหนิงจึงปรากฎตัวขึ้นในสายตาคนทั้งหมดด้วยเหตุนี้"ฟู่จาวหนิง!"จ้าวเฉินกระโจนขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พุ่งตรงไปหาฟู่จาวหนิง ออกฝ่ามือตบไปทางหน้าอกของนางไม่ว่าอย่างไร เขาจะให้นางต้องบาดเจ็บหนักก่อน!"เฮ่อเหลียนเฟยอยู่ในมือข้า!" เขาร้องขึ้นอย่างรวดเร็ว คิดจะให้ฟู่จาวหนิงหยิกเล็บเจ็บเนื้อแต่ฟู่จาวหนิงมองไปทางเขา ยกมือขึ้น แสงเงินสายหนึ่งสว่างวาบ เข็มเงินพุ่งแทงไปทางเขา"จ้าวเฉิน ที่แท้ก็เจ้านี่เอง!"ฟู่จาวหนิงพอมาถึงก็ทำให้พวกเขาประมาท ชิงโอกาสโยนเฮ่อเหลียนเฟยเข้าไปในห้องเภสัชอย่างรวดเร็ว ตอน
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
