เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 618
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 619
ถ้าไม่ใช่เขากำลังพูดเรื่องสังหารพ่อตนเองอยู่ ฟู่จาวหนิงก็เกือบจะหัวเราะพรวดออกมาแล้วฮู่โม่ทนไม่ไหว สาวเท้าพุ่งออกไป ง้างมือขึ้นตบฉาดไปที่หน้าเขา"ฮู่เจียไท่สมองของท่านถูกแมลงกู่กินไปแล้วหรือ! ท่านเห็นท่านพ่อบาดเจ็บหนัก ยังไม่พูดเรื่องไม่ช่วยเขา แต่นี่ยังซ้ำดาบลงไปที่เขาอีกหรือ? เรื่องนี้ท่านยังปั้นหน้าพูดออกมาได้อีก? ใต้หล้าทำไมจึงมีคนที่ไร้ยางอายอย่างท่านอยู่กัน?"พรวดฮู่เจียไท่กระอักเลือดสดถ้าไม่ใช่ท่านปู่ยังมีเรื่องจะถาม ฮู่โม่คงจัดการฟาดเขาจนตายไปแล้วผู้นำตระกูลฮู่หลับตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นก็ตารื้นฮู่โม่มองเขา กัดฟันเอ่ยขึ้น "ท่านพ่อ ท่านก็มองว่ามีลูกชายน้อยลงไปคนหนึ่งเถิด ท่านยังมีพ่อของข้าอยู่ อาสามอาสี่พวกเขา แล้วก็ยังมีพี่น้องอย่างพวกข้าด้วย"จะให้คนเช่นนี้มาเป็นคนในตระกูลไม่ได้ ไม่ใช่นนั้นคงได้โมโหจนตายแน่"รู้แล้ว ข้าแค่อยากถามเขา ว่าตอนนั้นหลังจากที่ภรรยาของพี่ใหญ่มาถึงเมืองหลวงแล้วล้มป่วย ต่อมาทนต่อได้ไม่นานนางก็ตายไป นี่เกี่ยวข้องกับแม่นางเจี๋ยไหม?"ท่านผู้เฒ่าฮู่ถามคำถามที่ทำให้พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเกินคาดออกมาคำถามหนึ่งใครเองก็คิดไม่ถึงว่าเขาจู่ๆ จะถามอดีตฮู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 620
เซียวหลันยวนตอนที่กลับมาก็ผ่านช่วงอาหารเย็นไปแล้วฟู่จาวหนิงเขียนหนังสืออยู่ในห้องหนังสือเรือนเจียนเจียตอนที่เขาเข้ามาเห็นนางกำลังจรดพู่กัน แสงเทียนจุดสว่าง ส่องใบหน้านางจนราวกับชุบแสงเอาไว้ชั้นหนึ่ง ทั้งดูสวยงามทั้งอ่อนโยนน้ำค้างแข็งที่ติดตัวเข้ามาจากด้านนอกแต่เดิมละหลายหายไปหมดในพริบตาเดียวเซียวหลันยวนไม่อยากให้นางออกห่างจากจวนอ๋องเลยตอนนี้เขาเพิ่งจะได้รู้ถึงข้อดีของการแต่งงาน การที่มีนางอยู่"กลับมาแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงเงยหน้ามอง จากนั้นก็วางพู่กันในมือลงหงจั๋วเองก็ตามเข้ามา "ท่านอ๋องกินข้าวเย็นแล้วหรือยังเพคะ?""กินมาแล้ว"หลังจากเซียวหลันยวนตอบกลับคำหนึ่งก็มองไปทางฟู่จาวหนิง "เจ้ายังไม่ได้กินหรือ?" ถามจบก็หันหน้ามองไปทางหงจั๋ว "พระชายารอข้าอยู่รึ?""ท่านเลิกคิดไปได้เลย ข้าต้องกินแล้วสิ ใครจะรู้ว่าต้องรอท่านกลับมาตอนไหน" ฟู่จาวหนิงตอบหงจั๋วตอบกลับเสียงแผ่ว "ท่านอ๋อง อันที่จริงพระชายารออยู่พักหนึ่งแล้ว แต่เห็นท่านอ๋องไม่กลับมาเสียทีเลยกินไปก่อน"นางตอบแทนพระชายให้ ว่าพระชายาก็รออยู่ เพียงแต่ไม่ได้รอจนมืดขนาดนี้"ข้าผิดเอง หลังจากนี้ถ้ายังไม่กลับมากินข้าว ก็ส่งคนไป
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 621
เซียวหลันยวนตอนนี้จึงเพิ่งเฉลยฟู่จาวหนิงตะลึงงัน"ดังนั้นจึงรู้สึกว่าน่าจะใช้งานได้มาตลอด พวกนางใช้เวลาหลายปีไปศึกษาค้นคว้าสิ่งนี้ ตอนนี้น่าจะเป็นพวกนางที่รู้มากกว่า" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ข้าให้พวกนางมาดูหน่อยแล้วกัน ว่าเสื้อผ้านี้เป็นของจวน""ท่านคิดไกลขนาดนี้เชียวหรือ?"ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนั้นเขาจะคิดไว้มากขนาดนี้"หลายปีก่อน ร่างกายไม่ค่อยสบาย ไม่มีแรงจะทำอะไร เรื่องอื่นๆ ก็ทำไม่ไหว ทำได้แค่เอาเรื่องที่คิดออกมาคิดอีกรอบ" เซียวหลันยวนตอบ"เช่นนั้นก็ให้พวกนางดูเถิด ให้โอกาสพวกนางได้ไถ่โทษเสียหน่อย" ฟู่จาวหนิงพยักหน้าเซียวหลันยวนเรียงชิงอีเข้ามา อธิบายไปสองสามคำชิงอีหยิบภาพนั้นแล้วไปหาไป๋ซวงกับจินเสวี่ยทันทีหงจั๋วรินน้ำชาร้อนเข้ามา เซียวหลันยวนดื่มไปอึกหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังกระดาษบนโต๊ะฟู่จาวหนิงด้านบนเขียนชื่อคนเอาไว้ส่วนหนึ่ง และยังวาดภาพที่เกี่ยวข้อง"วันนี้ไปพบฮู่เจียไท่มาหรือ?""อืม ข้าเพิ่งรู้ว่า ฮูหยินใหญ่ฮู่ที่จากไปแล้วตอนที่มายังเมืองหลวงในอดีตน่าจะรู้ความลับอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ถูกวางยาพิษ ข้าลองถามผู้เฒ่าฮู่อย่างละเอียดแล้ว ว่าตอนนั้นอาการป่วยของ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 622
"ลัทธิเทพทำลายล้าง ชื่อเสียงเลื่องลือฉาวโฉ่เน่าเหม็น"เซียวหลันยวนมองนางเช่นนี้ก็อดอยากจะไปปลอบนางไม่ได้ "จากที่ข้าตรวจสอบมา ตอนนั้นความฉลาดและสติปัญญาของฟู่จิ้นเชิน ถ้าว่าตามหลักการไม่มีทางถูกคนหลอกไปเข้าลัทธิอะไรเป็นแน่"ตอนนั้นฟู่จิ้นเชินเป็นจอหงวน แล้วยังเป็นช่วงที่รุ่งโรจน์สง่างามมีอนาคตอีกด้วย แล้วยังเพิ่งจะแต่งงานกับคนที่รักอีก มีความหยิ่งทะนงอยู่ ไม่ใช่ว่าใครจะมาหลอกชักชวนแล้วก็กลายเป็นสาวกลัทธิอะไรแบบนั้นหรอกฟู่จาวหนิงถอนหายใจแผ่วเบา"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น""ทำไมหรือ ตอนนี้กลับกันแล้วหรือไร? ข้าหันมาปลอบเจ้า แต่ตัวเจ้าเองกลับจะไม่เชื่อพ่อแม่แล้วหรือ?"เซียวหลันยวนรู้สึกน่าขันหน่อยๆตัวเขาเองก็เหมือนเปลี่ยนไปแล้วก่อนหน้านี้พอพูดถึงสามีภรรยาฟู่จิ้นเชิน พอคิดถึงเรื่องที่ตนเองถูกวางยาพิษจนย่ำแย่ครั้งนั้น ในใจเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น พอคิดถึงพวกเขาสองคนก็รู้สึกแค่ว่าในอกเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าแต่ว่าตอนนี้ เขากลับคิดอยากจะช่วยให้พวกเขาหลุดพ้นจากความผิดเสียแล้วเจตนาฆ่าเต็มอก ยังไม่ได้คุ้มค่ากับการที่นางต้องอารมณ์ไม่ดีพอพูดถึงสามีภรรยาฟู่จิ้นเชิน เขาตอนนี้ก็ถือว่าสงบลงมา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 623
พวกเเขาตกลงกันเช่นนี้ รอหลังปีใหม่แล้วค่อยเดินทางนี่ก็เป็นการให้เวลาฟู่จาวหนิงไปพูดเรื่องนี้กับผู้เฒ่าฟู่ด้วยเช่นกันช่วงท้ายปีมาถึงอย่างรวดเร็วตอนที่ใกล้จะสิ้นปีก็มีหิมะใหญ่ตกลงมาครั้งหนึ่ง แค่คืนเดียวเมืองทั้งเมืองก็กลายเป็นโลกหิมะขาวไปองค์จักรพรรดิก็คอยมีการเคลื่อนไหวเล็กๆ อยู่เนืองๆ นี่ยังจัดงานเลี้ยงฤดูหนาวขึ้นมาอีก ให้เซียวหลันยวนพาฟู่จาวหนิงเข้าวังด้วยกัน หาวิธีจะรู้ให้ได้ว่าสิ่งยืนยันสามชิ้นนั้นคืออะไรเซียวหลันยวนจึงนำสิ่งยืนยันสองชิ้นตรงหน้าให้เขาดูไม่มีสิ่งยืนยันชิ้นที่สาม เพียงแต่พอเห็นของสองชิ้นนี้แล้วก็ยังเดาอะไรไม่ออก องค์จักรพรรดิเองก็ไม่มีหน้าไปถามเขาตรงๆ ว่าสิ่งนี้จะเอาไปใช้ที่ไหน ใช้อย่างไร สุดท้ายจึงสะกดลงมาไม่ถามชั่วคราว"ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าพวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวอะไร แล้วให้คนมาจับตาจวนอ๋องเจวี้ยนไว้ หากเขามีการเคลื่อนไหวก็ให้ตามไป อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น"ถึงตอนนั้นเขาก็จะกลายเป็นนกกระจอกที่อยู่ด้านหลังตั้กแตนที่จับหนอนแมลงเองหลังจากกำหนดแผนการนี้ องค์จักรพรรดิก็ไม่รีบร้อนฟู่จาวหนิงคืนสิ้นปีนี้อยู่ที่บ้านตระกูลฟู่เซี่ยซื่อกับหลินอันห่าวก็ดื่มสุราแก้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 624
ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเดินมาถึงหน้าประตู กระทืบหิมะที่รองเท้า ตบเสื้อผ้า ได้ยินเสียงของเขา พูดว่า "ท่านปู่ เช่นนั้นท่านก็คงไม่รู้จริงๆชื่อเสียงไม่ดีนั่นน่ะลือออกไปตั้งนานแล้ว""ลือออกไปแล้วหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่ตกตะลึงไป"ใช่แล้ว ฟู่เจียวเจียวเอาไปพูดภายนอก บอกว่าข้าขโมยขาไก่ของนางกิน แล้วยังแอบกินไข่ไปอีกตั้งหลายใบ จนทำเอาให้คืนสิ้นปีนั้นของบ้านพวกเขามีแต่ข้าวต้มกับผักดอง แล้วก็น้ำแกงอีกนิดหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็คิดเรื่องเหล่านี้ออกแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่บ้านเหล่านั้นยังอยู่ที่นี่ ช่วงนั้นวันวันก็วุ่นวายกันไปหมดจริงๆยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงของฟู่จาวหนิงยังถูกพวกเขาทำลายไปนานแล้วด้วย ไม่เช่นนั้นจะไม่มีคนจากบ้านอื่นมาสู่ขอนางได้อย่างไรกัน?ถึงอย่างไรด้วยหน้าตาเช่นนี้ของนาง ต่อให้ตระกูลฟู่จะยากจน แต่ก็ต้องมีคนไม่น้อยมาชอบนางบ้างตอนที่การหมั้นหมายของนางกับรัฐทายาทชินอ๋องเซียวยังไม่ได้พูดกันออกไป ก็ยังไม่มีใครเข้ามาพูดเรื่องสู่ขอ หรือว่านั่นจะเป็นเพราะพวกบ้านอื่นเอาชื่อเสียงของนางไปลือจนย่ำแย่หรือเปล่านะ?บอกว่านางกินเก่งแต่ขี้เกียจ อะไรก็ไม่ทำสักอย่าง อยู่ในบ้านยังคอยลักเล็กขโมยน้อย แล้วยังชอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 625
"แค่กๆ" สีหน้าผู้เฒ่าฟู่ดูไม่เป็นธรรมชาตินักฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงเข้าใจขึ้นมา "เซียวหลันยวนหรือ? ก็น่าจะอยู่ที่จวนคนเดียวกระมัง เขาไม่เข้าวังฉลองปีใหม่"เซี่ยซื่อเองก็อยากรู้อยากเห็น "ได้ยินว่าไทเฮาองค์จักรพรรดิฮองเฮาไม่ค่อยจะดีกับเขานัก เอาแต่คอยระมัดระวังเขานี่จริงไหม?"นางเดิมทีก็กล้าจะวิพากษ์วิจารณ์เรื่องในราชวงศ์อยู่ แต่ตอนนี้พอใช้ชีวิตกับฟู่จาวหนิงพักหนึ่ง และเพราะเซียวหลันยวนเป็นสามีของฟู่จาวหนิง จะมากน้อยก็เป็นกังวลขึ้นมา อยากจะถามตั้งนานแล้ว"ตัวตนฐานะของเขาพิเศษหน่อยๆ แล้วก็ชอบละเมิดเรื่องต่างๆ จริงๆ แล้วองค์จักรพรรดินั่นจิตใจก็ไม่ได้กว้างขวางเท่าไรนัก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น "จะว่าไป ตอนที่เขายังเล็กก็ถูกวางยาพิษแล้ว ใช้ชีวิตมาก็ไม่ง่ายสักเท่าไร"พอฟังถึงจุดนี้ เซี่ยซื่อก้เห็นใจอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา"ก่อนหน้านี้อ๋องเจวี้ยนใช้ชีวิตอยู่แต่ในยอดเขาโยวชิงมาหลายต่อหลายปี นั่นไม่เหงาหงอยขมขื่นแย่หรอกหรือ?""จะไปเหงาหงอยขมขื่มอะไรกัน เขามีเงินทองตั้งมากมาย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"เวลาแบบนี้ เงินทองมันจะไปช่วยอะไรได้กัน? ข้าได้ยินมาว่าเขาสุขภาพก็ไม่ดี กินก็กินได้ไม่กี่คำใช่ไหม?""ใครบอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 626
"ก็นั่นน่ะสิ? ดังนั้น เซียวเหยียนจิ่งจึงไม่คู่ควร"ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยขึ้น "ช่วงนี้ข้าเห็นจาวหนิงก็เข้าใจแล้ว นางตอนนี้ดูมีความคิดของตนเอง ไม่ได้โง่อีกด้วย จะดูคนดูสถานการณ์ก็ยังแม่นยำกว่าผู้เฒ่าคนนี้อีก และยังมีความสามารถอีกด้วย อ๋องเจวี้ยนคงไม่ได้มีเป้าหมายอะไรกับนางกระมัง? แต่ก็นะ พวกเขาแต่งงานมาครึ่งปีแล้ว ข้าเห็นจาวหนิงก็ไม่ได้ดูลำบากอะไร"จะว่าไปเขาก็รู้สึกไม่อยากเชื่อเลยแต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ก่อนหน้านี้ตอนที่ฟู่จาวหนิงวิ่งไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งนางก็ดูมืดมนมาก ดูไม่สงบเอาเสียเลย ดูต้อยต่ำหวาดกลัวอีกต่างหาก ต่อให้เซียวเหยียนจิ่งไม่ได้มีความแค้นอะไรกับนางเลยก็ตามทีแต่พออยู่กับอ๋องเจวี้ยน ต่อให้ระหว่างพวกเขาอาจจะมีเรื่องในอดีตพาดขวางอยู่ แต่สภาพของจาวหนิงตอนนี้ก็ยังถือว่าดีมาก"ขอแค่นางรู้ดีอยู่แก่ใจ หลังจากนี้จะเจอกับเรื่องอะไร ข้าเชื่อมั่นว่านางจะรับมือได้" ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยขึ้น "ถ้าหากในสายตาอ๋องเจวี้ยนมีแต่ความแค้นในใจ ตอนนี้จาวหนิงคงไม่ใช่เช่นนี้"เซี่ยซื่อเติมน้ำชาให้เขาอีกแก้ว ทอดถอนใจออกมาเสียงหนึ่ง"ท่านผู้เฒ่า จะอย่างไรท่านก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่งนะ?"จาวหนิงอาจจะคิดว่าท่า
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
