로그인공유
บทที่ 1941
관련 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1942
ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทแคว้นเจาก็ยังต้องคอยอดทน เท่ากับไม่มีอำนาจและความสามารถพอที่จะต่อกรกับฝ่าบาทได้ ยังคุ้มครองนางไม่ไหวแต่หยวนอี้บางทีอาจจะได้"ข้าไม่มีความรู้สึกสัมพันธ์ชายหญิงกับองค์หญิงใหญ่เลยแม้แต่น้อย""ทำไมจะต้องมีความรักกันด้วยล่ะ? พวกเราแต่งงานไปแล้วค่อยๆ เพาะบ่มขึ้นมาก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็จะดีกับคุณชายหยวนแน่นอน"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าตนเองต้องพยายามเสียหน่อย ดังนั้นพูดไปด้วยก็เขยิบเข้าใกล้หยวนอี้ไปด้วยนางยิ่งเข้าใกล้ หยวนอี้ก็ยิ่งถอยหนี"ข้ามีคู่หมั้นที่แคว้นหมิ่นแล้ว""แค่คู่หมั้นเอง ยังไม่ได้แต่งเสียหน่อย ถ้างั้นพวกเราแต่งเข้าวันเดียวกันก็ได้ ข้าไม่รังเกียจตำแหน่งภรรยาทัดเทียมหรอก ขอแค่ไม่ให้ข้าไปเป็นอนุภรรยาก็พอ" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกัดฟัน มองไปที่อกเขาแล้วไล่ลงไป"นี่ๆๆ!"หยวนอี้ร้องขึ้นมา ยื่นมือผลักนางออก แต่ตอนที่มือไม้เป็นระวิง มือที่เขายื่นออกไปก็ไปโดนหน้าอกองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอดีสัมผัสอ่อนนุ่ม ทำเอาหยวนอี้ตัวแข็งทื่อองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหน้าแดงเถือก แข็งไปทั้งตัวเหมือนกันพอตั้งสติกลับมาได้ หยวนอี้ก็รีบหดมือกลับเหมือนถูกลวก "ข้าๆๆ..."แต่อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1943
องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนึกถึงเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงทันที"กระทั่งอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ไม่มีใครรู้ว่าท่านเป็นหญิง"เป็นไปไม่ได้เลยที่นี่จะเป็นการปลอมตัวเพียงชั่วคราวชั่วครู่หยวนอี้เงียบไปครู่หนึ่ง "ถูกต้อง นับตั้งแต่ที่ข้าเกิด ก็ถูกแม่ข้าเลี้ยงเป็นลูกชายมาตลอด ตลอดหลายปีนี้ ข้าเองก็มองตนเองเป็นผู้ชาย ไม่เคยสวมชุดเสื้อผ้าผู้หญิงมาก่อนเลย"ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อทำให้ตัวเองสูงขึ้นมาหน่อย นางจึงพยายามฝึกยุทธ์ กระโดดโลดเต้นอะไรพวกนี้นางสูงกว่าหญิงสาวทั่วไประดับหนึ่ง แต่ก็ยังดูอ้อนแอ้นกว่าชายหนุ่มทั่วไปดีที่ เอกลักษณ์ของหญิงสาวของนางไม่ชัดเจนมากนัก หลังจากสวมผ้าคาดอกก็ราบเรียบไปแล้วและเพื่อท่านพ่อให้ความสำคัญกับตัวนาง เชื่อว่านางมีความสามารถ ตั้งแต่เล็กจนโต นางจึงถูกแม่บีบคั้นให้เรียนมันทุกอย่าง มีอะไรก็ทุ่มเทเรียนมาทั้งหมด ไต่เต้าขึ้นมาทีละก้าวๆ โดดเด่นเปล่งประกายในแคว้นหมิ่น แล้วยังกลายเป็นคนโปรดขององค์จักรพรรดิอีกด้วยแต่ว่า จากอายุที่เติบโตขึ้น จะปิดบังต่อไปก็ลำบากมากจริงๆนางไม่คิดจะใช้ตัวตนชายไม่แท้นี้แต่งงานรับภรรยา แล้วค่อยมาคิดหาวิธีให้ภรรยาตั้งท้องลูกคนอื่น แล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1944
"แต่ถ้าแต่งกับข้าจริง ท่านไม่มีทางตั้งท้องได้ หรือก็คือ ถ้าท่านอยากจะตั้งท้อง ก็ต้องหาชายคนอื่น...""หยวนอี้!"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตัดบทนางหน้าแดงหูแดงคำนี้ใช่คำที่มาพูดให้หญิงพรหมจรรย์อย่างนางฟังหรือ? นี่คิดจะให้นางหาผู้ชายเถื่อนๆ เพื่อมีลูกหรือ?"องค์หญิงใหญ่จะไม่ฟังก็ได้ แต่อันที่จริง ถ้าหากท่านคิดจะแต่งงานกับข้าจริง แล้วพวกเราเป็นสามีภรรยาหลอกๆ กัน ก็ทำได้แค่นี้เท่านั้น ไม่เช่นนั้นหลังจากแต่งงานไปแล้วท่านไม่ตั้งท้อง พวกเราก็อธิบายลำบาก"ถ้าไม่จำเป็นต้องมีลูก แล้วนางจะปลอมตัวเป็นชายไปทำไม?"ข้าเป็นลูกชายคนเดียวของท่านพ่อ นอกจากนี้ยังมีพี่สาวน้องสาวอีก ดังนั้น ข้าต้องแบกรับหน้าที่การสืบสกุลสืบทอดเชื้อสายแน่นอน เรื่องนี้ท่านเข้าใจไหม?" หยวนอี้เอ่ยขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนิ่งงันไปชั่วขณะ"ดังนั้นรู้หรือยังที่ทำไมข้าไม่เคยเสนอตัวกับท่าน? มันก็เพราะสาเหตุนี้ ไม่เช่นนั้น คนสวยอย่างองค์หญิงใหญ่ ในฐานะชายหนุ่ม จะไม่หวั่นไหวได้อย่างไรกัน?"อ๋องเจวี้ยนยังไม่หวั่นไหวเลยแล้วก็ ซือถูไป๋เองก็ไม่เห็นจะหวั่นไหวเป้าหมายแต่งงานสองคนก่อนหน้านขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ล้วนไม่สนใจตัวนางเลย น่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1945
"ข้ารู้สึกว่า ท่านเองไปยอดเขาโยวชิงสักครั้งหนึ่งได้ ไปพบเจ้าอาราม บางทีเขาอาจจะช่วยท่านตัดสินใจ ต่อให้เขาทำให้อ๋องเจวี้ยนรับท่านเป็นภรรยาไม่ได้ แต่ก็สามารถชี้ทางออกให้ท่านได้ ถามเขาดูว่าใครน่าจะเป็นที่พึ่งให้ท่านได้ นี่ก็น่าจะดีวกว่าถามข้าไหม?"คำพูดของหยวนอี้ ทำให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกระจ่างแจ้งเห็นทางออกขึ้นมา ตาของนางเปล่งประกายนั่นสิ เจ้าอารามสามารถทำนายได้ บางทีอาจหยั่งรู้อนาคตหาสถานที่ที่เหมาะกับนางที่สุดให้นางได้เช่นนี้ยังดีกว่าไปออกหาในเมืองหลวงเหมือนแมลงวันหัวขาดกระมังยิ่งไปกว่านั้น ขอแค่ได้คำพูดจากเจ้าอารามสักคำ แม้จะให้แต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนไม่ได้ แต่การให้อ๋องเจวี้ยนมาปกป้องนางก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้นี่นาขอแค่เจ้าอารามต้องการ อ๋องเจวี้ยนคงไม่ถึงกับไม่สนใจใยดีนางหรอกกระมัง?"ใช่ไหมล่ะ? เข้าใจแล้วหรือ?" หยวนอี้เห็นสีหน้านางก็รู้ความคิดนาง"แต่ข้าจะไปยอดเขาโยวชิงอย่างไรกัน?""ข้าออกความคิดให้ สองวันนี้ สหายเก่าของเจ้าอาราม ฮูหยินคนหนึ่งจากอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นที่ตีนเขายอดเขาโยวชิงมาที่เมืองหลวง สองวันนี้พักอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยน ยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็เป็นผู้อาวุโสของอ๋องเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1946
ฟู่จาวหนิงเห็นสายตาเขา รู้สึกว่าน่าจะไม่ใช่ข่าวดีแล้วก็ตามคาด ฟู่จิ้นเชินมองมาทางนาง"ข่าวเกี่ยวกับข้าหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม"เกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นน่ะ"ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว"นางเข้าวังไปพบองค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิน่าจะรับปากให้นางอยู่ในแคว้นเจาชั่วคราว ยิ่งไปกว่านั้นยังเขียนจดหมายถึงฝ่าบาทต้าชื่อด้วย บอกว่าขอเชิญให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ที่นี่เพื่อคอยชี้แนะเหล่าองค์หญิงของแคว้นเจา พร้อมประทานพรให้แคว้นเจาด้วย""องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะชี้แนะอะไรเหล่าองค์หญิงได้?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเฝ้าอยู่ในสุสานจักรพรรดิมาตั้งแต่เด็ก นางรู้กฏเกณฑ์เฝ้าสุสานอยู่มากมาย กฏการจุดธูปเซ่นไหว้ ยิ่งไปกว่านั้นเนื่องจากนางอยู่อย่างสงบโดดเดี่ยวมาหลายปี ดังนั้นนางเชี่ยวชาญพิธีชงชากับเครื่องหอม จุดนี้เจ้าคงจะไม่รู้กระมัง?"ฟู่จาวหนิงส่ายหัว เรื่องนี้นางไม่รู้จริงๆ"ดังนั้น ถ้าบอกว่าจะสอนเรื่องเหล่านี้ให้พวกองค์หญิงก็ถือว่าได้อยู่ นางมีคุณสมบัติ และยังมีอีกจุด การประทานพรแด่แคว้นเจา ด้วยชื่อเสียงเรื่องโชคของนาง ก็ไม่ใช่จะทำไม่ได้"ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "นั่นเป็นความสามารถ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1947
ฟู่จิ้นเชินขนาดเรื่องข้างกายองค์จักรพรรดิก็ญังสืบมาได้ นี่ใช่ปัญญาชนตกอับธรรมดาเสียที่ไหนกัน"ที่ตามรถม้าไปใช่ป้าคนนั้นไหม?"รู้ว่าเป็นป้าคนนั้น ฟู่จาวหนิงยังรู้สึกเชิงขอดทษหน่อยๆ ที่เมื่อครู่คาดเดาว้าวุ่นไปแบบนั้น"นั่นเป็นลูกชายของนาง ตอนนี้ปัจจุบันเฝ้าเวรยามอยู่ที่ประตูวัง"ให้ตายเถอะ ฟู่จาวหนิงร้องให้ตายเถอะขึ้นมาทันที"พ่อของเจ้ามีมิตรภาพในวัยหนุ่มอยู่ไม่น้อยเลย แล้วทุกคนก็ยังจดจำบุญคุณได้ แน่นอนว่าพวกเราก็ไม่ปฏิบัติไม่เป็นธรรมกับพวกเขาแน่นอน" เสิ่นเชี่ยวยิ้มอธิบายขึ้นมาพวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้บุญคุณเล็กน้อยในอดีตครั้งนั้น ให้ทุกคนหันมาตอบแทนไม่หยุดในตอนนี้เรื่องของเส้นสาย เจ้าไม่ให้อะไรคนอื่นเลยไม่ได้ ต้องมีสิ่งที่ให้พวกเขาด้วยฟู่จาวหนิงรู้อยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงนับถือท่านพ่อมาก"ตอนนี้เจ้าคิดจะทำอย่างไรล่ะ? กลับไปบอกอ๋องเจวี้ยนเรื่องนี้ก่อนไหม?"ฟู่จิ้นเชินรู้สึกว่านางหนีมาแบบนี้ไม่ใช่วิธีแก้ไขฟู่จาวหนิงตอนนี้กลับมีอีกความคิดหนึ่ง นางส่ายหัว "ข้าคิดว่า เข้าใจหลายๆ ด้านหน่อยก็ดีเหมือนกัน"ตอนนี้ขัดขวางไปเรื่องหนึ่ง ด้านหลังก็จะมีอีกหลายเรื่อง สู้ฉวยโอกาสตอนที่มีเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1948
นางกลับจวนตระกูลฟู่มาตั้งนานแล้ว แต่เซียวหลันยวนกลับไม่ตามมาฟู่จิ้นเชินจับการกระทำของนางออก ใจก็คิดขึ้นมาและเดาออก ในใจเขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักเช่นกัน"ในเมื่อตัดสินใจว่าจะไม่สนใจแล้ว เช่นนั้นก็อย่าคิดมากเลย พักผ่อนไวไว เอากำลังให้เต็มที่" เขาเอ่ยขึ้นฟู่จาวหนิงพยักหน้า ยืนขึ้นมา"เช่นนั้นข้ากลับห้องก่อนแล้ว ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านก็พักผ่อนไวไว ไม่ต้องกังวลแทนข้าหรอก ข้าเองก็เก่งอยู่นะ"นางโบกไม้โบกมือ เดินออกประตูไปมองแผ่นหลังนาง เสิ่นเชี่ยวก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา แต่ก็เอ่ยอย่างกังวลกับสามีว่า "ท่านสามี ท่านได้ยินไหม? ตอนนี้จาวหนิงเรียกพวกเราว่าพ่อแม่ได้แบบไม่ตะขิดตะขวงใจแล้ว ท่านว่านางตอนนี้ยอมรับพวกเราลึกๆ ในใจแล้วหรือยัง?""ใช่สิ ลูกสาวเป็นคนที่มีจุดยืน ถ้าหากไม่ยอมรับ นางไม่มีทางเรียกเราว่าพ่อกับแม่หรอก ในเมื่อนางเรียกแล้ว ก็คือปล่อยเรื่องในอดีตพวกเราและเริ่มต้นใหม่แล้ว หลังจากนี้พวกเราก็ชดเชยให้นางดีดีกก็พอ เจ้าเองก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเองด้วย หลังจากนี้ถ้านางมีลูก แล้วข้างกายมีแม่อยู่ด้วยจึงจะดูแลได้เหมาะสม"การเติบโตของจาวหนิงก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วย หลังจากนี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1949
จวนตระกูลฟู่ตอนนี้เงียบสนิทเซียวหลันยวนเดิมทีมาถึงประตูใหญ่แล้ว เห็นว่าประตูใหญ่ปิดสนิท ด้วยกำลังภายในของเขา ยังสามารถได้ยินเสียงกรนของคนเฝ้าประตูเขายืนอยู่ที่ประตูใหญ่เหลือบมองผาดหนึ่ง จึงหมุนตัวเดินไปทางประตูหลังชิงอีตามอยู่ด้านหลัง พอเห็นท่าทางแบบนี้ของท่านอ๋อง จะหัวเราะก็ไม่กล้าท่านอ๋องเหมือนเพิ่งเคยทำเรื่องแบบนี้ครั้งแรก ดูไม่เด็ดขาดเอาเสียเลยพอถึงประตูหลัง แน่นอนว่าประตูปิดสนิทอยู่ ด้านในเงียบสงบ"ท่านอ๋อง หรือว่าท่านปีนกำแพงดีไหม?" ชิงอีแนะนำขึ้นอย่างจริงใจถึงอย่างไรตอนนี้จะไปเคาะประตูเรียกคนมาเปิดประตูก็เหมือนจะเอะอะเกินไป ถ้าเผื่อพระชายาหลับไปแล้ว ปลุกนางตื่นมาคงไม่ดีนักปีนกำแพงก็ปีน"ข้าเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน"เซียวหลันยวนพูดพลางกระโจนตัวขึ้นเบาๆ ข้ามเข้าไปในเรือนอย่างไร้ซุ่มเสียงราวกับควันคนคุ้มครองเรือนบ้านตระกูลฟู่ไม่พบตัวเขา วิทยายุทธ์ต่างกันเกินไปชิงอีมองซ้ายมองขวา ข้ามกำแพงตามเข้าไปเซียวหลันยวนมาถึงเรือนของฟู่จาวหนิง พอเหลือบมองก็เห็นเสี่ยวเยว่ที่ย้ายเก้าอี้ออกมานั่งอยู่ด้านนอกบนตัวเสี่ยวเยว่คลุมเสื้อไว้ผืนหนึ่ง หลับไปแล้วฟู่จาวหนิงแต่ไหนแต่ไ
최신 챕터
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2063
เจ้าอารามสูดลมหายใจลึก"ผลลัพธ์นี้ไม่ค่อยดีนัก สิ่งที่มันชี้นำไป ทำให้อายวนเดินไปยังทางเลือกที่จะพาสู่ความพินาศ"พอได้ยินคำพูดเขา ฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีแต่นางกลับโมโหขึ้นมา"เฮอะ"ก่อนหน้านี้นางยังรู้สึกว่าจะอย่างไรก็ได้แต่ว่าตัวนางจะเป็นอย่างไร นางก็ยังไม่สนใจได้ เพราะนางไม่ใส่ใจ และไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะส่งผลกระทบกับตัวนางแต่เรื่องดันไปอยู่บนตัวเซียวหลันยวน นางก็ไม่ชอบใจขึ้นมาแล้วยิ่งไปกว่านั้น นางไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนจะได้รัรบผลกระทบไหม ตัวนางเป็นคนที่ผ่านการข้ามภพมา แต่เขาไม่ใช่"อายวน" นางยื่นมือไปประคองเซียวหลันยวนเขาจับมือนางลุกขึ้นยืน มองดุนาง ยื่นมือลูบใบหน้านาง สีหน้าดูซับซ้อน"เจ้าลองดู"ฟู่จาวหนิงใจดำดิ่งหน่อยๆเพราะเขารู้สึกแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ปฏิกิริยานี้คือถูกส่งผลกระทบเข้าแล้วเมื่อครู่เขายังบอกนางอยู่เลยว่าถ้าไม่อยากคะเนทำนายก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขากลับบอกว่าให้ลองดูเสียแล้วจิตใจต่อต้านกับความอยากเอาชนะของฟุ่จาวหนิงถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว"ได้"นางขานรับ และไม่ลังเลอีก นั่งลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามผืนนั้น"ไข่มุกหมึก"เซียวหลันยวนส่งไข่มุกหมึก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2062
เขาไม่อยากให้นางต้องฝืนตัวทำอะไรเพื่อตัวเขา"ข้ายินยอมทดสอบดู ไม่เป็นไร" ฟู่จาวหนิงบอกเขาเซียวหลันยวนชะงักไป "เช่นนั้นข้าก่อนแล้วกัน เจ้าลองดูผลลัพธ์ของข้าก่อนว่าเป็นอย่างไร แล้วค่อยตัดสินใจ"ตอนนี้เขาเองก็ยอมที่จะคะเนทำนายด้วย เพราะคำพูดประโยคนั้นที่เจ้าอารามพูดเมื่อครู่สามปีก่อนตอนที่เขาจะกลับเมืองหลวง ก็มีการวัดคะเนดาราไว้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเขาควรจะออกจากยอดเขาโยวชิงเวลานั้น และไปถึงเมืองหลวงในวันนั้นเขาเจอกับจาวหนิงถอนหมั้นกลางถนนในวันนั้น แต่งงานกับนางในวันนั้น ตอนนี้พอมาคิดก็ดูจะเป็นคู่รักวาสนาที่ฟ้าประทานมาจริงๆเพื่อความแม่นยำครั้งนี้ เขาเองก็ไม่กังขากับการวัดคะเนดาราเซียวหลันยวนนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้ามิติดาราทั้งสามชิ้น ยื่นมือไปทางเจ้าอาราม "ไข่มุกหมึก""เจ้าจำไว้ด้วยว่าต้องขจัดสิ่งรบกวนออก อย่าต่อต้านการชี้นำ" เจ้าอารามส่งไข่มุกหมึกให้เขา จากนั้นจึงจุดธูปขึ้นเซียวหลันยวนหลับตา สองมือกุมไข่มุกหมึกตอนที่เขาเข้าสู่สภาวะลืมตนอย่างสมบูรณ์ ฟู่จาวหนิงก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาตญาณ เหมือนจะพบว่าแสงดาวเต็มท้องฟ้าจะสว่างเจิดจ้ากว่าเดิมเซียวหลันยวน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2061
เจ้าอารามถอนใจอย่างจนใจอีกครั้ง ร้องเรียกพวกเขาไว้"กลับมาก่อน ทำไมพูดไม่ถูกหูหน่อยเดียวก็จะไปแล้วล่ะ? เดี๋ยวนี้อารมณ์ขึ้นง่ายขนาดนี้เชียว? ข้าก็แค่พูดเฉยๆ ไม่ใช่ว่ามองเสี่ยวฟู่แบบนี้เสียหน่อย"ฟู่จาวหนิงเองก็ยืนนิ่ง นางดึงเซียวหลันยวนไว้ตอนนี้นางเองก็น่าจะมองการวัดคะเนดาราของเจ้าอารามเป็นเหมือนเกมลึกลับเกมนึง เมื่อครู่ที่เห็นการเปลี่ยนแปลงขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเจ้าอารามทำให้นางจับทางไม่ถูกเหมือนกัน คนผู้นี้ต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาสำหรับเซียวหลันยวนแน่นอนสำหรับฮูหยินเฉิง เซียวหลันยวนบทจะไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับได้ จะหมดความผูกพันนั่นก็หมดไป แต่สำหรับเจ้าอารามนั้นไม่ได้เด็ดขาดไม่เช่นนั้นคงไม่พานางเดินทางนับพันลี้มายอดเขาโยวชิงแค่เพราะคำๆ เดียวของเจ้าอารามหรอกนางเองก็อยากรู้มาก สาเหตุอะไรที่ต้องให้พวกเขามาทำนายชะตาอะไรนี่ เจ้าอารามคิดจะทำอะไรกันแน่นอกเหนือจากนี้ ตัวนางเองก็ยังอยากรู้ ว่าการที่นางมายังแคว้นเจานี่ เป็นเพราะมีพลังลึกลับอะไรหรือเปล่าถ้าไม่ทำให้ชัดเจน หลังจากนี้นางคงจะตั้งรับไม่ไหวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2060
เขามองไปทางเจ้าอารามอีกครั้ง น้ำเสียงเข้มงวดขึ้นมา"ท่านน้าเฉิงถ้าพูดแบบนี้จริง เช่นนั้นสายตานางก็ตื้นเขินไม่รู้จักกาลเทศะ นางเองก็ไม่เข้าใจจาวหนิง และยิ่งไม่เข้าใจว่าจาวหนิงผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงใช้ความคิดของตัวเองมาสรุป ดูท่าหลายปีนี้คงถูกเอาอกเอาใจในเมืองจื่อซวีจนเสียคนแล้วจริงๆ"เดิมทีเขาได้ยินว่าฮูหยินเฉิงตาแดงก่ำลงจากเขาไป ยังเคยคิดว่าว่าเพราะช่วยนี้เย็นชากับนางมากเกินไปหรือเปล่า เอาไว้ตอนที่จะกลับ พอผ่านอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น ยังคิดจะเข้าไปบอกลานางเสียหน่อยแต่ตอนนี้เขารู้สึกแล้วจริงๆ ว่าใจคนมันพังไปแล้ว เช่นนั้นก็ยากที่จะได้รับการเคารพจากคนอื่นจริงๆ"ข้าจดจำได้ว่าตอนที่ข้ายังเล็กท่านน้าเฉิงเคยมาดูแลอยู่หลายครั้ง แต่อันที่จริงพวกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น หลังจากข้าโตมา พวกเราก็เจอกันน้อยครั้งมาก เจอกันก็เพียงแค่ทักทาย ข้าเรียกนางว่าท่านน้า ก็เพราะเคยชินมาจากตอนเด็กเท่านั้น"เซียวหลันยวนตอนพูดถึงจุดนี้น้ำเสียงก็เย็นลงมา"ตอนยังเล็กนางดูแลข้ามาหลายครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอาเจ้าอุทยานกำชับไว้ ข้าจึงเคารพนาง แต่นางก็ควรวางตัวให้ถูก ไม่ใช่จะขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสของข้าจริ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2059
สายตาที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเซียวหลันยวนดูซับซ้อนมาก ดูลังเล กำลังตัดสินใจและดูเจ็บปวดทรมานมากแต่หลังจากนี้นางกลับละทิ้งเรื่องที่จะกลับเมืองหลวงหาคนอื่นหรือกระทั่งเรื่องไปแคว้นหมิ่น แล้วิคดจะอยู่ข้างกายเจ้าอารามแทนหรือ?นี่มัน...ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนความคิดกะทันหันของนางมันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรตอนนี้นางกลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อวัดคะเนดารานี้เสียแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสัมผัสได้ถึงอะไรกันนะ?"องค์หญิงใหญ่พักอยู่ที่นี่สองสามวันก่อนก็ได้ เอาไว้ค่อยว่ากัน"เจ้าอารามเหลือบมองกระจกทรงมุมที่แสงดับไปแล้วผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองใบหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แอบถอนหายใจในใจเขาเองก็ทำไม่สำเร็จ บิดชะตาฝูอวิ้นกลับมาไม่ได้ชั่วคราวผิดพลาดตรงไหนกันแน่นะ?เจ้าอารามมองต่อไปทางฟู่จาวหนิง จากการทำนายส่วนตัวของเขา ทำนายไปทำนายมา ต้นกำเนิดตัวแปรทั้งหมดก็คือฟู่จาวหนิงดังนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับฟู่จาวหนิง เขาต้องมาขบคิดให้ดีจริงจัง""เจ้าอารามรับข้าไว้เถอะ แม้ข้าจะทำอะไรไม่เป็นเลย แต่ก็ยังเรียนรู้ได้ ข้าเรียนรู้ทำกับข้าว จริงด้วย ข้าเป็นแแม่สื่อได้ด้วยนะ หลังจากนี้ชายเส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2058
บนพื้นมีสามจุดเปล่งแสงขึ้นรางๆ ปรากฏรูปร่างสามแบบคือ แปดเหลี่ยม ทรงกลม ทรงมุมฟู่จาวหนิงเดินเข้าไปสองก้าว จึงพบว่านั่นเป็นกระจกหลากสีเรียบลื่นสามชิ้นสลักฝังอยู่บนพื้น ใต้กระจกน่าจะเป็นหินหยกผิวเรียบ และระหว่างหยกกับกระจกมีของเหลวสีแดงเจือสีเงินไหลเอื่อยๆ อยู่ยิ่งไปกว่านั้น เพียงไม่นาน ด้านบนยังมีแสงระยิบเหมือนดวงดาว ราวกับจำลองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวออกมาเจ้าอารามเดินเข้าไปใกล้ กวักมือให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"มานี่"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ค่อนข้างว่าง่าย เดินเข้าไปทันทีเจ้าอารามส่งลูกปัดหยกสีดำเม็ดหนึ่งให้นาง"นั่งขัดสมาธิ กำลูกปัดเม็ดนี้ไว้ สัมผัสดูว่ามันนำเจ้าไปยังมิติดาราไหน แล้วจงชี้ออกมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามที่เขาบอกนั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สองมือกุมลูกปัดนั้น ตั้งสมาธิสัมผัสผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงหันหลังอย่างลังเลไปทางทรงมุมนั้น"ทางนี้"ฟู่จาวหนิงยืนมองอยู่ข้างๆจากที่นางเห็น เจ้าอารามเหมือนคนที่กำลังเล่นละครหลอกคนอย่างไรอย่างนั้น เรื่องแบบนี้จะทำนายดวงชะตาออกมาได้อย่างไร?กำลูกปัดลูกหนึ่งไว้ ก็สามารถชักนำให้ตนเองเลือกกระจกหลากสีแผ่นไหนแบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2057
ดาวสองดวงนั้นประกายจ้ามาก แล้วยังอยู่ใกล้มากด้วย ส่องประกายให้กันและกัน เหมือนขานรับกันและกันไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นดาวสองดวงนี้ ฟู่จาวหนิงรู้สึกมีความสุขขึ้นมานางมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านเห็นดาวดวงไหนหรือ?"เซียวหลันยวนไม่ตอบ แต่กุมมือนางมัน จับนิ้วนางชี้ออกไป"เอ๋?"ที่เซียวหลันยวนชี้ก็คือดาวสองดวงนั้น!หรือพวกเขาจะมองเห็นแบบเดียวกัน?แน่นอนว่าอาจจะเพราะดาวสองดวงนั้นสว่างไสวมากที่สุด คนอื่นเองก็อาจจะมองเห็นพวกมันด้วยฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ เลยมองไปทางองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่กลับเห็นนางมองไปทางอื่นนางมองไล่ตามสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไป ตรงนั้นมีดาวดวงหนึ่ง สว่างอยู่เหมือนกัน แต่ดาวที่อยู่รอบๆ เล็กเอามากๆ จึงส่องระยับอยู่เพียงดวงเดียวที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองอยู่น่าจะเป็นดวงนั้นกระมัง?ตอนที่นางจะเก็บสายตาก็กวาดไปเห็นซางจื่อพอดี และเห็นซางจื่อก็กำลังมองท้องฟ้า แต่สายตาของเขาดูสับสน สีหน้าเองก็ตกตะลึงไปฟู่จาวหนิงคิดๆ ถอยหลังสองก้าวไปอยู่ข้างๆ ซางจื่อซางจื่อเก็บสายตากลับ มองไปทางนาง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ นางก็มาอยู่ข้างๆ"ซางจื่อ เจ้าชอบดาวดวงไหน?"ซา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2056
"แต่ก่อนท่านเคยเห็นเขาระบำมาก่อนไหม?""ไม่มีเคยเลย"ตอนที่พวกเขาหยุดเท้ายืนมอง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็มาถึงข้างกายพวกเขานางเองก็มองการร่ายรำบนแท่นชมดาว สายตาดูเคลิบเคลิ้มหน่อยๆ"ข้าได้ยินว่า แต่ก่อนตงฉิงก็มีระบำทำนายดวงดาวอยู่ประเภทหนึ่ง คิดค้นขึ้นมาโดยตระกูลราชครูตงฉิง นี่เป็นระบำที่ลึกลับมาก จังหวะก้าวเท้าทุกก้าวล้วนพิถีพิถัน นำมาซึ่งพลังแห่งดวงดาว ทำให้ผู้ทำนายดวงดาวมีพลังที่ลึกลับมากขึ้น ผลลัพธ์การทำนายเองก็แม่นยำขึ้น"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ลืมสิ่งที่เซียวหลันยวนพูดไว้เมื่อครู่ เรื่องที่ไม่ให้นางเข้ามาใกล้นัก แต่มายืนอยู่ข้างกายพวกเขา พูดเรื่องที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้ออกมาอย่างอดไม่อยู่"ตระกูลราชครูของตงฉิง?" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองนางผาดหนึ่ง"ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ข้าได้ยินองค์จักรพรรดิของข้าบอกมา" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอเห็นว่านางยอมพูดกับตนเอง ก็รู้สึกเหมือนได้รับเกียรติจนประหลาดใจขึ้นมา "ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ได้ยินว่าองค์จักรพรรดิข้าค้นหาตระกูลราชครูตงฉิงอยู่ตลอด ว่ากันว่า ตระกูลราชครูนั้นรู้ความลับมากมายของตงฉิง สามารถช่วยให้อาณาจักรมั่นคงได้ด้วย"เซียวหลันยวนร้องเฮอะขึ้นมาต้
