บทที่ 1916

"ข้าชอบมาก"

ฟู่จาวหนิงขอบคุณอย่างจริงใจกับยายซา

"พระชายาชอบก็ดีแล้ว"

"เช่นนั้นข้ารับไปเลยนะ?" ฟู่จาวหนิงเองก็มองออกว่ายายซามอบสิ่งของให้นางด้วยใจจริง

ตอนนี้จะปฏิเสธก็คงไม่ค่อยเหมาะนัก

ไว้คราวหน้านางส่งยาบำรุงหัวใจมาให้ยายซาแล้วกัน ถือว่ามอบของขวัญให้กันและกัน ถึงอย่างไรพวกเขาอายุเองก็มากแล้ว มียาบำรุงหัวใจอยู่ก็เหมือนเป็นยาช่วยชีวิตเร่งด่วน

ดังนั้นฟู่จาวหนิงนึงไม่อิดออด นำกระดุมมากลัดไว้บนชายเสื้อ

"พระชายาไม่รับไว้ข้าคงเสียใจแย่"

"ยายซาส่งของขวัญอวยพรให้เพราะพระชายาเป็นภรรยาของเจ้า ถ้าข้าจำไม่ผิดอายวนเหมือนจะเป็นลูกค้าหลักของร้านแผงลอย ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ก็ยังช่วยพวกเขาเอาไว้ ใช่ไหม?"

เสียงของท่านน้าเฉิงดังขึ้น

เมื่อครู่ควาามคิดของฟู่จาวหนิงถูกของขวัญชิ้นเล็กนี้ดึงดูดไปจริงๆ ไม่ได้หันมาสนใจพวกเขาเลย ไม่ได้ยินจริงๆ ว่าเงินก้อนนั้นสุดท้ายใครเป็นคนจ่าย

แต่นางก็ไม่สนใจหรอก

ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของท่านน้าเฉิง ฟู่จาวหนิงกุมกล่องใบเล็กว่างเปล่านั้นไว้แน่น

ความหมายของนางคือ ของขวัญชิ้นนี้มอบให้เพราะเห็นแก่หน้าเซียวหลันยวน

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันพูดอะไร ยายซาก็ส่ายหัว "ไม่ใช่ อันท