บทที่ 1511

ฟู่จาวหนิงถามคำถามนี้ออกไป เฉินฮ่าวปิงจึงเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยขึ้นว่า

"ข้ารู้ว่าพวกท่านไม่เป็นอะไรกัน ดังนั้นที่ลือกันข้างนอก ข้างจึงไม่เชื่อ"

"โอ๋?"

ต่งฮ่วนจือรู้สึกว่าน่าจะดึงพวกนางให้ใกล้กันได้บ้าง ช่วยให้ความสัมพันธ์ดีขึ้น จึงยิ้มๆ เอ่ยชมฟู่จาวหนิงขึ้นมาสองสามคำ

"เป็ฯแบบนี้ ฮ่าวปิงมั่นใจกับวิชาแพทย์ของเจ้ามาก เรื่องตอนที่เจ้าอยู่เมืองจี้นางเองก็รู้ เจ้าเข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่แล้ว พวกประธานนั่นก็ชมวิชาแพทย์ของเจ้าไม่หยุดปาก ดังนั้นพวกของฮ่าวปิงพอมาถึงเมืองหลวง หลังจากได้ยินเรื่องในจวนอ๋องเจวี้ยน ก็เชื่อว่าอ๋องเจวี้ยนจะไม่เป็นอะไร เพราะมีเจ้าอยู่ด้วย"

"หรือก็คือ ข้าต้องขอบคุณความเชื่อมั่นของแม่นางเฉินหรือ?"

"ศิษย์น้องหญิง เดิมทีข้าเองก็กังวลหน่อยๆ แต่วันนี้ตอนกินข้าวเย็น อาจารย์เองก็บอกว่าไม่ต้องกังวลเกินไปนัก ข้าเห็นว่าเขายังกินได้ดื่มได้ จึงรู้สึกว่าพวกเจ้าไม่น่าจะเป็นอะไรกัน ไม่อย่างนั้นด้วยความเป็นห่วงต่อตัวเจ้าของอาจารย์ เขาจะกินอะไรลงเสียที่ไหน"

ต่งฮ่วนจือทอดถอนออกมาคำหนึ่ง "ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ศิษย์น้องหญิงก็ยังอยู่ดีที่นี่นี่นา? เจ้าไม่เป็นไร อ่องเจวี้ยนก็ต้องไม่เป็นไรแน่"