MasukShare
บทที่ 1343
Bab terkait
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1344
"อ๋องเจวี้ยน จากที่ข้ารู้มา หากไม่มีพระราชโองการจากจักรพรรดิเจา ท่านไม่สามารถออกจากแคว้นเจาได้"องค์ชายสองมองเซียวหลันยวน "ยิ่งไปกว่านั้น ท่านยังมาถึงต้าชื่อ ก็น่าจะแจ้งทราบกับจวนทางการถึงการเดินทาง"อ๋องเจวี้ยนเนื่องจากมีตัวตนฐานะพิเศษ แตกต่างกับคนอื่นในมือเขามีองครักษ์เงามังกรอยู่ด้วยต่อให้เป็นจักรพรรดิต้าชื่อก็ยังต้องหวาดหวั่นถึงจุดนี้"ข้าเดิมทีแค่ออกมาท่องเที่ยว และมารับพระชายากลับบ้าน พวกท่านมองข้ามข้าไปก็พอแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบองค์ชายสองชะงักไปเรื่องนี้มันมองข้ามกันได้หรือ?"ข้าได้ยินว่า ท่านมีติดต่อกันกับองค์หญิงคนเล็กของเราด้วย กระทั่งยังไปกินข้าวกลางวันกันส่วนตัว" องค์ชายสองตอนที่พูดคำนี้ก็มองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงคงไม่ได้ถูกอ๋องเจวี้ยนหลอกเอากระมัง?ยังคิดว่าเขามารับนางกลับแคว้นเจาจริงหรือ? รู้หรือเปล่าว่าอ๋องเจวี้ยนช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไว้ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่กินข้าวด้วยกันกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแค่ครั้งเดียวด้วย"องค์หญิงใหญ่ที่กลับเข้าเมืองหลวงจากสุสานจักรพรรดิในครั้งนี้ ก็เพื่อทำเรื่องใหญ่ในชีวิตนาง วันนั้นที่นางกลับถึงเมืองหลวง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1345
"แม่นางฟู่...""พระชายาอ๋องเจวี้ยน" เซียวหลันยวนแก้คำเรียกของเขาเสียใหม่องค์ชายสองชะงักไป ตอนนี้ใช่เวลามาคิดเล็กคิดน้อยกับคำเรียกไหม?แต่เขาเองก็ยังแก้ให้ "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ได้ยินว่าท่านเองก็ใช้ชีวิตในแคว้นเจาได้ไม่ค่อยดีนัก ท่านมีแค่ปู่คนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นอีก พ่อแม่ของท่านในอดีตก็ข้องเกี่ยวกับเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนถูกวางยาพิษ ตอนนี้ยังคงระหกระเหินหาตัวกันไม่พบ"ดวงตาฟู่จาวหนิงก็เย็นชาลงมาเช่นกันองค์ชายสองมองข้ามจุดนี้ไป เขาต้องแสดงความจริงใจของตนเองออกมาให้เห็น"ดังนั้น ในแคว้นเจาท่านแทบจะไม่มีญาติฝ่ายแม่คอยช่วยเหลือ ไร้ที่พึ่งพา ตอนนั้นที่ท่านรีบแต่งงานเข้าจวนอ๋องเจวี้ยน คิดแล้วก็น่าจะมีความลำบากที่ยากจะแก้ไข ตอนนี้ข้าอยากจะช่วยท่าน ท่านไม่ต้องกลับแคว้นเจาแล้ว อยู่ที่ต้าชื่อนี้เถอะ...""ให้ข้าอยู่ที่ต้าชื่อ?""ใช่ อยู่ที่ต้าชื่อ อย่างน้อยราชวงศ์ก็ไม่มีความเคืองแค้นอะไรกับท่าน ท่านอยู่ที่แคว้นเจาก็มีชื่อหมอเทวดาอยู่แล้ว ข้าเองก็สามารถปกป้องท่านได้ ช่วยท่านค้นหาพ่อแม่ พวกเราปล่อยข่าวออกไป พอพ่อกับแม่ท่านรู้ว่าท่านไม่อยู่ที่แคว้นเจาแล้ว ก็คงจะไม่กังวลอะไรอีก ไม่แน่อา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1346
"ไป!"ฟู่จาวหนิงนั่งกลับเข้ามา สั่งการเสียงขรึม"ชิ้ง!"องครักษ์องค์ชายสองชักกระบี่คิดจะขวาง มีคนรีบเข้าไปประคององค์ชายสองสืออีสือซานพวกเขาก็ควบม้าล้อมเข้ามาทันทีทั้งสองฝ่ายเหมือนพร้อมจะเปิดศึกกันแล้วเซียวหลันยวนตอนนี้เพิ่งตั้งสติกลับมาได้ เขามองฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงจะปกป้องเขา ขนาดที่สั่งสอนองค์ชายสองแห่งต้าชื่อแบบนี้นางไม่ไหวหน้าองค์ชายสองเลยแม้แต่น้อย ทำเอาใจของเขาหวานชื่นเหลือแสน"หนิงหนิงอย่างเพิ่งโกรธ"เซียวหลันยวนปลอบนางแผ่วเบาคำหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งออกไปจากรถม้า มององค์ชายสองที่ถูกประคองตัวอยู่ ปลดหน้ากากลงมาหลังจากปลดหน้ากากลง ใบหน้าของเขาก็เปิดเผยออกภายใต้แสงตะวันอบอุ่นยามบ่ายคิ้วยาวเข้ม ตาดำเปล่งประกายดุจดวงดารา สันจมูกแหลม ริมฝีปากงดงามราวจรดด้วยพู่กันกระทั่งองค์ชายสองที่ถูกเรียกว่าหล่อเหลาในต้าชื่อก็ยังเหม่อลอยไปเล้กน้อย ถอยออกไปก้าวหนึ่งอ๋องเจวียน นี่คือหน้าตาแท้จริงของอ๋องเจวี้ยน!ใครบอกกันว่าหน้าของอ๋องเจวี้ยนพังยับไปแล้ว หน้าตาประดุจภูตผี? ใครกัน!หน้าตาเช่นนี้ ทำเอาแสงตะวันสูญสิ้นสีสันไปได้เลย!องครักษ์ขององค์ชายสองเองก็มองอ๋องเจวี้ย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1347
ฟู่จาวหนิงจับมือของเซียวหลันยวนเอาไว้"นี่มันในรถม้านะ"เสียงของนางอ่อนยวบหน่อยๆ น่าจะเพราะใบหน้าของเซียวหลันยวนอยู่กล้านางขนาดนี้ ดวงตาลึกซึ้งของเขา จมูกสันโด่งนั่น แล้วยังมีริมฝีปากที่กลืนลมหายใจของนางไปแล้ว ล้วนทำเอาเลือดของนางเดือดพล่านไม่ใช่มีแค่ชายหนุ่มที่ถูกหญิงสาวยั่วยวนจนร่างกายร้อนผ่าว แต่หญิงสาวเองก็ถูกชายหนุ่มดึงดุดได้เช่นกันตอนนี้เซียวหลันยวนทำเอานางรู้สึกปากลิ้นแห้งผากสมกับเป็นหนุ่มรูปงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเจาจริงๆ!พูดได้ว่า ตอนอยู่ในต้าชื่อนางก็ไม่เคยเห็นใครหน้าตาดีเท่าเขา หรือคนที่ตรงกับส่วนที่นางชอบเลยชายคนนี้ตรงตามแบบที่นางชอบอย่างสมบูรณ์เซียวหลันยวนสัมผัสหน้าผากนางเบาๆ และกำลังพยายามข่มลมหายใจกับอาการใจเต้นลงมาในดวงตาเขายังมียังมีแสงมืดมนอยู่"ข้ามีความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก..." เสียงของเขาแหบพร่า"อ๋า? ความรู้สึกอะไร?""อยากกลับบ้านดุจคมศร" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นมาทีละคำๆอยากกลับบ้านดุจคมศร?อยากกลับแคว้นเจาขนาดนั้นเลยหรือ?ฟู่จาวหนิงตอนแรกยังไม่ค่อยเข้าใจนัก จนตอนที่เขาจูบลงมาที่ริมฝีปากนางอีกครั้ง นางจึงเข้าใจขึ้นมา หัวใจเต้นระรัวขึ้นอีกครั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1348
"แล้วซือถูไป๋ล่ะ?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคิดถึงซือถูไป๋ขึ้มมา หลายวันนี้เขาไม่เห็นซือถูไป๋เลย เขาไปทำอะไรแล้วนะ?"คุณชายซือถูพอเจอกับคนที่ผู้นำตระกูลถูส่งมา ก็ถูกบังคับให้กลับบ้านไปแล้ว" เฉินเซียงนึกเรื่องนี้ออกขึ้นมา เพราะเดิมทีองค์หญิงใหญ่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องร่องรอยของซือถูไป๋นัก ตอนที่นางได้ยินเรื่องนี้จึงไม่ได้เข้ามารายงานในทันทีกระทั่งตัวเลือกรองที่นางคิดไว้อย่างซือถูไป๋ก็ไม่อยู่แล้วหรือ?องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นร้อนรนขึ้นมา "ถ้าอย่างนั้นข้า..."นางเองก็อยากจะออกไปบ้างแล้ว! แต่นางจะไปไหนได้ล่ะ?ฝ่าบาทไม่มีทางให้นางได้ไปไหน ตอนนี้นางเองก็ยังหาวัตถุดิบยาดีดีไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังไม่เห็นว่าเหล่าหมอเทวดาของสมาคมหมอใหญ่จะค้นคว้าเรื่องยาอายุวัฒนะออกมาได้เลยนางยังกลับไปเมืองหลวงจักรพรรดิพร้อมองค์จักรพรรดิแบบนี้ไม่ได้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าตนเองถ้ากลับไปเช่นนี้ คงจะไม่ได้ออกมาอีกแล้วในใจนางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก"องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยมีความคิด" อิ๋นสั่วมองนางเอ่ยขึ้นเสียงขรึม"รีบว่ามา""พวกเราไม่ลองไปยอดเขาโยวชิงดูล่ะ?" อิ๋นสั่วเอ่ยขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นงงงันไปไปยอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1349
ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนไม่สนใจว่าคนที่อยู่ในเมืองจี้เหล่านั้นจะคิดอะไร หลังออกจากเมืองจี้ยิ่งเดินทางก็ยิ่งหนาว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้แวะพักมากนัก เร่งเดินทางอยู่ทุกวันระหว่างทางก็ได้รับข่าวสารจากแคว้นเจาทางนั้นมาตลอดแคว้นเจารู้แล้วว่าเซียวหลันยวนไปยังต้าชื่อ แต่ก็ยังไม่เคลื่อนไหวอะไรคนที่เซียวหลันยวนทิ้งไว้ไม่ได้ตรวจพบว่าจักรพรรดิเจาส่งทหารออกมา กระทั่งตลอดทางก็ย้งไม่เจอกับการลอบสังหารอีกด้วย สงบจนทำให้คนรู้สึกไม่ปกติแต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ พวกเขาเองก็ยังเร่งเดินทางกลับมาตลอดทางถึงอย่างไร นั่นก็คือบ้านของพวกเขาเสิ่นเสวียนทางนั้นเองก็ส่งจดหมายด่วนเข้ามา ก่อนวันที่พวกเขาจะออกจากเมืองจี้ ผู้อาวุโสจี้ก็พาสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินขึ้นมาบนเส้นทางขากลับแคว้นเจาแล้วนอกจากองครักษ์ที่เซียวหลันยวนทิ้งไว้ เสิ่นเสวียนยังส่งองครักษ์ออกมาอีกไม่น้อยเซียวหลันยวนเดิมทีคิดว่าพวกขเาออกเดินทางมาก่อน ก็เพื่อจะขจัดอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นระหว่างทาง แต่คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางกลับคลื่นลมสงบ ไม่รู้ว่าคนที่ไล่สังหารสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินล้มเลิกภารกิจนี้ไปแล้วหรือยังจนตอนที่พวกเขามองเห็นหอเมืองหลวงแคว้นเจ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1350
มีคนคาดเดา แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา และไม่รู้ว่าคนเหล่านี้คือใคร แต่ว่าบนชุดทะมัดทะแมงสีดำบวกกับเกราะอ่อนสีดำบนตัวพวกเขา มองแล้วดูน่าเกรงขามฟู่จาวหนิงเลิกม่ามองออกไป ก็สูดปากขึ้นมา จากนั้นจึงหันหน้ามองไปทางเซียวหลันยวน"องครักษ์เงามังกรหรือ?""อือฮึ" เซียวหลันยวนพยักหน้า"ท่าน..." ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออก "ท่านให้พวกเขาเปิดเผยตัวเพื่อส่งพวกเราเข้าเมืองเนี่ยนะ?""ใช่ เจ้าก็ลองดูว่าทหารทางการพวกนั้นจะกล้าจับข้าไหม" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบฟู่จาวหนิงกุมหน้าผากมีองครักษ์เงามังกรสวมเกราะอ่อนสีดำตั้งมากมายคอยคุ้มกัน ทหารทางการที่ไหนจะกล้าทำอะไร?เซียวหลันยวนนี่ไม่เล่นตามกฏเลยจริงๆ ถึงอย่างไรองครักษ์เงามังกรเหล่านี้ขนาดราชองครักษ์ก็ยังไม่กล้าปะทะด้วยเลยแต่องครักษ์เงามังกรเดิมทีก็จัดตั้งขึ้นเพื่อคุ้มครององค์จักรพรรดิ คุณสมบัติในสิทธิ์ของพวกเขาจึงอยู่ใต้องค์จักรพรรดิเพียงคนเดียวตอนนี้กลับมีคนพิเศษอย่างเซียวหลันยวนปรากฏตัวขึ้นไม้นี้ของไท่ซ่างหวงเด็ดขาดจริงๆจักรพรรดิเจาน่าจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยทีเดียวในประตูหอเมือง ทหารทางการหลายสิบคนตั้งขบวนเข้มเพื่อรอพวกเขาได้รับข่าวมาก่อ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1351
"อ๋องเจวี้ยน พวกเรามีราชโองๆๆๆๆๆๆ..."คนในที่ว่าการคนนั้นอยากจะพูดคำที่คิดออกมาอย่างยากลำบาก แต่แรงกดดันบนตัวกลับมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกเหมือนถูกกดลงติดพื้น เงยหน้าขึ้นมายังไม่ได้ ไม่ต้องพูดเรื่องพูดเลย พูดอะไรก็ตะกุกตะกักไปหมดโครมตัวเขาพังพาบลงโครม ยังจะพูดให้ชัดเจนได้อีกเสียที่ไหน?คนอื่นๆ พอเห็นสภาพเขาก็ใจสั่นวาบ ความกล้าที่เหลืออยู่ก็สลายหายไปเพราะความหวาดกลัวอ๋องเจวี้ยนร้ายกาจขนาดนี้เชียว เช่นนั้นก็โทษพวกเขาไม่ได้แล้วกระมัง?เพราะพวกเขาต่อกรกับอ๋องเจวี้ยนไม่ได้นี่นา องค์จักรพรรดิถ้ารู้ก็คงไม่โยนความรับผิดชอบมาบนตัวพวกเขาหรอกกระมังรถม้าของอ๋องเจวี้ยนเคลื่อนผ่านประตูเมืองผ่านหน้าพวกเขา องครักษ์เงามังกรเองก็คุ้มครองอยู่รอบๆ ตามติดเข้าไป ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ทั้งนั้นประชาชนระหว่างทางพอเห็นขบวนใหญ่เช่นนี้ก็รีบถอยหนีกัน มองกันอย่างหวาดหวั่นไปทางรถของอ๋องเจวี้ยน"อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงแล้ว""คนพวกนั้นคือองครักษ์เงามังกรหรือ? องครักษ์เงามังกรดูพลังน่ากลัวจริงๆ""น่ากลัวมาก หรืออ๋องเจวี้ยนจะรู้ว่าทุกคนกำลังพูดถึงใบหน้าของเขา? หลังจากนี้คงไม่มีใครกล้าพูดแล้ว ไม่เช่นนั้นคงถ
Bab terbaru
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1888
"ดูการเคลื่อนไหวของทูตแคว้นหมิ่นอีกหน่อย"เซียวหลันยวนรู้สึกว่าตอนนี้ยังออกไปไม่ได้ อย่างน้อยก็ดูก่อนว่าทูตของแคว้นหมิ่นเจรจากับองค์จักรพรรดิได้หรือไม่ฟู่จาวหนิงดึงเขานั่งลง อ้อมไปอยู่ด้านหลังแล้วนวดหัวให้เขาหลายวันนี้เขาเองก็ยุ่งเหลือเกิน ต้องจัดการเรื่องตั้งมากมาย นางเหนื่อย เขาเองก็ไม่ได้สบายเท่าไรนัก"แคว้นหมิ่นต้องการตงฉิง เรื่องนี้ท่านคิดอย่างไรบ้างล่ะ?"ตงฉิง ถึงอย่างไรก็เป็นของเขาเขาตอนนี้คงผู้สืบทอดหนึ่งเดียวของตงฉิงตงฉิงตอนนี้ต่อให้ยังไม่เห็นท้องฟ้าเห็นตะวัน แต่ก็ไม่ใช่จะไม่มีเจ้าของถ้าหากแคว้นหมิ่นต้องการคลังสมบัติกับเหมืองแร่ของตงฉิง ก็เท่ากับต้องการสิ่งของของเซียวหลันยวน จากความเข้าใจต่อเซียวหลันยวนของฟู่จาวหนิง เขาจะไม่ทนดูของของตนเองถูกแบ่งออกไปแน่เซียวหลันยวนสัมผัสได้ถึงความผ่อนคลายและสบายที่นิ้วของนางนำมา"ตงฉิง ข้าไม่ยอมยกให้อยู่แล้ว"ตงฉิง เขามีจุดประสงค์อื่นอยู่แล้วของที่เป็นของเขา เขาไม่มีทางยอมให้เปล่าๆ แบบนี้ไหนจะเรื่องนี้ แม้เขาเป็นคนแคว้นเจา แต่ตอนที่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตงฉิงครั้งนั้น แคว้นเจารู้แต่ก็ไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ในอดีตเคยรับบุ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1887
ฟู่จาวหนิงเห็นเขาเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงถามขึ้นอย่างอดไม่อยู่"รู้สึกว่าเขาไม่ควรโง่ขนาดนี้"เซียวหลันยวนคิดถึงท่วงท่าสง่าผ่าเผยสมัยที่จักรพรรดิยังวัยหนุ่ม คิดถึงตอนที่เขายังเด็ก ตอนที่องค์จักรพรรดิยิ้มแย้มทักทายเขา แต่พอหันกลับก็วางแผนเกือบทำเขาจมบ่อน้ำตายครั้งนั้น เขามองไม่ออกถึงแผนการที่องค์จักรพรรดิสร้างขึ้นมาจริงๆต่อมาให้คนไปตรวจสอบก็ยังตรวจสอบอะไรไม่ได้ หลักฐานทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับองค์จักรพรรดิเลย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเชื่อมั่นสัญชาตญาณตนเองเกินไป เขาก็คงถูกหลอกผ่านไปแล้วแต่ว่าตอนนี้องค์จักรพรรดิกลับโง่แบบนี้ไปแล้วหรือ?"ก่อนหน้านี้ที่ข้าจับชีพจรให้องค์จักรพรรดิ ก็ไม่พบว่าเขาโดนยาพิษอะไร" ฟู่จาวหนิงนึกย้อนกลับไปตอนที่จับชีพจรให้องค์จักรพรรดิ "แต่ว่า จับชีพจรเองก็ไม่ได้แม่นยำไปเสียทั้งหมด ถ้าหากโดนพิษที่ออกฤทธิ์ช้ามาหลายปีจนทำร้ายสมองเข้า ก็ไม่แน่ว่าจะตรวจหาพบ"ฟู่จาวหนิงมองเขา "ท่านสงสัยเรื่องนี้หรือ?"เขาน่าจะสงสัยว่าองค์จักรพรรดิถูกวางยาพิษ พอสะสมนานวันเข้าจึงกระทบไปถึงสมองจะว่าไปก็ไม่แน่ว่าจะเป็นไปไม่ได้"เป็นไปได้ แต่ในเมื่อเจ้าตรวจไม่เจอ ก็อธิบายว่าต่อให้ถูกว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1886
เสิ่นเชี่ยวยืนยันว่าไม่ได้ยินเรื่องขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลยจริงๆพอเซียวหลันยวนกลับมา ฟู่จาวหนิงจึงถามขึ้นเซียวหลันยวนก็มีแหล่งข่าวของตนเองอยู่"นางกับหยวนอี้อยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนบาดเจ็บ หยวนอี้หนักหน่อย ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแต่งตัวเป็นสาวใช้วัง พักฟื้นอยู่ด้วยกันในวังราชนิเวศน์ ทั้งสองคนไม่ออกไปไหนเลย"เซียวหลันยวนหลังจากกลับมาก็พักผ่อนไปหนึ่งวัน จากนั้นก็เริ่มจัดการธุระเรื่องต่างๆองค์จักรพรรดิยังไม่เรียกเขาเข้าวัง ตอนนี้น่าจะยังกลัวอยู่หน่อยๆ กลัวเขาที่เพิ่งกลับมาจากเมืองเจ้อ จะถูกติดโรคระบาดมาหรือเปล่าเรื่องครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกความขี้ขลาดกลัวตายขององค์จักรพรรดิ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้รู้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของเมืองเจ้อ องค์จักรพรรดิขี้เกียจจะไปถาม เพราะถ้าจะถามขึ้นมาจริงๆ เป็นไปได้มากว่าจะถูกเขาพูดไปถึงช่วงหลัง แล้วถามหาความรับผิดชอบเรื่องวัตถุดิบยากับเสบียงเหล่านั้นระดับความขี้เหนียวขนาดนั้นขององค์จักรพรรดิ จะยอมออกมาได้อย่างไร?ดังนั้นเรื่องนี้เกรงว่าคงมีแต่จะยื้อออกไปเรื่อยๆ ลากไปจนกว่าโหยวจางเหวินจะเข้าวังเซียวหลันยวนตอนนี้ก็ขี้เกียจไปคิดเล็กคิดน้อยกับอง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1885
ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวมองจูเฉียนเฉี่ยน"คนทั้งหมดล้วนกำลังยุ่งกับเรื่องสำคัญ ยุ่งกันจนหัวหมุน ใครมีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระของเจ้ากัน? อย่าคิดว่าทุกคนเขาจะเอาแต่คิดเรื่องความรักที่ไม่เหมาะสมนี้! หมอฟู่เองก็ไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรเจ้า แค่ไม่อยากให้เจ้าทำเรื่องเสียต่างหาก""ข้าไปทำเรื่องเสียตอนไหนกัน? ข้าก็ช่วยอยู่ที่นั่นตลอด ข้าเองก็ช่วยไปตั้งเยอะไม่ใช่หรือไง?" จูเฉียนเฉี่ยนน้อยใจ"เช่นนั้นเจ้าก็ทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้เรอะ? ยังคิดจะตามไปเมืองหลวงอีก?""ท่านลุง หรือข้าจะต้องเป็นยายแก่ที่ไม่ได้แต่งงานไปตลอดชีวิตกัน? พ่อกับแม่ข้าจะไม่วางใจเอานะ!" จูเฉียนเฉี่ยนตาแดงรื้นขึ้นมานางมองไปยังรถม้าที่แล่นห่างออกไป รู้ว่าตอนนี้ตนเองตามไปไม่ทันแล้ว เสียใจจนอยากจะร้องไห้"ใครไม่ให้เจ้าแต่งงานกัน? ข้าจะให้ป้าของเจ้าหาคู่ครองที่เหมาะสมให้เจ้เาอง""ชีวิตของข้าไม่เหมาะกับคนธรรมดา!" จูเฉียนเฉี่ยนร้องขึ้นมาอีกนางแต่งงานส่งเดชไม่ได้"เช่นนั้นก็หาคนที่เหมาะก็จบแล้วนี่!" ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวตะคอกเสียงขรึมถึงอย่างไรถ้าเขาทำให้จูเฉียนเฉี่ยนไประรานตระกูลฟู่ ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีหน้าไปพบหมอฟู่แล้วจูเฉียนเฉ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1884
และมีเหล่าขุนนางใหญ่แอบคุยกันถึงเรื่องนี้องค์จักรพรรดิโมโหจนล้มป่วยส่วนเหล่าทูตจากแคว้นหมิ่นก็ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง หลังจากหยวนอี้กลับมา ก็บอกกับภายนอกว่าไม่คุ้นชินกับสภาพแวดล้อม แล้วจึงอยู่แต่ในวังราชนิเวศน์ไม่ออกไปพบใครตอนนี้ยังออกไปลำบากแต่ความเป็นจริงคือเนื่องจากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นบาดเจ็บ จำเป็นต้องหลบเพื่อพักฟื้นก่อนองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็แต่งตัวเป็นสาวใช้วังซ่อนอยู่ในวังราชนิเวศน์ระหว่างทางจากเมืองเจ้อกลับเมืองหลวง นางเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด เฉินเซียวตายไปแล้ว องครักษ์ของนางก็ตาย เหลือแค่นางคนเดียว ตอนนี้จึงจำใจต้องพึ่งพาหยวนอี้ไปก่อนไม่ใช่แค่หยวนอี้ที่บาดเจ็บ นางเองก็บาดเจ็บด้วยก่อนหน้านี้ป่วยไปรอบหนึ่ง บวกกับการบาดเจ็บครั้งนี้ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผอมลงไปมากเมืองเจ้อเองก็สงบไปอีกหลายวันครึ่งเดือนต่อมา ฟู่จาวหนิงในที่สุดก็ควบคุมโรคระบาดเอาไว้ได้ทั้งหมด เมืองเจ้อยกเลิกการปิดเมืองคนทั้งเมืองล้วนดีใจกันอย่างบ้าคลั่งวันที่ฟู่จาวหนิงจะออกจากเมืองเจ้อ ประชาชนทั้งเมืองก็มาล้อมส่งที่ถนนอยู่ในเมืองเจ้อนานขนาดนี้ ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกผูกพันกับเมืองเจ้อขึ้นมาแล้ว แต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1883
โจวติ้งเจินถูกผลักออกไปจากเมืองเจ้อมาได้ครึ่งทางเขาก็ได้สติขึ้นมา พอรู้ว่าตนเองต้องถอนกำลังแบบนี้ ก็โมโหจนแทบจะเป็นลมไปอีกรอบแต่เขาก็ถ่ายหนักจนตัวโยน ตอนนี้แค่แรงจะด่าก็ยังไม่มีเพราะในป่าในเขา เขากระทั่งไม่มีกระดาษแล้ว ดังนั้นจึงต้องใช้ใบไม้กับกิ่งไม้มาจัดการ ตอนนี้รูทวารเองก็เต็มไปด้วยแผล ขยับทีก็เจ็บเหลือแสน"กลับ กลับไป..."รองขุนพลเห็นสภาพแบบนี้ของเขา ก็เอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจว่า "ท่านขุนพล ครั้งนี้พวกเราช่างมันเถอะ อ๋องเจวี้ยนกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนร่วมมือกัน วิธีการก็ชั้นต่ำมาก ไม่รู้ว่ายาพวกนั้นของพวกเขาจัดการมาอย่างไร ถ้าพวกเรายังไปอีก ไม่รู้ว่าต้องติดยากันอีกกี่รอบนะ"ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาทางนั้นก็ไม่มีอะไรกินกันแล้ว เดิมทีคิดว่าวันสองวันก็น่าจะจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ใครจะคิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะไร้เหตุผล ถึงกับใช้วิธีการแบบนี้แล้ววรยุทธ์ของอ๋องเจวี้ยนก็ห่างชั้นกับพวกเขา ตราบใดที่ไม่ต้องปะทะกับท่านขุนพล เขาก็แฝงเข้ามาในกลุ่มพวกเขาได้ ถ้าหากเข้ามาก็ไม่มีใครขวางอยู่หรอกพวกเขาถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อ ยังไม่รู้ว่าจะมีจุดจบอย่างไร ต่อให้ไม่ตายชีวิตก็น่าจะหายไปซักครึ่งอยู่"ท่านขุน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1882
โจวติ้งเจินไม่อยากจะออกไปไกลหน่อยเสียที่ไหน?แต่เขาทำไม่ไหวน่ะสิ!ท้องเสียครั้งนี้ ลากยาวไปถึงสามวัน!คืนวันที่สอง พวกทหารที่เรี่ยวแรงหายไปก็ฟื้นกลับมาพอควรแล้ว โจวติ้งเจินกลับล้มลงไปแทนเขาถ่ายออกมาจนทั้งเนื้อตัวซีดไปหมด ไม่มีแรงจะพูดจาเลยทีเดียวตอนที่เขาเตรียมจะรองขุนพลเตรียมเข้าไปตีเมือง รองขุนพลก็เริ่มท้องเสียบ้างแล้ววันที่สาม เขาออกคำสั่งอย่างอ่อนแรงให้ทหารเข้าไปโจมตีเมือง ให้รองขุนพลน้อยหลายคนนำทหารออกไป เหล่าทหารก็ไม่มีแรงกันขึ้นมาอีก！ทหารกว่าครึ่งล้มลงไปนอนระเนระนาดอีกครั้ง ลุกกันไม่ขึ้นแผนการโจมตีเมืองถูกบีบให้หยุดชะงักอีกครั้งโจวติ้งเจินโมโหจนเกือบจะเส้นเลือดในสมองแตกเขาตอนนี้ยังมองไม่ออกที่ไหนว่าเป็นฝีมือเซียวหลันยวน?แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายวางยามาได้อย่างไร! ยาพวกนั้นทำไมถึงไม่มีสีมีกลิ่นเลย"ต้องเป็นฟู่จาวหนิงแน่ๆ ต้องเป็นยาที่นางทำขึ้นมา..."สุดท้ายโจวติ้งเจินคิดออกถึงจุดนี้ แต่ตอนนี้เขาก็ถ่ายออกมาจนตัวโหวง ลุกไม่ขึ้นที่นี่ไม่มีอะไรที่กินได้แล้ว ต่อให้ล่าสัตว์มา ตอนนี้เขาก็กลืนไม่ลงถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป โจวติ้งเจินรู้สึกว่าตัวเองต้องตายแน่รองขุนพ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1881
อันเหนียนรู้สึกว่า สามีภรรยาอย่างพวกเขาทั้งสองคนถ้าอยู่ด้วยกันนานอีกหน่อย อาจจะมีอะไรใหม่ๆ ออกมาอีกก็ได้ดังนั้น พวกเขาจึงเป็นคู่สวรรค์สร้าง ใครก็แทรกกลางเข้าไปไม่ได้เซียวหลันยวนเดินเข้ามา เห็นอันเหนียนกำลังคุยอยู่กับฟู่จาวหนิงเขาชะงักไปเล็กน้อย แล้วจึงเดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง แต่มองไปทางอันเหนียน"คุยอะไรกัน?"คุยกันสนุกเชียวนะ? เหมือนจะเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าอันเหนียนด้วยฟู่จาวหนิงเองก็สีหน้ามีชีวิตชีวาเหมือนกันเอาอีกแล้ว อันเหนียนก่นด่าในใจ เจอเข้ากับสายตาของเซียวหลันยวน "กำลังคุยกับพระชายา ว่าพวกท่านตอนนี้นิสัยคล้ายคลึงกันเรื่อยๆ แล้ว""อย่างนั้นหรือ? พวกเราเป็นสามีภรรยา จะคล้ายกันมันก็เรื่องปกตินี่" เซียวหลันยวนบีบแขนฟู่จาวหนิง"มือทำไมเย็นนักล่ะ?" ฟู่จาวหนิงโดนความเย็นของมือเขาดึงความสนใจไปทันที นางพลิกกลับมากุมมือเซียวหลันยวน มืออีกข้างก็ปลดหน้ากากของเขาลงมาพอปลดหน้ากากถึงจะเห็นสีหน้าของเขาดูแล้วยังดีอยู่"ฝนตกลงมาครู่หนึ่ง แล้วนอกเมืองก็อากาศเย็นมาก" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น ดึงนางมาไว้ในอ้อมกอด "หนิงหนิงให้ข้ากอดหน่อย เดี๋ยวก็อุ่นขึ้นแล้ว"แค่กๆอันเหนียน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1880
ยาครั้งนี้ มีประสิทธิภาพมากจริงๆพอถึงตอนฟ้าสาง มีคนป่วยหนักแต่เดิมหลายคน มีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเดิมทีที่ป่วยจนไม่รู้สึกตัวแล้ว วันนี้ตอนเช้าก็สามารถประคองตัวลุกขึ้นนั่งมากินข้าวต้มได้นี่ทำให้คนทั้งหมดดีใจกันมากมีผลลัพธ์เช่นนี้ ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวรู้สึกว่าตนเองวันนี้เดินเชิดหน้ายืดหลังตรงได้เสียทีนี่อธิบายได้ว่ามีความหวังแล้วจริงๆ! ไม่สิ พูดว่าเป็นความหวังไม่ได้แล้ว มันมีผลลัพธ์ที่ดีแล้วต่างหากตอนที่ฟู่จาวหนิงวุ่นอยู่ทั้งคืน เซียวหลันยวนเองก็ออกไปทั้งคืนไม่ได้กลับมาตอนที่ฟู่จาวหนิงได้พัก ได้กินข้าวเช้า จึงเพิ่งนึกได้ว่าเซียวหลันยวนไม่รู้หายไปไหนนางถามสืออี สืออีก็ดูจะตื่นเต้นขึ้นมารางๆ"ท่านอ๋องออกเมืองไปแล้วขอรับ"ออกเมือง?เซียวหลันยวนออกจากเมือง แล้วทำไมสืออีถึงดูตื่นเต้น?"หรือจะออกไปหาโจวติ้งเจิน?" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงถึงแม้ทหารส่วนใหญ่จะโดนพิษที่ทำให้เสียกำลังในการต่อสู้ไป แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไม่ได้โดนพิษ หรืออาจจะมีคนที่โดนพิษไปน้อยมาก นั่นก็ยังสู้ได้อยู่นะองครักษ์ของเซียวหลันยวนส่วนใหญ่ยังอยู่ที่นี่ เพราะเมื่อคืนตอนที่นางวิ่งไปดูแลคนป่วยตรงนั้นตรงนี้ ย
