บทที่ 1080

"ใช่ พอยิ่งหลงรัก ก็ยิ่งกลัว"

เซียวหลันยวนหอมไปเบาๆ บนหน้านาง "หนิงหนิง ข้าชอบเจ้า มีแต่เจ้าเท่านั้น"

ฟู่จาวหนิงคิดว่าตนเองยังโกรธอยู่ แต่พอได้ยินคำพูดเหล่านี้จะไม่รู้สึกอะไร แต่เอาจริงๆ นางกลับพบว่าพอได้ยินเขาพูดออกมาเหมือนจะคลุ้มคลั่งแบบนี้ ใจของนางเองก็อดใจเต้นระส่ำขึ้นมาไม่ได้

นางกัดริมฝีปากล่าง กลัวว่าตนเองจะใจอ่อนตอบรับเขา

เช่นนั้นที่โมโหก่อนหน้านี้ก็เสียเปล่าน่ะสิ?

นางไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นให้หลุด ทั้งสองคนนิ่งเงียบขึ้นมาพร้อมกันอยู่พักหนึ่ง ราวกับกำลังฟังเสียงใจเต้นของอีกฝ่ายอยู่

ฟู่จาวหนิงไม่ดิ้นรนอีกแล้ว และไม่ได้ผลักไสเขา แล้วยังไม่ด่าเขาต่อ ใจของเซียวหลันยวนก็เหมือนแช่อยู่ในน้ำผลไม้เปรี้ยวหวาน พ่นฟองอากาศออกมา

เขารู้ว่าตนเองก่อนหน้านี้ทำผิดกับนางจริง และเขาที่ทำผิดใหญ่โตขนาดนั้น ฟู่จาวหนิงก็ยังยอมให้อภัยเขาเร็วขนาดนี้

เขาเกือบจะเสียภรรยาที่แสนดีขนาดนี้ไปแล้ว

ผ่านไปพักหนึ่ง ฟู่จาวหนิงจึงยื่นมือมาหยิกที่เอวเขา

"ท่านปล่อยมือก่อน มีเรื่องหนึ่งที่ร้ายแรงมากที่ท่านยังไม่ได้พูดให้ชัดเจน!"

เซียวหลันยวนใจกระตุก เรื่องอะไร?

ดูเหมือนจะร้ายแรงมากเสียด้วย?

เขาไม่กล้าชักช้า