3

สองสาวที่เดินผ่าน หันมาส่งยิ้มหวานให้คนขับสุดหล่อที่เปิดประตูก้าวออกมาจากรถหรู ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อจำได้ว่าหนุ่มคนนี้คือทายาทคนสุดท้องของตระกูลโรคาซานเดอร์

“พระเจ้า! นั่นคุณเจคอปใช่ไหมคะ?” สาวผมบลอนด์เอ่ยทักทายอย่างดีใจ

“ครับ! ต้องขอโทษที่หลานๆ ของผมเสียมารยาท” เจอคอปกลอกตาก่อนจะหันไปตอบอย่างเสียไม่ได้

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่...สามหนุ่มน่ารักเหมือนกับคุณอาเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยชม

“ขอบคุณครับ” เจคอปหัวเราะแบบแกนๆ ออกไปทางรำคาญนิดๆ

จัสตินก้าวลงจากรถเสร็จ ก็รีบเดินเข้าไปสะกิดแขนของผู้เป็นอา แล้วสื่อสารด้วยภาษาไทย “ข้างหน้ามีสาวสวยกว่าสองคนนี้อีกเยอะเลยครับ”

“ใช่ครับ! มองใกล้ๆ แบบนี้ก็ไม่เห็นสวยเท่าไหร่เลย” ซานเชสที่ก้าวออกจากรถตามมาเอ่ยสมทบด้วยภาษาเดียวกัน พลางยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดอย่างรู้สึกผิดหวัง

“ไปเถอะครับพี่เจค!” เรนเดลที่ออกจากรถเป็นคนสุดท้าย เข้าไปดึงแขนของผู้เป็นอาให้ออกเดินไปยังชายหาด ซึ่งมีสาวๆ มากมายกำลังหันมามองกันอย่างสนใจ

“เอ่อ...ขอตัวก่อนนะครับ” เจคอปหันไปบอกราวกับคนมีมารยาทนักหนา!

“ค่ะ/ค่ะ” สองสาวมองตามรู้สึกเสียดาย อยากจะตามไปพูดคุยต่อ แต่ก็ติดตรงที่ต้องรีบกลับบ้าน

“Let’s Go!” ซานเชสเอ่ยพร้อมกับออกวิ่งนำ

“วู้...สาวๆ ค้าบบ เชสกับเรนมาแล้ว” เรนเดลวิ่งตามแฝดผู้พี่ไปอย่างร่าเริง

“รออาก่อนสิ” เจคอปตะโกนบอกสองแสบ ขณะที่บอดี้การ์ดสามคนวิ่งตามไปติดๆ

“รีบตามมาสิครับ” ซานเชสหันมาตะโกนตอบ

“สวัสดีค่ะ / หลานชายน่ารักจังเลยค่ะ / หวัดดีค่ะหนุ่มน้อย”

“สวัสดีครับ” จัสตินยิ้มกริ่มอย่างชอบใจที่สามสาวหุ่นสะบึ้มหันมามองและทักทายตน จึงหันไปกระตุกแขนผู้เป็นอาให้ก้มลงมาฟังคำที่ตนจะกระซิบบอก “พี่เจคครับ! วันนี้จัสอาจจะได้ใช้คอนดอม”

“นั่นมันไซส์ 54 นะจัส เรายังไม่ได้ใช้ในเร็วๆนี้หรอก” เจคอปหัวเราะขึ้นอย่างขบขัน ก่อนจะรีบเดินตามสามหนุ่มจอมแก่แดดไปยังชายหาดที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายมาเที่ยวพักผ่อนกันในช่วงวันหยุด โดยมีบอดี้การ์ดสิบกว่าคนเดินตามหลังมาเงียบๆ เพื่อดูแลรักษาความอย่างปลอดภัยดั่งเช่นทุกครั้ง

ขณะที่เจคอปนอนอาบแดดอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบที่ชายหาด จ้องมองหลานชายทั้งสามวิ่งเล่นกับเหล่าบอดี้การ์ดอย่างมีความสุขอยู่อยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงข้อความไลน์ดังขึ้น เขาจึงมือถือมาดู ก็เห็นข้อความในไลน์กลุ่ม R&R ที่ประกอบด้วย...

R1111 แพททริกสัน โรคาซานเดอร์ (แพททริก)

R2222 แดเนียล (เสกสรร) ร็อฟเวลล์ (ต้อม)

R7777 คาคอส (เพชรดนัย) ร็อฟเวลล์ (เพชร)

R8888 ออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ (อลัน)

และเขา...ซึ่งใช้รหัส R3333 ดังขึ้นติดๆ กัน จึงกดเข้าไปดูความเคลื่อนไหวของทุกคน

R2222 : เพชรลงแข่งด้วย

R1111 : ฉันคือคนที่ต้องได้หนึ่งพันห้าร้อยล้าน

R8888 : อย่าเพิ่งมั่นใจครับป๋า ลูกสาวผมต้องไม่ยอมแน่ๆ

R7777 : เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสมอนะอลัน

เจคอปอ่านข้อความต่างๆ เสร็จ ก็รู้ได้ทันทีว่าพี่ๆ ทั้งสี่คนกำลังจะแข่งกันทำลูก ตนจึงแกล้งกดพิมพ์ข้อความลงไป

R3333 : ผมแข่งด้วยคนครับ

R2222 : ไปหาเมียให้ได้ก่อนเถอะเจค

R1111 : หนังหน้าอย่างมันถ้ามีคนเอา ก็คงไม่อยู่มาจนอายุ 37 หรอกต้อม

R7777 : อันนี้ผมเห็นด้วยครับป๋าแพท

R8888 : ผมว่าเป็นเรื่องดีนะครับที่เจคยังไม่มีเมีย ไม่งั้นผมคงจะสงสารผู้หญิงคนนั้นสุดๆ

เจคอปอ่านข้อความของพี่ชายแท้ๆ ทั้งสองคน ก็ถึงกับกลอกตาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะรีบกดรัวแป้นพิมพ์ในมือถือลงไป

R3333 : แหม...ผมว่ามิกิน่าสงสารกว่านะที่มีผัวก็เหมือนคนไม่เต็มบาทอะเฮีย

R8888 : เจค! มึงอยู่ไหน?

R3333 : อยู่กับลูกของเฮียไง กำลังสอนให้ชักว่าวอยู่

R1111 : มันอยู่ที่คฤหาสน์อลัน

R3333 : ใช่ครับป๋า ตอนนี้ผมกำลังนั่งถ่ายคลิปเชสกับเรนแข่งกันสาวว่าวอยู่ครับ

R1111 : กูจะฆ่ามึง 🔪

R8888 : ผมจะเอาศพมันไปฝังเองครับป๋า🤝🏻 ⚰👌🏻

R2222 : ฉันจะสาบานว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร🤝🏻🙅🏻‍♂️

R7777 : ผมก็จะเหยียบเอาไว้ให้ลึกสุดตีนครับ 🤝🏻🤐

R3333 : ก็มาดิค้าบบบบ😜

เจคอปกดพิมพ์ข้อความไลน์ยั่วโมโหพี่ชายทั้งสองเสร็จ ก็นั่งจิบเบียร์ต่ออย่างอารมณ์ดี มองหลานชายทั้งสามจูงว่าวกระดาษที่ซื้อมาจากเมืองไทย วิ่งเล่นไปมาบนชายหาด ท่ามกลางการดูแลรักษาความปลอดภัยของเหล่า บอดี้การ์ด

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

คนที่กำลังเพลิดเพลินกับสายลมและแสงแดดอ่อนๆ ได้ไม่ถึงยี่สิบนาที หยิบมือถือที่วางอยู่มากดดูสายเรียกเข้าพร้อมกับกดรับ

[ครับแม่]

[เจค! นี่มันเรื่องอะไรกันฮะ? ทำไมแพทกับอลันมาถามหาลูกด้วยสีหน้าแปลกๆ] มะลิฉัตรบอกอย่างรู้สึกใจคอไม่ดี เพราะสีหน้าท่าทางของบุตรชายทั้งสองเมื่อครู่ ดูน่ากลัวมาก คล้ายกับว่ากำลังจะไปฆ่าไปแกงใครอย่างงั้นแหละ

[ฮ่าๆๆ แล้วตอนนี้ป๋ากับเสี่ยอยู่ไหนครับแม่] คนที่รู้สาเหตุหัวเราะอย่างพอจะนึกภาพสีหน้าท่าทางของพี่ชายทั้งสองออก

[ก็กำลังไปหาลูกน่ะสิ]

[โอ้พระเจ้า! งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ] เจคอปกดวางสายก่อนจะหันไปบอกกับหลานชายทั้งสาม

“เชส เรน จัส! อามีงานเข้า ขอตัวก่อนนะ!”

“โอเคครับ” สามหนุ่มจอมแก่แดดที่กำลังวิ่งเล่นสนุกสนานขานรับก่อนจะหันไปวิ่งเล่นต่ออย่างไม่สนใจ

เจคอปกลอกตาเมื่อถูกหลานๆ เมินใส่ จึงหันไปสั่งงานคนสนิทที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์แชตไลน์ในมือถือ “มาร์ค! แกอยู่รอจนพี่ชายฉันมารับหลานๆ นะ”

“ได้ครับ! เอ่อ...แล้วบอสจะไปไหนเหรอครับ?” มาร์คถามอย่างสงสัยกับท่าทางรีบร้อนของผู้เป็นนาย

“ไปหารีอา อ้อ! อย่าบอกป๋ากับเสี่ยล่ะ” เจคอปบอกก่อนจะวิ่งตรงไปยังรถที่จอดอยู่ จากนั้นก็รีบขับออกไปด้วยความเร็ว เพราะกลัวว่าหากอยู่นานกว่านี้ อาจจะมีรอยมือและรอยเท้าของพี่ชายทั้งสองประทับอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของตน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...เสียงเบรกรถที่ดังไปทั่วบริเวณชายหาด เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมองตามๆ กัน

มาร์ครีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้อทันทีที่เห็นร่างสูงของแพททริกสันและออร์แลนโด้เดินตรงมาหาตนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“มะ...มีอะไรเหรอครับ” คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ เอ่ยถามเสียงสั่นๆ ‘บ้าจริง! บอสไปทำอะไรเอาไว้อีกวะ’

“ไอ้เจคอยู่ไหน” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็น ขณะแพททริกสันกวาดตามองหาเงาหัวของน้องชายตัวดี

“บะ...บอสขับรถออกไปเมื่อครู่ครับ” มาร์คบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ ‘เอาแล้วไหมล่ะ งานเข้าจริงๆ ด้วย!’

“ไปไหน” ออร์แลนโด้ถามพร้อมกับมองคนสนิทของน้องชายอย่างจับสังเกต

“ผะ...ผมไม่รู้ครับ บอสสั่งให้อยู่รอคุณแพททริกกับคุณอลันมารับ   คุณซานเชส คุณเรนเดล แล้วก็คุณจัสตินครับ”

“แกโกหก!” ออร์แลนโด้ตรงเข้ากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างโมโห

“อลันอย่า!” แพททริกสันรีบดึงน้องชายออก เพราะตอนนี้หลายคนเริ่มหันมามอง และบางคนก็ชูถือมือขึ้นเหมือนกำลังถ่ายคลิป

“สะ...สาบานเลยครับ ผมไม่รู้จริงๆ ยัง งงๆ อยู่เลยว่าบอสรีบไปไหน” มาร์คบอกอย่างรู้สึกกลัว เพราะไม่อยากรองรับอารมณ์ของเจ้าชายน้ำแข็งแทนผู้เป็นนาย

“ระยำจริงๆ” ออร์แลนโด้สบถอย่างหัวเสีย

“แด๊ดดี้ค้าบบ” จัสตินจูงว่าววิ่งนำซานเชสกับเรนเดลตรงไปหาบิดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อลัน! ที่ไอ้เจคมันบอกว่ากำลังสอนลูกเราสาวว่าว จริงๆ แล้วคือว่าวอันนี้ใช่ไหม?” แพททริกสันชี้ไปยังว่าวที่ลูกชายทั้งสองถืออยู่ในมือ

“บ้าจริง!” คนที่กำลังจะจัดหนักจัดเต็มกับเมียรัก แต่พอได้อ่านแชตของน้องชายตัวแสบเสร็จก็รีบต่อสายโทร. หาพี่ชาย ‘แพททริสัน’ แล้วนัดกันไปที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์ แต่พอไปถึง ก็พบว่าเจคอปพาสามหนุ่มไปเที่ยวทะเล ด้วยความโมโห! ตนกับพี่ชายจึงรีบขับรถตามมาในสภาพที่ใส่แต่เสื้อยืด สีขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ ซึ่ง...ก็เรียกสายตาจากผู้คนที่มาเที่ยว ให้หันมามองกันอย่างล้นหลามเลยทีเดียว

“เชส! เรน! กลับบ้าน” แพททริกสันบอกลูกชายน้อยด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นใครต่อใครพากันแอบถ่ายรูปตนกับน้องชาย ที่มีสภาพไม่ต่างจากคนเพิ่งจะตื่นนอน

“เอ่อ...พวกเราขอไปหาคุณปู่กับคุณย่าที่คฤหาสน์ได้ไหมครับ” จัสตินเอ่ยขอ เพราะคืนนี้มีนัดวีดิโอคอลกับสามหนุ่มร็อฟเวลล์

“โอเค! ไปขึ้นรถ เดี๋ยวแด๊ดจะขับไปส่ง” ออร์แลนโด้บอกพลางหันไปพยักหน้าให้พี่ชายรีบออกเดิน ‘พระเจ้า! หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์หรอกนะ’

“คร้าบบบ” สามหนุ่มรีบวิ่งตรงไปยังรถของบิดา

“บอกไอ้เจคว่าถ้าฉันเจอมันเมื่อไหร่ เจ็บหนักแน่!” แพททริกสันหันไปทิ้งทวนก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทีเคร่งขรึม ทั้งที่จริงแล้วโคตรจะอับอาย

“คะ...ครับ” มาร์คก้มหน้าลงนิดๆ อย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงของรถสปอร์ตสุดหรูทั้งสองคันขับแล่นออกไปด้วยความเร็ว

“เฮ้อ...บอสนะบอส! เมื่อไหร่จะเลิกป่วนคนนั้นคนนี้สักทีวะ” คนที่ต้องมาทนก้มหน้ารับกรรมให้ทุกครั้งสบถออกมาอย่างรู้เหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ให้เตรียมตัวเดินทางกลับไปคฤหาสน์โรคาซานเดอร์