2

ตอนที่ 1

8 ปีต่อมา...ประเทศอังกฤษ

ออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ ในวัย 41 ปี ที่ยังคงความหล่อเหลา    ทรงเสน่ห์เอาไว้ภายใต้สีหน้าที่เย็นชา เดินออกจากลิฟต์ผ่านหน้าล็อบบีของบริษัท โรคาซานเดอร์ แอร์ไลน์ สายการบินยักษ์ใหญ่ที่มีน้องชายวัย 37 ปี นั่งเก้าอี้บริหารงานในตำแหน่งประธานใหญ่ แต่กลับหายหน้าหายตาไปเป็นพักๆ โดยทิ้งงานให้ตนกับพี่ชาย (แพททริกสัน) วัย 43 ปี ผลัดเปลี่ยนกันเข้าประชุมแทนเป็นว่าเล่น

“ไอ้เจคมันไปทำบ้าอยู่ที่ไหน?” คนที่ต้องเข้าประชุมด่วนแทน สบถถามทันทีที่เห็นคนสนิทเดินเข้ามาหา

“เอ่อ...คงจะไปหาคุณแดเนียลที่ประเทศไทยหรือไม่ก็อยู่ที่ดูไบมั้งครับ” อันโตนิโอ้ตอบเสียงอ่อน

“แต่นี่จะสองอาทิตย์แล้วนะ! มันจะโผล่หัวกลับมาทำงานเมื่อไหร่!” คนที่อยากใช้เวลาอยู่กับเมียบอกอย่างหัวเสีย 'ให้ตายสิ! ช่วงนี้ยิ่งมีข่าวระหองระแหงกับมิกิอยู่ด้วย'

“เดี๋ยวผมจะลองสืบในกลุ่มให้ครับ” อันโตนิโอ้รีบเสนอ

“ให้ไวเลย!” ออร์แลนโด้บอกก่อนจะเดินตรงออกไปยังรถที่บอดี้การ์ดนำมาจอดรอด้านบริษัท แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว

เช้าวันต่อมา...ที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์

บรื้น...

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มของบูกันติเวย์ร่อน สีแดงโกเมน แล่นเข้ามาจอดที่ลานน้ำพุด้านหน้า ทำให้เลโอนาดท์กับมะลิฉัตรและหลานชายทั้งสาม ซึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ข้างๆ สระว่ายน้ำทางปีกขวาของคฤหาสน์ หันไปมองตามๆ กัน

“พี่เจค!” สามหนุ่ม ซานเชส เรนเดล และจัสติน เอ่ยเรียกขึ้นพร้อมกันอย่างดีใจ เมื่อเห็นคุณอาสุดหล่อก้าวออกมาจากรถสปอร์ตสุดหรูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับทุกคน” เจคอปในวัย 37 ปี ที่ใบหน้าหล่อเหลา คมเข้ม นัยตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เอ๊ย! เจ้าเสน่ห์ กับความสูง 189 เซนติเมตร เอ่ยทักทายหลานชายและบิดามารดา

“ไงไอ้เสือ! นึกว่าอยู่ที่ดูไบซะอีก” เลโอนาดท์มองบุตรชายคนเล็กที่เดินยิ้มเรี่ยราดมาแต่ไกลอย่างขำๆ

“ครับ! พอดีผมมาทำธุระแล้วเห็นสามแสบเช็คอินที่นี่เลยแวะเข้ามาดูซะหน่อย” เจคอปตอบพร้อมกับยกมือขึ้นไฮไฟว์กับหลานรักเหมือนเช่นทุกครั้ง

“เจค! ทานอะไรมาหรือยังล่ะลูก” มะลิฉัตรถามบุตรชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ยังเลยครับ! ผมตั้งใจจะมาฝากท้องที่นี่แหละ” เจคอปเอ่ยพร้อมกับเข้าไปกอดมารดาอย่างออดอ้อน ก่อนจะมองหาผู้ใหญ่ทั้งสองที่ปกติจะอยู่ด้วยกับบิดาและมารดา “แล้วอาธีรกับน้าพิล่ะครับ?”

“กลับไทยจ้ะ ไปแจกทุนการศึกษาให้เด็กๆ บนดอย” มะลิฉัตรตอบพลางรู้สึกคิดถึงเพื่อนรักขึ้นมานิดๆ

“เพิ่งมาถึงอังกฤษเหรอครับพี่เจค!” จัสตินถามคุณอาหนุ่มสุดหล่อ

“มาถึงเป็นอาทิตย์แล้ว แต่พี่เจคเพิ่งจะมาหาคุณปู่คุณย่าน่ะจัส!” ซานเชสหันไปตอบแทน

“ใช่ๆ เมื่อเช้าตอนเราไลน์ถามพี่เจคยังบุ่มบู้มกับสาวที่โรงแรมอยู่เลย” เรนเดลบอกก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

“ว้าว! เด็ดไหมครับพี่เจค” จัสตินถามอย่างตื่นเต้น ทั้งที่ยังไม่เข้าใจในความหมายสักเท่าไหร่

“ไม่เด็ดหรอก! พี่เจคบอกว่างั้นๆ” เรนเดลตอบแทน เพราะได้ไลน์ไปถามผู้เป็นอามาก่อนแล้ว

“โอ้พระเจ้า! ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วเข้าไปคุยกับแม่ในห้องทำงานของพ่อนะ!” มะลิฉัตรตาโตขึ้นมาทันทีทันใดกับคำพูดของหลานชายที่คุยกันไปมาอย่างสนุก ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอรับไม่ได้ที่บุตรชายพูดเรื่องแบบนี้กับสามหนุ่มที่เพิ่งจะอายุได้เพียงเจ็ดขวบ!

“ครับ” เจคอปหน้าเจื่อนไปทันใด รีบส่งซิกให้สามหนุ่มหยุดพูดนอกเรื่อง แล้วเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ กับบิดา

“เพิ่มอีกที่!” เลโอนาดท์หันไปบอกเด็กรับใช้ที่ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ

“ค่ะท่าน” สาวรับใช้พยักหน้ารับเบาก่อนจะเดินออกไปจัดเตรียมอาหารเพิ่มให้กับหนุ่มหล่อที่ยังคงสถานะโสด คนสุดท้ายของโรคาซานเดอร์

“แล้วนี่...ป๋ากับเฮียเอาสามแสบมาทิ้งไว้ให้พ่อกับแม่เหรอครับ!”      เจคอปชวนคุย

“ไม่ได้เอามาทิ้งครับ คือป๋าบอกว่าจะทำน้องต้องใช้เวลา เลยให้ผมกับเชสมาอยู่ที่นี่ช่วงปิดเทอม” เรนเดลตอบยิ้มๆ

“แต่จัสอาสามาอยู่เองครับ เพราะอยากให้แด๊ดทำน้องสาวน่ารักๆ ให้ เดี๋ยวน้อยหน้าเชสกับเรน!” จัสตินบอกก่อนจะตักข้าวต้มทรงเครื่องทานอย่างเอร็ดอร่อย

“ฮ่าๆๆ” เจคอปปล่อยหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างชอบใจ กับคำตอบซื่อๆ หลานชาย

เลโอนาดท์และมะลิฉัตรหันไปมองหน้ากันอย่างรู้สึกอึ้งๆ ที่รู้สาเหตุการมาพักของหลานชายทั้งสาม

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่เจคอปถูกมารดาเรียกไปต่อว่าเรื่องที่เสี้ยม เอ๊ย! สอนหลานชายทั้งสาม ให้มีความคิดเกินวัย รวมไปถึงเรื่องพกถุงยางอนามัย บลาๆๆ จนหน้าชา ปากสั่น รีบเอ่ยขอตัวพาสามแสบจอมแก่แดดไปขับรถเที่ยวเล่นทันที

“เฮ้อ...” มะลิฉัตรกับเลโอนาดท์ถอนหายใจพร้อมๆ กัน ขณะมองตามหลังของบุตรชายคนเล็กที่ไม่ว่าจะสอนจะบอกอะไรไป อีกฝ่ายจะยิ้มรับด้วยสีหน้าชื่นมื่น แต่ก็ไม่เคยจำหรือปฏิบัติตามที่รับปากได้เลยสักครั้ง

“ไปก่อนนะครับคุณปู่ คุณย่า” สามแสบที่นั่งอยู่ในรถหรู ลดกระจกรถลงแล้วพากันโบกมือให้คุณปู่กับคุณย่า

“จ้า...เที่ยวให้สนุกนะ” มะลิฉัตรรีบโบกมือตอบ

“เจอกันตอนเย็น” เลโอนาดท์ตะโกนบอกและส่งยิ้มให้หลานๆ

“ครับ!” สามแสบขานรับแล้วกดกระจกรถขึ้นเช่นเดิม

“ไปก่อนนะครับ” เจคอปตะโกนบอกบิดามารดา ก่อนจะขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี ท่ามกลางบอดี้การ์ดที่ขับรถตามประกบหน้าและหลัง

“เฮ้อ...พิกับคุณธีจะกลับจากไทยเมื่อไหร่นะคะ” มะลิฉัตรมองตามรถที่แล่นออกไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปคุยกับสามี

“อืม...ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมว่าจะพาหลานๆ ไปเที่ยวไทย คุณว่าดีไหม?” เลโอนาดท์ถามความเห็น เพราะนัดกับโดมินิกเอาไว้ว่าจะไปปั่นจักรยานเล่นที่ไร่สิรันยากรณ์ ซึ่งปัจจุบันได้สร้างเส้นทางเชื่อมกับไร่ผลไม้อื่นเข้าด้วยกัน ทำให้มีนักท่องเที่ยวแวะเวียนเข้ามาพักผ่อนอยู่ไม่ขาดสาย

“ดีค่ะ” มะลิฉัตรขานรับอย่างดีใจ เพราะไม่ได้กลับไปเที่ยวไทยมานานแล้ว จึงอยากจะพาหลานๆ ไปกิน ไปเที่ยวตามไร่ต่างๆ ที่อยู่ในอำเภอแม่รินให้ทั่วๆ กับเพื่อนรักอย่างพิมาลา ที่ได้มาเกี่ยวดองเป็นครอบครัวใหญ่ ทำให้นึกไปถึงวันวานที่เคยเป็นเด็กกำพร้า ซึ่งเติบโต เล่าเรียนและทำงานมาด้วยกัน พบเจออุปสรรคมากมาย ทั้งถูกเพื่อนร่วมงานกลั่นแกล้งจนเกือบจะถูกไล่ออก

แต่กระนั้น...เธอกับเพื่อนสาวก็จับมือกันสู้มาโดยตลอด แม้จะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ก็รักและผูกพันภายใต้คำว่าเด็กบ้านเดือนแรม สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะและความสุขของเด็กๆ นับสิบ ที่ไม่มีใครทราบที่ไปที่มาของตัวเอง

ชั่วโมงต่อมา...

รถหรู Rolls-R-oyce DAWN ปี 2017 แล่นเข้ามาจอด ยังบริเวณใกล้ๆ กับชายหาดของทะเลไบรตัน ทะเลที่ได้ฉายาว่า...London by the sea ตั้งอยู่ชายฝั่งทางตอนใต้ประเทศอังกฤษ ห่างจากกรุงลอนดอนเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

ร่างสูงของหนุ่มหล่อฉายา รอยยิ้มกระชากใจ ก้าวออกมาจากรถหรูราคาแพง ที่ลงทุนออดอ้อนผู้เป็นบิดา ขอเอามาขับพาสามหนุ่มออกเที่ยว

“ว้าว! สวัสดีครับสาวๆ” ซานเชสลดกระจกรถลงแล้วเอ่ยทักทายสองสาวที่เดินผ่านมาด้วยสีหน้าทะลึ่ง เอ๊ย! ทะเล้น

“ให้ตาย! นมหรือว่ามะพร้าวอะ?” จัสตินอุทานออกมาเบาๆ ขณะมองหน้าอกของสองสาวที่ใส่บิกินีตัวจิ๋วอย่างไม่วางตา

“พี่เจค! เรนอยากกินน้ำมะพร้าวฮะ!” เรนเดลที่นั่งอยู่เบาะหลังกับซานเชสเอ่ยสมทบด้วยสายตาเยิ้มๆ

“ใช่ๆ คอแห้งชะมัดเลย” จัสตินแอบกลืนน้ำลายตามอย่างกระหาย

“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิ! เดี๋ยวพวกเธอก็คิดว่าเราสนใจหรอก จำที่อาสอนได้ไหม?” เจคอปหันไปเอ็ดสามแสบที่แสดงท่าทางสนใจสองสาวที่เดินผ่าน ทำให้พวกเธอหันมามองหน้าเขา พร้อมกับส่งสายตาเชิญ...และชวนไปต่อยังที่ไหนสักแห่ง

'หึ! หนังหน้าแบบนี้ไม่มีทางได้ขึ้นเตียงกับเขาหรอก!' คนหล่อเลือกได้มาตั้งแต่เกิด เอ่ยค่อนขอดในใจ

สามหนุ่มรีบยกมือขึ้นปิดปากราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรแสดงท่าทีสนอกสนใจ เพราะมันจะทำให้พวกเธอสำคัญตัวว่าสวย! จากนั้นก็จะนำพาเรื่องยุ่งยากตามมาแบบไม่จบไม่สิ้น