2

“โอ้ให้ตายเถอะ ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงกัน” คามินสบถเบาๆ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ก็เห็นทุกคนกำลังจ้องมองมายังตนกับน้องสาว

“ไม่องไม่อายมันแล้ว ฮือๆๆ” คนที่ตั้งท่ามาเป็นอย่างดี สุดท้ายดันมาตายตอนจบ เพราะไม่รู้ว่าจะไปเจอเพื่อนสาวได้ยังไง

“เฮ้อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะซื้อมือถือกับขอซิมใหม่เบอร์เดิมให้ โอเคไหม?” คามินรีบเข้าไปปลอบ

“ตะ...แต่ฟ้านัดกับมิกิวันนี้นี่” ฟ้ารดาบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ไม่เข้าใจว่าทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับเธอ

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

คนที่ตั้งท่าจะดราม่ายาวถึงกับหยุดชะงักไปทันใด เมื่ออยู่ๆ เสียงเรียกเข้าของพี่ชายดังขึ้น

คามินล้วงมือถือออกมากดรับสาย เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิท  “ฮัลโหล อะไรนะ! โอเคฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ” ฟ้ารดาถามเสียงสั่น อย่างเริ่มใจคอไม่ดี เพราะพี่ชายมีท่าทีตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“เพื่อนพี่ถูกยิง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล กระเป๋าเรามีแค่นี้ใช่ไหม?” คามิน พยายามตั้งสติ เพราะตนเพิ่งจะแยกกับครูซได้ไม่ถึงชั่วโมง อีกฝ่ายก็โดนตามประกบยิง

“ค่ะ” ฟ้ารดายกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง รีบเก็บกระเป๋าถือขึ้น แล้วเดินตามพี่ชาย ที่ดึงกระเป๋าลากของเธอออกเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังทางออกด้วยท่าทีเร่งรีบ

โรงพยาบาล เซนต์ ร็อฟเวลล์

ทันทีที่ ‘โทนี่’ (นายตำรวจสังกัดหน่วยจู่โจมพิเศษ) เห็นรถของคามินแล่นเข้ามาจอด ก็รีบเดินแกมวิ่งเข้ามาหา แล้วดึงเพื่อนรักกับ  หญิงสาวเข้าไปยังมุมลับตาคน

“มีอะไรโทนี่” คามินถามด้วยหัวใจสั่นๆ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทที่คบหามานานทำท่าจะร้องไห้

“เราเสียครูซไปแล้วเพื่อน” โทนี่บอกก่อนหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

“อะ...อะไรนะ?” คามินถึงกับสตั้นไปสามวิ ไม่อยากจะเชื่อว่าประโยคที่ได้ยินก่อนหน้าจะเป็นเรื่องจริง

ฟ้ารดาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก รีบเข้าไปกอดพี่ชายที่กำลังยืนหน้าซีดเอาไว้อย่างเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่าย

“นี่เป็นคลิปที่ได้มาจากกล้องหน้ารถของครูซ ฮึก...” โทนี่ส่ง มือถือให้เพื่อนก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายทิ้งลวกๆ

คามินมือไม้สั่นขึ้นมาขณะเอื้อมมือไปรับมือถือมาเปิดดูคลิปที่เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ ซึ่งดูเหมือนว่าครูซจะรู้ว่ายังไงก็คงไม่รอดจึงออกไปยืนอยู่หน้ารถ ให้กล้องหน้ารถจะบันทึกภาพทั้งหมดเอาไว้

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติดๆ กัน จากนั้นร่างของครูซก็ล้มลงบนพื้นถนน

“ฮือๆๆๆ” คามินปล่อยโฮออกมาอย่างเจ็บปวด จดจำใบหน้าของมือปืนได้ดีว่าเป็นลูกน้องของใคร

โทนี่กัดปากแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง รู้ดีว่าสาเหตุที่ครูซโดนสั่งเก็บนั้น ก็เป็นเพราะอีกฝ่ายยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องการลักลอบค้าอาวุธเถื่อนของพวกที่มีอิทธิพลเข้า ทำให้ต้องมาเจอจุดจบแบบนี้ 

คามินกอดน้องสาวกับเพื่อนรักร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยายามตั้งสติ แล้วเอ่ยถาม “ครูซอยู่ที่ไหนตอนนี้”

“ยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน” โทนี่ชี้ไปยังห้องที่มีตำรวจห้านายนั่งเฝ้าอยู่ด้านหน้า

“นายพาน้องฉันไปรอที่รถ เดี๋ยวฉันบอกลาครูซเสร็จ จะรีบออกมา” คามินเช็ดน้ำตาแล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง

“ได้!” โทนี่พยักหน้ารับก่อนจะเตือนเรื่องสำคัญ “ยังไม่มีใครรู้ ว่าฉันมี  คลิปนี้อยู่”

คามินพยักหน้ารับ พร้อมกับส่งมือคืนให้เพื่อนรัก แล้วหันไปบอกน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ฟ้า! กลับไปรอที่รถกับโทนี่นะ”

“ค่ะ” ฟ้ารดาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจสถานการณ์ รีบเดินไปขึ้นรถกับเพื่อนของพี่ชาย

คามินเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ขณะที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนหลายนาย ต่างพากันหันมองอย่างงงๆ และยังไม่ทันได้เอ่ยห้ามใดๆ คามินก็เข้าไปด้านในห้องฉุกเฉินแล้ว

ทันทีที่เห็นร่างของครูซอยู่บนเตียง หัวใจของเขาก็เหมือนถูกทิ่มแทงด้วยเข็มนับร้อยนับพัน ให้ดับดิ้นตามเพื่อนสนิทไป

“ฮึก...ฉันจะเอาคืนให้แกเองครูซ ฉันสาบานว่าจะทำเหมือนที่พวกมันทำกับแก ฮือๆๆๆ” คามินกระซิบบอกร่างที่ไร้วิญญาณของเพื่อนรัก ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดดวงตาที่เบิกกว้างทั้งสองให้หลับลง

ผลัก!

นายตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง รีบตามเข้ามาบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ “ท่านครับ ผมเอ่อ...ต้องขอเชิญที่ด้านนอกก่อน เพราะตอนนี้ทีมเก็บหลักฐานยังไม่มาถึงครับ”

“รู้แล้ว! ขออีกห้านาที” คามินบอกก่อนจะล้วงมือถือขึ้นกดถ่ายภาพส่วนต่างๆ ของร่างกายลูกน้องคนสนิท

“เอ่อ...ผมเกรงว่าจะถ่ายรูปไม่ได้ครับ”

“ทำไม?” คามินหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยท่าทีเอาเรื่อง

“หัวหน้าสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนี้จนกว่าท่านจะมาถึง ผมเกรงว่า...”

“ถ้านายไม่บอก ก็ไม่มีใครรู้” คามินถ่ายรูปต่ออย่างไม่สนใจ

“เอ่อ...ผม...” คนที่มียศน้อยกว่าอึกอักอย่างไม่รู้จะทำยังไง

“ถ้าคู่หูนายตาย นายจะเข้าใจความรู้สึกของฉันในตอนนี้” คามินขยายภาพให้ตำรวจใหม่ ที่ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกตัดสินใจง่ายขึ้น

“งั้น...ผมจะบอกว่าท่านเข้ามาล่ำลาครูซแล้วก็ไปครับ”

“ขอบใจ!” คามินบอกก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋า จากนั้นก็เดินออกจากไปโดยไม่เอ่ยทักทายใคร

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...หลังจากคามินพูดคุยกับโทนี่เกี่ยวกับการตายของครูซเสร็จก็ขับรถไปส่งอีกฝ่ายกลับคอนโด ก่อนจะเดินทางไปแจ้งข่าวการเสียชีวิตของครูซให้กับทางมารดาของอีกฝ่ายทราบ

“คิม! มาซะดึกเลย มีอะไรหรือเปล่า” มายาเอ่ยถามชายหนุ่มที่มักจะมาทานข้าวที่บ้านเป็นประจำด้วยรอยยิ้ม

“...” คามินน้ำตาคลอรู้สึกเหมือนหลอดคอตีบจนไม่สามารถจะเปล่งเสียงใดๆ ออกไปได้

“แล้วครูซล่ะ เมาอยู่ในรถเหรอ?” มายาถามพลางมองไปยังรถที่จอดอยู่ด้านหลังของสาวสวยที่ไม่ทราบว่าเป็นใคร

คามินพยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ต้นคอก่อนจะเอ่ยเรียกหญิงที่ตนเคารพเฉกเช่นมารดา “มายา ผม...”

“มะ...มีอะไร” มายามองใบหน้าตึงเครียดของชายหนุ่มก็เริ่มจะใจคอไม่ดีขึ้นมานิดๆ

“คะ...ครูซ...เสียแล้วครับ” คามินกลั้นใจบอกความจริงที่สุดแสนจะเจ็บปวดให้คนตรงหน้าฟัง

“อะ...อะไรนะ ยะ...อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้” มายาชาวาบไปทั้งตัว  รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน

“ฮึก...ครูซเสียแล้วครับมายา” คามินน้ำตาไหลอาบแก้มทันทีที่ต้องเอ่ยตอกย้ำความเจ็บปวด

“กรี๊ดดดด ไม่จริง” มายากรีดร้องพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างรับไม่ได้

“มายาคะ” ฟ้ารดารีบเข้าไปกอด เธอรู้สึกสงสารอีกฝ่ายอย่างจับใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่า...นั่งอยู่ข้างๆ แล้วปลอบโยน

“ฮือๆๆๆ ไม่จริงใช่ไหม บอกมาสิ ฉันจะไม่โกรธพวกเธอเลย หากบอกฉันว่ามันคือเรื่องที่อำกันเล่น ฮือๆๆ” มายาบอกทั้งน้ำตานองหน้า เมื่อเช้าเธอยังทำอาหารให้กับลูกชาย ตอนเย็นก็โทรมาบอกว่าจะกลับค่ำ แต่พอตอนดึกคามินก็มาเคาะประตูบ้านบอกว่าครูซเสีย! มันเหมือนกับว่า...โลกใบนี้ไม่มีความหมายอีกต่อไป

“ผมเองก็อยากให้มันเป็นแค่เรื่องที่ล้อเล่นครับมายา” คามินเข้าไปกอดหญิงวัยหกสิบเอาไว้แน่น

“ฮือๆๆๆ” มายาร่ำไห้ ไม่รู้ว่าตัวเองจะใช้ชีวิตที่เหลือต่อไปอย่างไรเมื่อไม่มีบุตรชายอยู่ สองพี่น้องช่วยกันปลอบมารดาของครูซจนเกือบเช้า กระทั่งญาติพี่น้อง เหล่าเพื่อนบ้านและตำรวจคนอื่นๆ เข้ามารับช่วงต่อ จึงเอ่ยขอตัวกลับท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้ากับการสูญเสียนายตำรวจมือดี สังกัดหน่วยจู่โจมพิเศษ ไปอย่างกะทันหัน