ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่น
แพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วง พ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง
“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”
“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง
“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย
“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง
“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’
“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให้พี่ไปอุ้มมาดีคะ” เขาถามเสียงใสพร้อมกับส่งสายตาแพร
จนกระทั่งคำสุดท้าย...ที่อีกฝ่ายทานเสร็จ ก็ให้รางวัลคนป้อนด้วยการกดจมูกลงหอมที่นวลแก้มไปสองครั้งติดๆ กัน“อืม...หอมพี่มั่งสิ พี่อยากให้มิกิหอมแก้มพี่ค่ะ” คนเจ้าเล่ห์บอกพร้อมกับเอียงแก้มรอให้สาวเจ้าหอมคืน“เอ่อ คือ...” แพรณาราเจอลูกอ้อนของอีกฝ่ายเข้า ถึงกับไปไม่ถูก“นะ พี่จะได้ชื่นใจบ้าง พี่รู้สึกเหมือนมิกิไม่สนใจพี่ยังไงก็ไม่รู้”เขากระซิบบอกยิ้มๆ“จุ๊บ!” แพรณาราอายหน้าแดง จำใจหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้“ขอบคุณค่ะ” คนถูกหอมยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข ที่สาวเจ้าทำตัวน่ารักว่านอนสอนง่าย และยอมตามใจตน!“เอ่อ...ขอโทษครับ คือว่าผมมาตรวจคนไข้ครับ”นายแพทย์เอียน หนุ่มหล่อประจำโรงพยาบาล ที่เข้ามาตรวจคนไข้แทนนายแพทย์ใหญ่ที่มีเคสผ่าตัดด่วน กลั้นใจเอ่ยทำลายบรรยากาศของหนุ่มสาวที่กำลังหวานกันอยู่ออร์แลนโด้หันมาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณหมอวิลเลี่ยมไปไหน! แล้วทำไมถึงให้คุณมาตรวจแทน”&l
คนที่หายไปราวห้านาทีก็กลับเข้ามาพร้อมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ไปกันเถอะค่ะ พีเคไปรับยาให้เรียบร้อยแล้ว”“เอ่อ จะไปไหนคะพี่อลัน”“มิกิทำกับข้าวเป็นหรือเปล่าคะ”“ก็นิดหน่อยค่ะ”“ดีเลย! งั้นเดี๋ยวเป็นลูกมือพี่แล้วกันค่ะ”‘อย่างเขาเนี่ยนะจะทำกับข้าวเป็น? ท่าทางดิบๆ เถื่อนๆ หนักไปทางหื่นแบบนี้เนี่ยนะ ไม่น่ารอด!’ แพรณาราค่อนในใจก่อนจะแสร้งเอ่ยถาม“แล้วพี่อลันทำกับข้าวเป็นหรือคะ”“ก็ไม่เห็นจะยากอะไรนี่คะ”“อาหารไทยนะคะ” เธอถามย้ำอีกครั้งเพื่อเช็กความมั่นใจ“ชาติไหนก็ทำได้ค่ะ แค่เปิดดูในยูทูบเท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นเพื่อบอกว่าไม่มีปัญหา“ว้าว น่าตื่นเต้นจังค่ะ” แพรณาราเริ่มจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายทำไม่เป็นแน่ๆ แต่อยากจะคุยเฉยๆ เดี๋ยวเถอะ! เธอจะหัวเราะให้ดู!“แต่เดี๋ยวเราต้องไปซื้อของอีกสักสองสามอย่างก่อน แล้วค่อยกลับไปทำอาหารต่
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ออร์แลนโด้ที่คุยงานเสร็จก็เดินตรงมาหาสองสาวที่ยืนอยู่เงียบๆ“ได้ไวน์บ้างหรือยังคะคนดี หืม!” ออร์แลนโด้ที่เดินมาข้างหลังเอ่ยถามขึ้นเสียงดังนิดๆ“อุ๊ย!/ว้าย!” แพรณารากับมีอาถึงกับตกใจพร้อมๆ กัน เพราะกำลังคุยถึงคนที่เอ่ยทักกันอย่างเข้มข้น“กะ...ก็ยังเลือกไม่ถูกค่ะว่าจะเลือกขวดไหนดี มิกิไม่มีความรู้เรื่องไวน์ คุณมีอาเลยให้ความรู้เรื่อง สี กลิ่น รส แล้วก็สายพันธุ์ขององุ่นอยู่น่ะค่ะ”แพรณารารีบกลบเกลื่อน ด้านมีอาเองก็ปรับสีหน้าแทบไม่ทันเช่นกัน“งั้นเดี๋ยวพี่เลือกให้เองค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยชื่อสายพันธุ์ไวน์ พร้อมปีที่ต้องการกับพนักงานสาวตรงหน้า มีอาพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหยิบไวน์ แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ เพื่อบรรจุขวดไวน์ใส่กล่องไว้ให้“มิกิอยากได้อะไรอีกไหมคะ” ชายหนุ่มถามขณะที่ดึงมือบางขึ้นมาจูบ“ไม่แล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ” แพรณาราเริ่มจะทำตัวไม่ถูก เพราะตอนนี้เธอเชื่อว่าสายตาของพนักงานในร้านคงจ้องมาที่เธอกับเขาอยู่แน่ๆและเท่าที
{อ้อมกอดซาตานเฝ้ารัก}(แพท) แพททริกสัน โรคาซานเดอร์ อายุ 35 ปี เจ้าของฉายา หล่อลืมชื่อ ผู้ดำรงตำแหน่งประธานใหญ่ผู้กุมบังเหียนของRocasander Corporation Group London ทั้งโรงแรม ห้างสรรพสินค้าชั้นนำและไวน์ภายใต้ แบรนด์ โรคาซานเดอร์ เขาหล่อเหลาเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆ ไปทั่ว เขาไม่เคยควงผู้หญิงซ้ำ และไม่เคยจำชื่อของพวกเธอที่ขึ้นเตียงได้แม้แต่คนเดียว! {อ้อมกอดอสูรไร้ใจ} (อลัน) ออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ อายุ 33 ปี ฉายา เจ้าชายน้ำแข็ง ประธานใหญ่บริษัท OLD.R Construction และยังดูแลธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ วิลล่าหรูราคาแพง เรือสำราญ บริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์รายใหญ่และเจ้าของไนต์คลับอีกหลายแห่ง ท่าทางที่เย็นชาไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่เคยควงสาวคนไหนออกงาน ไม่พาดินเนอร์ไม่ถามชื่อ และไม่เคยมีใครได้อยู่บนเตียงกับเขาข้ามคืนเลยสักครั้ง มีเพียงแค่เซ็กซ์ร้อนๆที่ไม่ถึงสองชั่วโมงก็จบด้วยการจ่ายค่าตัว {อ้อมกอดเล่ห์จอมมาร}R2222 (ต้อม) แดเนียล เสกสรร ร็อฟเวลล์ อายุ 35 ปี ประธานใหญ่ผู้กุมบังเหียนของ The Rofwell Corporation เขาทำธุรกิจบ่อน้ำมัน เหมืองแร่ทองคำ กาสิโน โรงแรมในเครือร็อฟเวลล์ และธุรกิจส่งออกมากมาย เ
“แพรณาราค่ะ จะเรียกว่ามิกิก็ได้ แล้วคุณ เอ่อ...” เธอถามกลับอย่างอายๆ ‘หัวใจของเธอเต้นแรงมาก เขาจะได้ยินมันไหมนะ บ้าจริง! แล้วทำไมเธอจะต้องอยากรู้จักเขาขนาดนี้ด้วยนะ!’ “ยินดีที่ได้รู้จักครับมิกิ ผมอลันครับ” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณอลัน” แพรณาราพยายามข่มอาการเขินอาย“มิกิอายุเท่าไหร่แล้วครับ” ออร์แลนโด้ถามต่อด้วยถ้อยคำที่แสนสุภาพ อย่างที่ไม่เคยพูดกับสาวใดมาก่อน“22 กำลังจะ 23 ค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ“ให้ตายสิ!! ผมนึกหวั่นๆ ว่าจะไม่ถึง 18 เลยด้วยซ้ำ ถ้างั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” ออร์แลนโด้โล่งใจ ‘พระเจ้า! นึกว่าต้องพรากผู้เยาว์แล้วสิ!’“เรื่องอะไรคะ...?” หญิงสาวเริ่มไม่เข้าใจกับท่าทีของผู้ชายตรงหน้า“ก็เรื่องคืนนี้ของเราไงล่ะ คุณจะเรียกเท่าไหร่ก็ได้ แค่ทำให้ผมพอใจคืนนี้ แล้วคุณจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ เชื่อสิว่ามันจะคุ้ม!” ออร์แลนโด้บอกพลางขยิบตาให้สาวน้อยอย่างเจ้าเล่ห์‘ให้ตายสิ! เขาไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนนานขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยแม้แต่จะถามชื่อของพวกหล่อนด้วยซ้ำ แต่นี่เขาเพิ่งจะยื่นข้อเสนอให้กับเธอเป็นคนแรก เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ’ ชายหนุ่มสบถด่าตัวเองในใจ“เอ่อ ฉันคิดว่
หลังจากที่จอดรถสนิทแล้ว ออร์แลนโด้ก็เปิดและปิดประตูรถเสียงดัง ใส่คนที่นั่งอยู่ด้านใน จากนั้นก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งที่สาวเจ้านั่งอยู่ แล้วก้มตัวลงไปปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะดึงกึ่งลากหญิงสาวออกมา“ถ้าเธอโวยวาย หรือส่งเสียงร้องให้ใครช่วยแม้แต่คนเดียว การ์ดของฉันจะยิงทั้งเธอและคนที่เธอขอความช่วยเหลือทิ้งทันที เข้าใจไหม!” ออร์แลนโด้เอ่ยด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมดุจดั่งอสูรร้ายที่ไร้ความเมตตา“...” หญิงสาวพูดไม่ออก น้ำตาไหลทะลักออกมาอีกครั้ง ก่อนจะมองไปรอบๆ ก็เห็นการ์ดดึงเสื้อสูทที่ปิดบังปืนที่ซ่อนเอาไว้ออกให้เห็น“ฉันถามว่าเข้าใจไหม!” ออร์แลนโด้ตะโกนเสียงดังใส่ ทำเอาคนที่กำลังขวัญเสียถึงกับสะดุ้งสุดตัว“ขะ... เข้าใจแล้ว!” แพรณารารับคำเสียงสั่นๆ“เข้าใจแล้วก็เช็ดน้ำตาซะ!” ออร์แลนโด้กัดฟันเอ่ยเสียงเย็น จนคนที่ฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัว“ฮึก!... ฮือ!... ฮึก!” แพรณารากลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างเร็ว ตามคำสั่งของอสูรร้ายตรงหน้าหญิงสาวตาแดงก่ำขณะที่เดินตามคนเถื่อน ก็เกือบสะดุดเท้าตัวเองอยู่หลายครั้ง พนักงานที่ล็อบบีต่างทำความเคารพออร์แลนโด้กันอย่างมึนงงที่เห็นเจ้าของวิลล
ออร์แลนโด้เริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น รับรู้อาการของคนที่กำลังจะแตะขอบสวรรค์ เมื่อเห็นสาวเจ้าบิดเร่าและเริ่มเกร็งขึ้นเรื่อยๆ“อะ...อ๊ะ!...กรี๊ดดดดดด” แพรณาราจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอนแน่น และเกร็งกระตุกสามสี่ครั้ง กับอาการที่ชาวาบไปทั้งตัวอย่าง รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ซึ่งน้ำหนักและล่องลอยไปดั่งขนนก ที่ถูกลมพัดผ่านเพียงเบาๆออร์แลนโด้มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่หายใจหอบไปมา และหน้าอกคู่สวยที่ขยับตามแรงหายใจ จึงรีบจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ก่อนจะก้มลงลิ้มลองน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ของสาวตรงหน้า“อ๊ะ...ไม่นะ! พะ...พอแล้ว!” แพรณาราที่ยังหายใจหอบ รีบเอ่ยท้วงทันทีที่ลิ้นอุ่นๆ ของเขาแตะสัมผัสลงยังจุดกึ่งกลางความเป็นหญิงอีกครั้ง แล้วดูดกลืนและรัวลิ้นขึ้นลงจนสร้างความรู้สึกเสียวซ่านรัญจวนใจ ที่เธอไม่สามารถต้านทานได้“อะ...อื้อ...อะ...ไม่นะ...กรี๊ดดดด” เธอกรีดร้องเสียงดังกับความสุขสมที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้เป็นครั้งที่สอง น้ำหวานจากดอกไม้งามทะลักหยาดเยิ้มออกมา ทำให้คนที่รออยู่ได้ลิ้มรสชาติของน้ำหวานอีกครั้งอย่างหลงใหล ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสาวเจ้าที่เกร็งกระตุกติดๆ กัน แล้วพาเธอไปยัง...สวรรค์ที่แท้จริง ที่กำลัง
เสียงดังของกริ่งที่เป็นลิฟต์ส่วนตัวของออร์แลนโด้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของสกาล่าแห่งนี้ ทำให้เหล่าพนักงานตรงล็อบบีหันไปมอง ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าท่าทางตื่นๆแพรณาราเห็นสายตาของทุกคนที่มองมาก็รู้สึกอาย เพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย จึงรีบเดินเร็วๆ ออกไปยังประตูทางเข้า-ออกของวิลล่า ก่อนจะเข้าไปนั่งในแท็กซี่ที่จอดรอรับลูกค้า แล้วสั่งให้คนขับออกรถทันทีอันโตนีโอ้ที่ออกไปทำธุระข้างนอก พอกลับเข้ามาที่วิลล่าของ ผู้เป็นนาย ผู้จัดการก็รีบเดินมารายงานว่า ผู้หญิงที่มากับเจ้านายเมื่อคืนเธอเพิ่งออกไปเมื่อครู่ อันโตนีโอ้ได้ยินดังนั้น จึงรีบกดลิฟต์ขึ้นไปหาผู้เป็นนายพอขึ้นมาถึงชั้นบนสุด อันโตนีโอ้เดินเข้าไปในเพนต์เฮาส์ของเจ้านาย ก็เห็นประตูห้องนอนเปิดทิ้งเอาไว้ และเห็นอีกฝ่ายนอนกอดหมอนหลับตาพริ้ม เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปสะกิดผู้เป็นนายให้ตื่น“บอสครับๆ ตื่นก่อนครับ”“อื้อ! มีอะไร? แล้วเข้ามาในห้องได้ไงวะ” ออร์แลนโด้งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมามอง ก็เห็นมือขวายืนอยู่ข้างๆ เตียง เลยเอ่ยถามอย่างมึนงงก่อนจะรีบควานหาคนที่นอนข้างๆ เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้เธอสักชิ้น แต่ทว่
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ออร์แลนโด้ที่คุยงานเสร็จก็เดินตรงมาหาสองสาวที่ยืนอยู่เงียบๆ“ได้ไวน์บ้างหรือยังคะคนดี หืม!” ออร์แลนโด้ที่เดินมาข้างหลังเอ่ยถามขึ้นเสียงดังนิดๆ“อุ๊ย!/ว้าย!” แพรณารากับมีอาถึงกับตกใจพร้อมๆ กัน เพราะกำลังคุยถึงคนที่เอ่ยทักกันอย่างเข้มข้น“กะ...ก็ยังเลือกไม่ถูกค่ะว่าจะเลือกขวดไหนดี มิกิไม่มีความรู้เรื่องไวน์ คุณมีอาเลยให้ความรู้เรื่อง สี กลิ่น รส แล้วก็สายพันธุ์ขององุ่นอยู่น่ะค่ะ”แพรณารารีบกลบเกลื่อน ด้านมีอาเองก็ปรับสีหน้าแทบไม่ทันเช่นกัน“งั้นเดี๋ยวพี่เลือกให้เองค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยชื่อสายพันธุ์ไวน์ พร้อมปีที่ต้องการกับพนักงานสาวตรงหน้า มีอาพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปหยิบไวน์ แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ เพื่อบรรจุขวดไวน์ใส่กล่องไว้ให้“มิกิอยากได้อะไรอีกไหมคะ” ชายหนุ่มถามขณะที่ดึงมือบางขึ้นมาจูบ“ไม่แล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ” แพรณาราเริ่มจะทำตัวไม่ถูก เพราะตอนนี้เธอเชื่อว่าสายตาของพนักงานในร้านคงจ้องมาที่เธอกับเขาอยู่แน่ๆและเท่าที
คนที่หายไปราวห้านาทีก็กลับเข้ามาพร้อมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ไปกันเถอะค่ะ พีเคไปรับยาให้เรียบร้อยแล้ว”“เอ่อ จะไปไหนคะพี่อลัน”“มิกิทำกับข้าวเป็นหรือเปล่าคะ”“ก็นิดหน่อยค่ะ”“ดีเลย! งั้นเดี๋ยวเป็นลูกมือพี่แล้วกันค่ะ”‘อย่างเขาเนี่ยนะจะทำกับข้าวเป็น? ท่าทางดิบๆ เถื่อนๆ หนักไปทางหื่นแบบนี้เนี่ยนะ ไม่น่ารอด!’ แพรณาราค่อนในใจก่อนจะแสร้งเอ่ยถาม“แล้วพี่อลันทำกับข้าวเป็นหรือคะ”“ก็ไม่เห็นจะยากอะไรนี่คะ”“อาหารไทยนะคะ” เธอถามย้ำอีกครั้งเพื่อเช็กความมั่นใจ“ชาติไหนก็ทำได้ค่ะ แค่เปิดดูในยูทูบเท่านั้น” เขาพูดพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นเพื่อบอกว่าไม่มีปัญหา“ว้าว น่าตื่นเต้นจังค่ะ” แพรณาราเริ่มจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายทำไม่เป็นแน่ๆ แต่อยากจะคุยเฉยๆ เดี๋ยวเถอะ! เธอจะหัวเราะให้ดู!“แต่เดี๋ยวเราต้องไปซื้อของอีกสักสองสามอย่างก่อน แล้วค่อยกลับไปทำอาหารต่
จนกระทั่งคำสุดท้าย...ที่อีกฝ่ายทานเสร็จ ก็ให้รางวัลคนป้อนด้วยการกดจมูกลงหอมที่นวลแก้มไปสองครั้งติดๆ กัน“อืม...หอมพี่มั่งสิ พี่อยากให้มิกิหอมแก้มพี่ค่ะ” คนเจ้าเล่ห์บอกพร้อมกับเอียงแก้มรอให้สาวเจ้าหอมคืน“เอ่อ คือ...” แพรณาราเจอลูกอ้อนของอีกฝ่ายเข้า ถึงกับไปไม่ถูก“นะ พี่จะได้ชื่นใจบ้าง พี่รู้สึกเหมือนมิกิไม่สนใจพี่ยังไงก็ไม่รู้”เขากระซิบบอกยิ้มๆ“จุ๊บ!” แพรณาราอายหน้าแดง จำใจหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้“ขอบคุณค่ะ” คนถูกหอมยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข ที่สาวเจ้าทำตัวน่ารักว่านอนสอนง่าย และยอมตามใจตน!“เอ่อ...ขอโทษครับ คือว่าผมมาตรวจคนไข้ครับ”นายแพทย์เอียน หนุ่มหล่อประจำโรงพยาบาล ที่เข้ามาตรวจคนไข้แทนนายแพทย์ใหญ่ที่มีเคสผ่าตัดด่วน กลั้นใจเอ่ยทำลายบรรยากาศของหนุ่มสาวที่กำลังหวานกันอยู่ออร์แลนโด้หันมาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณหมอวิลเลี่ยมไปไหน! แล้วทำไมถึงให้คุณมาตรวจแทน”&l
ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่นแพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วง พ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให้พี่ไปอุ้มมาดีคะ”เขาถามเสียงใสพร้อมกับส่งสายตาแพร
ออร์แลนโด้เดินออกไปสั่งลูกน้องให้เตรียมอาหารสำหรับเขาและเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องพิเศษขนาดใหญ่ ที่เหมือนกับห้องพักในโรงแรมหรู สำหรับคนไข้วีไอพีเขานั่งรอสาวเจ้าทำธุระส่วนตัวอยู่นาน จนอาหารมาพร้อมอยู่บนโต๊ะทานข้าวจนครบแล้ว แต่เธอก็ยังเงียบไม่ยอมออกจากห้องน้ำมาสักที เขาจึงทนไม่ไหวกลัวว่าเธอจะเป็นลมหรือเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำ จึงลุกเดินรีบเคาะประตูถามร้อนใจก๊อกๆ“มิกิคะ! มิกิ!”“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้คนที่เคาะประตูเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขารีบล้วงพวงกุญแจในเป๋ากางเกง หยิบแท่งเหล็กบางๆ ชิ้นเล็กออกมา แล้วรีบสะเดาะกุญแจห้องน้ำเข้าไปอย่างไม่รอช้าทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ออร์แลนโด้ถึงกับตกใจที่เห็นแพรณาราร้องไห้ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เนื้อตัวเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาเดาว่าเธอคงกำลังจะอาบน้ำ แต่กลับมาเห็นสิ่งที่เขากระทำต่อเธอเมื่อคืนเข้าเสียก่อน พระเจ้า! เขาอยากฆ่าตัวเองนักแพรณาราเข้ามาในห้องน้ำเตรียมตัวจะอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแ
ช่วงสายๆ ของวัน แพรณาราลืมตาขยับตัวอย่างปวดเมื่อยร่างกาย พลางกะพริบตาเพื่อไล่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน?‘พระเจ้า! นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย? แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?’ แพรณาราหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ออร์แลนโด้ทำร้ายเธอ การกระทำอันป่าเถื่อนที่เเสนเจ็บปวดนั้น แล่นผ่านเข้ามาเหมือนหนังที่กลับฉายซ้ำอีกครั้ง พลัน! น้ำตาก็ไหลบ่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามจะขยับตัวขึ้นนั่ง แต่แล้วก็รู้สึกถึงการโอบรัดของอ้อมแขนตรงรอบเอว แพรณาราแทบหยุดหายใจ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออกทันทีที่หลุบตาลงมองก็เห็นรอยสักบนแขนที่โอบมาจากด้านหลัง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา‘ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ นี่เธอจะต้องเจอกับอสูรร้ายตนนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ’ หญิงสาวต่อว่าโชคชะตา ก่อนจะดึงแขนของออร์แลนโด้ออกจากเอวอย่างรู้สึกโกรธแค้นออร์แลนโด้ที่หลับๆ อยู่ ตกใจตื่นขึ้น พยายามปรับสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด
ขณะที่สองหนุ่มกำลังฉุดกระชากลากดึงกันอยู่หน้าห้องตรวจ นายแพทย์ใหญ่ที่ตรวจคนไข้เสร็จ ก็เดินออกมาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเอือมระอา เพราะเสียงของสองหนุ่มดังเข้าไปในห้อง จนตนทนไม่ไหวต้องรีบออกมาบอก แล้วปล่อยให้พยาบาลดูแลคนไข้ต่อ!“ใครเป็นญาติของคนไข้เชิญที่ห้องนู้นด้วยครับ” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยเสียงเข้ม แล้วเดินนำทางไปทันทีออร์แลนโด้ไม่ตอบแต่เดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกร้อนอกร้อนใจกับอาการของสาวเจ้า“คุณจะแจ้งความไหม?” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ หลังจากที่ผู้ต้องสงสัยเข้ามานั่งเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว“แจ้งความ? แจ้งความทำไมครับ” ออร์แลนโด้ถามอย่างงงๆ“ผมตรวจร่างกายของคนไข้อย่างละเอียดจากประสบการณ์! ผมบอกได้ว่าคนไข้ถูกข่มขืนครับ” นายแพทย์ใหญ่เปิดประเด็นเด็ดอย่างไม่รอช้า“...” คนที่ได้ฟังถึงกับชาวาบไปทั้งตัวกับคำกล่าวหา“ผมตรวจดูภายในที่มีการอักเสบ อวัยวะเพศฉีกขาด เย็บไปสองเข็ม ตามเนื้อตัวของคนไข้มีทั้งรอยช้ำและรอยฟัน ข้อมือมีรอยช้ำบ่งบอกว่าเธอถูกใส่กุญแจมือ และ
เมื่อชั่วโมงก่อน...อันโตนีโอ้ออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พอกลับเข้ามาในห้องอาหาร บริกรที่ดูแลโต๊ะก็บอกว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเดินตามคุณผู้หญิงออกไปด้านนอกได้สักพัก เขาตามออกไปแต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาถามการ์ดที่ดูแลตามจุดต่างๆ ก็ทราบว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเข้ามานั่งที่ไนต์คลับ เขาจึงรีบตามมา!“แกถามหาผู้หญิงแบบนั้นทำไม!” ออร์แลนโด้ถามอย่างไม่พอใจที่ได้ยินคนสนิทเอ่ยถึงสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสนิทสนม“เอ่อ! ขอโทษครับ ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” อันโตนีโอ้รีบออกตัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะตีความหมายของตนผิดไปขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจ้องหน้ามือขวาคนสนิทของตัวเองนั้น แม่บ้านที่สั่งให้เข้าไปดูแพรณาราก็เดินเข้ามาหาด้วยสีห้นาตื่นๆ“ทะ...ท่านคะ เอ่อ...คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ เธอตัวร้อน แล้วก็หน้าซีดแถมเอาแต่เพ้อ ดิฉันเรียกให้กินยาก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา สงสัยจะเป็นไข้หนัก ดิฉันเอ่อ…ขออนุญาตท่าน ไขกุญแจที่ข้อมือของ เอ่อ...”ออร์แลนโด้ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็
ออร์แลนโด้ร้องเพลงจบก็เดินตรงมายังโต๊ะที่นั่ง แต่ทว่า...แพรณารากลับเดินหนีออกจากห้องอาหารไปแบบไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลยคนที่กำลังสับสน เดินออกมาจากห้องอาหารแห่งนั้นมาด้วยความรู้สึกอาย ที่ใครๆ ต่างก็จ้องมองเธออย่างสนใจ ‘พระเจ้า! นี่เขากำลังจะภทำอะไร คิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกยังไง! หรือว่านี่คือเรื่องสนุกที่คนรวยๆ เขาทำกัน!’แพรณาราออกมาจนถึงด้านหน้าของตัวเรือ เพราะตั้งรับไม่ทันกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่ออร์แลนโด้ทำดีกับเธอราวกับคนรัก ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ไหนจะเรื่องของนางแบบดังที่เจอในห้องน้ำ อีกฝ่ายอาจจะเคยถูกทำแบบนี้มาก่อน เลยเจ็บใจที่เห็นออร์แลนโด้มาทำแบบเดียวกันกับเธอ ก็เลยแสดงอาการหึงหวงและไม่พอใจออกมาหญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ สองสามครั้งเพื่อตั้งสติ ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าไปข้างใน“อุ๊ย!” เธอตกใจ เพราะหันมาชนเข้ากับร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง และใบหน้าบึ้งๆ ของเขาก็อยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ“ทำไมถึงเดินหนีออกมา!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็นพลางจ้องมองหญิงสาวไม่