Share

17

ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่น

แพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วง พ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง

“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”

“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง

“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย

“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง

“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’

“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให้พี่ไปอุ้มมาดีคะ” เขาถามเสียงใสพร้อมกับส่งสายตาแพร

Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status