15

ช่วงสายๆ ของวัน แพรณาราลืมตาขยับตัวอย่างปวดเมื่อยร่างกาย พลางกะพริบตาเพื่อไล่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน?

‘พระเจ้า! นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย? แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?’ แพรณาราหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ออร์แลนโด้ทำร้ายเธอ การกระทำอันป่าเถื่อนที่เเสนเจ็บปวดนั้น แล่นผ่านเข้ามาเหมือนหนังที่กลับฉายซ้ำอีกครั้ง พลัน! น้ำตาก็ไหลบ่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามจะขยับตัวขึ้นนั่ง แต่แล้วก็รู้สึกถึงการโอบรัดของอ้อมแขนตรงรอบเอว แพรณาราแทบหยุดหายใจ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออก

ทันทีที่หลุบตาลงมองก็เห็นรอยสักบนแขนที่โอบมาจากด้านหลัง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา

‘ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ นี่เธอจะต้องเจอกับอสูรร้ายตนนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ’ หญิงสาวต่อว่าโชคชะตา ก่อนจะดึงแขนของออร์แลนโด้ออกจากเอวอย่างรู้สึกโกรธแค้น

ออร์แลนโด้ที่หลับๆ อยู่ ตกใจตื่นขึ้น พยายามปรับสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด