บทที่ 5 ความพินาศของลี่ชิง

นับจากครั้งที่ฮูหยินใหญ่มาเยี่ยมเจ้าสองซาลาเปา สตรีวัยกลางคนก็ทำหน้ามึนตึงมาเยี่ยมสองหมูตอนทุกวันโดยไม่มองหน้าลี่ชิงแม้แต่น้อย

ตอนนี้ลี่ชิงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ลี่ชิงกลายเป็นสตรีแม่ลูกอ่อนอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนเลี้ยงลูกไปวันๆ

ชีวิตแบบนี้ช่างน่าเบื่อ..เอ่อ หมายถึงสงบสุขสิ้นดี

เมื่อภพก่อนคุณป้าสมหญิงทำงานอย่างขะมักเขม้น อุทิศชีวิตให้กับงานและยามว่างอุทิศให้ซีรี่ส์ชวนฝันหวานพวกรักหวานแหววแฮปปี้เอนดิ้ง อีกอย่างคืออุทิศตนเลี้ยงหมาชื่อไอ้แชมพู กับเลี้ยงแมวแก่ชื่อนางสีเทา

อย่างน้อยก็มีทีวีให้ดูใช่ป่ะ?

อย่างน้อยก็ได้ฝันกลางวันไปกับพวกซีรี่ส์แนวเพ้อรัก

อย่างน้อยวันจันทร์ถึงศุกร์ก็มีงานให้ไปทำ

ตำแหน่งนักวิชาการเกษตรระดับชำนาญการพิเศษระดับเก้าของป้าสมหญิงไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย ได้มาเพราะความสามารถทั้งนั้น

 เฮอะ! ไม่เชื่อมาจับมือแห้งแตกของป้าสิ บางครั้งเท้ายังแตกเป็นรอยแยกให้ปูนาเข้าไปมุดอยู่ได้เลยแหละ ลงตรวจหน้างานจริง ส่งเสริมชาวบ้านให้เพาะปลูกตามหลักเกษตรทฤษฎีใหม่ ตามหลักวิชาการเกษตร แก้ปัญหาแหล่งน้ำทั้งบนดินทั้งใต้ดิน เป็นวิทยากรให้ทุกหมู่บ้านที่ร้องขอมา

สมหญิง บุญเมตตาทำงานอย่างบ้าคลั่งจนประสบความสำเร็จทางด้านการงาน 

แต่เรื่องชีวิตส่วนตัวเรียกได้ว่าโดดเดี่ยวกว่านี้มีอีกมั้ย อยู่คนเดียวพร้อมแมวแก่เพศเมียกับหมาเอาแต่ใจอย่างไอ้แชมพู

ไม่ได้โลกสวยที่อยู่คนเดียว แต่แค่ไม่สวยอย่างคนอื่นเค้า เตี้ย ล่ำ ดำ ถึก สิวประปราย ผู้ชายคนไหนมันจะมาเหลียวมอง

พอยุคศัลยกรรมเฟื่องฟูมีเงินทำหน้า ดันมาอายุมากจนหมดเมนส์แก่เกินแกงไปอีก ในยุควัยรุ่นก็เป็นคนหน้าตาธรรมดาค่อนข้างขี้เหร่ แถมขาใหญ่เหมือนขาหมูตัวเมียหลังคลอด จะเอาอะไรไปสู้ แย่งผู้ชายจากพวกตัวขาวเล็ก ผอมบางเท่าหมากระเป๋า ไม่ใช่ทุกคนจะได้แต่งงานหรอกนะ

ผู้ชายมันหาซื้อได้ง่ายเหมือนผักกาดขาวรึยังไง?

อายุ 48 แล้วไง ใครแคร์ อยู่คนเดียวก็ได้ ไม่มายด์ไม่ซีเรียส ไม่ใช่ไม่อยากมีคู่ แต่ผู้ (ชาย) มันไม่เคยเหลียวมอง จะให้อ่อยก่อนก็ไม่กล้า ดูหน้าตัวเองในกระจกก็ได้แต่ถอนหายใจ

เวลามันก็ล่วงเลยไปจนอายุ 48 ปี และตายอย่างอนาถาบนเก้าอี้ตัวโปรดหน้าทีวีในวัยหมดประจำเดือน

ลี่ชิงคิดอะไรเพลินๆ อยู่คนเดียว เสียงเคาะบานประตูดังขึ้นแผ่วเบาอย่างมีมารยาท

หน้าหล่อๆ ของเฉินเซียวหลางโผล่มาที่ประตูพร้อมถ้วยอะไรบางอย่างในมือ นั่น! ยิ้มกระชากใจอีกแล้ว แค่เห็นหุ่นล่ำแน่นของสามีก็น้ำเดินเสียแล้ว

อะแฮ่ม!ขอเวลาเขินนิดนึง วิญญาณสาวใหญ่ได้แต่หันหน้าไปทางอื่นเพื่อเรียกสติ แล้วหันหน้ามาเผชิญหน้ากับคนหล่อ พยายามทำหน้าปกติ

"ท่านมีธุระอะไรกับข้ารึเฉินเซียวหลาง" โห เสียงยังหวานไปอีก ลี่ชิงสมหญิงหลงเสียงตัวเอง นอกจากส่องกระจกวันละสิบแปดรอบเพราะเห่อหน้าสวย ๆ ของตนในชาตินี้ ยังหลงใหลเสียงของตัวเองอย่างยิ่งอีกด้วย คนไม่เคยสวยมันก็เห่อร่างเป็นธรรมดา

"พี่นำรังนกตุ๋นมาป้อนเจ้า ช่วงนี้เจ้าให้นมบุตร ต้องบำรุงให้มาก"

"ข้ากินเองได้ อย่าลำบากท่านพี่เลย" พูดพร้อมทำตาหวานเชื่อมใส่เขา

แหม่! ชาตินี้มีสามี ขออ่อยหน่อยเหอะ

ทำไม? อ่อยสามีตัวเองมันผิดตรงที่ใดกัน ไม่ผิด ตอบได้เลยว่าไม่ผิด

เฉินเซียวหลางทำหน้าประหลาด ๆ กับกิริยาอาการหลังฟื้นจากคลอดบุตรของนาง ปกติลี่ชิงจะด่าเขาจะแทบกระเจิงออกไป อารมณ์ของนางราวกับพายุฤดูร้อน ตั้งแต่นางฟื้นมาช่างอ่อนหวาน ออดอ้อนน่ารัก สงบเสงี่ยม เปลี่ยนไปเป็นคนละคน สายตาเกรี้ยวกราดที่นางเคยมองเขากลับกลายเป็นสายตาหวามไหว หรือช่วงนี้นางอารมณ์ไม่คงที่เพราะสภาวะหลังคลอดบุตร

เขาได้แต่ภาวนาให้เป็นเช่นนี้ไปตลอด

เฉินเซียวหลางเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดของว่าง มีถ้วยรังนกตุ๋นนมสดวางอยู่บนถาด รังนกอุ่นกำลังดี เขาวางถาดบนโต๊ะกลางห้อง รินชาให้ภรรยา หยิบถ้วยรังนกตุ๋นขึ้นมาเป่าให้คลายร้อนป้อนถึงปากลี่ชิง

"เจ้าไม่โกรธเคืองพี่แล้วหรือที่ทำให้เจ้าตั้งครรภ์"

"จะโกรธให้มันได้อะไรขึ้นมา ไหน ๆ ข้าก็ตั้งครรภ์จนคลอดเจ้าสองซาลาเปาออกมาแล้ว" นางอ้าปากรับรังนก ลี่ชิงตอนนี้มัวแต่มองความหล่อของสามี จ้องมองด้วยดวงตากลมโตจนเขาเริ่มประหม่า

"มีอะไรติดบนหน้าพี่อย่างนั้นรึ"

"ไม่มีเจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าจ้องมองหน้าพี่เพราะเหตุใด" เมื่อก่อนนางไม่เคยมองหน้าเขาด้วยซ้ำ มีแต่เกรี้ยวกราดเรื่องที่เขาทำนางตั้งครรภ์

"ท่านหล่อมาก เหมือนพระเอกซีรี่ส์เกาหลีผสมจีนผสมญี่ปุ่น" หน้าหวานเอ่ยชมเขาจากใจจริงพร้อมทำสายตาวิ๊ง ๆ แบบพวกติ่ง พวกแฟนด้อม ความบ้าดาราของป้าสมหญิงไม่เคยเป็นรองใคร กงยูกงเย ,คิม ซู ฮยอน ,ฮยอนบิน ,โจ อิน ซอง ใครก็ตามป้าดูซีรี่ส์มาหมดแล้ว

ห้วงความหวานนี้มองหน้าสามีของตัวเองแล้วก็เขินแรง

"....." เขาไม่ตอบได้แต่หน้าแดงซ่าน โห น่ารักเว่อร์เบอร์สุดเข้าไปอีก

"ทำไมข้าต้องโกรธท่านด้วยเล่า เราแต่งงานกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกันหรือยัง เหตุใดข้าจึงต้องเคืองท่านเรื่องทำให้ข้าตั้งท้อง"

"เรายังไม่ได้แต่งงานกัน ข้าเผอิญทำเจ้าท้องเพราะช่วยเจ้าถอนพิษกำหนัด"

"ห๊า! ใครกันวางยาพิษกำหนัดข้า ช่างร้ายกาจนัก"

"เจ้าวางยาพิษตนเอง"

"ไม่จริงหรอก" คุณป้าสมหญิงในร่างลี่ชิงกลอกตาไปมา

เอิ่ม ...ร่างนี้ร้ายนะเรา ..ฟังไปฟังมาเหมือนพวกนางร้ายในนิยายบ้ง ที่นางเอกชอบข้ามมิติมาอยู่ในร่างนางร้ายไร้สมอง

"เจ้าวางยาพิษกำหนัดตนเองกับแม่ทัพเหวินซู แต่ท่านแม่ทัพไหวตัวทันชิงหนีเจ้าไปเสียก่อน เขาใช้ปราณในร่างสกัดพิษไว้แล้วหนีออกทางหน้าต่าง ส่วนข้าเข้าไปพักในโรงเตี๊ยมเดียวกับเจ้าพอดี ห้องของเราอยู่ข้างกัน เจ้าวิ่งออกมาจากห้องทั้งที่อาภรณ์หลุดลุ่ย ข้าก็แอบชอบเจ้าอยู่แล้วด้วย ข้านำเจ้าเข้ามาในห้อง ข้ากลัวเจ้าวิ่งเตลิดไปทั้งอาภรณ์หลุดลุ่ย พวกเราก็เลย...ร่วมรักกันหลายครั้งในคืนนั้น สองเดือนต่อมาเจ้าส่งจดหมายมาบอกข้าว่าตั้งท้อง ข้าจึงรับเจ้ามาเลี้ยงดูในจวนสกุลเฉิน" เขาอธิบายเรื่องนี้ด้วยสรรพนามคำว่าข้า ไม่ใช่พี่ คงกลัวนางด่าเปิงเช่นที่แล้วมา

"ขอบคุณท่านมาก จะพิษอะไรก็ช่างเถิด ท่านดูแลข้าอย่างดี ต่อแต่นี้ไปข้าจะเป็นฝ่ายดีกับท่าน กับครอบครัวท่าน ลูกของข้าต้องมีพ่อ เรื่องในอดีตของข้าไม่มีเรื่องดีเลย มีแต่เรื่องพังพินาศทั้งนั้น" ลี่ชิงถึงขั้นเอามือกุมหัว ตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ 

"เจ้ายอมรับพี่แล้วหรือ" เขาทำหน้าดีใจอย่างที่สุด

"อื้ม...ต่อจากนี้ไปข้าจะเกี้ยวท่าน เอ่อ หมายถึงทำดีต่อท่าน" ป้าสมหญิงพยักหน้า พร้อมอ้าปากรับรังนกตุ๋นอย่างสบายอารมณ์ 

"ได้ยินเพียงเท่านี้พี่ก็มีความสุขแล้ว รอเจ้าฟื้นร่างกายอีกสักพักเราจะจัดงานแต่งงานกัน"

"ข้าจะพยายามชนะใจฮูหยินใหญ่ด้วย สิ่งใดที่ผ่านมาให้แล้วไป ข้าจะทำตัวใหม่ให้สมกับได้รับโอกาสจากสวรรค์"

เฉินเซียวหลางทำหน้าประหลาดใจกับคำพูดของนาง แต่นางสมองกลับหลังจากฟื้นคลอดลูกเช่นนี้ถือเป็นเรื่องดีเหมือนกัน เขาได้แต่พยักหน้าเออออตามไปด้วย 

ร่างสาวน้อยลี่ชิงได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ

คิดถึงภาพคืนเข้าหอในพวกซีรี่ส์เรทอาร์แล้วสยิวกลีบสาวขึ้นมาทันที อุ๊ย! มีสิทธิ์เข้าหอแล้วสิ โอกาสทองมาถึงแล้ว