บทที่ 11 ผืนดินของลี่ชิง

ลี่ชิงแต่งกายทะมัดทะแมงด้วยเสื้อผ้าสีเข้ม ยืนรอเฉินเซียวหลางอยู่ด้านนอก เกือบสองเดือนแล้วที่ใช้ชีวิตร่วมกันมา เฉินเซียวหลางดีกับนางมาก คอยหาของบำรุงมาให้มิได้ขาด

คุณชายเฉินกลับมาจากร้านค้าก่อนเวลาเพื่อพาลี่ชิงไปดูที่ดินมรดก นางจ้างคนไปแผ้วถางที่ดินผืนนั้น เงินติดตัวนางมีไม่มากนัก เงินส่วนใหญ่ที่ใช้พลิกฟื้นผืนดินมรดกเน่า ลี่ชิงหยิบยืมจากเฉินเซียวหลางมาก่อนราวหนึ่งพันตำลึง

"เหตุใดต้องหักโหมมากมาย มีพี่คอยดูแลเจ้ากับลูกอยู่ทั้งคน"

เขาสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำ นั่งผูกเชือกรองเท้าขี่ม้าทรงสูงอยู่หน้าเรือนพัก เรือนพักของเฉินเซียวหลางคือเรือนซือเฟย เรือนขนาดใหญ่รองจากเรือนฮูหยินใหญ่ อยู่บริเวณเดียวกันในจวนสกุลเฉิน 

ลี่ชิงนั่งลงผูกเชือกรองเท้าให้สามี เขาถึงขั้นชะงักเพราะความแปลกใจ 

"ข้าช่วยนะเจ้าคะ" นางเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวาน ดวงตากลมโตจ้องมองสามีด้วยความหลงใหลในความหล่อ 

'หล่อระดับนี้มันดาราซีรี่ส์จีนชัดๆ งือออออ ชั้นรักเค้า ชั้นจะเอา ๆๆ ๆ' ลี่ชิงได้แต่เปรียบเทียบความหล่อของสามีกับดาราซีรีส์ยุคปัจจุบัน

"ขอบใจมาก แต่ไม่ต้องลำบากก็ได้ เป็นพี่เองควรดูแลเจ้า" เฉินเซียวหลางเหม่อมองรอยยิ้มแสนน่ารัก เขาเพิ่งสังเกตว่านางมีลักยิ้ม และมีไฝจุดเล็ก ๆ บริเวณหางตาซ้าย ดูน่ารักมีเสน่ห์เหลือเกิน

'หล่ออ่ะ แง น้ำลายไหล'

ลี่ชิงได้แต่สูดน้ำลายที่ย้อยลงมาตรงมุมปาก หน้าเริ่มแดงซ่านหัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะ สบตาเกิน 30 วินาทีไม่ได้เลยจริง ๆ ความหล่อมันเกินทานทน 

"นี่ซาลาเปาผัก ข้าทำเองเราห่อไปกินกันด้วยดีหรือไม่ รีบไปรีบกลับมาหาลูกๆ" นางยืนขึ้น จังหวะเดียวกับที่ลมพัดกลิ่นกายหอมนุ่มเข้าเตะจมูก

"เจ้าทำอาหารเก่งมาก พี่ช่างมีโชคปากเสียจริง ภรรยาทั้งงดงาม น่ารัก ทำอาหารก็อร่อย" เขาเอ่ยชม มือหนาทัดปอยผมตกรุ่ยหลังใบหูให้นาง คลอเคลียหลังมือบนแก้มใสของภรรยา

"ท่านเกี้ยวข้า" ลี่ชิงบิดมือไปมา

"ไม่เกี้ยวภรรยาแล้วจะให้ไปเกี้ยวผู้ใด" คุณชายเฉินรุกต่อ

ลี่ชิงทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ ๆ ก็มีผู้ชายหล่อล่ำยืนจีบ เอ่อ เกี้ยวอย่างหนัก รุกทั้งสายตาและวาจา 

เฉินเซียวหลางดึงมือลี่ชิงไปที่ม้าสีขาวขนาดกลาง เจ้าม้าดูท่าทางใจดี

"ควบม้าไปกันดีหรือไม่ อยู่ใกล้แค่นี้" เขาชวนควบม้าไปดูแรงงานถางที่ดิน

"ข้าควบม้าไม่เป็น"

"......" เขาไม่ตอบ หันมามองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม 

ร่างสูงเหยียบโกลนม้าด้วยท่วงท่าสง่างามขึ้นไปนั่งบนหลังม้า เว้นที่ว่างด้านหน้าไว้พอสมควร 

" เหยียบโกลนม้าแล้วส่งมือมา" เฉินเซียวหลางยื่นมือออกมารับมือของลี่ชิง

นางส่งมือน้อยให้เขา มือหนาดึงมือลี่ชิงให้นางนั่งหันข้าง แขนแกร่งโอบรอบตัวนาง กระตุกม้าออกเดินทางไปยังที่ดินผืนนั้น

ลี่ชิงกับคุณชายเฉินควบม้าไปด้วยกันด้วยความเร็ว เขากอดนางกระชับเข้าหาตัว แอบคลอเคลียปลายจมูกบนเรือนผมนาง สูดดมกลิ่นหอมเมื่อยามลมพัดผ่าน

'ช่วงเวลานี้ช่างแสนสุข'

ลี่ชิงมองทิวทัศน์ด้วยใจเบิกบาน สองข้างทางมีดอกไม้กำลังผลิบาน ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ถึงเวลาเพาะปลูกพืชผล เป็นเวลาเหมาะอย่างยิ่งที่จะเริ่มชีวิตใหม่ เริ่มเพาะปลูก พลิกฟื้นผืนดินให้คืนความเขียวขจี 

เฉินเซียวหลางหยุดม้าหน้าที่ดินมรดก คนงานชายหญิงราวสิบคนกำลังถางที่รกร้างจนเกือบเสร็จ เหลือเพียงตัดต้นไม้ใหญ่สามต้นออก ที่ดินผืนนี้ก็จะโล่งเตียนโดยสมบูรณ์ เขาลงจากม้าแล้วอุ้มลี่ชิงลงมายืนด้านล่าง

ร่างเล็กเดินไปดูที่ดินบริเวณแผ้วถางแล้วเสร็จ หยิบดินขึ้นมาดู วิญญาณป้าสมหญิงวิเคราะห์ลักษณะดิน เป็นดินขาดธาตุอาหาร ขาดความอุดมสมบูรณ์

ตามหลักแล้วดินต้องมีองค์ประกอบคือ อนินทรียวัตถุ อินทรียวัตถุ น้ำหรือสารละลาย และอากาศ ในสัดส่วนพอเหมาะต่อการเจริญเติบโตของพืช ปัญหานี้ไม่เกินความสามารถของลี่ชิง ดินแบบนี้ทางภาคอีสานมีมากมาย อีกทั้งในภพก่อนป้าสมหญิงลงพื้นที่เองเป็นส่วนใหญ่เลยรู้ปัญหาเรื่องการเพาะปลูกทุกอย่าง

"ดินขาดความสมบูรณ์ แต่ไม่ใช่เรื่องยากที่จะปรับปรุงดิน"

"เจ้ามีความรู้เรื่องเกษตรกรรมอย่างนั้นรึ"

"ไม่เพียงแต่มีความรู้ ข้าจะทำเป็นตัวอย่าง ส่งเสริมให้ชาวบ้านมีการปรับสภาพดินให้กลายเป็นดินดี ปลูกอะไรก็งอกงาม"

"ช่างมีน้ำใจยิ่งนัก" เขาเอ่ยชม

"ข้าคิดถึงการค้าของตระกูลเราต่างหากเล่า หากชาวบ้านเพาะปลูกได้พืชผลมีคุณภาพดี เราจะคัดแยกผัก ผลไม้คุณภาพดีส่งขายพวกคนรวย ร้านค้าของท่านรับซื้อพืชผลทางการเกษตร เราจะพัฒนาทั้งการเพาะปลูกและการค้าไปพร้อมกัน ช่วยการค้าของท่านให้ก้าวหน้า ลูกของเราจะได้มีเงินมาก ๆ" ลี่ชิงหันมายิ้มหวาน

"ภรรยาของพี่ฉลาดแล้วยังงดงามอีกด้วย" เขาเกี้ยวนางต่อหน้าตาเฉย

"หยุดชมข้าเสียที ข้าเขินจนตัวลอยจะแย่แล้ว" ลี่ชิงขวยเขิน นางเดินหนีไปทางหัวหน้าคนงาน

หัวหน้าคนงานละจากการถางหญ้า เดินตรงเข้ามาหาลี่ชิง

"เจ้าช่วยหาขี้วัว แกลบ เปลือกข้าว เปลือกถั่วลิสง กาบผลเย่จึ อย่างละห้าเกวียนมาส่งที่นี่ในยามเหม่า ส่วนนี่คือค่าน้ำชา ข้าให้ทิป เอ๊ย ให้เงินพิเศษ" ลี่ชิงยื่นตั๋วเงินให้ห้าสิบตำลึง นางสั่งให้หัวหน้าคนงานไปหาวัสดุปรับปรุงดินตามที่นางต้องการ ให้เขาพิเศษอีกห้าตำลึงเงิน

"ขอรับฮูหยินน้อย ท่านแน่ใจรึว่าจะเพาะปลูกบริเวณนี้ ดินแห้งเช่นนี้จะเอาน้ำจากที่ใดมารดพืชผล"

"มีแม่น้ำห่างจากที่นี่ไม่ไกล ข้าจะทำท่อส่งน้ำดินเผา ผันน้ำมาที่นี่ เราจะทำอ่างกักเก็บน้ำด้วย อีกไม่นานฝนจะตกลงมา ยามฤดูแล้งต่อไปจะได้มีน้ำใช้"

"ท่านมีความรู้สมกับเป็นภรรยาคุณชายเฉิน บัณฑิตสำนักเฟยหลัวเก่งกล้าทุกคนทั้งบุ๋นบู๊"

"คุณชายเฉินเก่งบู๊ด้วยอย่างนั้นรึ" ลี่ชิงถามอย่างสนใจ

"ขอรับ"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร"

"ข้าเคยเป็นหัวหน้าพ่อครัวในสำนัก ทั้งคุณชายเฉินทั้งขุนนาง รวมถึงแม่ทัพนายกองต่างสำเร็จการศึกษาจากสำนักเฟยหลัว ถือเป็นผู้มากฝีมือ แต่คุณชายเฉินยังไม่เข้าไปรับใช้ราชสำนักทั้งที่สอบได้ตำแหน่งจอหงวน เขาออกมาทำกิจการของบิดาที่ล่วงลับ"

"อ่อ อย่างนั้นเองรึ" ลี่ชิงเก็บข้อมูลของสุดหล่อเฉินเซียวหลางไว้ในสมอง

อ้าว คนเป็นภรรยาหรือเมียย่อมต้องอยากรู้ประวัติสามีบ้าง

เฉินเซียวหลางเดินตามมาสมทบ เขามองกวาดสายตาดูโดยรอบ 

"บอกคนที่โรงเลื่อยมาพบข้า ตัดไม้ใหญ่เหล่านี้ออกเหลือไว้เพียงต้นเดียวด้านข้าง ลากใส่เกวียนเทียมม้าไปที่โรงเลื่อย ข้าจะนำไม้หลี่เหล่านี้มาทำเรือนพักให้ลี่ชิง ยามนางมาเพาะปลูกจะได้มีเรือนไว้พักผ่อน" เขาสั่งการหัวหน้าคนงาน

"ขอรับคุณชาย" หัวหน้าคนงานรับคำเดินไปสั่งงานคนงานคนอื่นต่อ

ลี่ชิงเดินเข้ามาหาเฉินเซียวหลาง เงยหน้าช้อนตามองร่างสูง นางสูงเพียงแผ่นอกเขาเท่านั้น

"รู้ได้อย่างไรว่าข้าจะสร้างเรือนพัก"

"พี่เห็นลายมือสุดขี้ริ้วของเจ้าวาดรูปบิดเบี้ยวในกระดาษ พี่เดาถูกใช่หรือไม่ ว่าสิ่งที่เจ้าวาดคือเรือนพัก"

"ท่านพี่ ท่านว่าข้าลายมือขี้ริ้วอย่างนั้นรึ"

"ไม่เพียงเท่านั้น ถุงหอมลายสงเมาของเจ้าก็ขี้ริ้วมากเช่นกัน" เขาลูบไปยังถุงหอมลายสงเมาหน้าเบี้ยวข้างเอว

"เฉินเซียวหลาง คนร้ายกาจ ถุงหอมอันใหม่ที่ข้าปัก ท่านไม่ต้องเอาแล้ว" ลี่ชิงงอนเดินเลี่ยงไปทางอื่น 

ลี่ชิงเดินหนีไปยืนใต้ต้นไม้ เขาเดินตามมาอย่างเร็ว รวบร่างลี่ชิงเข้าอ้อมกอด หอมแก้มนางคราหนึ่ง 

"ต่อให้ปักขี้ริ้วกว่านี้พี่ก็จะพกถุงหอมของเจ้าเท่านั้น ผู้ใดก็รู้กันว่าถุงหอมนี้เจ้าทำให้พี่เองกับมือ"

"ไม่ต้องบอกคนอื่นก็ได้ ฝีมือข้าก็ขี้เหร่อย่างที่ท่านว่า" 

"ของที่ภรรยาทำให้ย่อมงามที่สุด" เขาเอ่ยชม

"ตบหัวแล้วลูบหลังชัด ๆ" วิญญาณป้าสมหญิงพูดประโยคนี้ขึ้นมา

"ค่าสร้างเรือนพักต้องมีค่าใช้จ่าย" เฉินเซียวหลางหันมาหาลี่ชิง

"ข้าไม่มีเงินหรอกท่านพี่ หมายความว่าอย่างไร"

"ไม่มีเงินก็คงไม่ได้สร้าง"

"ข้ายืมท่านก่อนได้หรือไม่"

"ต้องมีดอกเบี้ย" เขาตอบ

"ท่านมันเขี้ยวลากดิน พวกพ่อค้าฉลาดแบบนี้กันหมดเลยเรอะ" นางมองค้อน

"จ่ายดอกเบี้ยล่วงหน้ามา"

"ข้าบอกแล้วว่าไม่มีเงิน" ลี่ชิงมองหน้าเขา

"หอมแก้มพี่ นั่นคือดอกเบี้ย"

"คนบ้า...ชอบกินเต้าหู้ข้าอยู่เรื่อย" ลี่ชิงยื่นจมูกไปหอมแก้มเขาอย่างไม่เต็มใจนัก

"เงินต้นค่อยคิดกันว่าจะจ่ายพี่คืนอย่างไร ยกตัวอย่างเช่น อาบน้ำด้วยกัน บีบนวดให้พี่ ให้พี่นอนกอดเจ้า หากยอมให้จุมพิตเงินต้นจะหมดไวหน่อย" เขายิ้มให้นางพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์

"ข้าจะหาเงินมาคืนท่าน ฮึ!เจ้าปีศาจราคะ" ลี่ชิงเขินอายจนหน้าแดงก่ำ นางรีบเดินจ้ำหนีไปทางอื่นทันที

ทั้งสองมองผืนดินมรดกเน่าที่กำลังเป็นรูปเป็นร่าง

สายลมอ่อนยามเย็นพัดกลีบดอกไม้ป่าสีเหลืองอำพันปลิวว่อน

สามียืนหยอกเย้าภรรยาอยู่ใต้ต้นไม้

เหวินซูยืนมองภาพนั้นในรถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก เขาถอนหายใจออกมาพร้อมคำถามกับตนเองว่า

หรือจะยอมปล่อยนางไป...