บทที่ 10 แค่แปดเดือน

ส้มมองคู่รักหนุ่มสาวที่พากันมาลองชุดภายในร้านด้วยความรู้สึกจุกในอกระคนอิจฉา ผู้หญิงเหล่านั้นช่างโชคดีที่ได้แต่งงานกับคนที่รัก ใบหน้าของพวกเธออิ่มเอมไปด้วยความสุข ออร่าเจ้าสาวจับ 

ต่างจากเธอที่ได้แต่งงานกับคนที่รักก็จริง แต่กลับไม่มีความสุขเลยเพราะเป็นการรักข้างเดียว หนำซ้ำการแต่งงานยังเกิดขึ้นเพราะถูกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายบังคับ 

ภายในใจมันเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมยิ่งเห็นว่าที่เจ้าบ่าวภายในร้านแสดงความรัก ความเอาใจใส่ต่อว่าที่เจ้าสาวของตัวเองก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกเจ็บ ขณะที่เธอต้องยืนโดดเดี่ยวคนเดียวได้แต่ถามตัวเองในใจว่าเธอมาทำอะไรที่นี่

"เชิญทางนี้ค่ะคุณส้ม" เสียงของพนักงานดังขึ้นทางด้านหลังเธอจึงละสายตาออกจากเหล่าคู่รักตรงหน้า หันมองเจ้าของเสียงแทน 

พยายามฝืนยิ้มให้พนักงานหญิงวัยยี่สิบต้น แล้วเดินตามเธอขึ้นไปยังชั้นสองของร้านซึ่งมีชุดเจ้าสาวแบบต่าง ๆ แขวนอยู่ในตู้โชว์จนลายตา แต่ละชุดสวยมาก ๆ เหมือนที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้ว่าสักวันจะสวมใส่ให้ได้

ทว่าในตอนนี้เธอกลับไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับชุดสวย ๆ เหล่านี้สักนิดเธอไม่อยากจะใส่ด้วยซ้ำ มันจะมีประโยชน์อะไรต่อให้ใส่ชุดแต่งงานสวยแค่ไหนแต่ในใจเต็มไปด้วยความทุกข์ 

หรือต่อให้เธอสวยดั่งนางฟ้าลงมาโปรดก็ไม่สามารถทำให้เพื่อนชายเปลี่ยนมารักได้ 

การแต่งงานเกิดจากการถูกบังคับมันจะมีความสุขได้ยังไงกัน หนำซ้ำว่าที่เจ้ายังไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ จะใส่ชุดยังไงมันก็มีค่าเท่ากัน 

 "เลือกได้เลยนะคะว่าชอบชุดไหน หรืออยากได้แบบไหนก็สามารถสอบถามได้ค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทำให้ส้มต้องฝืนระบายยิ้มออกมาอีกครั้งทำเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังมีความสุข 

"ค่ะ" พยักหน้ารับน้อย ๆ แล้วทำเป็นเดินเข้าไปเลือกชุดแต่งงานใกล้ ๆ เดินวนไปมาสองสามครั้ง ก่อนชี้ชุดที่แขวนอยู่ริมสุดให้พนักงานดู เป็นชุดที่เธอเลือกไปแบบสง ๆ เท่านั้นเพื่อทำให้มันจบ ๆ ไป "ฉันขอลองชุดนี้หน่อยค่ะ"

"ได้ค่ะ" พนักงานยิ้มรับ แล้วเดินเข้าไปหยิบชุดแต่งงานมายื่นให้พร้อมบอกกล่าว "ห้องลองชุดอยู่ทางนั้นนะคะ"

"ค่ะ" ส้มยื่นมือไปรับชุดจากพนักงานสาวมาถือไว้พร้อมกับระบายยิ้มให้เธอน้อย ๆ แล้วหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องลองชุด เมื่อเข้ามาในห้องก็ทำการลองชุดอย่างไม่รอช้าเพราะต้องการให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ๆ มันช้ำใจ 

หลังจากลองเสร็จเธอก็ตัดสินใจเลือกชุดนั้นเลย จากนั้นก็เลือกชุดไทยสำหรับใส่ในงานหมั้นช่วงเช้าต่อ การเลือกชุดของเธอใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ 

"ลองชุดเสร็จแล้วใช่ไหม" ระหว่างที่เธอกำลังยืนคุยกับพนักงานเสียงทรงพลังก็ดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง ซึ่งเธอจำได้ขึ้นใจว่าคือเสียงของเพื่อนชาย 

ทว่าครั้งนี้กลับดุดันจนเธอใจหวิว ค่อย ๆ หันกลับไปมองเจ้าของเสียงด้วยแววตาสงสัยไหนเขาบอกว่าต้องทำการทำงานแต่ทำไมถึงกลับมาโผล่ที่นี่ได้ แม้รู้สึกสงสัยแต่ไม่คิดจะถามไถ่เปล่งเสียงตอบเบา ๆ "เสร็จแล้ว"

"เสร็จแล้วก็กลับ" แบงค์เอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วนใบหน้าบึ้งตึงไม่สนใจสักนิดว่าตรงนั้นจะมีพนักงานอยู่ด้วยทำเอาส้มถึงกับหน้าเจื่อนรู้สึกเสียเซล์ฟไม่น้อยที่เพื่อนชายพูดจาไม่ไว้หน้ากันต่อหน้าคนอื่น 

ถึงเธอจะรักเขาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ กดเสียงตอบกลับไปพอได้ยินแค่สองคน "ถ้ารีบก็กลับก่อนได้เลย ส้มกลับเองได้"

"ฉันบอกให้กลับก็กลับ อย่าให้ฉันโมโหเธอไปมากกว่านี้" ท่าทางต่อต้านของหญิงสาวยิ่งทำให้แบงค์มีน้ำโหมากกว่าเดิมเดินเข้าไปประชิดเธออีกนิด แล้วใช้มือบีบมือเรียวเบา ๆ

หากคนนอกมองคงเหมือนเขาจับมือเธอเฉย ๆ แต่ความจริงคือกำลังบีบมือเรียวอยู่ต่างหากให้เธอรู้ว่าอย่าคิดแข็งข้อกับเขา

แน่นอนว่าแรงบีบจากมือหนาสร้างความเจ็บให้ส้มไม่น้อยจนเผลอเบ้หน้าออกมา แต่เพียงเสี้ยวนาทีก็รีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบ ไม่อยากให้พนักงานสาวเห็นความผิดปกติ ก่อนบอกกล่าวไปด้วยน้ำเสียงนุ่ม "งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"ค่ะ ขอบคุณคุณส้มมากนะคะที่มาใช้บริการร้านเรา ถ้าชุดแก้เสร็จเรียบร้อยแล้วทางร้านจะติดต่อไปนะคะ" พนักงานสาวน้อมรับด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม ส้มเพียงยิ้มรับน้อย ๆ แล้วหมุนตัวเดินออกไปโดยมีร่างสูงเดินเคียงข้าง ขณะที่มือของเขายังคงกอบกำมือเธออยู่แบบนั้น ครั้นเธอจะดึงกลับเขาก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้น

"ปล่อยได้แล้วแบงค์ ส้มเจ็บ" เธอร้องท้วงทันทีที่เดินออกมาด้านนอกพลางพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุม "ทำไมแบงค์ต้องทำรุนแรงด้วย กับไอ้แค่เรื่องแต่งงานแบงค์จำเป็นต้องทำกับส้มถึงขนาดนี้เลยเหรอ"

"สำหรับเธอการแต่งงานที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเรื่องดี แต่สำหรับฉันมันโคตรเป็นเรื่องที่เฮงซวย ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอย่างเธอได้ยินไหม" ความโกรธทำให้แบงค์พรั่งพรูคำพูดออกไปโดยไม่คิดสักนิดว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร 

เขารู้สึกโกรธมากที่ถูกผู้เป็นแม่โทรมาต่อว่าเรื่องที่เขาปล่อยให้เธอเข้าไปลองชุดแต่งงานคนเดียว ซึ่งหากหญิงสาวไม่ได้เป็นคนโทรไปฟ้อง แม่ของเขาไม่มีทางรู้แน่ ๆ ทั้งที่สั่งห้ามแล้วแท้ ๆ ถือว่าเธอท้าทายเขามากเหลือเกิน เพราะเหตุนี้ยังไงล่ะเขาถึงต้องกลับมาหาเธออีกครั้ง

ขณะที่คนฟังอย่างส้มถึงกับสะอึก คำพูดแสนร้ายกาจของคนที่รักเหมือนเข็มทิ่มแทงลงในอก กี่ประโยคที่เขาพูดจายังไม่เจ็บเท่าเขาบอกว่าการแต่งงานกับเธอเป็นเรื่องเฮงซวย ถึงเขาจะไม่รักก็ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดแรงขนาดนี้ 

มือเรียวกำหมัดแน่นพยายามเก็บขมขืนเอาไว้ เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อน "ส้มรู้แบงค์ไม่ต้องย้ำ แบงค์ช่วยทนหน่อยแล้วกันช่วยแต่งงานกับส้มเพื่อรักษาหน้าครอบครัวของส้ม หลังจากส้มคลอดแล้วเราค่อยเลิกกัน" 

"เธอต้องการแค่นี้จริง ๆ  เหรอ หรือเพียงพูดให้ตัวเองดูดี ไม่ใช่ว่าเธออยากแต่งงานกับฉันจนยอมตลบหลังฉัน นำเรื่องที่เธอท้องกับฉันไปบอกพ่อแม่ฉันจนท่านจับให้แต่งงานกันหรอกเหรอ แล้วเธอคิดว่าการเลิกกันมันง่ายนักเหรอเธอคิดว่าพ่อแม่เธอกับพ่อแม่ฉันจะยอมงั้นเหรอ" 

สำหรับคนมีอคติอย่างแบงค์ต่อให้หญิงสาวพูดอะไรไปก็เหมือนเป็นการแก้ตัวไม่คิดจะเก็บมาไตร่ตรองว่าเป็นเช่นไร ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล 

"ตลบหลังอะไรส้มไม่รู้เรื่อง ส้มไม่ได้บอกพ่อแม่แบงค์ส้มจะทำอย่างนั้นไปทำไมในเมื่อเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว" ส้มขมวดคิ้วเป็นปมมองหน้าเพื่อนชายอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของเขา ตลบหลังอะไรกันเธอไม่รู้เรื่องสักนิดจู่ ๆ เขาก็มากล่าวหากันโดยไม่คิดจะถามกันสักคำ 

และอย่างน้อยเขาก็ควรจะรู้สิว่าเธอนิสัยยังไงเพราะคบกันมานาน คนอย่างเธอไม่มีทางตลบหลัง หรือหักหลังเพื่อนแน่นอน "ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมานานหลายปีไม่ได้ทำให้แบงค์รู้เลยเหรอว่าส้มเป็นคนยังไง"

"เป็นเพื่อนกันมานานก็ไม่ได้หมายความว่าจะรู้จักกันดี ขึ้นชื่อว่ามนุษย์สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา หรือบางทีสิ่งที่เธอแสดงออกมาอาจจะเป็นแค่ด้านเดียวไม่ใช่ทั้งหมด" 

"งั้นก็แล้วแต่แบงค์จะคิดเลยเพราะตอนนี้ส้มไม่ดีในสายตาแบงค์ไปแล้ว ต่อให้ส้มพูดอะไร หรืออธิบายอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์" ส้มได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เลือกจะไม่พูดอธิบายอะไรอีกเห็นแล้วว่าเขาคงไม่เชื่อ เมื่อเขาตัดสินใจไปแล้วว่าเธอไม่ดี มองสบแววตาเย็นชานิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

"แต่แบงค์ช่วยแต่งงานรักษาหน้าให้ส้มหน่อย อดทนแค่แปดเดือน และเมื่อถึงตอนนั้นส้มจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง แบงค์ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะต้องทนอยู่กับส้มไปตลอดชีวิต เพราะส้มก็ไม่ได้อยากอยู่กับคนไร้หัวใจ และใจร้ายแบบแบงค์เหมือนกัน"

"คำพูดของเธอมันเชื่อได้ด้วยเหรอส้ม ขนาดตลบหลังฉันเธอยังทำมาแล้วเลย"

ทว่าเหมือนเพื่อนชายยังไม่ยอมจบพูดจาจิกกัดเธอไม่เลิก แน่นอนว่าเธอย่อมรู้สึกแต่พยายามอดทนไว้ขืนตอบโต้ไปอีกเกรงว่าวันนี้ก็คงไม่จบ 

เธอรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจอย่างจะกลับบ้านเต็มทีแล้ว

"ส้มเหนื่อยอยากกับไปพักผ่อนแล้ว เราแยกกันตรงนี้แล้วกัน" พูดตัดบทแล้วหันหลังเดินจากไปทันทีไม่รอให้อีกคนพูดจาจิกกัดอะไรได้อีก

"อ๊ะ!" 

ก้าวเดินได้เพียงไม่กี่ก้าวเธอก็ต้องหลุดร้องด้วยความตกใจกับแรงดึงจากด้านหลังทำให้ตัวเธอเซเล็กน้อย ครั้นตั้งตัวได้ก็หันกลับไปถามไถ่ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพลางดึงแขนออกจากการจับกุม "อะไรอีกแบงค์" 

"กลับเองงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าพอห่างจากฉันหน่อยเธอก็โทรไปฟ้องแม่ฉันอีกเหรอว่าฉันไม่ยอมไปส่ง เหมือนที่โทรไปฟ้องว่าฉันไม่อยู่ลองชุดแต่งงานด้วย" แบงค์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว จับจ้องใบหน้าเรียวด้วยแววตาวาวโรจน์

"อะไรกันอีกส้มไม่รู้เรื่อง ส้มไม่ได้โทรฟ้องแม่แบงค์" คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างส้มได้แต่หน้านิ่วคิ้วขมวดรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน คำถามมากมายผุดขึ้นเต็มสมองไปหมดว่านี่มันเกิดบ้าอะไรกัน ทั้งเรื่องที่เพื่อนชายหาว่าเธอตลบหลังบอกเรื่องท้องกับพ่อแม่เขา ไหนจะเรื่องที่โทรฟ้องนี่อีก

เธอไม่ได้เป็นคนทำ ทว่าแล้วใครกันที่เป็นคนทำเพราะเรื่องพ่อของลูกในท้องมีแค่เธอกับเพื่อนชายที่รู้ ซึ่งไม่แปลกเลยถ้าเขาจะคิดว่าเป็นเธอ แต่เขาก็ควรฟังเธออธิบายบ้างไม่ใช่คิดเองตัดสินเองแบบนี้

บอกตามตรงว่าเจอแบบนี้ก็เหนื่อยเหมือนกัน..

"ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมีแค่ฉันกับเธอ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร หรือเธอคิดว่าฉันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนเอง"

"แบงค์จะให้ส้มเป็นคนผิดให้ได้เลยใช่ไหม งั้นก็ได้ใช่ส้มเป็นคนทำเอง พอใจรึยัง" เมื่ออีกคนยังคงพยายามยัดเยียดให้เธอเป็นคนผิดให้ได้เธอก็ยอมรับไปหวังว่ามันจบ ๆ สักที ตะเบ็งเสียงใส่หน้าเขาดังลั่น จากนั้นก็สะบัดแขนออกจากการจับกุม แล้วรีบสาวเท้าเดินหนี

ขณะที่แบงค์ได้แต่กำหมัดแน่นมองร่างบางที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย คำพูดของหญิงสาวทำให้เขาสับสนชั่วขณะไม่คิดว่าเธอจะยอมรับง่าย ๆ แต่เหมือนเป็นการยอมรับที่ทำให้มันปล่อย ๆ ไปมากกว่า

สรุปแล้วเธอเป็นคนทำหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครในเมื่อเรื่องนี้มีแค่เธอกับเขาที่รู้ ทุกอย่างมันบ่งชี้ไปที่เธอหมด

แรงจูงใจคือเธอแอบรักเขา เรื่องนี้เขารู้มานานแล้ว แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เพราะคนที่เขาชอบคือนับดาว และต้องการรักษามิตรภาพอันดีเอาไว้

แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมทนอยู่กับเธอถึงแปดเดือนแน่ ๆ เขาจะทำทุกทางให้เธอถอยออกไปจากชีวิตของเขาโดยเร็วที่สุด จะทำหน้าที่พ่อของลูกเพียงเท่านั้น