บทที่ 12 เหยียบย่ำหัวใจ

"หึ"

ส้มมองห้องที่ถูกจัดเป็นห้องหอ บนเตียงโรยด้วยกลีบกุหลาบเป็นรูปหัวใจอย่างสวยงามด้วยแววตาว่างเปล่าพร้อมกับเค้นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน

เธอช่างเป็นเจ้าสาวที่น่าสมเพชสิ้นดีนอกจากจะโดนเจ้าบ่าวพูดจาจิกกัดตลอดงานแล้ว ในคืนเข้าหอเจ้าบ่าวก็หายตัวไปอีก

หลังจากแขกเหรื่อทยอยกันกลับไปหมดเจ้าบ่าวของเธอก็หายตัวไปด้วยเช่นกัน เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาหายไปตั้งแต่ตอนไหน ยอมรับว่าเสียใจไม่น้อยต่อให้นี่จะเป็นการแต่งงานปลอม ๆ เขาก็ควรให้เกียรติเธอกับครอบครัวหน่อย หากคนอื่นรู้คงเอาไปนินทากันสนุกปาก

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนทำการปัดกลีบกุหลาบบนที่นอนออกจนเกลี้ยง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนทั้งที่ยังสวมชุดแต่งงานอยู่เพราะรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ๆ เปลือกตาก็แทบปิดอยู่รอมร่อ

ทันทีที่หัวถึงหมอนนุ่ม ๆ เพียงไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป

ติ้ง~ ติ้ง~

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอหลับไปกระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมา ยกมือขึ้นขยี้ตาไล่อาการงัวเงียเบา ๆ ก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หน้าโต๊ะกระจกมาดู

คิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าข้อความที่ถูกส่งมาจากไลน์แปลก ๆ โปรไฟล์เป็นรูปตัวการ์ตูน

ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนานรีบกดเข้าไปแอปพลิเคชันไลน์เปิดดูข้อความทันที ขอบตาพลันร้อนผ่าวพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกจากหางตาวินาทีที่เห็นรูปที่ถูกส่งมา

มันเป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงกับเจ้าบ่าวของเธอในสภาพเปลือยท่อนบนทั้งสองโดยเจ้าบ่าวของเธอกำลังหลับอยู่พร้อมกับข้อความว่า

'ขอยืมตัวเจ้าบ่าวหน่อยนะคะคืนนี้คุณคงต้องเข้าหอคนเดียวไปก่อน'

มันเจ็บยิ่งกว่าโดนมีดพัน ๆ ด้ามปักลงกลางอกหากเธอไม่ได้รักเขาก็คงไม่รู้อะไรกับเรื่องแบบนี้เพราะการแต่งงานเป็นเรื่องจอมปลอม แต่เธอรักเขามันจึงเจ็บมาก ๆ เขารู้ทั้งรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงแต่ก็ยังเหยียบย่ำได้ลงคอ

เขาเหยียบย่ำทั้งเกียรติ เหยียบย่ำทั้งหน้า เหยียบย่ำทั้งหัวใจ และความรู้สึกของเธอได้อย่างเลือดเย็นทำไมถึงใจร้ายใจดำได้ถึงขนาดนี้กัน

น้ำตาแห่งความเจ็บปวดรินไหลลงอาบสองแก้มนวลไม่ขาดสายเพื่อระบายความชอกช้ำที่มันอัดอั้นอยู่ในอก คืนนี้เธอจะขอร้องไห้ให้พอแล้วพรุ่งนี้จะพยายามกลับมาเป็นส้มคนที่เข้มแข็งเพื่อลูกในท้อง

เธอปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไปเองจึงหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่เรียกแรงฮึดสู้ให้ตัวเอง

หยัดกายลุกขึ้นยืนจัดการถอดชุดแต่งงาน อาบน้ำแต่งตัวแล้วนอนพักผ่อนเก็บแรงไว้ใช้ในวันพรุ่งนี้ต่อเพราะไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง

เช้าวันต่อมา

ส้มตื่นนอนตั้งแต่เช้าตามนิสัยของตัวเอง ภายในห้องยังคงมีแค่เธอคนเดียว ส่วนอีกคนคงกำลังนอนกกกอดผู้หญิงคนอื่นอยู่อย่างมีความสุข

เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ สลัดความคิดบ้า ๆ ออกแล้วลุกลงจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาอาบน้ำประมาณยี่สิบนาทีก็เสร็จ

เท้าเล็กชะงักเล็กน้อยในตอนที่เดินออกจากห้องน้ำแล้วเห็นเพื่อนชายนั่งอยู่ริมเตียง มือเรียวยกขึ้นจับปมผ้าเช็ดตัวที่นุ้งกระโจมอกแน่นเธอไม่ได้คิดว่าเขาจะพิศวาสอะไรหรอก

แต่เป็นธรรมดาที่จะไม่ชินเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นุ้งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวต่อหน้าผู้ชาย ถึงเธอกับเขาจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ยิ่งในตอนนี้สายตาที่เขามองมามันยังแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างซึ่งเธอไม่ชอบเอาเสียเลย

แบงค์ไล่สายตามองร่างบางที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบอก ตามไรผมตลอดจนถึงเนินหน้ามีหยดน้ำเกาะอยู่บาง ๆ ด้วยแววตายากเกินคาดเดาได้ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกเดินตรงเข้าไปหาช้า ๆ

ทำเอาอีกคนใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมานอกอก ยิ่งกำปมผ้าเช็ดตัวแน่นครั้นร่างสูงเดินมาหยุดยืนตรงหน้า เว้นระยะห่างเพียงนิดจนเป็นเธอที่ต้องก้าวถอยหลังเล็กน้อย

ดวงตากลมพลันไหวระริกเมื่อบังเอิญเห็นรอยจ่ำแดง ๆ บนลำคอขาวของคนตรงหน้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นรอยอะไร จากที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้อีกขอบตากลับร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อ ๆ ก้อนสะอื้นตีขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ กระนั้นก็พยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาเย้ยหยันได้

หลับตาพรูลมหายใจเข้าออกเบา ๆ แล้วปรือตาขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "จะทำอะไรก็ควรไว้หน้าส้มกับครอบครัวหน่อย ถึงเราจะแต่งงานกันปลอม ๆ ก็ตาม"

"ทำไม? เธอโกรธเหรอที่ไม่ได้เข้าหอกับฉันเมื่อคืน" แบงค์ตีความคำพูดของหญิงสาวไปอีกอย่างเพราะใจของเขามันมีแต่อคติ ดวงตาคมกริบมองใบหน้าเรียวอย่างสมเพช "ถ้าเธอต้องการเข้าหอตอนนี้ก็ยังทันนะ ฉันช่วยสงเคราะห์ให้"

เพียะ!!

"ทุเรศ! ส้มไม่คิดเลยว่าแบงค์จะมีความคิดสกปรกได้มากขนาดนี้"

คำพูดจาเหยียดหยามจากริมฝีปากหนาทำให้ส้มโกรธจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มเกลี้ยงเกลาสุดแรงจนใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงมือ แววตาไหวระริกที่มีน้ำสีใสเออคลอจ้องมองด้วยความผิดหวังไม่คิดว่าเพื่อนชายจะเอ่ยคำพูดสกปรก ๆ ออกมาได้อย่างไม่อายปาก

"รู้ไว้นะว่าส้มไม่ได้อยากมีอะไรกับคนที่สกปรกทั้งความคิด สกปรกทั้งร่างกาย แบงค์อยากจะไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงอีกสักกี่คนก็เชิญ แต่อย่าเอาความสกปรกมาแปดเปื้อนส้มกับลูก"

แบงค์ถึงกับกัดกรามกรอดโกรธจนหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ใช้ลิ้นดันมุมปากข้างโดนตบไว้หันมองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาวาวโรจน์

ขณะที่อีกคนเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยฝ่ามือบนแก้มเกลี้ยงเกลา มุมปากหนามีเลือดซิบออกมามือไม้พานสั่นไปหมด เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขาเลยสักนิด แต่อารมณ์โกรธมันพาไป

"สะ..ส้มขะ..ว้าย!"

มือเรียวกำหมัดแน่นพยายามข่มอาการสั่นเทาเอาไว้ พยายามเค้นเสียงในลำคอเอ่ยขอโทษไป ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยจบก็ต้องร้องอุทานเสียงหลงเพราะถูกคนตรงหน้าพุ่งเข้าหาแล้วช้อนตัวเธอขึ้นอุ้ม

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันเมื่อตั้งตัวได้ก็รีบจับปมผ้าเช็ดตัวไว้แน่นกลัวมันจะหลุดออกจากตัว อีกมือเกาะเกี่ยวลำคอแกร่งไว้กลัวจะร่วงลงพื้น

"แบงค์จะทำอะไรปล่อยส้มลงนะ" สายตาจ้องมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาด้วยความตื่นตระหนกตอนนี้เธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ สีหน้าเขาดูโกรธมากสัญชาตญาณเธอมันบอกว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ