Chapter 9

อิธานกำลังขะมักเขม้นกับการอ่านหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ ด้วยไม่ได้ชอบวิชานี้นัก แต่พรุ่งนี้มีเรียน หนุ่มสิบเจ็ดจำต้องอ่านผ่าน ๆ เผื่ออาจารย์จะถาม

ในโปรแกรมแช็ตบนคอมพิวเตอร์ เพื่อนทักมาชวนไปดูเด็กชมรมนาฏศิลป์ซ้อมรำ นัยว่ามีเด็กคนหนึ่งที่เพื่อนแอบเล็งอยู่ หากมีคนหล่อ ๆ อย่างเขาไปด้วย สาว ๆ ในชมรมจะได้ไม่ไล่ตะเพิดออกมา

อิธานตั้งใจจะชวนสนานไปด้วย อาจเพราะมีน้องสาวสนานจึงเข้ากับผู้หญิงได้ดี เป็นมิตรกับทุกคน จนบางครั้งเขาก็คิดว่าเพื่อนกึ่งคนงานสนิทบ้าหรือเปล่า ทำไมชอบยิ้มและทำดีกับทุกคน

นึกถึงสนานแล้วคิดขึ้นได้ ยายพลวงให้เพื่อนเอาองุ่นจากในสวนมาแช่ไว้ในตู้เย็นถุงใหญ่ มื้อเย็นคุณย่าอิสรีกินไปนิดเดียว เกล้ากมลก็กินลูกสองลูก อ่านหนังสือใช้พื้นที่สมองเยอะเขาจึงหิว เลยออกจากห้องตัวเองลงครัวหวังไปเปิดตู้เย็น

ขณะกำลังจะแง้มประตู ตาก็เห็นร่างหนึ่งผ่านห้องตนไป ทีแรกคิดว่าผี แต่พอปรับสายตาให้ค่อยชินกับความมืดจึงได้เห็นว่าเป็นเกล้ากมล เธอทำลับ ๆ ล่อ ๆ หน้าประตูบ้าน

ร่างสูงของหนุ่มสิบเจ็ดค่อยย่องตามไป จนเห็นเธอนั่งลงข้างพุ่มไม้ ยื่นมือไปควานหาอะไรสักอย่าง ก่อนผงะล้มก้นจ้ำเบ้า

“โอ๊ย!”

มือเกล้ากมลไปโดนอะไรสักอย่างที่ลื่น ๆ เย็น ๆ หูได้ยินเสียงขู่ฟ่อ หลังมือเจ็บแปลบ ทำให้ชักมือออกมาตกใจจนล้ม มีร่างสัตว์ยาว ๆ ตัวเป็นมันเลื่อมเลื้อยออกมาจากพุ่มไม้

“งู!” สาวน้อยสั่นไปทั้งตัว ยกหลังมือตนดู ปรากฏรอยเขี้ยวของอสรพิษร้าย

“เป็นอะไร” อิธานออกจากจากที่ซุ่ม เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ไม่ปรกติ

“งู...เกล้าโดนงูกัด”

ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกลัวอะไรมากกว่ากัน ระหว่างงูกับโดนจับได้ว่าขโมยเงิน คนมากวัยกว่าจับหลังมือเล็กดู เมื่อเห็นรอยเขี้ยวปากก็พึมพำ

“ต้องไปหาหมอ แล้วเธอมาทำอะไรดึก ๆ แบบนี้เนี่ย”

“เกล้า...เกล้า”

เด็กหญิงรู้สึกติดอ่างกะทันหัน ลมหายใจติด ๆ ขัด ๆ อิธานกระชากเสื้อนอนตนผูกไว้ที่แขนเธอ เพื่อยับยั้งไม่ให้พิษงูแล่นเข้าสู่หัวใจเร็วนัก

“เกล้าขอโทษ...เกล้าเป็นเด็กไม่ดี”

น้ำในตาไหลเผาะ เกล้ากมลคิดว่าตนเองกำลังจะตาย งูตัวนั้นคือการลงโทษที่บังอาจเป็นเด็กขี้ขโมย บังอาจหวังลิ้มลองในสิ่งที่ไม่สมควร

“ตั้งสติไว้ รออยู่นี่”

อิธานพาเธอมานั่งหน้าบันได เขาในสภาพเปลือยท่อนบนเข้าไปในตัวบ้าน สักครู่ คุณย่าอิสรีก็ออกมา และหน้าบ้านมีแสงไฟฉายของตาไสว

“เร็ว! รีบพาเกล้าไปโรงพยาบาล” คุณย่าอิสรีสั่งด้วยใบหน้าซีดเผือก

“ย่าไม่ต้องไปหรอกครับ เดี๋ยวผมไปดูเกล้าเอง”

หลานปรามเมื่อเห็นท่านจะขึ้นเอสยูวีคันโต เป็นครั้งแรกที่อิธานเรียกชื่อเล่นของเกล้ากมล

“หนานฝากดูย่าด้วย” เขาบอกเพื่อนที่มากับพ่อ

“อาการเกล้าเป็นยังไงแล้วจะโทรมาบอก”

ร่างสูงอุ้มสาวน้อยขึ้นประตูหลัง แล้วนั่งข้างเพื่อเป็นเพื่อนไม่ให้หลับ เพราะไม่รู้ว่างูที่กัดเป็นงูอะไร มีหลายชนิดที่มีพิษทำให้ง่วงซึม ต้องกันเอาไว้ก่อน หนุ่มน้อยนึกขอบคุณที่ตัวเองตั้งใจเรียนในวิชาชีววิทยา จึงจำที่อาจารย์สอนเรื่องนี้ได้

เกล้ากมลน้ำตาไหลไป จับแขนเขาแน่น อิธานรู้สึกถึงมือที่สั่นและเย็นจัด

“เกล้าขอโทษ เกล้าจะไม่ขโมยเงินอีกแล้วค่ะ จะไม่อยากกินขนมเค้กแล้วด้วย” ปากคนนั่งข้างก็พร่ำสารภาพ

“เธอขโมยเงินเหรอ”

เขาหรี่ตา นี่สินะพิรุธที่เขาจับได้ ความจริงที่เธอแอบซ่อนไว้

“ค่ะ”

เกล้ากมลพยักหน้ายอมรับหงึก ๆ สารภาพทุกอย่าง ด้วยคิดว่าเป็นนี่อาจจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต สารภาพบาปเสีย เธอจะได้ไม่ตกนรก

“ขโมยเงินใคร”

รถแล่นไปตามเส้นทางหลักของไร่ ตาไสวขับอย่างตั้งใจหูหนึ่งก็เงี่ยฟัง ชายชราแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เด็กอายุเท่า ๆ กับลูกสาว จู่ ๆ ก็ถูกงูกัดกลางดึก

“ฮึก...” เกล้ากมลเริ่มเล่าเรื่องพลางสะอื้น

“เกล้าอยากกินขนมเค้กในโรงเรียนคุณอิธ แต่เก็บค่าขนมไม่ได้ วันนี้มีเงินวางอยู่ในครัวยี่สิบบาทของใครก็ไม่รู้ เกล้าเลยขโมยเงินเอามาซื้อขนมเค้ก”

เสียงเล็กขาดหายไปบางช่วงบ้างตอน สองหนุ่มต่างวัยพอจะปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้ แต่กระนั้นก็อยากให้เจ้าตัวสารภาพเองดีกว่า

“แต่เกล้าไม่ได้กินนะ แค่ซื้อมา เกล้ากลัวคนอื่นรู้เรื่อง เลยเอามาทิ้งในพุ่มไม้ กะจะแอบเอาไปทิ้งไม่ให้มีคนเห็น แต่โดนงูกัดเสียก่อน”

น้ำตาเด็กเจ็บขวบเปียกเต็มหน้า ถ้าหมอรักษาไม่ได้เธออาจจะต้องตาย หรือถ้าไม่เช่นนั้นคุณย่าอิสรีต้องให้ยายเกดมารับเธอกลับแน่ ...โทษฐานเป็นเด็กขี้ขโมย

“เกล้ากำลังจะตายแล้วใช่ไหมคะ เหมือนที่สวรรค์ลงโทษคนร้ายในละคร”

ตาไสวกับอิธานถึงกับยิ้มขำในความช่างจินตนาการไปไกลของสาวน้อย

“ยัยเด็กบ้า! เธอไม่เป็นอะไรหรอก”

“แต่เกล้าโดนงูกัด” เธอค้านทั้งยังสะอึกสะอื้น

“เดี๋ยวหมอก็รักษาให้เองแหละ ทีนี้อยากกินขนมอะไรให้บอกคุณย่าล่ะ เดี๋ยวท่านก็หาให้ หรือจะให้ฉันซื้อเค้กนั่นให้เธอกินก็ได้ เอาเยอะ ๆ เลย เพราะฉะนั้นอย่าใจเสาะ งูเขียวกัดแค่นี้เอง หยุดร้องไห้ได้แล้ว”

อิธานไม่เคยปลอบผู้หญิง แต่เห็นสนานปลอบเวลาน้องสาวร้องไห้ด้วยการลูบศีรษะ ตอนนั้นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพื่อนทำไปทำไม แต่ตอนนี้ขอลักวิธีนี้มาใช้บ้าง

มือใหญ่สีคร้ามลูบลงไปบนผมดำสนิท ปรากฏว่านุ่มลื่นเหมือนเส้นไหม