แพ้

“ชาไช้กลับมาแล้วหรือลูกๆๆๆๆๆๆ”คุณเสวียเตอตรง

เข้าสวมกอดลูกชายคนเล็กและจุ๊บที่แก้มซ้ายขวาตามธรรมเนียมชาไช้ที่อายุห่างจากซีหยวนเกือบสิบปีร่างสูงชลูดใบหน้าหล่อเหลาเหมือนซีหยวนทว่าไม่ได้ขมวดคิ้วเหมือนอีกคน

“แย่เลยครับตั้งใจมาเซอร์ไพรส์แต่ท่านประธานเฉิงไม่อยู่เสียได้นี่ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าแปลกจริงร้อยวันพันปีอยู่ติดบ้านแจวันนี้แอบซุกใครไว้หรือเปล่าเลยไม่อยู่เฝ้าบ้าน”

คุณเสวียเตอจุ๊ปาก

“เกือบลืมไปพี่สะใภ้ดีขึ้นหรือยังครับ”ซุจิงเดินลงมาด้านล่าง

“เอ้า เะอก้มาที่นี่หรือโลกกลมจริงเชียวฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้วสิ ให้ตายเหอะ นรกผลักให้เรามาพบกันอีกแล้ว”

“แย่จริง แต่ก็ยินดีที่ได้เจอ ฉันมาก่อนมีสิทธิ์ก่อนนะนายมาทีหลังคงต้องให้ฉันเป็นศิษย์พี่ใช่ไหม”คุณเสวียเตอถอนหายใจ

“แน่นอนฉันน่ะนะเลดี้เฟริสอยู่แล้วเธอนี่ไม่ควรเป็นน้องสาวของพี่สะใภ้เลยต่างกันลิบลับ”

ซูจิงยิ้มเหมือนกับที่ได้ยินคือคำชม

“แล้วพี่ซีหยวนจะหลับเมื่อไหร่ครับคุณแม่”

“ได้ยินว่าไปวันเว้นวัน พรุ่งนี้เช้าก็คงจะกลับ”

“ฮ่าๆๆๆทำเหมือนมีเมียเล็กเลยครับผลัดวันพี่ซีหยวนเขาคิดอะไรอยู่”เฉิงชาไช้พูดไปยิ้มไป

“ผู้ชายก็คือผู้ชายจะต่างกันอย่างไง แต่ด้วยความเป็นพี่เขยฉันกลับไม่คิดว่าเขาจะกล้าหักหลังพี่สาวฉัน”

“จริงด้วยสินะรักกันมาเป็นสิบๆปีจะเบื่ออะไรตอนนี้”คุณเสวียเตอถอนหายใจ

“เขาสองคนเขาใจกันเราก็แค่คนนอกไม่มีใครอนุญาตให้ไปวิจารณ์เขา”ปรามทั้งชาไช้และซูจิงที่รีบก้มหน้าเพราะรู้ว่าล้ำเส้นเกินไป ปกติแล้วซูจ๋ายที่เป็นลูกสะใภ้ยังไม่กล้าต่อคำคุณเสวียเตอเพราะเฉิงซีหยสนรักและเคารพแม่เขากว่าใคร

“เอาล่ะ แม่ให้เด็กๆจัดห้องให้แล้วค่อยลงมาทานข้าว”ชาไช้ยิ้มกอดรอบเอวคุณเสวียเตอหอมแก้มฟอดใหญ่

“ครับคุณนายใหญ่”คุณเสวียเตอส่ายหน้าซูจิงเดินกลับขึ้นไปบนห้อง

ไฟสีเหลืองทองสาดส่องทั่วสวนสีเขียวที่แซมด้วยดอกไม้หลากสี

เหรินเหมยเริ่มชินกับการไม่ใส่ยกทรงแล้วเดินกอดอกชมดอกไม่สีขาวที่กำลังส่งกลิ่นหอมชื่นใจ

“ไม่แพ้กลิ่นดอกไม้หรือ”สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังเกือบชิด

“ไม่นี่”เดินไปเสียอีกทาง

“อีก5นาทีจะต้องนอนแล้ว”

“กลิ่นอะไร ทำไมมัน…..อุ๊กๆๆๆๆๆๆๆอ้วก”เหรินเหมยที่จู่ๆก็ได้กลิ่นดอกมู่หลานมีอาการวิงเวียนพร้อมกับอาเจียน

“อ้วกกๆๆ”เฉิงซีหยวนรีบเข่าไปประคอง

“เสี่ยวจี้ คุณพยาบาลกู้”ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เป้นเวลาอาหารของคนในบ้านมีเพียงเฉิงซีหยวนและเหรินเหมยที่กินไปก่อนคนอื่น 

เฉิงซีหยวนลูบหลังไหล่ให้แต่เหรินเหมยยังโก่งคออ้วก พ่นอาหารเย็นที่กินออกมาจนหมด ตาพร่ามัวจนน่าสงสารใบหน้าแดงก่ำ เฉิงซีหยวนช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนทั้งเดินทั้งวิ่งไปที่ตัวบ้าน

“ฉันเดินเองได้ อุ๊กกกอ้วก”จบกันเสื้อผ้าราคาแพงของเฉิงซีหยวนเปรอะไปด้วยของเสียเฉิงซีหยวนรีบพาเหรินเหมยไปวางที่เตียงตั้งใจจะวิ่งไปตามหมอถงแต่อีกคนกลับพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำโก่งคออ้วกจนหมดไส้หมดพุง จึงต้องตามเข้าไปในห้องน้ำลุบหลังไหล่ให้

เหรินเหมยยังยังโก่งคอทั้งที่ไม่มีอะไรจะออกมาแล้ว

“ฮือออออ้วกๆๆๆทรมานจังฮืออออ”น้ำหูน้ำตาไหลป่านนั้นก็ยังไม่หายคลื่นไส้

เฉิงซีหยวนโอบกอดเหรินเหมยไว้ในอ้อมแขน อีกคนทรุดตัวลงพิงผนังห้องน้ำตาแดงก่ำใบหน้าหัวหูดูไม่ได้

“อุ๊กๆๆๆๆๆอ้วกกกกก”อาการคลื่นเหียนยังไม่หายไป

“พอแล้ว พอได้แล้ว โอ๋ๆๆๆเราหนีจากกลิ่นนั่นได้แล้ว เราไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว”คำพูดทั้งปลอบโยนและให้กำลังใจ 

“ฮืออออออทรมานที่สุดฮือออออออออๆ”หมอถงวิ่งเข้ามาในห้องท่าทีตกใจพยาบาบกู้ที่เพิ่งจะออกจากห้องครัวเสี่ยวจี้และเสี่ยวหยูต่างรีบวิ่งมายืนมองด้วยความตกใจ

พยาบาลกู้รีบเข้ามาพยุงเหรินหมยเฉิงซีหยวนคลายอ้อมกอดลุกขึ้นไปจัดการกับเสื้อผ้าของเขาที่เปรอะเปื้อน

“คุณหมอ ทำอย่างไรดี”พยาบาลกู้เมื่อเห็นว่าเหรินเหมยมีท่าทีอ่อนเพลียก็อดกังวลไม่ได้

“ออนแดนซีทรอน (Ondansetron) และ วิตามินบี 6 (Vitamin B6)คุณเหวินเตรียมมาทันที เสี่ยวหยูน้ำขิงอุ่นๆ กับโจ๊กหรืออะไรที่อ่อนๆตอนนี้ท้องว่างแล้วคาดว่าจะอาเจียนออกมาจนหมดแล้วต้องกินเข้าไปใหม่ไม่อย่างนั้นจะยิ่งอ่อนเพลีย”หันไปสั่งหมอถงสั่งดังๆพยาบาลกู้กับเสี่ยวจี้พยุงเหรินเหมยไปนอนที่เตียง ช่วยกันผลัดเปลี่ยนเสื้อที่เปียกน้ำจากการอาเจียน  

หมอถงคว้าเสตโตโสโคปมาฟังเสียงหัวใจ

เหรินเหมยหลับตานิ่งโลกทั้งใบหมุนติ้วต้องหลับตาจึงจะรู้สึกดีจึงนอนนิ่งๆเหมือนกำลังหลับ เสี่ยวจี้รีบไปน้ำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เฉิงซีหยวนผลัดเปลี่ยน

เฉิงซีหยวนมายืนข้างเตียงยกมือขึ้นอังหน้าผากของเเหรินเหมย

"ทำไมอาการหนักขนาดนี้ปกติแล้วคนท้องแพ้ท้องกันแบบนี้เลยหรือ"

หมอถงยิ้มบางๆ

"นี่ถือว่าปกติครับไม่เท่าไหร่บางคนแม้แต่ข้าวปลาก็กินไม่ได้ กินได้แต่ผลไม่รสเปรี้ยวเท่านั้นหิวแทบตายก็จำต้องกินผลไม่เปรี้ยวอะไรที่เคยชอบกินก็จะเหม็นอะไรที่เคยบอกว่าหอมก็จะกลายเป็นเหม็น กว่าจะผ่านช่วงเวลายากลำบากนี้ไปได้กินเวลาสองสามถึงสามเดือนจึงจะหายแพ้ท้อง คุณแม่ที่ผ่านการตั้งครรภ์นี่จึงเป็นคนที่มีความอดทนมากเพราะกว่าจะผ่านช่วงเวลฃาที่แพ้ท้องแบบนี้ไปได้ช่างสาหัสสิ้นดี แต่บางคนไม่แพ้ก็ไม่แพ้เลยก็มีครับ"

"แล้วทำไมคนอุ้มท้องลูกของผมถึงได้แพ้ท้องขนาดนี้"

"มีปัจจัยหลายอย่างครับอาจเป็นเพราะ ร่างกายของเหริยเหมยกำลังปรับตัว"จะบอกได้อย่างไรว่าที่แพ้ท้อง

เนื่องจากเกิดปฏิกิริยาภูมิแพ้จากการแทรกซึมของสเปริ์ม หรือทารกในครรภ์และร่างกายแม่ต่อต้านสิ่งแปลกปลอมหากเป็นการผสมข้างนอกแล้วย้ายตัวอ่อนอาการจะไม่รุนแรงแบบนี้แต่นี่แค่เพียงฉีดสเปริ์มเข้าไปคล้ายกับการมีเพศสัมพันธ์ร่างกายของบางคนจึงต่อต้าน

"แล้วควรทำอย่างไรดีแบบนี้กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมดร่างกายของคนอุ้มท้องจะแย่เอาได้เท่ากับไม่ได้กินอะไรเลยแล้วยังอาเจียนให้อ่อนเพลียไปด้วย การตั้งครรภ์ต้องลำบากขนาดนี้เลยหรือแบบนี้ผมตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่ให้ซูจ่ายตั้งครรภ์ด้วยตัวเองไม่อย่างนั้นผมคงทนดูซูจ๋ายทรมานแบบนี้ไม่ได้แน่"เหรินเหมยถอนหายใจเพราะเขามีเงินจึง

จ้างให้เหรินเหมยมาทรมานแทนเมียเขา

หมอถงยิ้มเจื่อนๆ

"คุณแม่ทุกคนต้องเคยผ่านจุดนี้มาครับไม่มาก็น้อยครับกว่าจะได้พบหน้าลูกในท้องนี่ต้องพบเจออะไรอีกมากมาย เหมือนบททดสอบว่ากว่าจะได้สิ่งที่มีค่าที่สุดก็ต้องพยายามและอดทน"

เฉิงซีหยวนนั่งลงข้างเตียงคิดว่าเหรินเหมยนอนหลับ

"ผม ทำให้คุณจีลำบากสินะทั้งๆที่ไม่ใช่ลูกของคุณจี"

"ฉันขาดเงินคุณต้องการลูกมันก็สมเหตุสมผลนะ ไม่ต้องคิดมากฉันทนได้"เหรินเหมยลืมตาแล้วพูดขึ้นเบาๆ

"