LOGINShare
บทที่ 1
“มีน...นี่เธอจะดื่มมากเกินไปแล้วนะ”
เสียงเอ็ดอึงที่ดังอยู่ข้างหูหญิงสาวร่างเล็กในชุดกระโปรงสีกุหลาบดูเหมือนจะเบากว่าเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มอยู่รอบไนต์คลับและไม่อาจหยุดยั้งคนฟังให้หยุดการกระทำของตัวเองได้ ปูนิ่มนั่งส่ายหัวดิกขณะมองมีนาเพื่อนสนิทของเธอที่กระดกแก้วไวน์เข้าปากคราวแล้วคราวเล่าจนแก้มเนียนทั้งสองข้างเป็นสีแดงสุกปลั่ง
“ฉันไม่ได้เมานะ ปู...ก็แค่ไวน์เอง”
มีนาเถียงแต่ยังรินน้ำสีแดงเข้มใส่แก้วตรงหน้าจนหมดขวด
“พอเถอะน่า มีน” ปูนิ่มเตือนและแตะแขนเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างเธอท่ามกลางคนมากมายภายในไนต์คลับกลางกรุงลอส แองเจลิสที่บ้างก็ลุกขึ้นขยับตามจังหวะดนตรี บ้างก็เป็นหนุ่มสาวที่นั่งก่ายกอดตามวิถีของชาวตะวันตก
ปูนิ่มถอนหายใจและคิดไม่ออกว่าจะห้ามเพื่อนของเธอซึ่งเริ่มอยู่ในอาการมึนเมาเช่นไรดี ปกติ มีนา ซึ่งเป็นเพื่อนชาวไทยที่เธอสนิทด้วยที่สุดไม่เคยมีพฤติกรรมเช่นนี้ แต่ความเครียดบางอย่างที่เธอรู้ว่ากำลังรุมเร้าเพื่อนสนิททำให้ปูนิ่มตัดสินใจชวนกันออกมาท่องราตรีบ้างเพื่อคลายความหม่นหมองในหัวใจ
“มีน...ฉันว่าเธอควรจะพอได้แล้วนะ”
เสียงของปูนิ่มไม่ได้ดังไปกว่าเสียงเพลงรอบ ๆ ทว่าคราวนี้กลับทำให้มีนาหยุดชะงัก เธอค่อย ๆ วางแก้วลงและน้ำหยดหนึ่งก็ร่วงหล่นจากดวงตาแสนสวย เพื่อนสนิทของหญิงสาวขยับเข้ามาใกล้และกอดเธอไว้ก่อนพูด
“มีน...ถ้าเธออยากเป็นบ้าฉันก็ไม่ว่านะ แต่ฉันขอร้องให้เธอเป็นแค่คืนนี้ แล้วหลังจากนี้เธอก็ควรลืมผู้ชายที่เซบาสเตียน มิลเลอร์ ออกไปจากหัวใจของเธอให้หมด” คำพูดของปูนิ่มเหมือนเข็มเล่มเล็กนับพันทิ่มแทงลงบนความรู้สึกของคนฟัง มีนาเลื่อนมือออกจากแก้วไวน์ตรงหน้า เธอส่ายหน้าขณะน้ำตาหยดไหลและหันไปยังเพื่อนที่เธอสนิทที่สุดในยามที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างเหว่ว้าในมหานครนางฟ้าแห่งนี้
“ปู...ฉันคิดว่าฉันจะทำมันได้ แต่ฉันใช้ความพยายามที่จะลืมผู้ชายคนนั้นมาตั้งเป็นเดือนแล้วนะ แต่...ฉันก็ทำไม่ได้สักที”
“ทำไมมีนต้องแคร์ไอ้ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น! เขาเป็นเพลย์บอยอยู่ในวงสังคมมีนก็รู้ รูปหล่อพ่อรวยใช้ผู้หญิงเปลือง มีนน่าจะทำใจแล้วหาผู้ชายคนใหม่จะได้ไม่ต้องมาจมจ่อมอยู่แบบนี้ ปูอยากให้มีนมาสนุกกันคืนนี้ แต่ไม่ใช่มาเมามายกับเรื่องไร้สาระ ตัวมีนเองนั่นแหละที่จะแย่ลงทุกที”
“ปู...มีนขอโทษ....มีนขอโทษ”
แล้วมีนาก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างไม่อายใคร ปูนิ่มกอดเพื่อนของเธอแล้วส่ายหน้า เธอรู้ปัญหาของมีนามาตลอด เพื่อนสนิทของเธอเพิ่งเดินทางมาอยู่ที่ลอส แองเจลิสและกำลังหางานทำในเมืองฟ้าอมรแห่งนี้ และเมื่อเกือบสามเดือนที่แล้วเธอก็ได้รับรู้ว่ามีนาคบหาอยู่กับ เซบาสเตียน มิลเลอร์
เพลย์บอยตัวพ่อที่ทั้งรูปหล่อและรวยล้นฟ้า ร่ำรวยชนิดที่เธอเองก็ไม่แน่ใจเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะยอมลงเอยกับสาวไทยที่เขาก็คงคบไปเพื่อแก้เหงา แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคาดเดาไว้ไม่ผิด
ยังไม่ทันถึงสามเดือนเพลย์บอยตัวพ่อก็สำแดงฤทธิ์หักอกเพื่อนสนิทของเธอแล้วควงผู้หญิงคนใหม่ เจ้าหล่อนคนนั้นเป็นนางแบบสาวหุ่นสะบึม แตกต่างจากมีนา สาวไทยตัวเล็กที่แม้หน้าตาจะสะสวยขนาดพอฟัดพอเหวี่ยงกับพวกดาราได้แต่ก็คงไม่มีอะไรฉุดเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเซบาสเตียนให้หยุดทุกอย่างไว้แค่ผู้หญิงคนเดียว
แล้วคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือมีนา เพื่อนสนิทของเธอเป็นสาวน้อยวัยยี่สิบสี่ที่มองโลกในแง่ดีและคิดว่าชีวิตจะเป็นแบบในเทพนิยาย มีนาลุ่มหลง เซบาสเตียนเพราะเขาหล่อเหลาและช่างเอาใจ แต่ก็มีเหตุผลมากมายที่ผู้ชายคนนั้นจะไม่ยอมหยุดรักความสนุกและตื่นเต้นจากสาวสวยที่พร้อมจะศิโรราบแทบเท้าเขาได้ทุกเมื่อ ปูนิ่มปลุกปลอบเพื่อนของเธอกระทั่งเห็นว่าอาการฟูมฟายนั้นเริ่มสงบทว่าก็ดูเหมือนมีนาจะมีอาการสะลึมสะลือเหมือนคนง่วงนอนเต็มที
“มีน...มีนนั่งตรงนี้ก่อนนะ ปูจะไปเข้าห้องน้ำ แป๊บเดียวเดี๋ยวปูกลับมา”
“อืม...มีนไม่ไปไหนหรอก”
มีนารับคำทั้งที่ตอนนี้ในสมองของเธอเหมือนมีบางอย่างอื้ออึงอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่แค่เสียงเพลงภายนอกแต่ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่ยังยุ่งเหยิงเหมือนยุงตีกัน ปูนิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินหายไปในกลุ่มหญิงชายที่โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างหฤหรรษ์ มีนามองไปรอบ ๆ นัยน์ตาของเธอพร่าเลือนและบังเกิดความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจากช่องท้อง มันกำลังจะดันตัวเองออกมาจากลำคอผ่าวร้อน
หญิงสาวรีบเอามือปิดปากไว้ มีบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอและถ้าจะรอให้ปูนิ่มกลับมาคงไม่ทันการ ถ้าจะตามเพื่อนของเธอไปเข้าห้องน้ำก็คงจะแย่พอกัน ความคิดสุดท้ายบอกเธอว่าต้องออกไปข้างนอกเพราะที่นั่งของเธออยู่ใกล้ประตูทางออก มีนาไม่รอช้า ร่างเล็กบอบบางรีบผลุนผลันออกจากไนต์คลับขณะเอามือทั้งสองอุดปากไว้แน่น
Related chapters
อสูรเสน่หา บทที่ 2
“อ้วก!”หญิงสาวสำรอกเอาสิ่งที่เธอพยายามเก็บกลั้นไว้ก่อนออกจากไนต์คลับเพื่อจะได้ปลดปล่อยมันในตรอกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสถานบันเทิงที่เธอวิ่งออกมา มีนายันฝ่ามือกับผนังตึกและก้มลงมองบนพื้นก็เห็นแต่สิ่งที่เธอกระดกมันเข้าไปในปากแก้วแล้วแก้วเล่าตั้งแต่หัวค่ำในท้องของเธอร้อนไปหมด มันไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากน้ำสีทับทิมที่เธออยากกินให้ลืมทุกสิ่งที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น เซบาสเตียน มิลเลอร์ หนุ่มหล่อพ่อรวยที่หลอกล้วงเอาหัวใจของเธอไปทำลายด้วยความเจ้าชู้“เฮ้...สาวน้อย เป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายหรือจ๊ะ?”เสียงห้าวที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้มีนาหยุดชะงัก เธอมีอาการอ่อนเพลียจากการอาเจียนอย่างเห็นได้ชัด ร่างเล็กค่อย ๆ หันกลับไปมองก็พบว่ามีชายอเมริกันผิวขาวตัวโตในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สวมแจ็คเก็ตมีฮู๊ดยืนห่างจากเธอไม่กี่ก้าว เขามองมาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เหมือนอยากรู้“ไม่ค่ะ...ฉันไม่เป็นอะไร ฉันจะกลับแล้วล่ะค่ะ” / “แน่หรือ...ไม่เป็นไรแน่หรือ...ให้ฉันช่วยเธอดีมั้ย หน้าตาเธอดูไม่ดีเลยนะสาวน้อย”ชายคนนั้นทำให้เธอตระหนกด้วยการก้าวพรวดเข้ามาและยื้อแขนเธอไว้“เอ๊ะ! ปล่อยนะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร” มีนา
อสูรเสน่หา บทที่ 3
แต่...เธอเป็นใครกัน เขาเกิดความใคร่รู้ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก่อนที่ความสงสัยนั้นจะแล่นลิ่วไปไกลเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน ร่างสูงปิดประตูและรีบวิ่งกลับไปนั่งฝั่งคนขับ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายขณะสตาร์ทเครื่องยนต์“ครับ...ผมแม็กเซ็น...ใช่ครับ ผมกำลังจะกลับ เรื่องขยายอู่รื้อซากเรือที่ตุรกีค่อยคุยกันพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน”แม็กเซ็นกล่าวจบก็วางโทรศัพท์ลงข้างตัวและอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหญิงสาวชาวเอเชีย เจ้าของใบหน้าแสนสวยที่นอนอยู่บนเบาะข้าง ๆ ซึ่งเธอมีอาการงัวเงียขึ้นมาเป็นบางครั้ง ปกติเขาไม่ชอบออกมาท่องราตรีจนดึกดื่น แต่คืนนี้มีเหตุจำเป็นต้องออกมารับรองแขกซึ่งเป็นหุ้นส่วนของบริษัทที่เขารั้งตำแหน่งประธานกรรมการเพื่อตกลงเรื่องการทำโปรเจ็คใหญ่ของบริษัทอย่างไม่อาจเลี่ยงหลังจากทานอาหารในภัตตาคารหรูและพูดคุยกันจนเห็นว่าเวลาล่วงไปจนใกล้เที่ยงคืนแล้วเขาก็เตรียมตัวจะกลับไปพักผ่อนแต่ก็ดันมาเห็นภาพที่ทำให้เขาไม่อาจนิ่งเฉยได้ นั่นคือผู้ชายตัวโตที่กำลังยื้อยึดผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งซึ่งกลับกลายเป็นว่าเขาต้องพาเธอคนนั้นกลับมาที่รถด้วยเพราะเธอเมามายจนหมดรูป“คุณ...นี่คุณ” แม็กเซ็นเรียกหญิงสาวอี
อสูรเสน่หา บทที่ 4
ชายหนุ่มค่อย ๆ วางร่างเล็กบอบบางลงบนเตียงขนาดใหญ่ เขาต้องช่วยดึงชายกระโปรงของชุดสีกุหลาบที่เลิกขึ้นไปถึงต้นขาขาวเนียนของหญิงสาวซึ่งเธอยังบิดตัวไปมาบนที่นอนหนานุ่ม แม็กเซ็นทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ และรู้สึกมึนงงเล็ก ๆ กับการกระทำของตัวเองในเหตุการณ์ที่ไม่เคยประสบพบ โตมาจนเป็นหนุ่มอายุตั้งสามสิบถึงจะเคยควงผู้หญิงก็ไม่เคยพาใครคนไหนมาที่บ้านและถึงขนาดเข้ามาในห้องนอนของเขาแม้แต่คนเดียว เขายังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำ ไม่ได้ตั้งใจสักนิดที่จะแอบอ้างตัวว่าเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนี้ที่เมามายแทบไม่ได้สติ แต่เขาเห็นว่าเธอกำลังถูกรังแกและแค่คิดว่าจะช่วยไว้ก็เท่านั้น แม็กเซ็นถอนหายใจทว่าก็อดไม่ได้ที่จะหันไปพิศมองดวงหน้าหวานซึ่งดวงตากลมโตคู่นั้นยังกระพริบถี่ ๆ และริมฝีปากอิ่มสวยยังพึมพำเหมือนว่าสติอันน้อยนิดยังคงทำงานอยู่ ผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้เมาพับอยู่ข้างถนนก็เหมือนอาหารโอชะให้พวกเสือสิงห์คาบไปขย้ำก็เท่านั้น เขาคิดในใจแต่ก่อนที่จะลุกขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงกระแอมของเธอดังขึ้น“แค่ก...แค่ก” “มีน่า คุณเป็นอะไร” ร่างสูงโถมตัวเข้าหาจนหลงลืมไปว่าเขาอยู่ในท่าคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้ เธอไอออกมาและเกือบสำ
อสูรเสน่หา บทที่ 5
“แม็กเซ็น...ได้โปรด...กอดฉันนะคะ”มีนาเว้าวอน เสียงหวานนั้นสะท้อนเข้าไปทำลายความอดกลั้นของชายหนุ่มให้พังทลาย แม็กเซ็นยิ่งจูบเธอหนักหน่วง ในกายของเขาเหมือนมีความร้อนแล่นพล่านไปในทุกอณูเส้นเลือด มันสูบฉีดแรงและทำให้เขาเจ็บร้าวที่กลางลำตัวใยค่ำคืนนี้จึงผ่านไปอย่างเชื่องช้า แม้แต่ร่างกายแข็งแกร่งของเขาก็เหมือนไร้เรี่ยวสิ้นแรงไปเสียอย่างนั้น ไม่มีแรงจะพาตัวเองออกห่างจากร่างนุ่มนิ่มที่บดเบียดอยู่ด้านล่างหมดสิ้นความพยายามแม้แต่จะถอนริมฝีปากออกจากจุมพิตบนเรียวปากอิ่มที่เรียกร้องเขาอยู่ตลอดเวลา“มีนา...”และแล้วความอดทนของเขาก็ป่นเป็นผงเหมือนแก้วแตกละเอียด ใบหน้าคร้ามเข้มเลื่อนจากจากริมฝีปากฉ่ำระเรื่อยลงมาที่คางมนและซุกไซ้ลำคอหญิงสาวที่กลิ่นน้ำมันหอมนั้นเย้ายวนจนกลบกลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจของเธอได้หมด มือหนานั้นไม่หยุดอยู่นิ่ง แต่ลูบไล้ไปตามสีข้างก่อนจะหยุดลงที่เนินทรวงอวบอิ่มใต้เนื้อผ้าของชุดสีชมพูกุหลาบเขาบีบเคล้นมันเบา ๆ และเริ่มหนักมือขึ้นเมื่อความนุ่มหยุ่นนั้นดีดเด้งสู้ฝ่ามือหนาใหญ่ นานแล้วที่แม็กเซ็นไม่ได้สัมผัสกับความเย้ายวนและนุ่มนวลเช่นนี้ เขาควรระวังตัวเองกับผู้หญิงแปลกหน้าแต่กลับก
Latest chapter
