เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 555
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 556
จูฟางตกใจ พลันรีบพูด “ฝ่าบาท ข้าน้อยเป็นหัวหน้าโจรสลัดที่เหยี่ยนโจว ก่อนหน้านี้ได้ยินคนบอกว่า มีเรือสินค้าจากเหลียงโจวขนเสบียงข้าวแปดพันต้านและเงินหกแสนตำลึงลงใต้เพื่อบรรเทาภัยพิบัติและเป็นคนกลุ่มนี้เองที่ส่งข่าวแก่สายลับกลุ่มผีพรายของเราในครานี้พ่ะย่ะค่ะพวกเขายังบอกใบ้แก่พวกข้าน้อยว่า เรือลำนั้นไม่มีทหารคุ้มกัน อีกทั้งยังบอกว่าทางการเหยี่ยนโจวจะมิยุ่ง ให้พวกเรากระทำการได้อย่างเต็มที่ภายหลังข้าน้อยสืบดู ก็เป็นเช่นที่พวกเขาว่า ข้าน้อยจึงคิดจะปล้นเรือลำนั้น ขอฝ่าบาททรงเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด ข้าน้อยเพิ่งทำผิดเป็นครั้งแรกพ่ะย่ะค่ะ”เขาพูดจบก็ก้มหัวคนอื่น ๆ ต่างขอความเมตตา“ขอฝ่าบาททรงเมตตา ข้าน้อยเป็นคนสนิทของท่านอ๋องซิ่น เพียงแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ข้าน้อยหาได้มีความผิดไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋องฉี พวกเราแค่ทำตามเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”ฉินหยางโกรธจัด “พวกเจ้าใส่ร้ายข้า ข้าสั่งพวกเจ้าไปปล้นเรือเมื่อใด พวกเจ้ามันชั่วช้าสามานย์ยิ่งกว่าหมูกว่าหมา มีหน้ามาใส่ร้ายข้า หรือพวกเจ้ามิอยากมีชีวิตอยู่กันแล้ว!”ฉินอู๋ต้าวถามคนเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 1
ราชวงศ์ต้าเหยียน ชานเมืองหลงเฉิง เขาต้าอวี่“ตายซะ!”เสียงคำรามดังกึกก้อง ดาบคมกริบที่มีแสงเย็นเฉียบแทงเข้าหาหัวใจของฉินซูเร็วยิ่งกว่าสายฟ้า“คุ้มกันองค์รัชทายาท!”ราชองครักษ์หลายนายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉินซูตะโกนลั่นด้วยความโกรธ พลางชักดาบขึ้นสู้ในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้กัน ฉินซูมีแววตาเลื่อนลอย‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น?‘‘เมื่อกี้ข้ายังอยู่กับเทพีสงครามผู้งดงามในห้องอยู่เลยมิใช่หรือ?’‘ไฉนจู่ ๆ ข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?‘ขณะที่เขากำลังสงสัยอยู่นั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดศีรษะแปลบ ความทรงจำที่มิใช่ของตัวเองไหลเข้ามาในสมองราวกับน้ำป่าไหลหลาก!ราชวงศ์ต้าเหยียน... รัชทายาท…‘(สะอึก!) นี่ข้าข้ามมิติมาแถมยังกลายเป็นองค์รัชทายาทของราชวงศ์ต้าเหยียนไปแล้วจริง ๆ หรือนี่!‘ฉินซูตื่นตัวอย่างรวดเร็ว มิคิดมิฝันว่าการข้ามมิติที่เคยอ่านในนิยายจะเกิดขึ้นจริงกับตัวเองในขณะที่เขากำลังประหลาดใจ เหล่าราชองครักษ์ก็ถูกมือสังหารฟันลงไปกองกับพื้น(เสียงชักดาบออกมาพร้อมกัน)มือสังหารสวมหน้ากากเจ็ดหรือแปดคนถือดาบล้อมรอบเขาไว้หนึ่งในนั้นตะโกนอย่างเย็นชา “ฉินซู ถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังมิยอมฆ่าตัวตายอีก รอหาอะไ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 2
เห็นสระเลือดอยู่มิไกลเบื้องหน้า!ฉินเหยี่ยนพูดด้วยความมิเชื่อ “เลือดพวกนี้ หรือว่าเป็นของคนพี่สี่?”คนสนิทคนหนึ่งโบกมือแล้วสั่งคนที่อยู่ข้างหลังว่า “ไปสำรวจบริเวณรอบ ๆ เดี๋ยวนี้!”เหล่าบรรดาองครักษ์แยกย้าย!หลังจากนั้นมินานพวกเขาก็รีบวิ่งกลับ แต่ละคนส่ายหัวแล้วพูดว่า “องค์ชาย นอกจากที่นี่แล้วไม่มีร่องรอยเลือดที่อื่นเลยพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเหยี่ยนขมวดคิ้วและพึมพำ “เป็นไปได้อย่างไร? หรือว่าพวกเขาทั้งหมดถูกไอ้สารเลวฉินซูนั่นฆ่าตายหมดแล้ว?”“องค์ชาย พวกที่ท่านอ๋องซิ่นส่งมาล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น องค์รัชทายาทมัวเมาในสุราเคล้านารีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่มีกำลังพอที่จะฆ่าคนพวกนั้นได้ กระหม่อมจึงมั่นใจว่า ต้องมียอดฝีมือคอยแอบช่วยเหลืออยู่เป็นแน่ มิเช่นนั้น องค์รัชทายาทย่อมมิอาจอยู่รอดปล่อยภัยได้แน่พ่ะย่ะค่ะ!”หลังจากได้ยินสิ่งนี้ฉินเหยี่ยนก็พยักหน้าช้า ๆ “ตัวข้าก็สงสัยอยู่ว่า เหตุใดฉินซูถึงกล้าฆ่าเฉินฉวิน ที่แท้เขาอาศัยความช่วยเหลือจากยอดฝีมือในเงามืด เดิมทีข้าวางแผนที่จะรอให้คนของอ๋องซิ่นฆ่าฉินซูแล้วคอยจับมือสังหารเหล่านั้น ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!”“เช่นนั้นเราควรทำอย่างไรดีหรือพ่ะย่ะค่ะ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 3
ในพระตำหนักจินหลวนอันอันสง่างามและโอ่อ่าฉินอู๋ต้าว จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าเหยียน สวมฉลองพระองค์ลายมังกร นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรพระพักตร์ดูสง่างาม มิมีแววโกรธแต่ยังดูทรงอำนาจมิว่าจะเป็นขมับที่ขาวโพลน หรือรอยย่นสามเส้นบนหน้าผาก ล้วนแต่บอกเล่าถึงความเหนื่อยล้าจากการทรงงานราชการตลอดทั้งวันใต้บันไดหยก มีเก้าอี้ไม้หนานมู่เนื้อทองสองตัวอยู่ทางซ้ายและขวา มีชายชราสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล่านั้นคนทางซ้ายสวมชุดขุนนางสีม่วง และเข็มขัดสีทองลายดอกไม้เลื้อยรอบเอวแม้ว่าเขาจะอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้วแต่เขาก็เต็มไปด้วยพลังและกระปรี้กระเปร่า!มิใช่ใครอื่นนอกจากผู้อาวุโสแห่งสำนักขุนนางใหญ่!คนทางขวามีอายุเท่าเว่ยเจิงสวมชุดนักปราชญ์ บนคางมีหนวดเคราสีเทายาวประมาณสามนิ้ว ในมือถือเข็มทิศหยกขาวไว้เสื้อคลุมสีเทาของเขาปักลวดลายของกลุ่มดาวหมีใหญ่ทั้งเจ็ดดวง!แววตาของเขาดูลึกซึ้งและสงบ แต่การเคลื่อนไหวเฉียบคมราวกับสามารถมองทะลุทุกสิ่งในใต้หล้าได้ในพริบตามิใช่ใครอื่นนอกจากเหลยเจิ้น หัวหน้าโหรหลวงแห่งสำนักหอดูดาวหลวง!ชายสองคนนี้เป็นทั้งขุนนางที่มีอิทธิพลอย่างมากในราชวงศ์ต้าเหยียน และได้รับความไว้วา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 4
ดูเหมือนหนิวจินจะมิตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เขาถือดาบและตะโกนด้วยเสียงทุ้ม “ฉินซูปล่อยองค์ชายของกระหม่อมเดี๋ยวนี้!"ฉินซูยิ้มอย่างดูแคลนและมองเขาราวกับว่าเขากำลังมองร่างไร้วิญญาณ!ทันใดนั้นใบหน้าของเฉิงจืออี้มืดครึ้มลงทันที เขาสังหรณ์ใจมิดีเสียแล้ว!เขากำลังจะขอให้หนิวจินวางดาบลงแต่ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงแหลมดังขึ้น“ฉึก!”เลือดพุ่งออกมาบนหน้าผากของหนิวจินทันทีจากนั้นก็หงายหลังล้มลงในแอ่งเลือด!หลังจากขุนนางทั้งหมดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก็หันไปมองที่เหลยเจิ้นบุคคลเดียวที่สามารถฆ่านักรบอันดับหนึ่งของเป่ยเยี่ยนได้อย่างง่ายดาย คงมีเพียงหัวหน้าโหรหลวงเท่านั้นฉินซูยังลอบเหลือบมองเหลยเจิ้น และแอบพยักหน้าในใจสามารถใช้กำลังภายในฆ่าคนได้โดยมิเผยกำลังภายนอกเช่นนี้ หัวหน้าโหรหลวงผู้นี้เป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าอย่างแท้จริงเขาอยากรู้มากว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเหลยเจิ้นไปถึงขั้นไหนแล้วตั้งแต่ที่เขาเดินทางข้ามมิติมาจนถึงตอนนี้ เขายังมิได้เข้าใจระบบการบ่มเพาะของใต้หล้านี้เลยส่วนเจ้าของร่างดั้งเดิมขององค์รัชทายาทนั้น มิรู้อะไรเลยเกี่ยวกับวรยุทธ ดังนั้นฉินซูจึงมิได้รับข้อม
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 5
ฉินอู๋ต้าวเหลือบมองฉินซู และถามอย่างใจเย็น “องค์รัชทายาท เจ้ามีแผนการดี ๆ จริงรึ?”ฉินซูพูดอย่างใจเย็น “ทูลเสด็จพ่อ กระหม่อมไม่มีความคิดดีๆ เลยพ่ะย่ะค่ะ"ทันทีที่เขาพูดจบ ฉินเหยี่ยนก็พูดด้วยความเย้ยหยัน “เมื่อเสด็จพี่องค์รัชทายาท ตอนท่านวิจารณ์ทูตของเป่ยเยี่ยน ดูดุดันมากเพียงนั้น ตอนนี้กลับบอกว่าไม่มีความคิดดี ๆ อะไรเลย นี่มิไร้สาระไปหน่อยหรือ?"“เช่นนั้น หากไม่มีแผนดี ๆ แล้วท่านยังจะเสนอให้ทำสงครามอีกหรือท่านอยากเห็นต้าเหยียนของเราตกที่นั่งลำบาก หรือท่านอยากอวดตัวต่อหน้าเหล่าขุนนางในท้องพระโรงกันแน่?”ฉินหงก็สนับสนุนทันที เขามิอยากพลาดโอกาสที่จะได้เหยียบย่ำองค์รัชทายาทต่อหน้าขุนนางทั้งหลายเช่นนี้หลินซียังถามอีกว่า “ในเมื่อองค์รัชทายาทไม่มีแผนการในใจ เหตุใดท่านถึงมิเห็นด้วยกับการคืนเมืองชิ่งโจวให้กับเป่ยเยี่ยนเล่า?”ฉินซูวางมือไพล่หลังและส่งเสียงฮึมฮัม “หึ เมืองชิ่งโจวเดิมทีเป็นดินแดนของต้าเหยียน เหล่าทหารพยายามอย่างยากลำบากกว่าจะยึดกลับคืนมาได้ แต่พวกเจ้ากลับต้องการคืนชิ่งโจวให้เป่ยเยี่ยน การกระทำเช่นนี้มิเพียงแต่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของเราเท่านั้น แต่ยังบ่อนทำลายขวัญกำลังใจ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 6
ฉินหงขมวดคิ้วและถามว่า “ไฉนท่านมองข้าเช่นนั้นเล่า?”ฉินซูยิ้มอย่างสงบและพูดว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากจะบอกว่า หากมู่หรงฟู่มิชอบก็ยังมีหลินชิงเหยามิใช่รึ?”บุตรีสุดที่รักของใต้เท้าหลินเป็นหนึ่งในห้าของสาวงามแห่งหลงเฉิงของเรา ด้วยความงามเช่นนี้ ตราบใดที่มู่หรงฟู่มิใช่ขันที ก็คงไม่มีทางที่เขาจะมิถูกนางล่อลวงหรอกใช่หรือไม่?”ครั้นได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของฉินหงก็แสดงถึงความมิพอใจทันใด!ขุนนางคนอื่น ๆ ก็มีการแสดงออกที่แตกต่างกันออกไปมีผู้ใดมิรู้บ้างเล่าว่า หลินชิงเหยาเป็นคนรักของอ๋องฉี ฉินหง เมื่อฉินซูพูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาอยากมีปัญหากับอ๋องฉีใช่หรือไม่?สีหน้าหลินซีดูมิพอใจ เขาประสานมือและโค้งคำรับไปทางฉินอู๋ต้าว “ฝ่าบาท บุตรีของข้าน้อยมีคนที่นางรักอยู่แล้ว ข้าน้อยมั่นใจว่าฝ่าบาทจะมิ…”ยังมิทันที่เขาจะพูดจบฉินอู๋ต้าวก็โบกมือและขัดจังหวะเขา“เสนาบดีหลิน เรื่องยังมิไปถึงขั้นนั้น ไฉนเจ้าต้องตื่นตระหนกนัก?”“ข้าน้อย… ข้าน้อยเพียงกังวล…”“มีสิ่งใดให้กังวลนัก? แม้ว่านางจะแต่งงานกับมู่หรงฟู่โดยมีข้าสนับสนุน เช่นนั้นเจ้าก็กลัวว่ามู่หรงฟู่จะกล้ารังแกนางรึ? อีกอย่างข้าเพิ่งบอกว่าเรื่องยั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 7
เหลยเจิ้นมิตอบทันที แต่ชี้ไปที่หัวของตนฉินอู๋ต้าวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าหมายถึงอะไร?”“ทูลฝ่าบาท ปีนี้ดาวแห่งจักรพรรดิจะเข้าสู่วังชีวิต ทำลายอิทธิพลชั่วร้าย ดาวดวงอื่น ๆ หลับใหล นี่เป็นตัวบ่งบอกถึงจำนวนภัยพิบัติ อย่างไรก็ตาม เมื่อดาวไท่เวยอยู่ข้าง ๆ วังชีวิต เคราะห์ร้ายก็คลายกังวล หลังจากวันชุนเฟินในปีหน้า ครั้นดาวทุกดวงกลับคืนสู่ตำแหน่ง ไทเว่ยก็จะถูกขับออกจากตำแหน่ง"“เจ้ากำลังบอกว่า องค์รัชทายาทคือกุญแจสำคัญที่ช่วยป้องกันข้าจากเคราะห์ร้ายรึ?”เหลยเจิ้นพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ ก่อนที่ดวงดาวจะกลับสู่ตำแหน่ง ต้องมิรบกวนไท่เวย มิเช่นนั้นโชคร้ายร่วงหล่นจากสวรรค์ ทั่วหล้าโกลาหลวุ่นวาย แคว้นจะตกอยู่ในอันตรายพ่ะย่ะค่ะ!”การแสดงออกของฉินอู๋ต้าวเริ่มจริงจังหากมีใครพูดเช่นนี้เขาคงจะสั่งให้ลากคนผู้นั้นออกไปตัดศีรษะแล้วทว่ายามนี้คำพูดที่มาจากปากของหัวหน้าโหรหลวงแห่งสำนักหอดูดาวหลวง เขาก็มิกล้าที่จะนิ่งนอนใจท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถของเขาในการขึ้นสู่บัลลังก์นั้นขึ้นอยู่กับวิธีการทำนายที่ลึกลับยากจะคาดเดาของเหลยเจิ้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คำทำนายทั้งหมดของเหลยเจิ้นนั้นเป็
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 556
จูฟางตกใจ พลันรีบพูด “ฝ่าบาท ข้าน้อยเป็นหัวหน้าโจรสลัดที่เหยี่ยนโจว ก่อนหน้านี้ได้ยินคนบอกว่า มีเรือสินค้าจากเหลียงโจวขนเสบียงข้าวแปดพันต้านและเงินหกแสนตำลึงลงใต้เพื่อบรรเทาภัยพิบัติและเป็นคนกลุ่มนี้เองที่ส่งข่าวแก่สายลับกลุ่มผีพรายของเราในครานี้พ่ะย่ะค่ะพวกเขายังบอกใบ้แก่พวกข้าน้อยว่า เรือลำนั้นไม่มีทหารคุ้มกัน อีกทั้งยังบอกว่าทางการเหยี่ยนโจวจะมิยุ่ง ให้พวกเรากระทำการได้อย่างเต็มที่ภายหลังข้าน้อยสืบดู ก็เป็นเช่นที่พวกเขาว่า ข้าน้อยจึงคิดจะปล้นเรือลำนั้น ขอฝ่าบาททรงเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด ข้าน้อยเพิ่งทำผิดเป็นครั้งแรกพ่ะย่ะค่ะ”เขาพูดจบก็ก้มหัวคนอื่น ๆ ต่างขอความเมตตา“ขอฝ่าบาททรงเมตตา ข้าน้อยเป็นคนสนิทของท่านอ๋องซิ่น เพียงแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ข้าน้อยหาได้มีความผิดไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋องฉี พวกเราแค่ทำตามเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”ฉินหยางโกรธจัด “พวกเจ้าใส่ร้ายข้า ข้าสั่งพวกเจ้าไปปล้นเรือเมื่อใด พวกเจ้ามันชั่วช้าสามานย์ยิ่งกว่าหมูกว่าหมา มีหน้ามาใส่ร้ายข้า หรือพวกเจ้ามิอยากมีชีวิตอยู่กันแล้ว!”ฉินอู๋ต้าวถามคนเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 555
เขาคุกเข่าลง กล่าวกับฉินอู๋ต้าว “เสด็จพ่อ คนทั้งสองนี้มาจากหอดารารักษ์ พวกเขามาเพื่อก่อกวนราชวงศ์ต้าเหยียน เสด็จพ่อทรงอย่าได้หลงกลพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ”ฉินหยางเข้าใจทันทีหากโยงเรื่องนี้ไปถึงเป่ยเยี่ยนและหอดารารักษ์ วิกฤตนี้ย่อมคลี่คลายได้!เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็รีบพูด “น้องสี่พูดถูก เสด็จพ่อ หอดารารักษ์คือสุนัขรับใช้ของราชสำนักเป่ยเยี่ยน การส่งคนทั้งสองมาก็เพื่อยุแหย่ให้เราแตกแยก พวกเขาจะได้ฉวยโอกาส ขอเสด็จพ่อทรงโปรดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ อย่าได้หลงกลคนชั่วพ่ะย่ะค่ะ”“องค์รัชทายาท ท่านช่างต่ำช้า สมคบกับหอดารารักษ์ ท่านกำลังทรยศแคว้น!”“ขอเสด็จพ่อโปรดถอดถอนองค์รัชทายาท จับขังคุก และนำคนของหอดารารักษ์ไปประหารด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินหยางและฉินหงพูดด้วยความลนลานฉินซูหัวเราะเย็นเยือก “พวกเจ้ามิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เย่ชางสิง เจ้านำจดหมายที่ติดต่อกับฉินหยางออกมาเสียสิ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินหยางก็หน้าซีด พลันเหงื่อผุดท่วมแผ่นหลังเย่ชางสิงมีสีหน้าลำบากใจ “องค์รัชทายาท จดหมายเหล่านั้นข้าน้อยมิได้นำมา หากกลับไปนำมาคงต้องใช้เวลาสองวันพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูหน้าแหยเย่ชางสิง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 554
ฉินอู๋ต้าวมองเหลยเจิ้นหลังจากที่อีกฝ่ายพยักหน้าเล็กน้อย เขาก็กล่าว “พาตัวเข้ามา”ครู่ต่อมา ชายชราสองคนก็เดินเข้ามาคนหนึ่งอายุประมาณหกสิบกว่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง ถือไม้เท้าหัวมังกรอีกคนอายุไล่เลี่ยกัน เป็นพระธุดงค์หน้าตาอมทุกข์ ถือไม้เท้าปราบมารดูน่าเกรงขามคือเย่ชางสิงและคูมู่!เมื่อเห็นคนทั้งสอง ฉินหยางและฉินหงก็สบตากัน ในแววตาเต็มไปด้วยความตกใจเย่ชางสิงและคูมู่ทำความเคารพฉินอู๋ต้าวฉินอู๋ต้าวหรี่ตามอง แล้วเอ่ยถาม “พวกเจ้าสองคนมาจากหอดารารักษ์หรือ?”“ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยและพระอาจารย์คูมู่เพิ่งเข้าร่วมหอดารารักษ์ได้มินาน ได้รับคำสั่งจากเจ้าสำนักมาพ่ะย่ะค่ะ”ฉินซูกล่าวยิ้ม ๆ “คิดมิถึงว่าซ่างกวนอวิ๋นซีจะรับพวกเจ้าไว้ ทำเอาข้าประหลาดใจเสียจริง มิน่า ข้ากลับมาเมืองหลวงแล้วหาตัวพวกเจ้ามิพบ”เย่ชางสิงและคูมู่ยิ้มขื่นหากเลือกได้ พวกเขาคงมิอยากไปอยู่หอดารารักษ์ฉินอู๋ต้าวกล่าว “องค์รัชทายาท คนมาแล้ว คนที่ลอบทำร้ายเจ้าคือคนทั้งสองนี้หรือ?”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ คนทั้งสองลอบทำร้ายลูกระหว่างทางไปเป่ยเหลียง หากมิได้รับการคุ้มครองจากเสวี่ยเจี้ยน ลูกคง...”“บังอาจลอบทำร้ายองค์รัชทาย
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 553
“ทูลฝ่าบาท เมื่อครู่มีนางกำนัลถือป้ายอาญาสิทธิ์ของไทฮองไทเฮาออกจากวังหลัง ว่ากันว่านางกำนัลผู้นั้นมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเสียนเฟยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฉินอู๋ต้าวก็ดำมืดราวกับก้นหม้อ!เดิมทีเขาคิดว่าหากเสียนเฟยยอมรับผิดแต่โดยดี ก็จะลงโทษเพียงกักบริเวณในตำหนักอวี้จ้าวเท่านั้นแต่คิดมิถึงว่าอีกฝ่ายจะหนีความผิด ซ้ำยังออกจากวังหลังในเวลาอันสั้น นี่มิเรียกว่าไตร่ตรองไว้ก่อนแล้วจะเรียกว่ากระไร!“หน่วยตรวจตรารับคำสั่ง!”สวีเซี่ยงเฉียนคุกเข่าลงทันทีฉินอู๋ต้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ปิดประตูเมืองทันที ค้นหาเสียนเฟยให้ทั่วเมือง ใครกล้าขัดขวาง จงสังหารเสีย!”“รับพระบัญชา!”สวีเซี่ยงเฉียนรับบัญชาแล้วนำทหารเหล่านั้นออกไป“คิดมิถึงว่าเสียนเฟยจะหนีความผิด”“ใช่แล้ว สมคบกับขันทีทำร้ายองค์รัชทายาท ช่างอาจหาญ!”“พูดเช่นนี้มิถูก หากเสียนเฟยบริสุทธิ์เล่า”“พูดเช่นนี้ผิดแล้ว หากพระนางไม่มีความผิด เหตุใดต้องหลบหนีเล่า!”“ใช่แล้ว เช่นนี้เขาเรียกว่ารับสารภาพโดยปริยาย!”“...”ขุนนางต่างกระซิบกระซาบกันเบา ๆฉินอู๋ต้าวโบกมือพลันตะโกน “ใครก็ได้ นำตัวเกาส่วงและพวกไปประหารเสีย!”
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 552
ขณะเดียวกันตำหนักอวี้จ้าวขันทีน้อยคนหนึ่งวิ่งล้มลุกคลุกคลานเข้ามา นางกำนัลที่อยู่หน้าประตูพยายามห้ามแต่ก็มิสำเร็จเมื่อได้ยินเสียงดังจากภายนอก เสียนเฟยขมวดคิ้วพลันตะโกน “เอะอะโวยวายเรื่องอันใดกัน!”“พระสนม พระสนม เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”หลังจากที่ขันทีน้อยกุลีกุจอเข้ามาก็รีบพูด “องค์รัชทายาทกล่าวหาพระสนมในท้องพระโรง อีกทั้งขันทีเกาและคนอื่น ๆ ต่างรับสารภาพแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”“ว่ากระไรนะ!!!”เสียนเฟยตกใจจนหน้าซีด!นางไม่มีเวลาคิดมากและตัดสินใจในทันที “พวกเจ้าปิดประตูตำหนักอวี้จ้าวให้ดี รอข้าเปลี่ยนอาภรณ์แล้ว ข้าจะไปเผชิญหน้ากับองค์รัชทายาทในท้องพระโรง!”เสียนเฟยพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนหลังจากเข้าไปในห้องนอนนางก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดนางกำนัล หลังจากปลอมตัวแล้วก็กลายเป็นนางกำนัลคนหนึ่ง!จากนั้นนางก็เปิดหน้าต่างตำหนักอวี้จ้าว กระโดดออกไปหลังจากปิดหน้าต่างแล้ว นางก็ออกจากประตูหลังนางเดินทางอย่างราบรื่นไปจนถึงกำแพงวัง ทหารรักษาการณ์ก็ขวางนางไว้เมื่อถูกสอบถาม เสียนเฟยก็กล่าวอย่างใจเย็น “ไทฮองไทเฮารับสั่งให้ออกไปทำธุระนอกวัง นี่ป้ายอาญาสิทธิ์ของไทฮองไทเฮา”นางยื่น
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 551
ฉินซูยิ้มเยาะ “น่าขัน เป็นข้าหรือที่สั่งให้อ๋องหนิงสมคบกับทั่วป๋าชื่อ? ที่วันนี้เขาต้องเป็นเช่นก็เพราะเขาทำตัวเอง!”เผยหยวนต้องการพูดอะไรบางอย่าง ทว่าฉินอู๋ต้าวโบกมือ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “องค์รัชทายาท ท่านบอกว่าเสียนเฟยสมคบกับขันที มีหลักฐานหรือไม่? หากใส่ความโดยไร้หลักฐาน ข้าน้อยก็สามารถลงโทษท่านสถานหนักโดยมิละเว้นได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินซูกล่าวโดยมิเปลี่ยนสีหน้า “เสด็จพ่อ เมื่อลูกกล้ากล่าวหาเสียนเฟยในท้องพระโรง ย่อมมีหลักฐาน คนร้ายที่ลอบทำร้ายลูกถูกคุมตัวอยู่นอกประตูวัง เสด็จพ่อเรียกตัวมาสอบถามก็จะทราบได้พ่ะย่ะค่ะ”“ใครก็ได้ นำตัวมา!”“รับพระบัญชา!”ฉินอู๋ต้าวนั่งบนบัลลังก์มังกรพร้อมสีหน้ามืดครึ้ม ดวงตาลุกโชนด้วยความโกรธา!วันนี้เขาจะได้เห็นว่าองค์รัชทายาทปั้นเรื่องใส่ความคน หรือคนในวังกล้าสมคบกับขันทีกันแน่!คนอื่น ๆ ก็มีสีหน้าต่างกัน ส่วนใหญ่มีท่าทีเฉยชา เพียงจ้องมองเพื่อความสำราญบันเทิงเท่านั้นถึงแม้เสียนเฟยจะถูกปลด ก็มิได้กระทบต่อผลประโยชน์ของพวกเขานักผ่านไปครู่หนึ่ง คนชุดดำก็ถูกนำตัวมาเมื่อเห็นหน้าคนที่เดินนำหน้ามา ฉินอู๋ต้าวก็ต้องประหลาดใจ!เขากล่าวเสียงเคร่งข
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 550
ฉินเซียวเสียงสั่นเครือ “เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ความ ลูกถูกใส่ความจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”“ชั่วช้าสามานย์ ถึงที่ตายแล้วยังมิยอมรับผิด วันนี้ตัวข้ามิไว้ชีวิตเจ้าเป็นแน่!”ฉินอู๋ต้าวหยุดชะงัก แล้วกล่าวต่อด้วยโทสะ “อ๋องหนิงสมคบกับหัวหน้าชนเผ่าโครยอคิดก่อการกบฏ โทษประหาร ตัวข้าขอถอดตำแหน่งอ๋อง ลดบรรดาศักดิ์เป็นสามัญชน เข้าคุกแดนประหาร กำหนดวันตัดหัวประจาน!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง!ไม่มีใครคิดว่าฉินอู๋ต้าวจะจัดการเรื่องนี้อย่างเด็ดขาดฉินเซียวเมื่อได้สติก็ร้องขอความเมตตา“ไม่นะ เสด็จพ่อ...”เขากลัวจนน้ำหูน้ำตาไหล พยายามคลานไปหาฉินอู๋ต้าวบนบันไดหยกแต่ก็ถูกทหารสองคนจับตัวไว้เว่ยเจิงประสานมือให้ฉินอู๋ต้าว กล่าวด้วยความใจร้อน “ฝ่าบาท แม้อ๋องหนิงจะมีความผิด แต่โทษก็ยังมิถึงขั้นประหาร ขอฝ่าบาททรงเมตตาให้โอกาสอ๋องหนิงอีกครั้งด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“ขอฝ่าบาททรงเมตตา”ขุนนางคนอื่น ๆ ต่างส่งเสียงร้องขอความเมตตาฉินอู๋ต้าวตะโกน “หุบปาก ไม่มีอ๋องหนิง มีแต่ฉินเซียว!”“ฝ่าบาท ถึงอย่างไรฉินเซียวก็เป็นพระโอรสของพระองค์ เพียงเนรเทศเขาออกจากเมืองหลวงก็พอแล้ว ขอฝ่าบาททรงไว้ชีวิตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 549
ฉินอู๋ต้าวขมวดคิ้ว แล้วกล่าว "ไหนอ๋องจิ้นบอกว่าหลังจากนี้จะมิยุ่งเรื่องราชสำนัก ตั้งใจจะเป็นเพียงอ๋องที่เที่ยวเล่นสำราญมิใช่หรือ? ตอนนี้มาทำกระไร?""ฝ่าบาท อ๋องจิ้นตรัสว่า เมื่อสองวันก่อนเขาบังเอิญช่วยคนสามคนไว้ นำไปสู่เรื่องใหญ่..."เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินอู๋ต้าวก็โบกมือ "ให้เขาเข้ามา""รับพระบัญชา!"หลังจากนั้นมินานฉินเหยี่ยนก็เดินเข้ามาเขามองฉินเซียวด้วยสายตาซ้ำเติม!เมื่อเห็นสายตานั้น ฉินเซียวก็ใจหายวาบ เกิดลางสังหรณ์ร้ายขึ้นหลังจากที่ฉินเหยี่ยนทำความเคารพ ฉินอู๋ต้าวก็กล่าวด้วยเสียงเรียบเฉย "ฉินเหยี่ยน บอกมาว่าเจ้ามาด้วยเหตุใด"ฉินเหยี่ยนกล่าวอย่างจริงจัง "เสด็จพ่อ เมื่อสองวันก่อนลูกพบองครักษ์จวนอ๋องหนิงกำลังจะสังหารอาจารย์สอนหนังสือสามคน ลูกจึงช่วยพวกเขาไว้เมื่อสอบถามจึงรู้ว่า คนทั้งสามถูกอ๋องหนิงบังคับให้เลียนแบบลายมือ เขียนจดหมายหมิ่นเบื้องสูง อ๋องหนิงจึงต้องการฆ่าปิดปาก!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเซียวก็ตกใจ รีบแก้ตัว "เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ความ ลูกถูกใส่ความ!""หึ อ๋องหนิง ผิดหรือไม่ รอข้านำพยานมาก็รู้!"ฉินเหยี่ยนกล่าวต่อ "เสด็จพ่อ อาจารย์สอนหนังสือทั้งสามคนกำลังรออยู่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 548
ฉินเซียวรีบอธิบาย “เสด็จพ่อ ลูกขอความเป็นธรรมในเรื่องเมื่อสองวันก่อน จดหมายดูหมิ่นเบื้องสูงเหล่านั้นลูกมิได้เขียน ขอเสด็จพ่อทรงพิจารณาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”ฉินอู๋ต้าวแค่นเสียงเย็น “ลูกทรพี ที่ข้าเรียกเจ้ามา มิใช่เรื่องจดหมายเมื่อสองวันก่อน แต่เป็นเรื่องที่เจ้าสมคบกับหัวหน้าชนเผ่าโครยอ!”“พ่ะย่ะค่ะ? เสด็จพ่อ ลูกสมคบกับหัวหน้าชนเผ่าโครยอเมื่อใด ผู้ใดปล่อยข่าวลือ? ลูกขอเผชิญหน้ากับมันผู้นั้น!”ฉินเซียวทำท่าทางงุนงง ราวกับมิรู้เรื่องรู้ราวฉินซูเอามือไพล่หลัง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉินเซียว เจ้านี่ช่างวางแผนตบตาดีเหลือเกิน จดหมายที่เจ้าเขียนถึงทั่วป๋าชื่อถูกข้านำกลับมาแล้ว เจ้ายังจะปฏิเสธอีกหรือ?”“กระหม่อมมิรู้ว่าท่านพูดเรื่องอันใด กระหม่อมเขียนจดหมายถึงทั่วป๋าชื่อตั้งแต่เมื่อใด?”ฉินเซียวพูดจบก็ขอร้องฉินอู๋ต้าว “เสด็จพ่อ ลูกขอวิงวอนร้องให้เสด็จพ่อให้ขุนนางอาวุโสเว่ยและคนอื่น ๆ ตรวจสอบโดยละเอียด แม้ว่าจดหมายเหล่านั้นจะคล้ายลายมือของลูกก็จริง แต่ขุนนางอาวุโสเว่ยผู้มากความสามารถย่อมมองออกว่าเป็นลายมือที่ผู้อื่นเลียนแบบ! ส่วนจดหมายที่องค์รัชทายาทพูดถึงนั้นก็คงเป็นของปลอม ขอเสด็จพ่อทรงพิจารณาด
