Mag-log inShare
บทที่ 557
Kaugnay na kabanata
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 558
เซี่ยเหอถอนหายใจยาว “เรื่องมาถึงขั้นนี้ สถานการณ์พลิกผันไปแล้ว จะทำกระไรได้ นอกจากหวังว่าองค์รัชทายาทจะทรงเมตตา มิเอาเรื่องพวกเราสองคน”“เฮ้อ! มิคิดเลยว่าเพียงครึ่งวัน อ๋องฉีจะพ่ายแพ้ราบคาบ สถานะขององค์รัชทายาทในราชสำนักคงไม่มีผู้ใดสั่นคลอนได้แล้ว”หลินซีรู้สึกเสียใจเล็กน้อย หากตอนนั้นเขาฟังคำของหลินชิงเหยา รีบตีตัวออกห่างจากอ๋องฉีแต่เนิ่น ๆ สถานการณ์ตอนนี้คงมิน่าอึดอัดเช่นนี้อ๋องฉีสิ้นอำนาจแล้ว ในฐานะขุนนางคนสนิท เขาจะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไรเมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินซีก็อดมิได้ที่จะถอนหายใจยาวเซี่ยเหอจึงตบบ่าเขาและเอ่ยด้วยความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง “ใต้เท้าหลิน ในความเห็นของข้า ท่านรีบกลับไปคืนดีกับบุตรสาวของท่านเถิด ตอนนี้นางเป็นคนขององค์รัชทายาท สุดท้ายท่านก็จะมิต้องสูญเสียทุกสิ่ง”เมื่อได้ยินดังนั้น หลินซีก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ขอบคุณใต้เท้าเซี่ยที่เตือน ข้าน้อยขอลา”เมื่อพูดจบ หลินซีก็หันหลังเดินออกไปและตรงไปยังตำหนักบูรพาหลังจากเซี่ยเหอออกมาจากวัง เซี่ยหลานก็เดินเข้ามาพร้อมกับมือที่ไพล่หลังนางเบะปากพึมพำ “ท่านปู่ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ตอนนี้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 559
ฉินซูหัวเราะเยาะ มิเชื่อแม้แต่น้อยคูมู่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พูดไปก็แปลก ตอนที่ข้าน้อยเพิ่งเข้าสู่ยุทธภพก็ได้ยินชื่อเสียงอันเกรียงไกรของเจ้าสำนักหอดารารักษ์มาก่อน แต่คิดมิถึงว่านางจะยังดูเยาว์วัยเช่นนี้!”“เจ้าอยู่ในยุทธภพมาอย่างน้อยสามสี่สิบปีแล้วมิใช่หรือไร? เจ้าสำนักหอดารารักษ์คงเปลี่ยนคนไปนานแล้วกระมัง”“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ เจ้าสำนักหอดารารักษ์มิเคยเปลี่ยนคนเลย นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าน้อยประหลาดใจเช่นนี้”ฉินซูขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการจะบอกว่า ซ่างกวนอวิ๋นซีเป็นเจ้าสำนักหอดารารักษ์ตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้วกระนั้นรึ?”คูมู่พยักหน้าหนักแน่น “อาจารย์อาของข้าน้อยเคยบอกว่า เขามีสายสัมพันธ์บางอย่างกับเจ้าสำนักหอดารารักษ์ ด้วยสิ่งแทนตัวของเขา ซ่างกวนอวิ๋นซีจึงได้ลงมือช่วยพวกเรากำจัดกระแสลมปราณนั้นออกไปพ่ะย่ะค่ะ”“องค์รัชทายาท อาจารย์อาของข้าน้อยปลีกวิเวกมากว่ายี่สิบปี ตัดขาดจากภายนอก บ่งบอกได้ว่าเขาได้รู้จักกับซ่างกวนอวิ๋นซีก่อนที่จะปลีกวิเวก ดังนั้นอายุของซ่างกวนอวิ๋นซีก็น่าจะแก่กว่าพวกเราพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินซูเบิกตากว้าง สีหน้าเหลือเชื่อสุดขีดแก่กว่าคูมู่ แต่รูปลักษณ์
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 560
ดวงตาของเหลยเจิ้นส่องประกาย จ้องมองฉินซูด้วยสายตาที่บริสุทธิ์ “ดีมาก ถ้าเช่นนั้นขอถามองค์รัชทายาท ตอนนี้ท่านอยู่ในระดับใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินซูถามกลับ “ระดับของข้าสำคัญด้วยหรือ?”“สำคัญพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยประเมินว่าตนเองมีพลังมิน้อย แต่กลับมองระดับขององค์รัชทายาทมิออก ตอนแรกคิดว่าองค์รัชทายาทเป็นเพียงคนธรรมดาที่มิรู้วรยุทธ์ แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่าข้าน้อยคิดผิด”“แต่ระดับของข้าเกี่ยวกระไรกับการที่ท่านจะไปช่วยเสวี่ยเจี้ยนเล่า?”เหลยเจิ้นหัวเราะ “องค์รัชทายาท ในมิช้าพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน คนในครอบครัวเดียวกันมีสิ่งใดต้องพูดคุยกันตรง ๆ หากท่านมิยอมบอกพลังของท่านเอง แล้วข้าน้อยจะวางใจยกเสวี่ยเจี้ยนให้ท่านได้อย่างไร”ฉินซูถามกลับ “แล้วตอนนี้ท่านอยู่ในระดับใด?”“ตอนนี้ข้าน้อยบอกได้เพียงว่า ข้าน้อยอยู่เหนือระดับสวรรค์”“เหนือระดับสวรรค์คือกระไรเล่า?” ฉินซูถามเหลยเจิ้นส่ายหน้าน้อย ๆ “ดูเหมือนว่าท่านเองก็มิเหมือนกับผู้ฝึกยุทธ์เหล่านั้น!”“หา? เช่นนั้นท่านก็มิเหมือนกับผู้ฝึกยุทธ์หรือ?”“มิเหมือน แต่ข้าน้อยก็มิเหมือนกับท่าน”คำพูดนี้ทำให้ CPU ของฉินซูแทบจะระเบิด อดมิได้ที่จะพูดปร
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 561
ในขณะนั้น ทั้งภายในและภายนอกเมืองหลงเฉิง ผู้คนต่างพูดคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในราชสำนักเมื่อเช้านี้ในเวลาหลังอาหารอ๋องทั้งสามถูกถอดจากตำแหน่ง เสียนเฟยหลบหนีความผิดเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือขององค์รัชทายาทผู้รอวันปลด!ในชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนต่างมององค์รัชทายาทผู้รอวันปลดด้วยสายตาที่แตกต่างออกไปต่างพูดกันว่า องค์รัชทายาทจะต้องเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปของราชวงศ์ต้าเหยียนอย่างแน่นอนในฝูงชน มีสตรีที่สวมอาภรณ์เนื้อหยาบและปกคลุมใบหน้า เมื่อได้ยินเช่นนี้แววตาอาฆาตก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าจากนั้นนางก็เดินทางมาถึงหน้าจวนอ๋องมู่ที่อยู่ชานเมืองหลงเฉิงด้วยความระมัดระวังตัวเป็นพิเศษองครักษ์เฝ้าประตูหลายคนเห็นนางก็ต่อว่าทันที “ขอทานมาจากไหน รีบไสหัวไป มิเช่นนั้นอย่าหาว่าพวกข้ามิไว้หน้า”สตรีผู้นั้นหยิบแผ่นหยกออกมาจากอกเสื้อแล้วโยนออกไป “นำสิ่งนี้ไปให้ท่านอ๋องมู่ บอกว่าข้ารอเขาอยู่ที่หน้าประตู!”องครักษ์คนหนึ่งรับแผ่นหยกมา เมื่อเห็นว่าแผ่นหยกมีคุณภาพดี ก็มิกล้าประมาท“เจ้ารอเดี๋ยว ข้าจะไปรายงานให้”เขากำแผ่นหยกแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วเมื่อถึงหน้าห้องตำรา เขาก็พูดด้วยความเคารพ “ท่านอ๋อ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 562
ฉินอู๋ฉางถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ยอดฝีมือสองคนที่ข้าส่งไป เกรงว่าคงจะชะตาขาดเสียแล้ว มิเช่นนั้นฉินซูจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้อย่างไร! เป็นข้าเองที่ประเมินฉินซูต่ำไป ยอดฝีมือเบื้องหลังเขาต้องมีฝีมือมิธรรมดาเป็นแน่!”“แล้วต่อไปจะทำอย่างไร เซียวเอ๋อร์ถูกลดฐานะเป็นสามัญชน ซ้ำยังอยู่ระหว่างถูกส่งตัวไปยังเกาะร้างทะเลตะวันออก สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยเขากลับมา”“มิได้ หากตอนนี้ส่งคนไปช่วยเขา ฉินอู๋ต้าวจะต้องสั่งให้สำนักหอดูดาวหลวงตรวจสอบอย่างละเอียด หากถูกสำนักหอดูดาวหลวงจับตามอง ทุกสิ่งที่พวกเราทำมาก่อนหน้านี้จะสูญเปล่า”สีหน้าของเสียนเฟยสิ้นหวัง “แล้วจะทำอย่างไรเพคะ คงมินั่งดูดายปล่อยให้ลูกของเราตายบนเกาะร้างหรอกใช่หรือไม่?”ฉินอู๋ฉางปลอบโยน “เจ้าอย่ากังวลจนเกินไป แม้ว่าเกาะหลินหยาจะกันดารแห้งแล้ง แต่เซียวเอ๋อร์จะมิตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต อย่างไรแล้วฉินอู๋ต้าวก็เพียงต้องการกักบริเวณเขา หากต้องการเอาชีวิตเขา ตอนนั้นคงสั่งประหารไปแล้ว”“เขามิทำเช่นนั้น แต่ฉินซูเล่าเพคะ? เจ้ารัชทายาทผู้รอวันปลดเกลียดเซียวเอ๋อร์จนอยากจะสับเป็นพัน ๆ ชิ้น เขาจะมิยอมรามือแน่”“องค์รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดเพี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 563
เมื่อเห็นว่าฉินซูเอาใจตนเช่นนี้ หลินชิงเหยาก็ดีใจอยู่ลึก ๆ นางยังกังวลว่าหลังจากมิได้พบกันมาครึ่งเดือน ฉินซูจะเย็นชาต่อนางริมสระน้ำพุร้อนในเรือนหลังตำหนักบูรพามีเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ฉินซูกอดหลินชิงเหยาพลางแช่ในน้ำพุร้อน มิรู้สึกถึงความหนาวเย็น กลับรู้สึกว่าเลือดลมสูบฉีดหลังจากช่วงเวลาแห่งความรักผ่านไปหลินชิงเหยาก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ “องค์รัชทายาท มีเรื่องหนึ่งที่หม่อมฉันอยากจะขอความเห็นจากท่านเพคะ”ฉินซูจูบลงบนใบหน้าแดงระเรื่อของนาง และเอ่ยถาม “เรื่องกระไร?”“ก่อนที่ท่านจะเสด็จกลับมา ท่านพ่อมาหาหม่อมฉัน ท่านพ่อ ท่านพ่อบอกว่าให้หม่อมฉันหาเวลาไปเยี่ยมบ้าน”“เขาต้องการคืนดีกับเจ้า ถือเป็นเรื่องดี ไยต้องขอความเห็นจากตัวข้า”“ก่อนหน้านี้ท่านพ่อทำงานรับใช้อ๋องฉีมาโดยตลอด หากมิใช่เพราะอ๋องฉีสิ้นอำนาจ มีหรือท่านพ่อจะสำนึกได้ แต่ถึงอย่างไร ท่านพ่อก็เป็นบิดาของหม่อมฉัน และหม่อมฉันก็มิอยากทำให้องค์รัชทายาทเสียพระทัย ดังนั้น…”หลินชิงเหยาพูดจาวกวน สายตาที่สับสนของนางทำให้ฉินซูรู้สึกสงสารฉินซูยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยขัดจังหวะนาง “เสนาบดีหลินคือบิดาของเจ้า ตอนนี้เขาต้องการคืนดีกับเจ้า เจ้าจะล
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 564
“ไม่มีกระไร ข้าแค่อยากจะเข้าใจว่า เหตุใดจู่ ๆ หอดารารักษ์แห่งเป่ยเยี่ยนจึงส่งคนมาช่วยเหลือองค์รัชทายาท? หรือว่า… องค์รัชทายาทมีความลับบางอย่างกับหอดารารักษ์?”เหลยเจิ้นยิ้มเล็กน้อย “ฝ่าบาททรงกังวลเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหตุผลที่เจ้าสำนักหอดารารักษ์ทำเช่นนี้ แท้จริงแล้วต้องการให้องค์รัชทายาทไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“ว่ากระไรนะ? ไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของหอดารารักษ์?”ฉินอู๋ต้าวแสดงสีหน้าตกตะลึง จากนั้นจึงถามต่อด้วยความคลางแคลง “นี่มันเรื่องอันใดกัน?”เหลยเจิ้นอธิบาย “ช่วงก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าบุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์สิ้นชีพด้วยน้ำมือขององค์รัชทายาท ข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง ดังนั้นซ่างกวนอวิ๋นซีจึงบีบบังคับให้องค์รัชทายาทไปเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์คนใหม่ของนางพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินอู๋ต้าวก็ตกใจมากพลังของบุตรแห่งนักปราชญ์หอดารารักษ์มิเป็นที่กังขา แต่กลับตายด้วยมือของฉินซู นั่นหมายความว่า พลังของฉินซูอยู่เหนือกว่าบุตรแห่งนักปราชญ์ผู้นั้นหรือ?แต่ฉินซูหาได้ผู้ใดสอนวรยุทธ์ให้ไม่ แล้วเหตุใดจึงเก่งกาจเช่นนี้?ยิ่งไปกว่านั้น ฉินซู
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 565
“ข้าน้อยรับทราบ โปรดวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”ฉินอู๋ต้าวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถามว่า “ศิษย์ของเจ้าคงจะสืบหาตัวตนของคนเบื้องหลังองค์รัชทายาทได้แล้วใช่หรือไม่? เขาเป็นใครกันแน่?”เหลยเจิ้นยิ้มอย่างขมขื่น “ฝ่าบาท เสวี่ยเจี้ยนยังมิกลับมา นางถูกซ่างกวนอวิ๋นซีจับตัวไปที่หอดารารักษ์พ่ะย่ะค่ะ”“ว่ากระไรนะ? นางถูกจับตัวไป? เรื่องใหญ่เช่นนี้ ไฉนเจ้ามิบอกข้าแต่แรก!”ฉินอู๋ต้าวพูดพลางผุดลุกขึ้นยืน สีหน้าโกรธขึ้ง กล่าวต่อว่า “ข้าจะออกราชโองการ ให้กองทัพชายแดนประชิดตัวเมือง บังคับให้มู่หรงเซียวเทียนปล่อยนาง!”เหลยเจิ้นรีบโบกมือ “ฝ่าบาท โปรดเย็นพระทัยลงก่อน ซ่างกวนอวิ๋นซีเพียงต้องการใช้เสวี่ยเจี้ยนบังคับให้องค์จักรพรรดิไปที่หอดารารักษ์เท่านั้น จนกว่าจะถึงเวลานั้นเสวี่ยเจี้ยนจะมิตกอยู่ในอันตราย ยิ่งไปกว่านั้น หากนางกล้าแตะต้องเสวี่ยเจี้ยนแม้แต่ปลายผม ข้าน้อยก็มิกลัวที่จะต้องสู้จนตัวตายเพื่อช่วยเสวี่ยเจี้ยนพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินอู๋ต้าวก็ใจเย็นลงเล็กน้อย“เช่นนั้นเจ้าก็จับตาดูให้ดี เจ้าเคยบอกว่าเสวี่ยเจี้ยนสำคัญต่อดวงชะตาของต้าเหยียนของเรา ต้องมิเกิดเรื่องใด ๆ กับนางเด็ดขาด”“ฝ่าบาท
Pinakabagong kabanata
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 702
เซวียหมิงมองไปยังทิศทางที่ฉินซูและพรรคพวกจากไปพลางพึมพำกับตัวเอง“คิดมิถึงเลยว่าจะได้เจอกับคนที่สามารถกลืนกินปราณเลือดอาถรรพ์ได้ จีอันหรือ? ข้าจะจำเจ้าเอาไว้!”“แล้วก็ฉินซู เจ้าคอยข้าก่อนเถอะ สักวันข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมานจนอยู่ต่อมิไหว จะตายก็มิได้!”“แค่นี้ก็น่าจะพอให้ข้าใช้แล้ว”เขาพูดพลางมองลูกแก้วสีแดงอมม่วงในมือภายในลูกแก้วนั้นคือปราณเลือดอาถรรพ์จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ของเขาคือต้องการหามหาปุโรหิตแห่งสำนักจันทราโรหิต เพื่อขอยืมปราณเลือดอาถรรพ์มาใช้แต่เมื่อเข้าใกล้บริเวณนี้ ก็เห็นเฉินซีถูกฉงชูโม่ล่อลวงไปแล้ว ส่วนสาวกของสำนักจันทราโรหิตก็บาดเจ็บล้มตายกันเป็นเบือ เขาจึงฉวยโอกาสจัดการสาวกที่เหลือของสำนักจันทราโรหิต จากนั้นก็เข้าไปในถ้ำจนได้พบกับแท่นบูชาต่อมาก็ฉวยโอกาสที่ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยมิทันระวังจัดการอีกฝ่ายจนสลบไป และเก็บรวบรวมปราณเลือดอาถรรพ์เหล่านี้ได้อย่างง่ายดายจากนั้นเซวียหมิงก็หันหลังเดินออกจากที่นี่ไปเช่นกันขณะที่เขาเดินผ่านป่าแห่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเท้าเหยียบเข้ากับบางสิ่งบางอย่างเมื่อก้มลงมอง ก็พบว่าเป็นขลุ่ยกระดูกสีขาวบริสุทธิ์เขายกมันขึ้นมาด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 701
ในเวลานี้ แสงสีเลือดใต้รอยแตกของผนึกได้หายไปหมดจนแล้ว เหลือเพียงความมืดมิดจีอันลูบก้นพลางเดินเข้ามาเขาหยิบกระดาษยันต์สีเหลืองสองแผ่นออกมาจากอกเสื้อแล้วแปะลงบนรอยแตกของผนึกนั้นลงไปจากนั้นก็เดินไปข้าง ๆ ยกก้อนหินขนาดใหญ่กว่าวัวทั้งตัวขึ้นมาวางทับกระดาษยันต์ทั้งสองแผ่นนั้นไว้ฉินซูได้แต่มองตาค้าง ก้อนหินนั้นอย่างน้อยก็หนักสักตันสองตันกระมัง แต่จีอันกลับยกมันขึ้นมาได้ด้วยมือเปล่าเขามองด้วยความสงสัยเต็มใบหน้าแล้วถามว่า “จีอัน ตอนนี้เจ้าอยู่ระดับใด?”“ข้าน้อยมิรู้ อาจารย์มิได้บอกข้าน้อย”“มิจริงน่า? ระดับของตัวเจ้าเอง เจ้าจะมิรู้ได้อย่างไร?”จีอันพยักหน้าอย่างซื่อ ๆ แล้วถามกลับว่า “ปราณบริสุทธิ์ภายในของท่านเข้มข้นและประหลาดถึงเพียงนี้ พระองค์เล่าอยู่ระดับใด?”ฉินซูยักไหล่ “ข้าก็มิแน่ใจ”“หึ มิพูดก็ช่าง ท่านแข็งแกร่งเพียงนี้ อาจารย์คงแก่จนเลอะเลือนแล้ว ถึงให้ข้าน้อยลงใต้มาคุ้มครองท่าน”จีอันบ่นพึมพำแล้วย่อเข่าลง จากนั้นร่างก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าดุจกระสุนปืนใหญ่ ชั่วพริบตาก็กระโจนขึ้นไปข้างบนฉินซูอดสงสัยมิได้ว่า เจ้านี่น่าจะเลือกเส้นทางสายฝึกกาย มิฉะนั้นจะหนังหนาถึงเพียงนี้ได้อย
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 700
ท่ามกลางสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของฉินซู ร่างของจีอันก็พุ่งลงไปราวกับกระสุนปืนใหญ่ กระแทกเข้ากับพื้นหุบเหวลึกเบื้องล่าง'ปัง' เสียงดังสนั่น พื้นดินถูกกระแทกจนเกิดหลุมขนาดใหญ่แต่จีอันกลับมิได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย!พลันเห็นเขาปีนขึ้นมาจากหลุมแล้วตบ ๆ ปัดฝุ่นออกจากตัวอย่างมิยี่หระราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเห็นภาพนั้น ฉินซูยกย่องเขาอย่างสุดซึ้ง ถามด้วยความสงสัยว่า “ชูโม่ จีอันผู้นี้หนังหนาไปหน่อยกระมัง? เขาอยู่ระดับใดหรือ?”“หม่อมฉันก็มิแน่ใจ แต่ในบรรดาศิษย์ทั้งเจ็ดคนของหัวหน้าโหรหลวงเขาแข็งแกร่งที่สุดแล้วเพคะ”“เช่นนี้นี่เอง เจ้าอยู่ดูแลตู๋กูโฉ่วเยวี่ยที่นี่ไปนะ ข้าจะลงไปช่วยเขา”ฉินซูพูดจบก็กระโดดลงไปเช่นกันต่างจากจีอัน ฉินซูในยามนี้ราวกับขนนกเบาหวิวที่ลอยลงไปอย่างแผ่วเบาเมื่อมาถึงก้นหุบเหว เขาก็ตกใจเมื่อพบว่าพื้นของแท่นบูชานี้เต็มไปด้วยอักขระเวทสีแดงในยามนี้อักขระเวทเหล่านี้ล้วนเปล่งแสงสีแดงเลือด ทั้งมีเสน่ห์แบบลึกลับและทั้งแปลกประหลาดจีอันมองฉินซูผาดหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ท่านคอยอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามา”พูดจบเขาก็สาวเท้าเข้าไปหาแสงโลหิตนั้นอย่างรวดเร็ว
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 699
แรงกดดันน่าสะพรึงกลัวที่แฝงอยู่ในนั้น แม้จะอยู่ห่างไกลก็ยังรับรู้ได้อย่างชัดเจนฉินซูกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท้องฟ้าเกิดปรากฏการณ์ประหลาด เกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว มิควรอยู่ที่นี่แล้ว รีบไปกันก่อนเถิด”“มิได้ ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยยังอยู่ที่เขาหัวสิงห์ ที่นั่นต้องเกิดเรื่องกระไรขึ้นแน่ รีบไปดูกันเถิดเพคะ”ฉงชูโม่ยังมิทันจะพูดจบ ก็ใช้วิชาตัวเบาพุ่งไปยังทิศทางของเขาหัวสิงห์แล้วเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินซูก็จำต้องตามไปด้วยเมื่อสังเกตว่าความเร็วของฉงชูโม่เร็วกว่าเดิมมาก ฉินซูก็อุทานด้วยความประหลาดใจว่า “ชูโม่ มิได้เจอกันนาน พลังของเจ้าเพิ่มขึ้นเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?”“หม่อมฉันกินโอสถลับของสำนักหอดูดาวหลวง โอสถลูกกลอนนั้นสามารถเพิ่มความคล่องแคล่วของกระบวนท่าได้เพคะ”“เช่นนี้นี่เอง!”ฉินซูจดจำเรื่องนี้ไว้ในใจเงียบ ๆทั้งสองใช้ทักษะการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับภูตผี เพียงแค่ชั่วครู่ก็มาถึงตีนเขาหัวสิงห์เมื่อเงยหน้ามอง แสงสีแดงฉานที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ายังคงแรงกล้ามิได้เจือจางลงแม้แต่น้อย ในความว่างเปล่านั้นเต็มไปด้วยเมฆดำและเสียงฟ้าร้องดังสนั่นเมื่อเห็นสถานการณ์อันน่าพิศวงนี้ ฉินซูก็
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 698
ฉินซูกล่าวด้วยท่าทางจริงจังว่า “เฮ้อ เจ้าอย่าได้หึงหวงนักเลย เจ้าเป็นถึงพระชายาองค์รัชทายาทของข้านะ”“ถุย ใครเขาตอบตกลงเป็นพระชายาองค์รัชทายาทของท่านกัน อย่าแม้แต่จะคิดเชียว”“ชูโม่อย่าล้อเล่นสิ ข้าพูดจริงนะ เจ้ายังมิเข้าใจความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้าอีกหรือ?”ฉงชูโม่หยุดเดิน พลันหันขวับกลับไปกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉินซู หากท่านมิอยากให้ฝ่าบาททรงระแวง ท่านก็ควรกลืนคำพูดเมื่อครู่นี้กลับลงท้องไปเสีย”ฉินซูขมวดคิ้ว “ข้าชอบเจ้า แล้วมันผิดด้วยหรือ?”เมื่อเห็นฉินซูแสดงความในใจ ฉงชูโม่ก็อดมิได้ที่จะรู้สึกยินดีเล็กน้อย แต่ก็ยังคงส่ายหน้าพลางอธิบายอย่างอดทน“ผิดสิเพคะ ท่านลองไตร่ตรองดู ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท กลับคิดจะรับแม่ทัพขั้นหนึ่งมาเป็นพระชายาองค์รัชทายาท หากองค์จักรพรรดิทรงทราบเรื่องนี้ พระองค์จะทรงรู้สึกอย่างไร? อย่าลืมว่าเรื่องวันชุนเฟินปีหน้ายังมิจบสิ้น ดังนั้นมิว่าจะมองอย่างไร ยามนี้ก็มิใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้เพคะ”“แต่… แต่ข้าได้ยึดครองหนานเยวี่ยทั้งหมดมาเป็นของต้าเหยียน ด้วยความดีความชอบเช่นนี้ การรับเจ้ามาเป็นพระชายาองค์รัชทายาทก็มิ...”ยังมิทันที่ฉินซูจะพูดจบ เขาก็เข
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 697
เมื่อเห็นว่าศพแห้งทำกระไรฉินซูมิได้ เสียงขลุ่ยของเฉินซีก็เปลี่ยนทำนองกะทันหัน ศพแห้งเหล่านั้นหันหลังวิ่งหนีป่าราบทันที“ชีวิตน้อย ๆ ของเจ้ากับศพแห้งเหล่านี้ ข้าจะเอาไปทั้งหมด!”เมื่อฉินซูพูดจบ ก็ตบฝ่ามือใส่เฉินซีรูม่านตาของเฉินซีหดเล็กลง ยังมิทันได้ลงมือก็ 'ฟู่' ถูกตบจนกลายเป็นหมอกเลือดในทันใดเมื่อเห็นเช่นนั้น ชายชุดดำก็ใจหายวาบ รีบวิ่งหนีสุดชีวิตโดยมิลังเลฉินซูหัวเราะเย็นชา จากนั้นก็โบกมือชายชุดดำวิ่งออกไปได้มิไกลนัก ร่างก็ชะงักกึก จากนั้นก็ถูกแรงดึงดูดลากให้ลอยกลับไปยังมิทันเข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น คอของเขาก็ถูกฉินซูบีบเอาไว้เสียแล้ว“บัดนี้เพิ่งคิดจะหนี มิคิดว่าสายเกินไปหน่อยรึ?” ฉินซูมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยชายชุดดำตกใจจนหน้าซีดเผือด กล่าวด้วยความยากลำบากว่า “อย่า อย่าฆ่าข้าเลย....”“ใครส่งเจ้ามา?”“ประ… ประมุขแห่งยุทธภพหนานเยวี่ย”ฉินซูหัวเราะเย็นชา “สำเนียงหลงเฉิงของเจ้าชัดถ้อยชัดคำเช่นนี้ ใกล้ตายแล้วยังคิดจะหลอกข้าอีกรึ? ในเมื่อเจ้ามิรู้สำนึก ข้าก็จะให้เจ้ารู้จักสิ่งที่เรียกว่าตายทั้งเป็น”เมื่อเขาพูดจบ ก็จิ้มไปที่จุดตันจงบนหน้าอกของชายชุดดำอย่างแรงเสี้ยวขณะต่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 696
ชายชุดดำพยักหน้าขึงขัง “ข้าเห็นกับตาตัวเอง จะเป็นเรื่องเท็จได้อย่างไร”เฉินซีกลับหัวเราะแล้วส่ายหน้า กล่าวอย่างมิเห็นด้วยว่า “ตบยอดฝีมือระดับสวรรค์ให้กลายเป็นหมอกเลือดด้วยฝ่ามือเดียว เป็นไปได้อย่างไร ข้าว่านี่เป็นเพียงกลอุบายพวกภาพมายาเท่านั้น”ชายชุดดำคิดดูแล้วก็เห็นด้วยเฉินซีมองฉินซูอย่างดูถูก “เจ้ารัชทายาทผู้รอวันปลด ยามนี้ข้างกายข้ามียอดฝีมือระดับสวรรค์เพิ่มมาอีกคน เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ายังมิรีบยอมจำนนแต่โดยดีอีก รอกระไรอยู่เล่า?”“ใช่แล้ว ฉินซู เจ้าฆ่าตัวตายไปเสียยังดีเสียกว่า เช่นนั้นจะได้มิต้องทนทุกข์ทรมานมากนัก”ฉินซูกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “พวกเจ้าสองคนพูดมากเกินไปแล้ว!”พูดจบ เขาก็หันกลับไปถามฉงชูโม่ว่า “จะเก็บไว้สอบปากคำหรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉงชูโม่ก็ชะงักไปแต่แล้วก็ส่ายหน้าส่วนเฉินซีโกรธขึ้งจนแค่นหัวเราะออกมาแทน “เจ้ารัชทายาทผู้รอวันปลด เจ้านี่ช่างปากกล้าเหลือเกิน สงสัยจะอวดอ้างเกินจริงเสียแล้วกระมัง ในเมื่อเจ้าอยากตายนัก ข้าก็จะให้เจ้าได้เห็นวิธีการอันน่าสะพรึงกลัวของสำนักจันทราโรหิตของข้า!”จากนั้นเขาก็หยิบขลุ่ยกระดูกออกมาจากอกเสื้อก่อ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 695
เจ้าห้าเป็นจอมยุทธ์ระดับสวรรค์อย่างแท้จริง แต่กลับถูกฉินซูตบจนมิเหลือซาก แสดงให้เห็นชัดเจนว่าวรยุทธ์ของฉินซูน่าสะพรึงกลัวเพียงใดในฐานะที่เป็นจอมยุทธ์ระดับสวรรค์เช่นกัน เขาใช้วิชาตัวเบาหลบหนีอย่างสุดกำลัง ความเร็วยิ่งยวดจนน่าตกใจเช่นกันชั่วขณะหนึ่ง ฉินซูถึงกับตามมิทันได้ในทันทีแต่ยามนี้ฉินซูตั้งเป้าอีกฝ่ายไว้อย่างแน่วแน่ และไล่หลังตามติดไปอย่างมิยอมปล่อยหลังจากไล่ล่ากันไปได้ครึ่งชั่วยาม อีกด้านหนึ่งก็มีเสียงบันดาลดังขึ้นว่า “สารเลว หากมีฝีมือก็อย่าหนี ข้าจะให้เจ้าได้เห็นฤทธิ์เดชของสำนักจันทราโรหิตของข้าเสียบ้าง!”“หากเจ้ามีฝีมือก็อย่าตามมาสิ!”เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ฉินซูก็มิได้ไล่ตามชายชุดดำคนนั้นต่อไป แต่กลับพุ่งไปยังต้นทางของเสียงนั้นมินานนัก ร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏแก่สายตาฉินซูกระโดดออกมาจากหลังต้นไม้ ถามด้วยความประหลาดใจว่า “ชูโม่ เกิดอันใดขึ้น?”“องค์รัชทายาท ไฉนท่านจึงมาอยู่ที่นี่?” ฉงชูโม่หยุดชะงักอย่างอดมิได้นางล่อเฉินซีลงมาจากเขาหัวสิงห์ได้สำเร็จ แต่กลับสลัดอีกฝ่ายมิหลุดมินึกเลยว่าเมื่อวิ่งมาถึงที่นี่ กลับมาเจอเข้ากับฉินซูเมื่อเห็นนางหยุด เฉินซีก็หัวเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 694
ด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็วยิ่งยวด ชายชุดดำคว้าลูกธนูที่ชิวก่วนยิงออกมาไว้ในมือได้แต่เขามองข้ามปัญหาที่ร้ายแรงไปอย่างหนึ่ง นั่นคือลูกธนูนั้นผูกติดอยู่กับระเบิดสายฟ้าไม้ไผ่ยังมิทันสิ้นถ้อยคำดูแคลนของเขา ระเบิดสายฟ้าก็ระเบิดขึ้นอย่างรุนแรงร่างของเขากระเด็นออกไปทันทีพร้อมกับเสียงระเบิดดังสนั่น กระแทกลงพื้นดินที่อยู่ไกลออกไปอย่างแรงแขนขวาและแก้มครึ่งซีกของเขาถูกระเบิดจนเนื้อตัวเหวอะหวะ อาภรณ์ขาดวิ่นทั้งตัว ดูน่าสังเวชอย่างยิ่งเมื่อเห็นภาพนั้น สหายของเขามีสีหน้าตกตะลึง รีบถามว่า “เจ้าห้า เจ้าเป็นกระไรหรือไม่?”“แค่ก ๆ ...ยังมิตาย บัดซบ ข้าประมาทไปหน่อย”ชายชุดดำที่ถูกเรียกว่าเจ้าห้าสบถแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้น“เจ้าถ่วงเวลาเจ้ารัชทายาทผู้รอวันปลดนั่นไว้ ข้าจะจัดการเจ้าสารเลวนั่นแล้วไปช่วยเจ้า!”เมื่อเจ้าห้าพูดจบ ก็ใช้วิชาตัวเบาพุ่งเข้าใส่ชิวก่วนเมื่อเห็นเช่นนั้น ชิวก่วนก็หนังตากระตุกอย่างอดมิได้ รีบง้างธนูใส่ศรเตรียมยิงแต่ฉินซูกลับกล่าวว่า “อีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือ หากมันตั้งรับ ลูกธนูของเจ้าก็ทำกระไรมันมิได้ จงหลบไปอยู่ห่าง ๆ”ขณะพูด ฉินซูก็กระโดดตัวลอยพุ่งเข้าหาเจ้าห้าทันทีเมื่อ
