Share

บทที่ 373

Penulis: ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง
เกิดอะไรขึ้น?

“องค์รัชทายาทที่รอวันถูกปลดผู้นี้อาศัยอะไรบางอย่างอยู่งั้นหรือ?!

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของชายชุดดำ แล้วเขาก็พลันรู้สึกถึงกระแสลมกระโชกที่ทรงพลังพุ่งข้ามาอย่างรวดเร็ว!

“มิดีแล้ว!!”

ชายชุดดำร้องในใจ แต่เมื่อคิดจะถอยกลับแล้วหนีไป

มันก็สายเกินไปแล้ว!

“ฟึ่บ!”

หลังจากเสียงดังสนั่น ชายชุดดำก็สลายกลายเป็นหมอกเลือด แม้แต่ดาบใหญ่ในมือก็มิอาจรอดพ้น

ฉินซูดึงมือกลับมาแล้วหันไปพูดกับถานเหวยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ใต้เท้าถานกลับไปที่ห้องเถอะ จะได้มิบาดเจ็บจากธนูซุ่มยิง”

“อ๋า ?! องค์รัชทายาท ท่าน… ท่านมิเป็นอะไรเลยหรือ?!”

“เหตุใดเล่า ข้ามิเป็นไร ใต้เท้าถานผิดหวังมากหรือไร?”

ถานเหวยส่งเสียงสะดุ้งทันทีแล้วรีบส่ายหัว “หามิได้ ๆ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ท่านปลอดภัยย่อมดีมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ในใจของเขารู้สึกสงสัยอย่างยิ่ง ชายชุดดำเมื่อครู่มีพลังที่แข็งแกร่งมาก ว่ากันตามหลักแล้วฉินซูน่าจะหลบมิพ้นถึงจะถูก

ทว่าบัดนี้ ฉินซูกลับยืนอยู่ตรงนั้นโดยมิเป็นอะไร ส่วนชายชุดดำผู้นั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หรือเป็นกู้เสวี่ยเจี้ยนที่บีบให้เขาต้องถอยไป?

ใช่แล้ว กู้เส
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terkait

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 374

    ฉินซูยกฝ่ามือขึ้นเล็กน้อยแล้วพลังลมอันรุนแรงสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากมือของเขา! “ฟึ่บ!” แขนข้างที่ถือกระบี่ของชายชุดดำแตกสลายกลายเป็นหมอกเลือดทันทีที่เสียงดังขึ้น! ก่อนที่เขาจะได้สติก็รู้สึกถึงความเบาใต้ฝ่าเท้า!กลับกลายเป็นว่าเขาถูกฉินซูจับคอแล้วยกขึ้น! “! ! !”ชายชุดดำมีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด เขาจ้องมองฉินซูอย่างมิอยากจะเชื่อ หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เขาก็พูดอย่างยากลำบากว่า “เจ้า… เจ้า… ปิดบังฝีมือไว้ลึกจริง ๆ…” ฉินซูถามอีกครั้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “พูด ใครส่งเจ้ามา!” “คะ… คือ…” ชายชุดดำขยับริมฝีปากราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาฉวยโอกาสที่ฉินซูเสียสมาธิ ใช้มือที่เหลืออยู่ข้างหนึ่งหยิบกริชออกมาจากอกเสื้ออย่างรวดเร็วแล้วจ้วงแทงลงไปยังกลางอกของฉินซูโดยมิลังเล ฉินซูเผยสีหน้าดูถูกและมิสนใจที่จะยื่นมือออกไปปิดกั้นเลยด้วยซ้ำ! ในชั่วพริบตา กริชของชายชุดดำหยุดชะงักตรงหน้าอกของฉินซูปลายกริชอยู่ห่างจากหัวใจของฉินซูแค่ครึ่งนิ้วเท่านั้น! ชายชุดดำสะดุ้งแล้วก้มหน้ามองโดยสัญชาตญาณครั้นแล้วก็เห็นว่าด้านหน้าของฉินซูมีเกราะป้องกันบางอย่างปรากฏขึ้นราง ๆ! เมื่อเห็นภ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 375

    “เหอะ ๆ หวงเฟิงคือจอมยุทธระดับปฐพีขั้นสูงสุดที่กำลังจะก้าวเข้าสู่ระดับสวรรค์ หากท่านสามารถสังหารเขาได้ อาจารย์ของหม่อมฉันคงมิต้องส่งหม่อมฉันมาคุ้มกันท่านหรอกกระมังเพคะ?” ฉินซูมิแสดงท่าทีอะไรต่อคำพูดนั้น ในใจของเขานึกขำขึ้นมานิด ๆ เสียด้วยซ้ำ ‘เหตุใดทุกคนถึงคิดว่าข้าต้องมียอดฝีมือคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังด้วยล่ะนี่?’ ‘พวกเขามิเคยสงสัยเลยหรือไรว่าผู้ที่พวกเขาเรียกว่ายอดฝีมือก็คือตัวข้าเอง?’กู้เสวี่ยเจี้ยนพูดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจว่า “ต้องยอมรับเลยว่า ยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังท่านช่างน่าเกรงขามจริง ๆ เขาสามารถจัดการหวงเฟิงได้ในระยะเวลาอันสั้น เขาอยู่ที่ใดแล้วเล่าเพคะ? ให้เขาปรากฏตัวให้เห็นหน่อยเถิด” ฉินซูพูดอย่างจริงจังว่า “เขาไปแล้ว!” “ไปแล้วหรือเพคะ?” กู้เสวี่ยเจี้ยนมองไปรอบๆ แล้วบ่นว่า “ท่านช่างกล้าจริง ๆ มิกลัวว่าหวงเฟิงจะมีผู้ช่วยหรือไรกัน” “ถึงหวงเฟิงจะมีผู้ช่วย แต่ข้าก็ยังมีเจ้าอยู่มิใช่หรือไร” กู้เสวี่ยเจี้ยนเหลือบมองฉินซูก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพร้อมถามอย่างหยั่งเชิงว่า “องค์รัชทายาท ในความเห็นของท่าน ใครที่สั่งหวงเฟิงมาลอบสังหารท่านหรือเพคะ?” ฉินซูยักไหล่ “ข้าจะไ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 376

    ฉินซูเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามว่า “ใต้เท้าถาน ไฉนจึงตื่นตกใจปานนี้เล่า?” ถานเหวยตีอกชกหัวแล้วพูดว่า “แย่แล้ว องค์รัชทายาท เงินบรรเทาภัยพิบัติ เงินนั่นหายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” “ว่ากระไรนะ! เงินบรรเทาภัยพิบัติหายไปงั้นรึ?!”ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ อุทานด้วยความตกใจก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปในศาลาพักม้าทันทีเมื่อมาถึงห้องโถงด้านข้าง พวกเขาพบว่าเงินช่วยเหลือที่ควรเก็บไว้ในห้องโถงด้านข้างนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย! “หายไปแล้วจริง ๆ นี่มัน นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น?” “หีบเงินตั้งมากมาย จะหายไปเฉย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร พวกเขาลงมือกันรวดเร็วเกินไปแล้ว!” ขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ ฉินซูยืนมือไพล่หลังแล้วสำรวจห้องโถงด้านข้างเงียบ ๆ จากนั้นมินาน เขาก็มองลึกไปยังหน้าต่างที่แง้มไว้ครึ่งหนึ่งแล้วลูบคางอย่างครุ่นคิด สวีเซี่ยงเฉียนที่ได้สติจากอาการตกใจ รีบเร่งลูกน้องว่า “เร็วเข้า พวกเจ้ารีบไล่ตามไป มิว่าอย่างไรก็ต้องเอาเงินบรรเทาภัยพิบัติกลับมาให้จงได้!” เหล่าทหารจากกองทัพป้องกันชายแดนได้ยินดังนั้นจึงแยกย้ายออกเป็นหลายกลุ่ม เพื่อออกไปติดตามค้นหาเงินช่วยเหลือ พี่น้องตงฟางไป๋เองก็อยากไปเช่นกัน แต่กลับถูกฉินซูหยุด

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 377

    ทุกคนขมวดคิ้วแน่นอย่างงงงวย กู้เสวี่ยเจี้ยนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “องค์รัชทายาท องค์จักรพรรดิทรงมีรับสั่งให้ท่านคุ้มกันเงินบรรเทาภัยพิบัติ บัดนี้เงินหายไปแล้ว สิ่งนี้ถือเป็นความผิดร้ายแรง พวกเราควรทำอย่างไรต่อไปดี?” ตงฟางไป่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังหนักแน่นว่า “องค์รัชทายาท ก่อนออกเดินทางท่านรับสั่งให้ข้าน้อยสองคนพี่น้องคุ้มกันเงินบรรเทาภัยพิบัติให้ดี บัดนี้เงินหายไปแล้ว ความรับผิดชอบอยู่ที่ข้าน้อย หากองค์จักรพรรดิพิโรธ ข้าน้อยจะรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวพ่ะย่ะค่ะ!” ฉินซูยิ้มอย่างสงบนิ่งและพูดว่า “เรื่องยังมิถึงขั้นนั้น พวกเจ้าอย่าเพิ่งตื่นตระหนกไป” “องค์รัชทายาท เงินบรรเทาภัยพิบัติหายไปแล้ว เรื่องนี้ถือเป็นความผิดขั้นประหารชีวิต อีกทั้งองค์จักรพรรดิจะต้องมิทรงยกโทษให้ท่านง่าย ๆ เป็นแน่ แล้วพวกข้าน้อยจะมิตื่นตกใจได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ตงฟางไป๋พูดพร้อมกระทืบเท้าอย่างร้อนใจ ฉินซูพยักหน้าไปทางสวีเซี่ยงเฉียนพร้อมพูดว่า “ไป ไปพานายสถานีศาลาพักม้าเข้ามา” ถึงแม้ว่าสวีเซี่ยงเฉียนจะงุนงงอยู่สักหน่อย แต่ก็ยังทำตามมินาน นายสถานีศาลาพักม้าก็ถูกพาตัวมา “ข้า… ข้าน้อยคารวะองค์องค์รัชทายา

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 378

    เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก้ต่างเผลอก้มหน้ามองโดยมิรู้ตัว สีหน้าของนายสถานีศาลาพักม้าถึงกับ “ฉาบ” ด้วยสีขาวซีดทันที แววตาของเขายังปรากฏร่องรอยตื่นตระหนกชัดเจน! กู้เสวี่ยเจี้ยนก้าวมาด้านหน้าสองสามก้าวแล้วเดินสำรวจภายในห้องโถงด้านข้าง ทุก ๆ ก้าวล้วนแต่ย่ำเท้าลงอย่างแรง หลังจากนั้นมินาน นางก็ขมวดคิ้วเบา ๆ พร้อมเอ่ยว่า “องค์รัชทายาท ใต้พื้นไม่มีช่องว่างเลยเพคะ” สวีเซี่ยงเฉียนเองก็ลองย่ำพื้นรอบ ๆ เช่นกัน แล้วจึงเอ่ยเสริมว่า “ไม่มีจริง ๆ หากมีห้องหรือช่องลับอยู่ใต้พื้นจริงก็ควรมีเสียงสะท้อนช่องที่กลวงโหว่ถึงจะถูกพ่ะย่ะค่ะ” “พื้นทั่วไป ย่อมเป็นอย่างที่พวกเจ้าพูด ทว่าพวกเจ้าลองดูเถิดว่าพื้นนี้ทำจากไม้อะไร” เมื่อได้ยินฉินซูพูดเช่นนี้ ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ ต่างพากันก้มมองพื้น ตงฟางโซ่วหยิบทวนยาวแล้วแทงลงบนพื้นทันที “แกร๊ก!” แผ่นไม้ชิ้นเล็ก ๆ ถูกงัดขึ้นมา ครั้นแล้วก็เห็นว่าตรงกลางของแผ่นไม้ปรากฏสีแดงขึ้นมาจาง ๆ ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ตงฟางโซ่วแทงลงไปเต็มแรง แต่กลับงัดขึ้นมาได้เพียงชิ้นเล็ก ๆ เท่านั้น เมื่อเห็นเช่นนั้นกู้เสวี่ยเจี้ยร้องอุทานอย่างตกใจว่า “ที่แท้มันคือไม้พะยูง!”

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 379

    กู้เสวี่ยเจี้ยนรีบมาที่หน้าต่างก่อนมองออกไปด้านนอก หลังจากนั้นสีหน้าของนางเปลี่ยนไปเป็นเลวร้ายราวกับถูกบีบเมื่อสังเกตได้ว่าสีหน้าของนางเปลี่ยนไป ฉินซูจึงเอ่ยถามว่า “เสวี่ยเจี้ยน เจ้ามิเป็นอะไรใช่หรือไม่?” กู้เสวี่ยเจี้ยนตอบกลับด้วยสีหน้ารู้สึกผิดว่า “หม่อมฉันย่อมมิเป็นอะไร แต่หม่อมฉันพลั้งมือฆ่าขุนนางชั่วไปแล้วเพคะ” “เขาตายแล้วก็แล้วไปเถอะ พวกเจ้ามิเป็นอะไรก็พอแล้ว” โชคดีที่กู้เสวี่ยเจี้ยนร้องเตือนล่วงหน้าทำให้ทุกคนป้องกันไว้ก่อนได้ จึงไม่มีใครถูกลูกธนูลับจนได้รับบาดเจ็บกู้เสวี่ยเจี้ยนเอื้อมมือไปแตะที่จานรองกระถางต้นไม้ จากนั้นเขาก็หมุนมัน“แกร๊ก แกร๊ก…”หลังจากเกิดเสียงดังที่หนักอึ้งขึ้น พื้นของห้องโถงด้านข้างค่อย ๆ เปิดออกท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ห้องลับที่กว้างสิบจั้งปรากฏขึ้นใต้ห้องโถงด้านข้าง!เงินบรรเทาภัยพิบัติที่หายไปเหล่านั้น เวลานี้ถูกกองไว้กลางห้องลับอยู่เงียบ ๆ ตงฟางไป๋รีบเดินลงไปทันทีและเอื้อมมือออกไปเปิดหีบไม้เพื่อตรวจสอบ ตอนนี้เอง จมูกของฉินซูกระตุกเล็กน้อยแล้วตะโกนว่า “อย่าแตะต้องมัน!” แต่มันสายเกินไปแล้ว!มือของทหารนายหนึ่งได้สัมผัส

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 380

    ตงฟางไป๋พูดอย่างฮึกเหิมว่า “พวกมันกล้ามาอีกก็ดีสิ ถึงเวลานั้น เราจะจับพวกมันทั้งเป็นแน่นอน!”“ถูกต้อง เป็นเช่นนี้ ก็จะสืบสวนจนรู้ได้ว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง” ฉินซูกลับโบกมือแล้วเอ่ยว่า “คืนนี้พวกเขาจะมิกลับมาแล้ว!” “เหตุใดองค์รัชทายาทถึงทรงแน่ใจนักเพคะ?” กู้เสี่วยเจี้ยนสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย ฉินซูยิ้มบาง ๆ และอธิบายว่า “ผู้วางแผนการ ครั้งแรกได้ผล ครั้งที่สองแย่ลงและหมดแรงในครั้งที่สาม พวกมันพ่ายแพ้ไปสองครั้งแล้ว หากมิโง่จริง ๆ คงมิกลับมาตายอีก” กู้เสวี่ยเจี้ยนมองฉินซูด้วยใบหน้าตกใจแล้วพูดอย่างสงสัยว่า “คำพูดของท่านเหมือนตำราพิชัยสงครามเลยเพคะ หรือว่าองค์รัชทายาททรงเชี่ยวชาญเรื่องการสงครามด้วย?” “รู้แค่เล็กน้อยเท่านั้น เอาเถอะ ข้าง่วงแล้ว พวกเจ้าตามสบาย”ฉินซูยืดตัวบิดขี้เกียจแล้วหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบน ส่วนเซี่ยหลานก็ตามไปติด ๆ กู้เสวี่ยเจี้ยนมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ที่จากไป คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอีกรอบ นางรู้สึกอยู่เสมอว่า ความสัมพันธ์ของฉินซูและเซี่ยหลานนั้นมิธรรมดา แต่กลับไม่มีหลักฐานอะไร นางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วสั่งให้ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้ายาม แล้วจึงเ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 381

    เมื่อเห็นฉินซูชื่นชมตนเช่นนี้ เซี่ยหลานก็ยิ้มหน้าบานด้วยความปีติยินดีทันที นางมองฉินซูอย่างเสน่หา ถึงแม้จะมิพูด แต่สิ่งที่อยู่ในใจก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนจนเกินบรรยายแล้ว ฉินซูค่อย ๆ โอบนางเข้ามาในอ้อมแขนพร้อมกับจูบเบาที่ริมฝีปากสีชมพูเล็ก ๆ ของนาง ทว่ายังมิทันที่เซี่ยหลานจะตอบสนอง เขาก็ปล่อยมือ เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น เซี่ยหลานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ฉินซูมองนางอย่างช่วยมิได้ก่อนจะโน้มตัวกระซิบเบา ๆ ข้างหูว่า “ตอนนี้กู้เสวี่ยเจี้ยนกำลังแอบฟังอยู่ข้าง ๆ หากเจ้ามิว่าอะไร ข้าก็จะ…” ยังมิทันที่เขาจะพูดจบ เซี่ยหลานรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วกระซิบด้วยใบหน้าแดงก่ำ “เช่นนั้นก็ช่างเถิดเพคะ หม่อมฉันจะกลับไปนอนแล้ว” หลังจากพูดจบ ทันใดนั้นเซี่ยหลานก็เอ่ยเสียงดังว่า “องค์รัชทายาท ดึกมากแล้ว รีบพักผ่อนเถิดเพคะ” หลังจากนั้นนางก็หันหลังเดินออกไป แล้วยังปิดประตูลงอย่างแรง เมื่อเห็นฉากนี้ ฉินซูอดยิ้มบาง ๆ มิได้ ในสายตาของเขา การกระทำของเซี่ยหลานดูเหมือนจะชัดเจนเกินไปว่าไม่มีอะไรผิดปกติแล้วก็มิรู้ด้วยว่ากู้เสวี่ยเจี้ยนจะคิดเช่นไร เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอนกายนอนลงบนเตียงพลางมองเ

Bab terbaru

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 622

    ครู่ต่อมา สายสืบสองคนที่เติ้งหม่างส่งไปก็กลับมา”ท่านแม่ทัพใหญ่ กองทหารม้ากลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ อีกทั้งพวกท่านรองแม่ทัพหม่าดูท่าทางจะถูกพวกมันจับเป็นได้แล้วขอรับ”“เจ้าว่ากระไรนะ?”เติ้งหม่างเผยสีหน้าประหลาดใจ แล้วเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “หม่าเวยเจ้าคนไร้ประโยชน์ โดนฝ่ายตรงข้ามจับกุมตัวได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ มันน่าโมโหนัก!”“ท่านแม่ทัพใหญ่ เช่นนั้นตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ?”“เตรียมรับมือ จริงสิ ทางนั้นมีกำลังพลเท่าใด?”“คาดคะเนราว ๆ พันนายขอรับ”เติ้งหม่างยิ่งงุนงงกว่าเดิม นึกว่าตนเองหูฝาดไป จึงไต่ถามอีกครั้ง “เจ้าว่ามีเท่าใดนะ?”“ประ… ประมาณพันนายขอรับ”“แค่พันนาย? พวกเจ้ามิได้ตาลายมองผิดไปใช่หรือไม่?”“เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ คนของฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนมิมากจริง ๆ ขอรับ แต่เบื้องหลังของพวกมันมีทหารหนุนหรือไม่นั้นยังมิอาจทราบได้”“ไปสืบต่อ ส่วนคนอื่น ๆ เตรียมพร้อมรับมือ!”“ขอรับ!”สายสืบหลายคนจึงมุ่งหน้าไปยังเบื้องหน้าอีกคราตามบัญชาของเติ้งหม่างส่วนคนอื่น ๆ ซุ่มซ่อนตัวอยู่ตามแนวป่าละเมาะสองข้างทางมินานนัก เสียงควบม้าก็ใกล้เข้ามา ปรากฏในสายตาของเติ้งหม่างและคนอ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 621

    ต่อมา พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองฝั่งเหนือโดยมิรอช้าเมื่อสอบถาม ก็ได้ล่วงรู้ว่าหูก่วงเซิงนำทัพออกจากประตูเมืองฝั่งเหนือไปจริง ๆในกระโจมนอกประตูเมืองฝั่งเหนือ มิปรากฏร่างของหูก่วงเซิงและทหารม้าของเขาฉินซูหรี่ตา และพึมพำ “เจ้าสารเลวหูก่วงเซิงนี่ ท่าทางจะนำทัพไปลอบโจมตีกองทัพหนานเยวี่ยจริง ๆ”“เช่นนั้นจะทำเช่นไรดี? หูก่วงเซิงมีทหารม้าเพียงหนึ่งพันนาย หากปราศจากการสนับสนุนจากธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า พวกเขาไปก็มีแต่ตายเปล่า!”“เรียกระดมพลเสีย เตรียมออกนอกเมืองไปช่วยเหลือ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉงชูโม่ก็มองฉินซูด้วยความประหลาดใจฝ่ายหลังขมวดคิ้วถาม “ไยจึงมองข้าเช่นนั้น?”“หามิได้ แค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น”“แปลกใจกระไร?”ฉงชูโม่อธิบาย “หูก่วงเซิงเป็นคนสนิทของอ๋องฉู่ ทั้งยังมิพอใจในตัวท่านเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้เขากำลังประสบเคราะห์ภัย ทว่าท่านกลับตัดสินใจที่จะออกไปช่วยเหลือโดยมิลังเล หม่อมฉันจึงรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย”ฉินซูกล่าวอย่างมิสบอารมณ์ “หูก่วงเซิงเป็นคนของอ๋องฉู่ก็จริง ทว่าในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นทหารหาญแห่งต้าเหยียนของข้า ข้าจะนิ่งดูดายได้อย่างไร”“พระทัยที่กว้างขวางของท

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 620

    ฉงชูโม่มองซ้ายขวาแล้วกล่าว “บางทีอาจจะกลับค่ายทหารไปแล้วกระมัง เขาเป็นคนของอ๋องฉู่ การที่เห็นท่านสร้างความดีความชอบ คงรู้สึกมิพอใจอยู่บ้าง มิใช่เรื่องแปลกเพคะ”“จะว่าอย่างนั้นก็ได้”ฉินซูเหลือบมองเหล่าทหารที่กำลังกินดื่มอย่างสำราญ จึงเอ่ยถาม “เจ้าคงมิได้ให้ทหารทั้งหมดเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยกระมัง?”“มิได้เพคะ นี่เป็นเพียงหนึ่งในสามส่วนเท่านั้น ส่วนที่เหลือล้วนเตรียมพร้อมอยู่แล้ว”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว แต่ป่านนี้แล้ว เหตุใดจึงยังไม่มีข่าวคราวมาจากทางคลังอาวุธเล่า?”ฉินซูขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความผิดปกติฉงชูโม่จึงสั่งทหารข้างกาย “เจ้าจงไปดูลาดเลาที่คลังอาวุธทีว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่”“ขอรับ!”ทหารผู้นั้นรีบเร่งไปยังทิศทางคลังอาวุธมินานนัก เขาก็กลับมา“เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ ที่คลังอาวุธเป็นปกติดีขอรับ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉงชูโม่จึงอดมิได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่น“แปลกจริง เป็นไปได้อย่างไรที่เติ้งหม่างจะอดทนได้ถึงขั้นนี้ มิส่งคนมาขโมยธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า?”“เป็นไปมิได้ เขารู้ว่าคืนนี้พวกเราจัดงานเลี้ยงฉลองชัย การป้องกันเมืองจึงหย่อนยานลง หากเขามิมาในคืนนี้ ภายหน้าคงไม่มีโอกาสดีเช่นนี้แ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 619

    หูก่วงเซิงหัวเราะเยาะ “ลำพังพวกเจ้าเพียงหยิบมือนี้น่ะหรือ? หึ ๆ ช่างประมาณตนสูงเสียจริง!”กำแพงเมืองเจียวโจวสูงหกถึงเจ็ดจั้ง เขามิคิดว่าหม่าเวยและคนเหล่านี้จะสามารถปีนขึ้นไปได้หม่าเวยกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “อย่างน้อยก่อนที่จะปะทะเข้ากับพวกเจ้า พวกเราก็ยังคงมั่นใจมากทีเดียว”“ฮ่า ๆ พวกโง่เขลาเอ๋ย เอาเถอะ ในเมื่อความดีความชอบมาประเคนให้ถึงปากประตูแล้ว มิรับไว้คงน่าเสียดายแย่ ใครก็ได้!”“ขอรับ!”“ปิดปากพวกมันทั้งหมด แล้วส่งคนสองสามคนไปเฝ้าพวกมันในป่าให้ดี!”“ท่านแม่ทัพหู ในเมื่อพวกมันเป็นสายสืบของหนานเยวี่ย ไฉนมิควบคุมตัวพวกมันกลับเมือง ไปส่งให้ท่านแม่ทัพใหญ่จัดการเล่าขอรับ?”หูก่วงเซิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “นำคนกลับไปยามนี้ แล้วพวกเราจะลอบโจมตีกองทัพหนานเยวี่ยต่อหรือไม่?”“จริงด้วย พวกมันถูกพวกเรามัดไว้แล้ว ไม่มีทางหลบหนีไปได้ ส่งคนไปเฝ้าพวกมันไว้ก็พอ รอจนกระทั่งพวกเราได้ชัยกลับมา ค่อยคุมตัวคนพวกนี้กลับเมือง เช่นนี้จะได้ความดีความชอบเพิ่มขึ้นอีกอย่างไรเล่า!”ดวงตาของหม่าเวยกลอกไปมา เอ่ยปากกล่าว “ท่าน… ท่านแม่ทัพหู ท่านแน่ใจหรือว่าจะลอบโจมตีกองทัพหนานเยวี่ยของพวกเรา?”“หากเป็นเช่

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 618

    “ท่านแม่ทัพหู แผนนี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ออกจากประตูเมืองฝั่งเหนือแล้วอ้อมไปอีกหน่อย ก็ลอบโจมตีทัพหนานเยวี่ยได้เหมือนเดิม!”“ไป เร่งฝีเท้า!”ดังนั้น กองทหารของพวกเขาจึงเดินทางมายังใต้ประตูเมืองฝั่งเหนือแม่ทัพรักษาการณ์ที่นี่เห็นหูก่วงเซิงและพวก จึงไต่ถาม “ท่านแม่ทัพหู นี่พวกท่านจะทำการใด?”“ในเมืองผู้คนพลุกพล่านเกินไป พวกเราจะออกไปพักผ่อนนอกเมืองสักหน่อย วันพรุ่งพวกเราจะย้ายค่ายทหารไปตั้งไว้นอกเมืองฝั่งเหนือเช่นกัน เพื่อความสะดวกในการฝึกทหาร”เมื่อได้ยินดังนั้น ทหารรักษาการณ์ก็โบกมือให้คนเปิดประตูเมืองจะตำหนิว่าเขาประมาทเกินไปก็มิได้ ท้ายที่สุดแล้วนอกเมืองทางฝั่งเหนือยังมีทหารประจำการอยู่เป็นจำนวนมิน้อย ทหารที่เข้าออกประตูเมืองทางฝั่งเหนือจึงมีจำนวนมากเป็นทุนเดิมหลังจากที่ออกนอกเมืองได้อย่างราบรื่น หูก่วงเซิงจึงนำกองทัพทหารม้าพันนายมุ่งหน้าลงใต้!ขณะเดียวกันนอกประตูเมืองเจียวโจวทางฝั่งใต้ เงาร่างสิบกว่าร่างพุ่งออกมาจากป่าละเมาะห่างออกไปมิไกลนักพวกเขามีท่าทางคล่องแคล่ว เพียงชั่วพริบตาก็เข้าไปซุ่มซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้เตี้ย ๆ ฝั่งหนึ่งหลังจากที่สังเกตการณ์บนกำแพงเมืองอยู่ครู่หน

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 617

    “ท่านแม่ทัพหู กองทัพหนานเยวี่ยแตกพ่ายในวันนี้ บัดนี้คงอกสั่นขวัญแขวนกันอยู่เป็นแน่ หากพวกเรานำทัพไปลอบโจมตี อย่างไรก็ต้องสำเร็จ! ถึงเวลานั้นหากสำเร็จ ท่านแม่ทัพใหญ่จะเอาผิดพวกเราที่ยกทัพไปโดยพลการได้อย่างไร?”ชายร่างกำยำอีกด้านกล่าวสำทับ “รองแม่ทัพหลิวกล่าวได้ถูกต้อง ท่านแม่ทัพหู พวกเราอุตส่าห์บุกป่าฝ่าดงมาถึงเจียวโจวก็มิใช่อื่นใด นอกเสียจากเพื่อสร้างความดีความชอบให้มากยิ่งขึ้นพวกเราสร้างความดีความชอบในเจียวโจวมากเท่าไร พระเกียรติของท่านอ๋องฉู่ในราชสำนักก็จะยิ่งสูงส่งมากขึ้นเท่านั้น ทุกสิ่งที่พวกเราทำ ล้วนเพื่อท่านอ๋องฉู่ทั้งสิ้น!”“ถูกต้อง พวกเราคือคนของท่านอ๋องฉู่ ท่านแม่ทัพใหญ่ย่อมมิอาจตำหนิพวกเราที่ออกรบโดยพลการได้ ท่านแม่ทัพหู ท่านรีบตัดสินใจเถิด โอกาสมิคอยท่า เวลามิหวนคืน!”“ท่านแม่ทัพหู คนขององค์รัชทายาทออกนอกเมืองไปครึ่งชั่วยามแล้ว หากพวกเรามิรีบเร่งติดตามไป เกรงว่าน้ำแกงก็มิได้ซด อย่าหวังจะได้กินเนื้อเลยขอรับ!”ด้วยคำยุยงของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา ดวงตาของหูก่วงเซิงก็ค่อย ๆ แน่วแน่ขึ้น!เขาพยักหน้าหนักแน่น กล่าวเสียงทุ้มต่ำ “สั่งให้เหล่าสหายทั้งหลายเตรียมตัวให้พร้อม อีกห

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 616

    หูก่วงเซิงยกไหสุราขึ้นกระดกไปหลายอึก และแค่นเสียง “หึ ศึกที่ได้ชัยชนะในวันนี้ หากมิใช่เพราะทหารม้าหุ้มเกราะของพวกข้าบุกตะลุยอยู่แนวหน้า มีหรือกองทัพหนานเยวี่ยจะถูกสังหารจนแตกพ่ายยับเยิน?ทว่าในงานเลี้ยงฉลองชัย ท่านแม่ทัพใหญ่กลับมิเอ่ยถึงความดีความชอบของพวกข้าแม้แต่คำเดียว เอาแต่ชื่นชมองค์รัชทายาทมิขาดปากข้าสงสัยนัก องค์รัชทายาทเพียงแต่นำอาวุธที่กรมโยธาธิการประดิษฐ์ขึ้นใหม่มาด้วยเท่านั้น มีสิ่งใดน่าสรรเสริญกัน?”รองแม่ทัพที่นั่งอยู่ข้างกายเขาขมวดคิ้ว กล่าว “ท่านแม่ทัพหู ท่านว่าเช่นนี้เห็นทีจะมิถูกกระมัง อาวุธเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาททรงออกแบบ ศึกครานี้ชนะได้ ก็เป็นเพราะพระองค์”“ใช่แล้ว อีกอย่างที่ทหารม้าหุ้มเกราะของพวกท่านบุกตะลุยกองทัพหนานเยวี่ยได้ไร้ผู้ใดขัดขวาง ก็มิใช่เป็นเพราะมีอาวุธที่องค์รัชทายาททรงออกแบบให้การคุ้มครองหรอกหรือ มิเช่นนั้นกองทัพหนานเยวี่ยจะปล่อยให้พวกท่านบุกตะลุยในแนวรบโดยมิอาจโต้ตอบได้เลยด้วยเหตุใดเล่า?”หูก่วงเซิงเผยสีหน้าดูแคลน หัวเราะเยาะ “องค์รัชทายาทที่เอาแต่เสพสุขไปวัน ๆ ไฉนจึงออกแบบอาวุธร้ายกาจถึงเพียงนี้ได้? พวกเจ้าก็ช่างหูเบากันเสียจริง ใ

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 615

    หลังจากที่ฟังเขาจนจบ ฉงชูโม่ขมวดคิ้วถาม “แผนการของท่านดีก็จริง ทว่าหากพวกมันมิมาในคืนนี้เล่า?”“คืนนี้พวกเราจัดงานเลี้ยงฉลองชัย พวกมันต้องปักใจเชื่อว่ากำลังป้องกันเมืองของพวกเราหย่อนยาน คืนนี้หากพวกมันมิลงมือ ภายหน้าคงไม่มีโอกาสดีเช่นนี้อีกแล้ว ดังนั้นคืนนี้พวกมันต้องลงมือเป็นแน่”“เช่นนั้นก็ได้ ทำตามที่ท่านว่าก็แล้วกันเพคะ!”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อ “อีกอย่าง คืนนี้เจ้าจงส่งทหารสองกองไปซุ่มอยู่หลินสุ่ยและเซี่ยอ้าว เมื่อทัพใหญ่หนานเยวี่ยปรากฏกาย จงปล่อยให้พวกมันเข้ามา รอจนกระทั่งเสียงฆ่าฟันนอกเมืองดังขึ้นค่อยตลบหลังโจมตีกองทัพหนานเยวี่ย จากนั้นจึงเข้าตีกระหนาบหน้าหลัง กวาดล้างพวกมันในคราเดียว!”ฉงชูโม่ถามอย่างตกตะลึง “ท่านคิดว่าคืนนี้พวกหนานเยวี่ยจะบุกโจมตีด้วยทัพใหญ่หรือเพคะ?”“พูดได้แต่เพียงมีความเป็นไปได้สูงนัก”“หม่อมฉันว่ามีความเป็นไปได้น้อย เนื่องจากเติ้งหม่างเพิ่งประสบความพ่ายแพ้ในวันนี้ ซ้ำร้ายทหารใต้บัญชาของเขายังหวาดหวั่นเกรงกลัวธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้าของพวกเราจนหัวหด หากยังมิล่วงรู้ว่าพวกเรามีธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้าเหลืออยู่มากน้อยเพียงใด พวกมันคงมิกล้าผล

  • องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน   บทที่ 614

    ฉินซูหัวเราะแห้ง ๆ แล้วกล่าวติดตลก “ข้าแค่กังวลว่าเจ้าจะหึงหวงข้า”ฉงชูโม่ถ่มน้ำลาย “ถุย ใครจะหึงท่านกัน อย่าได้หลงตัวเองไปหน่อยเลย!”“อะแฮ่ม ๆ เรื่องนั้นช่างมันเถิด ที่จริงข้ามีธุระสำคัญ...”ฉงชูโม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน “มีกระไรก็รีบว่ามา อย่ามัวอ้อมค้อม”ฉินซูปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม แล้วเอ่ยถาม “วันนี้ที่พวกเรามีชัยเหนือแคว้นหนานเยวี่ย ในความเห็นของเจ้า พวกมันจะทำอย่างไรต่อไป?”“ชัยชนะในวันนี้ ต้องยกความดีความชอบให้กับพลานุภาพของธนูทดกำลังและระเบิดสายฟ้า กองทัพหนานเยวี่ยประสบความพ่ายแพ้ย่อยยับถึงเพียงนี้ หากหม่อมฉันเป็นเติ้งหม่าง คงต้องหาทางนำอาวุธทั้งสองชนิดนี้ไปให้ได้!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินซูจึงอดมิได้ที่จะมองนางด้วยสายตาชื่นชมสมแล้วที่ฉงชูโม่เป็นแม่ทัพขั้นหนึ่งที่มากล้นด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญ สามารถเดาใจศัตรูได้ล่วงหน้าเช่นนี้“เมื่อรู้ถึงเจตนาของเติ้งหม่างผู้นั้นแล้ว เราควรจะลองมาล่อเสือออกจากถ้ำดูสักครา”“ตรัสเช่นนี้ แสดงว่าท่านทรงคิดแผนการรับมือไว้แล้วหรือ?”ฉงชูโม่เอี้ยวศีรษะมองฉินซู ดวงตาคู่งามกระจ่างใสนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจหางตาฉินซูเหลือบมองอ่างอาบน้ำโดยม

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status