บทที่ 3

—— ฉินเฉียน

ผู้สถาปนาราชวงศ์ต้าเฉียน ด้วยความวิริยะอุตสาหะ และปัญญาของตน เขาได้สร้างอาณาจักรอันยิ่งใหญ่นี้ขึ้นมา

ทว่า ความปวดร้าวลึกสุดในหัวใจของเขาคือการสูญเสียของพระชายารองอันเป็นที่รัก

สตรีผู้นั้น นางก็คือพระมารดาของฉินฮ่าวนั่นเอง

ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะไร้ความสามารถเพียงใด เขาก็ไม่เคยคิดจะถอดถอนองค์รัชทายาทนี้ ออกจากตำแหน่งเลย

บัดนี้ ราชวงศ์ต้าเฉียนเผชิญวิกฤตรอบด้าน

แคว้นฉี ทรงอำนาจจ้องมองต้าเฉียนดั่งพยัคฆ์ร้าย

ทหารหลายหมื่นนายที่ต่อสู้อยู่แนวหน้าถูกล้อมอยู่ลุ่มแม่น้ำฉางเหอมาหลายวันแล้ว

บางทีการส่งองค์รัชทายาทไปยังแคว้นฉี อาจไม่เพียงแต่แก้ไขสถานการณ์นี้ได้ แต่ยังทำให้องค์รัชทายาทได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม หลังจากเขาเสด็จกลับจากราชสำนักไม่นาน รายงานลับจากสำนักตรวจการก็มาถึง

—— องค์ชายจิ่น กำลังวางแผนที่จะลงมือกับองค์รัชทายาท!

องค์ชายจิ่น ช่างเหมือนกับตัวของเขาในวัยหนุ่มเหลือเกิน

หากองค์รัชทายาท ต้องประสบเคราะห์กรรม เขาจะทำให้พระราชินี ผู้ล่วงลับไปแล้วสู่สุคติได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น หากเรื่องนี้เกิดขึ้น ทั้งราชสำนัก และบ้านเมือง จะต้องสั่นคลอนอย่างแน่นอน!

ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียน จึงรีบเรียกประชุมขุนนางฝ่ายพลและฝ่ายทหาร แล้วรีบเร่งรุดมุ่งหน้าไปยังวังบูรพาโดยเร็วที่สุด

ในขณะนั้น เขาทรงนำหน้าบุกเข้าไปในตำหนัก มาถึงท้องพระโรง!

แต่กลับไม่พบภาพอันนองเลือดดังที่คาดการณ์ไว้

มีเพียงองค์รัชทายาท และพระชายารองขององค์ชายจิ่น หลินรั่วรั่ว ทั้งสองกำลังตั้งอกตั้งใจสนทนาเรื่องคณิตศาสตร์อยู่หน้าโต๊ะหนังสือ

เสียงลูกคิด ในมือขององค์รัชทายาทดังกรุ๊กกริ๊ก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

แล้วองค์ชายจิ่นอยู่ที่ใด?

หรือว่าข่าวกรองของสำนักตรวจการนั้นจะผิดพลาด?

ในขณะเดียวกัน อํามาตย์หยูก็รู้สึกสับสนอย่างยิ่ง

เรื่องที่องค์ชายจิ่น จะจัดการกับองค์รัชทายาทนั้น เขาทรงแจ้งให้ตนเองทราบมาก่อนหน้านี้แล้ว

เดิมที คิดว่าวันนี้องค์รัชทายาทจะต้องเคราะห์ร้ายแน่ แต่สถานการณ์ตรงหน้ากลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้เลย

"เสด็จพ่อ? ท่านเสด็จมาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?"

ฉินฮ่าว รีบลุกขึ้นคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้แห่งต้าเฉียน: "ลูกขอถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ!"

"ขอเดชะ ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี พ่ะย่ะค่ะ!"

เมื่อมองดูองค์รัชทายาท ที่คุกเข่าอยู่แทบเท้า ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียน รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก

เด็กคนนี้เปลี่ยนไปเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

"ลุกขึ้นเถิด เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?"

ฉินฮ่าวลุกขึ้นยืน ขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยห่วงใยบ้านเมือง แล้วกุเรื่องขึ้นมาอย่างจริงจัง

"ลูกได้ยินมาว่าสถานการณ์สงครามที่แนวหน้าคับขัน ท้องพระคลังสิ้นเปลืองมหาศาล!"

"ดังนั้นลูกจึงคิดจะทำธุรกิจหาเงินมาเติมช่องว่างนี้พ่ะย่ะค่ะ!"

"วันนี้อนุชาได้พาพระชายารองมาเยือนวังบูรพา ก่อนจากไป ลูกได้ขอร้องให้พระชายารองอยู่ต่อเพื่อขอคำแนะนำสักเล็กน้อย!"

"ด้วยว่าตระกูลของพระชายารองนั้นเป็นแม่ค้าร่ำรวยอันดับหนึ่งของต้าฉินพ่ะย่ะค่ะ!"

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินฮ่าว ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนรู้สึกตกใจในใจ หรือว่าองค์รัชทายาทจะเปลี่ยนนิสัยไปแล้ว?

อย่างไรก็ตาม บรรดาขุนนางทั้งฝ่ายพลและฝ่ายทหาร นำโดยอํามาตย์หยู ต่างก็หัวเราะลั่นทันที แม้กระทั่งเอ่ยถ้อยคำเยาะเย้ย

"องค์รัชทายาทจะทรงทำธุรกิจ? นั่นมันก็เหมือนเอาไข่ไปเคาะกับหิน — มีแต่แตกสลายหมด!"

"ใช่ ๆ นั่นแหละ!!"

"คงไม่ใช่ข้ออ้างกระมัง! การขอคำแนะนำเป็นเรื่องลวง ส่วนการลักลอบมีชู้..."

ประโยคสุดท้ายนี้เป็นคำพูดของอํามาตย์หยู!

ในฐานะอัครเสนาบดีแห่งราชสำนัก ผู้มีอำนาจเหนือทั้งราชสำนักและบ้านเมือง แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังต้องให้เกียรติเขา

เขาย่อมไม่กลัวที่จะล่วงเกินองค์รัชทายาท!

ใครจะคิดว่า เขาเพิ่งพูดได้ครึ่งเดียวก็ถูกขัดจังหวะ ฉินฮ่าวโกรธจัดชี้หน้าด่าว่า: "พูดบ้าบออะไรของเจ้า!"

"อย่าใช้ความคิดสกปรกเลวทรามของเจ้ามาใส่ร้ายคุณธรรมอันสูงส่งของข้า!"

"หนังสือของบรรดาเหล่านักปราชญ์ที่เจ้าอ่านมา ท่านกลืนลงท้องไปหมดแล้วหรือ?"

"อํามาตย์หยู? ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงลาโง่ตัวหนึ่งเท่านั้น!"

"ดังคำกล่าวที่ว่า ความเจริญและความเสื่อมของชาติบ้านเมืองนั้น ขื้นอยู่กับคนทุกคน!"

"พวกเราผู้เป็นนักปราชญ์ สมควรตั้งจิตเพื่อฟ้าดิน ตั้งชีวิตเพื่อประชาชน สืบทอดวิชาความรู้ของปราชญ์โบราณ และสร้างความสงบสุขให้แก่โลกนี้ชั่วนิรันดร์!"

ในชั่วพริบตา!

ภายในห้องเงียบสงัดดั่งน้ำนิ่ง!

เหล่าขุนนางตกตะลึงราวถูกฟ้าผ่า!

ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนยิ่งจ้องมององค์รัชทายาทด้วยความตะลึงงัน!

คำพูดเหล่านี้นั้นกลับออกมาจากปากของเขาได้อย่างไร?

นี่คือบุตรชายที่ตนเองมองว่าไร้ค่าคนเดิมหรือ?

"ตั้งจิตเพื่อฟ้าดิน ตั้งชีวิตเพื่อประชาชน สืบทอดวิชาความรู้ของปราชญ์โบราณ และสร้างความสงบสุข ให้แก่โลกนี้ชั่วนิรันดร์"

นี่มิใช่สิ่งที่ตนเองปรารถนาจะทำมาโดยตลอดหรอกหรือ?

"ความเจริญและความเสื่อมของบ้านเมือง แม้แต่สามัญชนก็มีหน้าที่รับผิดชอบ"

ประโยคนี้ เหมือนน้ำมันที่ถูกไฟลวก ทันใดนั้นก็จุดประกายความกล้าหาญในใจผู้คน!

หากใช้สิ่งนี้เป็นคำขวัญในการเกณฑ์ทหาร จะไม่ยิ่งได้ผลดีกว่าเดิมหรือ?

อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนรีบส่ายพระพักตร์

ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้! นี่ไม่ใช่คำพูดขององค์รัชทายาทอย่างแน่นอน!

บางทีเขาอาจเพียงแค่ได้ยินมาจากที่ไหนสักแห่ง

ในช่วงหลายปีนี้เขามีพัฒนาการหรือไม่ ในฐานะพ่อ ตนเองจะไม่รู้ได้อย่างไร?

ในขณะนี้ ฉินฮ่าว มองดูฝูงชนที่จับจ้องมาที่ตน เข้าใจถึงความสงสัยในใจพวกเขา

ท้ายที่สุดแล้ว ร่างเดิมของเขาก็เป็นเพียงคนไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น

พวกเขาคงไม่มีทางเชื่อว่า คำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเขาได้แน่นอน

แต่ฉินฮ่าวรู้ดีว่า เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนภาพลักษณ์ของตนเอง!

มิเช่นนั้น... ตำแหน่งองค์รัชทายาทก็จะถูกปลดไปในไม่ช้า!

ดังนั้น ฉินฮ่าวจึงสูดหายใจลึก แล้วกล่าวอย่างแน่วแน่ต่อฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนว่า: "เสด็จพ่อ การกระทำของลูกในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอาจสร้าง ความเจ็บปวดให้แก่ผู้คนจริงๆ" "แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป ลูกตัดสินใจที่จะกลับตัวกลับใจ!

ขอสาบานว่าจะทุ่มเทชีวิต และเลือดเนื้อเพื่อราชวงศ์ต้าฉินของเรา!"

เมื่อเสียงพูดเพิ่งจบลง

ก่อนที่ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนจะได้แสดงความยินดี อํามาตย์หยู ก็พูดเยาะเย้ยถากถางอยู่ข้างๆ ว่า: "องค์รัชทายาทช่างพูดใหญ่โตจริงๆ!"

"ไม่รู้ว่าได้ยินประโยคเหล่านี้มาจากที่ใด ก็คิดว่าจะใช้เป็นประโยชน์ได้แล้วหรือ?"

"ทหารหลายหมื่นนาย ของต้าฉินของเรา ถูกปิดล้อมอยู่ที่แม่น้ำฉางเหอ มาหลายวันแล้ว ท่านทราบหรือไม่?"

"หากองค์รัชทายาท อยากทำประโยชน์จริง ก็รีบออกเดินทางไปเป็นตัวประกันที่ต้าฉีเสียเถิด!"

อํามาตย์หยู ครองอำนาจในราชสำนักมาหลายปี ไม่เคยได้รับความอับอายขายหน้าเช่นนี้มาก่อน!

ดังนั้น เขาจึงหยิบยกเรื่องเก่ามาพูดอีกครั้ง หวังให้ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนต้อง ตัดสินใจ!

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ นี่คือผลลัพธ์ที่ฉินฮ่าวต้องการพอดี!

เพียงแค่มองดูฉินฮ่าว เขาแสดงสีหน้าตกตะลึง จากนั้นก็กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวว่า: "ไม่นึกว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ด้วย!"

"ในฐานะองค์รัชทายาท ข้าย่อมมีหน้าที่ช่วยเหลือเสด็จพ่อ แก้ไขปัญหาและขจัดความยากลำบาก!"

"แต่หากกระทำการเช่นนั้น จะไม่ทำให้ต้าฉินของเรากลายเป็นตัวตลกในสายตาของใต้หล้าหรอกหรือ!"

"ราชวงศ์ต้าฉินของเรา ภายใต้การนำของเสด็จพ่อ ไม่ควรก้มหัวให้ใคร ไม่ต้องส่งเครื่องบรรณาการ ไม่ต้องแต่งงานเพื่อสร้างพันธมิตร ให้จักรพรรดิปกป้องประตูเมือง ให้กษัตริย์สละชีพเพื่อบ้านเมือง!"

— ให้จักรพรรดิปกป้องประตูเมือง ให้กษัตริย์สละชีพเพื่อบ้านเมือง!

เพียงสิบคำสั้นๆ ดุจดั่งดาบคมกริบ ที่แทงตรงเข้าสู่หัวใจของฮ่องเต้แห่งต้าเฉียน!

ช่างเป็นคำพูดที่ยอดเยี่ยมเสียเหลือเกิน!

ในชั่วขณะนั้น เขาก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมให้องค์รัชทายาท ไปแคว้นฉีอย่างเด็ดขาด!

ต้าฉินจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้ใครเด็ดขาด!

ในขณะเดียวกัน!

ท่านแม่ทัพหลี่ ผู้เป็นขุนนางฝ่ายทหารในหมู่ขุนนางทั้งหลาย รู้สึกตื่นตะลึงอย่างยิ่งในใจ!

ความเจริญและความเสื่อมของบ้านเมือง

แม้แต่สามัญชนก็มีหน้าที่รับผิดชอบ

และท่านแม่ทัพผู้ชราที่ผ่านสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วน ย่อมเข้าใจในหลักการอันยิ่งใหญ่นี้เป็นอย่างดี!

เห็นเพียงแค่เขาคุกเข่าลงกับพื้นด้วยเสียงดังตุ้บ!

"ฝ่าบาท คำพูดขององค์รัชทายาทถูกต้องยิ่งนัก! ขอโปรดประทานโอกาสให้ข้าราชการชราสักครั้ง ให้ข้าน้อยนำทัพทหารหนึ่งแสนนาย ไปยังแม่น้ำฉางเหอโดยเร็ว!"

"หากไม่สามารถทำลายกองทัพแคว้นฉีได้ ข้าน้อยยินดีกลับมาพบเขาพร้อมศีรษะของตน!"

เมื่อเห็นได้ชัดว่า ฮ่องเต้แห่งต้าเฉียนเริ่มลังเล อํามาตย์หยู จึงรีบออกมาทัดทานอย่างร้อนรน

"ฝ่าบาท โปรดทรงพิจารณาให้รอบคอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ!"

"เราจำเป็นต้องขอสงบศึกเท่านั้นจึงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด! กำลังทหารของต้าฉี เหนือกว่าเราหลายเท่า ศึกที่แม่น้ำฉางเหอครั้งนี้ เราไม่มีทางชนะได้เลย!"

พอพูดจบ ฉินฮ่าวก็หัวเราะเยาะขึ้นมาทันที!

"ใครบอกกันเล่า?"

"ไม่จำเป็นต้องให้ท่านแม่ทัพหลี่นำทัพไปเอง แม้แต่การส่งกองกำลังเสริมก็ไม่จำเป็น ข้ามีแผนอยู่แล้ว สามารถเอาชนะศัตรูได้ในชั่วพริบตา!"

คำพูดนี้ออกมา เหมือนก้อนหินที่ถูกโยนลงน้ำแล้วทำให้เกิดคลื่นนับพัน ทุกคนในห้องต่างพากันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความตกใจ

พวกเขาจ้องมองฉินฮ่าวอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับคิดว่า เขาได้เสียสติไปแล้ว และเริ่มพูดจาเพ้อเจ้อ!