บทที่ 8

นักปราชญ์แห่งราชวงศ์ก่อน จะเกี่ยวข้องกับ ซื่อจื่อในราชวงศ์ปัจจุบันได้อย่างไร?

เรื่องนี้มันช่างแปลกประหลาด!

ต้องรู้ไว้ก่อนว่า ที่หอเก๋อหมั่นนั้น จะมีการแข่งขันบทกวีทุกวัน!

มันก็เหมือนกับข้อสอบคณิตศาสตร์ในวันที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย!

อาจจะมีบางปี ความยากของข้อสอบนั้นเกินหลักสูตร ผู้เข้าสอบก็จะทำไม่ได้

เมื่อไม่กี่วันก่อน เจ้าของร้านได้ออกข้อสอบบทกวีเกี่ยวกับภูเขา!

ผลปรากฏว่า บทกวีของหลายๆ คนไม่ได้รับการคัดเลือก

ดังนั้น รางวัลหนึ่งร้อยตำลึง จึงเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งพันตำลึง!

เรื่องเช่นนี้ หลายปีถึงจะเจอสักครั้ง!

เกาซีฉาง ในฐานะลูกค้าประจำ แน่นอนว่าต้องอยากได้ทองคำหนึ่งพันตำลึงนี้

แต่ด้วยความที่เขาถือตัว กลัวว่าถ้าไม่ได้รับการคัดเลือก จะเสียหน้า

จึงใช้ความคิดอย่างหนัก คิดอยู่หลายวัน แต่งบทกวีเสร็จ ก็ให้กงกงนำไปเข้าร่วมการแข่งขัน!

ผลปรากฏว่า กงกงที่เพิ่งมาถึงหอเก๋อหมั่น ยังไม่ทันได้ส่งผลงาน ผู้เข้าแข่งขันคนหนึ่งชื่อเยียนถง ก็ได้รับชัยชนะไปแล้ว!

มันช่างเป็นเรื่องน่าเสียดายที่สุด!

วันนั้น ฉินสุ่ยก็บังเอิญมาซื้อบทกวีพอดี แต่กั๋วซางยังไม่มา

ไม่รู้ว่าฉินสุ่ยกับกงกงตกลงกันอย่างไร ฝ่ายแรกจึงได้ใช้เงินสามร้อยตำลึงซื้อบทกวีของเกาซีฉางไป

และกงกงของนักวิจารณ์ จะเป็นคนดีไปได้อย่างไร?

กงกงคนนั้น ก็เก็บเงินจากการที่ขายบทกวีไว้ แล้วกลับไปบอก เกาซีฉางว่าบทกวีนั้นไม่ได้รับการคัดเลือก

กงกงรู้ว่า ไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกเปิดโปง จึงได้หาข้ออ้างลาออก เพราะได้เงินมาแล้ว และเขาก็หนีไปต่างแคว้นในคืนนั้น!

ส่วนฉินสุ่ยที่ได้บทกวีของเกาซีฉางมา ก็ย่อมต้องอวดอ้าง

เขาก็จะอวดอ้างกับทุกคนที่ได้เจอ

ในวันหนึ่ง โดยบังเอิญ เขาก็ได้ไปอวดอ้างกวีนี้ต่อหน้าเจ้าของบทกวี!

บรรยากาศในตอนนั้น มันช่างอึดอัดสุดๆ!

เกาซีฉาง เมื่อได้ยินดังนั้น ก็รู้ว่านี่เป็นบทกวีที่ตนแต่งเอง!

แต่มันกลายไปเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?

ช่างดีเหลือเกิน เจ้าหัวขโมยบทกวี!

ตั้งแต่นั้นมา เกาซีฉางก็ด่าฉินสุ่ยทุกครั้งที่พบหน้า!

เขาเป็นนักปราชญ์ ถึงแม้ว่าฉินสุ่ยจะเป็นซื่อจื่อที่มียศถาบรรดาศักดิ์ เขาก็หาเป็นคนที่เกรงกลัวใครไม่ สมัยราชวงศ์ก่อนเขายังด่าจนล่มสลาย จึงไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร

ดังนั้น ฉินสุ่ยจึงกลัวเกาซีฉางมากในตอนนี้!

“ทุกท่านโปรดระวังตัวด้วย!”

เกาซีฉางเข้าใจผิดคิดว่าคนที่ด่าเขาเมื่อกี้คือฉินสุ่ย จึงเริ่มด่า

“คนผู้นี้ชื่อฉินสุ่ย ถึงแม้จะเป็นซื่อจื่อ แต่ก็ทำตัวต่ำช้า! ชอบขโมยบทกวี!”

“ข้าได้รับความเดือดร้อนจากเขา!”

เกาซีฉางลูบเครา มองฉินสุ่ยด้วยสีหน้าเยาะเย้ย : “หรือว่าซื่อจื่อจะมาขโมยบทกวีอีกแล้วหรือ?”

เมื่อพูดจบ!

ฉินสุ่ยก็โกรธมาก

ตาแก่บ้า ด่าคนไม่ดูตาม้าตาเรือ ด่าคนไม่ดูให้ถูกกาละเทศะ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เจ้ายังจะมาเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของข้าอีกหรือ?

เป็นใครๆ ก็ต้องรักษาหน้า!

เรื่องนี้ห้ามรับเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น ซื่อจื่ออย่างเขาจะทำตัวอย่างไรต่อไป?

“เจ้าไปตายซะ!”

ฉินสุ่ยเหยียบเก้าอี้ ชี้ไปที่หัวเกาซีฉาง แล้วด่าอย่างรุนแรง: “ตาเฒ่าชั่ว!”

“ข้า ซื่อจื่อ เห็นว่าเจ้าเป็นนักปราชญ์แห่งราชวงศ์ก่อน จึงให้เกียรติเจ้า แต่เจ้ากลับเอาข้าไปนินทา นี่ถือว่าไม่ให้เกียรติข้าอย่างร้ายแรง!”

“ในเมืองหลวง ใครๆ ก็รู้ว่าข้ามีความสามารถ ในเมื่อเจ้าแต่งบทกวีได้ แล้วไยข้าจะแต่งไม่ได้เล่า?”

เมื่อเกาซีฉางได้ยินดังนั้น ก็โกรธจนทุบโต๊ะอีกครั้ง

“ได้ เจ้าคิดจะข่มขู่ข้าหรือ? ข้าอยู่มานานหลายปี เคยเห็นคนมาแล้วมากมาย!”

“ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ก่อน ยังต้องให้เกียรติข้าเลยนะ!”

“ยิ่งคนเลวขโมยบทกวีนี่ด้วยแล้ว!”

ทันใดนั้น คนในห้องก็ต่างมารวมตัวกันเพื่อดูการโต้เถียงนี้

คนสมัยก่อน ไม่มีกิจกรรมบันเทิงอะไรมากมาย การทะเลาะวิวาท การด่าทอ จึงเป็นเรื่องสนุก!

แม้แต่ฉินฮ่าว ก็ทำหน้าเหมือนกำลังดูอยู่ ยังปรบมือเชียร์ และส่งเสียงเชียร์เกาซีฉางอย่างต่อเนื่อง

พฤติกรรมของฉินฮ่าว ทำให้ฉินสุ่ยรู้สึกงุนงง เขาจึงหันไปมองฉินฮ่าว แล้วกระซิบว่า

“องค์รัชทายาท เจ้าอยู่ฝ่ายไหนกันแน่!”

ฉินฮ่าวกำลังจะพูดว่า ตนเองอยู่ฝ่ายความจริง แต่เกาซีฉางก็หันมามองฉินฮ่าวแล้วด่า

“ฮึ่ม! เจ้าอยู่กับคนเลว จะเป็นคนดีได้อย่างไร!”

“เจ้ามันเป็นพวกเดียวกัน! เจ้ามันเป็นพวกเดียวกัน!”

อะไรนะ?

ฉินฮ่าวสะดุ้งตกใจ!

นี่ข้าไปยุ่งอะไรกับเจ้าด้วยล่ะ?

แต่คิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลกหรือไง? ใครๆ ก็ด่าเป็นเว้ย!

“ใช่! ตาเฒ่าบ้า เจ้าพูดถูก!”

“แต่หากจะพูด ก็พูดให้มากกว่านี้หน่อยสิ ข้าว่าเจ้าคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว พูดมากเข้าไว้ ก็ถือว่าได้กำไรหน่อย”

ฉินฮ่าวก์ก็เข้าร่วมการโต้เถียง หันไปพูดกับเกาซีฉางด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เกาซีฉางตอบโต้ทันที “เจ้าเด็กน้อย ขนเจ้าคงยังไม่ขึ้นหรอกมั๊ง ยังกล้ามาพูดจาไม่ให้เกียรติข้าอย่างนี้หรือ!”

“บอกมาว่า บ้านเจ้าอยู่ที่ใด! ข้าจะไปที่บ้านของเจ้า เพื่อให้ครอบครัวเจ้าสอนมารยาทให้เจ้าเสียหน่อย!”

สมัยก่อนกับสมัยนี้ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

หลายคนเอาเด็กไม่ลง ก็ขู่ว่าจะไปหาผู้ปกครอง

ฉินฮ่าวเกาจมูก ทำหน้าไม่ใส่ใจ

“เจ้าจะอยากรู้ไปไยว่าบ้านข้าอยู่ที่ใด มันเกี่ยวอะไรกับเจ้าเล่า?”

“แล้วก็ ขนข้าจะขึ้นหรือไม่ขึ้น กลับไปถามแม่เจ้าดูสิ!”

เกาซีฉางเจอคู่ต่อกรเข้าแล้ว เขาโกรธจนตัวสั่น

“เจ้าเด็กบ้า! ดูพฤติกรรมเจ้าแล้ว เจ้าไม่ได้มาจากตระกูลที่ดีเท่าไหร่ ข้า ตาเฒ่าไม่อยากเอาเรื่องกับเจ้าแล้ว

เมื่อเกาซีฉางรู้ว่าตัวเองเถียงสู้ไม่ได้ จึงปล่อยวาง และหยุดพูดไป

แต่ใครจะทราบ ฉินสุ่ยที่กำลังดูอยู่ กลับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“นี่คือ น้องชายของข้า ตั้งแต่เด็กก็เรียนรู้หนังสือ ดนตรี ศิลปะ การแต่งบทกวี ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถ!”

“เพราะเจ้าตาเฒ่าบ้าพูดจาไม่ให้เกียรติ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะสั่งสอนเจ้าเสียหน่อย!”

“อย่าคิดว่าแค่แต่งบทกวีได้ ก็จะทำตัวเย่อหยิ่งได้หรอกนะ!”

พอพูดจบ เกาซีฉางก็เหมือนถูกกระตุ้น กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง!

นอกจากการวิจารณ์ สิ่งที่เขาถนัดที่สุดนั่นก็คือการแต่งบทกวี

ถ้าเขาไม่มีความสามารถ ในเมืองหลวงที่เฟื่องฟูด้วยกระแสวรรณกรรม การที่เขาวิจารณ์คนเช่นนี้ ก็คงถูกจัดการไปนานแล้ว

ผู้มีอำนาจก็ไม่ต้องการจัดการกับเหล่านักปราชญ์!

ดังนั้น เกาซีฉางจึงยิ้มเล็กน้อย

“ดีมาก! ถ้าอย่างนั้น เรามาแข่งแต่งบทกวีกันเถอะ! เอาหัวข้อดอกเหมย!”

“ถ้าเจ้าสองคนแต่งบทกวีได้ดีกว่าข้า ต่อไป ข้าจะเคารพเจ้าทั้งสองดั่งเป็นลูกศิษย์!”

อย่างที่เขาว่าไว้ คนประเภทเดียวกัน มักจะอยู่ด้วยกัน!

เกาซีฉางคิดว่า ฉินสุ่ยเป็นแค่เจ้าหัวขโมยบทกวี คนข้างๆ เขานั้นก็คงไม่มีความสามารถอะไร

ยิ่งเป็นวัยดรุณที่ยังไม่โตเต็มที่ จะเก่งกว่าเขาไปได้อย่างไร?

ดังนั้น เขาจึงมั่นใจนัก

ความจริงก็เป็นอย่างที่เขาคิด ทันทีที่เขาพูดจบ สีหน้าของฉินสุ่ยก็เปลี่ยนไป

“ข้า ข้ามีธุระ จึงอยากขอตัวก่อน……”

ฉินสุ่ยยังพูดไม่จบ ฉินฮ่าวที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มอ่านบทกวี

“ยืนนิ่งที่สุดขอบฟ้า โน้มไปสู่ความงามของสรรพสิ่ง บ๊วยหนาวช่างน่าแค้นใจ มักเป็นดอกไม้ของปีที่ผ่านมา”

ทั่วทั้งหอเก๋อหมั่น!

เงียบกริบในทันที!

ทุกคน รวมทั้งเกาซีฉาง ต่างก็มองฉินฮ่าวด้วยความตื่นตะลึง

แม้แต่ฉินสุ่ยที่กำลังจะออกจากประตู ก็รีบวิ่งกลับมา!

“เป็นบทกวีที่ดี!”

มีคนผู้หนึ่งทำลายความเงียบ แล้วหลายๆ คนก็พูดตาม

เจ้าของร้านหอเก๋อหมั่นตะโกนด้วยความตื่นเต้น “ผู้ชนะ! สมควรได้รับรางวัล!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เกาซีฉางรู้สึกเหมือนกินอุจจาระเข้าไป!

ครั้งนี้คงจบกันแล้ว! ชื่อเสียงของข้า คงถึงคราพังพินาศ การที่ต้องไปเคารพเด็กหนุ่ม มันช่าวน่าอับอายเหลือเกิน!

ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!

เมื่อเกาซีฉางนึกขึ้นได้ จึงชี้ไปที่ฉินฮ่าว ตะโกนเสียงดังว่า: “นี่เป็นบทกวีที่เจ้าขโมยมา!”

“ไม่ใช่บทกวีที่เจ้าแต่ง!”

ได้ยินดังนั้น ฉินฮ่าวยิ้ม เขาพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า: “อืม ใช่ ถูกต้องแล้ว! นี่เป็นบทกวีที่ข้าขโมยมา!”

เกาซีฉางถึงกับตะลึง เขาไม่คิดว่าฉินฮ่าวจะยอมรับ

ทันใดนั้น คนในหอก็เริ่มตำหนิฉินฮ่าว เขาไร้ยางอายพูดจาที่ไม่ดีต่างๆ!

แต่ต่อมา ฉินฮ่าวก็บอกว่า: “ใครว่าข้าขโมยมาแค่บทเดียว? ฟังให้ดีนะ!”

“หลังหิมะที่สระหยก กิ่งแรกในโลกมนุษย์ กลิ่นหอมลอยบอกถึงฤดูใบไม้ผลิ ขณะที่ขลุ่ยหยกบรรเลง”

“บ๊วยบานจนดอกขาวผลิ ผู้คนผ่านไปแต่เธอไม่มา ไม่ทันได้ต้มเหล้าบ๊วยเขียว รอชมฝนพรำทำบ๊วยเหลืองสุก”

“บ๊วยไม่กี่กิ่งที่มุมกำแพง ฝ่าความหนาวเหน่บบานเดียวดาย รู้แต่ไกลว่าไม่ใช่หิมะ เพราะมีกลิ่นหอมแผ่วมา”

“........”

ฉินฮ่าวอ่านบทกวี หลายบทที่มีสไตล์แตกต่างกัน

จากนั้น แขกเต็มหอเก๋อหมั่น ทุกอย่างก็เกิดความคึกคักขึ้น！